Διαλέγω δέκα, είκοσι, τριάντα, πενήντα χιτάκια. Ελάχιστα της προκοπής, κάποια μέτρια, κάμποσα της σειράς και στην πλειοψηφία τους για τα μπάζα. Στο ένα εξώφυλλο κάνω τον ντιτζέη, στο άλλο το φυλακόβιο αλήτη -κάτι σε Τζον Ντίλιγκερ χωρίς το εσκέηπ πλαν ένα πράμα-, στο τρίτο και φαρμακερό καβαλάω μια μηχανή λουστραρισμένη από Πακιστανό, τον οποίο κατά τ' άλλα συμπαθάω και συμπονάω γιατί είμαι και Πασόκος, μοστράρω και μπλουζάκι με τη βρετανική σημαία για να αλληθωρίζουν τα ξέκωλα στο Μπάλουξ, τραβάω τα μανίκια πάνω για να φαίνονται τα τατουάζ της πλάκας τα οποία έκανα με χέννα κάνα μισάωρο πριν τη φωτογράφηση, κοτσάρω και μια χορηγία του Γερμανού γιατί ζήλεψα από τον Χατζηγιάννη που του τα γλύφει η Κοσμοτέ και... έτοιμος! Ο Πέτρος Κωστόπουλος σας παρουσιάζει την τριπλή συλλογή με τις γλυκές και ιδρωμένες επιλογές του. Ποιος είπε ότι είναι δύσκολο να βγάλεις δίσκο τη σήμερον; Όμως ότι και να γράψω εγώ, δε θα φτάσω ποτέ αυτό το έπος για το μεγαλύτερο καραγκιόζη της τελευταίας εικοσαετίας.
Άη-Βασίλη μην έρθεις φέτος τα Χριστούγεννα! Σε βαρέθηκα...
Πριν από 16 ώρες
Συμφωνώ με την τοποθέτησή σου.... φτάνει πια.... με όλους αυτούς τους δήθεν, όλα αυτά τα χρόνια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην καλησπέρα μου!!!!
Γεια σου Σταυρούλα! Μιλάμε για την απόλυτη περίπτωση του τίποτα, που ορίζει μάλιστα και αισθητικά τη ζωή του Έλληνα.
ΑπάντησηΔιαγραφή