Ξυπόλητοι στο Πάλκο

Ακολουθεί ελάχιστα αντικειμενική ανταπόκριση από την προχθεσινή μου επίσκεψη στο Gazarte και την παράσταση των Φοίβου Δεληβοριά και Μάρθας Φριντζήλα.

Χώρος

Δεδομένα προ: Η καλή φήμη του στην πιάτσα, οι κατά καιρούς καλές συναυλίες που έχει παρουσιάσει και η ρητή απαγόρευση του καπνίσματος εντός.

Δεδομένα μετά: Η εξαιρετική αισθητική, αρχιτεκτονική και ηχητική του χώρου.

Το ότι μπήκαν όσοι έπρεπε να μπουν και όχι όσοι χωράνε. 

Το ότι όταν νεαρός κάγκουρας άναψε πίπα -ήθελες και πίπα τρομάρα σου- κινητοποιήθηκε άρδην υπάλληλος με λουκ Τζέησον Στέηθαμ για να τον επαναφέρει στην τάξη. Ξέρω, ξέρω. Θα αρχίσετε να μου γράφετε στα σχόλια για τα δικαιώματα των καπνιστών και λοιπές ασυναρτησίες, αλλά δε θα σας χαριστώ!

Το ότι όταν λέμε αρχίζουμε δέκα και τριάντα, εννοούμε αρχίζουμε δέκα και τριάντα. Άντε έντεκα παρά είκοσι.
Ένα ποτήρι κρασί κι ένα Σάουθερν δεκαεπτά ευρώ. Σε δραχμές δεν ξέρω πόσο βγαίνει για να σας προετοιμάσω, πάντως τόσο δεν πλήρωσα ούτε στο κλαμπ του B.B. King, τίγκα Μανχάαταν, τιπς και πολιτειακού φόρου συμπεριλαμβανομένων. 

Φοι-Δελ, το άρρεν

Δεδομένα προ: Το γεγονός ότι είναι ο πλέον δημιουργικός τραγουδοποιός της γενιάς του. Τεράστια γκάμα ακουσμάτων, πρωτότυπες μελωδίες, καυστικός κι ακομπλεξάριστος στίχος. Και για folder για τσόντες θα γράψει (ποιος δεν έχει;) και για μπουρδελότσαρκες θα τραγουδήσει και το στρατό θα περιποιηθεί δεόντως και ζουμπούλια στη Σίνα θα φυτέψει. Εγώ προσωπικά δε θα περιμένω εκατόν πενήντα χρόνια για να βαφτίσω τον "Καθρέφτη" του, κλασσικό δίσκο περιωπής.

Δεδομένα μετά: Τίποτε το αναπάντεχο. Είδα όλα όσα περίμενα από αυτόν και με το παραπάνω. Α, είναι πιο ψηλός απ' όσο νόμιζα. 

Μάρθα, το θήλυ

Δεδομένα πριν: Η Φριντζήλα έχει πολύ καλή φωνή και συνεπείς επιλογές τα χρόνια της στο χώρο. Η Φριντζήλα ασχολείται και με το θέατρο.
Δεδομένα μετά: Η Φριντζήλα ανήκει στο πάνω ράφι των ελληνίδων τραγουδιστριών. Όταν λέμε στο πάνω, εννοούμε στο πάνω-πάνω. Όχι σηκώνομαι στις μύτες και τη φτάνω. Θέλω οπωσδήποτε καρέκλα.
Η Φριντζήλα είναι σέξυ, χορεύει καταπληκτικά, κάνει κορυφαία πρόζα, φοράει τις ωραιότερες γκριμάτσες που έχω δει σε τραγουδιστή. Η Φριντζήλα ανήκει στο Βερολίνο του Μεσοπολέμου και στα καμπαρέ της Νέας Ορλεάνης, αποδομεί το έντεχνο ως άλλη DaDa και πληρώνει το χώρο ως άλλη Έλλα Φ(ρ)ιτζέλαρντ.
Το -από κοινού διαμορφωμένο- πρόγραμμα
Δεδομένα πριν: Τραγούδια που τους σημάδεψαν για διάφορους λόγους, δικά τους και άλλα, με τα πρώτα να είναι λιγότερα από τα ύστερα. Πειραγμένες εκτελέσεις στα περισσότερα εξ αυτών, αφενός για να προσαρμοστούν στις ανάγκες της παράστασης και της μπάντας κι αφετέρου γιατί είμεθα και καλλιτέχναι και πάντα επιδιώκουμε το ιδιαίτερο και το κάτι παραπάνω -εκ των έσω πληροφόρηση, αδύνατη η αποκάλυψη της πηγής μου.
Δεδομένα μετά: Τραγούδια που τους σημάδεψαν για διάφορους λόγους, δικά τους και άλλα, με τα πρώτα να είναι λιγότερα από τα ύστερα. Διεστραμμένες εκτελέσεις σε αρκετά εξ αυτών, τα χιτ του Δεληβοριά όλα μέσα, για χιτ της Φριντζήλα δεν είμαι ο πλέον αρμόδιος να μιλήσω. Τα καλύτερά μου; Το τραγούδι της Αρλέτας (δε γνωρίζω τον τίτλο), το Αχ Ευρώπη του Τζιμάκου, η Μπόσα Νόβα του Ησαϊα και το ναπολιτάνικο. Επειδή επίσης είδα διάφορους να γκρινιάζουν και να εξανίστανται στα blogs και στα portals για την αποδόμηση της Ρόζας των Μικρούτσικου-Αλκαίου, ας μου εξηγήσει κι εμένα εις εξ αυτών τους στίχους του άσματος και το ξανασυζητάμε.
Η μπάντα

Δεδομένα προ: Τον ντράμερ Ντούβα τον ήξερα. Το Πράγμα στο μεγάλο μαύρο πιάνο, αυτό κι αν το ήξερα. Τον μπασίστα Σταματάκη δεν τον ήξερα. Τι να περιμένω, επίσης ήξερα.
Δεδομένα μετά: Τον Σταματάκη τον έμαθα και μου φάνηκε εξαιρετικός. Οι άλλοι δύο επιβεβαίωσαν το ήδη γνωστό υψηλότατο επίπεδο στο οποίο κινούνται. Κορυφαίο groove, απόλυτο δέσιμο και διάφορα ύφη παιξίματος μαεστρικά εναλλασσόμενα από τα δάχτυλα του Πράγματος. 
Διάγνωση Εξόδου
Ταλαντούχοι τραγουδιστές, άρτιοι μουσικοί, ωραία τραγούδια, καλαίσθητος χώρος. Τα περάσαμε όμορφα.

 

Μέρες που είναι...

...αναρωτιέμαι... Τι θα ήταν ο άνθρωπος χωρίς θρησκεία; Και η απάντηση είναι προφανής. Ψάρι δίχως ποδήλατο.

Ο Κωνσταντίνος Τζούμας, γνωστός και ως Δράκουλας των Εξαρχείων, αποτίει από το μικρόφωνο του Εν Λευκώ το δέοντα φόρο τιμής στον λαϊκό καλλιτέχνη του ανωτέρω γκράφιτι σε τοίχο του κέντρου. Το σκίτσο από το Atheist Comics.

Το καμάρι της Βραζιλίας

...πέθανε σήμερα, σε ηλικία μόλις 57 ετών. Ο βιρτουόζος της μπάλας, ο άνθρωπος που έσωζε την αξιοπρεπεια του βραζιλιάνικου futbol από παπαδοπαίδια τύπου Κακά, κωλόπαιδα χωρίς κίνητρο τύπου Ροναλντίνιο και κυρίως από καθεστωτικούς εμπόρους πιστωτικών καρτών τύπου Πελέ, ο μαλλιάς, ο μούσιας, ο φιλόσοφος κι επιστήμονας, ο πολίτης που δεν έκανε γαργάρα τη βραζιλιάνικη χούντα και το έδειξε, ο ηγέτης της Democracia Corinthiana, ο άνθρωπος με τις αδυναμίες, ο πότης, ο βαρύς καπνιστής, ο κιρρωτικός την έκανε. Έζησε γρήγορα, πέθανε -σχετικά- νέος, έγραψε ιστορία. Γιατί σημασία δεν έχει μόνο να κερδίζεις, αλλά να δίνεις ωραίους αγώνες όπως στο Mundial του '82 και να συμμετέχεις σε όλες τις μάχες που πρέπει. Να είσαι παρών, χάσεις-κερδίσεις. Κι αν ο Πελέ έχει κλείσει θέση στον παράδεισο με δώδεκα δόσεις πληρωτέες μέσω Mastercard, τα λέμε στην κόλαση σύντροφε Socrates!

Και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ

Πρώτον. Έδωσα μια υπόσχεση σε αδελφικό μου φίλο ότι δε θα ασχοληθώ με το θέμα. Καλό θα ήταν να τον ενημερώσω μετά από σχεδόν τριάντα χρόνια φιλίας ότι είμαι παντελώς αναξιόπιστο άτομο όσο αφορά τις υποσχέσεις που δίνω και καλό θα ήταν, κάλλιο αργά παρά ποτέ, να με εξαιρέσει από τον στενό του κύκλο ως άτομο μη σοβαρό, αφερέγγυο, ύπουλο και δολοπλόκο. Ακόμη κι αυτή την ύστατη στιγμή του ξεπεσμού και της καταρράκωσης της αξιοπρέπειάς μου θα φανώ ελάχιστα ώριμος και δε θα προσωποποιήσω τις βολές. Δεύτερον. Η ανάρτηση αφορά τα εν Σπάρτη, οπότε οι κοσμοπολίτες εξ υμών μπορείτε να ποιήσετε τη νήσσα και να περιμένετε την επόμενη. Όχι ότι δε θα βρείτε αναφορές και ομοιότητες με τεκταινόμενα σε άλλες κλίμακες.

Aperitif: Στις πρόσφατες περιφερειακές εκλογές οι πανέξυπνοι Πελοποννήσιοι εξέλεξαν περιφερειάρχη ή άλλως μικρό πρωθυπουργό έναν μέγα άχρηστο, τον Πέτρο Τατούλη. Ο τάχα μου ανεξάρτητος πολιτικός άνδρας, ο οποίος τάχα μου ευαγγελιζόταν τη σύνθεση και τη συναίνεση (σας θυμίζει κάτι αυτό;) εξελέγη με τάχα μου διακομματική -πρακτικά δικομματική- στήριξη του ΠΑΣΟΚ και του ευρισκόμενου παραπλεύρως του Μπαγκλαντές ΛΑΟΣ (ούτε αυτό σας θυμίζει κάτι;). Αν και η ανάρτηση δεν τον αφορά -σιγά μην του κάνω και τη χάρη- θα αναφέρω απλά ότι στην περίπτωση του Τατούλη ισχύει ότι για όλους τους άχρηστους ανά τον κόσμο. Εκτός από άχρηστοι ενίοτε είναι και λίαν επικίνδυνοι, με λίαν επικίνδυνες ιδέες. Ο Πετράν λοιπόν ονειρεύεται για την Πελοπόννησο τη θέσπιση Ειδικής Οικονομικής Ζώνης, τουτέστιν fast track ανάπτυξη χωρίς περιβαλλοντικές μελέτες, με άναρχη δόμηση, γήπεδα γκολφ στο κάστρο του Μυστρά (να δω πώς θα μαζεύετε τα μπαλάκια στις κατηφοριές), τεχνητό χιόνι στην Τρύπη, σαλέ των τριών χιλιάδων θέσεων στην Αρτεμισία μέσα στο καμένο δάσος, αυτοκινητόδρομο τεσσάρων λωρίδων στο Μαίναλο και άλλες τέτοιες ήπιες παρεμβάσεις απόλυτα συμβατές με το τοπίο και την παράδοση του Μωριά.

Κυρίως πιάτο: Στις πρόσφατες εκδηλώσεις για τον εορτασμό του Νίκωνα (όχι αυτού με το bar-restaurant) αλλά του άλλου, του όσιου του Μετανοείτε, πολιούχου της πόλης την οποία δεν έχει διάθεση να βοηθήσει στο ελάχιστο αν δεν μετανοήσουν απαξάπαντες, ακόμα και τα αδέσποτα, η Σπάρτη έζησε μεγάλες στιγμές. Επίτιμος προσκεκλημένος ο Γκέοργκ Καρατζαφύρερ, πλαισιωμένος από το πουλέν του τον Πετράν, διάφορους πασόκους του περιφερειακού συμβουλίου και ταλαίπωρες Σπαρτιατοπούλες κορασίδες ντυμένες με στολές που είχαν ξεμείνει στη Ντενίση απ' όταν ανέβαζε τη Θεοδώρα και όλοι μαζί να εκκλησιάζονται εκλιπαρώντας τον Όσιο να δείξει μεγαλοθυμία και να φωτίσει την κολεγιά πασόκων και ακροδεξιών ώστε να επαναφέρουν την Πελοπόννησο στο δρόμο της αειφόρου ανάπτυξης. Θα μου πείτε, έχεις πρόβλημα που οι πασόκοι πάνε στην εκκλησία; Θα σας απαντήσω ότι έχω πρόβλημα με όλους όσοι πάνε στην εκκλησία, αλλά όχι κάτι ειδικό με τους πασόκους. Έχεις πρόβλημα με τους πασόκους που τα βρήκαν με τους Χίτες και τους Ταγματασφαλίτες; Ούτε με δαύτο έχω πρόβλημα γιατί δε μου προκάλεσε καμία εντύπωση. Άλλωστε οι πασόκοι στη Σπάρτη είναι πιο δεξιοί και από τον Πάνο τον Καμμένο. Τότενες, ποιο στο διάολο είναι το πρόβλημά σου; Το πρόβλημά μου αρχίζει αμέσως τώρα.

Εδώ και κάποια χρόνια, κάτι κινείται στην όμορφη Σπάρτη και υπαίτιοι γι' αυτό είναι οι πολίτες που δραστηροποιούνται μέσω της Παρέμβασης Πολιτών Σπάρτης. Προ ημερών έλαβε χώρα εκδήλωση της Παρέμβασης με ομιλητές τους Μανώλη Γλέζο και Στέφανο Ληναίο και με θέμα "μας χρωστάνε, δεν τους χρωστάμε". Κάθομαι να χαζέψω τις εισηγήσεις αλλά και το διάλογο που ακολούθησε και μένω άλαλος όταν αντικρίζω ότι οι πασόκοι παραστάτες και συνοδοιπόροι του Καρατζαφέρη έχουν πιάσει πρώτο τραπέζι πίστα. Και δώστου να ζουμάρουν οι κάμερες στα χωρίς αισχύνη πρόσωπά τους και δώστου να με πιάνει ένα σφίξιμο στο στήθος με ύποπτους χαρακτήρες. Τσίπα; Καθόλου. Στάλα. Αξιοπρέπεια; Στα απωλεσθέντα και μη ευρεθέντα. Εγώ θα ρωτήσω τούτο. Πόσο άνετα μπορεί να νιώθει ένας δήθεν προοδευτικός πολιτικός ο οποίος υποστηρίζεται πολιτικά για να εκλεγεί από τον Καρατζαφέρη και το ασκέρι του όταν παρευρίσκεται σε εκδήλωση όπου ομιλητής είναι ένας άνθρωπος ο οποίος έχει υβριστεί και συκοφαντηθεί από πρωτοπαλίκαρα του ΛΑΟΣ; Όταν ο παρά τω προέδρω δηλώνει ότι ο Γλέζος με τον Σάντα κατέβασαν τη ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη την ώρα που οι στρατιώτες των ναζί έπαιρναν παρτούζα μια συντρόφισσα των δύο; Πόσο άνετα νιώθει όταν κυκλοφορεί δημοσίως με ανθρώπους που για να πλήξουν την αξία της πράξης των Γλέζου και Σάντα επικαλούνται δηλώσεις του βασανιστή της μεταξικής χούντας Μανιαδάκη; Άντε Πασοκάρα μου, του χρόνου με το καλό και στο μνημόσυνο για τους γερμανοτσολιάδες της μάχης του Μυστρά.      

Παιανίσματα Pt.II

Σκεφτόμουν ποια εισαγωγή θα ταίριαζε στην παρουσίαση δίσκων κατά την παρούσα κατάσταση. Ξερετε, με Καρατζαφέρη ρυθμιστικό παράγοντα και θεματοφύλακα της δημοκρατίας κι έναν τραπεζίτη για πρωθυπουργό. With a little help from my friend George, θυμήθηκα τη σκηνή από το "Όλα Είναι Δρόμος" που ενώ ο Αρμένης τα έχει κάνει όλα πουτάνα και κολυμπηθρόξυλο κι ετοιμάζεται να κατεδαφίσει με τη μπουλντόζα του Ηλία τη μπουζουκλερί Βιετνάμ, η ορχήστρα στέκεται στο ύψος των περιστάσεων και συνεχίζει να βαράει ακόμα και όταν ο πρωταγωνιστής παίρνει τα όρη και πιλαλάει στις λόντζες του Κιλκίς. Αβάντι μαέστρο!

Socrates Drank the Conium - Socrates Drank the Conium

Λοιπόν, για να μην τα πολυλογούμε, περιποιεί τεράστια τιμή για την Ελλάδα το γεγονός ότι οι Socrates είναι ντόπιο προϊόν. Από το εξώφυλλο και μόνο θα μπορούσε κάποιος να προτρέξει και να βαφτίσει ελαφρά τη καρδία τον δίσκο ως απόπειρα κάποιων ταλαίπωρων Ελλήνων να αντιγράψουν ροκ μπάντες των 70s αλλά όποιος το πιστεύει αυτό, σφάλλει οικτρά. Οι επιρροές από Hendrix, Cream και λοιπούς ογκόλιθους είναι δεδομένες και φυσικά δεν τις έχουν αρνηθεί ποτέ. Μην τα ξαναλέμε, όποιος περίμενε καλλιτεχνικές παρθενογενέσεις εν μέσω χούντας είναι πιο αφελής και από αυτούς που στηρίζουν Παπαδημο για την έξοδο από την κρίση. Ο δίσκος είναι pure classic rock παιγμένο στην εντέλεια από όλα τα μέλη σε σημείο καλύτερο και από κλασσικούς διεθνείς δίσκους της ίδιας περιόδου, με πάρα πολλά σημεία που η φόρμα ξεφεύγει και οι πειραματισμοί πάνε καπνός κι αντάρα. Επειδή είμαι γαϊδούρι, θα ξεχωρίσω έναν από τους λεβέντες ως πρώτο μεταξύ ίσων. Σαν τον Σπάθα δεν έχει. Τεχνικά άρτιος, φραστικά ανεξάντλητος, τα σημεία δε που προσθέτει παραδοσιακές φράσεις και δρόμους είναι να κλαις. Το μουσικό του μεγαλείο έχω την εντύπωση ότι τότε ούτε ο ίδιος δεν το είχε πάρει χαμπάρι. Θυμάμαι να διαβάζω συνέντευξή του στην οποία δήλωνε πόσο είχε σοκαριστεί όταν στην Ολλανδία καταχειροκροτήθηκε ένα από τα σόλο του. Καμαρώστε τον εδώ με το κλαρίνο του.   

Hugh Laurie - Let Them Talk

Ο Hugh Laurie δεν είναι επαγγελματίας μουσικός. Είναι αυτός ο εκνευριστικός γιατρός που ακούει στο όνομα Dr. House ή αλλιώς η φρίκη για κάθε ειδικευόμενο. Αυτόν τον σπαζαρχίδα που δεν καταδέχεται να ασχοληθεί με ασθένεια που εμφανίζεται με συχνότητα μεγαλύτερη από μία στο δισεκατομμύριο,  κάποιοι άλλοι θα τον θυμούνται από τον έτερο ύψιστο ρόλο του στη Μαύρη Οχιά. Σας βρήκα λοιπόν κι έναν ακόμη καλό λόγο για να τον μνημονεύετε. Ο Laurie είπε να κάνει το κέφι του και έβγαλε έναν δίσκο με διασκευές παλιών blues και gospel τραγουδιών -πραγματικά εκπληκτική η επιλογή- στα οποία τραγουδά και παίζει πιάνο. Σας πληροφορώ ότι τα κάνει και τα δύο εξαιρετικά. Άλλωστε, αν δεν είχε έτσι η κατάσταση, δε θα φιγουράριζαν στη λίστα των συμμετοχών στο δίσκο ονόματα όπως ο Dr. John και ο Allain Toussaint. Ξεχωρίζουν τα St. James Infirmary, Swanee River και Tipitana.

Mastodon - The Hunter

Ένα είναι το συναυλιακό μου παράπονο. Που όταν ήρθαν οι Mastodon στην Αθήνα ως support act των Tool, ο ηχολήπτης που τους έφτιαχνε τον ήχο δεν έκανε ούτε για να στήσει συναυλία της Έφης Θώδη. Τι κι αν χτυπιόντουσαν τα παιδιά στο πάλκο, εμείς κάτω ακούγαμε αποκλειστικά βορβορυγμούς. Περασμένα ξεχασμένα όμως. Και πώς να μείνουμε στα παλιά καλοί μου φίλοι, όταν από τότε έχουν μεσολαβήσει το αριστουργηματικό Crack The Skye και φέτος το The Hunter. Στο τελευταίο, η μπάντα παίζει πιο στρωτά πράγματα σε σχέση με τα αίσχη του Crack The Skye, χωρίς αυτό να κοστίζει σε μελωδίες και στον βαρύ ήχο. Περιττό και να αναφέρω ότι η παραγωγή γαζώνει για ακόμη μια φορά. Η έναρξη του δίσκου με τα πρώτα τρία τραγούδια -Black Tongue, Curl of the Burl, Blasteroid- αγγίζει τα όρια της metal ηδονής. Όχι βέβαια ότι με τα υπόλοιπα θα μείνετε παραπονεμένοι. 

 Anthony Joseph & The Spasm Band - Bird Head Son

Αυτός ο τύπος είναι κάπως ιδιάζουσα περίπτωση. Τραγουδιστής, συνθέτης και ποιητής ο Joseph, στους δίσκους του με την Spasm Band καταφέρνει να ξεδιπλώνει όλα του τα χαρίσματα. Το μουσικό ιδίωμα είναι πολύ funk, αρκετά calypso και κατά τόπους jazz που θα έλεγαν και οι μετεωρολόγοι. Ωραίοι στίχοι -επί της ουσίας μελοποιεί ποιήματά του- και συχνές απαγγελίες απογειώνουν ένα μουσικό χαλί παιγμένο από εξαιρετικούς μουσικούς με τους πνευστούς να κυριαρχούν. Επειδή μπορεί διαβάζοντας τα περί funk και calypso να φανταστήκατε κάτι σε μουσική επένδυση για party, να προειδοποιήσω ότι το άκουσμα δεν είναι και ιδιαίτερα εύκολο.

Tom Waits - Bad As Me 

Ο Waits είναι ευγενής και θέτει εντελώς ρητορικά το ερώτημα. Κανείς δεν είναι πιο αλήτης απ' αυτόν. Κανείς δεν είναι μεγαλύτερος ρόκερ απ' αυτόν. Ο Waits είναι η ζωντανή ιστορία της αμερικανικής μουσικής έχοντας εμπνεύσει στρατιές μουσικών, από την αλαβάστρινη Norah Jones μέχρι τον σκληροπυρηνικό Chris Cornell. Διόλου τυχαίο ότι πολλοί κορυφαίοι από αυτούς δείχνουν το σεβασμό τους συμμετέχοντας στο πόνημα και δε μιλάω για τίποτα δευτεράντζες (Marc Ribot, Flea, Les Claypool), με κορυφαία όμως συμμετοχή αυτή του Keith Richards. Όλοι οι ανωτέρω παίρνουν μέρος στο Bad As Me έχοντας κατά νου ότι λαμβάνουν μέρος σε μια ακόμη ιεροτελεστία με τον αρχιερέα Waits να κάνει τα κουμάντα και την πρωθιέρεια σύζυγο Kathleen Brennan να εποπτεύει στην παραγωγή. Στριφνές κιθάρες, παραμορφωμένα τύμπανα και η άλλοτε-brutal-άλλοτε-cool φωνή του Waits είναι οι βασικοί πυλώνες του ήχου του δίσκου. Από τους στίχους, επέλεξα τα ακόλουθα:

Get a job, save your money, listen to Jane
Everybody knows umbrellas will cost more in the rain
All the news is bad
Is there any other kind?
And everybody's talking at the same time
Everybody's talking at the same time

Well it's hard times for some
For others it's sweet
Someone makes money when there's blood in the street
Don't take any lip
Stay in line
Everybody's talking at the same time

You're the head on the spear
You're the nail on the cross
You're the fly in my beer
You're the key that got lost
You're the letter from Jesus on the bathroom wall
You're mother superior in only a bra
You're the same kind of bad as me

I'm the hat on the bed
I'm the coffee instead
The fish or cut bait
I'm the detective up late
I'm the blood on the floor
The thunder and the roar
The boat that won't sink
I just won't sleep a wink
You're the same kind of bad as me

Της Ελλάδος τα παιδιά

Μεγάλη δημοσιογραφική επιτυχία του ιστολογιου. Ο φωτογραφικός φακός έχει απαθανατίσει τον  νεαρό Μαυρουδή -Μάκη- Βορίδη με πλήρη εξάρτυση να σκέφτεται. Ναι! Κι όμως σκέφτεται! Από ανώνυμο λαϊκό καλλιτέχνη σε κολόνα της Νέας Σμύρνης.

Όχι ότι οι Ευέλπιδες είναι καλύτεροι...

Voodoo Chile

Πρώτη και τελευταία φορά που λυπήθηκα μπάτσο. Και τον λυπήθηκα γιατί με αυτό το βλέμμα ο μέγας σαμάνος τον στοίχειωσε για πάντα...

Από το Newsbeast

Κα-φαιο-ειδείς έμετοι

Δεν φτάνει που ξυπνάω κάθιδρος τις νύχτες από έναν επίμονο εφιάλτη -έγινε, λέει, ο Άδωνις υπουργός και άνοιξε παρτίδες με εφοπλιστάς και λοιπούς εθνοσωτήρες-, το πράγμα χειροτερεύει κατά πολύ στον ξύπνιο μου. Ο Γρηγόρης ο Ψαριανός κατέστησε γνωστό τοις πάσοι δια φωνής Τζίμη Πανούση ότι επιθυμούσε σφόδρα κάποτε στης βουλής τα έδρανα, αχ! κι αυτός να έκλανε. Οι εποχές άλλαξαν και μαζί άλλαξαν και οι συνήθειες του εντέρου του Γρηγόρη. Τέρμα οι πορδές στα έδρανα γιατί απειλείται το εθνικό καλό και η εθνική συνεννόηση. Θα σφιχτώ, είπε, θα κρατήσω τους δυσώδεις υδρογονάναθρακες στα έγκατα του κωλάντερού μου και θα δώσω το καλύτερο παράδειγμα. Η δικαίωση δεν άργησε να έρθει και η εσωτερική μάχη που έδινε ο Γρηγόρης με την κωλοτρυπίδα του  και η υπερίσχυσή του απέναντι στα ορμητικά αέριά του δεν πήγε χαμένη, καθώς αναγνωρίστηκε η υπεύθυνη αριστερή του στάση του από τα πλέον αρμόδια χείλη, αυτά της αριστερής Άννας Διαμαντοπούλου. Όπως αποδείχθηκε στην πρόσφατη εκπομπή του πλέον επικίνδυνου των δημοσιογράφων Σταύρου Θεοδωράκη με τίτλο "Οι Πρωταγωνιστές" και σπέσιαλ υπότιτλο "Βαφτίζεται δημοκράτης ο δούλος του Λεπέν Μαυρουδής Βορίδης", ο Γρηγόρης έτεινε μεγαλόψυχα τον καλυμμένο από αλήτικο φθαρμένο πέτσινο με βάτα και υπογραφή του Μπατίστα ώμο, για να ακουμπήσει ο αδίκως πανταχώθεν βαλλόμενος υπουργός Μάκης. Πνίγοντας το εντελώς ασήμαντο, αν και μοναδικό στα πρόσφατα πολιτικά χρονικά, γεγονός της υπουργοποίησης ενός ατόμου που κυκλοφορούσε το πάλαι ποτέ στα Εξάρχεια κραδαίνοντας-αν έχεις το Θεό σου- αυτοσχέδιο τσεκούρι ως άλλος άνθρωπος των σπηλαίων και κυνηγώντας εαμοβούλγαρους και κουμούνια, ο Γρηγόρης βάφτισε τον Μάκη τον Βορίδη τέως φασίστα και κοινοβουλευτικό άνδρα. Είναι δύσκολες αυτές οι μέρες για τον Γρηγόρη. Πίστεψε ότι πνίγοντας κλανιές, αθωώνοντας φασίστες και ασπαζόμενος τις παγκαλικές ρήσεις περί των από κοινού φαγωθέντων θα έρθει άσπρη μέρα και για αυτόν τον μετανοημένο επαναστάτη. Αμ δε, Γρηγόρη μου. Έχουν πάρει άλλη σειρά.
ΥΓ.1. Η επικινδυνότητα του Θεοδωράκη ως διαμορφωτή κοινής γνώμης και εκτός της εργολαβίας βρώμικης δουλειάς όπως η οσιοποίηση του Βορίδη, είναι η τάση του να προβάλλει τις εξαιρέσεις ως κανόνες. Στις εκπομπές του, οι πρωταγωνιστές είναι πρεζάκια που αποτοξινώθηκαν, πουτάνες που πήραν τον ίσιο δρόμο, δολοφόνοι που σωφρονίστηκαν, φασίστες που έγιναν από ζώα κανονικοί άνθρωποι, επαίτες που ανταπεξήλθαν, ορφανά που βρήκαν στοργή και πάει λέγοντας. Προβάλλοντας τα μεμονωμένα περιστατικά, ο δημοσιογράφος αποκρύπτει από τον τηλεθεατή την πραγματικότητα, η οποία περίπου έχει ως εξής. Τα πρεζάκια πεθαίνουν περιμένοντας στις λίστες, οι πουτάνες παραμένουν πουτάνες γιατί δεν έχουν τίποτε άλλο να κάνουν, οι δολοφόνοι βγαίνουν από τη φυλακή χειρότεροι, οι επαίτες ψοφάνε από το κρύο, τα ορφανά ζητιανεύουν από τα πέντε τους. Περιττό και να αναφέρω ότι οι φασίστες δεν γίνονται ποτέ άνθρωποι.   
ΥΓ.2. Ας μην κρυβόμαστε, δεν φταίει ο Ψαριανός. Φταίνε όλοι αυτοί που κάποτε ποντάρανε σε πρόσκαιρα εκλογικά οφέλη, μαζεύοντας και βαφτίζοντας αριστερό όποιον είχε τα ακόλουθα αμιγώς πολιτικά χαρακτηριστικά: φορούσε σκουλαρίκι, έπαιζε μπαγλαμά ή μπουζούκι -αυστηρά τρίχορδο-, έπινε μπάφους, ήταν οργανωμένος στην Ορίτζιναλ κι είχε πιεί τουλάχιστον τρεις καφέδες στο "Πωλείται" στα Εξάρχεια. Από πολιτική σκέψη; Έλα μωρέ, υπερβολές... Να τον χαίρεστε τώρα. 

Ο Μάκης Βορίδης έχει θάψει το τσεκούρι του πολέμου και με τη βοήθεια του Γρηγόρη Ψαριανού έγινε παιδί των μπαλονιών. Από την Ελληνοφρένεια.

Έχουμε και λέμε...

Με αφορμή post στο blog του Μεταπτυχιακού το οποίο δεν θα τελειώσω ποτέ, αλλά και προσωπική βιβλιογραφική έρευνα, ακολουθούν διαπιστώσεις από διάφορα επιστημονικά άρθρα σχετικά με τις επιπτώσεις της Χρεοκρατείας στη δημόσια υγεία. Ναι, μαλακιστήρια του London School of Economics, καθυστερημένα μαθητούδια του Μόσιαλου. Πρόκειται για κανονικές μελέτες με risk ratios, όρια αξιοπιστίας, επίπεδα στατιστικής σημαντικότητας και -φυσικά- αδυναμίες. Μην κλαίτε, θα ακολουθήσουν στο τέλος και οι πηγές, για να τα διαβάσετε και μόνοι σας μπας και ξεστραβωθείτε. Όχι, δεν τα έγραψε ο Ριζοσπάστης και η Εργατική Αλληλεγγύη. Το Lancet και το Public Library of Science τα γράφουν, αυτά με τα γαμηστερά impact factors.

Σύνελθε μικρέ Κωστάκη, έχει βαρεθεί ο κόσμος να διαβάζει να γράφεις για τον βρώμικο ρόλο των έγκυρων πανεπιστημίων στην επέλαση του νεοφιλελευθερισμού μπλα, μπλα, μπλα...  

Έχουμε και λέμε:

1.  15% περισσότεροι άνθρωποι το 2009 ανέφεραν ότι δεν πήγαν σε γιατρό ή οδοντίατρο σε σχέση με το 2007 (οριακό μεν, αλλά στατιστικά σημαντικό -όχι τυχαίο- εύρημα)
2. 25% αυτών που επικοινώνησαν με την εθνική γραμμή βοήθειας για την αυτοκτονικότητα, ανέφεραν ως αιτία τα οικονομικά προβλήματα
3. Τα νέα δηλωθέντα κρούσματα HIV λοίμωξης θα αυξηθούν το 2011 κατά 52% σε σχέση με το 2010. 
4. Τα νέα δηλωθέντα κρούσματα HIV λοίμωξης σε χρήστες ναρκωτικών θα αυξηθούν το 2011 κατά 10 φορές. 
5. Ο επιπολασμός της χρήσης ηρωίνης (παλιοί και νέοι χρήστες) αυξήθηκε το 2009 κατά 20%.
6. Οι περικοπές στις δαπάνες υγείας για τα έτη 2009 και 2010 είχαν ως αποτέλεσμα να συρρικνωθούν κατά 33% τα προγράμματα ιατρικής δρόμου που αφορούν κυρίως τους χρήστες. 
7. Σε δείγμα 285 χρηστών ναρκωτικών στην περιοχή της Αθήνας, το 85% δεν ήταν ενταγμένο σε κανένα πρόγραμμα αποκατάστασης. 
8. Το ποσοστό των Ελλήνων οι οποίοι εξετάζονταν στα πολυϊατρεία των Γιατρών του Κόσμου αυξήθηκε από 3-4% σε 30%. Για πού το έβαλες; Έχει κι άλλο...
9.  Από τηλεφωνική έρευνα σε δείγμα 2256 ατόμων διαπιστώθηκε αύξηση των αποπειρών αυτοκτονίας το 2011 κατά 36% σε σχέση με το 2009. Ειδικά δε, συγκρίνοντας υποομάδες βρέθηκε ότι τα άτομα με υψηλό δείκτη οικονομικής δυσχέρειας (IPED, Index of Personal Economic Distress) σε σχέση αυτά με χαμηλό δείκτη είχαν 16,6 φορές και μεγαλύτερη πιθανότητα να έκαναν απόπειρα αυτοκτονίας και 3 φορές μεγαλύτερη πιθανότητα να εμφανίσαν αυτοκτονικό ιδεασμό το μήνα πριν τη μελέτη. Και τα δύο ευρήματα είναι στατιστικά σημαντικά του κερατά. Μέχρι τα μπούνια που λέμε, με μικρότερη από 0,1% πιθανότητα να οφείλονται στην τύχη. Κάτσε, δε θέλω βιασύνες... 
10. Όλα-τα-λεφτά-μελέτη των Stuckler, King και Basu προ 3ετίας μελέτησε την επίδραση των οικονομικών προγραμμάτων του ΔΝΤ στην επιδημιολογία της φυματίωσης σε χώρες του πρώην ανατολικού block. Μικρή σημείωση: Το τι γίνεται στις χώρες αυτές με το συνδυασμό φυματίωσης, αλκοολισμού και HIV δεν περιγράφεται. Πραγματική γενοκτονία. Αφού τους βγήκε η Παναγία να αποκλείσουν συγχυτικούς παράγοντες και μεθοδολογικά σφάλματα, κάτι το οποίο πέτυχαν σε σημαντικό βαθμό, διαπίστωσαν ότι η συμμετοχή της χώρας σε οικονομικά προγράμματα του ΔΝΤ σχετίζεται με αύξηση της επίπτωσης (νέα κρούσματα), του επιπολασμού (άθροισμα νέων και παλιών κρουσμάτων) και της θνησιμότητας κατά 13,9%, 13,2% και 16,6% αντίστοιχα -όλα στατιστικά σημαντικά, μην τα ξαναλέμε. Η σχέση αυτή αντιστρεφόταν όταν εξετάστηκαν χώρες με δανεισμό από πηγές πλην ΔΝΤ (non-IMF lending). Για κάθε 1% αύξηση του δανεισμού, η θνησιμότητα από φυματίωση αυξανόταν κατά 0,9%. Για κάθε επιπλέον έτος παραμονής σε πρόγραμμα δανεισμού, η θνησιμότητα αυξανόταν κατά 4,1%. Με την έξοδο από προγράμματα του ΔΝΤ, η θνησιμότητα από φυματίωση μειώθηκε κατά 30%.

Αυτά τα ωραία. Οι πηγούλες που λέγαμε, ακολουθούν.

Increased suicidality amid economic crisis in Greece

International Monetary Fund Programs and Tuberculosis Outcomes in Post-Communist Countries

Health effects of financial crisis: omens of a Greek tragedy

 

Γέρο, τον πούλο!

Με μεγάλη μου χαρά, η οποία αγγίζει τα όρια της ολοκληρωτικής ηδονής συνοδευόμενης με σπασμούς στους μύες του περινέου, παρακολουθώ την αποχώρηση του προέδρου της Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια από την εξέδρα της οσονούπω ματαιωμένης στρατιωτικής παρέλασης στη Θεσσαλονίκη. Οι λόγοι είναι δύο. Ο πρώτος είναι η είδηση της αναβολής ή ματαίωσης στρατιωτικής παρέλασης οπουδήποτε στον κόσμο, πολύ δε περισσότερο στη χώρα που ζω και ακόμη πιο πολύ σε μια πόλη που δεν την είχα σε ιδιαίτερη υπόληψη για τη μαχητικότητά της τα τελευταία χρόνια. Εύχομαι σιγά σιγά να αφαιρεθεί η χώρα από τη λίστα της ντροπής αυτών που ακόμα προβαίνουν σε στρατιωτικά πανηγυράκια. Δεύτερος και κυριότερος είναι που βλέπω τα ξινισμένα μούτρα του κατ' ευφημισμόν Προέδρου της κατ' ευφημισμόν Δημοκρατίας για την τάχα μου ασέβεια προς το πρόσωπό του. Ποια ασέβεια ρε μπάρμπα; Κάνεις πλάτες στη συμμορία εδώ και δυο χρόνια, αποσβαίνεις -ή τελοσπάντων νομίζεις- τους κραδασμούς με ηλίθιες γλυκανάλατες δηλώσεις περί εθνικής ομοψυχίας και εμείς σου δείχνουμε ασέβεια ή εσύ; Καλύτερα να το βούλωνες και να μας άφηνες στον πόνο μας. Στα τσακίδια και σιγούλια σιγούλια, μη σπάσεις και κανα γοφό. Έχει ζεστό νερό στην κουζίνα για τα τσαγάκι και τη θερμοφόρα σου. 

Υ.Γ. Δε σε χάλασε Μπουτάρη...!

Ρεπορτάζ

Δεκάδες χιλιάδες κόσμου ανταποκρίθηκαν και σήμερα στο κάλεσμα των τριών θαρραλέων υπουργών Παιδείας-Υγείας-Υποδομών κ.κ. Διαμαντοπούλου-Λοβέρδου-Ραγκούση να στηρίξουν την κυβερνητική πολιτική του 16% και βάλε ανεργίας, των λιπόθυμων μαθητών, της μετατροπής των νοσοκομείων σε σούπερ μάρκετ και να αποκρούσουν τον εθνικό εχθρό, τα συνδικάτα, τα οποία δεν παύουν να επιβουλεύονται το συνολικό καλό ακόμη και αυτή την ύστατη ώρα. Παράλληλα, η εικόνα του -βαθειά καταθλιπτικού όπως διαδίδουν από τα παραπολιτικά των εφημερίδων έγκριτοι δημοσιογράφοι όπως ο Καρελιάς και ο Παπαχρήστος-  υπουργού Οικονομικών να περιφέρει το σαρκίο του εκλιπαρώντας για εθνική συνεννόηση -ή εθνική συνενοχή σύμφωνα με κάποιους αήθεις- δεν άφησε ασυγκίνητη τη λαοθάλασσα που είχε κατακλύσει το Σύνταγμα και τους πέριξ δρόμους, η οποία σε μια απονενοημένη προσπάθεια να ανυψώσει το καταρρακωμένο θυμικό και την κλονισμένη λίμπιντο του στρατηγού των επιτυχιών, έκρωζε με όση φωνή της έχει απομείνει από τις καθ' όλα δίκαιες στερήσεις τις οποίες υφίσταται, τα ακόλουθα συγκλονιστικά συνθήματα: "Πολέμα ως το τέρμα, σου πίνουνε το σπέρμα" και "Μπενίτο πολέμα, μας έχει πάει αίμα". Ακολουθεί πλούσιο φωτογραφικό υλικό, που επιβεβαιώνει τα ανωτέρω. 

Παιανίσματα Pt.I

Σε πείσμα των καιρών κατά τους οποίους απαγορεύεται η ψυχαγωγία, το ξανάριξα στη μουσική. Αν και οι καιροί προτάσσουν να παίζονται ρέκβιεμ και μανιάτικα μοιρολόγια, στα πρόσφατα ακούσματά μου δεν περιλαμβάνεται ούτε δείγμα από δαύτα. Θα μου πείτε, εδώ ο κόσμος καίγεται, το καράβι βουλιάζει κι εσύ ασχολείσαι με λίστες δίσκων; Ε λοιπόν, ναι. Και ο Τιτανικός όταν βούλιαζε κάποιοι ταλαίπωροι παιάνιζαν μέχρι να αρχίσουν να βγαίνουν μπουρμπουλήθρες από τις τρομπέτες.

Tedeschi Trucks Band - Revelator 

Το ζεύγος στη ζωή και συχνά και στη σκηνή αποφάσισε -προς μεγάλη τέρψη εμού και κάμποσων εκατομμυρίων ακόμα- να ενώσει τις δυνάμεις του και στο studio. Για τον Dereck Trucks θα πω μόνο τούτο. Είναι κατά την ταπεινή μου γνώμη ο πιο προικισμένος κιθαρίστας της νεότερης γενιάς όσο αφορά τις μουσικές καταβολές του, τις μελωδίες του και το εντελώς προσωπικό του ύφος. Αγαπημένο παιδί των B.B. King, Clapton, Santana και Hancock είναι πραγματικά μια κλάση μόνος του στα blues, southern και funk μονοπάτια (και σίγουρα πολύ πιο μπροστά από τους Mayer και Frusciante με τους οποίους το Rolling Stone τον πλάσαρε πακέτο μια εποχή). Η σύζυγος κυρία Susan Tedeschi από κάποιο γονιδιακό τερτίπι προέκυψε λευκή στο χρώμα. Μαύρικη φωνή και εξαιρετικό blues παίξιμο σε συσκευασία ενός -ή καλύτερα μίας- που καθηλώνουν. Ο πρώτος κοινός τους δίσκος είναι μια ωδή στα είδη που υπηρετούν πιστά και οι δυο τους και αυτό το καταφέρνουν συνεπικουρούμενοι από μια εξαιρετική μπάντα, πολλά μέλη της οποίας είχαν δοκιμαστεί με επιτυχία από τον Πάπα Herbie Hancock Α' στο Imagine Project. Από τα αξιοσημείωτα του lineup, η συμμετοχή του εξαιρετικού Mike Matisson, βασικού τραγουδιστή στην Derek Trucks Band, στα φωνητικά πίσω από τη λέαινα Tedeschi.   

TV On the Radio - Nine Types of Light

Τα αγόρια από το Big Apple έβγαλαν τον δίσκο αυτό τον Απρίλη του 2011 και λίγες ημέρες μετά το μέλος της μπάντας Gerard Smith πέθανε καθιστώντας το μέλλον της μπάντας -σύμφωνα με τη Wiki- αβέβαιο. Όπως και να έχει ο δίσκος είναι ένα καταπληκτικό μείγμα δύσκολα προσδιορίσιμο με τα electro και rock στοιχεία να ξεχωρίζουν, όπως ξεχωρίζουν από το δίσκο το New Cannonball Blues με το συνδυασμό πνευστών οργάνων και ηλεκτρονικών ήχων, το uptempo Repetition και το Will Do με τα συναρπαστικά φωνητικά του. Επειδή τα παλικάρια ψάχνονται με τα πολυμέσα και με άλλες μορφές τέχνης κι έκφρασης κι έτσι, έχουν έχουν οπτικοποιήσει το album σε μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία που μπορείτε να απολαύσετε εδώ. 

Dimitris Kalantzis Quintet and Athens Camerata - Mano's Jazz Tribute to Manos Hadjidakis  

Ότι καλύτερο έχει δώσει η ελληνική δισκογραφία εδώ και χρόνια. Ελληνική είπα; Παραλίγο. Ο σπουδαίος Δημήτρης Καλαντζής βρήκε θαλπωρή στην αγκαλιά της Verve -ναι, της γνωστής δισκογραφικής Verve- την ίδια ώρα που δίσκοι άξιων διαδόχων και μαθητών του αναζητούν αέρα να αναπνεύσουν ανάμεσα σε ορδές δισύλλαβων απολίτιστων (Ρέμος, Κιάμος, Βέρτης και πάει κλαίγοντας και συχτιρίζοντας). Είναι συγκινητικός ο σεβασμός που δείχνει ο Καλαντζής στο χατζηδακικό έργο αλλά και εξίσου συγκινητική η νέα πνοή που του εμφυσά. Άξιος αρωγός ο Λογιάδης με την Καμεράτα, αλλά το κουιντέτο του πιανίστα είναι αυτό που κλέβει καρδιές. Κτιστάκης στα τύμπανα, Γεωργιάδης στο κοντραμπάσο, Πατερέλης στο σαξόφωνο και Πολυζωγόπουλος στην τρομπέτα. Δεν μπορώ να αποφύγω τη λούμπα και να ξεχωρίσω τους ευρισκόμενους σε μοναδική φόρμα πνευστούς. Πατερέλης (ειδικά στο Τραγούδι του Δρόμου και στο Μια Παναγιά) και A. Poly (ουδεμία σχέση έχων με τον G. Poly) σε όλο το δίσκο είναι χάρμα ωτών! Όπως χάρμα και η σχετική ανάρτηση του Costinho. 

Dream Theater - Octavarium 

Διάλεξα αυτόν το δίσκο για τους εξής λόγους. Η περίοδος που ακολούθησε το μεγαλειώδες "Metropolis Pt.II Scenes From a Memory" περιελάμβανε δίσκους που με άφησαν παντελώς αδιάφορο, σε βαθμό να μην έχω ακούσει ολόκληρο δίσκο (sorry Chris). Πολλή η φασαρία, λίγη η μελωδία, μου φάνταζε σας αγώνας δρόμου να αποδείξουν αυτό που μόνο οι κουφοί αγνοούν. Ότι είναι, ο καθένας στο όργανό του, απλησίαστοι βιρτουόζοι. Με το Octavarium επέστρεψαν σε πιο γνώριμο σε μένα ύφος. Οι φανατικοί της μπάντας μπορεί να θεωρήσουν συμβιβασμό το ότι ο δίσκος περιέχει κομμάτια διάρκειας μόλις 6 λεπτών, αλλά οι Theater νομίζω τους αποζημιώνουν με την εικοσιτετράλεπτη ομώνυμη σύνθεση, αν και πρόκειται μάλλον για συρραφή επιμέρους κομματιών παρά για κάτι ομοιογενές. To Root of All Evil με τη ριφάρα του, το Never Enough με την κάτι-από-Muse μελωδική του γραμμή αλλά κυρίως το Panic Attack ξεχωρίζουν. Ο δεύτερος λόγος που ασχολούμαι με το Octavarium είναι για να αποδώσω τον δέοντα φόρο τιμής στον μέγιστο drummer Mike Portnoy, προ μηνών απολυθέντα από την μπάντα. Δε θα μπω στη γελοία διαδικασία σύγκρισής του με τον διάδοχό του Mike Mangini. Αν ήμουν δεκαπέντε χρονών θα το έκανα. Αν ήμουν φαν του Metal Hammer, επίσης. Επειδή έχει τύχει να δω τον Mangini να παίζει ζωντανά, μπορώ να βεβαιώσω ότι θα τα καταφέρει περίφημα. Το βασικό πρόβλημα με την αποχώρηση του Portnoy είναι ότι η μπάντα χάνει την ψυχή της. Γιατί οι Theater παίζουν metal και ο Portnoy ήταν και είναι ένας πραγματικός μεταλάς.

Rory Galagher - Notes From San Francisco

Πριν προβώ στην κριτική -σας προεξοφλώ ότι θα είναι διθυραμβική- για τον δίσκο, θα καταθέσω μια ιατρική τρόπον τινά άποψη. Βρισκόμαστε στα 1994 στο Montreaux της Ελβετίας. Ο σαρανταεξάχρονος Gallagher βρίσκεται στη σκηνή του φημισμένου Jazz Festival με το τρίο του, πρησμένος από την κατακράτηση ύδατος και άλατος λόγω της κίρρωσης ήπατος από την οποία υποφέρει. Προχωρημένη η κατάσταση, βαριά ο ασθενής. Τον επόμενο χρόνο θα υποβληθεί σε μεταμόσχευση ήπατος, από επιπλοκές της οποίας θα μας αφήσει ορφανούς. Τα βιβλία λένε κι εγώ το επιβεβαιώνω βλέποντάς το καθημερινά ότι οι τελικού σταδίου ηπατοπαθείς πάσχουν από τη λεγόμενη ηπατική εγκεφαλοπάθεια, η οποία επηρεάζει όλες τις αδρές και λεπτές δεξιότητες. Αρχίδια. Αυτά ισχύουν για τους άλλους, όχι για τους Ιρλανδούς. Το τι κάνει ο Gallagher στο Montreaux με το ένα πόδι στον τάφο δεν περιγράφεται. Σπέρνει μακελειό και όλεθρο με κιθάρα και φωνή διαψεύδοντας τους πάντες και τα πάντα. Τον επόμενο χρόνο θα καταλήξει έχοντας για παράσημο τον αστικό μύθο που θέλει τον Hendrix όταν ρωτήθηκε για το πώς αισθάνεται που είναι ο καλύτερος κιθαρίστας του κόσμου, να απαντά "ρωτήστε καλύτερα τον Rory".
Ο διπλός αυτός δίσκος περιέχει ακυκλοφόρητες studio ηχογραφήσεις καθώς και μια live ηχογράφηση της διετίας 1978-1979, όταν ο παιχταράς ήταν στα καλύτερά του. Εξαιρετική ποιότητα ήχου και μεγάλη σε πλήθος μπάντα για τα δεδομένα του Gallagher στην studio ηχογράφηση.. Στη ζωντανή ηχογράφηση επανέρχεται στο γνωστό του τρίο με τους Ted McKenna στα τύμπανα και τον Gerry McAvoy στο μπάσο. Πρέπει να άκουσα στο αυτοκίνητο καμιά εκατοστή φορές συνεχόμενα το Calling Card κι άλλες τόσες το Overnight Bag όταν το πρωτοπήρα...

Τον λένε Πόπη

Ο Γιώργος Νταλάρας ανάμεσα στα άλλα είναι πρεσβευτής της ύπατης αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες. Είναι δηλαδή κάτι σαν την Ελληνίδα Αντζελίνα Τζολί χωρίς σαρκώδη χείλη και αβυσσαλέο μπούστο. Ο Γιώργος Νταλάρας, σύζυγος υπουργού Άννας Νταλάρα, πρωταγωνιστεί σε ένα καλαίσθητο βίντεο αφιερωμένο στους πρόσφυγες με τίτλο "Ακόμα και ένας είναι... πολύ". Λέει ο Γιώργος ανάμεσα στα άλλα: "Κάθε μέρα εκατοντάδες άνθρωποι εγκαταλείπουν τα σπίτια τους για να γλιτώσουν από τη φρίκη του πολέμου και των διώξεων. Ακόμα και ένας είναι πολύ. Και μία ξεριζωμένη οικογένεια είναι πολύ. Και ένα παιδί που μεγαλώνει σε καταυλισμό είναι πολύ. Και ένας πρόσφυγας χωρίς ελπίδα είναι πολύ. Κάντε μια κίνηση..." 

Θα πρότεινα στον Γιώργο-παύλα-Πόπη-παύλα-Αντζελίνα, αφού το συζητήσει με την Άννα-παύλα-Μπραντ, να ξαναγυρίσει το σποτ κάπου στο Πέραμα ή στα Πατήσια λέγοντας τα ακόλουθα: "Με τις πολιτικές που ψηφίζει χωρίς αιδώ η γυναίκα μου, κάθε μέρα εκατοντάδες Έλληνες εγκαταλείπουν τα σπίτια τους και την κάνουν για άλλη γη, άλλα μέρη. Ακόμα και ένας είναι πολύ. Και μία ξεριζωμένη οικογένεια, που της τα πήραν όλα οι τράπεζες τις οποίες νταντεύει η γυναίκα μου, είναι πολύ. Και ένα παιδί που θα μεγαλώνει σε καταυλισμό χωρίς δημόσιο σύστημα υγείας, αφού το κατεδάφισε η γυναίκα μου με τη συμμορία της, είναι πολύ. Και ένας λαός χωρίς ελπίδα είναι πολύ. Κάντε μια κίνηση και γκρεμίστε τους γιατί αυτό το έρεβος πάει πολύ".

Κράτος Κλειστόν

Άντε βρε μαλάκες, τελειώνετε. Το θέμα έχει καταντήσει αηδία. Ναι, καλά καταλάβατε. Για τον Σεϊσίδη μιλάω. Και στην χιλιοστή διακοσιοστή εικοστή όγδοη δίκη αθωώθηκε. Δε με νοιάζει αν αράζει στην Ικαρία και διαβάζει το "Τσεκούρι και φωτιά". Δε με νοιάζει αν έχει κάνει τατουάζ στο κωλομέρι τον κομάντο Νετσάγεφ, ούτε αν θεωρεί κορυφαίο δίσκο του αιώνα το "Κράτος Κλειστόν" των Panx Romana. Ούτε με νοιάζει που κάθε φορά εκτίθεστε. Θα έλεγα ότι το διασκεδάζω κιόλας αν δεν του είχατε σπάσει τα νεύρα του ανθρώπου. Έχετε τρεις επιλογές. Ή παρατήστε τον, κουτσό όπως τον καταντήσατε, στην ησυχία του ή καταργήστε το Σύνταγμα -σε αυτό το θέμα ομολογώ ότι είστε σε εξαιρετικά προχωρημένο σημείο-,και μπαγλαρώστε τον χωρίς δίκες και λοιπές δημοκρατικές αηδίες. Ή, τέλος, συλλάβετέ τον επειδή πετάει τις γόπες στις γραμμές του ηλεκτρικού, για να τελειώνει η ιστορία. Νισάφι πια, σας βαρέθηκε η ψυχή μου.

Η Ορχήστρα των Προβάτων

Την Τετάρτη 12 Οκτωβρίου, στο συναυλιακό χώρο Afterdark, περιοχή Εξαρχείων, θα λάβει χώρα κονσέρτο κλασσικής μουσικής δωματίου από την All Star Band Σπάρτης (ιδιαιτέρως των περιοχών κενοτάφειου ή σουβλατζίδικου Λεωνίδα, το ίδιο ξακουστά, Λάκας όπου κουτουπώνεις γκόμενα όταν δεν έχεις πού να την σπιτώσεις, Ευαγγελιστρίας αν ρέπεις προς την ενδοφλέβια χρήση ναρκωτικών και Πλατανιστά αν ακόμα δεν σου έχει δείξει οπισθογωνία ο δάσκαλος οδήγησης). Θα εκτελεστούν άριες του Iggy Pop, πρελούδια των Rolling Stones και σουίτες του Bryan Adams. Διευθύνει ο φημισμένος μαέστρος DJ Lioko, κάτοχος post doc διπλώματος με βαθμό Άριστα πάνω στην περμανάντ του Jon Bon Jovi όταν αυτός τραγουδούσε το Runaway. Θα ακολουθήσει λαχειοφόρος αγορά όπου θα κληρωθούν μινιατούρα του Leonidas και χρησιμοποιημένο προφυλακτικό από το λόφο της αρχαίας Σπάρτης. Είσοδος 5 γιούρο, ίσα για να βγουν τα εισιτήρια του ΧΤΕΛ. Be there!

Σοβαρά τώρα, όποιος πάει δε θα χάσει. Με μπύρα και καλό rock 'n' roll ποτέ κανείς δεν κακοπέρασε. Αφήστε που θα είμαι κι εγώ εκεί!

Αιώνες μπροστά

Σε μια εξαιρετική διάλεξη με θέμα τον διαβήτη προ ημερών, ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε η παράθεση πολύ φρέσκων δεδομένων που αφορούν τη δράση της ινσουλίνης σε επίπεδο εγκεφάλου, πέραν των ήδη γνωστών. Ο ομιλητής είπε εν ολοίγοις, φωτογραφίζοντάς με, ότι η διαφορά της ομάδας ατόμων που έχει αναπτύξει ή πρόκειται να αναπτύξει διαβήτη σε σχέση με την ομάδα σύγκρισης, έγκειται στο ότι μετά την εκπλήρωση της επιθυμίας λήψης τροφής για τη διατήρηση της ομοιόστασης και ικανοποίηση της αμιγώς βιολογικής ανάγκης της σίτισης, αντί να επέλθει κορεσμός του αισθήματος της πείνας ως όφειλε, το υποκείμενο είναι ευεπίφορο στις ηδονική εγκεφαλική διέγερση που προκαλούν η οσμή, η γεύση και η όραση της τροφής. 

Από την άλλη, όλες τις ανωτέρω σοφιστείες ο φίλος Κορίνης τις έχει απαντήσει εδώ και χρόνια ως εξής. Όταν τον ρωτάω "Τάκη, πεινάμε;", μου απαντάει "Doc, η ερώτηση δεν είναι αν πεινάμε αλλά αν θα φάμε"!

Πάρε Φάτσα...

Από το Unafatsa...

Νον Πέηπερ

Αντρέα, καλησπέρα. Θα μπορούσα να συνεχίσω γράφοντάς σου ότι σε σκεφτόμουν όλη μέρα μόνο και μόνο για να κάνω ρίμα αλλά αυτό θα ήταν ένα οικτρό ψέμα και την Κυριακη σκέφτομαι να κοινωνήσω. Αλήθεια, εσύ και ο κολλητός σου ο χοντρός που τα έχετε καλά με τους παπάδες, το ξέρατε ότι αν με πιάσει αναγούλα μετά την μετάληψη και εκτοξεύσω Σώμα κι Αίμα δίκην ρουκέτας, θα με βάλει ο παπάς να γλείψω  το θείο έμεσμα από τα φθαρμένα και γαριασμένα χαλιά; Ναι, εκεί που τρίβουν οι γονυπετείς γιαγιούλες τα ξεχειλωμένα τους καλσόν! Αηδία, Αντρέα μου. Πώς μπλέξαμε εμείς με αυτούς τους υπανάπτυκτους, μου λες; Αλλά σε καταλαβαίνω. Δύσκολη η μάχη της Β' Αθηνών. Εσύ για την πρωτιά μέχρι και νερό από το Καματερό θα έπινες, μέχρι και την Αθανασία του Αιγάλεω θα πήδαγες. Τέλοσπάντων, δε σου γράφω για αυτό. Πίσω στα δικά μας. Σου γράφω αγαπημένε μου για να σου επιστήσω την προσοχή σε κανα δυο παραφωνίες που υπέπεσαν στην οξυδερκή αντίληψή μου. Μη φανταστείς τίποτε το σοβαρό. Κάτι αηδίες που γράφουν τα κουμούνια. Αλλά γιατί ρε συ Αντρέα να δίνουμε λαβές; Γιατί να σπιλώνεται το ακριβό σου κοστούμι και το καθάριο μέτωπό σου. Για αυτό  όμως είμαι εγώ εδώ, σκύλος πιστός, πρασινοφρουρός συνεπής, φονταμενταλιστής της νεοφιλελεύθερου μεσαίωνα, για να σε προστατέψω και να σε ξεματιάσω. Το λοιπόν. Με τους ψυχιατρικούς αρρώστους έχω κι εγώ πρόβλημα. Δεν μπορώ να τους βλέπω, να τριγυρνούν λεροί, να λένε παλαβωμάρες, να μπαινοβγαίνουν στα ιδρύματα χωρίς λόγο. Να σπαταλούν τους πόρους των υπολοίπων, παράσιτα κανονικά, κι όλα αυτά για να μη μας πουν οι φραγκολεβαντίνοι απολίτιστους. Αυτή είναι η Ελλάδα που ονειρευόμαστε; Από την άλλη ρε χρυσέ μου, μήπως το παρακάναμε κομματάκι που τους υφαρπάζουμε την αναπηρική σύνταξη για τη νοσηλεία τους στους ξενώνες; Μήπως προκαλούμε; Μήπως παραείμαστε kinky; Δεν μπορεί, θα υπάρχει κι άλλος τρόπος να τους εξοντώσουμε, πιο κομψός μέχρι να ωριμάσει ο κόσμος και να αποδεχθεί την Τελική Λύση για όλα αυτά τα αποβράσματα. Μην το τραβάμε το σχοινί γιατί εκεί που οι ανεγκέφαλοι ιθαγενείς μας έχουν για σωτήρες, θα μας πάρουν με τα πήλινα. Ας το παίξουμε και λίγο minority friendly. Προτείνω να επιμείνουμε στο αρχικό σχέδιο. Με πανάκριβα φάρμακα, ιδιωτική υγεία και διαλυμένο το κράτος πρόνοιας, όλα θα γίνουν από μόνα τους. Οι ψυχικά ασθενείς θα αυτοκτονούν,τους μετανάστες θα τους τρώει το χτικιό. Είδες τι καλά που τα καταφέραμε με τα πρεζάκια; Λίγο ακόμα και δε θα μείνει ούτε ένα!

Για πάντα πιστός κι έμπλεος θαυμασμού

Walk on Gilded Splinters

Τώρα που έπεσε η θερμοκρασία και ψύχθηκε ελαφρώς ο ταλαιπωρημένος εγκέφαλός μου, νομίζω ότι μπορώ να καταφέρω κάποιους πιο πολύπλοκους από τις χριστοπαναγίες συνειρμούς. Ερωτώ λοιπόν χωρίς να απαιτώ απάντηση. Ούτως ή άλλως, οι εποχές που τα ερωτήματα είχαν απαντήσεις έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Για λίγες ακόμα παραστάσεις θα αναρωτιόμαστε και τα ερωτήματα θα είναι τόσο μάταια όσο το να ασχόλεισαι με το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ή το να φοιτείς σε ελληνικό πανεπιστήμιο. Ή το να ρωτάς παπά γιατί ο θεός της Παλαιάς Διαθήκης ήταν τόσο μεγάλος αλήτης. Το επόμενο στάδιο μηδενισμού της εντροπίας και του προβληματισμού είναι να μη ρωτάς καθόλου. Εγώ λοιπόν ρωτώ το εξής. Από όλο το νομικό σώμα της χώρας, δεν βρέθηκαν δέκα πούστηδες να αντιπαρατάξουν κάποια επιχειρήματα στο φασιστοειδές εξάμβλωμα το οποίο προϊσταται του υπουργείου Οικονομικών και χαρακτηρίζεται και καθηγητής συνταγματικού δικαίου; Να τον ρωτήσουν, ρε αδερφέ, αν το Σύνταγμα προβλέπει ευημερία των αριθμών με κόστος απελπισμένους, φαλιρισμένους και παντέρμους να πηδούν από τα μπαλκόνια λες και έχει πέσει στην πολυκατοικία τους αεροπλάνο ή να κρεμώνται από σκονισμένους πολυελαίους σαν ώριμα φρούτα. Όταν οι αυτόχειρες τους πλήρωναν για να σπουδάσουν στη νομική και να κερνάει η γιαγιά τους κουραμπιέδες τη γειτονιά, δεν το έκαναν μονο για να εκπαιδευτούν στο πώς βγάζουν τον Μάκη τον Αγαπούλα λάδι σαν αμόλυντη παρθένα εκμεταλλευόμενοι τις στρεβλώσεις του νόμου. Το έκαναν για να τους προστατεψουν κάποτε αυτοί, οι πεφωτισμένοι, από τα θηρία. 

Δικηγόροι, μαντέψτε. Τα θηρία έφτασαν. 

Stronger than her...

Ξυνόμενος (sic) στο κλεινόν άστυ, ακούω το Stronger Than Me από το Frank διαβάζοντας -όχι τυχαία φαντάζομαι- το Λόφο των Αυτοκτονιών του Elroy. Αφού της γάμησαν σώμα και μυαλό, την περιέφεραν ως άλλο Ελ Σιντ χωρίς να υπολογίσουν ότι ούτε λαλιά δεν έβγαινε, έκλαψαν στον τάφο της παρέα με απαράδεκτες ατάλαντες σελέμπριτις τύπου θυγατέρας Osbourne. Κι αναρωτιέμαι ιδρωκοπώντας στο μπαλκόνι μου. Αν δεν μπόρεσε η προνομιούχος Winehouse να αποτοξινωθεί και να σταθεί στα ασθενικά της ποδάρια, περιμένει κανείς να το καταφέρουν αβοήθητα τα πρεζάκια της Σωκράτους; 

Ενώ ο δίσκος έχει προχωρήσει στο You Send Me Flying και η Amy νιαουρίζει τόσο ερωτικά κι έτσι όπως ποτέ δε θα μπορέσουν κάποια κακέκτυπα, αντιλαμβάνομαι ότι δεν στεναχωρήθηκα που τίναξε τα πεταλα με crack αξίας χιλίων λιρών. Είμαι νευριασμένος. Έξαλλος. Τελειώνει το κομμάτι με μια ωραία μπόσα και ακολουθεί το Know You Now. Και ψάχνω να βρω ποιο άλλο πλάσμα τα τελευταία χρόνια ήταν τόσο ταλαντούχο ώστε να έχει ντεμπούτο δίσκο το Frank, ακολουθούμενο από το Back In Black. Δε μου έρχεται κάτι. Άλλα τι να το κάνεις. 'Όπως λέν' και στο χωριό μου, ήθελές τα και παθές τα.

This is Jill Scott...

...from North Philly, ή αλλιώς η Ματούλα Ζαμάνη της Ανατολικής Ακτής. 

Στα τύμπανα ο γιος του groove Questlove, δίπλα στην καλλιτέχνιδα ραπάρει ο Black Thought και γενικώς τα περάσανε όμορφα.

Λώρη σε εκλιπαρώ. Φέρε τους Roots και εγώ δεσμεύομαι ενώπιον των πολυάριθμων αναγνωστών του ιστολογίου μου ότι θα μαζέψω τις γόπες από το Terravibe μία προς μία. 

iWriting On The Wall

Η κασέτα σε ένα σκονισμένο κουτί. Δεν ξέρω πώς έπεσα πάνω της, πάντως έπαιζε. Ούτε ο πατέρας μου ήξερε πότε και πού την έγραψε.

Το διπλό CD, στην προνομιακή τιμή των εννιά χιλιάδων οχτακοσίων δραχμών. Το βλέπω, εδώ δα, μπροστά μου, δίπλα στην οθόνη του υπολογιστή. Στο εξώφυλλο, τα τούβλα δε φαίνονται και τόσο λευκά μετά από κοντά είκοσι χρόνια.  Μάλλον θα κάνω καιρό να το ξανακούσω μετά τα προχθεσινά. 

Η αφίσα στο δωμάτιο, πάντα έφευγαν τα πηχάκια. Σκίστηκε από τον αέρα του δυτικού παραθύρου και δεν αντικαταστάθηκε. Θα επανορθώσω. 

Η φωτογραφία του θείου ακουμπισμένου στην πέτρινη μάντρα έξω από το σπίτι στην Κεφαλονιά, φορώντας μπλούζα με τον Τοίχο. Άσπρη με μαύρα μανίκια και τα σκίτσα του Scarfe επάνω στα τούβλα. Η καλύτερη που έχω δει. Έχω προσπαθήσει να την βρω, αλλά μάταια. Θα ξαναψάξω και φέτος στα μπαούλα της γιαγιάς.

Το θρανίο, όλο ζωγραφισμένο με τον Τοίχο, τα χαλάσματα τα μπάλωναν στίχοι. Ο γείτονας Πέτρος διόρθωνε τις ατέλειες με επιτυχία. Δε θυμάμαι τίνος ιδέα ήταν να το ντύσουμε με αυτοκόλλητο νάυλον.

Η ταινία σε κάποια βιντεοκασέτα, η μηχανή του κιμά, τα λουλούδια που ερωτοτροπούν, οι βόμβες, η δίκη και η άθλια κρατική τηλεόραση να μπερδεύει -λογοκρίνει- τα αρχίδια (balls) με τα κόκκαλα (bones). Αιδώς...

Το μέντλεϋ με τους Λεχρίμι, το Hey You με τους Βαβελ. Αμφότερα προβάρονταν στην υπόγα, οδηγώντας τον ένοικο του ισογείου στην παραφορά.

Η ερώτησή μου αφού μου έδειξε το Is There Anybody Out There? στην κλασσική κιθάρα. "Μάκη, γιατί λες να το διαλύσανε μετά το The Wall;" "Γιατί οι υπόλοιποι δεν μπορούσαν να παρακολουθήσουν τον Waters". Πολύ πιθανό.

Τα αποκόμματα από τις εφημερίδες, με τους Waters και Wright να ξεκατινιάζονται δια συνεντεύξεων. 

Οι μπλούζες, λευκές, γέμιζαν τούβλα και αδέξια γραμμένες λέξεις από έναν μαύρο ανεξίτηλο μαρκαδόρο. Μία δικιά μου, μία του κολλητού.

Η φωτογραφία στην επικεφαλίδα του μπλογκ. Από άλλο τοίχο αυτή. Ή μήπως όχι;  

Το αγαπημένο μου τραγούδι; Κατά καιρούς όλα του δίσκου. Τα τελευταία χρόνια, το Nobody Home. Μπορεί να φταίει το ότι I got thirteen channels of shit on the TV to choose from. Ή ότι I've got a strong urge to fly, but I got nowhere to fly to (?)

Έχω μια σοβαρή υποψία ότι η ογδόη Ιουλίου του δύο χιλιάδες έντεκα ήταν η πιο ευτυχισμένη ημέρα της ζωής μου.

 

Απορία ψάλτου... Αγγελάκας!

Είμαι ο τελευταίος που θα πω κακό λόγο για τον Γιάννη Αγγελάκα και τις Τρύπες. Έχω δηλώσει απερίφραστα σε παρέες φίλων και το πιστεύω ακράδαντα ότι μαζί με το "Περιβόλι του Τρελού" του πάλαι ποτέ νεωτεριστή και νυν ξεμωραμένου Διονύση Σαββόπουλου, οι δίσκοι από τις Τρύπες , είναι ότι πιο προχωρημένο έχει παιχτεί στην Ελλάδα, τουλάχιστον στο ελληνικό ροκ. Αν αναλογιστεί κανείς και την πενία ιδεών της δεκαετίας του '90 σε Ευρώπη και Αμερική, θα έλεγα ότι τα παιξίματα του Αγγελάκα, του Μπάμπη, του Τόλιου , του Καρρά και του Ζαμπέτα μάλλον δεν είχαν ανάλογο ακόμη και σε πιο ευρύ πλαίσιο από το ελληνικό. Από την άλλη, δεν μπορώ να κάνω γαργάρα τη δεύτερη μέρα του Rockwave με τίποτα. Καλός-χρυσός ο Αγγελάκας, φίλτατος ο Ψαραντώνης, αξιοσέβαστα τα χάλκινα Μακεδονίας αλλά τι διάολο θέλουν στο Rockwave ρε παιδιά; Οι διοργανωτές προσπαθούν να ρεφάρουν το φτωχότατο φετινό line up (όπου μέχρι και νεκρανάσταση των Therapy? περιλαμβάνει), προσελκύοντας ένα πολύ ιδιόμορφο κι εκνευριστικό κοινό το οποίο κάνει θραύση στην Ελλάδα, βαθιά άμουσο κατά την ταπεινή μου γνώμη και του οποίου η φιλοσοφία συνίσταται περίπου στο "το ροκ είναι ιδέα, δεν είναι ήχος". Κολοκύθια, το ροκ είναι και μουσικό ιδίωμα αλλά επειδή οι ανωτέρω είναι αλλεργικοί στην ηλεκτρική κιθάρα κι υποσυνείδητα ή -ακόμη χειρότερα- ενσυνείδητα περισσότερο εξοικειωμένοι με την μπουζουκοκατάσταση, καπηλεύονται τον χαρακτηρισμό και βαφτίζουν ροκ τους διάφορους Θανάσηδες Παπακωνσταντίνου, Σωκράτηδες Μάλαμες, Χαϊνηδες και λοιπούς, οι οποίοι έχουν καταντήσει το άλλοθι του κάθε τσιφτετελά. Αδαείς όντες, όταν ερωτώνται τι  ακούνε από ροκ -κανονικό ροκ- σου λένε με περισσή αμετροέπεια ότι δεν υπάρχει σήμερα ροκ της προκοπής. Τι να τους πεις... Έξω γίνεται της κακιάς πουτάνας από μπάντες, αλλά βλέπετε οι Answer και οι Clutch δεν πίνουν τσίπουρα και ρακόμελα, ούτε γυρνάνε ξυπόλυτοι στην Αντίπαρο και τα Κουφονήσια. Βρε ουστ! 

Φερεντζές

Προσπαθώ απεγνωσμένα εδώ και κάποιες μέρες να καταλάβω τι εξυπηρετούν τα Special Olympics. Το μόνο το οποίο δεν εξυπηρετούν είναι ο σεβασμός στα άτομα με νοητική αναπηρία, τα οποία ενδύονται το ρόλο των πρωταθλητών που ευτυχώς δεν είναι με κάθε λογής πονόψυχους μεγιστάνες στις κερκίδες να χειροκροτούν. Τι εξυπηρετεί να επικαλούμαστε διαρκώς τη "δύναμη των παιδιών" όπως αυτή προκύπτει μέσα σε ένα καθόλα ανταγωνιστικό πλαίσιο-δάνειο από άλλες παραστάσεις, όταν κάνουμε ελάχιστα για τις αδυναμίες τους; Επιπλέον, όλο αυτό το τσίρκο συνοδεύεται από τον πλέον υπομονευτικό για τα δικαιώματα των ανθρώπων αυτών χαρακτηρισμό. Άτομα με ειδικές ικανότητες σου λέει, κι ως δια μαγείας εξαφανίζονται οι ειδικές ανάγκες τους οι οποίες είναι χρέος όλων να εξυπηρετηθούν. Θα παρακαλούσα οποιονδήποτε γνωρίζει ποιες ακριβώς είναι οι ειδικές ικανότητες των νοητικά ανάπηρων ατόμων να με διαφωτίσει σχετικώς. 

Η φιλανθρωπία έχει υπάρξει πολλές φορές το άλλοθι για να παραιτηθεί των υποχρεώσεών του τόσο ο απλός πολίτης όσο και η οργανωμένη πολιτεία. Στην Ελλάδα, από τη στιγμή που η Βαρδινογιάννη έγινε πρέσβειρα καλής θέλησης, έχει αναλάβει εργολαβικά μαζί με τον Σάκη Ρουβά τα καρκινοπαθή παιδιά και τα άτομα με αναπηρίες, ενώ οι δομές που όφειλαν να πρωτοστατούν στα ζητήματα αυτά περί άλλα τυρβάζουν. Τα Special Olympics είναι ένα καλό -κι ακριβό- προπέτασμα καπνού το οποίο καλύπτει μια πολιτεία η οποία συρικνώνει το Εθνικό Ίδρυμα Κωφών και κωφεύει τόσο καιρό που το εξπρές του μεσονυχτίου ανεβαίνει στο Κέντρο Περίθαλψης στα Λεχαινά. 

Ζαβαρακατρανέμια

Σαστισμένοι μπάτσοι χαιρετούν στρατιωτικά πολιτικά αυτοκίνητα που μεταφέρουν τα συντρίμμια μιας "δημοκρατίας",  η οποία χρόνια τώρα βασίζεται σε πυλώνες καθόλου σχετικούς με την περίφημη λαϊκή βούληση. Την οικογενειοκρατία, τη μιντιακή χούντα όπως αυτή διαμορφώθηκε από το αλισβερίσι για τις άδειες εθνικής εμβέλειας και τους αέναους εκβιασμούς πάνω σε ένα τεχνήέντως διαμορφωμένο σαθρό υπόστρωμα έλλειψης πολιτικής κουλτούρας του πολίτη, το οποίο τον έκανε εύκολο θύμα και μέλος της αγέλης του κάθε πολιτικάντη. Έτσι διαμορφώθηκε τόσα χρόνια ο τύπος πολίτη του οποίου αρκούσε να του κάνει την ένεση για τα αρθριτικά το ανάλαφρο χέρι του γιατρού-υποψήφιου βουλευτή για να του δώσει την ψήφο του εκχωρώντας του  από την άλλη το δικαίωμα να ανατάσσει ανερυθρίαστα το ίδιο χέρι και να ξεπουλάει ότι δημόσιο αγαθό γυαλίζει.
Φταίει ο πολίτης; Φυσικά και φταίει. Αλλά το παιχνίδι δεν παιζόταν και συνεχίζει να μην παίζεται με ίσους όρους. Η "δημοκρατία" στην οποία τάχαμου δε χωρούν διλήμματα, πορεύεται αποκλειστικά με τέτοια. Ή συναινείς στην κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας από τον Τσώρτσιλ και τον Σκόμπι το 1944 ή είσαι με τους κομμουνιστοσυμμορίτες. Ή ανεβαίνεις στο άρμα της ασυδοσίας του Εθνάρχη ή σου ανοίγουμε δημοκρατικότατα το κεφάλι όπως στον Λαμπράκη. Ή γουστάρεις Ολυμπιακούς αγώνες ή λοιδορείσαι σκεότατα από τον ΔΟΛ και τα δουλικά του. Ή στήνεις κώλο στη μεγαλύτερη και πλέον άδικη αναδιανομή πλούτου στην ελληνική ιστορία μέσω μνημονίων και μεσοπρόθεσμων εγκλημάτων ή αναλαμβάνεις την ευθύνη της χρεωκοπίας. Ή Καραμανλής ή τανκς. Ή Μεσοπρόθεσμο ή τανκς.
Αυτή η ευκολία με την οποία χειραγωγείτο η απολίτικη ελληνική κοινωνία τις τελευταίες τρεις δεκαετίες μέσω διλλημάτων τα οποία στόχευαν στο θυμικό και δεν είχαν σε καμία περίπτωση σαφές πολιτικό περιεχόμενο, είχε ως αποτέλεσμα τη διαμόρφωση μιας πολύ συγκεκριμένης ράτσας. Το ασκέρι των πασόκων, απαλλαγμένο από τα βαρίδια και τις ασθένειες της παιδικής ηλικίας του "κινήματος", συνεστιάζεται ανερυθρίαστα στις λέσχες Μπίλντερμπέργκ, καταργεί το κοινωνικό κράτος, αφήνει την πόρτα ξεκλείδωτη και το σπίτι βορά στους οικονομικούς δολοφόνους. Όλα αυτά δεν θα έπρεπε να εντυπωσιάζουν κανένα. Αυτό το οποίο πραγματικά χρήζει επισταμένης ψυχιατρικής, ου μην και ψυχαναλυτικής μελέτης, είναι η αλαζονεία και το μεσσιανικό μεγαλείο με το οποίο ντύνουν τις πολιτικές αυτές. Ο Γιώργος και η συμμορία του σε ρόλο εθνοσωτήρα προχωρούν σε συμβάσεις οι οποίες, ανεξάρτητα από τα πορίσματα του -υποχειρίου της εκάστοτε κυβέρνησης- Αρείου Πάγου, συνιστούν σαφώς εκχωρήσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων, συνδιαλέγονται με την αξιωματική αντιπολίτευση για το ενδεχόμενο οικουμενικής κυβέρνησης παρακάμπτοντας την λαϊκή βούληση, χωρίς να μεσολαβήσουν εθνικές εκλογές κι ενώ απ' έξω τους μουντζώνουν καμια εκατοστή χιλιάδες κόσμου. Όλα αυτά λαμβάνουν χώρα ερήμην του κατά τ'  άλλα κυρίαρχου λαού ο οποίος έχει καταστήσει σαφές ότι  δεν του αρέσουν οι σωτήρες και δε γουστάρει να σωθεί. Αλλά του Γιώργου, του Μπένι και του παχύδερμου Υπολοίπου Αττικής στ' αρχίδια τους. Συνδιαλέγονται αποκλειστικά με τους κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους του λαού, εξαγοράζοντάς τους ή θέτοντας και σε αυτούς τα ίδια ανεδαφικά κι εκβιαστικά πατριωτικά διλλήματα. Ξέρω ότι απευθύνομαι σε ώτα μη ακουόντων αλλά οφείλω να το πω. Η ανυπακοή και μόνο αυτή θα ήταν ύψιστη πράξη πατριωτικής προσφοράς.  Αλλιώς μας βλέπω οσονούπω όλους υπαλλήλους του Τζορτζ Σόρος.         

C for Corfu

Από την Ελευθεροτυπία:

Επιστολή με την οποία της ζητούν να μην ψηφίσει το Μεσοπρόθεσμο, έστειλαν στη βουλευτή Κέρκυρας, Άντζελα Γκερέκου, υπογραφόμενοι ως «Κερκυραίοι Πολίτες». 

Τον φάκελο παρέδωσαν δύο κερκυραίες στο γραφείο της Άντζελας Γκερέκου. Το περιεχόμενο της επιστολής έχει ως εξής: 

«Προς Βουλευτή ΠΑΣΟΚ Κέρκυρας, Άντζελα Γκερέκου: Ο Κερκυραϊκός Λαός θα ήθελε να σας ενημερώσει για τα κάτωθι: Εάν κατά την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου προγράμματος -όπου και όποτε αυτό γίνει- ψηφίσετε θετικά, δηλαδή εναντίον του λαού, θα θεωρηθείτε ως ένοχη εσχάτης προδοσίας για δεύτερη φορά και θα υποστείτε τις συνέπειες της πράξης σας, όταν η χώρα αποκτήσει ξανά ελληνική κυβέρνηση. Κερκυραίοι Πολίτες». 

Έτσι, για να σφίγγουν οι κώλοι σιγούλια-σιγούλια...

Γυάλινη Σφαίρα

Επειδή ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται, είναι σαφές ότι μέσα στο χαμό επιχειρείται η πλήρης διάλυση κάθε έννοιας εθνικού συστήματος υγείας στην Ελλάδα και ιδιωτικοποίηση αυτού, από τον ατσαλάκωτο υπουργό Υγείας και διάφορους σπουδαγμένους στα διάφορα LSE και συναφή πανεπιστημιακά ιδρύματα, τα οποία μια που το φερε η κουβέντα, πλέον ρόλος τους είναι να παράγουν τα απαραίτητα πιόνια και εκτελεστικά όργανα για τη χάραξη των πολιτικών της άρχουσας τάξης σε παγκόσμιο και τοπικό επίπεδο και σε καμία περίπτωση τη διαμόρφωση επιστημονικών προσωπικοτήτων. Το πρότυπο το οποίο οραματίζονται τα ανωτέρω τσογλάνια είναι κατά πολύ βασισμένο στο αμερικανικό σύστημα υγείας. Προσωπική εκτίμησή μου είναι ότι θα καταλήξει ακόμη χειρότερο, λαμβάνοντας υπόψιν κάποια νοσηρά νομοσχέδια τα οποία συζητούνται όπως αυτό που αφορά τις μεταμοσχεύσεις. Παραθέτω ακολούθως εκτεταμένα αποσπάσματα από μια εργασία που είχα κάνει με συμφοιτητές πέρισυ και αξιολογούσε το αμερικανικό σύστημα υγείας, έτσι για να έχουμε μια εικόνα για τα μελλούμενα. Λείπουν οι πίνακες και οι πηγές, αλλά όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να τα έχει. 

Το παρόν σύστημα υγείας χαρακτηρίζεται από ένα παράδοξο. Ενώ ξοδεύονται τα μεγαλύτερα κατά κεφαλήν ποσά για την υγεία παγκοσμίως, οι δείκτες υγείας του πληθυσμού υπολείπονται κατά πολύ σε σχέση με άλλες αναπτυγμένες χώρες. Με βάση στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (WHO) οι ΗΠΑ δαπανούν για την υγεία σχεδόν το διπλάσιο κατά κεφαλήν ποσό σε σχέση με τη Γαλλία, τη Σουηδία, τον Καναδά και τη Μεγάλη Βρετανία την ίδια στιγμή που έχουν  χαμηλότερο προσδόκιμο ζωής και υγιές προσδόκιμο ζωής κατά τη γέννηση καθώς και υψηλότερη νεογνική, βρεφική και μητρική θνησιμότητα.  Ειδικά για συγκεκριμένες πληθυσμιακές ομάδες, οι δείκτες αυτοί είναι ακόμη δυσμενέστεροι και το προσδόκιμο ζωής κατά τη γέννηση ακόμη χαμηλότερο. Συγκεκριμένα, οι Αφροαμερικανοί ζουν 5,1 χρόνια λιγότερα κατά μέσο όρο σε σχέση με το γενικό πληθυσμό.

...Επιπλέον , σε συγκριτική μελέτη των υπηρεσιών υγείας 6 αναπτυγμένων χωρών (Αυστραλία, Καναδάς, Νέα Ζηλανδία, Μεγάλη Βρετανία, Γερμανία και ΗΠΑ), οι ΗΠΑ κατατάχτηκαν τελευταίες   σε διάφορους δείκτες όπως η ποιότητα της παρεχόμενης περίθαλψης, η πρόσβαση στην υγεία, η αποτελεσματικότητα και η ισότητα στην περίθαλψη. Η σημαντικότερη διαφορά ανάμεσα στις ΗΠΑ και στις υπόλοιπες χώρες οι οποίες συμμετείχαν στη μελέτη ήταν η απουσία ενός συστήματος καθολικής ασφάλισης (6). Άλλη μελέτη η οποία περιλάμβανε γιατρούς πρωτοβάθμιας περίθαλψης από 11 χώρες έδειξε ότι οι ΗΠΑ υστερούν στην υιοθέτηση τεχνολογιών της πληροφορίας (information technology)  αλλά και στη φροντίδα ασθενών με χρόνια νοσήματα...

...Οι ΗΠΑ δαπανούν το 16% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος (ΑΕΠ) στην υγεία, ποσοστό το οποίο αναμένεται να αγγίξει το 20% σε επτά χρόνια. Το ποσό αυτό στην ουσία κατανέμεται μόνο ανάμεσα σε όσους έχουν ασφάλιση καθώς οι ανασφάλιστοι έχουν περιορισμένη ή και καθόλου πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας. Αυτό μεταφράζεται σε ακόμη υψηλότερη κατά κεφαλήν δαπάνη για την υγεία από αυτή που υπολογίζεται για το σύνολο του πληθυσμού. Το ινστιτούτο McKinsey αναφέρει ότι το 2006 οι ΗΠΑ δαπάνησαν τα διπλάσια χρήματα για την υγεία από ότι για τροφή...

...Συνολικά το σύστημα υγείας των ΗΠΑ αποτελεί ένα μίγμα υποθεραπείας και υπερθεραπείας . Από τη μία πλευρά παρατηρείται μεγάλος αριθμός ανασφάλιστων, μικρότερος κατά μέσο όρο αριθμός επισκέψεων σε γιατρούς σε σύγκριση με άλλες χώρες και λίγοι και κακοπληρωμένοι ιατροί πρωτοβάθμιας περίθαλψης, ενώ από την άλλη παρατηρείται ο μεγαλύτερος αναλογικά αριθμός εξειδικευμένων ιατρών και δαπανηρών εξετάσεων ακόμη και σε ασθενείς τελικού σταδίου...

Η δυσαρμονία ανάμεσα στις δαπάνες για την υγεία και το αποτέλεσμα είναι εμφανές και σε μελέτη η οποία δείχνει ότι οι πολιτείες στις οποίες το Medicare δαπανά τα μεγαλύτερα ποσά ανά ασφαλισμένο κατατάσσονται τελευταίες στην αξιολόγηση της ποιότητας των προσφερόμενων υπηρεσιών. Οι συγγραφείς υποστηρίζουν ότι «αυτή η αντίστροφη σχέση μπορεί να αντανακλά ιατρικές πρακτικές ευνοούν μία εντατική και δαπανηρή περίθαλψη εις βάρος μίας αποτελεσματικής περίθαλψης»

Ασφάλιση και υγεία

Υπολογίζεται ότι ακόμα και πριν την έναρξη της οικονομικής ύφεσης περίπου 46 εκατομμύρια Αμερικανοί ήταν ανασφάλιστοι, αριθμός ο οποίος αντιστοιχεί στο 15,4% του πληθυσμού. Αξίζει να αναφερθεί ότι το ποσοστό της έλλειψης υγειονομικής ασφάλισης διαφέρει ανάμεσα στις διάφορες ηλικιακές και φυλετικές ομάδες. Έτσι, για το έτος 2008 το ποσοστό αυτό ανερχόταν μέχρι και στο 28,6% στις ηλικίες 18-24 ετών και στο 30,7% για τους ισπανόφωνους πολίτες. Το ποσοστό μη ασφαλισμένων ισπανόφωνων κατά το έτος 2007 ήταν ακόμη υψηλότερο κι άγγιζε το 32,1%

Μετά την έναρξη της οικονομικής κρίσης επιπλέον 4 εκατομμύρια Αμερικανοί έχασαν την ασφάλισή τους, κάτι το οποίο μεταφράζεται σε απώλεια υγειονομικής κάλυψης για 14.000 Αμερικανούς ημερησίως. Το γεγονός αυτό της ραγδαίας απώλειας υγειονομικής κάλυψης μετά την έναρξη της οικονομικής ύφεσης οφείλεται στο ότι η ασφάλιση μεγάλου αριθμού πολιτών σε ιδιωτικά προγράμματα εξαρτάται από τις εισφορές των εργοδοτών (employer based insurance), με συνέπεια η απώλεια θέσεων εργασίας να συνεπάγεται και απώλεια ασφάλιση.

Η έλλειψη ασφάλισης επηρεάζει σημαντικά τους δείκτες υγείας. Σύμφωνα με στοιχεία του 2005 από το Institute of Medicine, το Urban Institute και το Center for Disease Control, περισσότεροι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από έλλειψη ασφάλισης σε σύγκριση με άλλες νόσους όπως η νόσος του Parkinson, οι αυτοκτονίες ή το AIDS. Σύμφωνα με μελέτες, οι ανασφάλιστοι ενήλικοι έχουν έως και 25% υψηλότερη θνησιμότητα σε σχέση με όσους έχουν ασφάλιση. Πρόσφατη μελέτη ανεβάζει το ποσοστό αυτό στο 40% για τις ηλικίες 17-64. Η δυσμενής επίπτωση της έλλειψης ασφάλισης στην υγεία σε συνδυασμό με το διαρκώς αυξανόμενο απολυμένων έχει οδηγήσει στην αύξηση προσέλευσης στα ΤΕΠ πολιτειακών ή δημοτικών νοσοκομείων πολιτών μέσου εισοδήματος. Οι συνθήκες είναι επίσης δυσμενείς για όσους πάσχουν από κάποιο χρόνιο νόσημα υγείας (preexisting condition) λόγω της τακτικής των ασφαλιστικών εταιριών να μην τους προσφέρουν κάλυψη επικαλούμενες το κόστος.  

Κατά πόσο η ελεύθερη αγορά βοηθά στον ανταγωνισμό των ασφαλιστικών εταιριών και στην πτώση των τιμών των ασφάλιστρων;

Δεν φαίνεται ότι η ελεύθερη αγορά στο χώρο της ασφάλισης υγείας έχει βοηθήσει στη μείωση των ασφαλίστρων. Από το 2000 έως το 2007 η ετήσια αύξηση στο κόστος των ασφαλίστρων ήταν της τάξης του 9%, ενώ κατά την ίδια περίοδο τα ποσά τα οποία δαπάνησαν οι ασφαλιστικές εταιρίες για ιατρική περίθαλψη αυξήθηκαν κατά 6,7%. Πρόσφατη απόφαση της εισαγγελίας της Νέας Υόρκης εκτιμά ότι οι ασφαλιστικές εταιρίες υποεκτιμούν το ύψος των αποζημιώσεων προς τους ασφαλισμένους έως και 27%. Τα 10 τελευταία χρόνια τα ασφάλιστρα αυξήθηκαν κατά 131% ενώ για την ίδια χρονική περίοδο ο αθροιστικός πληθωρισμός ήταν 28% και η αύξηση του εισοδήματος ήταν 38%.

Έρευνα της American Medical Association (AMA) έδειξε ότι από το 2000 έως το 2007 οι δύο μεγαλύτερες ασφαλιστικές εταιρίες των ΗΠΑ (Wellpoint και United) εξαγόρασαν από 11 άλλες ασφαλιστικές εταιρίες η καθεμία. . Το αποτέλεσμα αυτών των εξαγορών είναι σήμερα οι δύο αυτές εταιρίες να ελέγχουν το 36% της εθνικής αγοράς και να ασφαλίζουν 67 εκατομμύρια πολίτες. Στην ίδια έρευνα βρέθηκε ότι στο 94% από 314 μητροπολιτικές περιοχές η αγορά ελέγχεται από μόλις 2 ή και μία εταιρία. Σε 15 πολιτείες μία εταιρία ελέγχει πάνω από το 50% της αγοράς και σε 7 πολιτείες μία εταιρία ελέγχει πάνω το 75% της αγοράς

. Η ΑΜΑ εκφράζει σοβαρές ενστάσεις για το κατά πόσο υπό αυτόν το συγκεντρωτισμό της αγοράς οι γιατροί μπορούν ελεύθερα να συμβουλεύουν τους ασθενείς τους για αλλαγή ασφαλιστικού προγράμματος όταν αυτοί κρίνουν και καταλήγει λέγοντας ότι «…έφτασε η στιγμή για να αναθεωρηθεί το νομικό πλαίσιο το οποίο έχει οδηγήσει σε αυτό τον αχαλίνωτο συγκεντρωτισμό στην αγορά ασφάλισης υγείας. Αν δεν διορθωθεί, οι ανισορροπίες της αγοράς θα έχουν μακροχρόνια αρνητικές συνέπειες στο σύστημα υγείας».

Επιδόσεις των δημοσίων προγραμμάτων υγείας

Όπως αναφέρθηκε σε προηγούμενες ενότητες οι βασικοί πυλώνες της δημόσιας υγείας στις ΗΠΑ είναι τα προγράμματα Medicare, Medicaid και States’ Children Health Insurance Program και το Veteran Affairs. Στη συνέχεια περιγράφονται οι επιδόσεις του καθενός από αυτά.

Medicare:  Σε δημοσκόπηση που περιελάμβανε εκπροσώπους του ακαδημαϊκού χώρου, επαγγελματίες υγείας, εκπροσώπους από το χώρο των ασφαλιστικών εταιριών και κυβερνητικούς φορείς, το 83% έκρινε ότι το πρόγραμμα παρέχει στους ασφαλισμένους μια σταθερή κάλυψη και εγγυημένη πρόσβαση σε βασική ιατρική φροντίδα. Από την άλλη, μόνο το 4% έκρινε ότι το πρόγραμμα κατάφερε να ελέγξει τα κόστη. Σε άλλη μελέτη, μόνο το 2,5% των ασφαλισμένων στο Medicare αναφέρει ότι δεν έλαβε την αναγκαία περίθαλψη λόγω κόστους. Το ίδιο ποσοστό στις ηλικίες 45-64 είναι 6,1%. Επίσης, το 3,6% των ασφαλισμένων στο Medicare καθυστέρησε να αναζητήσει ιατρική φροντίδα σκεπτόμενοι το κόστος. Το αντίστοιχο ποσοστό στις ηλικίες 45-64 ήταν 8,3%. Τέλος, σε σύγκριση με ιδιωτικά ασφαλισμένα άτομα ηλικίας 19-64 ετών, οι ασφαλισμένοι στο Medicare ήταν πιο πιθανό να αξιολογήσουν θετικά την ιατρική τους φροντίδα.

Στα αρνητικά σημεία του προγράμματος Medicare περιλαμβάνονται οι φυλετικές ανισότητες στην ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών, το επίπεδο της προληπτικής ιατρικής κυρίως όσον αφορά καρδιαγγειακά νοσήματα, τη φροντίδα σε ασθενείς τελικού σταδίου, το συνεχώς αυξανόμενο κόστος του προγράμματος καθώς και ο ανεπαρκής οικονομικός έλεγχος ο οποίος αφήνει περιθώρια για σημαντικές απάτες και ατασθαλίες. Στο σημείο αυτό αξίζει να σημειωθεί ότι η θεσμοθέτηση του προγράμματος Medicare Advantage και η εκχώρηση ιατρικών και φαρμακευτικών υπηρεσιών στον ιδιωτικό τομέα δεν είχε ως αποτέλεσμα τη μείωση του κόστους των υπηρεσιών αλλά αντίθετα οι δαπάνες του κράτους για το Medicare Advantage είναι 7% υψηλότερες σε σχέση με το κλασσικό Medicare. Σε άρθρο του στους New York Times, ο νομπελίστας οικονομολόγος Paul Krugman χαρακτηρίζει το πρόγραμμα «άσκοπη ιδιωτικοποίηση σε μαζική κλίμακα».

Medicaid και States Children’s Health Insurance Program (SCHIP): Σε δημοσκόπηση που περιελάμβανε εκπροσώπους   από τον ακαδημαϊκό χώρο, τους επαγγελματίες υγείας, εκπροσώπους ασφαλιστικών εταιριών και κυβερνητικούς φορείς περίπου το 90% έκρινε το ρόλο του Medicaid σημαντικό ή πολύ σημαντικό στην εξασφάλιση πρόσβασης στην υγεία πληθυσμών με χαμηλό εισόδημα, στην πρόσβαση ηλικιωμένων ή ατόμων με αναπηρία σε οίκους ευγηρίας ή κέντρα αποκατάστασης και στην ασφάλιση πληθυσμών υψηλού κινδύνου όπως ατόμων με HIV/AIDS ή παιδιών με ειδικές ανάγκες ή αναπήρων οι  οποίοι δεν γίνονται δεκτοί από ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες. Οι συγκεκριμένες δομές λειτουργούν ως δίκτυ ασφαλείας (safety net) για ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού. Με την έναρξη της οικονομικής κρίσεως, πολλές από τις δομές αυτές επλήγησαν από τις περικοπές δαπανών των πολιτειών με αποτέλεσμα να  ανακύπτουν σημαντικά προβλήματα στην παροχή υπηρεσιών υγείας σε ευπαθείς ομάδες όπως αιμοκαθαιρόμενοι μετανάστες ή παιδιά.

Σημαντικό πρόβλημα του Medicaid αποτελεί επίσης η αδυναμία των υπηρεσιών υγείας των δήμων ή πολιτειών να εντάξουν στο πρόγραμμα πολίτες οι οποίοι πληρούν τα κριτήρια. Χαρακτηριστικό είναι ότι στη Νέα Υόρκη περίπου 500.000 πολίτες πληρούν τα κριτήρια ένταξης αλλά δεν λαμβάνουν τα προνόμια των προγραμμάτων Medicare και SCHIP, με το 40% του πληθυσμού αυτού να είναι παιδιά. Τα δημοτικά διαμερίσματα με τους περισσότερους από αυτούς τους κατοίκους χαρακτηρίζονται από χαμηλά οικογενειακά εισοδήματα και υψηλά ποσοστά ανεργίας και φτώχειας.

Veteran Affairs (VA): Το πρόγραμμα αυτό το οποίο αφορά στρατιωτικούς δικαιούχους είναι το μοναδικό πραγματικά κοινωνικοποιημένο μοντέλο υγειονομικής περίθαλψης καθώς έχει το δικό του δίκτυο νοσοκομείων και ιατρών και νοσηλευτών οι οποίοι πληρώνονται από αυτό. Το Veteran Affairs έχει υπάρξει πραγματικά πρωτοπόρο σε πολλούς τομείς. Ένας από αυτούς είναι η υιοθέτηση και η ανάπτυξη τεχνολογίας της πληροφορίας στο χώρο της υγείας και συγκεκριμένα η ανάπτυξη ηλεκτρονικών φακέλων υγείας. Σε μελέτη η οποία συνέκρινε την ποιότητα των υπηρεσιών του VA και του Medicare, το VA βρέθηκε να υπερτερεί σε 11 παραμέτρους ποιότητας. Σε άλλες μελέτες βρέθηκε να υπερτερεί άλλων συστημάτων –μεταξύ των οποίων και ιδιωτικά- στη φροντίδα ασθενών με σακχαρώδη διαβήτη και αρτηριακή υπέρταση. Όσο αφορά το κόστος της περίθαλψης, το 2004 οι κατά κεφαλήν δαπάνες στο VA ήταν 540$ λιγότερα από τον εθνικό μέσο όρο με τους ασφαλισμένους στο VA έχουν περισσότερα προβλήματα υγείας και σε αυτούς να μην περιλαμβάνονται παιδιά. Τέλος, ένα σημαντικό επίτευγμα του VA είναι το προνόμιο να διαπραγματεύεται κεντρικά τις τιμές των φαρμάκων και ως εκ τούτου να επιτυγχάνει τις χαμηλότερες τιμές από κάθε άλλο πρόγραμμα. Σε μελέτη του Κογκρέσου το 2005, βρέθηκε ότι λόγω αυτού ακριβώς του προνομίου οι τιμές των φαρμάκων για τους δικαιούχους του VA αντιστοιχούν στο 42% του εθνικού μέσου όρου.

Η αναντιστοιχία ανάμεσα στις δαπάνες και στην ποιότητα της παρεχόμενης περίθαλψης όπως αυτή περιγράφηκε νωρίτερα εγείρει σοβαρά ερωτήματα σχετικά με την αποτελεσματικότητα του συστήματος υγείας όπως αυτό έχει διαμορφωθεί σήμερα και πυροδότησε πλήθος συζητήσεων και αντιπαραθέσεων στην κοινωνία των ΗΠΑ με αφορμή την πρόθεση του προέδρου Ομπάμα να μεταρρυθμίσει το σύστημα υγείας της χώρας.   

Με τις υγείες μας!