Φερεντζές

Προσπαθώ απεγνωσμένα εδώ και κάποιες μέρες να καταλάβω τι εξυπηρετούν τα Special Olympics. Το μόνο το οποίο δεν εξυπηρετούν είναι ο σεβασμός στα άτομα με νοητική αναπηρία, τα οποία ενδύονται το ρόλο των πρωταθλητών που ευτυχώς δεν είναι με κάθε λογής πονόψυχους μεγιστάνες στις κερκίδες να χειροκροτούν. Τι εξυπηρετεί να επικαλούμαστε διαρκώς τη "δύναμη των παιδιών" όπως αυτή προκύπτει μέσα σε ένα καθόλα ανταγωνιστικό πλαίσιο-δάνειο από άλλες παραστάσεις, όταν κάνουμε ελάχιστα για τις αδυναμίες τους; Επιπλέον, όλο αυτό το τσίρκο συνοδεύεται από τον πλέον υπομονευτικό για τα δικαιώματα των ανθρώπων αυτών χαρακτηρισμό. Άτομα με ειδικές ικανότητες σου λέει, κι ως δια μαγείας εξαφανίζονται οι ειδικές ανάγκες τους οι οποίες είναι χρέος όλων να εξυπηρετηθούν. Θα παρακαλούσα οποιονδήποτε γνωρίζει ποιες ακριβώς είναι οι ειδικές ικανότητες των νοητικά ανάπηρων ατόμων να με διαφωτίσει σχετικώς. 

Η φιλανθρωπία έχει υπάρξει πολλές φορές το άλλοθι για να παραιτηθεί των υποχρεώσεών του τόσο ο απλός πολίτης όσο και η οργανωμένη πολιτεία. Στην Ελλάδα, από τη στιγμή που η Βαρδινογιάννη έγινε πρέσβειρα καλής θέλησης, έχει αναλάβει εργολαβικά μαζί με τον Σάκη Ρουβά τα καρκινοπαθή παιδιά και τα άτομα με αναπηρίες, ενώ οι δομές που όφειλαν να πρωτοστατούν στα ζητήματα αυτά περί άλλα τυρβάζουν. Τα Special Olympics είναι ένα καλό -κι ακριβό- προπέτασμα καπνού το οποίο καλύπτει μια πολιτεία η οποία συρικνώνει το Εθνικό Ίδρυμα Κωφών και κωφεύει τόσο καιρό που το εξπρές του μεσονυχτίου ανεβαίνει στο Κέντρο Περίθαλψης στα Λεχαινά.