Η ήρα και το στάρι

Τελευταία βλέπω  ένα κακό όνειρο.

Αργεντινοποίηση του ευρωπαϊκού νότου, πλήρης απελευθέρωση των απολύσεων, εξευτελιστικά ημερομίσθια τύπου Ταϊλάνδης (χώρα την οποία παρουσιάζει σαν πρότυπο ανάπτυξης ο μέγιστος πολιτικός φιλόσοφος Ανδρέας Ανδριανόπουλος) προς "προσέλκυση επενδύσεων", ιδιωτικοποίηση ακόμα και του νερού όπως στη Βολιβία, ανεργία έως και 28% στις νέες ηλικίες (αυτή η πρόβλεψη είναι των τεχνοκρατών του ΟΟΣΑ και όχι του υποσυνειδήτου μου), ακόμα μεγαλύτερη υποβάθμιση του κέντρου της Αθήνας όπου η κρατική και κοινωνική αδιαφορία για τους νεκροζώντανους σε Ομόνοια και πλατεία Εξαρχείων έχει λάβει πλέον χυδαίες διαστάσεις, φωτιές σε κάδους, φωτιά στο λιμάνι, φωτιά στα μπατζάκια μας, Αλβανοί εναντίον Ρώσων, Νιγηριανοί εναντίον Πακιστανών,  βομβιστές εναντίον Αφγανών, πρεζάκια εναντίον μπάτσων, πόρνες εναντίον νταβατζήδων, φρικιά εναντίον εμπόρων, δήμαρχος εναντίον δέντρων και Έλληνες εναντίον όλων με τα αποτελέσματα των ανωτέρω αγώνων να παίζονται  από τους αδιάφορους bystanders στο στοίχημα, συνέχεια των ρατσιστικών πογκρόμ στους πιο βρώμικους από ποτέ Αμπελόκηπους, λιντσαρίσματα από περίπολα φαιοχιτώνων και βατραχανθρώπων στον πιο σκοτεινό από ποτέ Άγιο Παντελεήμονα. Φυσικά όλα αυτά αναστατώνουν τους φιλήσυχους πολίτες, οι οποίοι σε αντίθεση με αυτούς στους στίχους του Αγγελάκα αναστατώνονται νέτα σκέτα χωρίς να αναρωτιούνται πώς βρέθηκαν εδώ αυτοί οι αλήτες. Βασικά, δεν αναρωτιούνται για τίποτα  καθώς κάθε βράδυ τα δελτία των οχτώ έχουν  έτοιμες λύσεις για κάθε γρίφο απαγορεύοντας τυχόν εναλλακτική ερμηνεία από το υποκείμενο. Απλά αναστατώνονται. Και όσοι το φυσάνε  σιχτιρίζουν, παίρνουν των μυωπικών ομματιών τους και τραβάνε για άλλες "ασφαλείς" και  "νοικοκυρεμένες" πολιτείες αφήνοντας πίσω την πλέμπα να σιγοβράζει σε ένα μάγμα βρόμας, μίσους και ανέχειας.
Η σκακιέρα είναι στημένη εδώ και λίγα χρόνια. Το μόνο που μένει είναι να πάρουν τις θέσεις τους τα πιόνια. Με τη νέα ψύχωση του Νεοέλληνα, την Αττική οδό, να παίζει το ρόλο της τάφρου αρχίζει σιγά σιγά να ξεχωρίζει η ήρα από το στάρι. Από μέσα οι πλάνητες και πένητες, απ' έξω οι λεφτάδες. Απ 'έξω οι γιάπηδες, από μέσα οι μαλλιάδες. Από μέσα οι άρρωστοι, απ' έξω οι σφύζοντες από υγεία. Απ' έξω τα αφεντικά, από μέσα οι δούλοι. Αν σας θυμίζει κάτι, καλώς σας το θυμίζει. Γυρίστε το μέσα έξω, και έχετε το Παρίσι με τους καλούς εντός του τείχους που υψώνει η  περιφερειακή οδός και τους κακούς, εχθρούς του Σαρκοζί, εκτός. Όποιος έχει διανύσει την απόσταση από το αεροδρόμιο προς το κέντρο του Παρισιού καταλαβαίνει τι εννοώ. Η πόλη του φωτός είναι τέτοια μόνο intra muros, εντός των τειχών δηλαδή. Οι παρεπιδημούντες στην απέξω, φυτοζωούν σε σχεδόν πλήρη συσκότιση. Όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος. Και όπου δεν πίπτει ράβδος, πίπτει εργολάβος.
Αμέτοχος δεν γίνεται να μείνει κανείς. Απλά η γκάμα των επιλογών στενεύει. Θα είσαι γιατρός ή για τους μέσα ή για τους έξω. Θα είσαι νηπιαγωγός, δάσκαλος ή καθηγητής ή για τους μέσα ή για τους έξω. Θα παίζεις μουσική, θα κάνεις κινηματογράφο ή θέατρο ή για τους μέσα ή για τους έξω.

Ξυπνητήρι. Όντως, ήταν απλά ένα κακό όνειρο. Αλλά γιατί το βλέπω όλο και συχνότερα;