Και η μάπα βάφτηκε κόκκινη

Φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι των Ελλήνων είναι ενήμεροι για το ότι ο πρώην υπουργός Μεταφορών Κωστής Χατζηδάκης ξυλοκοπήθηκε από -ασκεπείς- διαδηλωτές κατά τη διάρκεια της πορείας της περασμένης Τετάρτης. Το ότι τις έφαγε βουλευτής γενικά δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Σε πείσμα των politically correct θα δηλώσω ότι ο ξυλοδαρμός δε μου κάνει ούτε κρύο ούτε ζέστη, δε θα τον καταδικάσω και θα αφήσω το συμπατριώτη του Πάριου Γιάννη Ραγκούση να δηλώνει ανερυθρίαστα ότι αυτά δε χωρούν σε μια πολιτισμένη κι ευνομούμενη πολιτεία ενώ εγώ θα αναρωτιέμαι για ποια πολιτεία ομιλεί ο κύριος. Σε πείσμα επίσης των εν Ελλάδι κομάντο Νετσάγεφ, θα δηλώσω ότι αν θεωρούν παρόμοιες ενέργειες ως έχουσες την ελάχιστη πολιτική βαρύτητα, καλά θα κάνουν να ανοίξουν κανα βιβλίο ιστορίας. Αυτό που κάνει ολίγον τι πιο ενδιαφέρον το περιστατικό, είναι ότι δάρθηκε ο συγκεκριμένος.

Για κάθε γιατρό το να θέσει διάγνωση από το προσωπείο του ασθενούς αποτελεί πρόκληση. Στην περίπτωση του Χατζηδάκη θα πόνταρα τα ρέστα μου στον υπογοναδισμό. Τώρα, αν τον τραυμάτισε ο εμβρυουλκός κατά τον τοκετό ή αν πέρασε καμιά βαριά ορχίτιδα, χρήζει περαιτέρω διερεύνησης. Το baby face και αυτή η φωνή η οποία θυμίζει το φοβισμένο λαζοπουλικό Μήτσο -άι χάσου μυρμηγκάκι!- ενισχύουν σημαντικά τη διάγνωση. Φαίνεται ότι κάτι είχε υποψιαστεί και η μανούλα του και τον φώναζε με το υποκοριστικό Κωστής. Η αλήθεια είναι ότι αυτή η φάτσα λουσμένη στο αίμα θα μπορούσε να συγκριθεί μόνο με την κούκλα Barbie βιασμένη και ξεκοιλιασμένη από τον Charles Manson ή με το μικρό μου πόνυ ακρωτηριασμένο. Πριν βάλετε τα κλάματα, να υπενθυμίσω προβοκατόρικα ότι ο Κωστής ο αγκαλίτσας ήταν αυτός ο οποίος είχε ξεπουλήσει μετά βαϊων και κλάδων την Ολυμπιακή στον Βγενόπουλο με το οικονομικό όφελος για το ελληνικό Δημόσιο να είναι περίπου όσο κόστισε η μετεγγραφή του Κριστιάνο Ρονάλντο στη Ρεάλ Μαδρίτης. 

Έτσι είναι Κωστούλη μου. Όταν σπέρνεις διαπλοκή, σε θερίζουν οι φάπες.