Νεροποντή

Παύεις να θεωρείς εαυτόν το κέντρο του κόσμου, παρά την έως τώρα ομολογουμένως μεγάλη επιτυχία σου. Μαζεύεις τα μπογαλάκια σου και πας σαν σχολιαρόπαιδο να σπουδάσεις με τους καλύτερους, αν και δεν είσαι και είκοσι χρονώ. Αγνοείς την οδό της ευκολίας και αποφασίζεις να πορευθείς άγνωστος μεταξύ αγνώστων μακρυά από την ασφάλεια της επωνυμίας και της αναγνωρισιμότητας με μόνο σκοπό να βελτιωθείς. Αφήνεις στην άκρη τα κλισέ και ανοίγεις τα μάτια και κυρίως τα αυτιά σου σε άλλες φόρμες, άλλους δρόμους, άλλες γλώσσες. Αφήνεις άλλους να σηκώνουν τραπέζια στον αέρα (έντεχνα πάντα), να φωνάζουν και να μη λένε τίποτα γλεντοκοπώντας στην υγειά του εθνικού διασκεδαστή Παπαδόπουλου και ημών των κορόιδων και μιλάς και τραγουδάς μόνο όταν έχεις κάτι να πεις. Εκτιμάς τους καλούς μουσικούς, μαθαίνεις από αυτούς και τους δίνεις ρόλους με σπουδαία βαρύτητα στα τραγούδια σου. Ρισκάρεις, εγκαταλείπεις την πρωτεύουσα γιατί ίσως είδες ότι η βουή σκοτώνει τη δημιουργικότητα. Βάζεις την ψυχική σου ηρεμία πάνω από τη συνεχή έκθεση στα αποπροσανατολιστικά φώτα της ράμπας. Μοιραία μετά από όλα αυτά, έβγαλες άλλον έναν καταπληκτικό δίσκο. Λέγεσαι Αλκίνοος Ιωαννίδης. Και είσαι καλά.

Με τρομάζεις ακόμα οπαδέ της ομάδας

του κόμματος σκύλε, της οργάνωσης μάγκα

διερμηνέα Του Θεού, ρασοφόρε γκουρού

τσολιαδάκι φτιαγμένο, προσκοπάκι χαμένο

προσεύχεσαι και σκοτώνεις

τραυλίζεις ύμνους οργής

Έχεις πατρίδα το φόβο, γυρεύεις να βρεις γονείς

μισείς το μέσα σου ξένο κι όχι, δεν καταλαβαίνω

δεν ξέρω πού πατώ και πού πηγαίνω (από την Πατρίδα)