Σε μια εξαιρετική διάλεξη με θέμα τον διαβήτη προ ημερών, ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε η παράθεση πολύ φρέσκων δεδομένων που αφορούν τη δράση της ινσουλίνης σε επίπεδο εγκεφάλου, πέραν των ήδη γνωστών. Ο ομιλητής είπε εν ολοίγοις, φωτογραφίζοντάς με, ότι η διαφορά της ομάδας ατόμων που έχει αναπτύξει ή πρόκειται να αναπτύξει διαβήτη σε σχέση με την ομάδα σύγκρισης, έγκειται στο ότι μετά την εκπλήρωση της επιθυμίας λήψης τροφής για τη διατήρηση της ομοιόστασης και ικανοποίηση της αμιγώς βιολογικής ανάγκης της σίτισης, αντί να επέλθει κορεσμός του αισθήματος της πείνας ως όφειλε, το υποκείμενο είναι ευεπίφορο στις ηδονική εγκεφαλική διέγερση που προκαλούν η οσμή, η γεύση και η όραση της τροφής.
Από την άλλη, όλες τις ανωτέρω σοφιστείες ο φίλος Κορίνης τις έχει απαντήσει εδώ και χρόνια ως εξής. Όταν τον ρωτάω "Τάκη, πεινάμε;", μου απαντάει "Doc, η ερώτηση δεν είναι αν πεινάμε αλλά αν θα φάμε"!
χαχαχα! τέλειο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜη μου κρύβεσαι! Είχες κι εσύ κάποτε αυτή τη μετάλλαξη στο γονίδιο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίχα;;!!! Έχω αποφασίσει ότι πάντα θα έχω και έτσι μ'αρέσει! Και ήσουν ο πρώτος που σωστά με έβαζες στη θέση μου όταν πίστευα στην ανατροπή του πεπρωμένου!!! C you 2morrow mentor! -:))
ΑπάντησηΔιαγραφή