Περίπατος

Είπα σήμερα να μην ξεφτιλιστώ εντελώς. Να απεργήσω, να σηκώσω τον κώλο μου και να πάω στην πορεία. Τα έκανα και τα τρία όπως και πλήθος κόσμου με παντελώς αμφίβολο αποτέλεσμα. Ακολουθεί σύντομο οδοιπορικό.

Ώρα έντεκα, περνάω από την πανεπιστημιακή λέσχη στην Ιπποκράτους, ξεσηκώνω απροκάλυπτα τον φίλτατο Πάνο από το διάβασμά του, καθώς αυτά τα events δε λένε χωρίς παρέα, και ξεκινάμε για το Μουσείο. Στην Ομόνοια το ΠΑΜΕ έχει στήσει τον αντιαισθητικό στρατό του. Μην έχοντας το απαραίτητο outfit "καδρόνι made by ΠΑΜΕ-πέτσινο-χαλαρά πιασμένη κοτσίδα-κράνος παραμάσχαλα" δε διανοούμαι να σταματήσω. Η αμελώς ατημέλητη αφάνα του Πάνου μας κάνει ακόμη πιο ανεπιθύμητους και ο κίνδυνος να ψεκαστούμε με αμωνιαζόλ ως υπονομευτές της ορθόδοξης εργατικής πάλης ελλοχεύει. Από την άλλη, σκέφτομαι ότι δεν είμαστε για πολλές γκρίνιες. Στο φινάλε φινάλε, είναι απολύτως εκτιμητέο ότι μέσω του ΠΑΜΕ κατεβαίνει τόσος κόσμος στους δρόμους. Ο αυτισμός είναι κάτι το οποίο δε θα επιλύσω εγώ, ένας δύσμοιρος παθολογίσκος. Ας επιληφθούν οι ψυχίατροι.

Στρίβουμε Πατησίων. Χαλαρή από κόσμο ακόμα, παρά το ότι οι προσυγκεντρώσεις ήταν ορισμένες για τις 10.30. Ο Έλληνας δε θα είναι συνεπής ούτε στη συντέλεια του κόσμου, η οποία άκουσα από Λιακό ότι πήρε μετάθεση για την 5η Μαΐου του 2024. Μπροστά από το Μουσείο στεκόμαστε, κόσμος πάει κι έρχεται και κάπου εκεί το μάτι μου πέφτει σε ένα από τα πιο ωραία πανό που έχω δει. 

 

Σκέφτομαι ότι μέχρι τα μικρά ψαράκια να φάνε το μεγάλο, μπορεί να μας έχει χωνέψει ο εγγονός του Παπατζή και γιος του Ψεύτη με τη συμμορία του και προχωράω. 

Το έχω πάρει απόφαση να κινηθώ ως freelancer και να μην πορευτώ υπό την αιγίδα κάποιου μπλοκ. Ώρα δωδεκάμιση κι έχω ήδη γεμίσει την τσάντα μου με δεκάδες έντυπα, άλλα ενδιαφέροντα, άλλα κλισιεδάρικα σε βαθμό αυτοκτονίας. Ο κόσμος πολύς και σίγουρα διαφορετικής σύστασης σε σχέση με πριν δέκα χρόνια. Το πλέον ευχάριστο είναι ότι ξεκουνήθηκαν οι ηλικίες 35-40, οι οποίοι, γαλουχημένοι εκσυγχρονιστικά από τον Πέτρο Κωστόπουλο και τον Θέμο Αναστασιάδη, νόμιζαν ότι με μια δουλειά σε τράπεζα και ένα φραπέ στο Κολωνάκι είχαν πιάσει τον παπά από τα αρχίδια.  Αμ δε! Φαίνεται να συνειδητοποιούν ότι υπάρχει ζωή και μετά τον Πάνο Κιάμο. Κάπου εκεί συναντώ τον Πέτρο Παπακωνσταντίνου και πάω να τον χαιρετήσω και να τον συγχαρώ για ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει ποτέ. 

Κάποια στιγμή ξεκινάμε και μέχρι τη Σταδίου όλα βαίνουν καλώς. Η πορεία έχει πολύ κόσμο, παλμό , τύμπανα, συνθήματα, χαρούμενα πρόσωπα μελλοθάνατων εργαζόμενων και μελλοντικών αυτόχειρων και  το ερώτημα αν έχει νόημα δεδομένου ότι οι εργατοπατέρες κήρυξαν γενική απεργία μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου το αφήνω αναπάντητο. Κινούμαι κάπου μεταξύ δασκάλων και μουσικών της φιλαρμονικής του Δήμου Αθηνών. Το ελικόπτερο των μπάτσων μας προστατεύει από ψηλά και αναρωτιέμαι πόσο δρόμο πρέπει να διανύσει μια συλλογικότητα όπως η σημερινή για να αναβαθμιστεί σε κίνημα. 

 Κι εκεί που συλλογιέμαι τα ανωτέρω και σκέφτομαι ότι κάτι λείπει, μας προσπερνά μια ομάδα μαυροφορεμένα λοβοτομημένα με κουκούλες, μάσκες και φόρμες και παίρνω την απάντησή μου. Τα φρικιά πολλαπλασιάζονται με τη διαδικασία της μίτωσης σαν τις αμοιβάδες και αυτό είναι το δεύτερο χαρακτηριστικό που μοιράζονται με το συμπαθές παράσιτο μετά το μηδενικό δείκτη νοημοσύνης. Δεν ήθελε πολλή φαντασία για το τι θα επακολουθούσε. Τα παιδία τον παίζει, οι μπάτσοι δεν υπολείπονται, η εσάνς των ληγμένων δακρυγόνων είναι μούρλια, από τη ζάλη βλέπω τα McDonalds για ταβέρνα και κλαίω με μαύρο δάκρυ. Γιατί κλαίω άραγε; Για το χαμένο χρόνο μου, για το πορεία που διαλύθηκε εις τα εξ ων συνετέθη κι ακόμη περισσότερα, για τα μαλακιστήρια με τον ύποπτο ρόλο, για το ότι χιλιάδες νοματαίοι δεν πιάσαμε τα τριάντα μούλικα να τα αφαλοκόψουμε, για όλα αυτά.

Το πανηγύρι πνέει τα λοίσθια, παλεύουμε να μαζευτούμε αλλά εις μάτην. Καλά τραγουδούσε η Διαμάντη πως ότι αρχίζει ωραίο, τελειώνει με πόνο. Χωρίς να το πολυκαταλάβουμε, φτάνουμε σχεδόν στο Ζάππειο και το όνειρό μου να υπάρξω κι εγώ ένας απεργός που θα ρίξει μούντζες στη Βουλή  για ψυχοθεραπευτικούς λόγους καταρρέει σαν χάρτινος πύργος. Το χορευτικό μπάτσοι-φρικιά σε αγαστή συνεργασία διέπρεψε. Η ηλιθιότητα θριάμβευσε για ακόμα μια φορά. Δεν ξέρω τι ακολούθησε, δεν είχα το κουράγιο να περιμένω να τελειώσουν τα εθιμοτυπικά μπάχαλα. Δε μετάνιωσα που πήγα, παρά το μάταιο του εγχειρήματος. Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα... 

Καλά ρε, από τους 157 Πασόκους βουλευτές, ένας είχε τσίπα να καταψηφίσει το έκτρωμα;