Πάμε πορεία; Μπααααα...

Τη θυμάμαι εκείνη την πρώτη πορεία μου για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Ήταν η πρόβα για την πορεία που θα ακολουθούσε λίγες ημέρες αργότερα με αφορμή την άφιξη του σαξοφωνίστα στην όμορφη Αθήνα. Εκεί ήταν που είχα χωθεί σε κάποιο γκρουπούσκουλο με δύσκολο αρκτικόλεξο για λόγους γκομενικής φύσεως και εισέπνευσα τόνους από δακρυγόνα με διάφορες παράξενες ανεπιθύμητες ενέργειες, μεταξύ των οποίων η ασύδοτη λαιμαργία που με έπιασε τους επόμενους μήνες (αν κάποιος σύντροφος είχε πάθει το ίδιο, μπορεί να επικοινωνήσει μαζί μου για να γίνουμε διάσημοι ως πειραματόζωα των μπάτσων). Για τις επετείους των επόμενων χρόνων, καταφύγιό μου ήταν το μπλοκ της σχολής μου, όπου κι εκεί όμως, πριν καλά καλά ξεκινήσουμε την πορεία, έρχονταν διάφοροι περίεργοι τύποι και επέκριναν εμένα και την παρέα μου για την απουσία διάθεσης να πιαστούμε αλά μπρατσέτα με τους υπόλοιπους, συμπεριφορά η οποία κατ' αυτούς μας καθιστούσε αδύναμους κρίκους στις επιθέσεις των φρικιών (δε γουστάρω ρε φίλε να πιαστώ αλά μπρατσέτα σα να πηγαίνω σε κηδεία μέλους της Καμόρα, είναι αντιαισθητικό, δεν το καταλαβαίνεις;) Και βέβαια, δεν είναι μόνο αυτό το αντιαισθητικό στις πορείες αλά ελληνικά. Προσθέστε κράνη, μαδέρια, τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στα μπλοκ, στρατιωτικούς βηματισμούς που θα ζήλευαν και οι βορειοκορεάτες εκτελούντες το βάδισμα της χήνας ή όπως στο διάολο λέγεται αυτό, την πτωχεία συνθημάτων (με το "εμπρός λαέ...", πετάω πλέον φλύκταινες), τα άχρωμα και ανέμπνευστα πανώ και θα έχετε μια εικόνα του βασικού προβλήματος το οποίο ταλανίζει την ελληνική αριστερά. Το πρόβλημα λοιπόν σύντροφοι, είναι το έλλειμμα αισθητικής και φαντασίας, το οποίο αντανακλάται φυσικά και στις ιδέες τις οποιες η αριστερά διατυπώνει. Μέχρι λοιπόν οι πορείες να γίνουν πραγματικές γιορτές δημοκρατίας και πολιτισμού, όπου ο καθένας θα πηγαίνει όπου γουστάρει  και με όποιον κάνει κέφι έξω από ηλίθιες φόρμες και κομπλεξικά μοτίβο συμπεριφοράς, όπου οι ιδέες δε θα λογοκρίνονται από τα φίλτρα των κομματικών γραφείων, εγώ θα κάθομαι σπίτι μου.

Μόλις άκουσα τον Κούγια να υποστηρίζει ότι ήταν κι αυτός μέσα στο Πολυτεχνείο. Ας αφήσω στην άκρη τις ντροπές και ας ομολογήσω ότι ναι, ήμουν κι εγώ εκεί... Αλέξη, με θυμάσαι;