Έχω τα ρούχα μου

Έξι εργάσιμες είναι άδεια της πλάκας. Ειδικά όταν φεύγεις από βούρκο και γυρνάς στον ίδιο βούρκο, κάθε μέρα της θυμίζει το μαρτύριο της σταγόνας. Να τσακιστώ να φτάσω στην αγαπημένη Κεφαλονιά, να κάνω παρέα στον Νίκο, να παίξω με το σκύλο, να χορέψω τον αντι-χορό της βροχής για να μπορέσω να κάνω κανά μπανάκι και να ξεπλύνω το κορμί μου από τη μπόχα της Αθήνας. Να κάνω τέσσερις αγχωμένες βουτιές, να τα μαζέψω άρον άρον να φύγω για Σπάρτη, να κοροϊδέψω τον εαυτό μου ότι έκανα διακοπές κι εκεί και πριν προλάβω να πω "άδεια", να γυρίσω πίσω στο μεγάλο χωριό. Το κέρδος των ημερών, ενα. Εβαλα σε τάξη αυτά που μου τη δίνουν. Όχι ότι τώρα το θολωμένο μου μυαλό είναι λιγότερο θολωμένο αλλά τουλάχιστον βγήκα από ένα πέπλο αδιευκρίνιστης δυσθυμίας. Κάτι είναι και αυτό. Έχουμε και λέμε:

Μου τη δίνει που είμαι τόσο χέστης που πλήρωσα διόδια για να πάω από την Κόρινθο στην Πάτρα. Αντί να με πληρώνουν που χρησιμοποίησα την καρμανιόλα, εγώ το θύμα σταμάτησα στα διόδια, χαμογέλασα στη νυσταγμένη υπάλληλο αντί να τη φτύσω, κατέθεσα το χαράτσι και συνέχισα το δρόμο  μου ως νομοταγής πολίτης.

Μου τη δίνει η προοπτική να αντιμετωπίζω για τα επόμενα πέντε χρόνια τον απαράδεκτο διευθυντή  μου με την ίδια δουλοπρέπεια που επέδειξα στα διόδια. Καλά ρε, θάρρος καθόλου;

Μου τη δίνει που άλλαξα το ποτό μου από γάλα με Hemo σε Southern Comfort με σόδα, αλλά η διάθεσή μου δε λέει να αλλάξει. Θα ξαναγυρίσω στο γάλα.

Με εκνευρίζουν τα υδραυλικά στο σπίτι. Και η μπανιέρα που είναι ψηλή. Και το θερμοσίφωνο που δεν έχει ζεστό νερό ούτε για να νίψω τη μούρη μου. Και που όταν ανοίγω το κλιματιστικό, κρυώνω. Και που όταν το κλείνω, ζεσταίνομαι. Και που η τσέπη της ιατρικής μου μπλούζας όλο σκίζεται και κυκλοφορώ σαν τον κατσίβελο. Και που όποτε πάω για μπάσκετ, πιάνομαι.

Με νευρίασε που ενώ βρήκα ένα δισκάκι του J.J. Cale με πέντε γιούρο στο παρακμάζον δισκοπωλείο της Σπάρτης, ήταν copy protected και δεν μπόρεσα να το ακούσω στο αυτοκίνητο. Πήγα να ρεφάρω με μια συλλογή του Coltrane, αλλά η ευφορία κράτησε όσο το Sweet Sapphire Blues. Δε λέω, κατέβαλαν φιλότιμες προσπάθειες ο 'Trane και o Garland, αλλά το momentum είχε χαθεί...

Μου τι δίνει που θα πληρώσω 85 γιούρο για να ακούσω τον Sonny Rollins στο Παλλάς. Θα πληρώσω ένα κάρο λεφτά για να τα σκάει ο Γιαννίκος (ιδιοκτήτης του Παλλας και του ΑΛΤΕΡ) στον Τράγκα κα τη Μακρή.

Μου τη δίνει η Αριστερά. Με αρρωσταίνει, με φρικιάζει, με ανακατεύει. Ορθόδοξοι και ρεβιζιονιστές, κοινοβουλευτικοί και εξωκοινοβουλευτικοί, ο Φώτης με το ΔΗΑΡΙ του (Δημοκρατική Αριστερά γαρ), η Αλέκα με τη σουίτα, ο Αλέκος ο εθνοσωτήρ, ο Αλέξης ο ισορροπιστής, ο Κύρκος, η φυσαρμόνικα του Κύρκου, τα μουστάκια του Γλέζου, οι θεωρίες της πούτσας και η βούρτσα για τις αφισσοκολλήσεις, τα πιτσιρίκια που έρχονται στο νοσοκομείο και μοιράζουν την "Εργατική Αλληλεγγύη" παραμυθιασμένα ότι όπου να 'ναι σκάει η επανάσταση. Μπαίνω συνεχώς στον πειρασμό να χτυπήσω τα κεφάλια τους στον τοίχο μπας και συνέλθουν, αλλά πολύ φοβάμαι ότι θα είναι μάταιος ο κόπος.

Αμ το άλλο; Να μου κάνει πλάκα ο ίδιος ο πρωθυπουργός μου και να μου φοράει καπέλο για υπουργό τον Λοβέρδο; Γιωργο, αν με διαβάζεις, please don't fuck with me.

Πάνω απ' όλα όμως, μου τη δίνει η Αθήνα. Αλλά θα της αφιερώσω μια ξεχωριστή ανάρτηση για να της τα χώσω από καρδίας.