Bob Dylan Ad Portas !

Δεν ξέρω τι επέτειος είναι για τους λοιπούς η 29η Μαΐου, αλλά για μένα από φέτος θα είναι η επέτειος της ημέρας που ο Bob Dylan άλωσε το Terra Vibe. 

Οι επιρροές από τους Guthrie και Seeger, τα τραγούδια διαμαρτυρίας, η κραυγή για την αθωότητα του "Τυφώνα", η φιλία με τον Ginsberg  και τη γενιά των beat, το πέρασμα από το folk στα blues και από τον ακουστικό στον ηλεκτρικό ήχο, η επεισοδιακή και ελάχιστα folk εμφάνιση στο Newport Folk Festival με δύο από τους καλύτερους μουσικούς των blues στην ιστορία, τους Mike Bloomfield και Al Kooper, το Blonde on Blonde, το John Wesley Harding, το Street Legal, η "παρασπονδία" με τη συναυλία στο Βατικανό, τα χρόνια της χριστιανοσύνης, δύο υπέροχοι δίσκοι στα γεράματα και -συνδετικός κρίκος όλων- η βραχνή φωνή είναι λίγα μόνο ενσταντανέ από την πολύκροτη ταινία της παρουσίας του Robert Allen Zimmerman στο μάταιο τούτο κόσμο. Φυσικά δεν πρόκειται να ξεχάσω ότι η συνάντησή μου με τον κύριο Dylan ίσως να είχε καθυστερήσει αρκετά αν η υπέροχη Μαρία Καλαμαρά δεν είχε την εκπληκτική ιδέα να μας διδάξει την Αγγλική στο γυμνάσιο μέσα από τους στίχους του Blowin' In The Wind.  Για να συλλάβετε το ρηξικέλευθο της απόπειρας, να σας ενημερώσω ότι την ίδια περίοδο στο μάθημα της μουσικής διδασκόμασταν το "Γεια σου Ευρώτα" και το "Σπάρτη Λεβεντογέννα"...

Ο Dylan είναι σήμερα πιο επίκαιρος από ποτέ. Και δεδομένου ότι  οι Έλληνες καλλιτέχνες ασχολούνται με άλλα πιο σοβαρά εσωτερικά ζητήματα τα τελευταία χρόνια (τι τάζει ο ζιγκολό,  αν ο Θωμάς είναι σπίτι, πόσες είναι οι τσούλες της γης και αν το φόρεμα είναι Gucci), θα καταφύγω σε ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια του Dylan και θα το αφιερώσω στους μετανάστες εργάτες στα φραουλοχώραφα της νέας Μανωλάδας, τους οποίους έχουν γράψει όλοι στα παλαιότερα των υποδημάτων τους, παρά το ότι επί της ουσίας δεν άλλαξε τίποτα. Κάτι μου λέει ότι οι στίχοι ταιριάζουν γάντι στην περίσταση...  Αν σε κάποιους φαντάζουν μπανάλ και ντεμοντέ, ποσώς με απασχολεί!