Το καλό με το rock είναι ότι δε χρειάζεται πολλά συστατικά. Για την ακρίβεια απαιτείται μόνο ένα, αλλά σε μεγάλες δόσεις και αυτό είναι οι ισχυρές προσωπικότητες. Ο αξιότιμος κύριος Ozzy Osbourne, ευρισκόμενος σε καλύτερη φόρμα από την προ πενταετίας επική εμφάνισή του με την αυθεντική σύνθεση των Black Sabbath στον ίδιο χώρο, είναι τέτοια προσωπικότητα. Ανίκανος να διαχειριστεί την περιουσία του, υποταγμένος μέχρι κεραίας στη δυναμική σύζυγο Sharon, ανίκανος να ξεχωρίσει μια ζωντανή από μια νεκρή νυχτερίδα, εξευτελιζόμενος μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια στο MTV, ο Prince of Darkness έχει καταφέρει μεταξύ άλλων:
-να ορίσει με τους Black Sabbath τον ήχο του hard rock. Και του metal. Και του stoner.
-να εμπνεύσει ορισμένους από τους κορυφαίους μουσικούς του χώρου, οι οποίοι μαζί του έβγαζαν τον καλύτερο εαυτό τους, όπως οι Randy Rhoads, Jake E. Lee και βέβαια η αγαπημένη μου τριάδα των Mike Bordin, Robert Trujillo και του τιτανοτεράστιου Zakk Wylde.
-να βγάλει έναν από τους πέντε καλύτερους δίσκους της δεκαετίας του '90 για τα δικά μου τα αυτιά, το Ozzmosis.
Ο τύπος για τον οποίο ο συνοδοιπόρος του στους Black Sabbath Tony Iommi δήλωνε κάποτε "he's Ozzy Osbourne and he's an idiot! I'm not being in a band with that fucking moron!", πέρασε μια βόλτα από Μαλακάσα, διέλυσε τα σύννεφα, σεληνιάστηκε από το ολόγιομο φεγγάρι, τραγούδησε δυο ώρες γεμάτες, διάλεξε τα καλύτερα της καριέρας του τόσο από τους Sabbath όσο και από την προσωπική του δισκογραφία (ένα μικρο παράπονο για το ότι δεν είχαμε κάτι από Ozzmosis δεν γίνεται να το πνίξω), μπουγελώθηκε με κουβάδες, μπουγέλωσε με κουβάδες και μάνικες, μας σύστησε το νέο του κιθαρίστα, τον εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενο Gus G., αφιέρωσε ένα τραγούδι στη μνήμη του Ronnie James Dio, μας ευλόγησε με τα γνωστά του "God bless you all" και μου θύμισε για άλλη μια φορά ότι τίποτα δεν είναι καλύτερο από μία μεγάλη rock συναυλία!
Σκεφτόμουν να διανθίσω την ανάρτηση με ένα βίντεο του Shot In The Dark ή του War Pigs (του οποίου η χθεσινή εκτέλεση ήταν ονειρική), αλλά ψάχνοντας στο youtube, προτίμησα αυτό:
Hell Yeah!
Οι Black Sabbath τα σπάνε αλλά ο Ozzy δυστυχώς είναι ο καραγκιόζης του αιώνα. Παρόλα αυτά είμαι περίεργος να διαβάσω την αυτοβιογραφία του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαραγκιόζης θα συμφωνήσω ότι μπορεί να είναι, από την άλλη όμως, η προσωπική του δισκογραφία αλλά και οι ζωντανές του εμφανίσεις δεν υστερούν σε τίποτα αυτών των Sabbath και υπάρχουν στιγμές που, κατά τη γνώμη μου, την ξεπερνούν. Το Σαββάτο έδωσε ένα πολύ καλό live.
ΑπάντησηΔιαγραφή