Σε πείσμα των καιρών κατά τους οποίους απαγορεύεται η ψυχαγωγία, το ξανάριξα στη μουσική. Αν και οι καιροί προτάσσουν να παίζονται ρέκβιεμ και μανιάτικα μοιρολόγια, στα πρόσφατα ακούσματά μου δεν περιλαμβάνεται ούτε δείγμα από δαύτα. Θα μου πείτε, εδώ ο κόσμος καίγεται, το καράβι βουλιάζει κι εσύ ασχολείσαι με λίστες δίσκων; Ε λοιπόν, ναι. Και ο Τιτανικός όταν βούλιαζε κάποιοι ταλαίπωροι παιάνιζαν μέχρι να αρχίσουν να βγαίνουν μπουρμπουλήθρες από τις τρομπέτες.
Tedeschi Trucks Band - Revelator
Το ζεύγος στη ζωή και συχνά και στη σκηνή αποφάσισε -προς μεγάλη τέρψη εμού και κάμποσων εκατομμυρίων ακόμα- να ενώσει τις δυνάμεις του και στο studio. Για τον Dereck Trucks θα πω μόνο τούτο. Είναι κατά την ταπεινή μου γνώμη ο πιο προικισμένος κιθαρίστας της νεότερης γενιάς όσο αφορά τις μουσικές καταβολές του, τις μελωδίες του και το εντελώς προσωπικό του ύφος. Αγαπημένο παιδί των B.B. King, Clapton, Santana και Hancock είναι πραγματικά μια κλάση μόνος του στα blues, southern και funk μονοπάτια (και σίγουρα πολύ πιο μπροστά από τους Mayer και Frusciante με τους οποίους το Rolling Stone τον πλάσαρε πακέτο μια εποχή). Η σύζυγος κυρία Susan Tedeschi από κάποιο γονιδιακό τερτίπι προέκυψε λευκή στο χρώμα. Μαύρικη φωνή και εξαιρετικό blues παίξιμο σε συσκευασία ενός -ή καλύτερα μίας- που καθηλώνουν. Ο πρώτος κοινός τους δίσκος είναι μια ωδή στα είδη που υπηρετούν πιστά και οι δυο τους και αυτό το καταφέρνουν συνεπικουρούμενοι από μια εξαιρετική μπάντα, πολλά μέλη της οποίας είχαν δοκιμαστεί με επιτυχία από τον Πάπα Herbie Hancock Α' στο Imagine Project. Από τα αξιοσημείωτα του lineup, η συμμετοχή του εξαιρετικού Mike Matisson, βασικού τραγουδιστή στην Derek Trucks Band, στα φωνητικά πίσω από τη λέαινα Tedeschi.
Το ζεύγος στη ζωή και συχνά και στη σκηνή αποφάσισε -προς μεγάλη τέρψη εμού και κάμποσων εκατομμυρίων ακόμα- να ενώσει τις δυνάμεις του και στο studio. Για τον Dereck Trucks θα πω μόνο τούτο. Είναι κατά την ταπεινή μου γνώμη ο πιο προικισμένος κιθαρίστας της νεότερης γενιάς όσο αφορά τις μουσικές καταβολές του, τις μελωδίες του και το εντελώς προσωπικό του ύφος. Αγαπημένο παιδί των B.B. King, Clapton, Santana και Hancock είναι πραγματικά μια κλάση μόνος του στα blues, southern και funk μονοπάτια (και σίγουρα πολύ πιο μπροστά από τους Mayer και Frusciante με τους οποίους το Rolling Stone τον πλάσαρε πακέτο μια εποχή). Η σύζυγος κυρία Susan Tedeschi από κάποιο γονιδιακό τερτίπι προέκυψε λευκή στο χρώμα. Μαύρικη φωνή και εξαιρετικό blues παίξιμο σε συσκευασία ενός -ή καλύτερα μίας- που καθηλώνουν. Ο πρώτος κοινός τους δίσκος είναι μια ωδή στα είδη που υπηρετούν πιστά και οι δυο τους και αυτό το καταφέρνουν συνεπικουρούμενοι από μια εξαιρετική μπάντα, πολλά μέλη της οποίας είχαν δοκιμαστεί με επιτυχία από τον Πάπα Herbie Hancock Α' στο Imagine Project. Από τα αξιοσημείωτα του lineup, η συμμετοχή του εξαιρετικού Mike Matisson, βασικού τραγουδιστή στην Derek Trucks Band, στα φωνητικά πίσω από τη λέαινα Tedeschi.
TV On the Radio - Nine Types of Light
Τα αγόρια από το Big Apple έβγαλαν τον δίσκο αυτό τον Απρίλη του 2011 και λίγες ημέρες μετά το μέλος της μπάντας Gerard Smith πέθανε καθιστώντας το μέλλον της μπάντας -σύμφωνα με τη Wiki- αβέβαιο. Όπως και να έχει ο δίσκος είναι ένα καταπληκτικό μείγμα δύσκολα προσδιορίσιμο με τα electro και rock στοιχεία να ξεχωρίζουν, όπως ξεχωρίζουν από το δίσκο το New Cannonball Blues με το συνδυασμό πνευστών οργάνων και ηλεκτρονικών ήχων, το uptempo Repetition και το Will Do με τα συναρπαστικά φωνητικά του. Επειδή τα παλικάρια ψάχνονται με τα πολυμέσα και με άλλες μορφές τέχνης κι έκφρασης κι έτσι, έχουν έχουν οπτικοποιήσει το album σε μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία που μπορείτε να απολαύσετε εδώ.
Dimitris Kalantzis Quintet and Athens Camerata - Mano's Jazz Tribute to Manos Hadjidakis
Ότι καλύτερο έχει δώσει η ελληνική δισκογραφία εδώ και χρόνια. Ελληνική είπα; Παραλίγο. Ο σπουδαίος Δημήτρης Καλαντζής βρήκε θαλπωρή στην αγκαλιά της Verve -ναι, της γνωστής δισκογραφικής Verve- την ίδια ώρα που δίσκοι άξιων διαδόχων και μαθητών του αναζητούν αέρα να αναπνεύσουν ανάμεσα σε ορδές δισύλλαβων απολίτιστων (Ρέμος, Κιάμος, Βέρτης και πάει κλαίγοντας και συχτιρίζοντας). Είναι συγκινητικός ο σεβασμός που δείχνει ο Καλαντζής στο χατζηδακικό έργο αλλά και εξίσου συγκινητική η νέα πνοή που του εμφυσά. Άξιος αρωγός ο Λογιάδης με την Καμεράτα, αλλά το κουιντέτο του πιανίστα είναι αυτό που κλέβει καρδιές. Κτιστάκης στα τύμπανα, Γεωργιάδης στο κοντραμπάσο, Πατερέλης στο σαξόφωνο και Πολυζωγόπουλος στην τρομπέτα. Δεν μπορώ να αποφύγω τη λούμπα και να ξεχωρίσω τους ευρισκόμενους σε μοναδική φόρμα πνευστούς. Πατερέλης (ειδικά στο Τραγούδι του Δρόμου και στο Μια Παναγιά) και A. Poly (ουδεμία σχέση έχων με τον G. Poly) σε όλο το δίσκο είναι χάρμα ωτών! Όπως χάρμα και η σχετική ανάρτηση του Costinho.
Dream Theater - Octavarium
Διάλεξα αυτόν το δίσκο για τους εξής λόγους. Η περίοδος που ακολούθησε το μεγαλειώδες "Metropolis Pt.II Scenes From a Memory" περιελάμβανε δίσκους που με άφησαν παντελώς αδιάφορο, σε βαθμό να μην έχω ακούσει ολόκληρο δίσκο (sorry Chris). Πολλή η φασαρία, λίγη η μελωδία, μου φάνταζε σας αγώνας δρόμου να αποδείξουν αυτό που μόνο οι κουφοί αγνοούν. Ότι είναι, ο καθένας στο όργανό του, απλησίαστοι βιρτουόζοι. Με το Octavarium επέστρεψαν σε πιο γνώριμο σε μένα ύφος. Οι φανατικοί της μπάντας μπορεί να θεωρήσουν συμβιβασμό το ότι ο δίσκος περιέχει κομμάτια διάρκειας μόλις 6 λεπτών, αλλά οι Theater νομίζω τους αποζημιώνουν με την εικοσιτετράλεπτη ομώνυμη σύνθεση, αν και πρόκειται μάλλον για συρραφή επιμέρους κομματιών παρά για κάτι ομοιογενές. To Root of All Evil με τη ριφάρα του, το Never Enough με την κάτι-από-Muse μελωδική του γραμμή αλλά κυρίως το Panic Attack ξεχωρίζουν. Ο δεύτερος λόγος που ασχολούμαι με το Octavarium είναι για να αποδώσω τον δέοντα φόρο τιμής στον μέγιστο drummer Mike Portnoy, προ μηνών απολυθέντα από την μπάντα. Δε θα μπω στη γελοία διαδικασία σύγκρισής του με τον διάδοχό του Mike Mangini. Αν ήμουν δεκαπέντε χρονών θα το έκανα. Αν ήμουν φαν του Metal Hammer, επίσης. Επειδή έχει τύχει να δω τον Mangini να παίζει ζωντανά, μπορώ να βεβαιώσω ότι θα τα καταφέρει περίφημα. Το βασικό πρόβλημα με την αποχώρηση του Portnoy είναι ότι η μπάντα χάνει την ψυχή της. Γιατί οι Theater παίζουν metal και ο Portnoy ήταν και είναι ένας πραγματικός μεταλάς.
Πριν προβώ στην κριτική -σας προεξοφλώ ότι θα είναι διθυραμβική- για τον δίσκο, θα καταθέσω μια ιατρική τρόπον τινά άποψη. Βρισκόμαστε στα 1994 στο Montreaux της Ελβετίας. Ο σαρανταεξάχρονος Gallagher βρίσκεται στη σκηνή του φημισμένου Jazz Festival με το τρίο του, πρησμένος από την κατακράτηση ύδατος και άλατος λόγω της κίρρωσης ήπατος από την οποία υποφέρει. Προχωρημένη η κατάσταση, βαριά ο ασθενής. Τον επόμενο χρόνο θα υποβληθεί σε μεταμόσχευση ήπατος, από επιπλοκές της οποίας θα μας αφήσει ορφανούς. Τα βιβλία λένε κι εγώ το επιβεβαιώνω βλέποντάς το καθημερινά ότι οι τελικού σταδίου ηπατοπαθείς πάσχουν από τη λεγόμενη ηπατική εγκεφαλοπάθεια, η οποία επηρεάζει όλες τις αδρές και λεπτές δεξιότητες. Αρχίδια. Αυτά ισχύουν για τους άλλους, όχι για τους Ιρλανδούς. Το τι κάνει ο Gallagher στο Montreaux με το ένα πόδι στον τάφο δεν περιγράφεται. Σπέρνει μακελειό και όλεθρο με κιθάρα και φωνή διαψεύδοντας τους πάντες και τα πάντα. Τον επόμενο χρόνο θα καταλήξει έχοντας για παράσημο τον αστικό μύθο που θέλει τον Hendrix όταν ρωτήθηκε για το πώς αισθάνεται που είναι ο καλύτερος κιθαρίστας του κόσμου, να απαντά "ρωτήστε καλύτερα τον Rory".
Ο διπλός αυτός δίσκος περιέχει ακυκλοφόρητες studio ηχογραφήσεις καθώς και μια live ηχογράφηση της διετίας 1978-1979, όταν ο παιχταράς ήταν στα καλύτερά του. Εξαιρετική ποιότητα ήχου και μεγάλη σε πλήθος μπάντα για τα δεδομένα του Gallagher στην studio ηχογράφηση.. Στη ζωντανή ηχογράφηση επανέρχεται στο γνωστό του τρίο με τους Ted McKenna στα τύμπανα και τον Gerry McAvoy στο μπάσο. Πρέπει να άκουσα στο αυτοκίνητο καμιά εκατοστή φορές συνεχόμενα το Calling Card κι άλλες τόσες το Overnight Bag όταν το πρωτοπήρα...
Διάλεξα αυτόν το δίσκο για τους εξής λόγους. Η περίοδος που ακολούθησε το μεγαλειώδες "Metropolis Pt.II Scenes From a Memory" περιελάμβανε δίσκους που με άφησαν παντελώς αδιάφορο, σε βαθμό να μην έχω ακούσει ολόκληρο δίσκο (sorry Chris). Πολλή η φασαρία, λίγη η μελωδία, μου φάνταζε σας αγώνας δρόμου να αποδείξουν αυτό που μόνο οι κουφοί αγνοούν. Ότι είναι, ο καθένας στο όργανό του, απλησίαστοι βιρτουόζοι. Με το Octavarium επέστρεψαν σε πιο γνώριμο σε μένα ύφος. Οι φανατικοί της μπάντας μπορεί να θεωρήσουν συμβιβασμό το ότι ο δίσκος περιέχει κομμάτια διάρκειας μόλις 6 λεπτών, αλλά οι Theater νομίζω τους αποζημιώνουν με την εικοσιτετράλεπτη ομώνυμη σύνθεση, αν και πρόκειται μάλλον για συρραφή επιμέρους κομματιών παρά για κάτι ομοιογενές. To Root of All Evil με τη ριφάρα του, το Never Enough με την κάτι-από-Muse μελωδική του γραμμή αλλά κυρίως το Panic Attack ξεχωρίζουν. Ο δεύτερος λόγος που ασχολούμαι με το Octavarium είναι για να αποδώσω τον δέοντα φόρο τιμής στον μέγιστο drummer Mike Portnoy, προ μηνών απολυθέντα από την μπάντα. Δε θα μπω στη γελοία διαδικασία σύγκρισής του με τον διάδοχό του Mike Mangini. Αν ήμουν δεκαπέντε χρονών θα το έκανα. Αν ήμουν φαν του Metal Hammer, επίσης. Επειδή έχει τύχει να δω τον Mangini να παίζει ζωντανά, μπορώ να βεβαιώσω ότι θα τα καταφέρει περίφημα. Το βασικό πρόβλημα με την αποχώρηση του Portnoy είναι ότι η μπάντα χάνει την ψυχή της. Γιατί οι Theater παίζουν metal και ο Portnoy ήταν και είναι ένας πραγματικός μεταλάς.
Rory Galagher - Notes From San Francisco
Ο διπλός αυτός δίσκος περιέχει ακυκλοφόρητες studio ηχογραφήσεις καθώς και μια live ηχογράφηση της διετίας 1978-1979, όταν ο παιχταράς ήταν στα καλύτερά του. Εξαιρετική ποιότητα ήχου και μεγάλη σε πλήθος μπάντα για τα δεδομένα του Gallagher στην studio ηχογράφηση.. Στη ζωντανή ηχογράφηση επανέρχεται στο γνωστό του τρίο με τους Ted McKenna στα τύμπανα και τον Gerry McAvoy στο μπάσο. Πρέπει να άκουσα στο αυτοκίνητο καμιά εκατοστή φορές συνεχόμενα το Calling Card κι άλλες τόσες το Overnight Bag όταν το πρωτοπήρα...
Μιας κ το ανέφερες, να πω κ εγώ την αμαρτία μου: μετά το Metropolis, part II πέρασαν δίσκοι που δεν έφτασαν ούτε καν ολόκληρη ακρόαση (βλ. κάτι με chaos, κάτι άλλο με clouds... για τίτλους κομματιών ούτε λόγος).
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια το Portnoy-gate, το μόνο καλό με αυτή την ιστορία ήταν το απίστευτα διασκεδαστικό "ala super idol" καραγκιοζιλίκι στο youtube, από το οποίο γνώρισα παρεμπιπτόντως τον τρομερό Marco Minemann που ευτυχώς απορίφθηκέ από την καταδίκη να γίνει το κακέκτυπο του Portnoy. Δυστυχώς φαίνεται αυτή να είναι η μοίρα του νέου Mike...
Κοντός ψαλμός αλληλούια βεβαίως αφού βλέπω στη wikipedia (στα πλαίσια της έρευνάς μου για αυτό το μακρυσκελές σχόλιο επειδή δεν έχω τίποτα καλύτερο να κάνω) ότι βγήκε το νέο άλμπουμ, εντέχνως τιτλοφορημένο "A Dramatic Turn of Events" -κάτι σαν τον δίσκο του Προδρόμου toy Big Brother, "Το πρώτο παιχνίδι" ένα πράμα- τον οποίο κ κατεβάζω κ ο θεός βοηθός...
Όσο για το Octavarium παρόλο που μου άρεσε αρκετά σα δίσκος, μου φάνηκε λίγο σαν παραπομπή σε επιρροές παρά καθαρόαιμος δίσκος Theater (λίγο Muse, λίγο U2, λίγο Floyd, λίγο Metallica...)
Κ όσο ακούω το νέο δίσκο που μόλις κατέβηκε, να σε παραπέμψω στο ολοκαίνουριο πόνημα των Blotted Science, "The Animation of Entomology" ο οποίος είναι κ ο πρώτος δίσκος τον οποίο αγόρασα τα τελευταία 2 χρόνια.
Πολλά και ενδιαφέροντα γράφεις Chris όταν δεν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις. Μια χαρά σε βρίσκω!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜιας και ανοίξαμε την ωραία αυτή κουβεντούλα να σου πω και τις δικές μου εντυπώσεις, πρώτον από Portnoy-gate ή Next Top Mike. Δεν ξέρω τίνος διεστραμμένου ήταν η ιδέα του reality, αλλά μάλλον το χρεώνω στη νυφίτσα τον Petrucci. Επίσης, πόσο θεϊκό το σκηνικό που κάνει λάθος στα παιξίματά του ο Donati. Ποιος, ο Donati! O Minemann ήταν όντως εκπληκτικός, αλλά θα τον καταδιώκει πάντα ο ρόλος του Πρόδρομου σε reality με νικητή τον Τσάκα, ας πούμε!
Όσο για τις επιρροές, έχω γενικά μέσα μου μια αντίφαση. Είναι ακομπλεξάριστη και μεγαλόψυχη απόδοση σεβασμού σε ήχους που καθορίζουν μια μπάντα ή εύκολος τρόπος να βγει η μπάντα από τη λούμπα της έλλειψης έμπνευσης; Και ισχύει και για άλλες μπάντες αυτό. Η εισαγωγή στο ομώνυμο (Octavarium) είναι προκλητικά συναφής με το Shine...
Θα την τσεκάρω την πρότασή σου, ομοογώ ότι δεν έχω ιδέα!