Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012

Ο βασιλιάς των ηλιθίων

Πρέπει να ήταν ωραία στο Hyde Park του Λονδίνου στα μισά του Ιούλη. Τα τσιμέντα δε θα είχαν πυρώσει όπως συνέβαινε -μπορώ να το διαβεβαιώσω- στη λατρευτή Αθήνα τις ίδιες αποφράδες ημέρες και τα κουνούπια δε θα εφορμούσαν ηρωικώ τω τρόπω σε σχηματισμό στούκας ανθιστάμενα σε ταμπλέτες, φιδάκια, παλάμες και χριστοκάντηλα. Εκείνο το πολύ ωραίο -ή λιγότερο ωραίο- σαββατιάτικο βράδυ κι εκείνο το φημισμένο λονδρέζικο πάρκο διάλεξε ο κύριος Μπρους Σπρίνγκστιν και το συγκρότημά του για την καλοκαιρινή του συναυλία στο μεγάλο νησί. Η E Street Band και το Αφεντικό έπαιζαν ήδη για περίπου τρεις ώρες (ναι, τρεις ώρες, τρεις ολόκληρες ώρες μουσικής παιγμένης από καλούς μουσικούς για να ψυχαγωγηθούν αυθεντικοί old school ρόκερς, τυχαίοι περαστικοί, γιαπωνέζοι τουρίστες, χαζομπαμπάδες με παιδάκια στους ώμους, μαύροι, άσπροι, πλουμιστοί και κίτρινοι, όχι σκάρτη μιάμιση ωρίτσα αρπαχτή για να ανοιγοκλείνουν το στόμα τους αγνοώντας τους στίχους σαν κωμικοτραγικό καραόκε οι χι Ρέμοι και οι ψι Δάντηδες κύριε Κιέντις), από τη σκηνή πέρασαν διάφοροι νοματαίοι μεταξύ των οποίων και ο αγαπημένος του ιστολογίου Τομ Μορέλο όταν ο Σπρίνγκστιν έκανε πραγματικότητα το όνειρο αρκετών φιλόμουσων, καλώντας προς σύμπραξη επί σκηνής τον Πολ Μακάρτνι. Το συγκρότημα ξεκίνησε συνοδεύοντας τον ιστορικό βαψομαλλιά στο "Twist And Shout" και συνέχισαν με το "I Saw Her Standing There". Για την ακρίβεια αυτό σκόπευε να κάνει καθώς όλοι υπολόγιζαν χωρίς τον ξενοδόχο. Το συμβόλαιο της μίσθωσης του χώρου προέβλεπε ρητά ότι η συναυλία θα είχε ολοκληρωθεί στις δέκα και τέταρτο και η ώρα ήταν ήδη δέκα και σαράντα. My goodness! Sweet lord! Η αστυνομία έκλεισε το μικρόφωνο του Σπρίνγκστιν στεγνά, η σεμνή τελετή έλαβε ένα τέλος που σίγουρα δεν της άξιζε και ο μπάτσος που έφερε εις πέρας το τιτάνιο αυτό έργο επιβολής του νόμου και της τάξης κατεβάζοντας το διακόπτη θα έχει να το λέει και στα δισέγγονά του. O Van Zandt, κιθαρίστας της E Street Band, εξανέστη και άρχισε να λέει αλήθειες τις οποίες κατόπιν ανακάλεσε αποδεικνύοντας ελάχιστη ροκ αξιοπρέπεια. Ποιες ήταν αυτές οι αλήθειες; Ανάμεσα στα άλλα ότι η Βρετανία είναι ένα αστυνομικό κράτος, κάτι που δε θέλει και πολύ κόπο για να στοιχειοθετηθεί δεδομένου ότι σε κάθε δρόμο υπάρχουν και καμιά εικοσαριά κάμερες, μετανάστες πυροβολούνται εν ψυχρώ από την αστυνομία και εκδηλώσεις τέτοιας πολιτισμικής βαρύτητας διακόπτονται βιαίως παρουσία χιλιάδων πολιτών με προσχηματικές δικαιολογίες περί μη τήρησης του συμβολαίου και σεβασμού της κοινής ησυχίας. Κοινή ησυχία Σάββατο βράδυ, στη μέση του πάρκου, ώρα δέκα και μισή; Ούτε στο χωριό μου με τον πιο έξαλλο και τρελιάρη γείτονα να είναι ενενήντα δύο Μαΐων! Τι μένει δηλαδή εκτός από την απαγόρευση της κυκλοφορίας, γαμώ τον Παϊσιο μου μέσα; 
Αν κάπου εδώ σας μύρισε κάτι, είναι που τοποθετείται επί του θέματος σαν δυσώδης καυτερή πορδή, όπως συνηθίζει άλλωστε, ο κύριος Πάσχος Μανδραβέλης. Δημοσιεύει -κλίνεται κατά το αφοδεύει- στην προστάτιδα κι εγγυήτρια δύναμη της τάξης και της εύρυθμης λειτουργίας θεσμών και κράτους Καθημερινή ένα γραφικό κείμενο με τίτλο "Ο πολιτισμός της κοινής ησυχίας", όπου κυρίως επικεντρώνεται στην απουσία αντιδράσεων από το κοινό σε αυτό που ο ίδιος θεωρεί σεβασμό στους νόμους κι εγώ πολιτισμική εκτροπή και φροντίζει να το διανθίσει με τις μόνιμες και αναπαραγόμενες με ψυχαναγκαστική ακρίβεια επιθέσεις εναντίον συνδικάτων που -προφανώς παρανομώντας- θα έσπευδαν να ανεβάσουν τους διακόπτες που κατέβασε το κράτος καταστολής και θα επέτρεπαν στον Μπρους και στον Πολ να ολοκληρώσουν το κακούργημα του να ροκάρουν και εναντίον κινημάτων λοιδορώντας συνθήματά τους πιο επίκαιρα από ποτέ. Όχι Πάσχο Μανδραβέλη. Όσο και αν το θέλεις, η Χούντα δεν τελείωσε το '73. Προελαύνει με σένα συνοδοιπόρο αφήνοντας πίσω στρατιές δυστυχίας και καμένη από την αδικία γη. Αλλά εσένα και των ομοίων σου δε σου φτάνει αυτό. Δε θες να τραγουδάμε, δε θες να πηδάμε, δε θες να χορεύουμε, δε θες να ξενυχτάμε, δε θες να βρισκόμαστε γιατί μας φοβάσαι. Μας φοβάσαι ακόμα κι έτσι και μας φθονείς με μάτια άδεια. Τι κρίμα και τι ντροπή για τα μάτια σου να είναι άδεια. Εγώ εδώ ενώπιον αυτών που διαβάζουν αυτές τις γραμμές λοιπόν, σε καταριέμαι. Σε καταριέμαι να έχεις άτακτο ύπνο και να σε ξυπνούν φωνές από καρναβάλια και γιορτές καταραμένων, απελπισμένων και φαντασμάτων που θα σου τραγουδάνε χορεύοντας μέσα στο ιδρωμένο σου αυτί "no home, no job, no peace, no rest". 














Η χρήση στο κείμενο στίχων από το "Πάρτυ στον 13ο Όροφο" από τις Τρύπες έγινε απολύτως εσκεμμένα.           

Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2012

Ο Ευστάθιος -και μόνο- ξέρει

Έμεινες χωρίς δουλειά πέντε χρόνια πριν συνταξιοδοτηθείς; Ξέρεις ότι τα ένσημα που σου μένουν δεν θα τα μαζέψεις ούτε σε εκατόν πενήντα χρόνια; Σε πνίγουν τα δάνεια; Σε παίρνουν οι φοροεισπρακτικές εταιρίες τηλέφωνο πιο συχνά από τη γυναίκα σου ή τη γκόμενά σου; Το παιδί σου λιποθύμησε στο σχολείο γιατί δεν έχεις να το ταΐσεις ούτε πλιγούρι; Δεν τολμάς να αρρωστήσεις ούτε από κοινό κρυολόγημα καθώς το ασφαλιστικό σου ταμείο δεν καλύπτει ούτε τα χαρτομάντιλα; Νιώθεις την απελπισία να σε αρπάζει από τα γκρίζα σου μαλλιά και να χτυπάει το ταλαίπωρο κεφάλι σου στα τσιμέντα; Σε πλημμυρίζει η οργή αλλά, επειδή δεν έχεις πουθενά να ξεσπάσεις την αφήνεις να σε δηλητηριάζει και να σε σαπίζει; Άνθρωπος είμαι -λες- κι έσπασα. Έπαιξα με αντίπαλο που είχε σημαδεμένα τα χαρτιά και έχασα. Κι επειδή ο χαμένος τα παίρνει όλα μόνο στις ταινίες, εσύ παίρνεις σχοινί, τσεκάρεις τον παλιομοδίτικο πολυέλαιο με τον ενσωματωμένο ανεμιστήρα για να βεβαιωθείς ότι αντέχει το μίζερο κορμί σου, τραβάς μια καρέκλα από την τραπεζαρία, πλακώνεις το αποχαιρετιστήριο γράμμα με το διαφημιστικό τασάκι μέσα στο οποίο κείτεται μισοκαπνισμένο το τελευταίο σου τσιγάρο σκεπτόμενος ότι θα μπορούσε να είναι και λιγότερο κοινότοπο και ετοιμάζεσαι για το απονενοημένο σου διάβημα. Σκέφτεσαι, χωρίς να αλλάζει κάτι με αυτό ότι δεν είσαι ο πρώτος, ούτε θα είσαι ο τελευταίος. Ανεβαίνεις στην καρέκλα χωρίς να αγχώνεσαι για τους λεκέδες που θα αφήσουν τα παπούτσια σου στο παλιομοδίτικό της ύφασμα, τραμπαλίζεσαι και...
Όπα, μπάστα. Τι πας να κάνεις; Την εκκλησία τη ρώτησες; Το ξέρεις ότι σύμφωνα με τον πάντα έγκυρο άγιο Νεκτάριο Πενταπόλεως, για να προβείς σε κάτι τέτοιο είσαι είτε άθεος, είτε ολιγόπιστος, είτε συναισθηματικά ασταθής και αδύναμος; Το γνωρίζεις παραδόπιστε ότι η αυτοκτονία "αποτελεί βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος, η οποία δε συγχωρείται, χωρίζει τον άνθρωπο από τον Θεό και τον κολάζει αιώνια"; Το γνωρίζεις ότι στεναχωρείς τον κήρυκα αυτών των σπουδαίων λόγων, τον δέσποτα Μονεμβασίας και Σπάρτης Ευστάθιο; Αφού βρε μικρόνου, βρε Μαμωνά ο άγιος πατέρας έχει τη λύση. Εσύ τι πας και κρεμιέσαι από τους πολυελαίους σαν το τσίρκο του Ήλιου; "Μόνο με προσευχή, μετάνοια, εξομολόγηση και τακτικό εκκλησιασμό και πάντα αναφωνώντας, όπως ο δίκαιος Ιώβ, «είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον»  και, όπως ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, «Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν», αυτό που βλέπει κανείς στο παρόν ως ανυπέρβλητο εμπόδιο μπορεί να γίνει το εισιτήριο της σωτηρίας του στο μέλλον". Κατέβα βρε Σατανά από την καρέκλα, νήστεψε το κρέας και το λάδι, τράβα στην εκκλησία να λάβεις την ευλογία του κάθε χρυσαυγιότατου και μετά έξω ντέρτια και καημοί!  

Έχοντας ζήσει τόσα χρόνια στο θεοκρατικό καθεστώς που έχει εγκαθιδρύσει ο Ευστάθιος στη Λακωνία, κανονικά δεν θα έπρεπε να εκπλήσσομαι από μια τέτοια δήλωση. Όπως και να 'ναι όμως, προκαλεί -ιερό- δέος η διάσταση ανάμεσα στην Εκκλησία και στην πραγματικότητα. Ίσως τελικά αυτή να είναι η απόδειξη που όλοι ψάχνουν σχετικά με την ύπαρξη ή μη παράλληλων συμπάντων

Ιδιώνυμο οι χριστοπαναγίες

Διαβάζω και καραφλιάζω. Συνέλαβαν -λέει- ένα τυπάκι επειδή είχε λογαριασμό στο twitter και τιτίβιζε με το πραγματικά απίστευτης έμπνευσης όνομα "Γέρων Παστίτσιος", παραποιώντας το όνομα του αγαπημένου των Λιακοπουλοκασιδιαροκαρατζαφέρηδων, το γητευτή των ερπετών της Ουρανούπολης -δεν το λέω εγώ, το έλεγε ο καθηγητής μου στο σχολείο ότι τάχα μου του απαντούσαν καταφατικά  μέχρι και οι σαύρες όταν τις ρωτούσε αν υπάρχει θεός- γέροντα Παϊσιο. Την καταγγελία έκαναν -λέει- οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι, βλέπε χρυσαυγίτες, παπαδαριό, σύλλογοι κυριών, ενώσεις καντηλαναφτών, απανταχού της γης σύνδεσμοι ορθοδόξων πρεσβυτέρων και νεοκόρων, στολιστές επιταφίων, εξορκιστές, παπαροκάδες, ο Στέλιος Παπαθεμελής με την Ελενίτσα τη Λουκά, η ΚΓΤΑΠΡΤSCΑΤΜ (Κίνηση Για Την Απαγόρευση Προβολής Ρεπορτάζ Του Star Channel Από Τη Μύκονο) και λοιποί φορείς διαφωτισμού της χώρας χωρίς να ξεχνώ βέβαια τους απλούς, ανώνυμους πολίτες αυτής της χώρας οι οποίοι πάντα εξεγείρονται πρώτοι και καλύτεροι.
Πραγματικά αδυνατώ να ασχοληθώ με την είδηση. Όχι επειδή είναι  γελοία, κάθε άλλο. Είναι απολύτως σοβαρή και με ενοχλεί τόσο που αποστρέφω των ομματιών από δαύτη. Θα επικεντρώσω μόνο στη βροχή σχολίων που ακολούθησαν τη σύλληψη του Παστίτσιου, με κορυφαία αυτά που ακολουθούν: 
@nikitas_m: Ιδιώνυμο οι Χριστοπαναγίες #freeGeronPastitsios
@missteaque1: Έλεγα να φτιάξω σήμερα μουσακά, αλλά φοβάμαι ότι είναι ο επόμενος στη λίστα των συλλήψεων #freegeronpastitsios