Ευχές

Είμαι στο νοσοκομείο και νταντεύω εφτά αρρώστους το σύνολο. Είμεθα μια ωραία ατμόσφαιρα, ότι πρέπει για ένα αντικειμενικό ρεπορτάζ του Σκάι και μία αιφνιδιαστική έφοδο του Λοβέρδου, αμφότερα τα οποία θα καταλήξουν στο ίδιο πόρισμα. Ο έλλην ιατρός ξύνει τα αχαμνά του. Ας πάει στα κομμάτια. Δεν παραπονιέμαι για το ρεβεγιόν ανάμεσα σε καθετήρες, πάπιες κι άλλα πλαστικά πτηνά, αυτή είναι η τύχη του νέου. Επειδή οι άρρωστοί μου είναι ως επί το πλείστον κόκκαλο -αυτοί ξέμειναν, τι να κάνουμε- και τα χρόνια πολλά σε αυτούς θα ήταν ένα μεγάλο ψέμα με τον κίνδυνο θα ληφθούν ως ειρωνεία να ελλοχεύει, λέω να ευχηθώ κάτι άλλο. Εύχομαι λοιπόν...εύχομαι...να φύγει το ΔΝΤ. Σιγά την ευχή, σαν τον Λαφαζάνη ακούστηκα. Εύχομαι...εύχομαι...εύχομαι...να επικρατήσει η ειρήνη και η αγάπη σε όλο τον κόσμο και τα παιδάκια να μην πεθαίνουν πρησμένα από την πείνα και το μπέρι-μπέρι. Παπάρια, αυτά έχουν σταματήσει να τα εύχονται ακόμα και οι παπάδες και τέτοιες αηδίες ξεστομίζει μόνο η Αγάπη Βαρδινογιάννη. Ας ευχηθώ λοιπόν να καταφέρει ο άνθρωπος να σέβεται τον άνθρωπό του τις στιγμές που πεθαίνει. Να σταματήσει αυτό το γαϊτανάκι του βασανισμού αρρώστων τελικού σταδίου σε νοσοκομεία από γιατρούς, αδελφές, νοσοκόμες, αδελφάρες γιατρούς και ξαναμμένες νοσοκόμες μόνο και μόνο για να μην πει η γειτόνισσα στην κόρη εν μέσω μπικουτί και μιζανπλί και ο γείτονας στο γιο μεταξύ πρέφας και τσίπουρου ότι "καλά ρε, και την άφησες να πεθάνει, να πάει σα το σκυλί στο αμπέλι"; Ναι ρε ελληνάρα, την άφησα να πεθάνει, να πάει καλιά της, να ηρεμήσει, να μην τη λογχίζουν βελόνες, να μην της πρήζει ο καθείς, να τη σκεπάσει το ελαφρύ το χώμα μια ώρα αρχύτερα, να μην ταλαιπωρείται χωρίς λόγο τώρα για να πεθάνει χειρότερα σε δέκα μέρες, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσω τα μικροαστοχριστιανικά μου συμπλέγματα. 

Αφήστε, το λοιπόν, που λέει και ο μπαμπάς μου, αυτούς που είναι να πεθάνουν...απλά να πεθάνουν. Εξασφαλίστε ότι ο ετοιμοθάνατος δεν πονά και δεν δυσπνοεί, φιλήστε τον σταυρωτά, βάλτε τον να σας πει καμιά ιστορία -αν είναι άντρας για καμια μπουρδελότσαρκα, αν είναι γυναίκα για κανα αποτυχημένο συνοικέσιο- και... χαίρετε. Κάπου ανάμεσα στα προηγούμενα, μπορείτε να δείτε και την Επέλαση των Βαρβάρων.   

Καλή χρονιά !

Άγια Νύχτα

Ο τράγος εξανέστη και απλά έδειξε τον πραγματικό του εαυτό. Μην αυταπατάσθε, αυτή είναι η εκκλησία. Αυτός είναι η εκκλησία. Τα λοιπά περί φιλανθρωπίας, αυτής της μεγάλης κατάρας, είναι για να χουμε να λέμε. Αν εκκλησιαστήκατε πρόσφατα, προχωρήστε κατευθείαν στο 1:02 και καμαρώστε!

Πηγή: www.apela.gr

Βιβλία, βιβλία, βιβλία !

Εδώ και καμιά δεκαριά μέρες με έχει πιάσει ένας οίστρος για βιβλία χειρότερος και από γίδας, μην πω χειρότερος και από του Νικήτα Κακλαμάνη όταν κούρευε τα δέντρα στην Κυψέλη. Θέλετε ότι με το Λοβέρδο έτοιμο να γκρεμίσει και το ΕΣΥ με φόρα γενίτσαρου, θέλετε που συνειδητοποιώ σιγά σιγά ότι δε θα αλλάξει τίποτα επί τα βελτίω ή επί τα χείρω αν ξέρω ή δεν ξέρω τη μετάλλαξη του ADAMTS-13, τα κριτήρια του Λύκου ή πότε ταΐζουμε το εγκεφαλικό, θέλετε ότι οι χρωστούμενες εφημερίες του Αυγούστου οδεύουν ολοταχώς να γίνουν χορτάρι για τα αλόγατα που έλεγε και ο βάρδος, το γύρισα στα εξωσχολικά. Είπα λοιπόν, μέρες που είναι, να μαζέψω κάποια καλά βιβλία που διάβασα φέτος και να γράψω για αυτά ένα-δύο-τρία-πέντε πραγματάκια που έλεγε και μια μεγάλη μορφή των σχολικών μου χρόνων.

James Elroy: Το Μεγάλο Πουθενά 

Δεν έχω και πολλά να γράψω. Διαβάζεις νουάρ από τον τάδε, αστυνομικά από τον δήνα, ενθουσιάζεσαι, τα συζητάς ξανά και ξανά και κάποια στιγμή διαβάζεις Elroy. Εκεί τελειώνουν όλα. Ο Elroy έχει καταφέρει να μετατρέψει την παράνοια  στην οποία κολυμπούσε η προσωπική του ζωή από τα μικράτα του, σε λογοτεχνική ιδιοφυΐα. Ακριβώς αυτή η αλληλεπίδραση των προσωπικών του βιωμάτων με την τέχνη του έχει γίνει προσπάθεια να διερευνηθεί ακόμα και ψυχαναλυτικά. Αν θέλετε προκλητικό, διεστραμμένο, σκοτεινό, πολυεπίπεδο, εκτός φόρμας μυθιστόρημα, μη διστάσετε. Αν πάσχετε από αϋπνίες κι εφιάλτες, απλά μην το διανοηθείτε.

Πέτρος Μάρκαρης: Ληξιπρόθεσμα Δάνεια 

Αστυνόμος Κώστας Χαρίτος, ο απόλυτος αντιήρωας. Γιος χωροφύλακα, χωρίς κανένα ιδιαίτερο ταλέντο, λάτρης των γεμιστών και κεφαλή μιας φιλότιμης μικροαστικής οικογένειας. Το πώς καταφέρνει ο Μάρκαρης να βγάζει από τη μύγα ξύγκι και από αυτόν τον φαινομενικά αδιάφορο τύπο τόσο ωραίες ιστορίες, είναι από μόνο του αξιοθαύμαστο. Σε αυτή την περιπέτεια του Χαρίτου, ο Μάρκαρης αποδεικνύεται μεγάλος κοινωνικός ανατόμος, διαβάζει καταπληκτικά τα σημεία των καιρών και προσφέρει ένα καταπληκτικό μυθιστόρημα, το οποίο διαβάστηκε απνευστί σε τρεις ημέρες. Το ακόμη πιο ευχάριστο είναι το ότι το εν λόγω βιβλίο αποτελεί το πρώτο μίας τριλογίας με τον τίτλο "Η Τριλογία της Κρίσης". Είναι αυτό το καλύτερό του βιβλίο με ήρωα τον Χαρίτο; Όχι όσο θα υπάρχει η αριστουργηματική Άμυνα Ζώνης. 

Πέτρος Παπακωνσταντίνου: Επιστροφή Στο Μέλλον

Δεν ξέρετε γρι οικονομικά; Σας έχουν κάνει το μυαλό χορτόσουπα έννοιες όπως η υπεραξία της εργασίας; Απορείτε για την κωλοπιλάλα που έχει πιάσει τους πάντες και ξεφυλλίζουν ξανά το μαρξιστικό έργο; Ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου είναι εδώ να δώσει τις απαντήσεις! Θεωρώ ότι το συγκεκριμένο βιβλίο προσφέρει την πλέον διεισδυτική ματιά στη διεθνή κι ελληνική κρίση αλλά αυτό το οποίο κυρίως καταφέρνει είναι να καταρρίψει το μύθο του τέλους των ιδεολογιών και του καλού καπιταλισμού που ρυθμιζόταν ρολόι μέχρι να μας την πέσουν τα λιμασμένα γκόλντεν μπόις της Λήμαν Μπράδερς. Για μένα το βιβλίο έχει μια βαρύνουσα συναισθηματική αξία καθώς ήταν δώρο ενός συναρπαστικού ανθρώπου. Θα το ξαναδιαβάσω μετά βεβαιότητος. 

 Paco Ignacio Taibo II: Στην Ίδια Πόλη υπό Βροχή

Αυτό είναι το πρώτο βιβλίο του Taibo που διάβασα και το καλύτερο μέχρι στιγμής. Ακολούθησαν άλλα δύο, τα οποία υστερούσαν κατά πολύ. Ωραία και γρήγορη πλοκή, ο ήρωας κερδίζει πόντους από το όνομα -Έκτορ Μπελασκοαράν Σάυν-, το αγαπημένο του ποτό -κόκα κόλα- και τη ποιοτική δισκοθήκη του, αλλά το δυνατό σημείο του βιβλίου δεν είναι άλλο από τον τόπο. Μέξικο Σίτυ κυρίες και κύριοι!

Γιασμίνα Χάντρα: Τι ονειρεύονται οι Λύκοι

Η αλγερινή συγγραφέας Γιασμίνα Χάντρα μας προέκυψε αλγερινός συγγραφέας και πρώην αξιωματικός του αλγερινού στρατού Μοχάμεντ Μουλεσεχούλ, ο οποίος χρησιμοποιούσε γυναικείο ψευδώνυμο μέχρι το 2001 για να αποφύγει τη στρατιωτική λογοκρισία. Μας προέκυψε επίσης και εξαιρετικός συγγραφέας. Το συγκεκριμένο -αρκετά σκληρό- μυθιστόρημα διαδραματίζεται την περίοδο του αλγερινού εμφυλίου και σκιαγραφεί τη φρίκη που γεννά ο φονταμενταλισμός με τα μελανότερα των χρωμάτων. Αυτό όμως που κυρίως επιτυγχάνει, είναι να δείξει ότι τίποτε δε γεννάται με παρθενογένεση (εκτός από τον Χριστούλη) και από τον κανόνα αυτό δεν εξαιρείται η βία, ο φανατισμός και η μαλακία στον εγκέφαλο. 

Θανάσης Σκρουμπέλος: Μαύρος Μακεδών

Η γνωριμία μου με τον Θανάση Σκρουμπέλο είχε γίνει με το βιβλίο του "Μπλε Καστόρινα Παπούτσια", η ανάγνωση του οποίου με οδήγησε σε πραγματική έκσταση, τόση ώστε να πάρει περίοπτη θέση του δίπλα στα πολυαγαπημένα μου της νεοελληνικής λογοτεχνίας "Ο θείος Τάκης" του Ξανθούλη και "Δυο Φορές Έλληνας" του Κουμανταρέα. Και στο "Μαύρο Μακεδόνα", ο Σκρουμπέλος κεντάει με αφορμή τη μακεδονική σαλάτα των αρχών του 20ου αιώνα στα Βαλκάνια, την επερχόμενη πτώση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, τον επεκτατισμό των Βούλγαρων, τη δράση των φανατικών όλων των πλευρών. Βλάχοι, Έλληνες, Σλάβοι, Βούλγαροι, Εξαρχικοί, Πατριαρχικοί όλοι τουρλού τουρλού σε μια σαλάτα με πολύ αίμα και με τις Μεγάλες Δυνάμεις να κάνουν παπάρες μέσα σε αυτή. Τεχνικά δεν μπορώ να αγνοήσω την ευχέρεια με την οποία χειρίζεται ο Σκρουμπέλος όλες τις διαλέκτους της περιοχής. Μόνο μελανό σημείο, το σχετικά φτωχό λεξικό στο παράρτημα. Πιστέψτε με, σε αυτό το χωνευτήρι είναι απαραίτητο.  

Νίκος Τσιφόρος: Τα ρεμάλια ήρωες

Τσιφόρο δεν είχα ξαναπιάσει στα χέρια μου, μέχρι που μου τον πρότεινε ένας φίλος. Επέμεινε μάλιστα να διαβάσω το συγκεκριμένο και δεν είχε καθόλου άδικο! Ο Τσιφόρος είναι καταιγιστικός και αιρετικός σε σημείο απαγχονισμού από την Αγία Έδρα, δεδομένου ότι περιλαμβάνει και περιποιείται δεόντως την ιστορία της ανακάλυψης της Αμερικής από ένα συφερτό τυχοδιωκτών, παπάδων, καρδινάλιων, αποτυχημένων ναυάρχων, ποινικών και λοιπών "δοχείων της νυκτός", οι καραβέλες των οποίων για κακή τύχη των δύσμοιρων ιθαγενών δε βούλιαξαν να πάνε όλοι μαζί ζούπητοι στα τσακίδια. Είναι προφανές από τις πρώτες κιόλας σελίδες ότι τα βάσανα των κατοίκων της Αϊτής έχουν ξεκινήσει πολύ πριν τους επισκεφθεί ο εγκέλαδος και η χολέρα.

Jared Diamond: Όπλα, Μικρόβια και Ατσάλι

Φαινομενικά το βιβλίο αυτό δεν έχει καμία σχέση με το προηγούμενο. Επειδή όμως εκτός από τους ανθρώπους απατούν και τα φαινόμενα, το βιβλίο του Diamond προσφέρει μια στέρεη επιστημονική βάση η οποία εξηγεί το πώς κάτι μούτρα σαν τον Κορτέζ και τον Πιζάρο κατάφεραν να αφαλοκόψουν και να ρημάξουν πολιτισμούς όπως αυτούς των Αζτέκων και των Ίνκας αντίστοιχα με μηδαμινές απώλειες. Ο συγγραφέας εξηγεί το πλεονέκτημα σε καινοτομίες και τεχνολογία της Ευρασίας έναντι της Αφρικής και της Νότιας Αμερικής με βάση το περιβάλλον της κάθε ηπείρου και όχι υποστηρίζοντας κάποιο εγγενές μειονέκτημα του ενός λαού έναντι του άλλου. Αν αρχίσω να γράφω για το βιβλίο αυτό, δεν τελειώνω ποτέ. Μια λέξη θα γράψω για φινάλε: Κάτοπτρο!

Πέτρος Πικρός: Σα θα Γίνουμε Άνθρωποι

Τρέφω ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το Μεσοπόλεμο και θεωρώ την ιστορία και την τέχνη της εποχής ίσως την πιο ενδιαφέρουσα της σύγχρονης εποχής. Μπορεί ναι φταίει που μου πήραν τα μυαλά οι Dada στο Pompidou πριν κάποια χρόνια με την ισοπέδωση όλων των δομών (βλέπε κράτος, εκκλησία, αστική τέχνη) που είχαν οδηγήσει τον πλανήτη στο λουτρό αίματος με σως αερίων μουστάρδας του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Μπορεί να φταίει ότι την ίδια περίοδο η Αριστερά στην Αμερική ζούσε ένδοξες στιγμές. Για διάφορους λόγους, είχα στρέψει την προσοχή στην περίοδο αυτή και τα τεκταινόμενα εκτός συνόρων και αγνοούσα το πόσο ενδιαφέρον μπορεί να είχε η ίδια περίοδος και στη χώρα που μετά από κάποια χρόνια θα αποκαλούσαμε Φορογεώργαινα. Ο Πικρός (ψευδώνυμο εμπνευσμένο από το ίνδαλμά του Μαξίμ Γκόρκι, το επώνυμο του οποίου σημαίνει πικρός) ήταν ένας σπουδαίος άνθρωπος. Σημαντικός δημοσιογράφος, από τους πρώτους πραγματικούς ρεπόρτερ μέχρι να ξεφτιλίσει τον όρο ο Χαρδαβέλας, δοκιμιογράφος και συγγραφέας διηγημάτων από τα οποία ξεχωρίζει η τριλογία Χαμένα Κορμιά, στην οποία ανήκει και το βιβλίο για το οποίο γράφω. Πουτάνες, πρεζάκηδες, μέθυσοι και νταβατζήδες, μπάτσοι και χωροφύλακες, χτικιό και αφροδίσια, ράκη και συντρίμια από τη Μεγάλη Ιδέα, πρόσφυγες από τις χαμένες πατρίδες μετά τη χαμένη παρτίδα και μέσα σε όλους αυτούς ο Πικρός να ψάχνει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Ο ρεαλισμός του κατηγορήθηκε ως χυδαιότητα, τακτική η οποία φάνηκε ότι αποδίδει και εφαρμόζεται και στις μέρες μας. Έτσι είναι. Ότι δε μας γουστάρει το κάνουμε γαργάρα, το χώνουμε κάτω από το χαλί και ησυχάσαμε. Όλα τα λεφτά...

Richard Dawkins: Υφαίνοντας το Ουράνιο Τόξο

Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι. Αυτό δεν είναι το καλύτερο βιβλίο του Dawkins, δεν παύει όμως να είναι συναρπαστικό. Εμπνεόμενος από την ιδέα ότι το ουράνιο τόξο δε χάνει την ομορφιά του αν κανείς γνωρίζει το πώς σχηματίζεται, ο Dawkins γράφει έναν ύμνο στην ομορφιά της επιστήμης. Μεταξύ μας δεν έχει άδικο. Πρέπει να είναι κανείς ζουλού (ή πολύ θρήσκος) για να πιστεύει ότι ο γιος του τσοπάνου που -και καλά- περπατούσε πάνω στο νερό είναι πιο γοητευτικός από τα επιτεύγματα της κβαντομηχανικής. Και μην ακούσω πάλι τα περί ορέξεως, θα φουσκώσουν οι αιμορροΐδες μου! Αδύνατο σημείο, κατά τη γνώμη μου, τα πρώτα κεφάλαια του βιβλίου στα οποία ο Dawkins έχει βαλθεί να ερμηνεύσει με τη θεωρία των πιθανοτήτων κάποια κλασσικά περιστατικά συμπτώσεων τα οποία γίνονται πιστευτά από τους δεισιδαίμονες ως θεϊκά σημάδια, τύπου "ότι καιρό κάνει της αγια-Βαρβάρας, κάνει και τα Χριστούγεννα"! Dear Richard, αυτοί που τα πιστεύουν, αποκλείεται να σε διαβάσουν. Εμείς που σε διαβάζουμε, αποκλείεται να πιστεύουμε αυτές τις αηδίες, οπότε τι μας τυρρανάς; Αλήθεια, πότε είναι της αγια-Βαρβάρας;  

Και η μάπα βάφτηκε κόκκινη

Φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι των Ελλήνων είναι ενήμεροι για το ότι ο πρώην υπουργός Μεταφορών Κωστής Χατζηδάκης ξυλοκοπήθηκε από -ασκεπείς- διαδηλωτές κατά τη διάρκεια της πορείας της περασμένης Τετάρτης. Το ότι τις έφαγε βουλευτής γενικά δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Σε πείσμα των politically correct θα δηλώσω ότι ο ξυλοδαρμός δε μου κάνει ούτε κρύο ούτε ζέστη, δε θα τον καταδικάσω και θα αφήσω το συμπατριώτη του Πάριου Γιάννη Ραγκούση να δηλώνει ανερυθρίαστα ότι αυτά δε χωρούν σε μια πολιτισμένη κι ευνομούμενη πολιτεία ενώ εγώ θα αναρωτιέμαι για ποια πολιτεία ομιλεί ο κύριος. Σε πείσμα επίσης των εν Ελλάδι κομάντο Νετσάγεφ, θα δηλώσω ότι αν θεωρούν παρόμοιες ενέργειες ως έχουσες την ελάχιστη πολιτική βαρύτητα, καλά θα κάνουν να ανοίξουν κανα βιβλίο ιστορίας. Αυτό που κάνει ολίγον τι πιο ενδιαφέρον το περιστατικό, είναι ότι δάρθηκε ο συγκεκριμένος.

Για κάθε γιατρό το να θέσει διάγνωση από το προσωπείο του ασθενούς αποτελεί πρόκληση. Στην περίπτωση του Χατζηδάκη θα πόνταρα τα ρέστα μου στον υπογοναδισμό. Τώρα, αν τον τραυμάτισε ο εμβρυουλκός κατά τον τοκετό ή αν πέρασε καμιά βαριά ορχίτιδα, χρήζει περαιτέρω διερεύνησης. Το baby face και αυτή η φωνή η οποία θυμίζει το φοβισμένο λαζοπουλικό Μήτσο -άι χάσου μυρμηγκάκι!- ενισχύουν σημαντικά τη διάγνωση. Φαίνεται ότι κάτι είχε υποψιαστεί και η μανούλα του και τον φώναζε με το υποκοριστικό Κωστής. Η αλήθεια είναι ότι αυτή η φάτσα λουσμένη στο αίμα θα μπορούσε να συγκριθεί μόνο με την κούκλα Barbie βιασμένη και ξεκοιλιασμένη από τον Charles Manson ή με το μικρό μου πόνυ ακρωτηριασμένο. Πριν βάλετε τα κλάματα, να υπενθυμίσω προβοκατόρικα ότι ο Κωστής ο αγκαλίτσας ήταν αυτός ο οποίος είχε ξεπουλήσει μετά βαϊων και κλάδων την Ολυμπιακή στον Βγενόπουλο με το οικονομικό όφελος για το ελληνικό Δημόσιο να είναι περίπου όσο κόστισε η μετεγγραφή του Κριστιάνο Ρονάλντο στη Ρεάλ Μαδρίτης. 

Έτσι είναι Κωστούλη μου. Όταν σπέρνεις διαπλοκή, σε θερίζουν οι φάπες.

Ανακοινωθέν

Αναδημοσιεύω το δελτίο τύπου της Ένωσης Ιατρών Νοσοκομείων Αθήνας-Πειραιά, με αφορμή το μαύρο στυλιάρι που έπεσε στην πορεία για την επέτειο των δύο χρόνων από τη δολοφονία του Α. Γρηγορόπουλου στις 6 Δεκεμβρίου. Να σημειώσω την προσωπική μου εκτίμηση ότι το όργανο αυτό είναι παραδοσιακά συντηρητικό, οπότε οι αριθμοί οι οποίοι αναφέρονται στο κείμενο ίσως και να υποεκτιμούν τον πραγματικό. Δε θα το δημοσίευα αν δεν το είχαν κάνει γαργάρα οι φωστήρες της ελληνικής δημοσιογραφίας.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

15/12/10

(προς τους υγειονομικούς συντάκτες)

Το ΔΣ της ΕΙΝΑΠ εκφράζει τη βαθύτατη ανησυχία του για τα πολλαπλά κρούσματα αστυνομικής βίας, ενάντια σε νέους διαδηλωτές, το τελευταίο διάστημα. Ειδικά το απόγευμα της Δευτέρας 06/12/10, ζήσαμε μια πρωτοφανή κατάσταση. Στα εφημερεύοντα νοσοκομεία (Λαϊκό, ΚΑΤ, κ.α.) αλλά και στο ΤΕΠ του νοσοκομείου Ευαγγελισμός (το οποίο κανονικά δεν εφημέρευε και με την ευκαιρία αυτή το ΔΣ της ΕΙΝΑΠ θέλει να συγχαρεί τους εκεί συναδέλφους για την αυταπάρνησή τους) προσκομίσθηκαν τουλάχιστον 45 τραυματίες, στη συντριπτική πλειοψηφία τους φοιτητές και φοιτήτριες, με τραύματα στην κεφαλή, στο θώρακα και την κοιλιά από ρόπαλα αστυνομικών. Δύο τραυματίες εισήχθησαν για νοσηλεία στη Νευροχειρουργική Κλινική του νοσοκομείου ΚΑΤ με κατάγματα κρανίου και θλάσεις εγκεφάλου.

Έκπληξη μας προκαλούν οι καταγγελίες τόσο συγγενών, όσο και εφημερευόντων ιατρών, ότι υπήρξε προσπάθεια –και μάλιστα επανειλημμένα- από άνδρες της ασφάλειας να υποβάλουν σε ανάκριση τραυματίες μέσα στο χώρο του νοσοκομείου τις πρώτες ώρες μετά τον τραυματισμό, όχι απλά χωρίς την άδεια των υπεύθυνων ιατρών, αλλά και παρά την κατηγορηματική τους αντίρρηση. Τέτοιες ενέργειες αποτελούν μνημείο αυθαιρεσίας και παρανομίας που θίγει βάναυσα το δημοκρατικό, νομικό αλλά και υγειονομικό πολιτισμό της χώρας μας.

Επίσης, δεκάδες άλλοι διαδηλωτές προσκομίσθηκαν στα επείγοντα τμήματα νοσοκομείων λόγω οξέων πνευμονολογικών, οφθαλμολογικών και δερματολογικών προβλημάτων που οφείλονταν σε ρίψεις χημικών από την αστυνομία.

Επισημαίνουμε ότι ειδικά η πλήξη της κεφαλής με δύναμη και με τρόπο ικανό να επιφέρει αιμάτωμα στον εγκέφαλο, συνιστά την άσκηση δυνητικά θανατηφόρας βίας, και με την έννοια αυτή ήταν τελείως τυχαίο το γεγονός ότι δεν θρηνήσαμε νεκρούς.

Το ΔΣ της ΕΙΝΑΠ, μαζί με άλλους ιατρικούς φορείς που έχουν ήδη εκδηλώσει με παρόμοιο τρόπο την ανησυχία τους, όπως η ΟΕΝΓΕ και ο ΙΣΑ, προτίθεται άμεσα να προβεί σε παράσταση διαμαρτυρίας προς το γραφείο του Πρωθυπουργού, τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη, τον Αττικάρχη της ΕΛΑΣ και την Εισαγγελία του Αρείου Πάγου.

Το ΔΣ της ΕΙΝΑΠ δηλώνει ότι με έμπρακτο τρόπο θα συμπαραστέκεται στους φορείς εργαζομένων και νεολαίας (φοιτητικούς συλλόγους, σωματεία και ομοσπονδίες εργαζομένων) που καταγγέλλουν τέτοια κρούσματα αστυνομικής βίας σε βάρος διαδηλωτών.


ΓΙΑ ΤΟ ΔΣ ΤΗΣ ΕΙΝΑΠ

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ Ο ΓΕΝ. ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ

ΣΤΑΘΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΟΣ ΘΑΝΑΣΗΣ ΝΗΣΙΩΤΗΣ

Και κοιλιά περίδρομο!

Έπαιξα βρώμικα, το παραδέχομαι. Το χτύπημα ήταν κάτω από τη ζώνη και αδικαιολόγητο για ένα μαντράχαλο σαν την αφεντομουτσουράνα μου. Αλλά επειδή μάλλον έχουν δίκιο οι κυνικοί ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, το αποτέλεσμα έσβησε κάθε ίχνος τύψης, η οποία εδώ που τα λέμε δε μου είχε κάνει και τη ζωή ποδήλατο. Εξηγούμαι. Γκρίνια στη μάνα μου μετά την εθιμοτυπική ερώτηση "πώς τα πάτε" για το ότι ο αδερφός Νικολάκης δε με προσέχει τώρα που εγώ βαράω υπερωρίες στο ίδρυμα ενώ αυτός κάθεται. Ακολουθεί το νομοτελειακά αναμενόμενο feedback-κράξιμο της μάνας μου στον αδερφό μου. Έπεται ο εξάψαλμος του αδερφού σε μένα. "Καλά ρε, πήρες τη μαμά και κλαιγόσουνα"; Ο στόχος επετεύχθη όταν πληγώθηκε ο μαγειρικός εγωισμός του κατηγορούμενου, ο οποίος στην προσπάθειά του να βγει από το στενό μαρκάρισμα της οικογένειας, υπερέβαλε μαγειρικόν εαυτόν. Αποτέλεσμα:

Τρίτη: Λαζάνια με σπανάκι, κιμά και λιωμένο τυρί στο φούρνο. Τρώγαμε όλη μέρα, ακόμα και στον ύπνο μας.

Τετάρτη: Τσιπούρα στο φούρνο, γεμιστή με φινόκιο, άνιθο, μανιτάρια και σκόρδο. Σερβιρίστηκε και καταβροχθίστηκε με σχετική σως με βάση τη μαγιονέζα και πατάτες φούρνου.

Πέμπτη: Φασολάδα με πιπεριές και λουκάνικο. Πλαισιώθηκε από καπνιστό τυρί Μακεδονίας και σαρδέλες. 

Δεν ξέρω για πόσο θα λειτουργεί αυτό το αντανακλαστικό, αλλά αφού είδα ότι λειτουργεί, δεν πρόκειται να το αφήσω ανεκμετάλλευτο!

Περίπατος

Είπα σήμερα να μην ξεφτιλιστώ εντελώς. Να απεργήσω, να σηκώσω τον κώλο μου και να πάω στην πορεία. Τα έκανα και τα τρία όπως και πλήθος κόσμου με παντελώς αμφίβολο αποτέλεσμα. Ακολουθεί σύντομο οδοιπορικό.

Ώρα έντεκα, περνάω από την πανεπιστημιακή λέσχη στην Ιπποκράτους, ξεσηκώνω απροκάλυπτα τον φίλτατο Πάνο από το διάβασμά του, καθώς αυτά τα events δε λένε χωρίς παρέα, και ξεκινάμε για το Μουσείο. Στην Ομόνοια το ΠΑΜΕ έχει στήσει τον αντιαισθητικό στρατό του. Μην έχοντας το απαραίτητο outfit "καδρόνι made by ΠΑΜΕ-πέτσινο-χαλαρά πιασμένη κοτσίδα-κράνος παραμάσχαλα" δε διανοούμαι να σταματήσω. Η αμελώς ατημέλητη αφάνα του Πάνου μας κάνει ακόμη πιο ανεπιθύμητους και ο κίνδυνος να ψεκαστούμε με αμωνιαζόλ ως υπονομευτές της ορθόδοξης εργατικής πάλης ελλοχεύει. Από την άλλη, σκέφτομαι ότι δεν είμαστε για πολλές γκρίνιες. Στο φινάλε φινάλε, είναι απολύτως εκτιμητέο ότι μέσω του ΠΑΜΕ κατεβαίνει τόσος κόσμος στους δρόμους. Ο αυτισμός είναι κάτι το οποίο δε θα επιλύσω εγώ, ένας δύσμοιρος παθολογίσκος. Ας επιληφθούν οι ψυχίατροι.

Στρίβουμε Πατησίων. Χαλαρή από κόσμο ακόμα, παρά το ότι οι προσυγκεντρώσεις ήταν ορισμένες για τις 10.30. Ο Έλληνας δε θα είναι συνεπής ούτε στη συντέλεια του κόσμου, η οποία άκουσα από Λιακό ότι πήρε μετάθεση για την 5η Μαΐου του 2024. Μπροστά από το Μουσείο στεκόμαστε, κόσμος πάει κι έρχεται και κάπου εκεί το μάτι μου πέφτει σε ένα από τα πιο ωραία πανό που έχω δει. 

 

Σκέφτομαι ότι μέχρι τα μικρά ψαράκια να φάνε το μεγάλο, μπορεί να μας έχει χωνέψει ο εγγονός του Παπατζή και γιος του Ψεύτη με τη συμμορία του και προχωράω. 

Το έχω πάρει απόφαση να κινηθώ ως freelancer και να μην πορευτώ υπό την αιγίδα κάποιου μπλοκ. Ώρα δωδεκάμιση κι έχω ήδη γεμίσει την τσάντα μου με δεκάδες έντυπα, άλλα ενδιαφέροντα, άλλα κλισιεδάρικα σε βαθμό αυτοκτονίας. Ο κόσμος πολύς και σίγουρα διαφορετικής σύστασης σε σχέση με πριν δέκα χρόνια. Το πλέον ευχάριστο είναι ότι ξεκουνήθηκαν οι ηλικίες 35-40, οι οποίοι, γαλουχημένοι εκσυγχρονιστικά από τον Πέτρο Κωστόπουλο και τον Θέμο Αναστασιάδη, νόμιζαν ότι με μια δουλειά σε τράπεζα και ένα φραπέ στο Κολωνάκι είχαν πιάσει τον παπά από τα αρχίδια.  Αμ δε! Φαίνεται να συνειδητοποιούν ότι υπάρχει ζωή και μετά τον Πάνο Κιάμο. Κάπου εκεί συναντώ τον Πέτρο Παπακωνσταντίνου και πάω να τον χαιρετήσω και να τον συγχαρώ για ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει ποτέ. 

Κάποια στιγμή ξεκινάμε και μέχρι τη Σταδίου όλα βαίνουν καλώς. Η πορεία έχει πολύ κόσμο, παλμό , τύμπανα, συνθήματα, χαρούμενα πρόσωπα μελλοθάνατων εργαζόμενων και μελλοντικών αυτόχειρων και  το ερώτημα αν έχει νόημα δεδομένου ότι οι εργατοπατέρες κήρυξαν γενική απεργία μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου το αφήνω αναπάντητο. Κινούμαι κάπου μεταξύ δασκάλων και μουσικών της φιλαρμονικής του Δήμου Αθηνών. Το ελικόπτερο των μπάτσων μας προστατεύει από ψηλά και αναρωτιέμαι πόσο δρόμο πρέπει να διανύσει μια συλλογικότητα όπως η σημερινή για να αναβαθμιστεί σε κίνημα. 

 Κι εκεί που συλλογιέμαι τα ανωτέρω και σκέφτομαι ότι κάτι λείπει, μας προσπερνά μια ομάδα μαυροφορεμένα λοβοτομημένα με κουκούλες, μάσκες και φόρμες και παίρνω την απάντησή μου. Τα φρικιά πολλαπλασιάζονται με τη διαδικασία της μίτωσης σαν τις αμοιβάδες και αυτό είναι το δεύτερο χαρακτηριστικό που μοιράζονται με το συμπαθές παράσιτο μετά το μηδενικό δείκτη νοημοσύνης. Δεν ήθελε πολλή φαντασία για το τι θα επακολουθούσε. Τα παιδία τον παίζει, οι μπάτσοι δεν υπολείπονται, η εσάνς των ληγμένων δακρυγόνων είναι μούρλια, από τη ζάλη βλέπω τα McDonalds για ταβέρνα και κλαίω με μαύρο δάκρυ. Γιατί κλαίω άραγε; Για το χαμένο χρόνο μου, για το πορεία που διαλύθηκε εις τα εξ ων συνετέθη κι ακόμη περισσότερα, για τα μαλακιστήρια με τον ύποπτο ρόλο, για το ότι χιλιάδες νοματαίοι δεν πιάσαμε τα τριάντα μούλικα να τα αφαλοκόψουμε, για όλα αυτά.

Το πανηγύρι πνέει τα λοίσθια, παλεύουμε να μαζευτούμε αλλά εις μάτην. Καλά τραγουδούσε η Διαμάντη πως ότι αρχίζει ωραίο, τελειώνει με πόνο. Χωρίς να το πολυκαταλάβουμε, φτάνουμε σχεδόν στο Ζάππειο και το όνειρό μου να υπάρξω κι εγώ ένας απεργός που θα ρίξει μούντζες στη Βουλή  για ψυχοθεραπευτικούς λόγους καταρρέει σαν χάρτινος πύργος. Το χορευτικό μπάτσοι-φρικιά σε αγαστή συνεργασία διέπρεψε. Η ηλιθιότητα θριάμβευσε για ακόμα μια φορά. Δεν ξέρω τι ακολούθησε, δεν είχα το κουράγιο να περιμένω να τελειώσουν τα εθιμοτυπικά μπάχαλα. Δε μετάνιωσα που πήγα, παρά το μάταιο του εγχειρήματος. Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα... 

Καλά ρε, από τους 157 Πασόκους βουλευτές, ένας είχε τσίπα να καταψηφίσει το έκτρωμα;

The British Way

... Η συνένωση των δυνάμεων της κατοχικής κυβέρνησης με τις αντίστοιχες που προέρχονταν από την εξόριστη κυβέρνηση ήταν εξάλλου εξόφθαλμη τις ημέρες της κρίσης. Η Αστυνομία Πόλεων και η -θεωρητικά ανενεργή και "υπό εκκαθάριση"- Χωροφυλακή θεωρήθηκε ότι μπορούσαν να υπηρετήσουν με τον ίδιο τρόπο τόσο το καθεστώς της κατοχής όσο και το αντίστοιχο της απελευθέρωσης, ενώ οι ένοπλοι των "εθνικών οργανώσεων" συνέχισαν να στρέφουν ενάντια στο ΕΑΜ και στον ΕΛΑΣ τα όπλα τους, όπως ακριβώς έκαναν και στους προηγούμενους μήνες [...] Αυτά τα προερχόμενα από τη συνένωση των σωμάτων της κατοχικής κυβέρνησης με τα αντίστοιχα της εξόριστης κυβέρνησης στρατεύματα αποτελούσαν τη βάση στήριξης της κυβέρνησης Παπανδρέου και τα άλλοθι της βρετανικής εισβολής στην Αθήνα...

...Στο τέλος των μαχών οι δυνάμεις [των Βρετανών] στην Αθήνα, στον Πειραιά και σε άλλα σημεία ξεπερνούσαν τους 80.000 άνδρες -μια δύναμη που ήταν συγκριτικά ανώτερη του Βρετανικού Εκστρατευτικού Σώματος που είχε έρθει την άνοιξη του 1941 για να βοηθήσει τον ελληνικό αγώνα ενάντια στον Άξονα και σχεδόν αριθμητικά ίση με τις ιταλικές δυνάμεις που τον Οκτώβριο του 1940 εισέβαλαν στο ελληνικό έδαφος από την Αλβανία...

 (Γιώργου Μαργαρίτη, καθηγητή Σύγχρονης Ιστορίας στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης)

...Όμως ακόμη πιο αποφασιστικός παράγονταν για την αποτυχία όλων αυτών των προσπαθειών του ΕΛΑΣ [στη μάχη του Μακρυγιάννη] ήταν ότι οι Βρετανοί έχοντας αναπτυχθεί στο βράχο της Ακρόπολης, τον χρησιμοποίησαν για να χτυπήσουν τις θέσεις των πολιορκητών του Μακρυγιάννη. Να σημειωθεί ότι στην αρχή η Ακρόπολη είχε καταληφθεί από τον ΕΛΑΣ, αλλά επειδή οι Βρετανοί ζήτησαν να μείνει έξω από τη σύγκρουση, η ηγεσία του απέσυρε τις δυνάμεις της, όπου και αμέσως εγκατέστησαν τις δικές τους οι Βρετανοί, στις 8 Δεκεμβρίου, δημιουργώντας πολυβολεία προς την πλευρά του στρατώνα του Μακρυγιάννη. Από την Ακρόπολη, ιδίως με βλήματα όλμων χτυπούσαν τις θέσεις του ΕΛΑΣ σε όλη την περίμετρο του βράχου (περιοχή Μακρυγιάννη, Θησείο, Φιλοπάππου, Ψυρρή). Αλλά και εξαιτίας του φόβου να μην κατηγορηθούν ότι έστρεφαν πυρά εναντίον της Ακρόπολης, δόθηκε προφορική διαταγή στους μαχητές του ΕΛΑΣ να μην ανταπαντούν στα πυρά με κατεύθυνση στο βράχο της Ακρόπολης, έστω και για στοιχειώδεις αμυντικούς λόγους, για να μη συμβεί καμιά ζημιά στο μνημείο...

(Μιχάλη Π. Λυμπεράτου, ιστορικού, διδάκτορος Παντείου Πανεπιστημίου)

Και τα δύο αποσπάσματα προέρχονται από την έκδοση "Δεκέμβρης '44, Οι μάχες στις γειτονιές της Αθήνας", η οποία κυκλοφόρησε με την Ελευθεροτυπία της 4ης Δεκεμβρίου 2010. Αποτελούν ένα φόρο τιμής στους συμμάχους Βρετανούς και στους εν Ελλάδι οσφυοκάμπτες, δωσίλογους βαστάζους τους. Μπορεί όπως είπε ο Τσώρτσιλ "το show να ήταν των Ελλήνων", αλλά ο σκηνοθέτης ήταν Βρετανός.

Ο Νικολάκης, ο Προφήτης και ο Μπάτσος

Του Αη Νικόλα σήμερα, έχω τρεις επετείους. Η μόνη χαρμόσυνη είναι ότι γιορτάζει ο αδερφός Νικολάκης κι εγώ καταβροχθίζω για μια ακόμα χρονιά τις πάστες και τα μελομακάρονα που προορίζονταν για τα δικά του σαγόνια. Τις άλλες δύο και χαρμόσυνες δεν τις λες.

Ο Προφήτης

Με τον Παύλο Σιδηρόπουλο δεν τα πήγαινα καλά στην εφηβεία μου. Κάτι που το "Να μ' αγαπάς" το άκουγε και η κουτσή σκυλού Μαρία, γεγονός το οποίο μου προκαλούσε αναγούλα, κάτι που δεν ήταν να πιάσω κιθάρα στα χέρια μου και να μη μου ζητηθεί ο Μπάμπης ο Φλου, κάτι που στην εφηβική κοινή γνώμη ο Σιδηρόπουλος είχε τη εσφαλμένη κι άδικη γι' αυτόν θέση του τραγουδοποιού της πρέζας, όταν άκουγα για "Πρίγκηπα" πέταγα νύχια. Έκανα τεράστιο λάθος. Ο Σιδηρόπουλος και η εξαιρετική μπάντα του έπαιζαν rock 'n' roll πρώτης ποιότητας. Όσο δε αφορά την κοινωνική του ματιά, ακόμα και μέσα από το καλειδοσκόπιο των ναρκωτικών ο Παύλος έβλεπε μπροστά. Ακούστε το οικονομικό μανιφέστο του στο "Καλή τύχη μάγκες", τον εξαιρετικό, προκλητικό και funky "Χαφιέ", το ισοπεδωτικό "Βιβλίο των Ηρώων" και πιθανόν να συμφωνήσετε.
Δεν έχει νόημα να αρχίσω να απαριθμώ τα τραγούδια που αγαπώ, καθώς όσο περνά ο καιρός ανακαλύπτω όλο και περισσότερα. Δακρύβρεχτα λογίδρια για το αν έφυγε νωρίς, σαν σήμερα πριν είκοσι χρόνια ακριβώς, δεν πρόκειται να γράψω. Σε ένα μεγάλο βαθμό αυτού του είδους ο θάνατος είναι προσωπική επιλογή. Αυτό που θέλω να πω όμως είναι ότι Πρίγκηπας μπορεί να μην ήταν, αλλά Προφήτης ήταν σίγουρα. Ακόμα και σήμερα η Αθήνα είναι τρελή, τη νύχτα είν' ολοφώτιστη, τη μέρα σκοτεινή...

 Ο Μπάτσος

Είναι άδικο για τον Κορκονέα να εξετάζεται το έγκλημά του αποκομμένο από το ιστορικό του πλαίσιο. Ο Νώντας ο Φονιάς είναι το αρχέτυπο του μπάτσου. Είναι ο ταγματασφαλίτης και Ιερολοχίτης που υπηρέτησε την ανίερη συμμαχία Τσώρτσιλ-Γεωργίου Παπατζή Παπανδρέου και αιματοκύλισε την Αθήνα στα Δεκεμβριανά του '44. Είναι ο χωροφύλακας που φύλαγε το Μίκη στην εξορία του. Είναι το κοπρόσκυλο του Καραμανλή που σε ανοιχτή γραμμή με το παρακράτος σκότωσε τον Λαμπράκη στη Θεσσαλονίκη. Είναι ο βασανιστής που τελειοποίησε τη φάλαγγα στην Μπουμπουλίνα. Είναι ο μπάτσος που συνδιαλέγεται και καταστρώνει σχέδια με τους Χρυσαυγίτες στις πορείες. Είναι ο αξιωματικός που δεν κόπηκε κιόλας να μάθει ποιος έλουσε την Κούνεβα με Pantene Vitriol.

Ο Κορκονέας είναι από το ίδιο καλούπι βγαλμένος. Απαίδευτο γομάρι, διατεθειμένος να εκτελέσει το πιο βρώμικο κρατικό σχέδιο γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι θα τύχει της καλύτερης δυνατής αντιμετώπισης από την μοναδική πιο διεφθαρμένη από την Αστυνομία υπηρεσία, τη Δικαιοσύνη. Σαν σήμερα πριν από δυο χρόνια, πρόσθεσε άλλον έναν κρίκο στην αλυσίδα των εγκλημάτων της Αστυνομίας ενάντια στους πολίτες, σκοτώνοντας ένα παιδί. Να τον χαίρεται η λεβεντογέννα Μάνη.

Να θυμίσω ότι ο εγγονός του Παπατζή τις αμέσως επόμενες μέρες της δολοφονίας είχε κρίνει αναγκαίο να συμπαρασταθεί στους ωρυόμενους εμπόρους για τις σπασμένες τζαμαρίες και όχι στους οργισμένους μαθητές για τα γκρεμισμένα όνειρα. Αλητεία πάππου προς πάππου.

 

Τάσος ο Δίκαιος

Για κάποιον λόγο που δε γνωρίζω και δε με απασχολεί ουδόλως να μάθω, ο κύριος Τάσος Τέλλογλου εμφανίστηκε στο Ιπποκράτειο την ώρα που οι ειδικευόμενοι είχαμε συνέλευση για πολλά και διάφορα, ανάμεσα στα οποία ήταν και το θέμα των δεδουλευμένων και μη πληρωμένων εφημεριών του Αυγούστου -ναι, του Αυγούστου, που είναι παχιές οι μύγες και ισχνές οι αγελάδες. Κάποιοι τον αντιλήφθηκαν να περνά, τον κάλεσαν να ακούσει τα αιτήματά μας και να πάρει θέση. Διαμείφθηκε ο ακόλουθος διάλογος:

Συνάδελφος [παρμένος μέχρι τα μπούνια] Τα έχετε κάνει γαργάρα τα θέματα της υγείας όλα τα μεγάλα κανάλια. Μόνο να συκοφαντείτε το ΕΣΥ ξέρετε.

Τέλλογλου [στο ρόλο του καλού μπάτσου] Δεν έχετε δίκιο. Πείτε μου τα προβλήματά σας και θα φροντίσω να γίνουν γνωστά. 

Εγώ [με το αντιαλαφουζικό και αντιδημοσιογραφικό αντανακλαστικό μου να αντρειεύει και να θεριεύει] Το ακούσαμε κι αυτό. Να γίνουν γνωστά αιτήματα εργαζόμενων από τον ΣΚΑΪ!

Τέλλογλου [υπερασπιζόμενος το χέρι που τον ταΐζει] Και γιατί παρακαλώ να μην τα πει ο ΣΚΑΪ;
Εγώ [με καμία διάθεση να παίξω την κολοκυθιά με τον Τέλλογλου] Γιατί απλούστατα δεν υπάρχει μέσο εχθρικότερο προς τις διεκδικήσεις των εργαζομένων από το δικό σας. Μπορείτε να ρωτήσετε και τον Μπάμπη Παπαδημητρίου για αυτό.
Τέλλογλου [με περίσσιο θράσος ή ακόμη περισσότερη όρεξη για πλάκα] Και ο Μπάμπης εργαζόμενος είναι. Και αυτού ο μισθός περικόπηκε (!!!)
Εγώ [κατατροπωμένος, μαζεύοντας τα κομμάτια μου κι αηδιασμένος για το έγκλημα εις βάρος του συντρόφου Μπάμπη] Δεν πειράζει, θα τον βρει ο Μπάμπης το δρόμο του. Ας είναι καλά τα pay rolls από τα διάφορα υπουργεία που τον πληρώνουν.

Ο Τέλλογλου είναι μια ειδική περίπτωση δημοσιογράφου από την άποψη ότι τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα ήταν αρκετά προσεκτικός στα όσα διατύπωνε. Επειδή όμως και να θέλει η πουτάνα να κρυφτεί, η χαρά δεν την αφήνει, την περασμένη άνοιξη διατύπωσε την grand προχώ θέση η κυβέρνηση του Γιώργου να έχει "έκτακτες αρμοδιότητες" και τη δυνατότητα να περιορίζει "...το δικαίωμα της απεργίας αλλά και της διαμαρτυρίας σε ευαίσθητους τομείς..."

Περιττό να πω ότι στα συμβατικά media η πρόταση συνταγματικής εκτροπής και οπισθοχώρησης από κεκτημένα δικαιώματα του Τέλλογλου έγινε γαργάρα. Η πλάκα είναι ότι στο internet δεν πέρασε ακριβώς αβρόχοις ποσί. Το κράξιμο που έπεσε ήταν από τα λίγα με αποτέλεσμα το αρχικό κείμενο να έχει τροποποιηθεί (διαβάστε τα σχόλια), αλλά η θέση να επαναλαμβάνεται από τον ίδιο τον συγγραφέα στα σχόλια. 

Περιμένω τις κριτικές για το μονόπρακτο. Ο Τάσος κι εγώ ζητάμε την κατανόησή σας, καθώς λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων οι πρόβες μας ήταν λίγες...

Mίκη, να ένα μήλο

Με αφορμή ακόμα ένα αφιέρωμα στον μέγιστο Μίκη Θεοδωράκη το οποίο παρουσιάζει σε συνέχειες ο -μάλλον ατάλαντος ηθοποιός- εθνικός ταβερνιάρης Σπύρος Παπαδόπουλος, σκεφτόμουν τα εξής. 

Το μεγαλείο του Μίκη ως μουσικής και πολιτικής οντότητας, το καλλιτεχνικό του έργο, οι αγώνες του για πραγματικά μεγάλες ιδέες σε μάχες εκ του συστάδην και όχι εν μέσω κρεμ μπριλέ και φουά γκρα από τα Παρίσια, έχει αναγνωριστεί από τους Έλληνες. Και νομίζω ότι έχει αναγνωριστεί ειλικρινά και βιωματικά και όχι επειδή τους επιβλήθηκε με τον ένα ή άλλο τρόπο. Το Canto General έχει παρουσιαστεί κανα εκατομμύριο φορές, τα Λιανοτράγουδα τα έχουμε λιανίσει, το Άξιον Εστί δεν έχει βρεθεί τραγουδιστής που να μην το ερμηνεύσει σε τέτοιο σημείο που να απορεί κανείς αν υπάρχει κάποιος επιφορτισμένος με την προστασία των έργων αυτών από την υπερέκθεση στους διάφορους Ρέμους και Κότσιρες (διαβάστε τι λέει ο Μαχαιρίτσας στον φίλο Μιχάλη για την προστασία του χατζιδακικού έργου από τον υιό Χατζιδάκι).
Επειδή ο Μίκης είναι εν ζωή, φαντάζομαι ότι είναι ο ίδιος επιφορτισμένος με το βαρύ αυτό φορτίο το οποίο δε φέρνει εις πέρας επιτυχώς σε καμία περίπτωση. Αντιθέτως. Κινούμενος από μία εντελώς αδικαιολόγητη για την σπουδαιότητά του και αβάσιμη ματαιοδοξία, συμμετέχει σε κάθε πανηγυράκι-αφιέρωμα στο έργο του. Θα μου πεις, το πρόβλημά σου ποιο είναι. Θα αποδειχτώ ιδιαζόντως προβληματικός κι έχων όχι ένα αλλά δύο προβλήματα.
Το πρώτο είναι ότι αισθάνομαι την υπόλοιπη μουσική παράδοση της χώρας να ασφυκτιά υπό το βάρος του Θεοδωράκη, κάτι το οποίο σίγουρα δε γίνεται ηθελημένα, αλλά γίνεται. Η Ορχήστρα των Χρωμάτων έφτασε να ακυρώνει παραστάσεις, κάτι δε φαντάζομαι να συμβεί ποτέ σε κάποιο από τα αφιερώματα στον Μίκη.
Το δεύτερο πρόβλημά μου έγκειται στο ότι αυτη η ανεξήγητη ανάγκη του Μίκη να χειροκροτείται, προσφέρει αφειδώς ευκαιρίες σε λογής λογής σαρδανάπαλους να βαπτιστούν στην κολυμβήθρα του Θεοδωράκειου έργου και να επιβληθούν -εν προκειμένω δια τηλοψίας - στο υποκείμενο που παρακολουθεί ως συνοδοιπόροι στους αγώνες του Μίκη. Και για να το καταστήσω σαφές, δεν μπορεί αυτοί -οι μέχρι στιγμής λίγοι- οι οποίοι διαδηλώνουν κι ανθίστανται στις μνημονιακές πολιτικές να έχουν εσένα και το έργο σου σημαία και σε αυτούς τους κοινωνικούς αγώνες κι εσύ να ντερλικώνεις με Πάγκαλους, Βενιζέλους, Μίχες και λοιπούς ελβετόψυχους γερμανοτσολιάδες, που λέει κι ο Πανούσης, και να τους επιτρέπεις να τραγουδούν ότι "θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί".
Μίκη, σε αγαπώ και θα σε αγαπώ για πάντα. Θα θυμάμαι πάντα τις επετείους του Πολυτεχνείου με τα τραγούδια σου. Θα θυμάμαι πάντα τις πορείες ειρήνης για το Λαμπράκη στην Κερασίτσα, όπου εγώ όντας μόμολο περίμενα να σημάνουν οι καμπάνες και να ολοκληρωθεί η πορεία καθότι δε με βαστούσαν τα πόδια μου από την κούραση και οι μύξες από το κλάμα είχαν φτάσει να μουσκέψουν ακόμα και τα κορδόνια μου. Αλλά από την άλλη, δεν τολμώ να φανταστώ τι βομβαρδισμό θα υποστούμε όταν αποδημήσεις.     

Εισερχόμενα

from GAP:
Hi mate! Με πήρες χαμπάρι βρε παλιοκουφάλα (ο Πάγκαλος μου έμαθε αυτό το trash talking)! Μου το έλεγε η mommy και δεν την πίστευα. Τελικά οι Έλληνες είναι πολύ ηλίθιοι, σίγουρα πιο ηλίθιοι από μένα. Από την άλλη πρέπει να αποκαταστήσω το όνομα του πατρός μου (τα καθαρευουσιάνικα μου τα έμαθε ο ποιητής Χυτήρης). Ο γέρος μου σας δούλευε μόνο με μια Αυριανή στο πλευρό του. Εγώ, mate, έχω πυρηνικό οπλοστάσιο. Τι Μπάμπηδες, τι Όλγες, τι Γιάννηδες, από όλα έχει ο προπαγανδιστικός μπαχτσές. Στην αρχή, που λες, μου είχε πέσει βαρύ το πρωθυπουργιλίκι, με είχε εξαντλήσει. Σκεφτόμουν να πέσω στα πατώματα για λίγη από την ντόπα του Σγουρού. Για να καταλάβεις, με έπιασε ο personal trainer στο γυμναστήριο και μου είπε "Γιώργο σύνελθε. Αυτή η μαλακία σε έχει κάνει αγνώριστο.Ούτε εκατό κιλά στον πάγκο δεν μπορείς να σηκώσεις". Μέχρι που παρέδωσα τα κλειδιά στους Τροϊκανούς και τώρα πετάω! Όταν με το καλό τελειώσεις την ειδικότητα σε τέσσερα χρόνια και είσαι μακροχρόνια άνεργος, από το να αποτριχώνεις μπούτια και κωλοραφές στα Πρίνου, να έρθεις μια βόλτα από δω να δεις πώς περνάμε, να βγάλεις και κάνα χαρτζιλικάκι. Έτσι κι αλλιώς, εγώ ακόμα εδώ θα είμαι! Have fun...!
Υ.Γ. Βρήκα ένα ωραίο graffiti κάπου στη Νέα Σμύρνη αλλά δεν κατάλαβα τι σημαίνει. Μήπως μπορείς να βοηθήσεις; Thnx!

 

Εξερχόμενα

@George "no more little George" Pap: Δεν έχω λόγια. Με έχεις αφήσει κάγκελο. Μπορεί να μην είσαι τόσο γκομενιάρης όσο ο γέρος σου, αλλά σίγουρα είσαι τόσο μούτρο όσο ο παππούς σου. Εκεί που σε είχα για περιορισμένης ευθύνης, αποδεικνύεται περίτρανα ότι είσαι απείρως ευφυέστερος των υπηκόων σου.  Σου έκαναν τη μούρη κρέας στις εκλογές. Φταις εσύ που θα τους γανώσεις τα πρέκια τώρα; Αμ, έλα που δε φταις. Keep walking...

@Giannis Boutaris: Εύχομαι η θητεία σου να είναι πιο δημιουργική από τα ηλίθια σλόγκαν των ψηφοφόρων σου. Έχεις δώσει μια υπόσχεση για τσόντες στο δημοτικό κανάλι. Δεν το ξεχνάμε αυτό... 

@Giannis Sgouros: Βρε παλιόπαιδο, εσύ δεν είσαι που όταν προήδρευες της Ομοσπονδίας Άρσης Βαρών, βρέθηκαν 11 στους 12 αθλητές της Εθνικής ομάδας ντοπαρισμένοι; Τι είπες; Ααααα, σωστά. Έφταιγαν οι ρημάδες οι πορτοκαλάδες... Κάτσε κάτω από την μπάρα!

@Alexis Tsipras: Πανηγυρίζεις, πανηγυρίζεις και αγκομαχάω να καταλάβω γιατί. Μήπως επειδή στη γειτονιά σου τα Χρυσά Αυγά πήραν 22%; Μεγάλη επιτυχία... Σας παίρνει για κάνα δυο διασπάσεις ακόμα.

@Fotis Kouvelis: Μη σε στεναχωρήσω, αλλά αν νομίζεις ότι με την στήριξη που πρόσφερες αφειδώς στην κυβέρνηση δε φέρεις ευθύνη για το νέο κοστούμι που μας έραψαν σήμερα, είσαι βαθειά νυχτωμένος. Υπεύθυνη Αριστερά και παπάρια μάντολες...

@Former Mayor Nikitas: Παραπήγε το κακό. Είχες καταντήσει πραγματική αηδία. Μέχρι και το Κολωνάκι σε σιχάθηκε. Στα τσακίδια...

Πάμε πορεία; Μπααααα...

Τη θυμάμαι εκείνη την πρώτη πορεία μου για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Ήταν η πρόβα για την πορεία που θα ακολουθούσε λίγες ημέρες αργότερα με αφορμή την άφιξη του σαξοφωνίστα στην όμορφη Αθήνα. Εκεί ήταν που είχα χωθεί σε κάποιο γκρουπούσκουλο με δύσκολο αρκτικόλεξο για λόγους γκομενικής φύσεως και εισέπνευσα τόνους από δακρυγόνα με διάφορες παράξενες ανεπιθύμητες ενέργειες, μεταξύ των οποίων η ασύδοτη λαιμαργία που με έπιασε τους επόμενους μήνες (αν κάποιος σύντροφος είχε πάθει το ίδιο, μπορεί να επικοινωνήσει μαζί μου για να γίνουμε διάσημοι ως πειραματόζωα των μπάτσων). Για τις επετείους των επόμενων χρόνων, καταφύγιό μου ήταν το μπλοκ της σχολής μου, όπου κι εκεί όμως, πριν καλά καλά ξεκινήσουμε την πορεία, έρχονταν διάφοροι περίεργοι τύποι και επέκριναν εμένα και την παρέα μου για την απουσία διάθεσης να πιαστούμε αλά μπρατσέτα με τους υπόλοιπους, συμπεριφορά η οποία κατ' αυτούς μας καθιστούσε αδύναμους κρίκους στις επιθέσεις των φρικιών (δε γουστάρω ρε φίλε να πιαστώ αλά μπρατσέτα σα να πηγαίνω σε κηδεία μέλους της Καμόρα, είναι αντιαισθητικό, δεν το καταλαβαίνεις;) Και βέβαια, δεν είναι μόνο αυτό το αντιαισθητικό στις πορείες αλά ελληνικά. Προσθέστε κράνη, μαδέρια, τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στα μπλοκ, στρατιωτικούς βηματισμούς που θα ζήλευαν και οι βορειοκορεάτες εκτελούντες το βάδισμα της χήνας ή όπως στο διάολο λέγεται αυτό, την πτωχεία συνθημάτων (με το "εμπρός λαέ...", πετάω πλέον φλύκταινες), τα άχρωμα και ανέμπνευστα πανώ και θα έχετε μια εικόνα του βασικού προβλήματος το οποίο ταλανίζει την ελληνική αριστερά. Το πρόβλημα λοιπόν σύντροφοι, είναι το έλλειμμα αισθητικής και φαντασίας, το οποίο αντανακλάται φυσικά και στις ιδέες τις οποιες η αριστερά διατυπώνει. Μέχρι λοιπόν οι πορείες να γίνουν πραγματικές γιορτές δημοκρατίας και πολιτισμού, όπου ο καθένας θα πηγαίνει όπου γουστάρει  και με όποιον κάνει κέφι έξω από ηλίθιες φόρμες και κομπλεξικά μοτίβο συμπεριφοράς, όπου οι ιδέες δε θα λογοκρίνονται από τα φίλτρα των κομματικών γραφείων, εγώ θα κάθομαι σπίτι μου.

Μόλις άκουσα τον Κούγια να υποστηρίζει ότι ήταν κι αυτός μέσα στο Πολυτεχνείο. Ας αφήσω στην άκρη τις ντροπές και ας ομολογήσω ότι ναι, ήμουν κι εγώ εκεί... Αλέξη, με θυμάσαι;

Γράμμα στον Γρηγόρη

Αγαπητέ Γρηγόρη,

αποφάσισα να σου γράψω όχι με σκοπό να αλλοιώσω το όποιο αυριανό εκλογικό αποτέλεσμα. Άλλωστε ο Έλληνας ψηφοφόρος έχει άλλους κι άλλους γραμμένους στα αρχίδια του, εμένα θα ακούσει; (Συγχώρεσέ μου τη βωμολοχία, αλλά μεταξύ σκατόστομων αλληλεγγύη!) Ο λόγος για τον οποίο σου γράφω αυτό το γράμμα, είναι γιατί έχω κλάψει με μαύρο κλάμα βλέποντας εσένα, το στιχουργό του μνημειώδους "στης Βουλής τα έδρανα, άχ! κι εγώ να έκλανα", να σέρνεται πίσω από τον αψηλό λιγερό μουστακαλή δρομέα του Μνημονίου. Σε τούμπαρε βρε χαζούλη και από κει που κυκλοφορούσες με ένα φουλ λέδερ στυλ φτυστός ο εκτελεστής Γιάννης Βόγλης στο "Πανικός στα Σχολεία", ξύρισες μούσι, αποποιήθηκες τα πέτσινα για ροζ πουκάμισα που μόστραρες στον Χατζηνικολάου (κι εγώ έχω ένα ροζ από του Ζάρα, αλλά εγώ δε σε φτάνω σε επαναστατικότητα ούτε στο μικρό σου δάχτυλο) και σε έπεισε ότι μπορείς να γίνεις Γερουλάνος στη θέση του Γερουλάνου αν τον στηρίξεις στις αυριανές εκλογές. Αμ έλα όμως που πρίγκηπας δε γίνεσαι, αλλά γεννιέσαι. Ξεκίνησες να μας φλομώνεις στις μπαρούφες που σου υπαγόρευαν οι κονσάλταντς των -όχι και τόσο γεμάτων- θινκ τανκς που στηρίζουν Γιώργο, ότι τάχαμου ψηφίζουμε για την τοπική αυτοδιοίκηση, ότι και καλά οι εκλογές δεν έχουν χαρακτήρα δημοψηφίσματος για την κυβέρνηση, ότι τάχατες το μείζον είναι τα σκουπίδια στους δρόμους. Βρε Γρηγόρη, βρε Γρηγόρη... Σε λίγο καλέ μου θα συζητάμε για το ποιος θα μαζεύει τα πτώματα των πεινασμένων από τους δρόμους κι εσύ μας λες να ψηφίσουμε αυτοδιοικητικά; Καταργήθηκε η συλλογική σύμβαση εργασίας κι εσύ μας λες να ψηφίσουμε αυτοδιοικητικά; Θεσπίστηκε εισιτήριο για να εξεταστείς στα δημόσια νοσοκομεία κι εσύ μας λες να ψηφίσουμε αυτοδιοικητικά;

Αλλά επειδή ο Πασόκος δεν έχει μπέσα, και το αψηλό λιγερό αγόρι με το μουστάκι δεν παύει να είναι Πασόκος to the bone, σου την έφερε. Και σε κρέμασε. Και σε έκανε ρόμπα λέγοντας στους υποτακτικούς να ψηφίσουν (όχι με αυτοδιοικητικά αλλά) με καθαρά πολιτικά κριτήρια. Κι έχεις μείνει μόνος να κλαις, να σπαράζεις και να ανάβεις τα καντήλια πάνω από το μνήμα της σοσιαλδημοκρατίας. Αναρωτιέσαι τι έχει γίνει; Θα σου πω εγώ και συμπάθα με για τα παλιόλογα. Γρηγόρη, σε γαμήσανε...!

Run, George, run!

Forrest GA(M)P

Γιώργος κερνάει, Γιώργος πίνει

Αυτή τη στιγμή που γράφω, ο Γιώργος ο Παπανδρέου έχει γκάβλες. Κι όπως κάθε, ανέραστος που έχει γκάβλες και δε μπορεί να βρει γκόμενα με τη μαγκιά του, γαμεί με τον παρά του. Έχει μαζέψει λοιπόν, πέντ' έξι ξελιγωμένες για γλύψιμο θηλυκές και σερνικές πόρνες, οι οποίες κατά σύμπτωση επαγγέλλονται όλες δημοσιογράφοι,  και κάνει το κομμάτι του. Έχει κι ένα γιουσουφάκι δίπλα του, το Γιώργο τον Πεταλωτή, επειδή έχει αμφιβολίες για τη στύση του και θέλει έναν χειροκροτητή να το λέει πόσο μεγάλος και σκληρός είναι.

Ο Γιώργος σε διακαναλική συνέντευξη τύπου, με συντονιστή το τσιράκι του, με έξι υποτακτικούς των καναλιών να του θέτουν προκαθορισμένες ερωτήσεις τις απαντήσεις των οποίων ξεκωλιάστηκε να μάθει όλο το Σαββατοκύριακο (καθότι στα ελληνικά), χωρίς αντίλογο γιατί έτσι γουστάρει. Βαρύ το σκηνικό: κόκκινα μπουρδελέ πορτατίφ, σκούρα αυστηρά κοστούμια, η Τρέμη με περιδέραιο πεντακοσίων καρατίων ικανό να ταΐσει όλη την υποσαχάρια Αφρική, ένα πορσελάνινο βάζο στο βάθος -το κέρδος του έθνους από το ξεπούλημα του λιμανιού στους Κινέζους. Τι κι αν θυμίζει διάβημα καραβανά πραξικοπηματία από χώρες της Μπανανίας; Την άλλη εβδομάδα θα έχει σύνοδο η Σοσιαλιστική Διεθνής στην οποία προεδρεύει και θα γυρίσει πίσω αναβαπτισμένος και πιο σοσιαλιστής κι από τον Τσε Γκεβάρα. Για να μην πω κι από τον πατέρα του...

Brother Louie

Εγώ τον Λάκωνα ήρωά μου τον βρήκα. Λέγεται Louie Psihoyos, κατάγεται από τις Αμύκλες (ή Σκλαβοχώρι επί το λακωνικότερο), είναι διακεκριμένος φωτογράφος και σκηνοθέτης του συγκλονιστικού ντοκιμαντέρ "The Cove", με θέμα την αιχμαλωσία και σφαγή των δελφινιών στην Ιαπωνία. Αν έχετε αναγάγει τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής στο ρόλο του απόλυτα διεφθαρμένου έθνους, ίσως μετά την προβολή να αναθεωρήσετε. Επίσης, την επόμενη φορά που θα δείτε Γιαπωνέζους τουρίστες να τραβάνε φωτογραφίες ακόμα και τις φούντες από τα τσαρούχια του Άγνωστου Στρατιώτη, να θυμάστε ότι εκτός από γραφικοί μπορεί να είναι και πολύ, μα πολύ επικίνδυνοι...Sayonara.

Ο Σταμάτης και η Σταματίνα

Τον Κραουνάκη τον γουστάρω πολύ. Μου αρέσει το διονυσιακό του μπρίο που τον κάνει να μοιάζει με Ρωμαίο στρατηγό πνιγμένο στα καζάνια με τα φοντί τυριού στα Αστερίξ. Μου αρέσει ο τρόπος που γράφει μουσική, παρά το ότι δεν είναι και ο πιο καινοτόμος Έλληνας συνθέτης. Μου αρέσει να τον ακούω να ερμηνεύει με την τρανταχτή γαϊδουροφωνάρα του τα μεγάλα μπλουζ του, "Ανθρώπων Έργα" και "Αυτή η Νύχτα Μένει". Μου άρεσε όταν η μάνα μου με υποχρέωσε μετά από ενδοοικογενειακό πόλεμο να της κάνω παρέα στη "Σπείρα-Σπείρα", ως αντάλλαγμα που μου είχε καθαρίσει τους κόπρους του Αυγείου (το σπίτι μου δηλαδή). Με τον Κραουνάκη μοιραζόμαστε κι ένα κοινό παραλήρημα, το οποίο δεν είναι άλλο από την πεποίθηση ότι η αισθητική και η τέχνη γνώρισε τη μεγαλύτερη κατάπτωση στην Ελλάδα επί εκσυγχρονιστικής διακυβέρνησης από όλους αυτούς τους θαμώνες του Μεγάρου Μουσικής. Ήταν τότε που ενώ οι Νταλαροσαββόπουλοι έγλειφαν τις ελιές του Σημίτη και το σοσιαλιστικό μουστάκι του Κατσιφάρα και οι Σκανδαλολαλιώτηδες επέμεναν ότι οι "Νότες Είναι Εφτάψυχες" ήταν εφάμιλλο του "Χαμόγελου της Τζοκόντας", ο Κραουνάκης έκρουε επίμονα τον κώδωνα του κινδύνου. 

Δοθέντων των ανωτέρω, έπαθα μεγάλη πλάκα όταν χαζεύοντας την Ελληνοφρένεια πριν κάποιες μέρες, είδα τον Σταμάτη προσκεκλημένο της Σταματίνας να ωρύεται και με λόγια ακατάληπτα μιλώντας τρανταχτά να υπερασπίζεται τη μοναδικότητα της ελληνικής φυλής ενώπιον αποτυχημένων αστρολόγων, ντεκαπαζαρισμένων ψυχολόγων και δημοσιογραφίσκων του "καλλιτεχνικού ρεπορτάζ". Το βίντεο θα το βρείτε εδώ και το επίμαχο σημείο είναι στα 09:18.

Σταμάτη, σύνελθε γρήγορα γιατί το trash είναι σαν την πρέζα. Εύκολα πέφτεις, δύσκολα ξεκολλάς. Ρώτα κι εμάς που συνεχίζουμε και βλέπουμε τις επαναλήψεις του "Ρετιρέ"...!

Παρεμπιπτόντως, R.I.P. Γιάννη και σε ευχαριστούμε για τις αναμνήσεις. 

 

Ντουμανιάσαμε...

Έχει αγγίξει τα όρια της παράκρουσης το κίνημα για την απελευθέρωση των καπνιστών από την καταπίεση των μη καπνιστών και του οργανωμένου κράτους. Οι καπνίζοντες πολιορκημένοι αναπτύσσουν συμπεριφορές ανάλογες των κυνηγημένων από την Κου Κλουξ Κλαν μαύρων και βρήκαν έναν καθόλου απρόσμενο υποστηρικτή στο πρόσωπο της διανόησης και της αριστεράς, οι οποίες ούτε λίγο ούτε πολύ βασίζουν τον ανένδοτο αγώνα τους στην προσπάθεια ομογενοποίησης του πολίτη, στο τι θα ήταν ο Τσε Γκεβάρα και ή ο Τζέημς Ντην χωρίς ένα τσιγάρο στα χείλη και στο πώς θα έβαζε φωτιά στα στρώματα ο Κούρκουλος πριν ρίξει τη ζεϊμπεκιά. Ουδείς εκ της ιντελιγκέντσιας δεν είχε διαμαρτηρηθεί όταν όλη η επικράτεια είχε γίνει ένας απέραντος τεκές, όταν όλοι κάπνιζαν αρειμανίως  σε γραφεία, νοσοκομεία ακόμη και σε κλειστά γυμναστήρια εν ώρα αγώνα. Κανείς από τους αριστερούς δεν εξανέστη όταν έπαιρνες ταξί και αντί για τον προορισμό σου κατέληγες στη "Σωτηρία" με κρίση άσθματος ή δαρμένος στο ΚΑΤ σε περίπτωση που ξεστόμιζες κάτι. Κανείς δε φάνηκε να παίρνει στα σοβαρά εγκυρότατες μελέτες που μιλούσαν για τους κινδύνους του παθητικού καπνίσματος σε παιδιά κι ενηλίκους. Αντιθέτως, ξεστόμιζαν προκλητικά ηλίθια επιχειρήματα όπως αυτό που επικαλέστηκε ευφυέστατος κατα τα λοιπά φίλος και έλεγε ότι "πριν εβδομήντα χρόνια το κάπνισμα ήταν θεραπευτικό". 

Το δίλημμα είναι μάλλον απλό. Ή οι προοδευτικοί πολίτες θα δεχτούν να σταθούν απέναντι σε μια κολοσσιαία βιομηχανία χτισμένη με πίσσα πάνω στην εξαρτησιογόνο δράση της νικοτίνης και η οποία αποκομίζει δισεκατομμύρια ή θα μείνουν έρμαια στερεοτύπων, υπερασπιζόμενοι το δικαίωμα των καπνιστών να μολύνουν την ανάσα των υπολοίπων. Αυτά τα ολίγα...

Τον καημένο τον Βουρλούμη...

Ήταν λαδωμένα τα χέρια μου από κάτι πιτόγυρα και δεν μπόρεσα να εκλύσω με επιτυχία το αντανακλαστικό που με θέλει να αλλάζω κανάλι όταν πέφτω στο δελτίο ειδήσεων του ΣΚΑΪ πιο γρήγορα και από το χτύπημα της βασιλικής κόμπρας ή την εκτίναξη της γλώσσας του δηλητηριώδους βατράχου του Αμαζονίου. Αναγκαστικά, λοιπόν, υπέστην τον Alexis Παπαχελάς να συνομιλεί με τη Σία Κοσιώνη σχετικά με την παραίτηση του Παναγιώτη Βουρλούμη από τη διοίκηση του ΟΤΕ. Ο Alexis με πληροφόρησε ότι τον καλό Βουρλούμη δεν τον άφησαν να εργαστεί σωστά οι συνδικαλιστές και τα κομματόσκυλα. Ποιον, τον Βουρλούμη. Αυτόν που όρισε υπέρογκη αμοιβή στον εαυτό του ως αποζημίωση για τα  (μόνο) ψυχολογικά (δυστυχώς) τραύματα που του προκάλεσαν τα πανό των εργαζομένων. Αυτόν που εισηγείται πριν φύγει τα καλύτερα όσο αφορά τα εργασιακά στον Οργανισμό, αναπαράγοντας -ως όφειλε βάσει θέσης- τη γνωστή παπάρα περί «συνεχιζόμενης αφαίμαξης του ιδιωτικού τομέα για τη χρηματοδότηση ενός υπερτροφικού δημοσίου τομέα». . Αυτόν που έδωσε θάρρητα στον Βγενόπουλο να τζογάρει με τον ΟΤΕ λες και παίζει τον παπά στην Πανεπιστημίου.
Και μετά μου λες, γκρινιάζεις...  

Τριλογία

Διαλέγω δέκα, είκοσι, τριάντα, πενήντα χιτάκια. Ελάχιστα της προκοπής, κάποια μέτρια, κάμποσα της σειράς και στην πλειοψηφία τους για τα μπάζα. Στο ένα εξώφυλλο κάνω τον ντιτζέη, στο άλλο το φυλακόβιο αλήτη -κάτι σε Τζον Ντίλιγκερ χωρίς το εσκέηπ πλαν ένα πράμα-, στο τρίτο και φαρμακερό καβαλάω μια μηχανή λουστραρισμένη από Πακιστανό, τον οποίο κατά τ' άλλα συμπαθάω και συμπονάω γιατί είμαι και Πασόκος, μοστράρω και μπλουζάκι με τη βρετανική σημαία για να αλληθωρίζουν τα ξέκωλα στο Μπάλουξ, τραβάω τα μανίκια πάνω για να φαίνονται τα τατουάζ της πλάκας τα οποία έκανα με χέννα κάνα μισάωρο πριν τη φωτογράφηση, κοτσάρω και μια χορηγία του Γερμανού γιατί ζήλεψα από τον Χατζηγιάννη που του τα γλύφει η Κοσμοτέ και... έτοιμος! Ο Πέτρος Κωστόπουλος σας παρουσιάζει την τριπλή συλλογή με τις γλυκές και ιδρωμένες επιλογές του. Ποιος είπε ότι είναι δύσκολο να βγάλεις δίσκο τη σήμερον; Όμως ότι και να γράψω εγώ, δε θα φτάσω ποτέ αυτό το έπος για το μεγαλύτερο καραγκιόζη της τελευταίας εικοσαετίας.

 

Γκαζοφονιάδες

Fast Track λέγεται η αριστερή λωρίδα ταχείας κυκλοφορίας,. Εκείνη η λωρίδα η οποία είναι καθρέφτης της παρακμής του νεοέλληνα, η μονίμως κατειλημμένη από κάγκουρες που κινούνται με την ταχύτητα του φωτός μέσα σε καναρινί Φίατ Πούντο το οποίο ξεπουλήθηκαν για να αγοράσουν, παίζοντας τα φώτα τόσο συχνά όσο παίζουν το πουλί τους και κορνάροντας σαν ασθενοφόρο που μεταφέρει πολυτραυματία, από νεόπλουτους, αυτόφωτους και αυτοδημιούργητους εισαγωγείς νοθευμένων ποτών ή εμπόρους λευκής σαρκός, λαδωμένους πιο πολύ  κι από λιμανίσια τυρόπιτα εφοριακούς, επίορκους μπάτσους και νυφίτσες γιατρούς, οι οποίοι αγόρασαν ένα εσγιουβί 7500 κυβικών εκατοστών και 3,5 τόνων  και, αν κάνεις το λάθος να βρεθείς στο διάβα τους στην αριστερή λωρίδα, σε πλησιάζουν στους δέκα πόντους και σε κάνουν να νιώθεις ταλαίπωρος κομπάρσος σε χολιγουντιανή καταδίωξη αυτοκινήτων.

Εσχάτως προέκυψε δια στόματος Χάρη Παμπούκη κι άλλη μία χρήση του όρου, όχι πολύ ξένη ως προς την προηγούμενη. Το κατά Παμπούκη Fast Track λοιπόν, έγκειται σε ένα πακέτο -ο Αλλάχ κι ο Κομφούκιος να τις κάνουν- νομοθετικών παρεμβάσεων, το οποίο διευκολύνει την προσέλκυση επενδύσεων από το εξωτερικό χωρίς  αυτές να μπλέκουν στα γρανάζια μοχθηρών υπονομευτών της ανάπτυξης όπως η φορολογία, η περιβαλλοντική ασφάλεια, ακόμα-ακόμα και η ίδια η συνταγματική νομιμότητα βρε -Άραβα ή Κινέζε- αδερφέ. Αν, λοιπόν, σας παίξουν τα φώτα ή σας πλακώσουν στις κόρνες στην εθνική, μην καταφερθείτε αμέσως εναντίον των συμπατριωτών σας. Μπορεί να πρόκειται για ξένους επενδυτές οι οποίοι τρέχουν να προλάβουν τα φιλέτα του Ελληνικού, του Αστακού και του Θριασίου.

 

Το μεγάλο κόλπο

Είναι φοβερό το κυνήγι μαγισσών το οποίο έχει εξαπολύσει το παράρτημα της Τρόικας (λέγε με κυβέρνηση) σε αγαστή συνεργασία με τενίστες που παριστάνουν τους δημοσιογράφους (λεγε με Χατζηνικολάου), αθυρόστομες κυρίες που με ακριβά ταγέρ που παριστάνουν τις αδέκαστες παρουσιάστριες δελτίων ειδήσεων (λέγε με Τρέμη) και γραφικούς λαϊκιστές λιμοκοντόρους ταγμένους στην εφαρμογή του τριπτύχου "ησυχία, τάξη κι ασφάλεια" (εμένα λέγε με Πορτοσάλτε). Ο στόχος δεν είναι άλλος από το δημόσιο υπάλληλο, στόχος ιδιαίτερα εύκολος καθώς ποιος μπλέκει τώρα με βιομηχάνους, κουμπάρους, εφοπλιστές και μεγαλοεργολάβους. 

Από τις αρχές του έτους, η συμμορία προλείανε το έδαφος με κάθε μέλος της να πλειοδοτεί στην εκτίμηση για τον πραγματικό αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων στη χώρα, με τον καθένα να εκτοξεύει την παπαριά του ανενόχλητα και χωρίς να υπόκειται στη βάσανο της διασταύρωσης των στοιχείων. Το γελοίο του πράγματος είναι ότι κάπου εκεί η συμμορία πίστεψε το ίδιο της το παραμύθι και σχεδίασε το κόλπο γκρόσο. Να απογράψει τους υπαλλήλους του δημοσίου αλλά και όσους βρίσκονται σε σύμβαση με αυτό. Η απογραφή θα γινόταν ηλεκτρονικά, είχε υποχρεωτικό χαρακτήρα και η τιμωρία για όσους δε θα συμμορφώνονταν προς τας υποδείξεις ήταν η παύση πληρωμών. Ακολούθησαν τραγελαφικές στιγμές στους οργανισμούς δημοσίου δικαίου με το σύστημα απογραφής να πέφτει πιο συχνά και από το σήμα τηλεφώνου στην κορφή του Ταϋγέτου, με πεδία στη φόρμα να είναι αδύνατο να συμπληρωθούν και τη μία παράταση να διαδέχεται την άλλη. Μετά κόπων και βασάνων η διαδικασία ολοκληρώθηκε με επιτυχία και η συμμορία καθόταν μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή στο Υπουργείο Εσωτερικών περιμένοντας να προκύψει ένα νούμερο μεγαλύτερο από τον αριθμό των ήλιων του Σύμπαντος. 

Ζονκ! Αφενός ο αριθμός ήταν ήδη γνωστός, αφετέρου μάλλον είναι μικρός αν συγκριθεί με άλλες Ευρωπαϊκές χώρες (για περισσότερα στοιχεία, διαβάστε το ρεπορτάζ του Ιού εδώ).
Αναλογιζόμενος ότι το μέγεθος και η ποιότητα της μηχανορραφίας ξεπερνά ακόμα και το αντικομμουνιστικό ντελίριο της δεκαετίας του '50, όπως το περιγράφει ο James Elroy στο "Μεγάλο Πουθενά" το οποίο διαβάζω αυτές τις μέρες, μου ήρθε στο μυαλό το ταξιδάκι του Michael Moore στη Γαλλία και τη Μεγάλη Βρετανία για τα γυρίσματα του Sicko.
Εκεί, που λέτε, υπάρχουν δημόσιοι υπάλληλοι οι οποίοι -άκουσον, άκουσον Μιχάλη Καψή!- βοηθούν τις νέες μητέρες στις δουλειές του σπιτιού, στη μπουγάδα, το ξεσκάτισμα, την αποστείρωση του μπιμπερό κλπ. Υπάρχει επίσης δημόσιος υπάλληλος στα νοσοκομεία ο ρόλος του οποίου είναι να δίνει χρήματα στους ασθενείς που παίρνουν εξιτήριο για να επιστρέψουν με ασφάλεια στο σπίτι τους.  Ας μη μιλήσω για τα προγράμματα ψυχοκοινωνικής υποστήριξης ή τα γραφεία επαγγελματικού προσανατολισμού (όχι αυτά τα οποία χρεωνόταν ο φιλόλογος ή ο μαθηματικός και το θυσίαζε στο βωμό του "να βγει η ύλη"). Όλοι αυτοί, αν υπήρχαν στην Ελλάδα, θα λιθοβολούνταν μέχρι παραίτησης.
Το πρόβλημα με τους δημόσιους υπαλλήλους στην Ελλάδα δεν είναι ο αριθμός τους αλλά η ποιότητα της εργασίας τους. Αραχτοί και λάιτ οι ευνοούμενοι της φαυλοκρατίας και του πελατειακού κράτους,  υπονομευτές του εχθρού οι υποστηριχτές της εκάστοτε αξιωματικής αντιπολίτευσης (υπονομεύοντας στην ουσία την ποιότητα ζωής του πολίτη), ρίχνοντας χριστοπαναγίες και αηδιασμένοι όσοι είχαν κάποτε τη διάθεση να εργαστούν, οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι κακής ποιότητας και σίγουρα δεν είναι ο αριθμός τους η αιτία της δυσλειτουργίας της κρατικής μηχανής.
Θα αναρωτηθείτε και με το δίκιο σας, πού διάολο είναι το φιλότιμο και η προσωπική ευθύνη του καθενός; Το ίδιο σκέφτομαι να ρωτήσω κι εγώ τις μαγείρισσες στο νοσοκομείο την επόμενη φορά που θα μου σερβίρουν αυτό το μπριάμ το οποίο δεν το πλησιάζουν ούτε οι χοίροι.    

All aboard...!

Το καλό με το rock είναι ότι δε χρειάζεται πολλά συστατικά. Για την ακρίβεια απαιτείται μόνο ένα, αλλά σε μεγάλες δόσεις και αυτό είναι οι ισχυρές προσωπικότητες. Ο αξιότιμος κύριος Ozzy Osbourne, ευρισκόμενος σε καλύτερη φόρμα από την προ πενταετίας επική εμφάνισή του με την αυθεντική σύνθεση των Black Sabbath στον ίδιο χώρο, είναι τέτοια προσωπικότητα. Ανίκανος να διαχειριστεί την περιουσία του, υποταγμένος μέχρι κεραίας στη δυναμική σύζυγο Sharon, ανίκανος να ξεχωρίσει μια ζωντανή από μια νεκρή νυχτερίδα, εξευτελιζόμενος μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια στο MTV, ο Prince of Darkness έχει καταφέρει μεταξύ άλλων:

-να ορίσει με τους Black Sabbath τον ήχο του hard rock. Και του metal. Και του stoner.

-να εμπνεύσει ορισμένους από τους κορυφαίους μουσικούς του χώρου, οι οποίοι μαζί του έβγαζαν τον καλύτερο εαυτό τους, όπως οι Randy Rhoads, Jake E. Lee και βέβαια η αγαπημένη μου τριάδα των Mike Bordin, Robert Trujillo και του τιτανοτεράστιου Zakk Wylde. 

-να βγάλει έναν από τους πέντε καλύτερους δίσκους της δεκαετίας του '90 για τα δικά μου τα αυτιά, το Ozzmosis.

Ο τύπος για τον οποίο ο συνοδοιπόρος του στους Black Sabbath Tony Iommi δήλωνε κάποτε "he's Ozzy Osbourne and he's an idiot! I'm not being in a band with that fucking moron!", πέρασε μια βόλτα από Μαλακάσα, διέλυσε τα σύννεφα, σεληνιάστηκε από το ολόγιομο φεγγάρι, τραγούδησε δυο ώρες γεμάτες, διάλεξε τα καλύτερα της καριέρας του τόσο από τους Sabbath όσο και από την προσωπική του δισκογραφία (ένα μικρο παράπονο για το ότι δεν είχαμε κάτι από Ozzmosis δεν γίνεται να το πνίξω), μπουγελώθηκε με κουβάδες, μπουγέλωσε με κουβάδες και μάνικες, μας σύστησε το νέο του κιθαρίστα, τον εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενο Gus G., αφιέρωσε ένα τραγούδι στη μνήμη του Ronnie James Dio, μας ευλόγησε με τα γνωστά του "God bless you all" και μου θύμισε για άλλη μια φορά ότι τίποτα δεν είναι καλύτερο από μία μεγάλη rock συναυλία!

Σκεφτόμουν να διανθίσω την ανάρτηση με ένα βίντεο του Shot In The Dark ή του War Pigs (του οποίου η χθεσινή εκτέλεση ήταν ονειρική), αλλά ψάχνοντας στο youtube, προτίμησα αυτό:

 

Hell Yeah!

Las Vegas αλά ελληνικά

Ιδιωτικά αεροδρόμια στα οποία θα προσγειώνονται οι εμίρηδες για να σερβιριστούν χωριάτικη και greek tzatziki από τους κακομοίρηδες, ρουλέτες, ληστές με ένα χέρι και αγιογδύτες με πολλές μασέλες,  αραβικό τουρμπάνι τελευταία προσθήκη στην περήφανη εθνική ενδυμασία, συντριβάνια που εκτοξεύουν χυμό καρύδας,  duty free παστέλι κι ελιές καλαμών, ξενοδοχείο 12 αστέρων και bungee jumping από την ταράτσα  για τους σεΐχηδες, ο Πάγκαλος με εκπομπή στο Al Jazeera, χαρέμια από άνεργες της Νάουσας και της Πτολεμαΐδας έτοιμες να υποστούν το οθωμανικό δίκαιο προς ευόδωση της επένδυσης, μαρίνες για να δένουν τα γιώτ και νταβραντωμένοι περήφανοι Έλληνες νέοι να τρίβουν τα καταστρώματα, τζαμί μεγαλύτερο από το Al-Haram της Σαουδικής Αραβίας (γιατί όταν το ζητούσαν δικαίως οι μουσουλμανικές κοινότητες της Αθήνας, το επίσημο ελληνικό κράτος εξέφραζε ο Άδωνις, αλλά τώρα... είναι πολλά τα πετροδόλαρα).

Και η αποκορύφωση; Μέσα στον Αργοσαρωνικό, έργο με τεχνητά νησιά ανάλογο των Palm Islands του Ντουμπάι, με μόνη τη διαφορά ότι το σχήμα τους θα είναι ο ήλιος του ΠΑΣΟΚ.  

Όσοι οραματίζονταν μητροπολιτικό πάρκο στο χώρο του παλιού αεροδρομίου του Ελληνικού, ας διαβάσουν το υπό έκδοση βιβλίο του Γιώργου Παπανδρέου "Ο Τέταρτος Δρόμος για το Σοσιαλισμό" και θα διαπιστώσουν ότι εμίρη παρόντος παν σχέδιο για πάρκο παυσάτω. Το κεφάλαιο το οποίο αναφέρεται στην παράδοση του ελεύθερου χώρου στα λόμπι προλογίζει ο άλλος υπέρμαχος του πρασίνου στην Αθήνα, Γιώργος Σουφλιάς.   

Δεκάλογος

Δεν μπορούσα να αφήσω την πρόσκληση του Χρήστου να πέσει στο κενό, ειδικά μετά το παραλήρημα γκρίνιας που προηγήθηκε. Καθυστέρησα για λόγους ανωτέρας βίας, αλλά τώρα και μετά έναν αναζωογονητικό μεσημεριανό ύπνο, είμαι έτοιμος!

Αφού ενημερώσω ότι η σειρά είναι τυχαία, ξεκινάω το μέτρημα.

1. Το solo του David Gilmour στο Time. Η αποθέωση της κομψότητας και η επιβεβαίωση της ρήσης "τι θα ήταν το rock χωρίς το feedback";
2. Το Κορώνι. στην Κεφαλονιά και η τεράστια αμμουδερή πλαγιά που σκαρώνουν τα κύματα τους χειμώνες για να κάνουμε ο αδερφός μου κι εγώ τούμπες τα καλοκαίρια. 
3. Τα "Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά". Τα διάβαζα στην πρώτη μου επίσκεψη στο Παρίσι και ήμουν απόλυτα σίγουρος ότι κανείς από όσους επιβάτες του μετρό κρατούσαν βιβλίο δε διάβαζε κάτι πιο σπουδαίο.
4.  Η κιθάρα μου, η οποία σίγουρα άξιζε να βρίσκεται στα χέρια κάποιου καλύτερου από μένα, αλλά επειδή μάτωσα για να την αγοράσω θα συνεχίζει να ταλαιπωρείται από τα κουλά μου. 
5. Ο μεσημεριανός ύπνος, ο τόσο παρεξηγημένος. Μιλάς με κάποιους ματαιόδοξους και σου λένε ότι θα κοιμηθούν μια και καλή όταν πεθάνουν, ότι σπαταλάς το χρόνο σου και λοιπές γραφικότητες. Απορώ πώς στερούν από τον εαυτό τους αυτό το ελιξήριο. 
6. Το Βερολίνο, στο οποίο ίσως να πέρασα την καλύτερη εβδομάδα της ζωής μου. Έχω φανταστεί άπειρες φορές τον εαυτό μου μόνιμο κάτοικο, τυλιγμένο σε κασκόλ και πουλόβερ, να ζω και να αναπνέω σε αυτόν τον παράδεισο με τον άνθρωπό μου, να συναναστρέφομαι με τους ανοιχτόμυαλους ανθρώπους του, να βομβαρδίζομαι από ερεθίσματα.... αλλά κάπου εκεί κάποια γριά με παίρνει αμπάριζα στο μετρό για να μου θυμίσει ότι πρέπει να αλλάξω γραμμή αν θέλω να κατέβω Αμπελόκηπους.
7. Να γνωρίζω συναρπαστικούς ανθρώπους, με τους οποίους ξεχνώ πόσο χρόνο (ή και χρόνια) έχω σπαταλήσει ασχολούμενος με φελλούς.
8. Ο Μάρκαρης, ο Καμιλέρι, ο Τάιμπο, ο Ελρόυ και όλοι αυτοί οι γραφιάδες αστυνομικού μυθιστορήματος, οι οποίοι με βοηθούν μέσω των ηρώων τους να ζήσω κι εγώ το μύθο μου. 
9. Το Ταξίδι στα Κύθηρα. Αυτό το οποίο έκανα το 1986 με την ευρύτερη οικογένεια, αυτό το οποίο ελπίζω να επαναλάβω του χρόνου αλλά και αυτό του Αγγελόπουλου, με τον πιο λεβέντη Έλληνα. 
10. Το κυριακάτικο πρωινό, με γάλα, κέικ, εφημερίδα και μουσική. 

Αν κατάλαβα καλά, ήρθε τώρα η σειρά μου να στείλω την πρόσκληση σε δέκα φίλους μπλόγκερς. Καλώ λοιπόν στο βήμα τους ακόλουθους:

• τον Στράτη 
• την Έλενα
• το νονό
• τον NazWraio
• τη roundel 
• τη lenawrc

Συμπαθάτε με αλλά, καθότι νέος στο κουρμπέτι δε συμπληρώνω δέκα που να χτυπιέμαι σαν χεβιμεταλάς από το Αγρίνιο!

Αντιστοιχίες

Το να γιορτάζεις στην Αθήνα την Ημέρα χωρίς Αυτοκίνητο πεζοδρομώντας την Πανεπιστημίου είναι ίδιο με το να διοργανώνεις εκδηλώσεις για την επέτειο του Πολυτεχνείου σε σχολείο της δημοκρατικής Σπάρτης. 

Στη μεν πρώτη περίπτωση και σε ένα αξιόπιστο δείγμα εκατό ανθρώπων:

-οι εβδομήντα, στην συντριπτική πλειοψηφία τους οδηγοί, θα σε βρίζουν που τους κάνεις τη ζωή δύσκολη.

-οι είκοσι απλά θα αδιαφορήσουν.

-και οι δέκα εναπομείναντες γραφικοί θα κατεβάσουν τα παιδιά τους, τα σκυλιά τους και τα ποδήλατά τους στον πεζόδρομο, υπό τα οργισμένα βλέμματα των πρώτων και τη θυμηδία των δεύτερων.

Στη δεύτερη περίπτωση και σε ένα επίσης αξιόπιστο δείγμα εκατό ανθρώπων:

-οι εβδομήντα θα σε βρίζουν. Οι μεν γονείς γιατί εισάγεις στα παιδιά τους κενά δαιμόνια προπαγανδίζοντας κομμουνιστικές ιδέες. Τα δε παιδιά, γιατί είναι παιδιά των γονιών τους.

-οι είκοσι απλά θα αδιαφορήσουν. Θα χτυπήσουν κάνα παλαμάκι αν το πρόγραμμα της μπάντας περιλαμβάνει το πιασάρικο "Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον" και that's all folks. Δεν πα' να χτυπάνε  το βράδυ στην ταράτσα τον Αντρέα...

-και οι δέκα εναπομείναντες γραφικοί περιλαμβάνουν εσένα και την μπάντα σου, τους συγκινημένους γονείς σου και ελάχιστους δακτυλοδεικτούμενους καθηγητές σου που επιμένουν να πιστεύουν ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει.   

Έχω τα ρούχα μου

Έξι εργάσιμες είναι άδεια της πλάκας. Ειδικά όταν φεύγεις από βούρκο και γυρνάς στον ίδιο βούρκο, κάθε μέρα της θυμίζει το μαρτύριο της σταγόνας. Να τσακιστώ να φτάσω στην αγαπημένη Κεφαλονιά, να κάνω παρέα στον Νίκο, να παίξω με το σκύλο, να χορέψω τον αντι-χορό της βροχής για να μπορέσω να κάνω κανά μπανάκι και να ξεπλύνω το κορμί μου από τη μπόχα της Αθήνας. Να κάνω τέσσερις αγχωμένες βουτιές, να τα μαζέψω άρον άρον να φύγω για Σπάρτη, να κοροϊδέψω τον εαυτό μου ότι έκανα διακοπές κι εκεί και πριν προλάβω να πω "άδεια", να γυρίσω πίσω στο μεγάλο χωριό. Το κέρδος των ημερών, ενα. Εβαλα σε τάξη αυτά που μου τη δίνουν. Όχι ότι τώρα το θολωμένο μου μυαλό είναι λιγότερο θολωμένο αλλά τουλάχιστον βγήκα από ένα πέπλο αδιευκρίνιστης δυσθυμίας. Κάτι είναι και αυτό. Έχουμε και λέμε:

Μου τη δίνει που είμαι τόσο χέστης που πλήρωσα διόδια για να πάω από την Κόρινθο στην Πάτρα. Αντί να με πληρώνουν που χρησιμοποίησα την καρμανιόλα, εγώ το θύμα σταμάτησα στα διόδια, χαμογέλασα στη νυσταγμένη υπάλληλο αντί να τη φτύσω, κατέθεσα το χαράτσι και συνέχισα το δρόμο  μου ως νομοταγής πολίτης.

Μου τη δίνει η προοπτική να αντιμετωπίζω για τα επόμενα πέντε χρόνια τον απαράδεκτο διευθυντή  μου με την ίδια δουλοπρέπεια που επέδειξα στα διόδια. Καλά ρε, θάρρος καθόλου;

Μου τη δίνει που άλλαξα το ποτό μου από γάλα με Hemo σε Southern Comfort με σόδα, αλλά η διάθεσή μου δε λέει να αλλάξει. Θα ξαναγυρίσω στο γάλα.

Με εκνευρίζουν τα υδραυλικά στο σπίτι. Και η μπανιέρα που είναι ψηλή. Και το θερμοσίφωνο που δεν έχει ζεστό νερό ούτε για να νίψω τη μούρη μου. Και που όταν ανοίγω το κλιματιστικό, κρυώνω. Και που όταν το κλείνω, ζεσταίνομαι. Και που η τσέπη της ιατρικής μου μπλούζας όλο σκίζεται και κυκλοφορώ σαν τον κατσίβελο. Και που όποτε πάω για μπάσκετ, πιάνομαι.

Με νευρίασε που ενώ βρήκα ένα δισκάκι του J.J. Cale με πέντε γιούρο στο παρακμάζον δισκοπωλείο της Σπάρτης, ήταν copy protected και δεν μπόρεσα να το ακούσω στο αυτοκίνητο. Πήγα να ρεφάρω με μια συλλογή του Coltrane, αλλά η ευφορία κράτησε όσο το Sweet Sapphire Blues. Δε λέω, κατέβαλαν φιλότιμες προσπάθειες ο 'Trane και o Garland, αλλά το momentum είχε χαθεί...

Μου τι δίνει που θα πληρώσω 85 γιούρο για να ακούσω τον Sonny Rollins στο Παλλάς. Θα πληρώσω ένα κάρο λεφτά για να τα σκάει ο Γιαννίκος (ιδιοκτήτης του Παλλας και του ΑΛΤΕΡ) στον Τράγκα κα τη Μακρή.

Μου τη δίνει η Αριστερά. Με αρρωσταίνει, με φρικιάζει, με ανακατεύει. Ορθόδοξοι και ρεβιζιονιστές, κοινοβουλευτικοί και εξωκοινοβουλευτικοί, ο Φώτης με το ΔΗΑΡΙ του (Δημοκρατική Αριστερά γαρ), η Αλέκα με τη σουίτα, ο Αλέκος ο εθνοσωτήρ, ο Αλέξης ο ισορροπιστής, ο Κύρκος, η φυσαρμόνικα του Κύρκου, τα μουστάκια του Γλέζου, οι θεωρίες της πούτσας και η βούρτσα για τις αφισσοκολλήσεις, τα πιτσιρίκια που έρχονται στο νοσοκομείο και μοιράζουν την "Εργατική Αλληλεγγύη" παραμυθιασμένα ότι όπου να 'ναι σκάει η επανάσταση. Μπαίνω συνεχώς στον πειρασμό να χτυπήσω τα κεφάλια τους στον τοίχο μπας και συνέλθουν, αλλά πολύ φοβάμαι ότι θα είναι μάταιος ο κόπος.

Αμ το άλλο; Να μου κάνει πλάκα ο ίδιος ο πρωθυπουργός μου και να μου φοράει καπέλο για υπουργό τον Λοβέρδο; Γιωργο, αν με διαβάζεις, please don't fuck with me.

Πάνω απ' όλα όμως, μου τη δίνει η Αθήνα. Αλλά θα της αφιερώσω μια ξεχωριστή ανάρτηση για να της τα χώσω από καρδίας.

Μακριά πορεία

"Ξεκινώντας από τα σύνορα του Μέιν με τον Καναδά, εκατό νεαροί παίρνουν μέρος σε έναν εξαντλητικό μαραθώνιο προς το Νότο. Στη διάρκειά του απαγορεύεται να κάνουν στάση, και πρέπει να διατηρούν μια μέση ταχύτητα 6,5 χιλιομέτρων την ώρα, αλλιώς....τους γίνονται προειδοποιητικές παρατηρήσεις. Ύστερα από τρεις προειδοποιήσεις, ο παραβάτης εγκαταλείπει τον αγώνα με μια σφαίρα στο κεφάλι. Όσο για τον νικητή της Μακριάς Πορείας, αυτός θα αποκτήσει ότι επιθυμεί για όλη την υπόλοιπη ζωή του.
Η Μακριά Πορεία έιναι ένας ζοφερός μελλοντολογικός καθρέφτης της σύγχρονης Αμερικής, όπου ο Β Παγκόσμιος Πόλεμος έχει παραταθεί ως τη δεκαετία του 50 και η εξουσία έχει περιέλθει στα χέρια των στρατιωτικών. Σε αυτόν τον "γενναίο, νέο κόσμο", κορυφαίο αθλητικό γεγονός θεωρείται η Μακριά Πορεία. Το αγώνισμα, που διεξάγεται κάθε χρόνο και μεταδίδεται τηλεοπτικά σε ολόκληρο τον κόσμο, προσελκύει ένα πλήθος φανατικών υποψηφίων αθλητών, καθώς και απλούς θεατές, οι οποίοι παίζουν δισεκατομμύρια δολάρια σε στοιχήματα."

Με αυτές τις δύο παραγράφους, η Πρωτοπορία περιγράφει ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει ποτέ, τη Μακριά Πορεία του Stephen King.   
-Σκεφτείτε την πορεία από τον Καναδά μέχρι το Νότο ως μια καθημερινή μάχη επιβίωσης, ή -για να το επικαιροποιήσω- τον Τέταρτο Δρόμο προς το Σοσιαλισμό.
-Τοποθετείστε στη γραμμή εκκίνησης Έλληνες, Ιρλανδούς, Αργεντίνους, Ούγγρους και γενικά όσους  οδοιπόρους είχαν κι έχουν την τιμή να λαμβάνουν -άθελά τους- μέρος στις νεοφιλελεύθερες αλχημείες.  
-Σκεφτείτε την ταχύτητα των 6,5 χιλιομέτρων την ώρα ως το ρυθμό όπως αυτός επιβάλλεται από τους κανόνες του Μνημονίου, οι οποίοι πρέπει να τηρούνται απαρέγκλιτα.
-Χαρίστε δικαιωματικά τη θέση των κριτών στους δημοσιογράφους του MEGA και του ΣΚΑΪ, στο Μητσοτακέικο, στον Πάγκαλο και τον Λοβέρδο.
-Θεωρείστε ως παραβάτες τους μη δυνάμενους να ακολουθήσουν τους εξοντωτικούς ρυθμούς στους οποίους παιανίζει το τρίο Troika, άνεργους, συνταξιούχους και λοιπά ψωράλογα που δε λένε να κουνήσουν τα πόδια τους και να μας ακολουθήσουν με βήμα ταχύ στη νέα εποχή.
-Οπλίστε τη θαλάμη του όπλου με ΦΠΑ 23%, με κατάρρευση του ΕΣΥ, με συγχωνεύσεις τμημάτων στη δημόσια εκπαίδευση, με κόψιμο δύο μισθών.
-Αγνοείστε το ότι στο βιβλίο η συμμετοχή είναι εθελοντική αν και εδώ που τα λέμε, και στην ελληνική version κατά κάποιο τρόπο οι δρομείς οικειοθελώς συμμετέχουν. 
 Σας θυμίζει κάτι; 

Τα βάσανα του φθισικού

Διάβαζα πριν λίγες μέρες κάποια άρθρα για τη φυματίωση. Το γνωστό και χιλιοτραγουδισμένο από τους ρεμπέτες χτικιό έχει επιστρέψει και κάνει θραύση και στην Ευρώπη, κυρίως δε στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Αξίζει να σημειωθεί ότι πρόκειται για μια "πολιτική" νόσο, καθώς εξαρτάται άμεσα από τον πλούτο των πολιτών -και όχι των τραπεζών- και την υγεία του συστήματος υγείας -και όχι του τραπεζικού- μιας κοινωνίας, όπως αυτές αντικατοπτρίζονται στο συγχρωτισμό, στην πρόσληψη τροφής, στην έγκαιρη πρόσβαση στη θεραπεία και στις συνθήκες υγιεινής του ατόμου. Αυτός είναι και ο λόγος για το ότι η φυματίωση βρίσκει πρόσφορο έδαφος στις φυλακές, στους καταυλισμούς αστέγων και μεταναστών και στον Τρίτο Κόσμο. Ένα από τα άρθρα τα οποία διάβαζα, είχε ως θέμα αυτές τις μορφές της φυματίωσης οι οποίες ονομάζονται multidrug resistant (MDR) και extremely drug resistant (XDR), και οι οποίες είναι εξαιρετικά δύσκολο να ιαθούν. Στο τέλος του άρθρου ο συγγραφέας έχει μια παράγραφο με τίτλο "Ethical dilemmas in treatment of drug-resistant tuberculosis in resourcepoor settings". Την παραθέτω αυτούσια:

 

Many patients with multidrug-resistant (MDR) and extensively drug-resistant (XDR) tuberculosis have poor treatment outcomes. Often, these patients have high-grade resistance, are not surgical candidates, and have received 12 months of inpatient therapy but continue to have positive cultures. Among these patients, acute ethical dilemmas arise. Should they be discharged into their communities? If so, should treatment be suspended, to prevent further acquisition of resistance? Should they be isolated from society, to whom they pose a threat? Discharging of infectious and incurable patients back into the community might be criticised, but are there any alternative options in resource-poor settings? In the Western Cape Province of South Africa, the decision to suspend treatment is taken by a multidisciplinary review committee after all other options are exhausted. A social assessment is done to assess suitability for home discharge. However, is this decision justifi able, since many of these patients live with their families in single rooms or informal housing? Community and hospital-based settings with isolation facilities, such as hospices, might be needed to care for incurable or terminally ill patients with XDR tuberculosis. Another concerning example is the (not infrequent) smear-positive patient with highgrade resistance, and alcohol or substance misuse, who has repeatedly defaulted from treatment. These patients are often diffi cult to manage in hospitals, absconding and even threatening or assaulting hospital staff and other patients. Should such patients be incarcerated? How should the right of the individual be balanced against the safety of society? Although incarceration of patients who do not comply with treatment has been used in countries such as the USA, resource-poor countries often have an inadequate legal framework and no suitable facilities to deal with such patients, who can break out or escape from existing tuberculosis facilities. Moreover, transmission occurs in prisons, which often do not have adequate diagnostic and treatment facilities or policies for management of prisoners with drug-resistant tuberculosis. In the Western Cape, the review committee has withdrawn therapy from patients who persistently default to prevent acquisition of drug resistance, but incarceration is not imposed. Patients unwilling to start treatment because of the risk of losing employment, or accept long-term inpatient admission because they are single parents with young children, will stimulate treatment programmes for drug-resistant tuberculosis to consider new models of care. As this epidemic grows, innovative solutions will be necessary to ensure safe completion of treatment for MDR tuberculosis, despite the long duration and many limitations.

Multidrug-resistant and extensively drug-resistant tuberculosis: a threat to global control of tuberculosis, Lancet 2010; 375: 1830–43

Ο συγγραφέας ασχολείται με το κοινωνικό κόστος της νόσου και την ισορροπία μεταξύ των ατομικών ελευθεριών του πάσχοντα με δυσίατη ή και ανίατη φυματίωση από τη μία, και της συλλογικής ευημερίας από την άλλη. Έχει δικαίωμα η κοινωνία να περιορίζει τα άτομα αυτά προς όφελος  των υπολοίπων; Έχει δικαίωμα να αποσύρει την αγωγή όταν πλέον η πιθανότητα θεραπείας είναι εξαιρετικά μικρή και η πιθανότητα ανάδυσης εξαιρετικά ανθεκτικών μικροβίων τεράστια; Έχουμε το δικαίωμα να υποχρεώσουμε τον άρρωστο να λαμβάνει για 12, 15 ή 18 μήνες αδιαλείπτως τη φαρμακευτική αγωγή του και να υπόκειται σε όλες τις παρενέργειες οι οποίες τη συνοδεύουν; Προσωπικά, απαντήσεις δεν έχω. Τα σχόλια ευπρόσδεκτα.

 

 Correctional Treatment Unit #1, a TB prison colony in Tomsk, Siberia. A prisoner proves to a nurse that he has swallowed his daily oral TB medication. The prisoners receive treatment through metal bars in order to give security to the nurses. Treatment is supervised by Partners in Health in partnership with the government TB program. © James Nachtwey/VII (από το http://prisonphotography.wordpress.com/tag/russia/)