Γιώργος κερνάει, Γιώργος πίνει

Αυτή τη στιγμή που γράφω, ο Γιώργος ο Παπανδρέου έχει γκάβλες. Κι όπως κάθε, ανέραστος που έχει γκάβλες και δε μπορεί να βρει γκόμενα με τη μαγκιά του, γαμεί με τον παρά του. Έχει μαζέψει λοιπόν, πέντ' έξι ξελιγωμένες για γλύψιμο θηλυκές και σερνικές πόρνες, οι οποίες κατά σύμπτωση επαγγέλλονται όλες δημοσιογράφοι,  και κάνει το κομμάτι του. Έχει κι ένα γιουσουφάκι δίπλα του, το Γιώργο τον Πεταλωτή, επειδή έχει αμφιβολίες για τη στύση του και θέλει έναν χειροκροτητή να το λέει πόσο μεγάλος και σκληρός είναι.

Ο Γιώργος σε διακαναλική συνέντευξη τύπου, με συντονιστή το τσιράκι του, με έξι υποτακτικούς των καναλιών να του θέτουν προκαθορισμένες ερωτήσεις τις απαντήσεις των οποίων ξεκωλιάστηκε να μάθει όλο το Σαββατοκύριακο (καθότι στα ελληνικά), χωρίς αντίλογο γιατί έτσι γουστάρει. Βαρύ το σκηνικό: κόκκινα μπουρδελέ πορτατίφ, σκούρα αυστηρά κοστούμια, η Τρέμη με περιδέραιο πεντακοσίων καρατίων ικανό να ταΐσει όλη την υποσαχάρια Αφρική, ένα πορσελάνινο βάζο στο βάθος -το κέρδος του έθνους από το ξεπούλημα του λιμανιού στους Κινέζους. Τι κι αν θυμίζει διάβημα καραβανά πραξικοπηματία από χώρες της Μπανανίας; Την άλλη εβδομάδα θα έχει σύνοδο η Σοσιαλιστική Διεθνής στην οποία προεδρεύει και θα γυρίσει πίσω αναβαπτισμένος και πιο σοσιαλιστής κι από τον Τσε Γκεβάρα. Για να μην πω κι από τον πατέρα του...

Brother Louie

Εγώ τον Λάκωνα ήρωά μου τον βρήκα. Λέγεται Louie Psihoyos, κατάγεται από τις Αμύκλες (ή Σκλαβοχώρι επί το λακωνικότερο), είναι διακεκριμένος φωτογράφος και σκηνοθέτης του συγκλονιστικού ντοκιμαντέρ "The Cove", με θέμα την αιχμαλωσία και σφαγή των δελφινιών στην Ιαπωνία. Αν έχετε αναγάγει τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής στο ρόλο του απόλυτα διεφθαρμένου έθνους, ίσως μετά την προβολή να αναθεωρήσετε. Επίσης, την επόμενη φορά που θα δείτε Γιαπωνέζους τουρίστες να τραβάνε φωτογραφίες ακόμα και τις φούντες από τα τσαρούχια του Άγνωστου Στρατιώτη, να θυμάστε ότι εκτός από γραφικοί μπορεί να είναι και πολύ, μα πολύ επικίνδυνοι...Sayonara.

Ο Σταμάτης και η Σταματίνα

Τον Κραουνάκη τον γουστάρω πολύ. Μου αρέσει το διονυσιακό του μπρίο που τον κάνει να μοιάζει με Ρωμαίο στρατηγό πνιγμένο στα καζάνια με τα φοντί τυριού στα Αστερίξ. Μου αρέσει ο τρόπος που γράφει μουσική, παρά το ότι δεν είναι και ο πιο καινοτόμος Έλληνας συνθέτης. Μου αρέσει να τον ακούω να ερμηνεύει με την τρανταχτή γαϊδουροφωνάρα του τα μεγάλα μπλουζ του, "Ανθρώπων Έργα" και "Αυτή η Νύχτα Μένει". Μου άρεσε όταν η μάνα μου με υποχρέωσε μετά από ενδοοικογενειακό πόλεμο να της κάνω παρέα στη "Σπείρα-Σπείρα", ως αντάλλαγμα που μου είχε καθαρίσει τους κόπρους του Αυγείου (το σπίτι μου δηλαδή). Με τον Κραουνάκη μοιραζόμαστε κι ένα κοινό παραλήρημα, το οποίο δεν είναι άλλο από την πεποίθηση ότι η αισθητική και η τέχνη γνώρισε τη μεγαλύτερη κατάπτωση στην Ελλάδα επί εκσυγχρονιστικής διακυβέρνησης από όλους αυτούς τους θαμώνες του Μεγάρου Μουσικής. Ήταν τότε που ενώ οι Νταλαροσαββόπουλοι έγλειφαν τις ελιές του Σημίτη και το σοσιαλιστικό μουστάκι του Κατσιφάρα και οι Σκανδαλολαλιώτηδες επέμεναν ότι οι "Νότες Είναι Εφτάψυχες" ήταν εφάμιλλο του "Χαμόγελου της Τζοκόντας", ο Κραουνάκης έκρουε επίμονα τον κώδωνα του κινδύνου. 

Δοθέντων των ανωτέρω, έπαθα μεγάλη πλάκα όταν χαζεύοντας την Ελληνοφρένεια πριν κάποιες μέρες, είδα τον Σταμάτη προσκεκλημένο της Σταματίνας να ωρύεται και με λόγια ακατάληπτα μιλώντας τρανταχτά να υπερασπίζεται τη μοναδικότητα της ελληνικής φυλής ενώπιον αποτυχημένων αστρολόγων, ντεκαπαζαρισμένων ψυχολόγων και δημοσιογραφίσκων του "καλλιτεχνικού ρεπορτάζ". Το βίντεο θα το βρείτε εδώ και το επίμαχο σημείο είναι στα 09:18.

Σταμάτη, σύνελθε γρήγορα γιατί το trash είναι σαν την πρέζα. Εύκολα πέφτεις, δύσκολα ξεκολλάς. Ρώτα κι εμάς που συνεχίζουμε και βλέπουμε τις επαναλήψεις του "Ρετιρέ"...!

Παρεμπιπτόντως, R.I.P. Γιάννη και σε ευχαριστούμε για τις αναμνήσεις. 

 

Ντουμανιάσαμε...

Έχει αγγίξει τα όρια της παράκρουσης το κίνημα για την απελευθέρωση των καπνιστών από την καταπίεση των μη καπνιστών και του οργανωμένου κράτους. Οι καπνίζοντες πολιορκημένοι αναπτύσσουν συμπεριφορές ανάλογες των κυνηγημένων από την Κου Κλουξ Κλαν μαύρων και βρήκαν έναν καθόλου απρόσμενο υποστηρικτή στο πρόσωπο της διανόησης και της αριστεράς, οι οποίες ούτε λίγο ούτε πολύ βασίζουν τον ανένδοτο αγώνα τους στην προσπάθεια ομογενοποίησης του πολίτη, στο τι θα ήταν ο Τσε Γκεβάρα και ή ο Τζέημς Ντην χωρίς ένα τσιγάρο στα χείλη και στο πώς θα έβαζε φωτιά στα στρώματα ο Κούρκουλος πριν ρίξει τη ζεϊμπεκιά. Ουδείς εκ της ιντελιγκέντσιας δεν είχε διαμαρτηρηθεί όταν όλη η επικράτεια είχε γίνει ένας απέραντος τεκές, όταν όλοι κάπνιζαν αρειμανίως  σε γραφεία, νοσοκομεία ακόμη και σε κλειστά γυμναστήρια εν ώρα αγώνα. Κανείς από τους αριστερούς δεν εξανέστη όταν έπαιρνες ταξί και αντί για τον προορισμό σου κατέληγες στη "Σωτηρία" με κρίση άσθματος ή δαρμένος στο ΚΑΤ σε περίπτωση που ξεστόμιζες κάτι. Κανείς δε φάνηκε να παίρνει στα σοβαρά εγκυρότατες μελέτες που μιλούσαν για τους κινδύνους του παθητικού καπνίσματος σε παιδιά κι ενηλίκους. Αντιθέτως, ξεστόμιζαν προκλητικά ηλίθια επιχειρήματα όπως αυτό που επικαλέστηκε ευφυέστατος κατα τα λοιπά φίλος και έλεγε ότι "πριν εβδομήντα χρόνια το κάπνισμα ήταν θεραπευτικό". 

Το δίλημμα είναι μάλλον απλό. Ή οι προοδευτικοί πολίτες θα δεχτούν να σταθούν απέναντι σε μια κολοσσιαία βιομηχανία χτισμένη με πίσσα πάνω στην εξαρτησιογόνο δράση της νικοτίνης και η οποία αποκομίζει δισεκατομμύρια ή θα μείνουν έρμαια στερεοτύπων, υπερασπιζόμενοι το δικαίωμα των καπνιστών να μολύνουν την ανάσα των υπολοίπων. Αυτά τα ολίγα...

Τον καημένο τον Βουρλούμη...

Ήταν λαδωμένα τα χέρια μου από κάτι πιτόγυρα και δεν μπόρεσα να εκλύσω με επιτυχία το αντανακλαστικό που με θέλει να αλλάζω κανάλι όταν πέφτω στο δελτίο ειδήσεων του ΣΚΑΪ πιο γρήγορα και από το χτύπημα της βασιλικής κόμπρας ή την εκτίναξη της γλώσσας του δηλητηριώδους βατράχου του Αμαζονίου. Αναγκαστικά, λοιπόν, υπέστην τον Alexis Παπαχελάς να συνομιλεί με τη Σία Κοσιώνη σχετικά με την παραίτηση του Παναγιώτη Βουρλούμη από τη διοίκηση του ΟΤΕ. Ο Alexis με πληροφόρησε ότι τον καλό Βουρλούμη δεν τον άφησαν να εργαστεί σωστά οι συνδικαλιστές και τα κομματόσκυλα. Ποιον, τον Βουρλούμη. Αυτόν που όρισε υπέρογκη αμοιβή στον εαυτό του ως αποζημίωση για τα  (μόνο) ψυχολογικά (δυστυχώς) τραύματα που του προκάλεσαν τα πανό των εργαζομένων. Αυτόν που εισηγείται πριν φύγει τα καλύτερα όσο αφορά τα εργασιακά στον Οργανισμό, αναπαράγοντας -ως όφειλε βάσει θέσης- τη γνωστή παπάρα περί «συνεχιζόμενης αφαίμαξης του ιδιωτικού τομέα για τη χρηματοδότηση ενός υπερτροφικού δημοσίου τομέα». . Αυτόν που έδωσε θάρρητα στον Βγενόπουλο να τζογάρει με τον ΟΤΕ λες και παίζει τον παπά στην Πανεπιστημίου.
Και μετά μου λες, γκρινιάζεις...  

Τριλογία

Διαλέγω δέκα, είκοσι, τριάντα, πενήντα χιτάκια. Ελάχιστα της προκοπής, κάποια μέτρια, κάμποσα της σειράς και στην πλειοψηφία τους για τα μπάζα. Στο ένα εξώφυλλο κάνω τον ντιτζέη, στο άλλο το φυλακόβιο αλήτη -κάτι σε Τζον Ντίλιγκερ χωρίς το εσκέηπ πλαν ένα πράμα-, στο τρίτο και φαρμακερό καβαλάω μια μηχανή λουστραρισμένη από Πακιστανό, τον οποίο κατά τ' άλλα συμπαθάω και συμπονάω γιατί είμαι και Πασόκος, μοστράρω και μπλουζάκι με τη βρετανική σημαία για να αλληθωρίζουν τα ξέκωλα στο Μπάλουξ, τραβάω τα μανίκια πάνω για να φαίνονται τα τατουάζ της πλάκας τα οποία έκανα με χέννα κάνα μισάωρο πριν τη φωτογράφηση, κοτσάρω και μια χορηγία του Γερμανού γιατί ζήλεψα από τον Χατζηγιάννη που του τα γλύφει η Κοσμοτέ και... έτοιμος! Ο Πέτρος Κωστόπουλος σας παρουσιάζει την τριπλή συλλογή με τις γλυκές και ιδρωμένες επιλογές του. Ποιος είπε ότι είναι δύσκολο να βγάλεις δίσκο τη σήμερον; Όμως ότι και να γράψω εγώ, δε θα φτάσω ποτέ αυτό το έπος για το μεγαλύτερο καραγκιόζη της τελευταίας εικοσαετίας.

 

Γκαζοφονιάδες

Fast Track λέγεται η αριστερή λωρίδα ταχείας κυκλοφορίας,. Εκείνη η λωρίδα η οποία είναι καθρέφτης της παρακμής του νεοέλληνα, η μονίμως κατειλημμένη από κάγκουρες που κινούνται με την ταχύτητα του φωτός μέσα σε καναρινί Φίατ Πούντο το οποίο ξεπουλήθηκαν για να αγοράσουν, παίζοντας τα φώτα τόσο συχνά όσο παίζουν το πουλί τους και κορνάροντας σαν ασθενοφόρο που μεταφέρει πολυτραυματία, από νεόπλουτους, αυτόφωτους και αυτοδημιούργητους εισαγωγείς νοθευμένων ποτών ή εμπόρους λευκής σαρκός, λαδωμένους πιο πολύ  κι από λιμανίσια τυρόπιτα εφοριακούς, επίορκους μπάτσους και νυφίτσες γιατρούς, οι οποίοι αγόρασαν ένα εσγιουβί 7500 κυβικών εκατοστών και 3,5 τόνων  και, αν κάνεις το λάθος να βρεθείς στο διάβα τους στην αριστερή λωρίδα, σε πλησιάζουν στους δέκα πόντους και σε κάνουν να νιώθεις ταλαίπωρος κομπάρσος σε χολιγουντιανή καταδίωξη αυτοκινήτων.

Εσχάτως προέκυψε δια στόματος Χάρη Παμπούκη κι άλλη μία χρήση του όρου, όχι πολύ ξένη ως προς την προηγούμενη. Το κατά Παμπούκη Fast Track λοιπόν, έγκειται σε ένα πακέτο -ο Αλλάχ κι ο Κομφούκιος να τις κάνουν- νομοθετικών παρεμβάσεων, το οποίο διευκολύνει την προσέλκυση επενδύσεων από το εξωτερικό χωρίς  αυτές να μπλέκουν στα γρανάζια μοχθηρών υπονομευτών της ανάπτυξης όπως η φορολογία, η περιβαλλοντική ασφάλεια, ακόμα-ακόμα και η ίδια η συνταγματική νομιμότητα βρε -Άραβα ή Κινέζε- αδερφέ. Αν, λοιπόν, σας παίξουν τα φώτα ή σας πλακώσουν στις κόρνες στην εθνική, μην καταφερθείτε αμέσως εναντίον των συμπατριωτών σας. Μπορεί να πρόκειται για ξένους επενδυτές οι οποίοι τρέχουν να προλάβουν τα φιλέτα του Ελληνικού, του Αστακού και του Θριασίου.