Δικαίωση

Έχοντας ξεμείνει στην -όχι και τόσο άδεια- Αθήνα και ξύνοντας σα γέρος ακαμάτης τα αχαμνά μου, που λέει και ο ποιητής, χαζεύω τη μόνη ενδιαφέρουσα επικαιρότητα μήνα Αύγουστο, την αθλητική. Ανάμεσα στα άλλα ωραία μέχρι να αρχίσει η Εθνική μπάσκετ τις υποχρεώσεις της, λαμβάνει χώρα στη Βουδαπέστη το Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα κολύμβησης. Από ελληνικής πλευράς, το ενδιαφέρον μονοπωλεί η επιστροφή στις πισίνες και στο βάθρο των νικητών του Γιάννη Δρυμωνάκου. Για όσους δεν παρακολουθούν τα δρώμενα στο χώρο της κολύμβησης, να τους ενημερώσω ότι ο συγκεκριμένος αθλητής είναι ένας από τους πλέον ταλαντούχους στο άθλημα με σωρεία επιτυχιών μέχρι την αποφράδα 6η Μαρτίου 2008, όταν κάτι έριξαν στο μπριάμ ή το χυμό του Γιάννη και βρέθηκε θετικός στην απαγορευμένη ουσία Methyltrienolone. Ενώ ο αθλητής είχε δηλώσει ότι αποσύρεται από τις πισίνες, το πνεύμα του νικητή και του αγωνιστή αποδείχτηκε άσβεστο και ο Δρυμωνάκος έριξε φέτος τη βουτιά του στη Βούδα ή στην Πέστη κερδίζοντας το χάλκινο μετάλλιο στην πολύ όμορφη κούρσα των 200 μέτρων πεταλούδας. Επειδή υπάρχουν και πλέον αμνήμονες δημοσιογράφοι από αυτούς του πολιτικού ρεπορτάζ και δεν είναι άλλοι από τους αθλητικογράφους, η επιτυχία έγινε δεκτή με ενθουσιασμό. Νταχντιριντί, τζέρτζελο και μετάλλιο να 'ναι και από όποιον να 'ναι. Να μου πεις, αυτό σε πείραξε. Εδώ είχαμε βαφτίσει τρία βαπόρια "Αίολο Κεντέρη" και τώρα τρέχουμε να τα βυθίσουμε σαν το "Έλλη". 

Για μένα, ως παλαίμαχο ερασιτέχνη αθλητή, τα πράγματα είναι απλά. Μια φορά ντοπαρισμένος, για πάντα ντοπαρισμένος. Κατά τα άλλα, πάντα επιτυχίες!