Ευχές

Είμαι στο νοσοκομείο και νταντεύω εφτά αρρώστους το σύνολο. Είμεθα μια ωραία ατμόσφαιρα, ότι πρέπει για ένα αντικειμενικό ρεπορτάζ του Σκάι και μία αιφνιδιαστική έφοδο του Λοβέρδου, αμφότερα τα οποία θα καταλήξουν στο ίδιο πόρισμα. Ο έλλην ιατρός ξύνει τα αχαμνά του. Ας πάει στα κομμάτια. Δεν παραπονιέμαι για το ρεβεγιόν ανάμεσα σε καθετήρες, πάπιες κι άλλα πλαστικά πτηνά, αυτή είναι η τύχη του νέου. Επειδή οι άρρωστοί μου είναι ως επί το πλείστον κόκκαλο -αυτοί ξέμειναν, τι να κάνουμε- και τα χρόνια πολλά σε αυτούς θα ήταν ένα μεγάλο ψέμα με τον κίνδυνο θα ληφθούν ως ειρωνεία να ελλοχεύει, λέω να ευχηθώ κάτι άλλο. Εύχομαι λοιπόν...εύχομαι...να φύγει το ΔΝΤ. Σιγά την ευχή, σαν τον Λαφαζάνη ακούστηκα. Εύχομαι...εύχομαι...εύχομαι...να επικρατήσει η ειρήνη και η αγάπη σε όλο τον κόσμο και τα παιδάκια να μην πεθαίνουν πρησμένα από την πείνα και το μπέρι-μπέρι. Παπάρια, αυτά έχουν σταματήσει να τα εύχονται ακόμα και οι παπάδες και τέτοιες αηδίες ξεστομίζει μόνο η Αγάπη Βαρδινογιάννη. Ας ευχηθώ λοιπόν να καταφέρει ο άνθρωπος να σέβεται τον άνθρωπό του τις στιγμές που πεθαίνει. Να σταματήσει αυτό το γαϊτανάκι του βασανισμού αρρώστων τελικού σταδίου σε νοσοκομεία από γιατρούς, αδελφές, νοσοκόμες, αδελφάρες γιατρούς και ξαναμμένες νοσοκόμες μόνο και μόνο για να μην πει η γειτόνισσα στην κόρη εν μέσω μπικουτί και μιζανπλί και ο γείτονας στο γιο μεταξύ πρέφας και τσίπουρου ότι "καλά ρε, και την άφησες να πεθάνει, να πάει σα το σκυλί στο αμπέλι"; Ναι ρε ελληνάρα, την άφησα να πεθάνει, να πάει καλιά της, να ηρεμήσει, να μην τη λογχίζουν βελόνες, να μην της πρήζει ο καθείς, να τη σκεπάσει το ελαφρύ το χώμα μια ώρα αρχύτερα, να μην ταλαιπωρείται χωρίς λόγο τώρα για να πεθάνει χειρότερα σε δέκα μέρες, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσω τα μικροαστοχριστιανικά μου συμπλέγματα. 

Αφήστε, το λοιπόν, που λέει και ο μπαμπάς μου, αυτούς που είναι να πεθάνουν...απλά να πεθάνουν. Εξασφαλίστε ότι ο ετοιμοθάνατος δεν πονά και δεν δυσπνοεί, φιλήστε τον σταυρωτά, βάλτε τον να σας πει καμιά ιστορία -αν είναι άντρας για καμια μπουρδελότσαρκα, αν είναι γυναίκα για κανα αποτυχημένο συνοικέσιο- και... χαίρετε. Κάπου ανάμεσα στα προηγούμενα, μπορείτε να δείτε και την Επέλαση των Βαρβάρων.   

Καλή χρονιά !

Άγια Νύχτα

Ο τράγος εξανέστη και απλά έδειξε τον πραγματικό του εαυτό. Μην αυταπατάσθε, αυτή είναι η εκκλησία. Αυτός είναι η εκκλησία. Τα λοιπά περί φιλανθρωπίας, αυτής της μεγάλης κατάρας, είναι για να χουμε να λέμε. Αν εκκλησιαστήκατε πρόσφατα, προχωρήστε κατευθείαν στο 1:02 και καμαρώστε!

Πηγή: www.apela.gr

Βιβλία, βιβλία, βιβλία !

Εδώ και καμιά δεκαριά μέρες με έχει πιάσει ένας οίστρος για βιβλία χειρότερος και από γίδας, μην πω χειρότερος και από του Νικήτα Κακλαμάνη όταν κούρευε τα δέντρα στην Κυψέλη. Θέλετε ότι με το Λοβέρδο έτοιμο να γκρεμίσει και το ΕΣΥ με φόρα γενίτσαρου, θέλετε που συνειδητοποιώ σιγά σιγά ότι δε θα αλλάξει τίποτα επί τα βελτίω ή επί τα χείρω αν ξέρω ή δεν ξέρω τη μετάλλαξη του ADAMTS-13, τα κριτήρια του Λύκου ή πότε ταΐζουμε το εγκεφαλικό, θέλετε ότι οι χρωστούμενες εφημερίες του Αυγούστου οδεύουν ολοταχώς να γίνουν χορτάρι για τα αλόγατα που έλεγε και ο βάρδος, το γύρισα στα εξωσχολικά. Είπα λοιπόν, μέρες που είναι, να μαζέψω κάποια καλά βιβλία που διάβασα φέτος και να γράψω για αυτά ένα-δύο-τρία-πέντε πραγματάκια που έλεγε και μια μεγάλη μορφή των σχολικών μου χρόνων.

James Elroy: Το Μεγάλο Πουθενά 

Δεν έχω και πολλά να γράψω. Διαβάζεις νουάρ από τον τάδε, αστυνομικά από τον δήνα, ενθουσιάζεσαι, τα συζητάς ξανά και ξανά και κάποια στιγμή διαβάζεις Elroy. Εκεί τελειώνουν όλα. Ο Elroy έχει καταφέρει να μετατρέψει την παράνοια  στην οποία κολυμπούσε η προσωπική του ζωή από τα μικράτα του, σε λογοτεχνική ιδιοφυΐα. Ακριβώς αυτή η αλληλεπίδραση των προσωπικών του βιωμάτων με την τέχνη του έχει γίνει προσπάθεια να διερευνηθεί ακόμα και ψυχαναλυτικά. Αν θέλετε προκλητικό, διεστραμμένο, σκοτεινό, πολυεπίπεδο, εκτός φόρμας μυθιστόρημα, μη διστάσετε. Αν πάσχετε από αϋπνίες κι εφιάλτες, απλά μην το διανοηθείτε.

Πέτρος Μάρκαρης: Ληξιπρόθεσμα Δάνεια 

Αστυνόμος Κώστας Χαρίτος, ο απόλυτος αντιήρωας. Γιος χωροφύλακα, χωρίς κανένα ιδιαίτερο ταλέντο, λάτρης των γεμιστών και κεφαλή μιας φιλότιμης μικροαστικής οικογένειας. Το πώς καταφέρνει ο Μάρκαρης να βγάζει από τη μύγα ξύγκι και από αυτόν τον φαινομενικά αδιάφορο τύπο τόσο ωραίες ιστορίες, είναι από μόνο του αξιοθαύμαστο. Σε αυτή την περιπέτεια του Χαρίτου, ο Μάρκαρης αποδεικνύεται μεγάλος κοινωνικός ανατόμος, διαβάζει καταπληκτικά τα σημεία των καιρών και προσφέρει ένα καταπληκτικό μυθιστόρημα, το οποίο διαβάστηκε απνευστί σε τρεις ημέρες. Το ακόμη πιο ευχάριστο είναι το ότι το εν λόγω βιβλίο αποτελεί το πρώτο μίας τριλογίας με τον τίτλο "Η Τριλογία της Κρίσης". Είναι αυτό το καλύτερό του βιβλίο με ήρωα τον Χαρίτο; Όχι όσο θα υπάρχει η αριστουργηματική Άμυνα Ζώνης. 

Πέτρος Παπακωνσταντίνου: Επιστροφή Στο Μέλλον

Δεν ξέρετε γρι οικονομικά; Σας έχουν κάνει το μυαλό χορτόσουπα έννοιες όπως η υπεραξία της εργασίας; Απορείτε για την κωλοπιλάλα που έχει πιάσει τους πάντες και ξεφυλλίζουν ξανά το μαρξιστικό έργο; Ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου είναι εδώ να δώσει τις απαντήσεις! Θεωρώ ότι το συγκεκριμένο βιβλίο προσφέρει την πλέον διεισδυτική ματιά στη διεθνή κι ελληνική κρίση αλλά αυτό το οποίο κυρίως καταφέρνει είναι να καταρρίψει το μύθο του τέλους των ιδεολογιών και του καλού καπιταλισμού που ρυθμιζόταν ρολόι μέχρι να μας την πέσουν τα λιμασμένα γκόλντεν μπόις της Λήμαν Μπράδερς. Για μένα το βιβλίο έχει μια βαρύνουσα συναισθηματική αξία καθώς ήταν δώρο ενός συναρπαστικού ανθρώπου. Θα το ξαναδιαβάσω μετά βεβαιότητος. 

 Paco Ignacio Taibo II: Στην Ίδια Πόλη υπό Βροχή

Αυτό είναι το πρώτο βιβλίο του Taibo που διάβασα και το καλύτερο μέχρι στιγμής. Ακολούθησαν άλλα δύο, τα οποία υστερούσαν κατά πολύ. Ωραία και γρήγορη πλοκή, ο ήρωας κερδίζει πόντους από το όνομα -Έκτορ Μπελασκοαράν Σάυν-, το αγαπημένο του ποτό -κόκα κόλα- και τη ποιοτική δισκοθήκη του, αλλά το δυνατό σημείο του βιβλίου δεν είναι άλλο από τον τόπο. Μέξικο Σίτυ κυρίες και κύριοι!

Γιασμίνα Χάντρα: Τι ονειρεύονται οι Λύκοι

Η αλγερινή συγγραφέας Γιασμίνα Χάντρα μας προέκυψε αλγερινός συγγραφέας και πρώην αξιωματικός του αλγερινού στρατού Μοχάμεντ Μουλεσεχούλ, ο οποίος χρησιμοποιούσε γυναικείο ψευδώνυμο μέχρι το 2001 για να αποφύγει τη στρατιωτική λογοκρισία. Μας προέκυψε επίσης και εξαιρετικός συγγραφέας. Το συγκεκριμένο -αρκετά σκληρό- μυθιστόρημα διαδραματίζεται την περίοδο του αλγερινού εμφυλίου και σκιαγραφεί τη φρίκη που γεννά ο φονταμενταλισμός με τα μελανότερα των χρωμάτων. Αυτό όμως που κυρίως επιτυγχάνει, είναι να δείξει ότι τίποτε δε γεννάται με παρθενογένεση (εκτός από τον Χριστούλη) και από τον κανόνα αυτό δεν εξαιρείται η βία, ο φανατισμός και η μαλακία στον εγκέφαλο. 

Θανάσης Σκρουμπέλος: Μαύρος Μακεδών

Η γνωριμία μου με τον Θανάση Σκρουμπέλο είχε γίνει με το βιβλίο του "Μπλε Καστόρινα Παπούτσια", η ανάγνωση του οποίου με οδήγησε σε πραγματική έκσταση, τόση ώστε να πάρει περίοπτη θέση του δίπλα στα πολυαγαπημένα μου της νεοελληνικής λογοτεχνίας "Ο θείος Τάκης" του Ξανθούλη και "Δυο Φορές Έλληνας" του Κουμανταρέα. Και στο "Μαύρο Μακεδόνα", ο Σκρουμπέλος κεντάει με αφορμή τη μακεδονική σαλάτα των αρχών του 20ου αιώνα στα Βαλκάνια, την επερχόμενη πτώση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, τον επεκτατισμό των Βούλγαρων, τη δράση των φανατικών όλων των πλευρών. Βλάχοι, Έλληνες, Σλάβοι, Βούλγαροι, Εξαρχικοί, Πατριαρχικοί όλοι τουρλού τουρλού σε μια σαλάτα με πολύ αίμα και με τις Μεγάλες Δυνάμεις να κάνουν παπάρες μέσα σε αυτή. Τεχνικά δεν μπορώ να αγνοήσω την ευχέρεια με την οποία χειρίζεται ο Σκρουμπέλος όλες τις διαλέκτους της περιοχής. Μόνο μελανό σημείο, το σχετικά φτωχό λεξικό στο παράρτημα. Πιστέψτε με, σε αυτό το χωνευτήρι είναι απαραίτητο.  

Νίκος Τσιφόρος: Τα ρεμάλια ήρωες

Τσιφόρο δεν είχα ξαναπιάσει στα χέρια μου, μέχρι που μου τον πρότεινε ένας φίλος. Επέμεινε μάλιστα να διαβάσω το συγκεκριμένο και δεν είχε καθόλου άδικο! Ο Τσιφόρος είναι καταιγιστικός και αιρετικός σε σημείο απαγχονισμού από την Αγία Έδρα, δεδομένου ότι περιλαμβάνει και περιποιείται δεόντως την ιστορία της ανακάλυψης της Αμερικής από ένα συφερτό τυχοδιωκτών, παπάδων, καρδινάλιων, αποτυχημένων ναυάρχων, ποινικών και λοιπών "δοχείων της νυκτός", οι καραβέλες των οποίων για κακή τύχη των δύσμοιρων ιθαγενών δε βούλιαξαν να πάνε όλοι μαζί ζούπητοι στα τσακίδια. Είναι προφανές από τις πρώτες κιόλας σελίδες ότι τα βάσανα των κατοίκων της Αϊτής έχουν ξεκινήσει πολύ πριν τους επισκεφθεί ο εγκέλαδος και η χολέρα.

Jared Diamond: Όπλα, Μικρόβια και Ατσάλι

Φαινομενικά το βιβλίο αυτό δεν έχει καμία σχέση με το προηγούμενο. Επειδή όμως εκτός από τους ανθρώπους απατούν και τα φαινόμενα, το βιβλίο του Diamond προσφέρει μια στέρεη επιστημονική βάση η οποία εξηγεί το πώς κάτι μούτρα σαν τον Κορτέζ και τον Πιζάρο κατάφεραν να αφαλοκόψουν και να ρημάξουν πολιτισμούς όπως αυτούς των Αζτέκων και των Ίνκας αντίστοιχα με μηδαμινές απώλειες. Ο συγγραφέας εξηγεί το πλεονέκτημα σε καινοτομίες και τεχνολογία της Ευρασίας έναντι της Αφρικής και της Νότιας Αμερικής με βάση το περιβάλλον της κάθε ηπείρου και όχι υποστηρίζοντας κάποιο εγγενές μειονέκτημα του ενός λαού έναντι του άλλου. Αν αρχίσω να γράφω για το βιβλίο αυτό, δεν τελειώνω ποτέ. Μια λέξη θα γράψω για φινάλε: Κάτοπτρο!

Πέτρος Πικρός: Σα θα Γίνουμε Άνθρωποι

Τρέφω ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το Μεσοπόλεμο και θεωρώ την ιστορία και την τέχνη της εποχής ίσως την πιο ενδιαφέρουσα της σύγχρονης εποχής. Μπορεί ναι φταίει που μου πήραν τα μυαλά οι Dada στο Pompidou πριν κάποια χρόνια με την ισοπέδωση όλων των δομών (βλέπε κράτος, εκκλησία, αστική τέχνη) που είχαν οδηγήσει τον πλανήτη στο λουτρό αίματος με σως αερίων μουστάρδας του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Μπορεί να φταίει ότι την ίδια περίοδο η Αριστερά στην Αμερική ζούσε ένδοξες στιγμές. Για διάφορους λόγους, είχα στρέψει την προσοχή στην περίοδο αυτή και τα τεκταινόμενα εκτός συνόρων και αγνοούσα το πόσο ενδιαφέρον μπορεί να είχε η ίδια περίοδος και στη χώρα που μετά από κάποια χρόνια θα αποκαλούσαμε Φορογεώργαινα. Ο Πικρός (ψευδώνυμο εμπνευσμένο από το ίνδαλμά του Μαξίμ Γκόρκι, το επώνυμο του οποίου σημαίνει πικρός) ήταν ένας σπουδαίος άνθρωπος. Σημαντικός δημοσιογράφος, από τους πρώτους πραγματικούς ρεπόρτερ μέχρι να ξεφτιλίσει τον όρο ο Χαρδαβέλας, δοκιμιογράφος και συγγραφέας διηγημάτων από τα οποία ξεχωρίζει η τριλογία Χαμένα Κορμιά, στην οποία ανήκει και το βιβλίο για το οποίο γράφω. Πουτάνες, πρεζάκηδες, μέθυσοι και νταβατζήδες, μπάτσοι και χωροφύλακες, χτικιό και αφροδίσια, ράκη και συντρίμια από τη Μεγάλη Ιδέα, πρόσφυγες από τις χαμένες πατρίδες μετά τη χαμένη παρτίδα και μέσα σε όλους αυτούς ο Πικρός να ψάχνει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Ο ρεαλισμός του κατηγορήθηκε ως χυδαιότητα, τακτική η οποία φάνηκε ότι αποδίδει και εφαρμόζεται και στις μέρες μας. Έτσι είναι. Ότι δε μας γουστάρει το κάνουμε γαργάρα, το χώνουμε κάτω από το χαλί και ησυχάσαμε. Όλα τα λεφτά...

Richard Dawkins: Υφαίνοντας το Ουράνιο Τόξο

Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι. Αυτό δεν είναι το καλύτερο βιβλίο του Dawkins, δεν παύει όμως να είναι συναρπαστικό. Εμπνεόμενος από την ιδέα ότι το ουράνιο τόξο δε χάνει την ομορφιά του αν κανείς γνωρίζει το πώς σχηματίζεται, ο Dawkins γράφει έναν ύμνο στην ομορφιά της επιστήμης. Μεταξύ μας δεν έχει άδικο. Πρέπει να είναι κανείς ζουλού (ή πολύ θρήσκος) για να πιστεύει ότι ο γιος του τσοπάνου που -και καλά- περπατούσε πάνω στο νερό είναι πιο γοητευτικός από τα επιτεύγματα της κβαντομηχανικής. Και μην ακούσω πάλι τα περί ορέξεως, θα φουσκώσουν οι αιμορροΐδες μου! Αδύνατο σημείο, κατά τη γνώμη μου, τα πρώτα κεφάλαια του βιβλίου στα οποία ο Dawkins έχει βαλθεί να ερμηνεύσει με τη θεωρία των πιθανοτήτων κάποια κλασσικά περιστατικά συμπτώσεων τα οποία γίνονται πιστευτά από τους δεισιδαίμονες ως θεϊκά σημάδια, τύπου "ότι καιρό κάνει της αγια-Βαρβάρας, κάνει και τα Χριστούγεννα"! Dear Richard, αυτοί που τα πιστεύουν, αποκλείεται να σε διαβάσουν. Εμείς που σε διαβάζουμε, αποκλείεται να πιστεύουμε αυτές τις αηδίες, οπότε τι μας τυρρανάς; Αλήθεια, πότε είναι της αγια-Βαρβάρας;  

Και η μάπα βάφτηκε κόκκινη

Φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι των Ελλήνων είναι ενήμεροι για το ότι ο πρώην υπουργός Μεταφορών Κωστής Χατζηδάκης ξυλοκοπήθηκε από -ασκεπείς- διαδηλωτές κατά τη διάρκεια της πορείας της περασμένης Τετάρτης. Το ότι τις έφαγε βουλευτής γενικά δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Σε πείσμα των politically correct θα δηλώσω ότι ο ξυλοδαρμός δε μου κάνει ούτε κρύο ούτε ζέστη, δε θα τον καταδικάσω και θα αφήσω το συμπατριώτη του Πάριου Γιάννη Ραγκούση να δηλώνει ανερυθρίαστα ότι αυτά δε χωρούν σε μια πολιτισμένη κι ευνομούμενη πολιτεία ενώ εγώ θα αναρωτιέμαι για ποια πολιτεία ομιλεί ο κύριος. Σε πείσμα επίσης των εν Ελλάδι κομάντο Νετσάγεφ, θα δηλώσω ότι αν θεωρούν παρόμοιες ενέργειες ως έχουσες την ελάχιστη πολιτική βαρύτητα, καλά θα κάνουν να ανοίξουν κανα βιβλίο ιστορίας. Αυτό που κάνει ολίγον τι πιο ενδιαφέρον το περιστατικό, είναι ότι δάρθηκε ο συγκεκριμένος.

Για κάθε γιατρό το να θέσει διάγνωση από το προσωπείο του ασθενούς αποτελεί πρόκληση. Στην περίπτωση του Χατζηδάκη θα πόνταρα τα ρέστα μου στον υπογοναδισμό. Τώρα, αν τον τραυμάτισε ο εμβρυουλκός κατά τον τοκετό ή αν πέρασε καμιά βαριά ορχίτιδα, χρήζει περαιτέρω διερεύνησης. Το baby face και αυτή η φωνή η οποία θυμίζει το φοβισμένο λαζοπουλικό Μήτσο -άι χάσου μυρμηγκάκι!- ενισχύουν σημαντικά τη διάγνωση. Φαίνεται ότι κάτι είχε υποψιαστεί και η μανούλα του και τον φώναζε με το υποκοριστικό Κωστής. Η αλήθεια είναι ότι αυτή η φάτσα λουσμένη στο αίμα θα μπορούσε να συγκριθεί μόνο με την κούκλα Barbie βιασμένη και ξεκοιλιασμένη από τον Charles Manson ή με το μικρό μου πόνυ ακρωτηριασμένο. Πριν βάλετε τα κλάματα, να υπενθυμίσω προβοκατόρικα ότι ο Κωστής ο αγκαλίτσας ήταν αυτός ο οποίος είχε ξεπουλήσει μετά βαϊων και κλάδων την Ολυμπιακή στον Βγενόπουλο με το οικονομικό όφελος για το ελληνικό Δημόσιο να είναι περίπου όσο κόστισε η μετεγγραφή του Κριστιάνο Ρονάλντο στη Ρεάλ Μαδρίτης. 

Έτσι είναι Κωστούλη μου. Όταν σπέρνεις διαπλοκή, σε θερίζουν οι φάπες.

Ανακοινωθέν

Αναδημοσιεύω το δελτίο τύπου της Ένωσης Ιατρών Νοσοκομείων Αθήνας-Πειραιά, με αφορμή το μαύρο στυλιάρι που έπεσε στην πορεία για την επέτειο των δύο χρόνων από τη δολοφονία του Α. Γρηγορόπουλου στις 6 Δεκεμβρίου. Να σημειώσω την προσωπική μου εκτίμηση ότι το όργανο αυτό είναι παραδοσιακά συντηρητικό, οπότε οι αριθμοί οι οποίοι αναφέρονται στο κείμενο ίσως και να υποεκτιμούν τον πραγματικό. Δε θα το δημοσίευα αν δεν το είχαν κάνει γαργάρα οι φωστήρες της ελληνικής δημοσιογραφίας.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

15/12/10

(προς τους υγειονομικούς συντάκτες)

Το ΔΣ της ΕΙΝΑΠ εκφράζει τη βαθύτατη ανησυχία του για τα πολλαπλά κρούσματα αστυνομικής βίας, ενάντια σε νέους διαδηλωτές, το τελευταίο διάστημα. Ειδικά το απόγευμα της Δευτέρας 06/12/10, ζήσαμε μια πρωτοφανή κατάσταση. Στα εφημερεύοντα νοσοκομεία (Λαϊκό, ΚΑΤ, κ.α.) αλλά και στο ΤΕΠ του νοσοκομείου Ευαγγελισμός (το οποίο κανονικά δεν εφημέρευε και με την ευκαιρία αυτή το ΔΣ της ΕΙΝΑΠ θέλει να συγχαρεί τους εκεί συναδέλφους για την αυταπάρνησή τους) προσκομίσθηκαν τουλάχιστον 45 τραυματίες, στη συντριπτική πλειοψηφία τους φοιτητές και φοιτήτριες, με τραύματα στην κεφαλή, στο θώρακα και την κοιλιά από ρόπαλα αστυνομικών. Δύο τραυματίες εισήχθησαν για νοσηλεία στη Νευροχειρουργική Κλινική του νοσοκομείου ΚΑΤ με κατάγματα κρανίου και θλάσεις εγκεφάλου.

Έκπληξη μας προκαλούν οι καταγγελίες τόσο συγγενών, όσο και εφημερευόντων ιατρών, ότι υπήρξε προσπάθεια –και μάλιστα επανειλημμένα- από άνδρες της ασφάλειας να υποβάλουν σε ανάκριση τραυματίες μέσα στο χώρο του νοσοκομείου τις πρώτες ώρες μετά τον τραυματισμό, όχι απλά χωρίς την άδεια των υπεύθυνων ιατρών, αλλά και παρά την κατηγορηματική τους αντίρρηση. Τέτοιες ενέργειες αποτελούν μνημείο αυθαιρεσίας και παρανομίας που θίγει βάναυσα το δημοκρατικό, νομικό αλλά και υγειονομικό πολιτισμό της χώρας μας.

Επίσης, δεκάδες άλλοι διαδηλωτές προσκομίσθηκαν στα επείγοντα τμήματα νοσοκομείων λόγω οξέων πνευμονολογικών, οφθαλμολογικών και δερματολογικών προβλημάτων που οφείλονταν σε ρίψεις χημικών από την αστυνομία.

Επισημαίνουμε ότι ειδικά η πλήξη της κεφαλής με δύναμη και με τρόπο ικανό να επιφέρει αιμάτωμα στον εγκέφαλο, συνιστά την άσκηση δυνητικά θανατηφόρας βίας, και με την έννοια αυτή ήταν τελείως τυχαίο το γεγονός ότι δεν θρηνήσαμε νεκρούς.

Το ΔΣ της ΕΙΝΑΠ, μαζί με άλλους ιατρικούς φορείς που έχουν ήδη εκδηλώσει με παρόμοιο τρόπο την ανησυχία τους, όπως η ΟΕΝΓΕ και ο ΙΣΑ, προτίθεται άμεσα να προβεί σε παράσταση διαμαρτυρίας προς το γραφείο του Πρωθυπουργού, τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη, τον Αττικάρχη της ΕΛΑΣ και την Εισαγγελία του Αρείου Πάγου.

Το ΔΣ της ΕΙΝΑΠ δηλώνει ότι με έμπρακτο τρόπο θα συμπαραστέκεται στους φορείς εργαζομένων και νεολαίας (φοιτητικούς συλλόγους, σωματεία και ομοσπονδίες εργαζομένων) που καταγγέλλουν τέτοια κρούσματα αστυνομικής βίας σε βάρος διαδηλωτών.


ΓΙΑ ΤΟ ΔΣ ΤΗΣ ΕΙΝΑΠ

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ Ο ΓΕΝ. ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ

ΣΤΑΘΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΟΣ ΘΑΝΑΣΗΣ ΝΗΣΙΩΤΗΣ

Και κοιλιά περίδρομο!

Έπαιξα βρώμικα, το παραδέχομαι. Το χτύπημα ήταν κάτω από τη ζώνη και αδικαιολόγητο για ένα μαντράχαλο σαν την αφεντομουτσουράνα μου. Αλλά επειδή μάλλον έχουν δίκιο οι κυνικοί ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, το αποτέλεσμα έσβησε κάθε ίχνος τύψης, η οποία εδώ που τα λέμε δε μου είχε κάνει και τη ζωή ποδήλατο. Εξηγούμαι. Γκρίνια στη μάνα μου μετά την εθιμοτυπική ερώτηση "πώς τα πάτε" για το ότι ο αδερφός Νικολάκης δε με προσέχει τώρα που εγώ βαράω υπερωρίες στο ίδρυμα ενώ αυτός κάθεται. Ακολουθεί το νομοτελειακά αναμενόμενο feedback-κράξιμο της μάνας μου στον αδερφό μου. Έπεται ο εξάψαλμος του αδερφού σε μένα. "Καλά ρε, πήρες τη μαμά και κλαιγόσουνα"; Ο στόχος επετεύχθη όταν πληγώθηκε ο μαγειρικός εγωισμός του κατηγορούμενου, ο οποίος στην προσπάθειά του να βγει από το στενό μαρκάρισμα της οικογένειας, υπερέβαλε μαγειρικόν εαυτόν. Αποτέλεσμα:

Τρίτη: Λαζάνια με σπανάκι, κιμά και λιωμένο τυρί στο φούρνο. Τρώγαμε όλη μέρα, ακόμα και στον ύπνο μας.

Τετάρτη: Τσιπούρα στο φούρνο, γεμιστή με φινόκιο, άνιθο, μανιτάρια και σκόρδο. Σερβιρίστηκε και καταβροχθίστηκε με σχετική σως με βάση τη μαγιονέζα και πατάτες φούρνου.

Πέμπτη: Φασολάδα με πιπεριές και λουκάνικο. Πλαισιώθηκε από καπνιστό τυρί Μακεδονίας και σαρδέλες. 

Δεν ξέρω για πόσο θα λειτουργεί αυτό το αντανακλαστικό, αλλά αφού είδα ότι λειτουργεί, δεν πρόκειται να το αφήσω ανεκμετάλλευτο!

Περίπατος

Είπα σήμερα να μην ξεφτιλιστώ εντελώς. Να απεργήσω, να σηκώσω τον κώλο μου και να πάω στην πορεία. Τα έκανα και τα τρία όπως και πλήθος κόσμου με παντελώς αμφίβολο αποτέλεσμα. Ακολουθεί σύντομο οδοιπορικό.

Ώρα έντεκα, περνάω από την πανεπιστημιακή λέσχη στην Ιπποκράτους, ξεσηκώνω απροκάλυπτα τον φίλτατο Πάνο από το διάβασμά του, καθώς αυτά τα events δε λένε χωρίς παρέα, και ξεκινάμε για το Μουσείο. Στην Ομόνοια το ΠΑΜΕ έχει στήσει τον αντιαισθητικό στρατό του. Μην έχοντας το απαραίτητο outfit "καδρόνι made by ΠΑΜΕ-πέτσινο-χαλαρά πιασμένη κοτσίδα-κράνος παραμάσχαλα" δε διανοούμαι να σταματήσω. Η αμελώς ατημέλητη αφάνα του Πάνου μας κάνει ακόμη πιο ανεπιθύμητους και ο κίνδυνος να ψεκαστούμε με αμωνιαζόλ ως υπονομευτές της ορθόδοξης εργατικής πάλης ελλοχεύει. Από την άλλη, σκέφτομαι ότι δεν είμαστε για πολλές γκρίνιες. Στο φινάλε φινάλε, είναι απολύτως εκτιμητέο ότι μέσω του ΠΑΜΕ κατεβαίνει τόσος κόσμος στους δρόμους. Ο αυτισμός είναι κάτι το οποίο δε θα επιλύσω εγώ, ένας δύσμοιρος παθολογίσκος. Ας επιληφθούν οι ψυχίατροι.

Στρίβουμε Πατησίων. Χαλαρή από κόσμο ακόμα, παρά το ότι οι προσυγκεντρώσεις ήταν ορισμένες για τις 10.30. Ο Έλληνας δε θα είναι συνεπής ούτε στη συντέλεια του κόσμου, η οποία άκουσα από Λιακό ότι πήρε μετάθεση για την 5η Μαΐου του 2024. Μπροστά από το Μουσείο στεκόμαστε, κόσμος πάει κι έρχεται και κάπου εκεί το μάτι μου πέφτει σε ένα από τα πιο ωραία πανό που έχω δει. 

 

Σκέφτομαι ότι μέχρι τα μικρά ψαράκια να φάνε το μεγάλο, μπορεί να μας έχει χωνέψει ο εγγονός του Παπατζή και γιος του Ψεύτη με τη συμμορία του και προχωράω. 

Το έχω πάρει απόφαση να κινηθώ ως freelancer και να μην πορευτώ υπό την αιγίδα κάποιου μπλοκ. Ώρα δωδεκάμιση κι έχω ήδη γεμίσει την τσάντα μου με δεκάδες έντυπα, άλλα ενδιαφέροντα, άλλα κλισιεδάρικα σε βαθμό αυτοκτονίας. Ο κόσμος πολύς και σίγουρα διαφορετικής σύστασης σε σχέση με πριν δέκα χρόνια. Το πλέον ευχάριστο είναι ότι ξεκουνήθηκαν οι ηλικίες 35-40, οι οποίοι, γαλουχημένοι εκσυγχρονιστικά από τον Πέτρο Κωστόπουλο και τον Θέμο Αναστασιάδη, νόμιζαν ότι με μια δουλειά σε τράπεζα και ένα φραπέ στο Κολωνάκι είχαν πιάσει τον παπά από τα αρχίδια.  Αμ δε! Φαίνεται να συνειδητοποιούν ότι υπάρχει ζωή και μετά τον Πάνο Κιάμο. Κάπου εκεί συναντώ τον Πέτρο Παπακωνσταντίνου και πάω να τον χαιρετήσω και να τον συγχαρώ για ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει ποτέ. 

Κάποια στιγμή ξεκινάμε και μέχρι τη Σταδίου όλα βαίνουν καλώς. Η πορεία έχει πολύ κόσμο, παλμό , τύμπανα, συνθήματα, χαρούμενα πρόσωπα μελλοθάνατων εργαζόμενων και μελλοντικών αυτόχειρων και  το ερώτημα αν έχει νόημα δεδομένου ότι οι εργατοπατέρες κήρυξαν γενική απεργία μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου το αφήνω αναπάντητο. Κινούμαι κάπου μεταξύ δασκάλων και μουσικών της φιλαρμονικής του Δήμου Αθηνών. Το ελικόπτερο των μπάτσων μας προστατεύει από ψηλά και αναρωτιέμαι πόσο δρόμο πρέπει να διανύσει μια συλλογικότητα όπως η σημερινή για να αναβαθμιστεί σε κίνημα. 

 Κι εκεί που συλλογιέμαι τα ανωτέρω και σκέφτομαι ότι κάτι λείπει, μας προσπερνά μια ομάδα μαυροφορεμένα λοβοτομημένα με κουκούλες, μάσκες και φόρμες και παίρνω την απάντησή μου. Τα φρικιά πολλαπλασιάζονται με τη διαδικασία της μίτωσης σαν τις αμοιβάδες και αυτό είναι το δεύτερο χαρακτηριστικό που μοιράζονται με το συμπαθές παράσιτο μετά το μηδενικό δείκτη νοημοσύνης. Δεν ήθελε πολλή φαντασία για το τι θα επακολουθούσε. Τα παιδία τον παίζει, οι μπάτσοι δεν υπολείπονται, η εσάνς των ληγμένων δακρυγόνων είναι μούρλια, από τη ζάλη βλέπω τα McDonalds για ταβέρνα και κλαίω με μαύρο δάκρυ. Γιατί κλαίω άραγε; Για το χαμένο χρόνο μου, για το πορεία που διαλύθηκε εις τα εξ ων συνετέθη κι ακόμη περισσότερα, για τα μαλακιστήρια με τον ύποπτο ρόλο, για το ότι χιλιάδες νοματαίοι δεν πιάσαμε τα τριάντα μούλικα να τα αφαλοκόψουμε, για όλα αυτά.

Το πανηγύρι πνέει τα λοίσθια, παλεύουμε να μαζευτούμε αλλά εις μάτην. Καλά τραγουδούσε η Διαμάντη πως ότι αρχίζει ωραίο, τελειώνει με πόνο. Χωρίς να το πολυκαταλάβουμε, φτάνουμε σχεδόν στο Ζάππειο και το όνειρό μου να υπάρξω κι εγώ ένας απεργός που θα ρίξει μούντζες στη Βουλή  για ψυχοθεραπευτικούς λόγους καταρρέει σαν χάρτινος πύργος. Το χορευτικό μπάτσοι-φρικιά σε αγαστή συνεργασία διέπρεψε. Η ηλιθιότητα θριάμβευσε για ακόμα μια φορά. Δεν ξέρω τι ακολούθησε, δεν είχα το κουράγιο να περιμένω να τελειώσουν τα εθιμοτυπικά μπάχαλα. Δε μετάνιωσα που πήγα, παρά το μάταιο του εγχειρήματος. Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα... 

Καλά ρε, από τους 157 Πασόκους βουλευτές, ένας είχε τσίπα να καταψηφίσει το έκτρωμα;

The British Way

... Η συνένωση των δυνάμεων της κατοχικής κυβέρνησης με τις αντίστοιχες που προέρχονταν από την εξόριστη κυβέρνηση ήταν εξάλλου εξόφθαλμη τις ημέρες της κρίσης. Η Αστυνομία Πόλεων και η -θεωρητικά ανενεργή και "υπό εκκαθάριση"- Χωροφυλακή θεωρήθηκε ότι μπορούσαν να υπηρετήσουν με τον ίδιο τρόπο τόσο το καθεστώς της κατοχής όσο και το αντίστοιχο της απελευθέρωσης, ενώ οι ένοπλοι των "εθνικών οργανώσεων" συνέχισαν να στρέφουν ενάντια στο ΕΑΜ και στον ΕΛΑΣ τα όπλα τους, όπως ακριβώς έκαναν και στους προηγούμενους μήνες [...] Αυτά τα προερχόμενα από τη συνένωση των σωμάτων της κατοχικής κυβέρνησης με τα αντίστοιχα της εξόριστης κυβέρνησης στρατεύματα αποτελούσαν τη βάση στήριξης της κυβέρνησης Παπανδρέου και τα άλλοθι της βρετανικής εισβολής στην Αθήνα...

...Στο τέλος των μαχών οι δυνάμεις [των Βρετανών] στην Αθήνα, στον Πειραιά και σε άλλα σημεία ξεπερνούσαν τους 80.000 άνδρες -μια δύναμη που ήταν συγκριτικά ανώτερη του Βρετανικού Εκστρατευτικού Σώματος που είχε έρθει την άνοιξη του 1941 για να βοηθήσει τον ελληνικό αγώνα ενάντια στον Άξονα και σχεδόν αριθμητικά ίση με τις ιταλικές δυνάμεις που τον Οκτώβριο του 1940 εισέβαλαν στο ελληνικό έδαφος από την Αλβανία...

 (Γιώργου Μαργαρίτη, καθηγητή Σύγχρονης Ιστορίας στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης)

...Όμως ακόμη πιο αποφασιστικός παράγονταν για την αποτυχία όλων αυτών των προσπαθειών του ΕΛΑΣ [στη μάχη του Μακρυγιάννη] ήταν ότι οι Βρετανοί έχοντας αναπτυχθεί στο βράχο της Ακρόπολης, τον χρησιμοποίησαν για να χτυπήσουν τις θέσεις των πολιορκητών του Μακρυγιάννη. Να σημειωθεί ότι στην αρχή η Ακρόπολη είχε καταληφθεί από τον ΕΛΑΣ, αλλά επειδή οι Βρετανοί ζήτησαν να μείνει έξω από τη σύγκρουση, η ηγεσία του απέσυρε τις δυνάμεις της, όπου και αμέσως εγκατέστησαν τις δικές τους οι Βρετανοί, στις 8 Δεκεμβρίου, δημιουργώντας πολυβολεία προς την πλευρά του στρατώνα του Μακρυγιάννη. Από την Ακρόπολη, ιδίως με βλήματα όλμων χτυπούσαν τις θέσεις του ΕΛΑΣ σε όλη την περίμετρο του βράχου (περιοχή Μακρυγιάννη, Θησείο, Φιλοπάππου, Ψυρρή). Αλλά και εξαιτίας του φόβου να μην κατηγορηθούν ότι έστρεφαν πυρά εναντίον της Ακρόπολης, δόθηκε προφορική διαταγή στους μαχητές του ΕΛΑΣ να μην ανταπαντούν στα πυρά με κατεύθυνση στο βράχο της Ακρόπολης, έστω και για στοιχειώδεις αμυντικούς λόγους, για να μη συμβεί καμιά ζημιά στο μνημείο...

(Μιχάλη Π. Λυμπεράτου, ιστορικού, διδάκτορος Παντείου Πανεπιστημίου)

Και τα δύο αποσπάσματα προέρχονται από την έκδοση "Δεκέμβρης '44, Οι μάχες στις γειτονιές της Αθήνας", η οποία κυκλοφόρησε με την Ελευθεροτυπία της 4ης Δεκεμβρίου 2010. Αποτελούν ένα φόρο τιμής στους συμμάχους Βρετανούς και στους εν Ελλάδι οσφυοκάμπτες, δωσίλογους βαστάζους τους. Μπορεί όπως είπε ο Τσώρτσιλ "το show να ήταν των Ελλήνων", αλλά ο σκηνοθέτης ήταν Βρετανός.

Ο Νικολάκης, ο Προφήτης και ο Μπάτσος

Του Αη Νικόλα σήμερα, έχω τρεις επετείους. Η μόνη χαρμόσυνη είναι ότι γιορτάζει ο αδερφός Νικολάκης κι εγώ καταβροχθίζω για μια ακόμα χρονιά τις πάστες και τα μελομακάρονα που προορίζονταν για τα δικά του σαγόνια. Τις άλλες δύο και χαρμόσυνες δεν τις λες.

Ο Προφήτης

Με τον Παύλο Σιδηρόπουλο δεν τα πήγαινα καλά στην εφηβεία μου. Κάτι που το "Να μ' αγαπάς" το άκουγε και η κουτσή σκυλού Μαρία, γεγονός το οποίο μου προκαλούσε αναγούλα, κάτι που δεν ήταν να πιάσω κιθάρα στα χέρια μου και να μη μου ζητηθεί ο Μπάμπης ο Φλου, κάτι που στην εφηβική κοινή γνώμη ο Σιδηρόπουλος είχε τη εσφαλμένη κι άδικη γι' αυτόν θέση του τραγουδοποιού της πρέζας, όταν άκουγα για "Πρίγκηπα" πέταγα νύχια. Έκανα τεράστιο λάθος. Ο Σιδηρόπουλος και η εξαιρετική μπάντα του έπαιζαν rock 'n' roll πρώτης ποιότητας. Όσο δε αφορά την κοινωνική του ματιά, ακόμα και μέσα από το καλειδοσκόπιο των ναρκωτικών ο Παύλος έβλεπε μπροστά. Ακούστε το οικονομικό μανιφέστο του στο "Καλή τύχη μάγκες", τον εξαιρετικό, προκλητικό και funky "Χαφιέ", το ισοπεδωτικό "Βιβλίο των Ηρώων" και πιθανόν να συμφωνήσετε.
Δεν έχει νόημα να αρχίσω να απαριθμώ τα τραγούδια που αγαπώ, καθώς όσο περνά ο καιρός ανακαλύπτω όλο και περισσότερα. Δακρύβρεχτα λογίδρια για το αν έφυγε νωρίς, σαν σήμερα πριν είκοσι χρόνια ακριβώς, δεν πρόκειται να γράψω. Σε ένα μεγάλο βαθμό αυτού του είδους ο θάνατος είναι προσωπική επιλογή. Αυτό που θέλω να πω όμως είναι ότι Πρίγκηπας μπορεί να μην ήταν, αλλά Προφήτης ήταν σίγουρα. Ακόμα και σήμερα η Αθήνα είναι τρελή, τη νύχτα είν' ολοφώτιστη, τη μέρα σκοτεινή...

 Ο Μπάτσος

Είναι άδικο για τον Κορκονέα να εξετάζεται το έγκλημά του αποκομμένο από το ιστορικό του πλαίσιο. Ο Νώντας ο Φονιάς είναι το αρχέτυπο του μπάτσου. Είναι ο ταγματασφαλίτης και Ιερολοχίτης που υπηρέτησε την ανίερη συμμαχία Τσώρτσιλ-Γεωργίου Παπατζή Παπανδρέου και αιματοκύλισε την Αθήνα στα Δεκεμβριανά του '44. Είναι ο χωροφύλακας που φύλαγε το Μίκη στην εξορία του. Είναι το κοπρόσκυλο του Καραμανλή που σε ανοιχτή γραμμή με το παρακράτος σκότωσε τον Λαμπράκη στη Θεσσαλονίκη. Είναι ο βασανιστής που τελειοποίησε τη φάλαγγα στην Μπουμπουλίνα. Είναι ο μπάτσος που συνδιαλέγεται και καταστρώνει σχέδια με τους Χρυσαυγίτες στις πορείες. Είναι ο αξιωματικός που δεν κόπηκε κιόλας να μάθει ποιος έλουσε την Κούνεβα με Pantene Vitriol.

Ο Κορκονέας είναι από το ίδιο καλούπι βγαλμένος. Απαίδευτο γομάρι, διατεθειμένος να εκτελέσει το πιο βρώμικο κρατικό σχέδιο γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι θα τύχει της καλύτερης δυνατής αντιμετώπισης από την μοναδική πιο διεφθαρμένη από την Αστυνομία υπηρεσία, τη Δικαιοσύνη. Σαν σήμερα πριν από δυο χρόνια, πρόσθεσε άλλον έναν κρίκο στην αλυσίδα των εγκλημάτων της Αστυνομίας ενάντια στους πολίτες, σκοτώνοντας ένα παιδί. Να τον χαίρεται η λεβεντογέννα Μάνη.

Να θυμίσω ότι ο εγγονός του Παπατζή τις αμέσως επόμενες μέρες της δολοφονίας είχε κρίνει αναγκαίο να συμπαρασταθεί στους ωρυόμενους εμπόρους για τις σπασμένες τζαμαρίες και όχι στους οργισμένους μαθητές για τα γκρεμισμένα όνειρα. Αλητεία πάππου προς πάππου.