Ντη Τζέη

Εκεί που όλοι οι σοβαροί μπλόγκερς σκάρωναν τις λίστες τους με τους αγαπημένους δίσκους τους στα τέλη του χρόνου, εγώ αγρόν ηγόραζα. Αφού έφτασε Φλεβάρης μήνας για να μαζέψω κάποια καλά δισκάκια, λέω να σας τα παρουσιάσω. Δεν πρόκειται για ανασκόπηση του 2010 -θα ήμουν προκλητικά καθυστερημένος και παλαιοημερολογίτης-, αλλά για ότι καλό άκουσα τους τελευταίους μήνες.

Black Dub (σκέτο)

Ψάχνοντας στο δισκοπωλείο (για τους νεότερους, δισκοπωλείο λέγεται το κατάστημα που πουλάει καποια αντικείμενα ψηφιακά ή μη, τα οποία τοποθετείς σε κάποια μηχανήματα και παίζουν μουσική χωρίς να έχουν την κατάληξη .mp3) σταμάτησα σε αυτόν το δίσκο για δύο λόγους. Ο πρώτος ήταν το ιδιαίτερα καλαίσθητο εξώφυλλο. Ο δεύτερος ήταν ότι στο εγχείρημα του οποίου ηγείται κάποιος Daniel Lanois τον οποίο δε γνώριζα, συμμετείχε κάποιος τον οποίο γνώριζα πολύ καλά και απαντάει στο όνομα Brian Blade. Ο εν λόγω είναι τιτανοτεράστιος -δήθεν τζαζ, στην πραγματικότητα μέταλ- ντράμερ. Όποιος είχε ακουσει τον Wayne Shorter στο Μέγαρο πριν κανα δύο χρόνια, μπορεί να είχε ισοπεδωθεί όπως κι εγώ από την ενέργεια που εξέπεμπε το kit του Blade. Μπορεί επίσης να με είχε δει κολλημένο στο κάθισμα σε κατάσταση stupor να με μαζεύουν με τα κουταλάκια μετά τα solo του. 

Ο δίσκος αυτός δεν είναι ένας τζαζ δίσκος. Θα έλεγα ότι κινείται κάπου μεταξύ του rock, americana και  του trip hop. Ο Blade ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες στη μπάντα, ο Lanois προσθέτει ωραίες μινιμαλιστικές κιθάρες τύπου Jack White, αλλά η έκπληξη ακούει στο όνομα Trixie Whitley. Η μαντάμ είναι Καναδέζα κι έχει εξαιρετική φωνή. Ομορφιές σας λέω!

Mode Plagal - Στην κοιλιά του κήτους

Θυμάμαι σαν τώρα το καλοκαιριάτικο βράδυ πριν από δεκαπέντε και βάλε χρόνια που τα βλαχάκια στη Σπάρτη τσιμπιόμασταν για τον τύπο που έπαιζε με δύο σαξόφωνα ταυτόχρονα. Ο τύπος λεγόταν Θοδωρής Ρέλλος και η μπάντα Mode Plagal. Έρως κεραυνοβόλος! Μέσα στα χρόνια αποδείχτηκε ότι δίπλα στον Ρέλλο, έπαιζαν και παίζουν ογκόλιθοι. Ρέλλος, Αντωνίου, Mikuta, Μαράτος και Κανέλλος έχουν κεντήσει αναμιγνύοντας την παράδοση των Βαλκανίων με τη τζαζ, τη φάνκ και τη ροκ και περίμενα με μεγάλη αγωνία να ακούσω τι  θα βγει από την κοιλιά του δια χειρός Μποστ στο εξώφυλλο κήτους. Διαπιστώσεις; Αμέσως!

Πρώτον, είναι ο δίσκος με τα περισσοτερα και τα πιο δουλεμένα φωνητικά έως τώρα. Τα έχουν αναλάβει εξ ολοκλήρου τα μέλη της μπάντας με επιτυχία. Δεύτερον, οι πολυρρυθμίες και τα περίεργα μέτρα πάνε καπνός και αντάρα, more than ever. Τρίτον, σε αντίθεση με τους προηγούμενους δίσκους, δεν υπάρχει κάποιο κομμάτι που σου "μένει". Θέλετε η πολυπλοκότητα, θέλετε οι πολλοί στίχοι, εύκολο άκουσμα δεν το λες. Αν δεν είστε φαν, αφήστε το καλύτερα (Γιώτα). Αν είστε ταγμένοι και πιστοί όπως του λόγου μου, ακούστε το και καμαρώστε τι σημαίνει να πηγαίνεις μπροστά και να έχεις αλλεργία στην ευκολία.

Black Country Communion (επίσης σκέτο)

-Τι λέει αυτό το δισκάκι ρε φίλε;

-Κοίτα, πρόκειται για super group. Παίζουν μουσικάρες, αλλά μιλάμε για πολύ παπατζιλίκι αδερφέ.

-Μάλιστα. Και ποιοι παίζουν; 

-Ο Glen Hughes, ο Joe Bonamassa, ο Derek Sherinian και ο Jason Bohnam. 

Πρέπει να αισθάνεται τυχερός ο υπάλληλος του δισκοπωλείου (βλ. ανωτέρω) που του χάρισα τη ζωή. Πρώτον, λατρεύουμε τα super groups, Δεύτερον, λατρεύουμε όλα τα μέλη της συγκεκριμένης μπάντας και ειδικά τον κύριο Bonamassa. Τρίτον, πού είναι το κακό με το παπατζιλίκι; Δηλαδή, η μουσική πρέπει να παίζεται από κουλούς και ατάλαντους για να έχει αξία; Για να σοβαρευτούμε...

Επί της διαδικασίας, η συμμορία σπέρνει. Ο Bonamassa είναι εκτός ελέγχου, ο Hughes λυσάει, o Bohnam παίζει πάνω στην παρακαταθήκη του πατέρα του αν και ποτέ δε θα τον φτάσει, μόνο ο Sherinian είναι σε μερική καταστολή και πρέπει να περάσουν εφτά-οχτώ τραγούδια για να τον νιώσει το organ. Power rock και σεβεντίλα από τις λίγες. Για τον Bonamassa σας είπα;

Charles Lloyd Quartet - Mirror

Το γούστο μου δεν είναι τόσο εκπλεπτυσμένο ώστε να μπορώ να συλλάβω το μεγαλείο της ECM. Δεν το πολυέχω με την ευρωπαϊκή τζαζ, συγνώμη. Ως εκ τούτου, ο συγκεκριμένος δίσκος από το label της ECM αρχικά περιφρονήθηκε, αν και ο κύριος Charles Lloyd δεν είναι και για να περιφρονείται. Κάποια στιγμή έκοψα τα νάζια κι άκουσα τον δίσκο, ο οποίος είναι όνειρο. Κλασσικό τζαζ κουαρτέτο με όλα τα μέλη, προεξάρχοντος του μπαρμπα-Lloyd, σε μεγάλη φόρμα. Tre bien, που λένε και στο χωριό μου. 

Φοίβος Δεληβοριάς - Ο Αόρατος Άνθρωπος

Ας ξεκινήσουμε από τα απλά. Όταν έμαθα ότι ο ΦοιΔελ θα κυκλοφορούσε το νέο του δίσκο από την πατρινή Inner Ear, είχα μεγάλη περιέργεια να δω κατά πόσο η νέα εταιρία θα μπορούσε να ανταποκριθεί στην αισθητική του Δεληβοριά. Κακώς. Η ποιότητα της έκδοσης είναι εξαιρετικη (πώς λέμε Heaven records του Ομίλου Antenna; καμία σχέση). Στη συνέχεια ήθελα να διαπιστώσω τι θα ακολουθούσε μετά το αριστούργημα του "Καθρέφτη" και το πλέον πρόσφατο εξωστρεφές "Έξω", στο οποίο τα ηνία είχε αναλάβει ο σπουδαίος Βασίλης Πιερακέας. Για να διατηρηθεί καπως σταθερή η εντροπία του εσωτερικού του κόσμου (όσο αυτό είναι δυνατό με βάση τους νόμους της φυσικής), ο Φοίβος έχει σκαρώσει έναν εντελώς εσωστρεφή δίσκο, με πικρό χιούμορ, με παράξενα κι ετερόκλητα όργανα, σε ασπρόμαυρο φόντο όπως το εξώφυλλό του. Με την πρώτη ακρόαση σπάστηκα, με τη δεύτερη παραξενεύτηκα, με την τρίτη τον ερωτεύτηκα. Από τους στίχους συμπεραίνει κανείς ότι αόρατος καταλήγει ένας άνθρωπος όταν σταματάει να είναι κομμάτι της ζωής των άλλων. Χωρίς να θέλω να πολιτικοποιήσω τα πάντα, μιας και έναυσμα για το δίσκο σύμφωνα με τον ίδιο τον δημιουργό ήταν μάλλον προσωπικό, θα έλεγα ότι αόρατοι γίνονται και οι μετανάστες σε απεργία πείνας όταν δεν ασχολείται κανείς μαζί τους ή αόρατο θα γίνει για τους Έλληνες και το παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού όπου έγινε και η φωτογράφηση του δίσκου τώρα που θα το πουλήσει ο Τζέφρι στους Άραβες συντρόφους του.

Robert Plant - Band of Joy

Το ότι ο Plant δεν είχε κωλοκαθήσει στις δάφνες των Led Zeppelin ήταν γνωστό. Το ότι έδειχνε και δείχνει μεγάλο σεβασμό στα blues όπως αυτά παίζονται σε διάφορα μέρη του πλανήτη, το είχαμε επίσης υποψιαστεί από τις λαμπρές ημέρες των Zeps κιόλας. Σε αυτό το δίσκο, ο Plant προχωρά ακόμη περισσότερο αυτό το αμάλγαμα που είχε ξεκινήσει με το Mighty ReArranger και το προχώρησε με την Alisson Krauss στο Raising Sand. Χαμηλών τόνων δίσκος -έτσι κι αλλιώς δεν ξέρω κατά πόσο είμαστε σε θέση για επιδόσεις τύπου Achille's Last Sand ακόμα-, λιτές ενορχηστρώσεις, όμορφες μελωδίες με κορυφαία στιγμή του δίσκου το Monkey. Robert, μια χαρά σε βρίσκω παλιόφιλε! 

Jeff Beck - Emotion and Commotion

 Αν και αναγνωρίζω ότι πρόκειται για μεγάλο παίχτη, ομολογώ ότι δεν έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα μαζί του όσο με τους άλλους δύο πρώην Yardbirds (βλέπε Page και Clapton). Σε αυτόν το δίσκο, ο Beck πραγματικά ζωγραφίζει δοκιμάζοντας τα πάντα, από κλασσικό rock έως ethnic περάσματα καθώς και διάφορες τεχνικές. Όταν μάλιστα έφτασα και στα δύο τραγούδια που ερμηνεύει το μωρό, κοκκάλωσα. Ειδικά το There's No Other Me σπάραξε τα μέσα μου. Αν εξαιρέσεις το εξώφυλλο που θα μπορούσε να ανήκει σε reunion του Καττή με τους Εξόριστους, είμαστε μια χαρά.

The Roots - How I Got Over

Καλώς τα τα παιδιά από την όμορφη Φιλαδέλφεια (όχι τη νέα, την αμερικάνικη). Σε έναν κόσμο όμορφο αγγελικά πλασμένο, αποκλείεται οι διάφοροι Jay Z να ήταν μεγαλύτερα ονόματα από τα αγόρια μου, αλλά ας όψεται το MTV και ο κώλος της Rihanna. Τελοσπάντων, πρόκειται για πολύ καλό δίσκο για να γκρινιάζω. Αν ξεχώριζα κάποια κομμάτια, αυτά θα ήταν το ομώνυμο του δίσκου και το Fire με τη συμμετοχή του John Legend. Κατά τα άλλα, αν σας αρέσει η neo-soul και το hip-hop, θα γουστάρετε πολύ ναουμ'. Με αφορμή τον δίσκο αυτό, έκανα μια επανάληψη και στο παλιό και αγαπημένο project του ντράμερ των Roots Ahmir "Questlove" Thompson με κάτι άσχετους ονόματι Christian McBride στο μπάσο και Pat Martino στην κιθάρα υπό τον τίτλο "The Philadelphia Experiment". Πανδαισία!

Black Label Society - Order of the Black

 

Ή αλλιώς Zack Wylde - Order of the Black. Ας μην κοροϊδευόμαστε φίλες και φίλοι. Πείτε μου, αν συναντήσετε έναν τύπο που σας πει ότι ακούει τους BLS για τον καταπληκτικό μπασίστα που έχουν, δεν θα τον φτύσετε ανάμεσα στα μάτια; Επειδή είμαι σίγουρος ότι η απάντησή σας είναι καταφατική, θα συνεχίσω υμνώντας τον κύριο Zack Wylde. Ρυθμικές κιθάρες από μπετόν αρμέ, σόλο σε ρυθμούς οπλοπολυβόλου, γρέντζο στη φωνή και έτοιμος ο δίσκος. Έχετε δίκιο, τα έχετε ξανακούσει. Και τι με αυτό; Σας πειράζει να τα ακούσετε ξανά; Εύχομαι μόνο να μην τον πιάσει κατάθλιψη που του έδωσε τα παπούτσια στο χέρι ο Ozzy... 

Αυτά τα ολίγα. Άφησα διάφορα απέξω αλλά με πήρε νύχτα και το μαξιλάρι με καλεί!

Λίγα λόγια (και καλά)

Από την Eloiz, χύμα και τσουβαλάτα.

Η Ελλάδα και η Ελλάδα

Η Ελλάς βρίσκεται στη θέση της γάτας του Σρέντιγκερ. Και ζωντανή και νεκρή, και ευημερούσα και παραπαίουσα. Όλα είναι θέμα τηλεοπτικής συχνότητας. 

Η κατά Μέγκα Τσάνελ και Σκάι Ελλάς είναι μια χώρα που το παλεύει χάρη στους εμπνευσμένους ηγέτες της και την σωτήριο για το έθνος έξωθεν βοήθεια και καθοδήγηση. Είναι μια χώρα στην οποία όποιος απεργεί ανήκει σε μια κακόβουλη συντεχνία και το να ζητάει βελτίωση των συνθηκών διαβίωσής του αυτομάτως αποτελεί επίθεση στα δικαιώματα των συμπολιτών του. Οι γιατροί απεργούν, άρα θέλουν το κακό των αρρώστων. Οι οδηγοί των ΜΜΜ απεργούν άρα επιθυμούν την ταλαιπωρία των πολιτών, την απαξίωση της δημόσιας συγκοινωνίας, το λιώσιμο των πάγων στους πόλους. Είναι μια χώρα όπου ακόμη και ο Καρατζαφέρης εκφράζει τώρα τη φωνή της λογικής -και τι έγινε που μέχρι πριν λίγα χρόνια ήταν κάπως άξεστος. Είναι μια χώρα στην οποία κάποια παράξενα αλλόκοτα φρικιά στην Κερατέα προκαλούν τις δυνάμεις καταστολής θέλοντας να αναπνέουν καθαρό αέρα και να πίνουν καθαρό νερό. Είναι μια χώρα στην οποία κυκλοφορούν ασυνείδητοι τζαμπατζήδες στα λεωφορεία και στις κατ' ευφημισμό εθνικές οδούς, που δε σέβονται τον ίδρωτα του εργολάβου που τα δίνει όλα για την προκοπή του τόπου. Είναι μια χώρα όπου η Σία Κοσιώνη είναι αντικειμενική, ο Γιάννης Πρετεντέρης η φωνή της αλήθειας, ο Μανώλης Καψής συνεπής αναλυτής, η Όλγα Τρέμη η αυστηρή πατρώνα για την οποία είμαστε όλοι περήφανοι, ο Μπάμπης Παπαδημητρίου τα λέει για το καλό μας.

Η Ελλάδα με κλειστή την τηλεόραση είναι κάπως διαφορετική. Βρίσκεται υπό οικονομική κατοχή, τη χειρότερη μορφή κατοχής την οποία μπορεί να υποστεί ένας λαός. Υποβάλλεται σε άρρωστα πειράματα, βγαλμένα από τα μαύρα κατάστιχα της ιστορίας (βλέπε Χιλή). Διαμαρτύρονται όλες ανεξαιρέτως οι κοινωνικές και επαγγελματικές τάξεις. Το Σύνταγμα έχει αντικατασταθεί από καρότο και μαστίγιο, από φιρμάνια τα οποία δεν υπόκεινται σε κανέναν έλεγχο, ούτε καν τον επουσιώδη κοινοβουλευτικό. Είναι μια χώρα που η ροή των ειδήσεων ορίζεται ανάλογα με το σκοπό που θα εξυπηρετήσει. Στην προσπάθεια να καταργηθεί το πανεπιστημιακό άσυλο, η "κατάληψη" της Νομικής από τους μετανάστες ήταν πρώτο θέμα. Τώρα, μετά από 22 ημέρες απεργίας πείνας, το θέμα έχει εξαφανιστεί (...άρα απεργοί πείνας δεν υπάρχουν). Είναι μια χώρα όπου σε έναν από τους δήμους της, οι κρατικές δυνάμεις καταστολής λειτουργούν απροκάλυπτα ως προσωπικός στρατός κατοχής του Μπόμπολα, τρομοκρατώντας τους πολίτες, με αντάλλαγμα πρωτοσέλιδα και μπόλικο σάλιο. Είναι μια χώρα στην οποία οι πολίτες αρνούνται να πληρώσουν 40% φέσι στο εισιτήριο, μέχρι να αυξηθούν κατά 40% τα εισοδήματά τους. Είναι μια χώρα στην οποία αρνούμαστε να πιστέψουμε ότι η Σία Κοσιώνη είναι αντικειμενική, ο Γιάννης Πρετεντέρης η φωνή της αλήθειας, ο Μανώλης Καψής συνεπής αναλυτής, η Όλγα Τρέμη η αυστηρή πατρώνα για την οποία είμαστε όλοι περήφανοι, ο Μπάμπης Παπαδημητρίου τα λέει για το καλό μας.

Συνθήκες;

Ήταν χειμώνας του 1998 προς '99 κι εγώ βαριόμουν να λύσω την τελευταία φροντιστηριακού χαρακτήρα άσκηση χημείας που μου είχε μείνει για να πάω για νανάκια. Όταν γράφω για άσκηση φροντιστηριακού χαρακτήρα, καταλαβαίνετε ότι εννοώ για προκάτ, τυποποιημένες ασκήσεις, τις οποίες από ένα σημείο κι έπειτα ακόμα και ο πλέον καθυστερημένος εγκέφαλος εκπαιδευόταν να τις λύνει θέτοντας τα ίδια ελάχιστα ερωτήματα που θέτει και Κινέζος εργάτης στη γραμμή παραγωγής της Apple. 

Δε χάνω λοιπόν καιρό και τηλεφωνώ στον πατέρα του κολλητού μου, ο οποίος χημικός και φαρμακοποιός γαρ, ήταν ο άνθρωπός μου για να μη φανώ ασυνεπής στο ραντεβού μου με τον Μορφέα. 

-Καλησπέρα! Ο Κώστας είμαι. Να σας κάνω μια ερώτηση Χημείας;

-Φυσικά, ακούω!

-Τι αποτέλεσμα έχει η τάδε αντίδραση; Ξέρετε, έχω μπερδέψει τα μπούτια μου με τα σθένη και τις ρίζες...

-Μάλιστα...[μικρό διάλειμμα, στο οποίο υποθέτω ότι έγραφε τον τύπο της αντίδρασης]. Συνθήκες;

-Παρακαλώ, πώς είπατε;

-Συνθήκες ρε Κώστα. Σε τι συνθήκες γίνεται η αντίδραση;

Συνθήκες; Ποιες συνθήκες; Οι μόνες συνθήκες για τις οποίες είμαι σίγουρος είναι οι αντίξοες  που επικρατούν όποτε λύνω ασκήσεις.

-Να βρε παιδάκι μου, πώς να στο πω. Πίεση, θερμοκρασία... Έχει δυο-τρεις παραλλαγές η λύση της, ανάλογα με τις συνθήκες.

Η άσκηση δε λύθηκε, αλλά καλύτερα. Το κέρδος ήταν μεγαλύτερο από το να λυνόταν. Ο άνθρωπος ήταν σοβαρός επιστήμονας και δεν επέτρεπε στον εαυτό του την τσαπατσουλιά ούτε όταν έλυνε ασκήσεις Χημείας λυκειακού επιπέδου. Το θυμήθηκα αυτό το περιστατικό με αφορμή την απίστευτη ελαφρότητα την οποία έχουν επιδείξει κράτος και ιατρική κοινότητα στο θέμα της γρίπης. Από τη μία πέρυσι ξεκινήσαμε να εμβολιάζουμε σωρηδόν κι όχι στοχευμένα (ανάλογα με τις συνθήκες που λέγαμε) ότι ανήκε στην οικογένεια των θηλαστικών -για να μην πω των σπονδυλωτών- χωρίς να δίνουμε έμφαση σε αυτούς που παραδοσιακά πλήττονται από τη γρίπη. Το αποτέλεσμα αυτής της ασυνάρτητης τακτικής ήταν να απαξιωθεί ένα από τα πιο αποτελεσματικά μέτρα πρόληψης της γρίπης, ο τακτικός εμβολιασμός των ομάδων υψηλού κινδύνου και του ιατρονοσηλευτικού προσωπικού.  Φέτος κυκλοφορούν καρδιοπαθείς, αναπνευστικοί, παχύσαρκοι ανεμβολίαστοι υπό το φόβο  που δημιούργησε η περσινή φρενίτιδα, για να μην σχολιάσω γιατρούς και νοσηλευτές οι οποίοι φτερνίζονται στη μούρη των αρρώστων. Καμαρώστε αποτελέσματα: 65 θάνατοι από γρίπη μόνο στην Ελλάδα, περίπου 190 συνολικά σε όλη την Ευρώπη. Χαίρεστε κι αγαλιάστε! 

Σκόρπια λόγια

"Εκατοντάδες χιλιάδες ραντεβού ασφαλισμένων του ΙΚΑ έχουν ακυρωθεί αυτές τις ημέρες" (By Mega Channel).

Σίγουρα, αν μιλάμε για ασφαλισμένους του ΙΚΑ Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας μπορεί να υποεκτιμάτε τον αριθμό των ραντεβού και να έχει ήδη πατήσει το εκατομμύριο. Γεια σου Mega αθάνατο!

"Έχω μείνει εδώ και δύο μήνες χωρίς φάρμακα. Μου λέτε πώς θα ζήσω;" (by σεβάσμια ηλικιωμένη κυρία ασφαλισμένη στο ΙΚΑ)

Μην ανησυχείτε καλή κυρία. Στατιστικά να το πάμε, έχετε πολλές πιθανότητες να ανήκετε στους Έλληνες που μαστίζονται από την πολυφαρμακία. Σας διαβεβαιώ ότι χωρίς φάρμακα  μπορεί να ζήσετε και καλύτερα. 

"Ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη κάλεσε τους απεργούς μετανάστες να λήξουν την απεργία και να πάνε σπίτι τους" (By Χρήστος Παπουτσής)

Τι λες ρε μαλάκα, είσαι με τα καλά σου;Οι άνθρωποι περπάτησαν κάτι χιλιάδες χιλιόμετρα για να φύγουν από το σπίτι τους -για κάποιους πολύ σοβαρούς λόγους τους οποίους εσύ μπορεί να αγνοείς- και θα γυρίσουν πίσω επειδή τους κάλεσες εσύ; Ήμαρτον...

"Όλοι λαθρομετανάστες θα απελαθούν" (by Γιάννης Ραγκούσης)

Αυτή η φουρνιά ανερμάτιστων τσάτσων παρά τω Γιωργάκη είναι εντελώς εμετική. Με μόνο εχέγγυο την επιτυχή μεταμόρφωση της Πάρου σε απέραντο αυθαίρετο σκυλάδικο, ο Ραγκούσης κάνει τον καμπόσο. Άκου κύρ-Ραγκούση μου. Λαθρομετανάστες δεν υπάρχουν. Υπάρχουν μετανάστες με έγγραφα και μετανάστες χωρίς έγγραφα, οι περίφημοι sans papiers για τους οποίους έχει βουίξει ο ντουνιάς εδώ και είκοσι χρόνια αλλά εσένα το αυτί σου δεν ιδρώνει καθώς είναι εκπαιδευμένο να ακούει μόνο το Αρμενάκι από τον συμπατριώτη σου Πάριο. Αυτούς που δεν έχουν έγγραφα, έχεις ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ όχι για την ψυχή της μάνας σου αλλά βάσει διεθνούς δικαίου να τους παρέχεις ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ τα λεγόμενα κοινωνικά αγαθά για όσο παραμένουν στη χώρα σου -γιατί χώρα σου την έχεις καταντήσει και όχι χώρα μας. Για τους ανθρώπους αυτούς ΟΦΕΙΛΕΙΣ να αναπτύξεις εκείνες τις υπηρεσίες που θα κρίνουν κατά πόσο ο καθένας από αυτούς χωριστά πληροί τις προϋποθέσεις χορήγησης ασύλου. Αυτό φροντίζεις να το κάνεις γρήγορα πριν οι άνθρωποι αυτοί γκετοποιηθούν και καταφύγουν στο έγκλημα για να επιβιώσουν. Όταν κρίνεις ότι στη χώρα προέλευσης δεν κινδυνεύουν από λοιμούς, πλημμύρες, εμφυλίους, φυλετικές διακρίσεις, θρησκευτικούς πολέμους, απαγχονισμούς, λιθοβολισμούς και κλειτοριδεκτομές, τότε σε συνεννόηση με τη χώρα προέλευσης φροντίζεις να επιστρέψουν. Αν ισχύει κάποιο ή κάποια από τα προηγούμενα κι εσύ επιμένεις να απελαύνεις μαζικά, τότε με χαρά σου ανακοινώνω ότι από Υπουργός Εσωτερικών αναβαθμίζεσαι σε serial killer...

Πρόβατα

Διάβαζα πρόσφατα ένα άρθρο σχετικά με τις ηπατίτιδες και θυμήθηκα ένα τραγελαφικό σκηνικό το οποίο έζησα πριν τρεις μήνες σε μια διάλεξη συνεδρίου σχετικά με τη θεραπεία της ηπατίτιδας Β. Μην αγχώνεστε, δεν πρόκειται να ασχοληθώ με την ιατρική πλευρά του θέματος, αλλά με την αμιγώς ψυχιατρική.

Χώρος: Συνεδριακό Κέντρο Μεγάρου Μουσικής Αθηνών. 

Χρόνος: Νοέμβριος 2010, με 22 βαθμούς θερμοκρασία.

Τι πρέπει να γνωρίζει ο μη ειδικός: Τίποτε το ειδικό. Απλά ότι για τη θεραπεία της ηπατίτιδας Β έχουν ξεχωρίσει δύο φάρμακα με παρόμοιο μηχανισμό δράσης, το Χ και το Υ. Να σημειωθεί ότι τα φάρμακα ανήκουν σε διαφορετικές εταιρίες. Άλλωστε, αν ανήκαν στην ίδια δε θα ήταν δύο, αλλά ένα.

Πλοκή: Ο τίτλος της διάλεξης ήταν "Ο ρόλος του φαρμάκου Χ στη θεραπεία της ηπατίτιδας Β". Ομιλητής ήταν ένας πραγματικά αξιόλογος καθηγητής Ηπατολογίας, ο οποίος αφού ευχαρίστησε την εταιρία στην οποία ανήκε το φάρμακο Χ για την υποστήριξη της εκδήλωσης και την παροχή των ντελικατέσσεν που θα τσακίζαμε στο τέλος, παρουσίασε δεδομένα για όλα τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται στη θεραπεία της νόσου και τα οποία είναι πέντε ή έξι στο σύνολο. Κατέληξε λέγοντας ότι αποτελεσματικότερα όλων είναι το Χ και το Υ, με παρόμοια δραστικότητα, παραπλήσιο κόστος και σχεδόν ίδιο προφίλ ανεπιθύμητων ενεργειών.

Κορύφωση: Ακολουθεί παρουσίαση πραγματικών περιστατικών με ερωτήσεις και ανώνυμες απαντήσεις από το ακροατήριο. Μας μοιράζονται ασύρματες διαβολοσυσκευές, μέσω των οποίων καλούμαστε να απαντήσουμε στις ερωτήσεις που εμφανίζονται στη γιγαντοοθόνη. Μετά από κάποιες σημαντικές αλλά ελάχιστα ιντριγκαδόρικες ερωτήσεις, ερχόμαστε στην ερώτηση-φωτιά. Ποιο φάρμακο θα προτείνατε στον ασθενή;  Τικ-τακ, τικ-τακ... Αντίστροφη μέτρηση μέχρι να εμφανιστούν στην οθόνη τα αποτελέσματα. [ηχητικό εφέ, ρούλο στο ταμπούρο] και...

Φάρμακο Χ: 74%                                            Φάρμακο Υ: 20%

Να γελάνε και οι πέτρες. Εκεί που οποιοδήποτε ανεξάρτητο και μη χειραγωγούμενο ακροατήριο θα ψήφιζε βάσει πιθανοτήτων μισό-μισό, άντε 60-40 υπέρ της γηπεδούχου εταιρίας, ο έλλην γιατρός διάλεξε σαν πρόβατο αυτή η οποία ήταν χορηγός, αγνοώντας κάθε επιστημονικό δεδομένο που είχε παρουσιαστεί νωρίτερα (πριν δέκα λεπτά για την ακρίβεια) και αναγκάζοντας τον ομιλητή να αναφωνήσει "είπαμε να είστε καλοί με τον χορηγό, αλλά αυτό παραπάει"! Κι ύστερα μου λες δε σου γράφω...

Στης εκκλησιάς την πόρτα...

Ή καλύτερα στης εκκλησιάς του Αγίου Θωμά -μεγάλη η χάρη μου- τον τοίχο, στο Γουδί, βρήκα αυτό:

Πολύ το χάρηκα το έργο του ανώνυμου λαϊκού καλλιτέχνη. Πραγματικό στολίδι για την παλιά μου γειτονιά. Σας παρακαλώ, μην περάσει κάποιος εγκάθετος από σας και το σβήσει γιατί θα πάθω μεγάλη ταραχή...

Για την Ιστορία

Ο Τάσος Παππάς είναι ένας έξυπνος δημοσιογράφος. Η οξυδερκής γραφή του θα ήταν ιδιαίτερα χρήσιμη  στη απόκτηση μιας προοδευτικής ταυτότητας από την κοινή γνώμη, αν δεν ήταν αναφανδόν ταγμένη στον περίφημο μεσαίο χώρο και αν ο ίδιος δεν εμφανιζόταν ως ακραίος υποστηρικτής της σοσιαλδημοκρατίας ακόμα και τώρα που το παραμύθι του τρίτου  δρόμου μας τελείωσε και ακόμα δράκος δεν εμφανίστηκε. Ή, για να είμαι ακριβέστερος, δράκος εμφανίστηκε αλλά προέκυψε νεοφιλελεύθερος, διαπλεκόμενος και προνομιακός ομοτράπεζος των λόμπι. 

Πριν από περίπου ένα μήνα, ο δημοσιογράφος έγραψε το ακόλουθο σχόλιο στην Ελευθεροτυπία:

"Οργίζονται, και με το δίκιο τους, πολλοί της αντισυστημικής αριστεράς (πολιτικοί και δημοσιολόγοι) για τη βίαιη επίθεση του νεοφιλελευθερισμού κατά του κοινωνικού κράτους και των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Για να μην ξεχνιόμαστε, το κράτος πρόνοιας και οι μηχανισμοί προστασίας των εργαζομένων ήταν το αποτέλεσμα του συμβιβασμού ανάμεσα στην εργατική τάξη και στο κεφάλαιο την περίοδο της κυριαρχίας της σοσιαλδημοκρατίας. Τότε, όμως, όλα αυτά η ριζοσπαστική αριστερά τα θεωρούσε «χάντρες» και «καθρεφτάκια» της αστικής τάξης για τον εκμαυλισμό του εργατικού κινήματος. Ετσι για την Ιστορία."

Είναι προφανές ότι ο δημοσιογράφος ερμηνεύει την Ιστορία βάσει του δικού του κοσμοθεωρητικού πλαισίου. Η υποκειμενική ανάγνωση της Ιστορίας δεν είναι παράλογη ή κατακριτέα. Όλοι λίγο ή πολύ το ίδιο πράττουμε, ανάλογα με το βαθμό στον οποίο ενδίδουμε σε δογματικές θέσεις και εγκλωβιζόμαστε σε αταλάντευτα αξιώματα. Καταλαβαίνει ο πάσα ένας πόσο δύσκολο ήταν να πείσω τον χουντοβασιλικό συμμαθητή μου, του οποίου το σόι ήταν -κατά δική του δήλωση- χίτες πάππου προς πάππου ότι ο Άρης, όχι ο Σπηλιωτόπουλος ούτε αυτός της Θεσσαλονίκης, ήταν λαϊκός αγωνιστής. Ή τον παπά που μου έκανε θρησκευτικά στο σχολείο ότι όσο και να ωρύεται για το αντίθετο, ο άνθρωπος ανήκει στην ίδια οικογένεια με τα πιθηκοειδή. Ή, για να μην είμαι μονόχνωτος, να προσπαθήσω να πείσω κάποιο (νεο)χίππη ότι και να καπνίσει όλη την έκταση από Πύργο έως τα λουτρά του Καιάφα, ο κόσμος δε θα αλλάξει (αυτό που θα αλλάξει σίγουρα είναι η εγκεφαλική του λειτουργία προς το χειρότερο, αλλά όπως γουστέρνει ο καθείς). 

Έχοντας πλήρη επίγνωση των πιθανοτήτων και η δική μου ανάγνωση της ιστορίας των κτήσεων του κοινωνικού κράτους να εμπεριέχει συστηματικό σφάλμα λόγω υποκειμενικότητας, παραθέτω τα κάτωθι:

Ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργατική τάξη δεν υπήρξε κανένας συμβιβασμός. Πολύ δε περισσότερο, η διαμόρφωση των ισορροπιών και των μηχανισμών προστασίας των εργαζομένων δεν συνέβη την περίοδο της "κυριαρχίας της σοσιαλδημοκρατίας", η οποία, αν καταλαβαίνω καλά τον Παππά, είναι  η τριακονταετία μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Η άποψη ότι οι εργαζόμενοι πήγαν στον Ρούσβελτ ή στον Ούλοφ Πάλμε, κάθισαν στα προεδρικά μέγαρα, τους τράταραν τήλιο και πορτοκαλοκούλουρο και συμφώνησαν ότι δε λέει να δουλεύει ο άνθρωπος ανασφάλιστος, χωρίς δικαίωμα στον ελεύθερο χρόνο και στη δωρεάν περίθαλψη είναι όντως ελκυστική για όποιον απεχθάνεται τις εντάσεις. Η άποψη αυτή όπως κατατίθεται από τον Παππά, συντάσσεται στην ίδια γραμμή με αυτή που καταθέτει ο εξαίρετος οικονομολόγος Paul Krugman στο βιβλίο του "Η συνείδηση ενός προοδευτικού" (Εκδ. Πόλις, 2008). Εγώ όχι επειδή κυνηγάω τις εντάσεις, βρίσκω ελκυστικότερη την άποψη του Howard Zinn, σύμφωνα με την οποία η κατάκτηση του κοινωνικού κράτους από τους εργαζόμενους λειτούργησε απλά ως βαλβίδα ασφαλείας προς εκτόνωση των φοβερών  κοινωνικών εντάσεων οι οποίες είχαν αρχόμενες από τα τέλη του 19ου αιώνα έλαβαν εκρηκτικές διαστάσεις κατά το Μεσοπόλεμο τόσο στην Αμερική (ο Zinn περιγράφει ένα πανίσχυρο και αποτελεσματικότατο αναρχικό και κομμουνιστικό κίνημα εκείνη την εποχή), όσο και στην Ευρώπη. Χαρακτηριστικό είναι ότι η ένταση αυτή δεν αφορούσε μόνο τα εργοστάσια ή τους χώρους εργασίας αλλά εκφράστηκε και στο χώρο της τέχνης από πληθώρα ρευμάτων που αμφισβητούσαν τόσο την καθεστηκυία δομή της τέχνης όσο και της κοινωνίας. Ενδιαφέρον παρουσιάζει η άποψη που κατατίθεται από τον Zinn ότι το περίφημο New Deal του Ρούσβελτ ελάχιστη σχέση έχει με την έμπνευση ενός λαοπρόβλητου και αγαπητού Προέδρου να βελτιώσει την ποιότητα ζωής του λαού του, αλλά περισσότερο φέρεται να ήταν ο συμβιβασμός του με την εργοδοσία ώστε να αμβλυνθούν οι οξύτατες κοινωνικές εντάσεις, οι οποίες θα μπορούσαν ακόμα και να ανατρέψουν την άρχουσα τάξη. Οπότε, ότι κέρδισε η εργατική τάξη το κέρδισε με τους δικούς της αγώνες και όχι επειδή μεσολάβησε η σοσιαλδημοκρατία. Τώρα, τι σχέση είχε η σοσιαλδημοκρατία με τις απεργίες διαρκείας, τους αποκλεισμούς εργοστασίων, τα δίκτυα αλληλοβοήθειας των απεργών ή παλιότερα με την εξέγερση του Σικάγο ή την Παρισινή Κομμούνα, απάντηση μπορεί να σας δώσει μόνο ο Τάσος Παππάς. Αυτά. Για την Ιστορία, όπως την αντιλαμβάνεται ο καθένας.  

Ο πιο καλός ο μαθητής

Το συγκεκριμένο απόσπασμα από το μάθημα του καθηγητή Richard D. Wolff έχει κατακλύσει το διαδίκτυο. Το ανεβάζω κι εγώ για κάποιους πολύ ταπεινούς λόγους. Πρώτον, γιατί τέτοιον καθηγητή έχω συναντήσει μία ή δύο φορές σε όλη μου τη ζωή. Δεύτερον, για να θυμίσω το πόσο καταπληκτικό blog είναι το Jungle-Report, το οποίο και ανέβασε το συγκεκριμένο απόσπασμα. Τρίτος και τελευταίος λόγος, για να θυμίσω πόσο απλά είναι τα πράγματα. Απλά και κρυστάλλινα. Αφήστε τα spreads, τα swaps, τα funds, τη Lehman Brothers ή τους Allman Brothers, η Standard&Poors ή τους Simon&Garfunkel. Τα τεφτέρι του μπακάλη είναι αποστομωτικό καμιά φορά... Πραγματικά, αξίζει τον κόπο να το παρακολουθήσει κανείς όλο κι όχι αποσπασματικά. Με τις υγείες σας!

Χρήστος, ο Παπουτσωμένος Αυτιστικός

Ασφαλώς και δεν περίμενα από τον Χρήστο Παπουτσή να ενσκήψει με ευαισθησία πάνω από το μεταναστευτικό. Ποτέ δεν έπαψε να είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτυχημένου φελλού, με αποκορύφωμα το ότι  κατάφερε να χάσει εκλογική αναμέτρηση από την κόρη του Μητσοτάκουλα για τον Δήμο της Αθήνας, τέσσερα χρόνια πριν μας χτυπήσει ο εγκέλαδος της πλατείας Κολωνακίου Νικήτας Κακλαμάνης. Αφού λοιπόν, έκανε τον ανιμνημονιακό νταή μέχρι να φάει ξυλιές στα πισινά από τον Πάγκαλο για την αυθάδειά του, ορίστηκε υπουργός Προστασίας του Πολίτη διαδεχόμενος το άλλο ιερό τέρας της πολιτικής, που ακούει στο όνομα Μιχάλης Χρυσοχοϊδης. Επειδή έχει να διαβάσει από τότε που ήταν -και αυτός- στο Πολυτεχνείο, άρχισε να χαζεύει τα βιβλία που του είχε αφήσει παρακαταθήκη ο προκάτοχος. Τι βρήκε λοιπόν ο Χρήστος στα ράφια του Μιχάλη; Τι διάβασε και έγινε χειρότερος και από τον Πλεύρη; Βρήκε ένα πόνημα του Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ με τίτλο "Λατινοαμερικάνικο Αίμα στο Ρίο Γκράντε", όπου ο ημίθεος Αυστριακός διηγείται την αναχαίτιση των μεξικάνων λαθρομεταναστών στα σύνορα της Καλιφόρνιας. Δίπλα υπήρχε ένα άλλο έπος, όπου ο σύντροφος Θαπατέρο έγραφε στο "Μαύροι στην Ισπανία; Όχι, ευχαριστώ!" πόσο απλή είναι η  λύση του μεταναστευτικού με πεντακόσια παλούκια και διακόσια χιλιόμετρα ηλεκτροφόρο κοτετσόσυρμα. 

Με την έμπνευση να ξεχειλίζει από τα μπατζάκια, ο Χρήστος Παπουτσής έρχεται να λύσει το πρόβλημα και στην Ελλάδα με τον ίδιο τρόπο. Παλούκια και κοτετσόσυρμα στον Έβρο, χωρίς κανείς να αναρωτιέται ούτε καν για την αποτελεσματικότητα της μεθόδου. Για την ηθική διάσταση του ζητήματος, δεν κάνω κουβέντα γιατί τα είπε όλα ο υπουργός δηλώνοντας με στόμφο ότι η Ελλάδα ότι ήταν να πάρει από τους μετανάστες, το πήρε. Σωστά. Και πορτοκάλια μας μάζεψαν στην τζάμπα, και Ολυμπιακούς Αγώνες μας έκαναν, και ζωντανούς πήγαμε να τους κάψουμε στον Άγιο Παντελεήμονα, και από τα αγροτικά τους δέσαμε και τους σύραμε στο Φαρ Ουέστ της Ηλείας. Δεν πρέπει να έχουν παράπονο. Το πρόβλημα με το μεταναστευτικό είναι θέμα τάξης μεγέθους. Όπως με πορδές δε βάφτηκαν ποτέ στην ιστορία αυγά, όπως με Γιώργο Παπανδρέου δεν πρόκειται ποτέ να ζήσουμε σοσιαλισμό, έτσι και με φράχτες δεν αναχαιτίζονται οι μετανάστες. Οι μετανάστες θα σταματήσουν να έρχονται μόνο όταν πάψουν να υφίστανται οι λόγοι εκείνοι που τους εκριζώνουν από τις εστίες τους. Προσωπικά, δεν έχω γνωρίσει κανένα μετανάστη που να μην ονειρεύεται το νόστιμον ήμαρ, αρκεί αυτό να μην περιλαμβάνει βασανιστήρια, εμφύλιες συρράξεις, οικολογικές καταστροφές, χολέρα και δυσεντερία. Οπότε, ας αφήσει ο Παπουτσής τις αυτιστικές μπαρούφες και ας κοιτάξει να τηρήσει απλά αυτά που οφείλει βάσει νόμου και διεθνών συμφωνιών όσο αφορά τα δικαιώματα των μεταναστών και των προσφύγων για παροχή ασύλου ή υγειονομική περίθαλψη -να το κάνει επειδή οφείλει και όχι για τη σοσιαλιστικιά του την καρδιά. Ας κοιτάξει να πιέσει την Ε.Ε. προς μια πιο ισότιμο καταμερισμό των μεταναστευτικών ρευμάτων (λες και όλοι οι μετανάστες θέλουν να ριζώσουν στην Ελλάδα και να πουλάνε ρολόγια έξω από την ΑΣΟΕ και όχι να καταλήξουν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες). Και κυρίως, ας κοιτάξει να δει σε τι βαθμό συμμετείχε η Ελλάδα με τις κατά καιρούς άνομες συμμαχίες της στις αιτίες που δημιούργησαν τα μεταναστευτικά ρεύματα προς την Ευρώπη. Όλο και κάποια ελληνική φρεγάτα θα βρει να βολτάρει στον Περσικό Κόλπο. Όλο και κάποιος υπέρβαρος ΕΜΘ επιλοχίας θα παίζει playstation στην Καμπούλ...

Μην απορήσετε αν μάθετε ότι το διαγωνισμό για την κατασκευή του φράχτη ανέλαβε ο Μπόμπολας, όπως καλή ώρα τον παράνομο ΧΥΤΑ της Κερατέας.

Ευχές

Είμαι στο νοσοκομείο και νταντεύω εφτά αρρώστους το σύνολο. Είμεθα μια ωραία ατμόσφαιρα, ότι πρέπει για ένα αντικειμενικό ρεπορτάζ του Σκάι και μία αιφνιδιαστική έφοδο του Λοβέρδου, αμφότερα τα οποία θα καταλήξουν στο ίδιο πόρισμα. Ο έλλην ιατρός ξύνει τα αχαμνά του. Ας πάει στα κομμάτια. Δεν παραπονιέμαι για το ρεβεγιόν ανάμεσα σε καθετήρες, πάπιες κι άλλα πλαστικά πτηνά, αυτή είναι η τύχη του νέου. Επειδή οι άρρωστοί μου είναι ως επί το πλείστον κόκκαλο -αυτοί ξέμειναν, τι να κάνουμε- και τα χρόνια πολλά σε αυτούς θα ήταν ένα μεγάλο ψέμα με τον κίνδυνο θα ληφθούν ως ειρωνεία να ελλοχεύει, λέω να ευχηθώ κάτι άλλο. Εύχομαι λοιπόν...εύχομαι...να φύγει το ΔΝΤ. Σιγά την ευχή, σαν τον Λαφαζάνη ακούστηκα. Εύχομαι...εύχομαι...εύχομαι...να επικρατήσει η ειρήνη και η αγάπη σε όλο τον κόσμο και τα παιδάκια να μην πεθαίνουν πρησμένα από την πείνα και το μπέρι-μπέρι. Παπάρια, αυτά έχουν σταματήσει να τα εύχονται ακόμα και οι παπάδες και τέτοιες αηδίες ξεστομίζει μόνο η Αγάπη Βαρδινογιάννη. Ας ευχηθώ λοιπόν να καταφέρει ο άνθρωπος να σέβεται τον άνθρωπό του τις στιγμές που πεθαίνει. Να σταματήσει αυτό το γαϊτανάκι του βασανισμού αρρώστων τελικού σταδίου σε νοσοκομεία από γιατρούς, αδελφές, νοσοκόμες, αδελφάρες γιατρούς και ξαναμμένες νοσοκόμες μόνο και μόνο για να μην πει η γειτόνισσα στην κόρη εν μέσω μπικουτί και μιζανπλί και ο γείτονας στο γιο μεταξύ πρέφας και τσίπουρου ότι "καλά ρε, και την άφησες να πεθάνει, να πάει σα το σκυλί στο αμπέλι"; Ναι ρε ελληνάρα, την άφησα να πεθάνει, να πάει καλιά της, να ηρεμήσει, να μην τη λογχίζουν βελόνες, να μην της πρήζει ο καθείς, να τη σκεπάσει το ελαφρύ το χώμα μια ώρα αρχύτερα, να μην ταλαιπωρείται χωρίς λόγο τώρα για να πεθάνει χειρότερα σε δέκα μέρες, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσω τα μικροαστοχριστιανικά μου συμπλέγματα. 

Αφήστε, το λοιπόν, που λέει και ο μπαμπάς μου, αυτούς που είναι να πεθάνουν...απλά να πεθάνουν. Εξασφαλίστε ότι ο ετοιμοθάνατος δεν πονά και δεν δυσπνοεί, φιλήστε τον σταυρωτά, βάλτε τον να σας πει καμιά ιστορία -αν είναι άντρας για καμια μπουρδελότσαρκα, αν είναι γυναίκα για κανα αποτυχημένο συνοικέσιο- και... χαίρετε. Κάπου ανάμεσα στα προηγούμενα, μπορείτε να δείτε και την Επέλαση των Βαρβάρων.   

Καλή χρονιά !

Άγια Νύχτα

Ο τράγος εξανέστη και απλά έδειξε τον πραγματικό του εαυτό. Μην αυταπατάσθε, αυτή είναι η εκκλησία. Αυτός είναι η εκκλησία. Τα λοιπά περί φιλανθρωπίας, αυτής της μεγάλης κατάρας, είναι για να χουμε να λέμε. Αν εκκλησιαστήκατε πρόσφατα, προχωρήστε κατευθείαν στο 1:02 και καμαρώστε!

Πηγή: www.apela.gr