Τετάρτη 31 Μαρτίου 2010

Don't drink the water... There's blood in the (black) water

       18 Οκτωβρίου 2006
                                                         

29 Μαρτίου 2010

Βρείτε τις διαφορές......και κερδίστε έναν διαμελισμένο νεαρό Ιρακινό σε μορφή puzzle, προσφορά της εταιρίας Blackwater Company.

"I' ve been searching hard for a highlight. The only thing that comes close is some of Obama's rhetoric; I don't see any kind of a highlight in his actions and policies.
As far as disappointments, I wasn't terribly disappointed because I didn't expect that much. I expected him to be a traditional Democratic president. On foreign policy, that's hardly any different from a Republican--as nationalist, expansionist, imperial and warlike. So in that sense, there's no expectation and no disappointment. On domestic policy, traditionally Democratic presidents are more reformist, closer to the labor movement, more willing to pass legislation on behalf of ordinary people--and that's been true of Obama. But Democratic reforms have also been limited, cautious. Obama's no exception. On healthcare, for example, he starts out with a compromise, and when you start out with a compromise, you end with a compromise of a compromise, which is where we are now.
I thought that in the area of constitutional rights he would be better than he has been. That's the greatest disappointment, because Obama went to Harvard Law School and is presumably dedicated to constitutional rights. But he becomes president, and he's not making any significant step away from Bush policies. Sure, he keeps talking about closing Guantánamo, but he still treats the prisoners there as "suspected terrorists." They have not been tried and have not been found guilty. So when Obama proposes taking people out of Guantánamo and putting them into other prisons, he's not advancing the cause of constitutional rights very far. And then he's gone into court arguing for preventive detention, and he's continued the policy of sending suspects to countries where they very well may be tortured.
I think people are dazzled by Obama's rhetoric, and that people ought to begin to understand that Obama is going to be a mediocre president--which means, in our time, a dangerous president--unless there is some national movement to push him in a better direction".

Απολογισμός του πρώτου χρόνου της θητείας Obama από τον Howard Zinn (1922-2010), στο περιοδικό The Nation

Ο τίτλος της ανάρτησης βασίζεται στους εντελώς άσχετους με το θέμα στίχους τραγουδιού του Dave Matthews.

Τρίτη 30 Μαρτίου 2010

Η ήρα και το στάρι

Τελευταία βλέπω  ένα κακό όνειρο.
Αργεντινοποίηση του ευρωπαϊκού νότου, πλήρης απελευθέρωση των απολύσεων, εξευτελιστικά ημερομίσθια τύπου Ταϊλάνδης (χώρα την οποία παρουσιάζει σαν πρότυπο ανάπτυξης ο μέγιστος πολιτικός φιλόσοφος Ανδρέας Ανδριανόπουλος) προς "προσέλκυση επενδύσεων", ιδιωτικοποίηση ακόμα και του νερού όπως στη Βολιβία, ανεργία έως και 28% στις νέες ηλικίες (αυτή η πρόβλεψη είναι των τεχνοκρατών του ΟΟΣΑ και όχι του υποσυνειδήτου μου), ακόμα μεγαλύτερη υποβάθμιση του κέντρου της Αθήνας όπου η κρατική και κοινωνική αδιαφορία για τους νεκροζώντανους σε Ομόνοια και πλατεία Εξαρχείων έχει λάβει πλέον χυδαίες διαστάσεις, φωτιές σε κάδους, φωτιά στο λιμάνι, φωτιά στα μπατζάκια μας, Αλβανοί εναντίον Ρώσων, Νιγηριανοί εναντίον Πακιστανών,  βομβιστές εναντίον Αφγανών, πρεζάκια εναντίον μπάτσων, πόρνες εναντίον νταβατζήδων, φρικιά εναντίον εμπόρων, δήμαρχος εναντίον δέντρων και Έλληνες εναντίον όλων με τα αποτελέσματα των ανωτέρω αγώνων να παίζονται  από τους αδιάφορους bystanders στο στοίχημα, συνέχεια των ρατσιστικών πογκρόμ στους πιο βρώμικους από ποτέ Αμπελόκηπους, λιντσαρίσματα από περίπολα φαιοχιτώνων και βατραχανθρώπων στον πιο σκοτεινό από ποτέ Άγιο Παντελεήμονα. Φυσικά όλα αυτά αναστατώνουν τους φιλήσυχους πολίτες, οι οποίοι σε αντίθεση με αυτούς στους στίχους του Αγγελάκα αναστατώνονται νέτα σκέτα χωρίς να αναρωτιούνται πώς βρέθηκαν εδώ αυτοί οι αλήτες. Βασικά, δεν αναρωτιούνται για τίποτα  καθώς κάθε βράδυ τα δελτία των οχτώ έχουν  έτοιμες λύσεις για κάθε γρίφο απαγορεύοντας τυχόν εναλλακτική ερμηνεία από το υποκείμενο. Απλά αναστατώνονται. Και όσοι το φυσάνε  σιχτιρίζουν, παίρνουν των μυωπικών ομματιών τους και τραβάνε για άλλες "ασφαλείς" και  "νοικοκυρεμένες" πολιτείες αφήνοντας πίσω την πλέμπα να σιγοβράζει σε ένα μάγμα βρόμας, μίσους και ανέχειας.
Η σκακιέρα είναι στημένη εδώ και λίγα χρόνια. Το μόνο που μένει είναι να πάρουν τις θέσεις τους τα πιόνια. Με τη νέα ψύχωση του Νεοέλληνα, την Αττική οδό, να παίζει το ρόλο της τάφρου αρχίζει σιγά σιγά να ξεχωρίζει η ήρα από το στάρι. Από μέσα οι πλάνητες και πένητες, απ' έξω οι λεφτάδες. Απ 'έξω οι γιάπηδες, από μέσα οι μαλλιάδες. Από μέσα οι άρρωστοι, απ' έξω οι σφύζοντες από υγεία. Απ' έξω τα αφεντικά, από μέσα οι δούλοι. Αν σας θυμίζει κάτι, καλώς σας το θυμίζει. Γυρίστε το μέσα έξω, και έχετε το Παρίσι με τους καλούς εντός του τείχους που υψώνει η  περιφερειακή οδός και τους κακούς, εχθρούς του Σαρκοζί, εκτός. Όποιος έχει διανύσει την απόσταση από το αεροδρόμιο προς το κέντρο του Παρισιού καταλαβαίνει τι εννοώ. Η πόλη του φωτός είναι τέτοια μόνο intra muros, εντός των τειχών δηλαδή. Οι παρεπιδημούντες στην απέξω, φυτοζωούν σε σχεδόν πλήρη συσκότιση. Όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος. Και όπου δεν πίπτει ράβδος, πίπτει εργολάβος.
Αμέτοχος δεν γίνεται να μείνει κανείς. Απλά η γκάμα των επιλογών στενεύει. Θα είσαι γιατρός ή για τους μέσα ή για τους έξω. Θα είσαι νηπιαγωγός, δάσκαλος ή καθηγητής ή για τους μέσα ή για τους έξω. Θα παίζεις μουσική, θα κάνεις κινηματογράφο ή θέατρο ή για τους μέσα ή για τους έξω.

Ξυπνητήρι. Όντως, ήταν απλά ένα κακό όνειρο. Αλλά γιατί το βλέπω όλο και συχνότερα;           

Θείο Δράμα

Ο Πέτρος Γαϊτάνος έπιασε στασίδι, τα σουβλατζίδικα κατέβασαν ρολά. Όντως, μπήκαμε στην Εβδομάδα των Παθών...

Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010

Παντελώς ηλίθιος...

Να κάνω μία κουτή ερώτηση κύριοι τρομοκράτες;
Καταλαβαίνω τι μπορεί να εξυπηρετεί σε συμβολικό επίπεδο -και μόνο- μία βόμβα στο Κολωνάκι, στην Εκάλη, στο τάδε υπουργείο και στον δείνα βιομήχανο.
Δεν μπορώ όμως να καταλάβω με τίποτα τι εξυπηρετεί μια ορφανή βόμβα σε μία από τις πιο φτωχές και λαϊκές γειτονιές της Αθήνας.
Μάλλον θα φταίει που εσείς είστε πολύ έξυπνοι κι εγώ παντελώς ηλίθιος...


Κυριακή 28 Μαρτίου 2010

Ραδιοφονιάδες των μυαλών

'Έκανα μία σούμα (ή compilation αν προτιμάτε) των καλύτερων δηλώσεων που είχα την τύχη ή ατυχία να ακούσω στα ερτζιανά την τελευταία εβδομάδα. Να προετοιμάσω τον ανυποψίαστο αναγνώστη ότι μερικές από αυτές ίσως του φανούν πολύ kinky. 

Δήλωση Νο1   

Συζήτηση για την κρατική ενίσχυση προς τις τράπεζες ύψους 28 δις ευρώ και η Μαριάννα Πυργιώτη λέει:
"Όντως, το ποσό της ενίσχυσης ήταν 28 δις ευρώ, αλλά οι τράπεζες έχουν χρησιμοποιήσει μόνο τα 12 δις".
Σκέψεις ταπεινού ακροατή:
Δηλαδή το πρόβλημα είναι αν τους χορηγήθηκαν 12 ή 28 δις ή ότι δόθηκαν ως επιβράβευση σε αυτούς που δημιούργησαν την κρίση;

Δήλωση Νο2

Απάντηση κυβερνητικού εκπροσώπου στο σχόλιο του δημοσιογράφου για τη φορολόγηση της αποζημίωσης μετά την απόλυση αν αυτή υπερβαίνει τα 30.000 ευρώ.. 
"Κοιτάξτε, τα 30.000 ευρώ είναι ένα ποσό το οποίο δύσκολα δίνεται ως αποζημίωση. Πρόσφατα έμαθα ότι εργαζόμενος επί τριακονταετία απολύθηκε και έλαβε αποζημίωση η οποία μόλις και υπερέβαινε τα 30.000 ευρώ".
Σκέψεις ταπεινού ακροατή: 
 Το εργατικό δίκαιο επιτρέπει σε εργοδότη να απολύει εργαζόμενο μετά τριακονταετία (κάτι που σημαίνει ότι είναι τουλάχιστον 50 ετών και άρα εξαιρετικά δύσκολο να βρει νέα εργασία), να τον αποζημιώνει με τριάντα χιλιάρικα τα οποία ζήτημα είναι αν του φτάνουν για δυο-τρία χρόνια κι εσύ πανηγυρίζεις επειδή η αποζημίωση είναι τόσο χαμηλή ώστε να είναι αφορολόγητη; Παράλογο; Δεν απαντά κανείς, άρα λογικό. Ευτυχώς που απ' ότι φαίνεται οι μούντζες και τα φάσκελα λειτουργούν ακόμη αφυπνιστικά (για πόσο δεν εγγυώμαι) και η συγκεκριμένη διάταξη διορθώθηκε...

Δήλωση Νο3

Ο Γιάννης Καλαμούκης για το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, πουρνό πουρνό. Ο συνομιλητής του αναρωτιέται αν υπάρχει χώρα η οποία να ευνοήθηκε από την ανάμιξη του ΔΝΤ στα οικονομικά της.
"Φυσικά και υπάρχει. Η Τουρκία. Έχει καταφέρει μάλιστα να είναι μέλος των 20 ισχυρότερων χωρών του πλανήτη".
Σκέψεις ταπεινού ακροατή: 
Υπό ποιο πρίσμα ακριβώς ευνοήθηκε η Τουρκία (ο λαός της για την ακρίβεια) από το ΔΝΤ, όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός της το καταγγέλλει για απόπειρα υπαγόρευσης πολιτικών αιτημάτων και όταν οι πολίτες της βιώνουν μία άγρια εργασιακή ζούγκλα;      

Δήλωση Νο4
...και καλύτερη με διαφορά. Εκεί που όλοι σπάνε το κεφάλι τους και ψάχνουν χρήματα, ο Νίκος Χατζηνικολάου έχει την προφανή λύση. 
"Το ελληνικό κράτος έχει στην κατοχή του τεράστιες εκτάσεις στην παραλιακή, από τον Άλιμο μέχρι το Καβούρι, εκτάσεις οι οποίες είναι αμύθητης αξίας. Δεν μπορεί να καταλάβω τι εξυπηρετεί να μένουν ανεκμετάλλευτα αυτά τα περιουσιακά στοιχεία. Θα μπορούσαν να πουληθούν σε ιδιώτες και να γίνουν επενδύσεις".
Σκέψεις ταπεινού ακροατή:
Πού ήσουν ρε Νικόλα τόσο καιρό; Γιατί σιωπούσες και μας άφηνες να κολυμπάμε σε θολά νερά; Δηλαδή το αναφαίρετο δικαίωμα των πολιτών για πρόσβαση στις παραλίες και τις ακτές, δικαίωμα το οποίο απολαμβάνουν οι πολίτες σε όλες τις πόλεις του κόσμου, ακόμα και στη Νέα Υόρκη όπου όλα έχουν την τιμή τους, το δικαίωμα το οποίο ήδη ουσιαστικά καταπατιέται από τα σκυλάδικα στην παραλιακή, να αφαιρεθεί και τυπικά; 
Αν μου επιτρέπεις, μπορώ να αντιπροτείνω κάτι άλλο. Υπάρχει ένα κτίριο ευάερο κι ευήλιο, Αμαλίας και Βασιλίσσης Σοφία γωνία. Είναι βαυαρικής τεχνοτροπίας και έχει και κήπο, μεγάλο κήπο, τόσο μεγάλο που τον λένε εθνικό. Μήπως να πουλούσαμε πρώτα αυτό; 

Σάββατο 27 Μαρτίου 2010

Black Humour

Ήμουν σίγουρος ότι η πρωτοβουλία Πετσάλνικου για δημιουργία λογαριασμού αλληλεγγύης για την απόσβεση του δημόσιου χρέους εντασσόταν στη σφαίρα του "λέμε και καμιά μαλακία να περνάει η ώρα". Για όσους αναρωτιούνται για το ποιος είναι ο εν λόγω, να ενημερώσω ότι πρόκειται για τον Πρόεδρο της Βολής των Ελλήνων ο οποίος ενώ ο πέλεκυς της περικοπής εισοδημάτων πέφτει βαρύς επί δικαίων και κυρίως αδίκων, συνεχίζει να υπερασπίζεται κάποιο μυστικιστικό ημερολόγιο  με 16 μήνες (των Νεφελίμ ίσως;) βάσει του οποίου οι υπάλληλοι της Βολής δικαιούνται 16 μισθούς. Φευ, ο τύπος το εννοούσε. Και μάλιστα είχε τη φαεινή ιδέα να θέσει το εγχείρημα υπό την αιγίδα του Προέδρου της  Δημοκρατίας, ο οποίος αφελώς έσπευσε να γίνει συμμέτοχος στο πλέον γελοίο πολιτικό ευφυολόγημα των τελευταίων είκοσι χρόνων. Να διευκρινίσω ότι θέτω ως όριο την εικοσαετία, γιατί μεταξύ μας πιο διασκεδαστικός πολιτικός λόγος από τις  αερολογίες του Ανδρέα Παπανδρέου δεν πρέπει να υπήρξε ποτέ και δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερο και πιο καυστικό σχόλιο για τον Παπανδρεϊσμό από αυτό του Γιάννη Ιωάννου στη σειρά κόμικς "Ο Τρίτος Δρόμος" (για το σοσιαλισμο βρε!), την οποία και σας προτείνω ανεπιφύλακτα. Έχω την εντύπωση ότι για κάθε κολασμένη ατάκα του Γαρδέλη στα 80s (πχ. άντε σπάσε ρε μαλάκα), ο Ανδρέας επιφύλασσε κάτι καλύτερο (πχ. η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες). Συνεχίζω λοιπόν καθώς δεν έχω φτάσει ακόμα στο καλύτερο, το οποίο συνίσταται στην παρέμβαση του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας μετά την οποία οι βλαμμένοι συνέλληνες του Κυριάκου Βελόπουλου και του μπουμπούκου Άδωνι "δεν θα επιβαρύνονται με προμήθεια για τις εντολές πίστωσης του παραπάνω λογαριασμού". Μιλάμε για έπος φαιδρότητας. Τα φοβισμένα από τις κραυγές του Pretender-η και τα αλυχτίσματα του Beowulf Μητσοτάκη ανθρωπίδια πείθονται ότι φταίνε εξίσου για το οικονομικό αδιέξοδο με τους βιομηχάνους, τους τραπεζίτες, τους φαρμακέμπορους, το Τζόρτζ Σόρος και τα νεοελληνικά παράσιτα των διάφορων επιτροπών του δημοσίου, σπεύδουν ασμένως να καταθέσουν τον οβολό τους υπέρ πίστεως και πατρίδος και το κράτος σπάει πλάκα με τη δουλικότητά τους χαρίζοντάς τους την προμήθεια!
Σας προκαλώ, έχετε κάτι καλύτερο;



Πέμπτη 25 Μαρτίου 2010

Προβοκάτορας

Απλά να θυμίσω στους απανταχού Αλβανοφάγους, μέρα που είναι, ότι πριν την  επανάσταση του 1821 ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης οραματιζόταν για τα Βαλκάνια τη δημιουργία Ομοσπονδίας δίγλωσσης (ελληνικά και αρβανίτικα) και δίθρησκης (χριστιανισμός και μωαμεθανισμός). Η κυβέρνηση θα αποτελούνταν από ίσο αριθμό χριστιανών και μουσουλμάνων. Θα εφάρμοζε νόμους οι οποίοι θα συντάσσονταν στην Κέρκυρα, καθώς το νησί ήταν έκτοτε καθαρά ευρωπαϊκό και θα λειτουργούσε ως γέφυρα του νεοσύστατου κράτους με τη Δύση. Η σημαία του νεοσύστατου κράτους θα είχε στη μία άκρη το σταυρό και στην άλλη την ημισέληνο. 
Να κλείσω λέγοντας ότι η επανάσταση ποτέ δεν είχε αμιγώς εθνικό χαρακτήρα αλλά και έντονα ταξικό καθώς οι επαναστάτες δεν εξεγέρθηκαν αποκλειστικά εναντίον του Σουλτάνου αλλά και ενάντια στους εκπροσώπους του ανά την επικράτεια, οι οποίοι δεν ήταν καθόλου μα καθόλου Τούρκοι.
Να μην ενοχλώ άλλο, να σας αφήσω να χωνέψετε το βακαλάο σκορδαλιά με την ησυχία σας.


Η ανάρτηση αφιερώνεται στη μνήμη του Βασίλη Ραφαηλίδη (1934-2000), το βιβλίου του οποίου "Λαοί των Βαλκανίων" (Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου) αποτέλεσε πηγή για τα ανωτέρω.

Τετάρτη 24 Μαρτίου 2010

Το σκουλήκι που βρυχάται

"Προτείνω λοιπόν, να σταματήσουμε να αγοράζουμε προϊόντα από τα Liddle. Γιατί αν μειωθεί ο τζίρος κατά 20-30%, θα πάρουν τηλέφωνο οι Γερμανοί από τα κεντρικά και θα αναρωτηθούν τι γίνεται στην Ελλάδα".
Τάδε έφη Γιώργος Καρατζαφέρης. Μέγας επαναστάτης και αντιστασιακός εφαρμόζει τη λεγόμενη και διπλωματία της σερβιέτας.
Άλαλα τα χείλη...

Τρίτη 23 Μαρτίου 2010

The Running Man

Η ποιότητα των ταινιών του Arnie στα δικά μου τα μάτια είναι αδιαμφισβήτητη. Αν μάλιστα βρεθεί κάποιος και ψέξει τον κυβερνήτη και τις ταινίες του για χαμηλή ποιοτική στάθμη μετά από αυτό, δύσκολα θα ξεκολλήσει από τα δόντια μου. Γιατί έχω την εντύπωση ότι σε λίγα χρόνια το The Running Man θα φαντάζει εκδρομή στο πάρκο;

Σινεβόλτες

Είδα αρκετές ταινίες τελευταία. Η αλήθεια είναι ότι κυκλοφορεί πολύ και καλό πράγμα. Παραθέτω κάποια συμπεράσματα από τις βόλτες μου στις σκοτεινές και ανήλιες αίθουσες.

Precious

...ή αλλιώς της Mo'nique το (μαύρο) πανηγύρι (της δυστυχίας). Εξαιρετική περιγραφή της γκετοποίησης των μαύρων, της παράλυσης κάθε μορφής κοινωνικού κράτους από τους Nixon και Reagan (απολαύστε εδώ το απόσπασμα από το Sicko του Michael Moore), της παραίτησής τους και της απόλυτης εξάρτησης από τα επιδόματα της πρόνοιας, ενδοοικογενειακή λεκτική, σωματική και σεξουαλική βία, με λίγα λόγια μαύρη μαυρίλα. Αλλά πολύ μαυρίλα. Τόση όση δεν πάει άλλο. Θα μου πείτε, θα προτιμούσες ψευτοδιεξόδους και σάχλά φινάλε, έτσι για να παραμυθιαζόμαστε; Φυσικά και όχι, αλλά κάπου αρχίζει το δράμα να γίνεται τόσο αποπνικτικό που να απαγορεύει τον οποιοδήποτε προβληματισμό. Η Mo'nique είναι πολύ καλή και η αφτιασίδωτη Mariah Carey εξαιρετική. Μήπως να  το έπαιρνε πιο ζεστά το θέμα;

Alice In Wonderland

(Προσοχή! Ακολουθεί ελάχιστα αντικειμενική κριτική!) 
Καλωσήλθατε (ξανά) στον ονειρεμένο κόσμο του Timothy William Burton. Το πρωτότυπο υλικό προσφερόταν και ο Tim το εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο βλέποντας το κλασσικό παραμύθι από μία κάθε άλλο παρά παιδική οπτική γωνία. Ο Johnie Depp είναι και πάλι στο στοιχείο του και με ένα τρελιάρικο πορτοκαλί μαλλί ενσαρκώνει έναν συγκινητικό Τρελοκαπελά βουτηγμένο στον κλαυσίγελο ενώ η Helena Bohnam Carter είναι εξόχως αντιπαθητική με το υδροκέφαλο σουλούπι της. Μόνη μου ένσταση η μέτρια για ταινία του Burton μουσική και τα μαλακισμένα στην μπροστινή σειρά, τα οποία πρέπει να αισθάνονται πολύ τυχερά που έχουν ακόμα τα κεφάλια πάνω στους ώμους τους. Για όσους ενδιαφέρονται, το MoMA της Νέας Υόρκης φιλοξενεί έκθεση αφιερωμένη στις εικαστικές δημιουργίες του Burton. Αν το Μεγάλο Μήλο σας πέφτει κομμάτι μακριά, thank god υπάρχει και το internet.

Ένας Άνδρας Μόνος

Δεν ξέρω τι διάολο ερμηνεία κατάφερε ο Dude Jeff Bridges και τσέπωσε το σουβενίρ για το σκρίνιο, αλλά ο Colin Firth παραδίδει σεμινάριο. Η ταινία είναι βασισμένη σε μία από τις πρώτες νουβέλες οι οποίες γράφτηκαν κατά την  περίοδο της σεξουαλικής απελευθέρωσης και του αγώνα για τα δικαιώματα των gay. Ο Firth είναι συγκλονιστικός χωρίς υπερβολές τύπου Sean Penn στο Milk, η Julianne Moore κινείται στα υψηλά στάνταρ που έθεσε στο Magnolia και στις Ώρες και ο Tom Ford εκτός από ραπτομηχανή ξέρει και από σκηνοθεσία  Το μεγαλύτερο αβαντάζ της ταινίας μετά τον Firth είναι δίχως άλλο η μουσική του Abel Korzeniowski, τον οποίο συμπαθάτε με αλλά εδώ τον πρωτογνώρισα.
Τέλος, να δηλώσω ότι στέκομαι αλληλέγγυος στις διεκδικήσεις της gay κοινότητας. Δεν θα μπορούσα όμως να μην πω ότι ταινίες σαν αυτή υπηρετούν πολύ καλύτερα τον αγώνα αυτό από παρελάσεις ομοφυλόφιλων ντυμένων σαν γαλοπούλες και λοιπά εξωτικά πτηνά.

Το Νησί των Καταραμένων 

Υγρασία που φτάνει μέχρι το μεδούλι, σκότος και έρεβος, αστραπές και βροντές που καθιστούν την ταινία απαγορευτική για όσους πάσχουν από φωτοευαίσθητη επιληψία, αναφορές στο Δεσμώτη του Ιλίγγου, πυροβολισμοί με ένταση κανονιοβολισμών, ψυχοχειρουργοί εναντίον ψυχοφαρμακολόγων... [παύση για ανάσα] ... το baby face του Leo διαστρεβλωμένο από τη σκορτσεζική διαστροφή, o ψυχίατρος Kingsley να πείθει ότι είναι ικανός για το καλύτερο και το χειρότερο και βέβαια βία, πολλή και καλή βία made by Scorsese. Με αφορμή αυτή την ταινία αποφάσισα να σταματήσω την ανάγνωση των σχολίων των θεατών στην ιστοσελίδα του Αθηνοράματος καθώς δύο τινά μπορούν να συμβούν. Το ένα είναι να απελπιστώ και να φουντάρω από τον τέταρτο όντας ο μόνος που δεν κατάλαβα  -ο βλαξ- το φινάλε από το πρώτο δεκάλεπτο, και το δεύτερο να σπάσω το PC από τα νεύρα μου. Αμφότερες μου φαίνονται εξαιρετικά δυσάρεστες εξελίξεις. Και κάτι τελευταίο. Τι το κακό υπάρχει ρε καλόπαιδα στο να αποτίει ένας σκηνοθέτης φόρο τιμής στον Hitchcock;

Δευτέρα 22 Μαρτίου 2010

Ωδή στον Χάρη

Ο Χάρης Αλειφερόπουλος είναι με διαφορά ο σημαντικότερος δάσκαλος που είχα ποτέ. Σπάνια περίπτωση αναρχοδεξιοαυτόνομου, καθόλα δεκτικός με την διαφορετική άποψη από τη στιγμή που αυτή θεμελιωνόταν με λογικά επιχειρήματα, λάτρης του πειράματος, αιρετικός στην παιδαγωγική του προσέγγιση και εριστικός με όσους και όσα πρέσβευαν τη δημόσια αιδώ και τα χρηστά ήθη υπήρξε πραγματική όαση για εμένα αλλά και για όλη την παρέα όχι μόνο για τα χρόνια του λυκείου αλλά μέχρι και σήμερα. Η ριζοσπαστική στάση του Χάρη συνοψίζεται άριστα στο ακόλουθο περιστατικό, όπως αυτό μου μεταφέρθηκε από τον Κωστή, ο οποίος επίσης υπήρξε μαθητής του. Όχι βέβαια ότι εγώ δεν έχω ανάλογα να εξιστορήσω, αλλά αυτό που ακολουθεί είναι μάλλον ο κολοφώνας του.  
Μάθημα φυσικής  με θέμα τις υδροστατικές δυνάμεις.
"Όσο μεγαλύτερη πυκνότητα παρουσιάζει ένα υγρό μέσο, τόσο λιγότερο βυθίζεται ένα σώμα σε αυτό.  Χαρακτηριστικό παράδειγμα υγρού με μεγάλη πυκνότητα αποτελεί ο υδράργυρος. Άλλωστε, φαντάζομαι ότι κάποια τέτοια πουστιά  με υδράργυρο έκανε ο Χριστός όταν περπάτησε στη λίμνη!"
Χάρη, σ' αγαπώ!

Κυριακή 21 Μαρτίου 2010

Ε, Μίμη...

Το πρωί της Παρασκευής με ξέβρασε το ραδιοφωνικό κύμα στη συχνότητα του Flash, την ώρα που από το μικρόφωνο του σταθμού αγόρευε ο πραγματικά ευφυέστατος ρήτορας Μίμης Ανδρουλάκης. Για συντροφιά του είχε δύο κότες, απόλυτα αποβλακωμένες από το life style, αμφότερες εμπίπτουσες στην κατηγορία την οποία το σοφό γραπτό σε τοίχο της γειτονιάς μου περιγράφει ως "παπούτσια Gucci και μυαλό κουκούτσι". Την εντύπωση αυτή την οποία σχημάτισα από τα λεγόμενά τους, επιβεβαίωσε και η ανάγνωση των βιογραφικών τους, όπου περιγράφονται τεράστια επιτεύγματα μεγέθους "κοσμικό και τηλεοπτικό ρεπορτάζ στο Πρώτο Θέμα", αρχισυνταξία στην εκπομπή "ΟΛΑ" (αλήθεια, πώς μπορεί μία γυναίκα να εργάζεται υπό το πλέον φαλλοκρατικό και κίβδηλο άτομο της ελληνικής τηλεόρασης...). Κάποια στιγμή, η μία εκ των κυριών αρχίζει να βάλλει κατά της αριστεράς, λέγοντας ότι είναι αδύνατο να αναφέρεται στην κρίση και την πιθανότητα χρεωκοπίας χαρακτηρίζοντάς τις "παραμύθι" και να προτρέπει τον κόσμο να κατεβαίνει στο δρόμο, να διαδηλώνει και να διεκδικεί. Κι ύστερα μίλησε ο Μίμης.
Τι είπε ο σύντροφος Μίμης; Είπε ότι η αριστερά δεν θα έπρεπε να αμφισβητεί την πιθανότητα χρεωκοπίας, καθώς ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα δικαίωνε τη στάση και τις φιλοσοφικές της καταβολές. Μιλώντας μαρξιστικά για πρώτη φορά μετά από καμιά δεκαπενταριά χρόνια θύμισε τον θείο Κάρολο να γράφει ότι οι κρίσεις είναι ίδιον του καπιταλισμού και τον τρέφουν. Άρα, συμπέρανε, η αποδοχή του ενδεχομένου χρεωκοπίας από την αριστερά αποτελεί ένα βέλος στη φαρέτρα της και δικαίωση της κοσμοθεωρίας της.
Αγαπητέ Μίμη, θα ήθελα να σου επισημάνω δυο τρεις σκέψεις που κατέβασε η φτωχιά η γκλάβα μου. Να σου θυμίσω ότι ο θείος Κάρολος δεν μιλούσε απαραίτητα για πραγματικές κρίσεις αλλά και για τεχνητές τις οποίες εκμεταλλεύονταν οι αγορές και το κεφάλαιο. Και ότι αυτές οι κρίσεις τις πλείστες των περιπτώσεων καταλήγουν με τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους. Επίσης, θα ήθελα να σου πω ότι μου θυμίζεις κάτι γιατρούς φυτά από το διάβασμα, οι οποίοι πανηγυρίζουν πάνω από το κεφάλι του αρρώστου όταν διαπιστώνουν ότι έπεσαν μέσα στη διάγνωσή τους ανεξάρτητα αν με τη διάγνωση αυτή ο άρρωστος έχει δεν έχει τρεις μήνες ζωής. Αν προτείνεις ότι προτεραιότητα της αριστεράς είναι να δικαιωθεί το πολιτικοοικονομικό της πλαίσιο και όχι να προστατέψει όσους πλήττονται από τα απόνερα μιας τρικυμίας στην οποίο δεν συμμετείχαν στο ελάχιστο, τότε η πρότασή σου φαντάζει κομματάκι διεστραμμένη.
Ο Ανδρουλάκης είναι ενδιαφέρων τύπος και η εκπομπή είχε και καλές στιγμές. Ακούστε τη εδώ, αν αντέξετε τις καρακαηδόνες από το ραδιοφωνικό χαρέμι του Flash, πράγμα εξόχως δύσκολο.

Αυτό μας έλειπε

Πρέπει να είναι πολύ νοσηρός ο εγκέφαλος που οραματίστηκε τη σαλαμοποίηση του Dark Side of The Moon και την πώληση των επιμέρους τεμαχίων ως ringtones προς 0,99 Euro έκαστο. Μετά από αυτό το μόνο που του μένει είναι να τεμαχίσει τη Guernica, να την κάνει σουπλά και να την προσφέρει σε συνέχειες στις κυριακάτικες εφημερίδες.


Σάββατο 20 Μαρτίου 2010

Masterpiece



Υποκλίνομαι...

ΥΓ. Εγώ θα βάλω την ετικέτα "τέχνες", που να χτυπάτε τον κώλο σας κάτω!

Παρασκευή 19 Μαρτίου 2010

Η Κόκκινη Κορδέλα

Από την 1η Δεκεμβρίου έχουν περάσει πάνω από τρεις μήνες. Καλύτερα. Όσο πλησιέστερα συζητάει κανείς για κάποιο θέμα στην παγκόσμια μέρα που του αντιστοιχεί -και αντιστοιχεί παγκόσμια μέρα σχεδόν στο καθετί- τόσο πιο πνιγηρή είναι η ατμόσφαιρα. Και πνιγηρή την ατμόσφαιρα την 1η Δεκεμβρίου, παγκόσμια μέρα του AIDS, κάνουν το μπούστο της μνηστής του Λιάγκα, οι αρλούμπες της εθνικής διαζευγμένης, το όλο και πιο ενοχλητικό politically correct του πρωταγωνιστή Στάυρου Θεοδωράκη, τα αποβλακωμένα του MAD και τα ακόμη χειρότερα του MTV Greece καθώς όλοι αυτοί έχουν κάποια κοινοτυπία να ξεστομίσουν την αποφράδα 1η Δεκεμβρίου φορώντας την κόκκινη κορδέλα στο πέτο. Βέβαια, όταν καλούνται να απαντήσουν σωστά σε στοιχειώδεις ερωτήσεις επί του θέματος, επικρατεί μία κάποια σύγχυσις. Θαυμάστε:
"Θα φιλούσατε ποτέ στο στόμα κάποιον με HIV/AIDS;" Λαμπρά, οι Έλληνες τέταρτοι από το τέλος.
"Θα καθόσαστε ποτέ σε τουαλέτα την οποία χρησιμοποίησε άτομο με HIV/AIDS;" Ακόμη λαμπρότερα, οι Έλληνες τελευταίοι.
Από την άλλη βέβαια, τι να περιμένεις όταν η κρατούσα σεξουαλική αγωγή στη χώρα υποστηρίζει ότι η κοιλιά της γυναίκας φουσκώνει λόγω αλλεργικής αντίδρασης στην όσφρηση του κρίνου. Βέβαια, υπάρχουν κι άλλα τα οποία αγνοούν οι προαναφερθέντες opinion leaders. Όπως ότι το AIDS είναι νόσος των φτωχών και όχι μόνο του Magic Johnson, του Greg Louganis και του Tom Hanks στο Philadelphia, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την Αϊτή όπου μέχρι και ένας στους τρεις είναι φορέας, ποσοστό το οποίο μάλλον θα εκτοξευτεί με τις συνθήκες που επικρατούν μετά το σεισμό του Ιανουαρίου. Αγνοούν επίσης ότι το AIDS είναι νόσος των μεταναστών και ότι κάθε πολιτισμένη χώρα θα έπρεπε να παρέχει οργανωμένη περίθαλψη και πληροφόρηση για τη νόσο στους χώρους υποδοχής με έντυπο υλικό και διερμηνείς. Αγνοούν ότι οι μετανάστες στην Ελλάδα τυγχάνουν της χειρότερης ενημέρωσης σχετικά με τον έλεγχο για HIV λοίμωξη σε όλη την Ευρώπη (κεφ.4). Αγνοούν επίσης την έκκληση του ιατρικού κόσμου να αναθεωρηθεί το νομικό πλαίσιο το οποίο απαγορεύει στους γιατρούς να περιθάλψουν μετανάστες χωρίς έγγραφα παρά μόνο όταν οι τελευταίοι είναι του πεθαματού. Αγνοούν τον κίνδυνο στον οποίο βρίσκονται τα θύματα του trafficking, κορίτσια και νεαρές γυναίκες, για HIV/AIDS. Αγνοούν τα χίλια μύρια τα οποία αντιμετωπίζουν οι οροθετικοί όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με την αμάθεια γιατρών και νοσηλευτών. Αγνοούν την αντιμετώπιση την οποία επιφυλλάσει ή ίδια η συντεταγμένη πολιτεία στους οροθετικούς όταν ο Άρειος Πάγος με μία μνημειώδους ηλιθιότητας και αγριότητας απόφαση δικαίωσε εργοδότη ο οποίος απέλυσε οροθετικό κατόπιν πιέσεων των "συναδέλφων" του και παρά τη ρητή διαβεβαίωση του ιατρού εργασίας για την ασφάλεια του προσωπικού και την δυνατότητα απρόσκοπτης απασχόλησης του εργαζόμενου. Αγνοούν, τέλος, την πλήρη αδιαφορία του κράτους δικαίου για την τύχη φυλακισμένων οροθετικών αλλά και για την εφαρμογή μέτρων μείωσης του κινδύνου για τη μετάδοση του ιού εντός των φυλακών.
Ίσως αν τα ήξεραν όλα αυτά όσοι φορούν την κόκκινη κορδέλα σαν αξεσουάρ, να την ένιωθαν να γίνεται θηλιά και να τους πνίγει.

Τρίτη 16 Μαρτίου 2010

Ρεβάνς

Η εκπομπή του Θανάση Μήνα σήμερα στο Κόκκινο ήταν απόλαυση. Με EST, Miles από Sketches of Spain, ολίγη από Zeppelin, τζούρα από Beatles στο While My Guitar Gently Weeps, κάτι σε προσωπικό του Robert Plant από το Raising Sand, μουσική της ερήμου και Tinariwen και afro φινίρισμα με Mulatu Astatke & Heliocentrics, τα μυαλά μου πονέσανε που λένε και οι φίλοι Παοκτσήδες. Θα έλεγα μάλιστα ότι με αποζημίωσε (ναι, εμένα προσωπικά) και πήρε ρεβάνς για μια βραδιά που είχα πάει να τον ακούσω στο Toy και πρέπει να έκανε τη μεγαλύτερη αγγαρεία της ζωής του, με κοινότοπες επιλογές που θα σνόμπαρε ακόμα και ο Γιώργος Πολυχρονίου, γνωστός ανά το πανελλήνιο και ως G Poly.
Το σημερινό playlist μου θύμισε από πλευράς ποικιλίας και ρίσκου κάτι από τις παλιές καλές βραδιές Σαββάτου στο Mo'Better στις αρχές των 00's με τον Μήνα να πετάει φωτιές.
Να ενημερώσω τους πολυπληθείς αναγνώστες του ιστολογίου ότι ο Μήνας διατηρούσε και μία πολύ ενδιαφέρουσα στήλη στο περιοδικό Γαλέρα, το οποίο με τεράστια λύπη πληροφορήθηκα ότι ανέστειλε την κυκλοφορία του.
Παρεμπιπτόντως, την εκπομπή μπορείτε να ακούσετε εδώ.
Να είσαι καλά ρε Θανάση, μου έφτιαξες το βράδυ!

Δευτέρα 15 Μαρτίου 2010

Σοσιαλισμός με μπόλικη βαρβαρότητα

Λαμβάνεις δημοσιονομικά μέτρα με τα οποία γνωρίζεις ότι του χρόνου θα έχεις ένα εκατομμύριο ανέργους έτσι για πλάκα.
Απειλείς ότι θα πτωχεύσεις και όταν βγαίνεις στη γύρα για δανεικά, οι δήθεν εχθροί σου σου προσφέρουν πενταπλάσια από αυτά που ζήτησες, με τοκογλυφικό επιτόκιο χειρότερο και από αυτό με το οποίο δανείζεται ο τελευταίος μπατίρης στο μπαρμπούτι (ρε μήπως μόνο εσύ πιστεύεις ότι θα πτωχεύσεις);
Δηλώνεις πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς (τρομάρα σου) και συνδιαλέγεσαι με τα παιδιά και τα εγγόνια του Milton Friedman και των Chicago Boys στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Συνεχίζεις και υπερασπίζεσαι ένα σύμφωνο σταθερότητας το οποίο αγνοούν ακόμη και οι πλέον δεξιοί της Ευρώπης.
Ψάχνεις εναγωνίως και ληστρικά 2,5 δις και κλείνεις μπίζνα με τον Σαλονικιό Νικολά Σαρκοζί για 6 φρεγάτες στην προνομιακή τιμή των 2,4 δις.
Σε στηρίζει αναφανδόν ο Καρατζαφέρης με αφοσίωση και φρόνημα Γιαπωνέζου καμικάζι, με αντάλλαγμα τις εκπτώσεις στο νομοσχέδιο για την ιθαγένεια των μεταναστών.
Συλλαμβάνεις τσουβαλιαστά και αδιάκριτα διαδηλωτές μήπως και σου κάτσει και βρεις και κανένα Μπακούνιν από το σωρό.
Την πέφτεις σε στέκια πιτσιρικάδων και βαφτίζεις κάθε μπουκάλι μπύρας εν δυνάμει μολότωφ.
Επιπλήττεις το Μανώλη Γλέζο γιατί ξυλοφόρτωσε -λέει- τη φρουρά του Άγνωστου Στρατιώτη, αφού πρώτα τον έχεις ψεκάσει σαν τη μικρή Τερέζα.
Ορίζεις αναπληρωτή υπουργό εξωτερικών άνθρωπο ο οποίος διετέλεσε σύμβουλος του συνοδοιπόρου του ακροδεξιού Χάιντερ στην Αυστρία.

Δε μου φαίνονται και πολύ σοσιαλιστικά όλα αυτά, σύντροφε Γιώργο και σύντροφε Πάγκαλε...

Σάββατο 13 Μαρτίου 2010

Ποια πόλη, ποια χώρα...

Επειδή είμαι καινούργιος στο κουρμπέτι και για να ανεβάσω τις μετοχές μου στην κοινότητα των ιστολογίων, θα ξεκινήσω από νωρίς τις προσφορές. Και επειδή σίγουρα δεν θα έκανα καλή εντύπωση αν ξεκινούσα με ερωτήσεις τυπου "σε ποιά θέση του περιοδικού πίνακα των στοιχείων συναντάμε το στρόντιο", λέω να σας υποδεχτώ με κάτι βατό δίνοντάς σας μάλιστα περισσότερα του ενός στοιχεία.
Σε ποια πόλη παιδιά 16 ετών κυκλοφορούν με σβάστιγκα ξυρισμένη στο κεφάλι, την οποία οι πολίτες της εκλαμβάνουν ως μοτίβο για κουρτίνα;
Σε ποια πόλη ο δεσπότης αποφασίζει ποια διασκευή είναι πρέπουσα για σεξπηρικό έργο και ματαιώνει θεατρικές παραστάσεις εις το όνομα της τάξης και της ηθικής;
Σε ποια πόλη ο δήμαρχος όταν άκουσε την μόνη σοβαρή πρόταση που διατυπώθηκε κατά την προηγούμενη προεκλογική περίοδο, την οποία -δυστυχία μου- παρακολούθησα εκ του σύνεγγυς, και αφορούσε την ίδρυση δημοτικών ιατρείων ψυχικής υγιεινής, αντέδρασε λέγοντας "μα καλά, αυτοί θα μας βγάλουν όλους τρελούς" (πράγμα, μεταξύ μας, διόλου απίθανο να συνέβαινε).
Σε ποια πόλη τις υποτροφίες σε νέους αριστούχους ιατρικής έδωσε ο Καρατζαφέρης, συνοδευόμενος από πλήθος μπράβων, οι οποίοι συμπεριφέρονταν ως εάν συνόδευαν τον Ποντίφικα;
Σε ποια πόλη ένα μάτσο νοητικά καθυστερημένοι παρελαύνουν κάθε τρεις και λίγο στον κεντρικό δρόμο της πόλης ντυμένοι Λεωνίδες και Αγησίλαοι απαγγέλοντας ασυναρτησίες και όλα αυτά θεωρούνται από τους πολίτες φυσιολογικά, ου μην και βαθιά πατριωτικά;
Σε ποια πόλη η μεγαλύτερη πολιτιστική κινητοποίηση της τοπικής αυτοδιοίκησης των τελευταίων ετών αφορούσε μία -δήθεν- παγκόσμια πρώτη της ταινίας "300", με στιγμές απείρου κάλλους να διαδραματίζονται στο τοπικό κινηματοθέατρο, όπου νομάρχες, δήμαρχοι, παπάδες και λοιποί σφουγγοκωλάριοι απολάμβαναν τον Leonidas να γαμεί τη γυναίκα του και να δέρνει τους Πέρσες;
Σε ποια πόλη οι κάτοικοι προσλαμβάνουν μετανάστες και λίγο πριν τη λήξη των αγροτικών ή άλλων εργασιών, τους καταγγέλουν στην αστυνομία ως παράνομους;
Και φυσικά, σε ποια πόλη έφηβοι πυρπολούν σπίτι στο οποίο μένουν μετανάστες, βιντεοσκοπούν τη μεγαλειώδη πράξη τους και σε αυτό το αίσχος βρίσκουν αυτόκλητο απολογητή τον πρώτο σε ψήφους δημοτικό σύμβουλο της πόλης;
Ήμουν σίγουρος ότι θα το βρίσκατε. Άλλωστε αυτός ήταν ο σκοπός μου. Ναι βρε κουτά, this is Sparta !

Πέμπτη 11 Μαρτίου 2010

Real (Decadance) Fm...

Οι καμπάνες ηχούσαν πένθιμες καιρό τώρα. Σε κάθε αναμενόμενο θάνατο το στοίχημα είναι πόσο εξιοπρεπώς θα επέλθει. Μπορείς, για παράδειγμα, να ακολουθήσεις το παράδειγμα του συμπαθέστατου Καναδού νεφροπαθούς στη μονάδα όπου εργάζομαι, ο οποίος με έκανε χαλκομανία λέγοντάς μου ότι instead of being καλωδιωμένος με σωλήνες, περικυκλωμένος από τρόμπες, σταυρωμένος με βελόνες, ανήμπορος να φάει greek souvlaki, πλημμυρισμένος από ματζούνια αμφιβόλου αξίας για αυτόν και πασιφανώς άχρηστων για μένα που ξέρω (;) κατιτίς παραπάνω και όλα αυτά για κάποια λίγα επιπλέον χρόνια ταλαιπωρημένης ζωής, he'd better stay home, watch TV, eat pizza and gyro, drink a dozen of beers, smoke some joints, fall in coma and die happy.
Υπάρχει και η άλλη όψη βέβαια. Να μη συμβιβάζεσαι με το ότι τα ψωμιά σου τελείωσαν, να μεγαλοπιάνεσαι στα γεράματα σαν κάποιους γερομπισμπίκηδες με μοβ ελεκτρίκ μαλλί οι οποίοι βαυκαλίζονται ότι είναι πιο ντούροι και από τον James Brown στις εποχές της δόξας του και αναπόφευκτα να καταλήγουν περίγελος στον πάσα ένα όταν το Viagra επιφέρει το τελειωτικό χτύπημα στα στεφανιαία αγγεία τους.
Οι Scorpions φαίνεται να γοητεύτηκαν από τη δεύτερη επιλογή. Το πανηγύρι έχει τελειώσει από ετών. Ας όψεται το γούστο των Ελλήνων ρόκερς, το οποίο οδήγησε τριάντα χιλιάδες από δαύτους προσφάτως και επί δύο συναπτά καλοκαίρια στο Φάληρο, να παραληρούν με τις άναρθρες κραυγές του Klaus και τα λεοπάρ σύνολα του Rudolf ενώ στον περυσινό τραγέλαφο δυστυχώς συμμετείχε και ένας από τους καλύτερους Ευρωπαίους κιθαρίστες και ακρογωνιαίος δίσκος του σπουδαίου δίσκου τους In Trance, o Uli Jon Roth. Αλλά ακόμα κάτι έλειπε και αυτό δεν ήταν άλλο από μία greek tour (κατά τι μικρότερη από την περιοδεία του Γιάννη Πλούταρχου ανά την επικράτεια την ίδια περίοδο) σε Μυτιλήνη, Λάρισα, Πύργο, Φιλιατρά και Ζαραφώνα ώστε να μη μείνουν παραπονεμένοι οι μυριάδες λάτρεις στην ελληνική επαρχία.
Κι εκεί που όλοι όσοι τους γουστάραμε προ αμνημονεύτων χρόνων νομίσαμε ότι και αυτή η ξεφτίλα έχει πάτο (όπως οι περισσότερες), ήρθε ένα χτύπημα χειρότερο και από τα fatalities στο ιστορικό Mortal Combat. Νέος αποχαιρετιστήριος δίσκος, φόρος τιμής στη σχέση τους με τους θαυμαστές τους και παγκόσμια (καλά διαβάσατε, παγκόσμια) πρώτη από τη Real News και τον Real Fm, media συμφερόντων ενός ανθρώπου που στέκεται αταλάντευτα δίπλα στη rock κουλτούρα. Το όνομα αυτού, Νίκος Χατζηνικολάου. Περιττό να πω ότι τα τραγούδια τα οποία ακούγονται ενδεικτικά από το σταθμό είναι επιεικώς απαράδεκτα. Την κατάσταση κάνει απελπιστική το γεγονός ότι την ίδια χρονική περίοδο, ο σταθμός παίζει κατ' αποκλειστικότητα το νέο πόνημα της Άλκηστης Πρωτοψάλτη, εξαίρετο δείγμα συνάντησης της συμφωνικής μουσικής με το σκυλάδικο. Θα μου πείτε, τι τα θες και τι τα γυρεύεις. Εδώ κοτζάμ Μάνος Ελευθερίου σκαρώνει στιχάκια για την Πέγκυ Ζήνα και έχει εξελιχθεί σε αγαπημένο αξεσουάρ του Ψινάκη κατά τις εμφανίσεις του τελευταίου στα κάθε λογής εγχώρια γκαλά.
Προς αγαπητούς Scorpions, ενταύθα.
Όταν δεν καταλαβαίνετε πότε είναι η ώρα να κλείσετε ενισχυτές και μικρόφωνα και να βάλετε τις κιθάρες στη θήκη, το τίμημα είναι βαρύ. Τόσο ώστε να σας μοιράζει ο Χατζηνικολάου μέσα από τη φυλλάδα του και να σας μιξάρουν στο ραδιόφωνο με Άλκηστη Πρωτοψάλτη.
Καληνύχτα και όνειρα γλυκά...

Τετάρτη 10 Μαρτίου 2010

Όπλα, Μικρόβια και Ατσάλι (ή αλλιώς Αβορίγινες, Πουλικάκος και Παύλος Σιδηρόπουλος)

Την αμαρτία μου θα την πω. Αν και παρακολουθώ στενά τις εκδοτικές κινήσεις, πολλώ δε μάλλον αυτές συγκεκριμένων εκδοτικών οίκων όπως είναι το Κάτοπτρο, το πόνημα του Jarred Diamond με τίτλο "Όπλα, Μικρόβια και Ατσάλι" διέλαθε της προσοχής μου μέχρι που αναφέρθηκε σε αυτό ακροθιγώς ένας καθηγητής στα εισαγωγικά μαθήματα του Μεταπτυχιακού. Έσπευσα ασμένως στην Πρωτοπορία να το προμηθευτώ και, παρότι επιβλητικό στην όψη, έπρεπε να διαβάσω καμιά εκατοστή σελίδες για να καταλάβω ότι εκεί θα βρω απαντήσεις σε ερωτήματα όπως:
Γιατί αυτή η χαοτική απόσταση στην ανάπτυξη Ευρασίας από τη μία και Αφρικής και Ωκεανίας από την άλλη;
Γιατί κατέκτησαν οι Ευρωπαίοι την Αμερική και όχι το αντίθετο;
Γιατί η φιλοσοφία αναπτύχθηκε στην αρχαία Ελλάδα και όχι στο Σουδάν;
Γιατί οι Αβορίγινες παρέμεναν μέχρι πρόσφατα κυνηγοί και τροφοσυλλέκτες με ελάχιστη γεωργική και κτηνοτροφική εμπειρία με αποτέλεσμα οι Ευρωπαίοι έποικοι να τους κάνουν μια χαψιά;;
Το χαρακτηριστικό των παραπάνω ερωτημάτων τα οποία απαντώνται -πιστέψτε με- με αδυσώπητα επιχειρήματα από τον συγγραφέα, είναι ότι επιδέχονται ρηχών και ρατσιστικών "απαντήσεων" με τις οποίες δεν θα ασχοληθώ καθόλου και για τις οποίες μπορείτε να ανατρέξετε στο Λιακόπουλο, τον Πλεύρη, τον Ανατολάκη, το νομάρχη Θεσσαλονίκης, τον μητροπολίτη Σπάρτης και φυσικά τον (εσχάτως και) εκπρόσωπο τύπου του ΠΑΣΟΚ Γκέοργκ Καρατζαφύρερ. Λέω να καταθέσω το επιστημονικό συμπέρασμα του κυρίου Diamond το οποίο εν συντομία είναι ότι κανένας πολιτισμός δεν είναι εγγενώς υποδεέστερος κάποιου άλλου αλλά η πρόοδός του αποτελεί συνισταμένη των κλιματολογικών, γεωγραφικών και γεωλογικών συνθηκών που επικρατούν στις διάφορες ηπείρους. Για να το πω και διαφορετικά, το πόσο γρήγορα και προς ποια κατεύθυνση θα εξελιχθεί ένας πολιτισμός εξαρτάται από τα εφόδια που τυχαία του παρέχονται ή δεν του παρέχονται από το περιβάλλον. Evolution in a large scale! Σε αυτό το πλαίσιο είναι σχετικό το νόημα του τι τελικά συνιστά πρόοδο, καθώς κάθε μικρό ή μεγάλο επίτευγμα θα πρέπει να χαρακτηρίζεται έτσι λαμβάνοντας υπόψιν το περιβάλλον στο οποίο έλαβε χώρα.
Με αυτά τα δεδομένα, παρακολουθούσα προχθές στο χαζοκούτι ένα αφιέρωμα στη rock σκηνή των Εξαρχείων. Να σημειώσω εδώ ότι φανατικός οπαδός της ελληνόφωνης rock δεν υπήρξα ποτέ. Υπό αυτό το πρίσμα, ακόμα και οι Τρύπες έπρεπε να βγάλουν τον τελευταίο (καταπληκτικό κατά τη γνώμη μου) δίσκο για να ασχοληθώ σοβαρά μαζί τους. Όσο δε παλιότερα πήγαινα, τόσο η αδιαφορία μεγάλωνε και σκεφτόμουν ότι ουκ αν λάβοις ελληνική ροκ παρά του μη έχοντος λαού.
Άσχετα όλα αυτά; Δεν θα το έλεγα. Απλά συμπέρανα ότι μάλλον ήμουν αυστηρός και επιφανειακός στην κριτική μου και είπα να δω κάποια ερωτήματα από άλλη σκοπιά.
Γιατί οι παραγωγές του Σιδηρόπουλου να απέχουν παρασάγκας από αυτές ενός σύγχρονου δίσκου των Floyd;
Γιατί να εμπνέεται ο Πουλικάκος από τον Zappa στο "Μεταφοραί εκδρομαί ο Μήτσος" και όχι το αντίστροφο;
Γιατί όταν ο Miles είχε σχεδόν εξαντλήσει την κλασσική jazz στα μέσα της δεκαετίας του 70 και πειραματιζόταν με χίλιες άλλες ιδέες, εμείς μαθαίναμε το σαξόφωνο από τον Γιώργο Κατσαρό;
Επειδή απλά το έδαφος και το κλίμα δεν ήταν πρόσφορο. Αποκομμένοι από τους νεωτερισμούς στο θέατρο και τη ζωγραφική λόγω Μεταξά και κλαυθμών και οδυρμών για τις χαμένες πατρίδες κατά το Μεσοπόλεμο, βιώνοντας εμφύλιο, βία, νοθεία, παρακράτος και Εθνάρχη σμιχτοφρύδη Καραμανλή σε τοξικές για οποιαδήποτε πνευματικότητα δόσεις, οργανώνοντας ιλαροτραγικές χουντικές παρελάσεις με γιαλαντζί Μεγαλέξαντρους και άρματα-τρακτέρ αγορασμένα με τα δολάρια του σχεδίου Marshall και χορεύοντας επικά τσάμικα με μπροστάρηδες πέντε καθυστερημένους καραβανάδες όταν το Woodstock γινόταν κάτι περισσότερο από αγροτεμάχια στα προάστια της Νέας Υόρκης, μάλλον δεν υπήρχαν περιθώρια για υψηλές απαιτήσεις. Απλά να σημειώσω ότι την ίδια περίοδο ο Γιάννης Σπάθας έμενε άφωνος όταν σε συναυλία των Socrates στην Ευρώπη βρέθηκαν άνθρωποι να χειροκροτήσουν τα solo του! Τούτων δοθέντων, θα έλεγα ότι μάλλον αποκτούν ιδιαίτερη αξία το rock του Παύλου και οι πειραματισμοί του Πουλικάκου καθώς φαντάζομαι ότι θα ένιωθαν πιο απελπισμένοι και από Αβορίγινες στην άνυδρη κεντρική Αυστραλία ή νομάδες στη Σαχάρα.
Τέλος, άλλος ένας λόγος για τον οποίο σπάω την παρθενιά μου με Παύλο Σιδηρόπουλο είναι ότι ποτέ δεν πίστευα ότι θα γινόταν τόσο επίκαιρος με τους κάτωθι στίχους:


Ληστέψανε την τράπεζα
και τι με νοιάζει εμένα
δεν είμαι με κανέναν.
Σου λέω καλά της κάνανε
γιατί μας προκαλούσε...
γεμάτη εκατομμύρια, ενώ κι ο Θεός πεινούσε!


Έχεις δίκιο Παύλο, ούτε εμένα με νοιάζει...

Τρίτη 9 Μαρτίου 2010

Εν αρχή ην ο λόγος

-Και τι άλλα;
-Τα ίδια. Σκέφτομαι να ανεβάσω ένα ιστολόγιο.
-Άλλα τούτα; Πώς κι έτσι;
-Έτσι.
-Και πώς θα το βαφτίσεις;
-Blues κάτω από τον κόκκινο ήλιο...
-Καλά, ο Χρήστος έφτιαξε κοτζάμ εταιρία παραγωγής, ο Μιχάλης μας τρέλανε με τα βοτανολογία, ο Στράτης ψάχνει παρέα μετρώντας τα άστρα. Εσύ, για ποιο λόγο;
-Εγώ...εμένα απλά μου αρέσουν τα blues.
-Και ο κόκκινος ήλιος.
-Και αυτός.
-Και πώς θα τους υποδεχτείς;
-Θα τους πω ότι από εδώ θα πετάω χαρταετό. Και σε όποιον αρέσει.
-Λύσε την καλούμπα και βλέπουμε.