Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2013

Τάξις και ηθική

Συνεχίζεις να με απογοητεύεις και να μου ξυπνάς τα χειρότερα ένστικτά μου. Και έχω κοπιάσει τόσο για να τα καταπιέσω. Τα ένστικτα εννοώ. Αλλά σε όλα -και στην χειραγώγηση των ενστίκτων- υπάρχει κάποιο όριο. Έτσι πρέπει να είναι, για λόγους επιβίωσης. Αυτό εξυπηρετούν τα ένστικτα, είναι οι φρουροί των γονιδίων. Θα σου φέρω ένα παράδειγμα. Και να θες να στραβοκαταπιείς, δεν θα τα καταφέρεις. Ούτε καν εσύ, που αυτοκτονείς και παρασύρεις κι εμένα μαζί σου με χίλιους άλλους τρόπους. Θα κλείσουν οι φωνητικές χορδές σου, θα σταματήσεις να εισπνέεις το υγρό ή το στερεό, θα βήξεις σαν αρρωστιάρικο μωρό με κοκκύτη και θα τα καταφέρεις. Ακόμα κι εσύ. Μπορεί να πνίγεσαι κάθε μέρα στο ψέμα, αλλά από τροφή δεν θα πνιγείς. Έτσι κι εγώ. Όσο και να θέλω να εξοικειωθώ μαζί σου, μου προκαλείς αηδία. Μην παρεξηγείσαι, δεν το ελέγχω. Είναι, όπως σου είπα, αντανακλαστικό. Κάτι σαν τον εμετό. Μην αποστρέφεις το βλέμμα, σε σένα μιλάω. Σε σένα που ξεφύσηξες με ανακούφιση τώρα που έληξε η απεργία του Μετρό μέσω επίταξης. Σε σένα που τώρα έχεις ένα λόγο παραπάνω να ψηφίσεις τις δυνάμεις της ευθύνης. Σε σένα που τώρα μπορείς να πας ανεμπόδιστος στη δουλειά σου. Ποια δουλειά σου, ρε; Τρεις τους δέκα δεν έχουν δουλειά. Το ξέρεις ή μήπως όχι; Και τι δουλειά, ρε; Απλήρωτη και ανασφάλιστη, με τη δαμόκλειο σπάθη της απόλυσης άνευ λόγου και φυσικά άνευ αποζημίωσης να επικρεμάται της άδειας κεφαλής σου; Σε σένα που ζεις για να δεις να πεθαίνει η κατσίκα του γείτονα, ου μην και ολόκληρο το σόι του. Σε σένα που χαμηλώνεις συνέχεια τον πήχη, που επιζητάς την εξίσωση προς τα κάτω, σε σένα που ζεις για τη στιγμή που θα παίρνουμε όλοι τριακόσια γιούρο. Στ' αρχίδια σου αν είναι μόλις τρία κατοστάρικα, αρκεί που θα παίρνουν όλοι τα ίδια ψίχουλα. Σε σένα που όταν τα εισιτήρια του Μετρό ακρίβαιναν με γεωμετρική πρόοδο και το καθιστούσαν πιο ακριβό και από ταξί στο Τσέλσι του Λονδίνου, περί άλλα ετύρβαζες. Σε σένα που ταλαιπωρείσαι από μια εβδομάδα απεργία στο Μετρό, αλλά απολαμβάνεις τρία χρόνια βιασμό. Σε σένα που δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς έναν μπάτσο στην πόρτα σου, χωρίς ένα δυνάστη πατέρα στο πλευρό σου, χωρίς έναν Γεώργιο Παπαδόπουλο στη συνείδησή σου, χωρίς έναν σατραπη δάσκαλο στην τάξη σου, χωρίς μια Θάτσερ στο χώρο εργασίας σου, χωρίς μια Τρέμη στην οθόνη της τηλεόρασής σου. Σε σένα που καμαρώνεις -φαιδρέ- για το αρχαίο και περήφανο γονίδιό σου και σαπίζεις κάθε απόγευμα στα τούρκικα. Σε σένα που κείτεσαι παράλυτος και ξερχαβαλωμένος σαν παρατημένη μαριονέτα και σηκώνεις το κεφάλι μόνο όταν τραβήξει τα νήματα ο Πρετεντέρης. Και κοιτάς μόνο όπου σε προστάζει ο Πρετεντέρης. Βλέπεις τίποτα προς τα κει που ατενίζεις με το βλέμμα του ροφού; Τίποτα. Τότε, ψόφα. Σε βαρέθηκα. 

11 σχόλια:

  1. Σε σένα, που συμπύκνωσες σε μερικές γραμμές την τραγελαφική - τραγική - ωμή - εμετική - νοοτροπία του σημερινού Έλληνα συνανθρώπου, έχω να πω οτι είμαι περήφανος που σε γνώρισα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μην τα λες τόσο δακρύβρεχτα ρε Πότη, σαν επικήδειος ακούστηκε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. http://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/%CF%83%CF%87%CF%8C%CE%BB%CE%B9%CE%B1/%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%C2%AB%CF%87%CF%81%CE%AE%CF%83%CE%B9%CE%BC%CE%B7%C2%BB-%CE%B1%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%AF%CE%B1

    ελλη χ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Για να καταλάβω, ασπάζεσαι το σχόλιο του Χειμωνά ή απλά το θέτεις για κουβέντα; Για να ξέρω σε ποιον και τι να απαντήσω. Αν το ασπάζεσαι, το κάνεις για το σύνολό του; Παρεμπιπτόντως, αν συμφωνούσα με τον συγκεκριμένο, θα ήταν εξαιρετικά ανησυχητικό. Μου απαντάς και επανέρχομαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πάντως ρε παιδιά, έχω μια απορία, την οποία και θέτω εντελώς αποφορτισμένα και ουδέτερα:

    Γιατί ο μοναδικός τρόπος να διεκδικούμε κάτι είναι οι απεργίες; Δλδ, σκέφτομαι το εξής: Τι κέρδισαν τώρα με την απεργία τους οι εργαζόμενοι στο Μετρό; Ποιός ζημιώθηκε; Ο άνεργος που θα πήγαινε σε συνέντευξη. ο λιανοπωλητής την περίοδο των εκπτώσεων. Ο συγγενής ασθενούς σε δημόσιο νοσοκομείο που έπρεπε να πληρώσει ταξί.

    Δε σκέφθηκε δλδ κανείς από τους εργαζομένους ότι λ.χ. ίσως να ήταν πιο αποτελεσματικό να πουν "για να ζημιώσουμε το κράτος-μέτοχο της εταιρίας που μας επιβάλλει τις περικοπές και να το εξαναγκάσουμε να μας ακούσει ας ανοίξουμε το μετρό αλλά χωρίς εισιτήριο. Έτσι και τον κόσμο θα έπαιρναν με το μέρος τους, και άθικτη θα έμενε η τάξη των μικρο/μεσο αστών, με τους οποίους εν τέλει θα έπρεπε και να συστρατεύονται, αν ήθελαν πράγματι το καλό ΚΑΙ του επιβατικού κοινού.

    Δλδ, αν δεν παραβλέπω κάποιο πρακτικό κώλυμα για την υλοποίηση αυτής της ιδέας που παρατίθεται ως παράδειγμα, τότε οι ηγούμενοι των κινητοπιήσεων είναι (ύποπτα) χαζοί.




    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. σε γενικες γραμμες,το βρηκα ενδιαφερον το κειμενο του χειμωνα και γιαυτο στο ποσταρα και κουβεντα να γινεται στην τελικη. εσυ σε κανενα σημειο του δεν το βρηκες ενδιαφερον? xpoisonx η γνωμη μου ειναι οτι αν λυνοντουσαν ετσι τα προβληματα δεν θα ειχαμε προβληματα.

    ελλη χ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ε οχι και επικήδειος ρε Κώστα.. Στους επικήδειους η τελευταία κουβέντα δεν είναι "ειμαι περήφανος που σε γνώρισα", αλλά να ζήσουμε να τον θυμόμαστε.. Να ζήσουμε να τον θυμόμαστε, λοιπόν τον Έλληνα απεργό..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Απαντώντας και στους δύο (Έλλη και Σάκη), που κινείστε στο ίδιο πνεύμα: Eίναι αξιοθαύμαστη η αποτελεσματικότητα με την οποία έχει συκοφαντηθεί ένα παραδοσιακό και ιστορικά δραστικό -νομίζω δεν τίθεται αμφιβολία επί τούτου- μέσο πίεσης, όπως η απεργία, σε βαθμό που λίγο ως πολύ να προτείνονται από την εξουσία αλλά και από τους υποστηρικτές των δικαιωμάτων του "κοσμάκη" trendy μέσα πίεσης τύπου "δένω μια λευκή ταινία στο κεφάλι μου και συνεχίζω να δουλεύω σαν σκυλί" (βλέπε Ιαπωνία). Αφενός με τον όλο και πιο συχνό χαρακτηρισμό των απεργιών από τη δικαστική εξουσία ως "παράνομων και καταχρηστικών", αφετέρου με το παλιό καλό διαίρει και βασίλευε. Φυσικά και καμία απεργία δεν μπορεί να πετύχει όταν έχει απέναντί της μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, αλλά μόνο όταν έχει την ανοχή (αν όχι και την υποστήριξή) τους για τη δυσλειτουργία που πρέπει να δημιουργεί για να είναι αποτελεσματική. Είναι απορίας άξιον το ότι σε μια εποχή που κανείς θα περίμενε μια κάποια ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας, αντίθετα συναντά όλο και περισσότερο κόσμο να κλείνεται στο καβούκι του. Αντανακλαστικό ενδογενές ή τεχνητό; Δεν ξέρω. Φυσικά, επιχειρήματα του τύπου "άνεργος χάνει συνέντευξη, λιανοπωλητής χάνει τζίρο" συγνώμη αλλά μου ακούγονται εντελώς ανεδαφικά και αστεία με την ανεργία στο 30% και την ύφεση στο -5%. Φταίει το Μετρό για αυτά; Φυσικά και όχι. Το ζήτημα είναι ο ένας στο εκατομμύριο που εκείνη την ημέρα θα βρει δουλειά; Φυσικά και όχι. Ή μήπως ο ένας στις κάμποσες χιλιάδες που θα έβγαινε να αγοράσει κάτι και δεν μπόρεσε; Το πρόβλημά μου είναι αυτό ακριβώς. Το ότι από το μυαλό του ανέργου, του λιανοπωλητή και του συγγενούς του ασθενούς δεν πέρασε καθόλου το ενδεχόμενο να κάνει κάτι ώστε να χτυπήσει τη γενεσιουργό αιτία των προβλημάτων του, αλλά προτιμά να συνηθίζει να ζει και να πεθαίνει με αυτά. Όλα αυτά εξυπηρετεί και το άρθρο του Χειμωνά και αυτό είναι και το μόνο του ενδιαφέρον. Να απαξιώσει και να συκοφαντήσει εν τω συνόλω τους τις πολιτικές κινηματικές διεκδικήσεις χωρίς στοιχεία (σχεδόν το παραδέχεται άλλωστε και ο ίδιος). Όπως και να έχει, η νεωτεριστική απολιτίκ στάση που θέλει τις πορείες να είναι γραφικές, τις απεργίες αναποτελεσματικές, όσους καλούν σε αυτές ύποπτα χαζούς, τις πορδές να βάφουν αυγά και την επανάσταση να γίνεται μέσω likes και posts στο facebook, φαίνεται ότι βρίσκει πρόσφορο έδαφος και εγώ, που είμαι παραδοσιακός τύπος, μόνο να ανησυχώ μπορώ. Θα συμφωνήσω λοιπόν με τον Πότη. Να ζήσουμε να τον θυμόμαστε τον Έλληνα απεργό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. 1ον έχω πεθάνει με το παράδειγμα του Ιάπωνα!

    2ον, και γενικεύοντας, εγώ συμφωνώ με την απάντησή σου, και βεβαίως με το ότι λυπεί το γεγονός της μη συστράτευσης κ.λπ.

    Αλλά, επαναφέρω την απορία, όχι περιμένοντας απάντηση από εσένα, αλλά επαναφέρω τη συλλογιστική ως εξής:

    Η εταιρία βλάπτεται ως αν δεν εισπράττει.
    Η εταιρία θέλει να επιβάλλει περικοπές.
    Οι εργαζόμενοι να εμποδίσουν τις περικοπές.
    Και η εταιρία και οι εργαζόμενοι χρειάζονται την κοινωνικά αποδοχή ως μέσο πίεσης.

    ..................... Αν εγώ ήμουν εργαζόμενος θα φρόντιζα να βλάψω την εταιρία παίρνοντας την κοινωνία με το μέρος μου. Γιατί αν τη βλάψω βλάπτονας την κοινωνία, τότε θα την στείλω με το άλλο μέρος, και έτσι θα αυτοθυματοποιηθώ στο διαίρει και βασίλευε.

    Θέλω δλδ να σου πω ότι από τη φύση των παρεχόμενων υπηρεσιών κάποιοι κλάδοι μπορούν να χρησιμοποιήσουν πιο "έξυπνες" μεθόδους. Το ότι δεν το κάνουν εμένα με προβληματίζει για την ευφυία τους, και περισσότερο μου δημιουργεί το φόβο ότι δε νοιάζονται, πράγματι, για τον κλάδο και την κοινωνία, αλλά για τη διασφάλιση της δικής τους θέσης από την ηγεσία του αύριο ή του σήμερα.

    Γενικά το "με τη μια απεργία" όταν διαχρονικά έχει αποδειχθεί η έστω πάρα πολύ περιορισμένη προσφορότητά τους.

    Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με το χάσμα εκπροσώπων - εκπροσωπουμένων που υπάρχει στο συνδικαλιστικό κίνημα, όπως περίπου και στην σύστημα της αντιπροσωπευτικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, εμένα με προβληματίζει, και με λυπεί ακριβώς γιατί, χάνοντας το κοινωνικό έρεισμα των όποιων κινητοποιήσεων, μειώνεις τις πιθανότητες ευδοκίμησης τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. ΥΓ: Συγγνώμη για τα πολλά παροράματα αλλά δεν το προεπισκόπησα πριν το δημοσιεύσω.

    Φιλια!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Η προσφορότητα των απεργιών διαχρονικά δεν αμφισβητείται και, όπως σου ξαναείπα, υπάρχει πληθώρα σχετικών παραδειγμάτων παγκοσμίως. Το με ποιο τρόπο θα πάρει ο κάθε κλάδος την κοινωνία με το μέρος του, έχει και άλλη ανάγνωση. Το κατά πόσο η κοινωνία είναι σε θέση να επιδείξει μια στοιχειώδη αλληλεγγύη για αυτόν που διαμαρτύρεται και ίσως να συσπειρωθεί για κάτι καλύτερο. Είναι προφανές ότι η ελληνική αδυνατεί και αυτό με προβληματίζει εμένα περισσότερο από μια χαμένη συνέντευξη για εργασία. Ο καθείς προτιμά αυτιστικά φερόμενος να εξαντλήσει τις πιθανότητες να κερδίσει ψίχουλα σε ένα παιχνίδι με στημένους όρους, παρά να ρισκάρει να αλλάξει τους κανόνες του παιχνιδιού. Από την άλλη εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι σε στημένα παιχνίδια πάντα χάνεις. Όταν μάλιστα σου επιβάλλεται ακόμα και ο τρόπος που θα διαμαρτυρηθείς για την αδικία την οποία υφίστασαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή