Το μεγάλο κόλπο

Είναι φοβερό το κυνήγι μαγισσών το οποίο έχει εξαπολύσει το παράρτημα της Τρόικας (λέγε με κυβέρνηση) σε αγαστή συνεργασία με τενίστες που παριστάνουν τους δημοσιογράφους (λεγε με Χατζηνικολάου), αθυρόστομες κυρίες που με ακριβά ταγέρ που παριστάνουν τις αδέκαστες παρουσιάστριες δελτίων ειδήσεων (λέγε με Τρέμη) και γραφικούς λαϊκιστές λιμοκοντόρους ταγμένους στην εφαρμογή του τριπτύχου "ησυχία, τάξη κι ασφάλεια" (εμένα λέγε με Πορτοσάλτε). Ο στόχος δεν είναι άλλος από το δημόσιο υπάλληλο, στόχος ιδιαίτερα εύκολος καθώς ποιος μπλέκει τώρα με βιομηχάνους, κουμπάρους, εφοπλιστές και μεγαλοεργολάβους. 

Από τις αρχές του έτους, η συμμορία προλείανε το έδαφος με κάθε μέλος της να πλειοδοτεί στην εκτίμηση για τον πραγματικό αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων στη χώρα, με τον καθένα να εκτοξεύει την παπαριά του ανενόχλητα και χωρίς να υπόκειται στη βάσανο της διασταύρωσης των στοιχείων. Το γελοίο του πράγματος είναι ότι κάπου εκεί η συμμορία πίστεψε το ίδιο της το παραμύθι και σχεδίασε το κόλπο γκρόσο. Να απογράψει τους υπαλλήλους του δημοσίου αλλά και όσους βρίσκονται σε σύμβαση με αυτό. Η απογραφή θα γινόταν ηλεκτρονικά, είχε υποχρεωτικό χαρακτήρα και η τιμωρία για όσους δε θα συμμορφώνονταν προς τας υποδείξεις ήταν η παύση πληρωμών. Ακολούθησαν τραγελαφικές στιγμές στους οργανισμούς δημοσίου δικαίου με το σύστημα απογραφής να πέφτει πιο συχνά και από το σήμα τηλεφώνου στην κορφή του Ταϋγέτου, με πεδία στη φόρμα να είναι αδύνατο να συμπληρωθούν και τη μία παράταση να διαδέχεται την άλλη. Μετά κόπων και βασάνων η διαδικασία ολοκληρώθηκε με επιτυχία και η συμμορία καθόταν μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή στο Υπουργείο Εσωτερικών περιμένοντας να προκύψει ένα νούμερο μεγαλύτερο από τον αριθμό των ήλιων του Σύμπαντος. 

Ζονκ! Αφενός ο αριθμός ήταν ήδη γνωστός, αφετέρου μάλλον είναι μικρός αν συγκριθεί με άλλες Ευρωπαϊκές χώρες (για περισσότερα στοιχεία, διαβάστε το ρεπορτάζ του Ιού εδώ).
Αναλογιζόμενος ότι το μέγεθος και η ποιότητα της μηχανορραφίας ξεπερνά ακόμα και το αντικομμουνιστικό ντελίριο της δεκαετίας του '50, όπως το περιγράφει ο James Elroy στο "Μεγάλο Πουθενά" το οποίο διαβάζω αυτές τις μέρες, μου ήρθε στο μυαλό το ταξιδάκι του Michael Moore στη Γαλλία και τη Μεγάλη Βρετανία για τα γυρίσματα του Sicko.
Εκεί, που λέτε, υπάρχουν δημόσιοι υπάλληλοι οι οποίοι -άκουσον, άκουσον Μιχάλη Καψή!- βοηθούν τις νέες μητέρες στις δουλειές του σπιτιού, στη μπουγάδα, το ξεσκάτισμα, την αποστείρωση του μπιμπερό κλπ. Υπάρχει επίσης δημόσιος υπάλληλος στα νοσοκομεία ο ρόλος του οποίου είναι να δίνει χρήματα στους ασθενείς που παίρνουν εξιτήριο για να επιστρέψουν με ασφάλεια στο σπίτι τους.  Ας μη μιλήσω για τα προγράμματα ψυχοκοινωνικής υποστήριξης ή τα γραφεία επαγγελματικού προσανατολισμού (όχι αυτά τα οποία χρεωνόταν ο φιλόλογος ή ο μαθηματικός και το θυσίαζε στο βωμό του "να βγει η ύλη"). Όλοι αυτοί, αν υπήρχαν στην Ελλάδα, θα λιθοβολούνταν μέχρι παραίτησης.
Το πρόβλημα με τους δημόσιους υπαλλήλους στην Ελλάδα δεν είναι ο αριθμός τους αλλά η ποιότητα της εργασίας τους. Αραχτοί και λάιτ οι ευνοούμενοι της φαυλοκρατίας και του πελατειακού κράτους,  υπονομευτές του εχθρού οι υποστηριχτές της εκάστοτε αξιωματικής αντιπολίτευσης (υπονομεύοντας στην ουσία την ποιότητα ζωής του πολίτη), ρίχνοντας χριστοπαναγίες και αηδιασμένοι όσοι είχαν κάποτε τη διάθεση να εργαστούν, οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι κακής ποιότητας και σίγουρα δεν είναι ο αριθμός τους η αιτία της δυσλειτουργίας της κρατικής μηχανής.
Θα αναρωτηθείτε και με το δίκιο σας, πού διάολο είναι το φιλότιμο και η προσωπική ευθύνη του καθενός; Το ίδιο σκέφτομαι να ρωτήσω κι εγώ τις μαγείρισσες στο νοσοκομείο την επόμενη φορά που θα μου σερβίρουν αυτό το μπριάμ το οποίο δεν το πλησιάζουν ούτε οι χοίροι.