Σινεβόλτες

Είδα αρκετές ταινίες τελευταία. Η αλήθεια είναι ότι κυκλοφορεί πολύ και καλό πράγμα. Παραθέτω κάποια συμπεράσματα από τις βόλτες μου στις σκοτεινές και ανήλιες αίθουσες.

Precious

...ή αλλιώς της Mo'nique το (μαύρο) πανηγύρι (της δυστυχίας). Εξαιρετική περιγραφή της γκετοποίησης των μαύρων, της παράλυσης κάθε μορφής κοινωνικού κράτους από τους Nixon και Reagan (απολαύστε εδώ το απόσπασμα από το Sicko του Michael Moore), της παραίτησής τους και της απόλυτης εξάρτησης από τα επιδόματα της πρόνοιας, ενδοοικογενειακή λεκτική, σωματική και σεξουαλική βία, με λίγα λόγια μαύρη μαυρίλα. Αλλά πολύ μαυρίλα. Τόση όση δεν πάει άλλο. Θα μου πείτε, θα προτιμούσες ψευτοδιεξόδους και σάχλά φινάλε, έτσι για να παραμυθιαζόμαστε; Φυσικά και όχι, αλλά κάπου αρχίζει το δράμα να γίνεται τόσο αποπνικτικό που να απαγορεύει τον οποιοδήποτε προβληματισμό. Η Mo'nique είναι πολύ καλή και η αφτιασίδωτη Mariah Carey εξαιρετική. Μήπως να  το έπαιρνε πιο ζεστά το θέμα;

Alice In Wonderland

(Προσοχή! Ακολουθεί ελάχιστα αντικειμενική κριτική!) 

Καλωσήλθατε (ξανά) στον ονειρεμένο κόσμο του Timothy William Burton. Το πρωτότυπο υλικό προσφερόταν και ο Tim το εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο βλέποντας το κλασσικό παραμύθι από μία κάθε άλλο παρά παιδική οπτική γωνία. Ο Johnie Depp είναι και πάλι στο στοιχείο του και με ένα τρελιάρικο πορτοκαλί μαλλί ενσαρκώνει έναν συγκινητικό Τρελοκαπελά βουτηγμένο στον κλαυσίγελο ενώ η Helena Bohnam Carter είναι εξόχως αντιπαθητική με το υδροκέφαλο σουλούπι της. Μόνη μου ένσταση η μέτρια για ταινία του Burton μουσική και τα μαλακισμένα στην μπροστινή σειρά, τα οποία πρέπει να αισθάνονται πολύ τυχερά που έχουν ακόμα τα κεφάλια πάνω στους ώμους τους. Για όσους ενδιαφέρονται, το MoMA της Νέας Υόρκης φιλοξενεί έκθεση αφιερωμένη στις εικαστικές δημιουργίες του Burton. Αν το Μεγάλο Μήλο σας πέφτει κομμάτι μακριά, thank god υπάρχει και το internet.

Ένας Άνδρας Μόνος

Δεν ξέρω τι διάολο ερμηνεία κατάφερε ο Dude Jeff Bridges και τσέπωσε το σουβενίρ για το σκρίνιο, αλλά ο Colin Firth παραδίδει σεμινάριο. Η ταινία είναι βασισμένη σε μία από τις πρώτες νουβέλες οι οποίες γράφτηκαν κατά την  περίοδο της σεξουαλικής απελευθέρωσης και του αγώνα για τα δικαιώματα των gay. Ο Firth είναι συγκλονιστικός χωρίς υπερβολές τύπου Sean Penn στο Milk, η Julianne Moore κινείται στα υψηλά στάνταρ που έθεσε στο Magnolia και στις Ώρες και ο Tom Ford εκτός από ραπτομηχανή ξέρει και από σκηνοθεσία  Το μεγαλύτερο αβαντάζ της ταινίας μετά τον Firth είναι δίχως άλλο η μουσική του Abel Korzeniowski, τον οποίο συμπαθάτε με αλλά εδώ τον πρωτογνώρισα.
Τέλος, να δηλώσω ότι στέκομαι αλληλέγγυος στις διεκδικήσεις της gay κοινότητας. Δεν θα μπορούσα όμως να μην πω ότι ταινίες σαν αυτή υπηρετούν πολύ καλύτερα τον αγώνα αυτό από παρελάσεις ομοφυλόφιλων ντυμένων σαν γαλοπούλες και λοιπά εξωτικά πτηνά.

Το Νησί των Καταραμένων 

Υγρασία που φτάνει μέχρι το μεδούλι, σκότος και έρεβος, αστραπές και βροντές που καθιστούν την ταινία απαγορευτική για όσους πάσχουν από φωτοευαίσθητη επιληψία, αναφορές στο Δεσμώτη του Ιλίγγου, πυροβολισμοί με ένταση κανονιοβολισμών, ψυχοχειρουργοί εναντίον ψυχοφαρμακολόγων... [παύση για ανάσα] ... το baby face του Leo διαστρεβλωμένο από τη σκορτσεζική διαστροφή, o ψυχίατρος Kingsley να πείθει ότι είναι ικανός για το καλύτερο και το χειρότερο και βέβαια βία, πολλή και καλή βία made by Scorsese. Με αφορμή αυτή την ταινία αποφάσισα να σταματήσω την ανάγνωση των σχολίων των θεατών στην ιστοσελίδα του Αθηνοράματος καθώς δύο τινά μπορούν να συμβούν. Το ένα είναι να απελπιστώ και να φουντάρω από τον τέταρτο όντας ο μόνος που δεν κατάλαβα  -ο βλαξ- το φινάλε από το πρώτο δεκάλεπτο, και το δεύτερο να σπάσω το PC από τα νεύρα μου. Αμφότερες μου φαίνονται εξαιρετικά δυσάρεστες εξελίξεις. Και κάτι τελευταίο. Τι το κακό υπάρχει ρε καλόπαιδα στο να αποτίει ένας σκηνοθέτης φόρο τιμής στον Hitchcock;