Ξυνόμενος (sic) στο κλεινόν άστυ, ακούω το Stronger Than Me από το Frank διαβάζοντας -όχι τυχαία φαντάζομαι- το Λόφο των Αυτοκτονιών του Elroy. Αφού της γάμησαν σώμα και μυαλό, την περιέφεραν ως άλλο Ελ Σιντ χωρίς να υπολογίσουν ότι ούτε λαλιά δεν έβγαινε, έκλαψαν στον τάφο της παρέα με απαράδεκτες ατάλαντες σελέμπριτις τύπου θυγατέρας Osbourne. Κι αναρωτιέμαι ιδρωκοπώντας στο μπαλκόνι μου. Αν δεν μπόρεσε η προνομιούχος Winehouse να αποτοξινωθεί και να σταθεί στα ασθενικά της ποδάρια, περιμένει κανείς να το καταφέρουν αβοήθητα τα πρεζάκια της Σωκράτους;
Ενώ ο δίσκος έχει προχωρήσει στο You Send Me Flying και η Amy νιαουρίζει τόσο ερωτικά κι έτσι όπως ποτέ δε θα μπορέσουν κάποια κακέκτυπα, αντιλαμβάνομαι ότι δεν στεναχωρήθηκα που τίναξε τα πεταλα με crack αξίας χιλίων λιρών. Είμαι νευριασμένος. Έξαλλος. Τελειώνει το κομμάτι με μια ωραία μπόσα και ακολουθεί το Know You Now. Και ψάχνω να βρω ποιο άλλο πλάσμα τα τελευταία χρόνια ήταν τόσο ταλαντούχο ώστε να έχει ντεμπούτο δίσκο το Frank, ακολουθούμενο από το Back In Black. Δε μου έρχεται κάτι. Άλλα τι να το κάνεις. 'Όπως λέν' και στο χωριό μου, ήθελές τα και παθές τα.
Τρελό respect σε Amy Κώστα. Καταλαβαίνω ότι θα αντέτασσε κανείς ότι εύκολα τα λέμε εμείς, έξω από το χορό των -απαγορευμένων;- εξαρτήσεων αλλά τολμώ να πω ότι τουλάχιστον κέρδισε κάτι: Την αιώνια εκτίμηση από όσους ζητάνε από τη μουσική κάτι περισσότερο από την εκτέλεση χορηγημένων από τη βιομηχανία συνταγών επιτυχίας! Αληθινά προβήματικοί καλλιτέχνες = αληθινά λυτρωτικά έργα -:))
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Amy ήταν μοναδική. Τι φωνή.. Από τις ωραιότερες που έχω ακούσει. You know i'm no good. Καλό καλοκαίρι, Κώστα :)
ΑπάντησηΔιαγραφήSorry για την καθυστέρηση και στους δυο σας. Προς επιβεβαίωση των λεγόμενών σας:
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.youtube.com/watch?v=lyIDH22xjlw&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=ZTKypbCDheU
Όσο για την εξίσωσή σου Σάκη, μάλλον θα διαφωνήσω. Ξέρω πάμπολλους φυσιολογικότατους καλλιτέχνες που έχουν φτιάξει έργα πραγματικά λυτρωτικά για τα αυτάκια και τα ματάκια μου. Πιθανόν αυτή η δεισιδαιμονία να υπονομεύει πολλούς καλούς καλλιτέχνες που επιδιώκουν σε ένα βαθμό να φαίνονται -και καταλήγουν να είναι- προβληματικοί και καθόλου δημιουργικοί.