Ότι θυμάμαι, χαίρομαι

Επειδή αδυνατώ να παρακολουθήσω με ψυχραιμία τις εξελίξεις και τα πεπραγμένα των διαφόρων ελβετόψυχων αμερικανοτσολιάδων, θα ασχοληθώ με δίσκους. Θα ήθελα να ασχοληθώ με ιπτάμενους δίσκους, σαν αυτούς που παρακαλάω να πάρουν τον Τζέφρυ και την ηλίθια συμμορία του -πλέον ηλίθια και των αδελφών Ντάλτον- και να τους στείλουν στην Ανδρομέδα. Όχι, με ελικόπτερα δε συμβιβάζομαι.

Joe Bonamassa - Dust Bowl

Έχω ξαναγράψει για το ξανθό αψηλό αγόρι άλλες δύο φορές. Η πρώτη ήταν μετά το εκπληκτικό live που είχε δώσει στο "Κύτταρο" πριν περίπου ενάμιση χρόνο. Η δεύτερη ήταν μετά την κυκλοφορία των Black Country Communion, μαζί με τους αξιότιμους Hughes, Sherinian και Bohnam Jr. Επανέρχομαι σε μια από τις αγαπημένες μου εμμονές κι έχω πολύ σοβαρό λόγο για να το κάνω. Ο τελευταίος δίσκος του Bonamassa είναι χαλαρά ο καλύτερός του από πλευράς παραγωγής και σύνθεσης. Vintage συνθέσεις για τις οποίες σε προκαταλαμβάνει και το εξώφυλλο, κομμάτια με αναφορές στην αμερικανική παράδοση στα οποία χαλιναγωγεί το αστείρευτο κιθαριστικό του τάλαντο και σέβεται τη φόρμα, αλλά και σημεία στα οποία καραφλιάζεις από την ενέργεια του παιξίματος συνθέτουν αυτό το δίσκο. Έχει και συμμετοχές το κόλπο.

Hughes Turner Project I

Είχα πραγματικά πολύ καιρό να ακούσω δίσκο ο οποίος να μην πάσχει πουθενά. Όταν λέμε πουθενά, εννοούμε πουθενά (όπως όταν ο Φρύδιας έλεγε ισόβια, εννοούσε ισόβια). Αυτός ο δίσκος είναι ότι λέει ο τίτλος του. Είναι το πρώτο από τα δύο projects των Glen Hughes και του Joe Lynn Turner, αμφότεροι πρώην τραγουδιστές ανάμεσα σε πολλά άλλα  των Deep Purple. Δεν έχω πολλά να γράψω. Ο δίσκος είναι ο ορισμός του hard rock με βαριές κιθάρες, πιασάρικα ρεφραίν και σόλο δυναμίτες. Θα κάνω δύο μικρά σχόλια. Πρώτον, ότι παρά τις συγκινητικές προσπάθειες του Turner, o Voice of Rock είναι απλησίαστος. Δεύτερον, παρά τη βαρύγδουπη συμμετοχή σε ένα τραγούδι του πολύ Paul Gilbert στις κιθάρες σε ένα κομμάτι, τη χημεία του Hughes με τον σταθερό συνεργάτη του κιθαρίστα JJ Marsh δεν την αγγίζει καν. Συγνώμη, Paul. Θα σε αποκαταστήσω -με βαριά καρδιά- ευθύς αμέσως.

Μήπως οι Dream Theater θα έπρεπε να σκεφτούν αντί να ξαποστείλουν με διαδικασίες reality show τον ογκόλιθο Mike Portnoy, να ξεφορτώνονταν και αυτοί κι εμείς αυτόν τον αστείο τραγουδιστή που τους τρώει τα σωθικά και να δοκίμαζαν τον Hughes; Λέω εγώ τώρα...

Mr. Big -What If...

Πρέπει να απολογηθώ εκ των προτέρων. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα παρουσιάσω έναν δίσκο των Mr. Big με τον Gilbert στις κιθάρες κι όχι με το αντίπαλο δέος και προσωπικό πουλέν μου Richie Kotzen. Θα ξεκαθαρίσω επίσης ότι δε θεωρώ το "What If..." καλύτερο του "Get Over It" ή του "Hey Man". Παρόλα αυτά, ο νέος δίσκος των Mr. Big είναι φωτιά. Ο Gilbert έχει βαρύνει τις κιθάρες κατά πολύ σε σχέση με τον Kotzen, κάτι που έχει ένα αναμενόμενο κόστος στο groove στο οποίο ο τελευταίος είναι έτη φωτός μακριά. Υπάρχουν όμως στιγμές -και όχι λίγες- όπου με τα παιξίματά του μου έπεσαν τα δόντια. Κατά τα λοιπά, ευχάριστη έκπληξη ο baby face Eric Martin στα φωνητικά, στη μάλλον καλύτερή του ηχογράφηση. Φυσικά και δεν ξέχασα τον εξωφρενικό κωλόγερο Billy Sheehan στο μπάσο, αλλά τι να πω για δαύτον; Όσοι δεν τον ξέρετε, δείτε τον εδώ και κλάψτε.

Tom Jones - Praise And Blame

Ο αξιαγάπητος βαψομαλλιάς, ο τραγουδιστής του μεγαλειώδους Sex Bomb, επανήλθε με αυτόν τον εξαιρετικό δίσκο. Διαβάζοντας διάφορες κριτικές στο internet παρατήρησα ότι η γενική γραμμή αυτών ήταν ότι ο δίσκος αποτελεί την εξιλέωση του Jones. Θα διαφωνήσω κάθετα. Εξιλέωση από τι ακριβώς; Από την αξιοπρεπέστατη pop την οποία υπηρετούσε για πολλα χρόνια; Αηδίες. Στα του δίσκου τώρα, ο Jones κάνει μια στροφή στις ρίζες ερμηνεύοντας μουσικά ιδιώματα τα οποία αντικατοπτρίζονταν έτσι κι αλλιώς στον τρόπο που τραγουδούσε. Ο δίσκος περιμένει folk, country, blues και gospel κομμάτια, άλλα παραδοσιακά κι άλλα γραμμένα από μεγάλους δημιουργούς (Dylan, John Lee Hooker). Το ηχόχρωμα της φωνής του είναι καταπληκτικό κι αναδεικνύεται ακόμη περισσότερο από τις λιτές ενορχηστρώσεις που έχουν επιλεγεί. Τα "Lord Help", "Nobody's Fault But Mine", "Did Trouble Me", "Burning Hell" ξεχωρίζουν κατά τι.

Danger Mouse and Sparklehorse - Dark Night Of The Soul

Θα ξεκινήσω συστήνοντας τους καλλιτέχνες, τους οποίους μπορεί ήδη να γνωρίζετε. Ο μεν Danger Mouse είναι το ήμισυ των Gnarls Barkley (το υπόλοιπο μισό και βάλε λόγω κιλών είναι ο Cee Lo Green) και βασικός συντελεστής των δίσκων St. Elsewhere και The Odd Couple τους οποίους αξίζει να ακούσετε. Υπήρξε επίσης παραγωγός του καλύτερου κατά τη γνώμη μου δίσκου των Gorillaz, Demon Days. Οι Sparklehorse αποτελούνταν από τους Mark Linkous και Scott Minor μέχρι που ο πρώτος και ακρογωνιαίος λίθος του σχήματος εγκατέλειψε τα εγκόσμια πέρισυ. Τα χρέη του τραγουδιστή  στο δισκάκι αυτό αναλαμβάνουν διάφοροι πολύ γνωστοί και λιγότερο γνωστοί καλλιτέχνες. Έχω μια δυσκολία να περιγράψω ακριβώς το είδος της μουσικής. Πολύ ατμοσφαιρικά κομμάτια (χαρακτηρισμός που δε λέει τίποτα βέβαια), πολλά εφέ, αρκετά ηλεκτρονικά στοιχεία αλλά βασικά αυτό που ξεχωρίζει είναι οι πολύ ωραίες μελωδικές γραμμές στα φωνητικά. Από τους καλύτερους δίσκους που άκουσα τα τελευταία δύο χρόνια.

The Dead Weather - Horehound 

Σπάνια προκύπτει τέτοια χημεία στα λεγόμενα super groups. Επί του προκειμένου, το πείραμα είχε τέτοια επιτυχία που καλό θα ήταν οι συντελεστές να παρατήσουν τις λοιπές υποχρεώσεις και να αφοσιωθούν σε αυτό. Οι ευχάριστες εκπλήξεις με αυτή την μπάντα είναι πάμπολλες. Πρώτον, είναι από το Nashville του Tennessee που αλίμονο πόσους μεγάλους καλλιτέχνες έχει βγάλει. Δεύτερον, όλα μα όλα τα μέλη έχουν δώσει τα καλύτερα διαπιστευτήρια. Ο Jack White από τους White Stripes και τους Raconteurs παρατάει την κιθάρα και πιάνει τα τύμπανα στα οποία τα καταφέρνει καλύτερα, ο Dean Fertita των Queens of the Stone Age κάνει κάτι που έκανε εξαιρετικά τόσα χρόνια, παίζει βρώμικα riff και solo, ο Jack Laurence των -αγαπημένων του Jim Jarmusch- Greenhornes παίζει μπάσο και η Alisson Mosshart των The Kills τραγουδά (παρεμπιπτόντως ο τελευταίος δίσκος των The Kills είναι συμπαθητικότατος). Το ιδίωμα που προκύπτει είναι λίγο garage, εκάστοτε bluesy αλλά κυρίως είναι rock. Από το κανονικό rock, αυτό που παίζεται από ανθρώπους, με μουσικά όργανα, με τα χέρια τους, σε βρώμικα studio σε υπόγεια πολυκατοικιών, με τον ένοικο του ισογείου να απειλεί συνεχώς ότι θα φέρει την αστυνομία.  

Gov't Mule - High and Mighty

Τι έμαθες παιδί μου στο στρατό; Τους Mule πατέρα! Ευγνωμονώ το Λαρισαίο φαντάρο που μου άνοιξε τα μάτια πριν από τέσσερα χρονάκια και με μύησε στο μαγικό κόσμο του τεράστιου Warren Haynes και της παρέας του. Ο Haynes είναι ήδη κιθαριστικός θρύλος στο Αμέρικα, έχει παίξει με όλη την καλή κοινωνία, από τους Grateful Dead και τον Dave Matthews μέχρι και τους Corrosion of Conformity, αλλά εκεί που γίνεται ο κακός χαμός είναι όταν ζευγαρώνει με τον Derek Trucks στους αναγεννημένους Allman Brothers (χαλαρά το καλύτερο κιθαριστικό ντουέτο στην πιάτσα) και στους Mule. Η μπάντα χαρακτηρίζεται από πολλούς η καλύτερη jam rock μπάντα -μαζί με αυτή του Matthews- και πώς όχι, όταν οι συναυλίες κρατάνε κάνα τρίωρο και οι ευλογημένοι που παρακολουθούν τους Mule επί σκηνής ακούνε εκτός από τα δικά τους κομμάτια, από Hendrix και Sabbath μέχρι Coltrane. Η αλήθεια είναι πως όντας τόσο μαγεμένος από τις ζωντανές ηχογραφήσεις τους, είχα αφήσει λίγο πίσω τις studio δουλειές τους. Κατέληξα λοιπόν ότι με βραχεία κεφαλή ο δίσκος αυτός του 2006 είναι ο καλύτερός τους. Southern από τα λίγα, blues νέας κοπής ώστε να ακούγονται φρέσκα και ζωηρά και hard rock τύπου 70s είναι τα κύρια χαρακτηριστικά του δίσκου. Το μόνο δυσάρεστο είναι ότι όσο το ελληνικό κοινό κάνει sold out τον Malmsteen και αγνοεί τους υπόλοιπους, δε θα αξιωθώ να τους δω ουδεπόποτε. 

The Twilight Singers - Dynamite Steps

Πριν γράψω για τον δίσκο, θα ήθελα να γράψω πέντε λόγια για τον κύριο Greg Dulli. Ο ιδρυτής των Twilight Singers είναι κυρίως γνωστός από τους υπέροχους Afghan Whigs με τους οποίους έγραψε ιστορία τη δεκαετία του '90. Ο λόγος για τον οποίο θα τον έχω για πάντα στην καρδιά μου είναι ,πέραν της διεστραμένης, αισθαντικής και ενίοτε φάλτσας φωνάρας του, ότι αντιστάθηκε με νύχια και με δόντια στην λαίλαπα του grunge που εκείνη την περίοδο κατέστρεφε τη μουσική -πάντα με κάποιες εξαιρέσεις. Ο Dulli έγραψε κιθαριστικό rock από τα λίγα, με εξαιρετικά φωνητικά, με πολλές επιρροές από το funk και τη μαύρη μουσική, χρησιμοποιώντας πνευστά και άλλα για τα οποία οι φιλόμουσοι θα πρέπει να του είμαστε ευγνώμονες. Με τους Twilight Singers έχει ριζώσει κάπου στη Νέα Ορλεάνη και κάπου εκεί έγραψε και αυτόν τον πολύ καλό δίσκο. Έχει και χιτάρες το μενού (On The Corner), έχει και μπαλάντες (Get Lucky), έχει down tempo ύμνους (Never Seen No Devil). Go on, Greg!

Gil Scott Heron - The Revolution Will Not Be Televised

Μέχρι να ενημερωθώ για το θάνατό του ήμουν έτοιμος να γράψω για την περσινή του επιστροφή μετά από πολλά χρόνια στη δισκογραφία με το "I'm New Here". Πέρυσι τέτοιον καιρό περίπου σιχτίριζα που ήμουν εκτός Αθηνών και αντί να τον έβλεπα ζωντανα, θα την έβγαζα πάλι στο Retro στην κεντρική πλατεία της Σπάρτης. Εκείνη η συναυλία δε δόθηκε ποτέ στην Ελλάδα, όπως δε θα δοθεί και καμία άλλη πουθενά από αυτόν. Ούτε θα γραφτεί άλλο τραγούδι ή ποίημα από αυτόν. Είμαι πολύ λίγος για να κρίνω αυτόν τον δίσκο. Να γράψω για ποιο κομμάτι απ' όλα; Για το ομώνυμο ή για το "Lady Day and John Coltrane"; Για το "Home Is Where The Hatred Is" ή για το "A Sign Of The Ages"; Ακούστε τον σαν φόρο τιμής στον άνθρωπο που έχει κάνει με τον τίτλο αυτού του δίσκου την πιο αισιόδοξη πρόβλεψη για την ανθρωπότητα. 

Plastic people with plastic minds on their way to plastic homes
There's no beginning, there ain't no ending
just on and on and on and on and...
It's all because we're so afraid to say that we're alone
until our hero rides in, rides in on his saxophone
You could call on Lady Day!
You could call on John Coltrane!
They'll wash your troubles, your troubles away