Ντη Τζέη

Εκεί που όλοι οι σοβαροί μπλόγκερς σκάρωναν τις λίστες τους με τους αγαπημένους δίσκους τους στα τέλη του χρόνου, εγώ αγρόν ηγόραζα. Αφού έφτασε Φλεβάρης μήνας για να μαζέψω κάποια καλά δισκάκια, λέω να σας τα παρουσιάσω. Δεν πρόκειται για ανασκόπηση του 2010 -θα ήμουν προκλητικά καθυστερημένος και παλαιοημερολογίτης-, αλλά για ότι καλό άκουσα τους τελευταίους μήνες.

Black Dub (σκέτο)

Ψάχνοντας στο δισκοπωλείο (για τους νεότερους, δισκοπωλείο λέγεται το κατάστημα που πουλάει καποια αντικείμενα ψηφιακά ή μη, τα οποία τοποθετείς σε κάποια μηχανήματα και παίζουν μουσική χωρίς να έχουν την κατάληξη .mp3) σταμάτησα σε αυτόν το δίσκο για δύο λόγους. Ο πρώτος ήταν το ιδιαίτερα καλαίσθητο εξώφυλλο. Ο δεύτερος ήταν ότι στο εγχείρημα του οποίου ηγείται κάποιος Daniel Lanois τον οποίο δε γνώριζα, συμμετείχε κάποιος τον οποίο γνώριζα πολύ καλά και απαντάει στο όνομα Brian Blade. Ο εν λόγω είναι τιτανοτεράστιος -δήθεν τζαζ, στην πραγματικότητα μέταλ- ντράμερ. Όποιος είχε ακουσει τον Wayne Shorter στο Μέγαρο πριν κανα δύο χρόνια, μπορεί να είχε ισοπεδωθεί όπως κι εγώ από την ενέργεια που εξέπεμπε το kit του Blade. Μπορεί επίσης να με είχε δει κολλημένο στο κάθισμα σε κατάσταση stupor να με μαζεύουν με τα κουταλάκια μετά τα solo του. 

Ο δίσκος αυτός δεν είναι ένας τζαζ δίσκος. Θα έλεγα ότι κινείται κάπου μεταξύ του rock, americana και  του trip hop. Ο Blade ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες στη μπάντα, ο Lanois προσθέτει ωραίες μινιμαλιστικές κιθάρες τύπου Jack White, αλλά η έκπληξη ακούει στο όνομα Trixie Whitley. Η μαντάμ είναι Καναδέζα κι έχει εξαιρετική φωνή. Ομορφιές σας λέω!

Mode Plagal - Στην κοιλιά του κήτους

Θυμάμαι σαν τώρα το καλοκαιριάτικο βράδυ πριν από δεκαπέντε και βάλε χρόνια που τα βλαχάκια στη Σπάρτη τσιμπιόμασταν για τον τύπο που έπαιζε με δύο σαξόφωνα ταυτόχρονα. Ο τύπος λεγόταν Θοδωρής Ρέλλος και η μπάντα Mode Plagal. Έρως κεραυνοβόλος! Μέσα στα χρόνια αποδείχτηκε ότι δίπλα στον Ρέλλο, έπαιζαν και παίζουν ογκόλιθοι. Ρέλλος, Αντωνίου, Mikuta, Μαράτος και Κανέλλος έχουν κεντήσει αναμιγνύοντας την παράδοση των Βαλκανίων με τη τζαζ, τη φάνκ και τη ροκ και περίμενα με μεγάλη αγωνία να ακούσω τι  θα βγει από την κοιλιά του δια χειρός Μποστ στο εξώφυλλο κήτους. Διαπιστώσεις; Αμέσως!

Πρώτον, είναι ο δίσκος με τα περισσοτερα και τα πιο δουλεμένα φωνητικά έως τώρα. Τα έχουν αναλάβει εξ ολοκλήρου τα μέλη της μπάντας με επιτυχία. Δεύτερον, οι πολυρρυθμίες και τα περίεργα μέτρα πάνε καπνός και αντάρα, more than ever. Τρίτον, σε αντίθεση με τους προηγούμενους δίσκους, δεν υπάρχει κάποιο κομμάτι που σου "μένει". Θέλετε η πολυπλοκότητα, θέλετε οι πολλοί στίχοι, εύκολο άκουσμα δεν το λες. Αν δεν είστε φαν, αφήστε το καλύτερα (Γιώτα). Αν είστε ταγμένοι και πιστοί όπως του λόγου μου, ακούστε το και καμαρώστε τι σημαίνει να πηγαίνεις μπροστά και να έχεις αλλεργία στην ευκολία.

Black Country Communion (επίσης σκέτο)

-Τι λέει αυτό το δισκάκι ρε φίλε;

-Κοίτα, πρόκειται για super group. Παίζουν μουσικάρες, αλλά μιλάμε για πολύ παπατζιλίκι αδερφέ.

-Μάλιστα. Και ποιοι παίζουν; 

-Ο Glen Hughes, ο Joe Bonamassa, ο Derek Sherinian και ο Jason Bohnam. 

Πρέπει να αισθάνεται τυχερός ο υπάλληλος του δισκοπωλείου (βλ. ανωτέρω) που του χάρισα τη ζωή. Πρώτον, λατρεύουμε τα super groups, Δεύτερον, λατρεύουμε όλα τα μέλη της συγκεκριμένης μπάντας και ειδικά τον κύριο Bonamassa. Τρίτον, πού είναι το κακό με το παπατζιλίκι; Δηλαδή, η μουσική πρέπει να παίζεται από κουλούς και ατάλαντους για να έχει αξία; Για να σοβαρευτούμε...

Επί της διαδικασίας, η συμμορία σπέρνει. Ο Bonamassa είναι εκτός ελέγχου, ο Hughes λυσάει, o Bohnam παίζει πάνω στην παρακαταθήκη του πατέρα του αν και ποτέ δε θα τον φτάσει, μόνο ο Sherinian είναι σε μερική καταστολή και πρέπει να περάσουν εφτά-οχτώ τραγούδια για να τον νιώσει το organ. Power rock και σεβεντίλα από τις λίγες. Για τον Bonamassa σας είπα;

Charles Lloyd Quartet - Mirror

Το γούστο μου δεν είναι τόσο εκπλεπτυσμένο ώστε να μπορώ να συλλάβω το μεγαλείο της ECM. Δεν το πολυέχω με την ευρωπαϊκή τζαζ, συγνώμη. Ως εκ τούτου, ο συγκεκριμένος δίσκος από το label της ECM αρχικά περιφρονήθηκε, αν και ο κύριος Charles Lloyd δεν είναι και για να περιφρονείται. Κάποια στιγμή έκοψα τα νάζια κι άκουσα τον δίσκο, ο οποίος είναι όνειρο. Κλασσικό τζαζ κουαρτέτο με όλα τα μέλη, προεξάρχοντος του μπαρμπα-Lloyd, σε μεγάλη φόρμα. Tre bien, που λένε και στο χωριό μου. 

Φοίβος Δεληβοριάς - Ο Αόρατος Άνθρωπος

Ας ξεκινήσουμε από τα απλά. Όταν έμαθα ότι ο ΦοιΔελ θα κυκλοφορούσε το νέο του δίσκο από την πατρινή Inner Ear, είχα μεγάλη περιέργεια να δω κατά πόσο η νέα εταιρία θα μπορούσε να ανταποκριθεί στην αισθητική του Δεληβοριά. Κακώς. Η ποιότητα της έκδοσης είναι εξαιρετικη (πώς λέμε Heaven records του Ομίλου Antenna; καμία σχέση). Στη συνέχεια ήθελα να διαπιστώσω τι θα ακολουθούσε μετά το αριστούργημα του "Καθρέφτη" και το πλέον πρόσφατο εξωστρεφές "Έξω", στο οποίο τα ηνία είχε αναλάβει ο σπουδαίος Βασίλης Πιερακέας. Για να διατηρηθεί καπως σταθερή η εντροπία του εσωτερικού του κόσμου (όσο αυτό είναι δυνατό με βάση τους νόμους της φυσικής), ο Φοίβος έχει σκαρώσει έναν εντελώς εσωστρεφή δίσκο, με πικρό χιούμορ, με παράξενα κι ετερόκλητα όργανα, σε ασπρόμαυρο φόντο όπως το εξώφυλλό του. Με την πρώτη ακρόαση σπάστηκα, με τη δεύτερη παραξενεύτηκα, με την τρίτη τον ερωτεύτηκα. Από τους στίχους συμπεραίνει κανείς ότι αόρατος καταλήγει ένας άνθρωπος όταν σταματάει να είναι κομμάτι της ζωής των άλλων. Χωρίς να θέλω να πολιτικοποιήσω τα πάντα, μιας και έναυσμα για το δίσκο σύμφωνα με τον ίδιο τον δημιουργό ήταν μάλλον προσωπικό, θα έλεγα ότι αόρατοι γίνονται και οι μετανάστες σε απεργία πείνας όταν δεν ασχολείται κανείς μαζί τους ή αόρατο θα γίνει για τους Έλληνες και το παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού όπου έγινε και η φωτογράφηση του δίσκου τώρα που θα το πουλήσει ο Τζέφρι στους Άραβες συντρόφους του.

Robert Plant - Band of Joy

Το ότι ο Plant δεν είχε κωλοκαθήσει στις δάφνες των Led Zeppelin ήταν γνωστό. Το ότι έδειχνε και δείχνει μεγάλο σεβασμό στα blues όπως αυτά παίζονται σε διάφορα μέρη του πλανήτη, το είχαμε επίσης υποψιαστεί από τις λαμπρές ημέρες των Zeps κιόλας. Σε αυτό το δίσκο, ο Plant προχωρά ακόμη περισσότερο αυτό το αμάλγαμα που είχε ξεκινήσει με το Mighty ReArranger και το προχώρησε με την Alisson Krauss στο Raising Sand. Χαμηλών τόνων δίσκος -έτσι κι αλλιώς δεν ξέρω κατά πόσο είμαστε σε θέση για επιδόσεις τύπου Achille's Last Sand ακόμα-, λιτές ενορχηστρώσεις, όμορφες μελωδίες με κορυφαία στιγμή του δίσκου το Monkey. Robert, μια χαρά σε βρίσκω παλιόφιλε! 

Jeff Beck - Emotion and Commotion

 Αν και αναγνωρίζω ότι πρόκειται για μεγάλο παίχτη, ομολογώ ότι δεν έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα μαζί του όσο με τους άλλους δύο πρώην Yardbirds (βλέπε Page και Clapton). Σε αυτόν το δίσκο, ο Beck πραγματικά ζωγραφίζει δοκιμάζοντας τα πάντα, από κλασσικό rock έως ethnic περάσματα καθώς και διάφορες τεχνικές. Όταν μάλιστα έφτασα και στα δύο τραγούδια που ερμηνεύει το μωρό, κοκκάλωσα. Ειδικά το There's No Other Me σπάραξε τα μέσα μου. Αν εξαιρέσεις το εξώφυλλο που θα μπορούσε να ανήκει σε reunion του Καττή με τους Εξόριστους, είμαστε μια χαρά.

The Roots - How I Got Over

Καλώς τα τα παιδιά από την όμορφη Φιλαδέλφεια (όχι τη νέα, την αμερικάνικη). Σε έναν κόσμο όμορφο αγγελικά πλασμένο, αποκλείεται οι διάφοροι Jay Z να ήταν μεγαλύτερα ονόματα από τα αγόρια μου, αλλά ας όψεται το MTV και ο κώλος της Rihanna. Τελοσπάντων, πρόκειται για πολύ καλό δίσκο για να γκρινιάζω. Αν ξεχώριζα κάποια κομμάτια, αυτά θα ήταν το ομώνυμο του δίσκου και το Fire με τη συμμετοχή του John Legend. Κατά τα άλλα, αν σας αρέσει η neo-soul και το hip-hop, θα γουστάρετε πολύ ναουμ'. Με αφορμή τον δίσκο αυτό, έκανα μια επανάληψη και στο παλιό και αγαπημένο project του ντράμερ των Roots Ahmir "Questlove" Thompson με κάτι άσχετους ονόματι Christian McBride στο μπάσο και Pat Martino στην κιθάρα υπό τον τίτλο "The Philadelphia Experiment". Πανδαισία!

Black Label Society - Order of the Black

 

Ή αλλιώς Zack Wylde - Order of the Black. Ας μην κοροϊδευόμαστε φίλες και φίλοι. Πείτε μου, αν συναντήσετε έναν τύπο που σας πει ότι ακούει τους BLS για τον καταπληκτικό μπασίστα που έχουν, δεν θα τον φτύσετε ανάμεσα στα μάτια; Επειδή είμαι σίγουρος ότι η απάντησή σας είναι καταφατική, θα συνεχίσω υμνώντας τον κύριο Zack Wylde. Ρυθμικές κιθάρες από μπετόν αρμέ, σόλο σε ρυθμούς οπλοπολυβόλου, γρέντζο στη φωνή και έτοιμος ο δίσκος. Έχετε δίκιο, τα έχετε ξανακούσει. Και τι με αυτό; Σας πειράζει να τα ακούσετε ξανά; Εύχομαι μόνο να μην τον πιάσει κατάθλιψη που του έδωσε τα παπούτσια στο χέρι ο Ozzy... 

Αυτά τα ολίγα. Άφησα διάφορα απέξω αλλά με πήρε νύχτα και το μαξιλάρι με καλεί!