Μακριά πορεία

"Ξεκινώντας από τα σύνορα του Μέιν με τον Καναδά, εκατό νεαροί παίρνουν μέρος σε έναν εξαντλητικό μαραθώνιο προς το Νότο. Στη διάρκειά του απαγορεύεται να κάνουν στάση, και πρέπει να διατηρούν μια μέση ταχύτητα 6,5 χιλιομέτρων την ώρα, αλλιώς....τους γίνονται προειδοποιητικές παρατηρήσεις. Ύστερα από τρεις προειδοποιήσεις, ο παραβάτης εγκαταλείπει τον αγώνα με μια σφαίρα στο κεφάλι. Όσο για τον νικητή της Μακριάς Πορείας, αυτός θα αποκτήσει ότι επιθυμεί για όλη την υπόλοιπη ζωή του.
Η Μακριά Πορεία έιναι ένας ζοφερός μελλοντολογικός καθρέφτης της σύγχρονης Αμερικής, όπου ο Β Παγκόσμιος Πόλεμος έχει παραταθεί ως τη δεκαετία του 50 και η εξουσία έχει περιέλθει στα χέρια των στρατιωτικών. Σε αυτόν τον "γενναίο, νέο κόσμο", κορυφαίο αθλητικό γεγονός θεωρείται η Μακριά Πορεία. Το αγώνισμα, που διεξάγεται κάθε χρόνο και μεταδίδεται τηλεοπτικά σε ολόκληρο τον κόσμο, προσελκύει ένα πλήθος φανατικών υποψηφίων αθλητών, καθώς και απλούς θεατές, οι οποίοι παίζουν δισεκατομμύρια δολάρια σε στοιχήματα."

Με αυτές τις δύο παραγράφους, η Πρωτοπορία περιγράφει ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει ποτέ, τη Μακριά Πορεία του Stephen King.   
-Σκεφτείτε την πορεία από τον Καναδά μέχρι το Νότο ως μια καθημερινή μάχη επιβίωσης, ή -για να το επικαιροποιήσω- τον Τέταρτο Δρόμο προς το Σοσιαλισμό.
-Τοποθετείστε στη γραμμή εκκίνησης Έλληνες, Ιρλανδούς, Αργεντίνους, Ούγγρους και γενικά όσους  οδοιπόρους είχαν κι έχουν την τιμή να λαμβάνουν -άθελά τους- μέρος στις νεοφιλελεύθερες αλχημείες.  
-Σκεφτείτε την ταχύτητα των 6,5 χιλιομέτρων την ώρα ως το ρυθμό όπως αυτός επιβάλλεται από τους κανόνες του Μνημονίου, οι οποίοι πρέπει να τηρούνται απαρέγκλιτα.
-Χαρίστε δικαιωματικά τη θέση των κριτών στους δημοσιογράφους του MEGA και του ΣΚΑΪ, στο Μητσοτακέικο, στον Πάγκαλο και τον Λοβέρδο.
-Θεωρείστε ως παραβάτες τους μη δυνάμενους να ακολουθήσουν τους εξοντωτικούς ρυθμούς στους οποίους παιανίζει το τρίο Troika, άνεργους, συνταξιούχους και λοιπά ψωράλογα που δε λένε να κουνήσουν τα πόδια τους και να μας ακολουθήσουν με βήμα ταχύ στη νέα εποχή.
-Οπλίστε τη θαλάμη του όπλου με ΦΠΑ 23%, με κατάρρευση του ΕΣΥ, με συγχωνεύσεις τμημάτων στη δημόσια εκπαίδευση, με κόψιμο δύο μισθών.
-Αγνοείστε το ότι στο βιβλίο η συμμετοχή είναι εθελοντική αν και εδώ που τα λέμε, και στην ελληνική version κατά κάποιο τρόπο οι δρομείς οικειοθελώς συμμετέχουν. 
 Σας θυμίζει κάτι; 

Τα βάσανα του φθισικού

Διάβαζα πριν λίγες μέρες κάποια άρθρα για τη φυματίωση. Το γνωστό και χιλιοτραγουδισμένο από τους ρεμπέτες χτικιό έχει επιστρέψει και κάνει θραύση και στην Ευρώπη, κυρίως δε στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Αξίζει να σημειωθεί ότι πρόκειται για μια "πολιτική" νόσο, καθώς εξαρτάται άμεσα από τον πλούτο των πολιτών -και όχι των τραπεζών- και την υγεία του συστήματος υγείας -και όχι του τραπεζικού- μιας κοινωνίας, όπως αυτές αντικατοπτρίζονται στο συγχρωτισμό, στην πρόσληψη τροφής, στην έγκαιρη πρόσβαση στη θεραπεία και στις συνθήκες υγιεινής του ατόμου. Αυτός είναι και ο λόγος για το ότι η φυματίωση βρίσκει πρόσφορο έδαφος στις φυλακές, στους καταυλισμούς αστέγων και μεταναστών και στον Τρίτο Κόσμο. Ένα από τα άρθρα τα οποία διάβαζα, είχε ως θέμα αυτές τις μορφές της φυματίωσης οι οποίες ονομάζονται multidrug resistant (MDR) και extremely drug resistant (XDR), και οι οποίες είναι εξαιρετικά δύσκολο να ιαθούν. Στο τέλος του άρθρου ο συγγραφέας έχει μια παράγραφο με τίτλο "Ethical dilemmas in treatment of drug-resistant tuberculosis in resourcepoor settings". Την παραθέτω αυτούσια:

 

Many patients with multidrug-resistant (MDR) and extensively drug-resistant (XDR) tuberculosis have poor treatment outcomes. Often, these patients have high-grade resistance, are not surgical candidates, and have received 12 months of inpatient therapy but continue to have positive cultures. Among these patients, acute ethical dilemmas arise. Should they be discharged into their communities? If so, should treatment be suspended, to prevent further acquisition of resistance? Should they be isolated from society, to whom they pose a threat? Discharging of infectious and incurable patients back into the community might be criticised, but are there any alternative options in resource-poor settings? In the Western Cape Province of South Africa, the decision to suspend treatment is taken by a multidisciplinary review committee after all other options are exhausted. A social assessment is done to assess suitability for home discharge. However, is this decision justifi able, since many of these patients live with their families in single rooms or informal housing? Community and hospital-based settings with isolation facilities, such as hospices, might be needed to care for incurable or terminally ill patients with XDR tuberculosis. Another concerning example is the (not infrequent) smear-positive patient with highgrade resistance, and alcohol or substance misuse, who has repeatedly defaulted from treatment. These patients are often diffi cult to manage in hospitals, absconding and even threatening or assaulting hospital staff and other patients. Should such patients be incarcerated? How should the right of the individual be balanced against the safety of society? Although incarceration of patients who do not comply with treatment has been used in countries such as the USA, resource-poor countries often have an inadequate legal framework and no suitable facilities to deal with such patients, who can break out or escape from existing tuberculosis facilities. Moreover, transmission occurs in prisons, which often do not have adequate diagnostic and treatment facilities or policies for management of prisoners with drug-resistant tuberculosis. In the Western Cape, the review committee has withdrawn therapy from patients who persistently default to prevent acquisition of drug resistance, but incarceration is not imposed. Patients unwilling to start treatment because of the risk of losing employment, or accept long-term inpatient admission because they are single parents with young children, will stimulate treatment programmes for drug-resistant tuberculosis to consider new models of care. As this epidemic grows, innovative solutions will be necessary to ensure safe completion of treatment for MDR tuberculosis, despite the long duration and many limitations.

Multidrug-resistant and extensively drug-resistant tuberculosis: a threat to global control of tuberculosis, Lancet 2010; 375: 1830–43

Ο συγγραφέας ασχολείται με το κοινωνικό κόστος της νόσου και την ισορροπία μεταξύ των ατομικών ελευθεριών του πάσχοντα με δυσίατη ή και ανίατη φυματίωση από τη μία, και της συλλογικής ευημερίας από την άλλη. Έχει δικαίωμα η κοινωνία να περιορίζει τα άτομα αυτά προς όφελος  των υπολοίπων; Έχει δικαίωμα να αποσύρει την αγωγή όταν πλέον η πιθανότητα θεραπείας είναι εξαιρετικά μικρή και η πιθανότητα ανάδυσης εξαιρετικά ανθεκτικών μικροβίων τεράστια; Έχουμε το δικαίωμα να υποχρεώσουμε τον άρρωστο να λαμβάνει για 12, 15 ή 18 μήνες αδιαλείπτως τη φαρμακευτική αγωγή του και να υπόκειται σε όλες τις παρενέργειες οι οποίες τη συνοδεύουν; Προσωπικά, απαντήσεις δεν έχω. Τα σχόλια ευπρόσδεκτα.

 

 Correctional Treatment Unit #1, a TB prison colony in Tomsk, Siberia. A prisoner proves to a nurse that he has swallowed his daily oral TB medication. The prisoners receive treatment through metal bars in order to give security to the nurses. Treatment is supervised by Partners in Health in partnership with the government TB program. © James Nachtwey/VII (από το http://prisonphotography.wordpress.com/tag/russia/)

Βλέποντας φωνές

Γνώρισα τον Oliver Sacks πριν περίπου δύο χρόνια, όταν διάβασα το συγκλονιστικό βιβλίο του "Ένας ανθρωπολόγος στον Άρη". Τότε ήταν που έμαθα ότι τα "Ξυπνήματα", με τους De Niro και Williams, είχαν βασιστεί σε δικό του βιβλίο. Ψάχνοντας λίγο ακόμα, βρήκα ότι ένα άλλο του βιβλίο είχε αποτελέσει τη βάση για μια θεατρική παράσταση η οποία ανέβηκε και στην Αθήνα με τίτλο ίδιο με του βιβλίου "O άνθρωπος που μπέρδεψε τη γυναίκα του μ’ ένα καπέλο". Έχοντας μείνει άναυδος και καταγοητευμένος από την ολιστική προσέγγιση του Sacks απέναντι στις νευρολογικές παθήσεις, δεν μπορούσα παρά να ενθουσιαστώ όταν η Άγρα εξέδωσε πέρυσι ένα παλιό βιβλίο του, με τίτλο "Βλέποντας φωνές". Στο βιβλίο αυτό ο Sacks ασχολείται με τη γνωστή πολύπλευρη προσέγγισή του με το θέμα της κωφότητας. Τα διδάγματα πολλά και ενδιαφέροντα, αφορούν θεωρίες σχετικά με το ρόλο της μητέρας στη διαμόρφωση του γλωσσικού πλούτου τόσο των ακουόντων όσο και των κωφών παιδιών μέσω γλωσσικών παιχνιδιών. Ο Sacks παραθέτει ένα απόσπασμα από τις εργασίες της ψυχολόγου Hilde Schlesinger:
"[...] Ορισμένες (μητέρες) μιλούν με τα παιδιά τους και κυρίως συμμετέχουν στο διάλογο. Άλλες κυρίως μιλούν στα παιδιά τους. Κάποιες, κατ' αρχήν υποστηρίζουν τη δραστηριότητα των βλασταριών τους και, στην αντίθετη περίπτωση, εξηγούν γιατί όχι. Άλλες κυρίως ελέγχουν τη δραστηριότητα των παιδιών τους, χωρίς να εξηγούν γιατί. Ορισμένες κάνουν αληθινές ερωτήσεις [...] άλλες κατευθυνόμενες περιοριστικές ερωτήσεις [...] Κάποιες παρακινούνται από αυτά που λέει ή κάνει το παιδί. 'Άλλες, από τις δικές τους εσώτερες ανάγκες και ενδιαφέροντα. [...] Κάποιες περιγράφουν έναν πλατύ κόσμο όπου γεγονότα συνέβησαν στο παρελθόν και θα συμβούν στο μέλλον. Άλλες απλά σχολιάζουν το εδώ και τώρα [...] Ορισμένες μητέρες γίνονται μεσολαβήτριες ανάμεσα στο περιβάλλον και στο παιδί, παρέχοντάς του ερεθίσματα με σημασία [και άλλες όχι]".
Επίσης, παρουσιάζει μερικές από τις βασικές αρχές της θεωρίας του Chomsky σχετικά με τη "βαθιά δομή" της γραμματικής, δηλαδή ένα εγγενές σύστημα κανόνων με βάση το οποίο το παιδί οικοδομεί τη δική του γραμματική όταν εκτεθεί στη γλώσσα μετά την ηλικία των 2 ετών και καταλήγει σχολιάζοντας το τεράστιο κόστος στην (αν)ικανότητα επικοινωνίας των κωφών παιδιών αν αυτά δεν εκτεθούν στη νοηματική γλώσσα έγκαιρα.
Ο Sacks παρουσιάζει όμορφα πειράματα τα οποία αποδεικνύουν τη κοινή νευρολογική βάση της φωνητικής και της νοηματικής γλώσσας. Εντυπωσιακά είναι και τα όσα  περιγράφει σχετικά με την αντιρροπιστική ανάπτυξη της όρασης στους κωφούς, αλλά και το πώς εκδηλώνονται οι εγκεφαλικές βλάβες και συγκεκριμένα οι αφασίες στα κωφά άτομα.  
Παρουσιάζοντας τη νοηματική γλώσσα, ο Sacks δείχνει ότι δεν πρόκειται απλά για μια περιγραφική σειρά νοημάτων, αλλά για μια δομημένη γλώσσα με κανόνες, συντακτικό και γραμματική.
Το πιο όμορφο μήνυμα του βιβλίου, όμως, είναι η αποϊατρικοποίηση της κωφότητας και η παρουσίαση της κοινωνίας των κωφών ως μιας πολιτισμικής συλλογικότητας. Στο τελευταίο μάλιστα μέρος του βιβλίου, ο Sacks παρουσιάζει την εμπειρία του από τη συμμετοχή του σε ένα πρωτόφαντο κίνημα των κωφών φοιτητών του Κολλεγίου Gallaudet υπέρ της εκλογής κωφού προέδρου στο ίδρυμα και κατά του ελέγχου των σπουδών από ακούοντες, άλλο ένα στη μεγάλη αλυσίδα των κινημάτων που γεννήθηκαν στην Αμερική και τα οποία, κατά την ταπεινή μου άποψη, αποτελούν και τη μεγαλύτερη παρακαταθήκη της χώρας στον κόσμο -μαζί με τα blues βέβαια!

Δικαίωση

Έχοντας ξεμείνει στην -όχι και τόσο άδεια- Αθήνα και ξύνοντας σα γέρος ακαμάτης τα αχαμνά μου, που λέει και ο ποιητής, χαζεύω τη μόνη ενδιαφέρουσα επικαιρότητα μήνα Αύγουστο, την αθλητική. Ανάμεσα στα άλλα ωραία μέχρι να αρχίσει η Εθνική μπάσκετ τις υποχρεώσεις της, λαμβάνει χώρα στη Βουδαπέστη το Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα κολύμβησης. Από ελληνικής πλευράς, το ενδιαφέρον μονοπωλεί η επιστροφή στις πισίνες και στο βάθρο των νικητών του Γιάννη Δρυμωνάκου. Για όσους δεν παρακολουθούν τα δρώμενα στο χώρο της κολύμβησης, να τους ενημερώσω ότι ο συγκεκριμένος αθλητής είναι ένας από τους πλέον ταλαντούχους στο άθλημα με σωρεία επιτυχιών μέχρι την αποφράδα 6η Μαρτίου 2008, όταν κάτι έριξαν στο μπριάμ ή το χυμό του Γιάννη και βρέθηκε θετικός στην απαγορευμένη ουσία Methyltrienolone. Ενώ ο αθλητής είχε δηλώσει ότι αποσύρεται από τις πισίνες, το πνεύμα του νικητή και του αγωνιστή αποδείχτηκε άσβεστο και ο Δρυμωνάκος έριξε φέτος τη βουτιά του στη Βούδα ή στην Πέστη κερδίζοντας το χάλκινο μετάλλιο στην πολύ όμορφη κούρσα των 200 μέτρων πεταλούδας. Επειδή υπάρχουν και πλέον αμνήμονες δημοσιογράφοι από αυτούς του πολιτικού ρεπορτάζ και δεν είναι άλλοι από τους αθλητικογράφους, η επιτυχία έγινε δεκτή με ενθουσιασμό. Νταχντιριντί, τζέρτζελο και μετάλλιο να 'ναι και από όποιον να 'ναι. Να μου πεις, αυτό σε πείραξε. Εδώ είχαμε βαφτίσει τρία βαπόρια "Αίολο Κεντέρη" και τώρα τρέχουμε να τα βυθίσουμε σαν το "Έλλη". 

Για μένα, ως παλαίμαχο ερασιτέχνη αθλητή, τα πράγματα είναι απλά. Μια φορά ντοπαρισμένος, για πάντα ντοπαρισμένος. Κατά τα άλλα, πάντα επιτυχίες!

Λαϊκή τέχνη

Αμφότερα ανώνυμου λαϊκού καλλιτέχνη

Πρωτοπόροι

Στην Ελλάδα είμαστε μοναδικοί στο να επιλέγουμε τους τομείς οι οποίοι προσφέρονται για περικοπές και οικονομίες. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι τα απλά αναλώσιμα στα νοσοκομεία, και συγκεκριμένα τα γάντια μίας χρήσης. Εδώ και κοντά δύο μήνες ψάχνω σαν τον μπούφο σε ντουλάπες, συρτάρια, αποθήκες, σε όλα τα πιθανά και απίθανα μέρη του νοσοκομείου για να βρω ένα ικανοποιητικό απόθεμα γαντιών με σκοπό απλά να αλλάζω γάντια μετά από την επαφή μου με κάθε άρρωστο, κάτι το οποίο αποτελεί υποχρέωσή μου. Όταν δεήσει ο Πάνσοφος και τελικά βρω το θησαυρό, τον κρύβω σε τσέπες, τσάντες, άλλες ντουλάπες και άλλα συρτάρια, αλλά το δράμα δεν τελειώνει εδώ καθώς έχω να αντιμετωπίσω τα θανατηφόρα βλέμματα των νοσηλευτριών, τις  οποίες υποχρεώνω να αναπληρώνουν τις απώλειες συχνότερα, κάτι το οποίο αποτελεί υποχρέωσή τους. Το ωραίο της υπόθεσης είναι ότι άλλοι απολίτιστοι λαοί χρησιμοποιούν την κατανάλωση γαντιών στα νοσοκομεία ως ένα δείκτη της τήρησης των στοιχειωδών κανόνων υγιεινής. Μεγαλύτερη κατανάλωση γαντιών, μικρότερος κίνδυνος για τη διασπορά μικροβίων. Μιλάμε για κουτορνίθια περιωπής...

 Στη φωτογραφία, ο αξιότιμος συνάδελφος -με την ευρεία έννοια- Dr. Frank-N-Furter, από το Rocky Horror Picture Show, δίνει το καλό παράδειγμα

Εκεί που μας χρωστούσανε, μας πήραν και τις πέτρες

Διαβάζοντας προ ημερών την ειδησεογραφία της γενέτειράς μου Σπάρτης, έπεσα πάνω σε μια είδηση η οποία σε οποιονδήποτε άλλο έχοντα σώας τα φρένα θα προκαλούσε τονικοκλονικούς σπασμούς, αλλά σε μένα, λόγω μιθριδατισμού κι εξοικείωσης με το λακωνικό παράλογο, απλά με έκανε για άλλη μια φορά μπαρούτι.

Η ιστορία έχει ως εξής: Η επιστημονική ομάδα του Άγγελου Δεληβορριά, ανάμεσα στα άλλα διευθυντή του Μουσείου Μπενάκη, δραστηριοποιείται για την αναστήλωση του Ιερού του Αμυκλαίου Απόλλωνα λίγο έξω από τη Σπάρτη. Ο Δεληβορριάς έκρινε σκόπιμο να αποτανθεί στο Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο (ΚΑΣ) και να ζητήσει την άδεια να αποσπάσει βασικά κομμάτια του ιερού, τα οποία χρησιμοποιούνται στην "τοιχοποιία βυζαντινών εκκλησιών της ιεράς μητροπόλεώς μας", όπως κομψά αναφέρει η είδηση. Επειδή όμως εμένα δε με έμαθαν τρόπους και είμαι λίγο άκομψος και βλάχος, θα το πω διαφορετικά. Πολύ απλά οι βυζαντινοί βρήκαν τσάμπα μάντρα οικοδομικών υλικών στο ιερό και το κατέστρεψαν με τις ευλογίες του Τριαδικού Θεού -δε γνωρίζω αν η στήριξη προέκυψε παμψηφεί ή κατά πλειοψηφία, δε γνωρίζω καν αν το πτηνό έχει δικαίωμα ψήφου ή πατέρας και γιος το έχουν στην απέξω. Επί της ουσίας, αυτή η καταστροφή των αρχαιοελληνικών ναών και η χρήση τμημάτων τους για την  "τοιχοποιία βυζαντινών εκκλησιών" αποτελεί το μόνο σημείο επαφής ανάμεσα στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και το χριστιανισμό και το πραγματικό πεδίο εφαρμογής του περίφημου εξαμβλώματος του "ελληνορθόδοξου" πολιτισμού (ωραίο σχόλιο του astromonou σχετικά με το θέμα, θα βρείτε εδώ).

Ο Δεληβορριάς, μάλλον κομψότερος από τον γράφοντα, πρότεινε τα τμήματα τα οποία θα αποσπαστούν από τους χριστιανικούς ναούς να αντικατασταθούν από ακριβή αντίγραφα και εγγυήθηκε για τη στατικότητα των ναών, γεγονός το οποίο με λύπησε βαθύτατα. Αλλά η ιστορία δε σταματά εδώ, γιατί όπως λένε οι Αμερικανοί και ο Βασίλης Σκουντής όταν περιγράφει αγώνα μπάσκετ, it ain't over til' the fat lady sings. Εν προκειμένω, στο ρόλο της χοντρής, ο απόλυτος κοσμικός και θρησκευτικός άρχοντας της Λακωνίας, Μητροπολίτης κ.κ. Ευστάθιος (παιδιόθεν αναρωτιέμαι γιατί αυτός ο καλός άνθρωπος είναι δύο φορές κύριος), ο οποίος με μια παραληρηματικού χαρακτήρα επιστολή προς το ΚΑΣ εκφράζει τον αποτροπιασμό του για τα σχέδια Δεληβορριά και με ένα συνονθύλευμα αποσπασμάτων από τις Γραφές, ιστορικών στοιχείων, μηχανικών γνώσεων ανθίσταται της επιδρομής των Γότθων, Οστρογότθων, Βησιγότθων, Δεληβορρέων και λοιπών βαρβάρων. Κλείνει δε ο μέγιστος την επιστολή του, αναρωτώμενος "τα πιστά αντίγραφα των μνημειακών τμημάτων με τα οποία η ομάδα σκοπεύει θεωρητικά τουλάχιστον να αντικαταστήσει τα ενσωματωμένα στους Ναούς πρωτότυπα, γιατί να μη χρησιμοποιηθούν στο ιερό του Απόλλωνα". Θα ήταν για γέλια αν δεν ήταν για κλάματα, μικροί μου Ελληνογότθοι.

Φυσικά το φαινόμενο της καταστροφής αρχαιοελληνικών ναών και χρήσης των υλικών για την οικοδόμηση χριστιανικών ναών δεν αφορά αποκλειστικά τη Λακωνία. Το έθιξε ο Γαβράς με το περίφημο -αισθητικά απαράδεκτο- βίντεο το οποίο παρουσιάστηκε μέχρι να λογοκριθεί στα εγκαίνια του Νέου Μουσείου Ακρόπολης και δείχνει πρωτοχριστιανούς να καταστρέφουν τον Παρθενώνα. Επίσης, περιγράφεται ανάμεσα στα άλλα εκπληκτικά στο οδοιπορικό του Βασίλη Αλεξάκη στο Άγιο Όρος, όπως αυτό καταγράφεται στο σπουδαίο βιβλίο του "μ.Χ.". Κλείνω παραθέτοντας ερώτηση δημοσιογράφου και την απάντηση του του συγγραφέα από συνέντευξή του πριν τρία χρόνια:

   - Υπάρχει κάποιο ευδιάκριτο συμπέρασμα αναφορικά με τον τρόπο που είναι γραμμένη η ελληνική ιστορία;
«Οτι αντίθετα μ' αυτά που διδάσκει το ελληνικό σχολείο, η βυζαντινή περίοδος δεν συνεχίζει λίγο πολύ τον αρχαίο πολιτισμό, αλλά απλά τον διαδέχθηκε, όπως η νύχτα ακολουθεί τη μέρα».      

Πιστεύω εις ένα Θεό

Να σε έχουν χτυπήσει όλα τα κακά της μοίρας... Να έχεις εικοσιτριάχρονο παιδί με εκ γενετής σπαστική τετραπληγία το οποίο μπαινοβγαίνει στα νοσοκομεία και καλείται να επιβιώσει βακτηρίων, μυκήτων, ουρολόγων και λοιπών παθογόνων έχοντας τις πιθανότητες εναντίον του (ο ουρολόγος είναι από μόνος του νοσολογική οντότητα, για τους μη γνωρίζοντες)... Κι εσύ να επιμένεις στην εξ ουρανού βοήθεια, έχοντας μετατρέψει το θάλαμο του ταλαίπωρου παιδιού στην αγία τράπεζα της Παναγίας Σουμελά με εικονίσματα, κομποσχοίνια, καρφίτσες, τάματα και διάφορες άλλες αηδίες. Απορώ τι άλλο περιμένεις να σου τύχει για να αναφωνήσεις απευθυνόμενος στον Κύριο και Θεό σου: "Πούστη Θεέ, κι εγώ που νόμιζα ότι αυτά τα βασανιστήρια είχες να τα κάνεις από την Παλαιά Διαθήκη. Σε λάδωσα όσο μπορούσα αγοράζοντας την πραμάτεια των μεσαζόντων παπάδων, καλογήρων και καλογραιών, αλλά εσύ κουφαλίτσα δεν καταλαβαίνεις τίποτα και με έχεις εικοσιτρία χρόνια όλο να σπρώχνω την πέτρα κι όλο να με παίρνει πίσω σαν το Σίσυφο. Δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν. Είτε δεν υπάρχεις, είτε είσαι τόσο μαλάκας που διακόπτω διπλωματικές και εμπορικές σχέσεις".