Mίκη, να ένα μήλο

Με αφορμή ακόμα ένα αφιέρωμα στον μέγιστο Μίκη Θεοδωράκη το οποίο παρουσιάζει σε συνέχειες ο -μάλλον ατάλαντος ηθοποιός- εθνικός ταβερνιάρης Σπύρος Παπαδόπουλος, σκεφτόμουν τα εξής. 

Το μεγαλείο του Μίκη ως μουσικής και πολιτικής οντότητας, το καλλιτεχνικό του έργο, οι αγώνες του για πραγματικά μεγάλες ιδέες σε μάχες εκ του συστάδην και όχι εν μέσω κρεμ μπριλέ και φουά γκρα από τα Παρίσια, έχει αναγνωριστεί από τους Έλληνες. Και νομίζω ότι έχει αναγνωριστεί ειλικρινά και βιωματικά και όχι επειδή τους επιβλήθηκε με τον ένα ή άλλο τρόπο. Το Canto General έχει παρουσιαστεί κανα εκατομμύριο φορές, τα Λιανοτράγουδα τα έχουμε λιανίσει, το Άξιον Εστί δεν έχει βρεθεί τραγουδιστής που να μην το ερμηνεύσει σε τέτοιο σημείο που να απορεί κανείς αν υπάρχει κάποιος επιφορτισμένος με την προστασία των έργων αυτών από την υπερέκθεση στους διάφορους Ρέμους και Κότσιρες (διαβάστε τι λέει ο Μαχαιρίτσας στον φίλο Μιχάλη για την προστασία του χατζιδακικού έργου από τον υιό Χατζιδάκι).
Επειδή ο Μίκης είναι εν ζωή, φαντάζομαι ότι είναι ο ίδιος επιφορτισμένος με το βαρύ αυτό φορτίο το οποίο δε φέρνει εις πέρας επιτυχώς σε καμία περίπτωση. Αντιθέτως. Κινούμενος από μία εντελώς αδικαιολόγητη για την σπουδαιότητά του και αβάσιμη ματαιοδοξία, συμμετέχει σε κάθε πανηγυράκι-αφιέρωμα στο έργο του. Θα μου πεις, το πρόβλημά σου ποιο είναι. Θα αποδειχτώ ιδιαζόντως προβληματικός κι έχων όχι ένα αλλά δύο προβλήματα.
Το πρώτο είναι ότι αισθάνομαι την υπόλοιπη μουσική παράδοση της χώρας να ασφυκτιά υπό το βάρος του Θεοδωράκη, κάτι το οποίο σίγουρα δε γίνεται ηθελημένα, αλλά γίνεται. Η Ορχήστρα των Χρωμάτων έφτασε να ακυρώνει παραστάσεις, κάτι δε φαντάζομαι να συμβεί ποτέ σε κάποιο από τα αφιερώματα στον Μίκη.
Το δεύτερο πρόβλημά μου έγκειται στο ότι αυτη η ανεξήγητη ανάγκη του Μίκη να χειροκροτείται, προσφέρει αφειδώς ευκαιρίες σε λογής λογής σαρδανάπαλους να βαπτιστούν στην κολυμβήθρα του Θεοδωράκειου έργου και να επιβληθούν -εν προκειμένω δια τηλοψίας - στο υποκείμενο που παρακολουθεί ως συνοδοιπόροι στους αγώνες του Μίκη. Και για να το καταστήσω σαφές, δεν μπορεί αυτοί -οι μέχρι στιγμής λίγοι- οι οποίοι διαδηλώνουν κι ανθίστανται στις μνημονιακές πολιτικές να έχουν εσένα και το έργο σου σημαία και σε αυτούς τους κοινωνικούς αγώνες κι εσύ να ντερλικώνεις με Πάγκαλους, Βενιζέλους, Μίχες και λοιπούς ελβετόψυχους γερμανοτσολιάδες, που λέει κι ο Πανούσης, και να τους επιτρέπεις να τραγουδούν ότι "θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί".
Μίκη, σε αγαπώ και θα σε αγαπώ για πάντα. Θα θυμάμαι πάντα τις επετείους του Πολυτεχνείου με τα τραγούδια σου. Θα θυμάμαι πάντα τις πορείες ειρήνης για το Λαμπράκη στην Κερασίτσα, όπου εγώ όντας μόμολο περίμενα να σημάνουν οι καμπάνες και να ολοκληρωθεί η πορεία καθότι δε με βαστούσαν τα πόδια μου από την κούραση και οι μύξες από το κλάμα είχαν φτάσει να μουσκέψουν ακόμα και τα κορδόνια μου. Αλλά από την άλλη, δεν τολμώ να φανταστώ τι βομβαρδισμό θα υποστούμε όταν αποδημήσεις.