Υψικάμινος

Η διακυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, αυτή που έμελε να εξελιχθεί σε οικονομική δικτατορία, ξεκίνησε με ένα εναρκτήριο υπουργικό συμβούλιο διαφορετικό. Ο Γιώργος είχε καλεσμένο έναν άλλο Γιώργο, τον τότε Συνήγορο του Πολίτη και νυν Συνήγορο της Κυβέρνησης, Γιώργο Καμίνη. Η κίνηση έγινε δεκτή με θαυμασμό από τον φίλα προσκείμενο στο ΠΑΣΟΚ τύπο -δηλαδή όλον. Η αλήθεια είναι ότι σε σχέση με το φεστιβάλ μπουγάτσας και τουρνουά Πλέηστέησον (Καραμανλής vs. Βουλγαράκης και Πολύδωρας vs Πάκης, οι νικητές μεταξύ τους) που λάμβανε χώρα επί Νέας Δημοπρασίας, η κίνηση μπορεί να στερείτο παντελώς ουσίας, αλλά είχε κάποιο συμβολισμό. Ποιος όμως ήταν ο συμβολισμός;
Μπορεί ο ΣτΠ να είναι ένας θεσμός που παρέχει νομική υποστήριξη γνωμοδοτικού χαρακτήρα στους πολίτες για διάφορα ζητήματα, αλλά επί του πρακτέου και ως επί το πλείστον αυτά αφορούν περιπτώσεις στις οποίες ο πολίτης βρίσκεται σε αντιδικία με την οργανωμένη Πολιτεία. Με λίγα λόγια, ο γιος του Εραστή, εγγονός του Παπατζή κι Έλλην πρωθυπουργός κάλεσε τον τότε ΣτΠ για να του πει πώς να μην αδικεί τους πολίτες, κάτι το οποίο, παρά το ότι ποδήλατο δε νογάει, όφειλε να γνωρίζει από μόνος του.
Αυτή η επικοινωνιακή αλλαξοκωλιά, με την οποία μούσκεψε το βρακάκι του Σταύρου Θεοδωράκη και σηκώθηκε εν είδει στύσεως η ακαλαίσθητη γραβάτα του Μανώλη Καψή, δεν έμεινε εκεί. Ανταμείφθηκε από την κυβερνητική παράταξη, από την συν αυτή "υπεύθυνη Αριστερά" του Φώτη Κουβέλη και από τους Οικολόγους με τη στήριξη του Καμίνη στις τελευταίες δημοτικές εκλογές. Δηλώνω απερίφραστα ότι από την προεκλογική κιόλας περίοδο ο Καμίνης φαινόταν -κι έμελλε να είναι τελικά- ανεπαρκέστατος. Έρμαιο των κεντρικών επιλογών της κυβέρνησης για την τοπική αυτοδιοίκηση τις οποίες αναπαρήγαγε καθ 'υπαγόρευση, ο Καμίνης δε θα έβγαινε όχι δήμαρχος αλλά ούτε πρόεδρος δεκαπενταμελούς. Βγήκε για τρεις λόγους. Ο πρώτος ήταν η αλαζονεία του χειρότερου δημάρχου από καταβολής οργανωμένων μορφών πολιτειών, της διαστάυρωσης Michael Bloomberg και Χάρη Ρώμα ως δημάρχου Κολοκοτρωνιτσίου, της Αυτού Σιχαμέρότητας Νικήτα Κακλαμάνη. Ο δεύτερος ήταν η στήριξη της οποίας έτυχε η υποψηφιότητά του από ευρύτερες από αυτές που επίσημα τον πρότειναν δυνάμεις, κυρίως από το χώρο της Αριστεράς και ανένταχτους πολίτες. Ας μην βαυκαλίζεται ο Κύρκος με τον Κουβέλη, δεν τον έβγαλαν μόνοι τους δήμαρχο, τα κουκιά δε βγαίνουν ούτε με τα μαθηματικά του Lobachevsky. Ο τρίτος είναι η προώθηση την οποία του επιφύλασσαν -με το αζημίωτο φαντάζομαι- τα λεγόμενα free press έντυπα της πόλης. Αυτά τα καρκινώματα είναι υπεύθυνα για διάφορα εγκλήματα όπως οι στήλες που σου επιβάλλουν τι-να-like-και-τι-να-don't-like, η καθιέρωση κάθε βλαχονεοταβέρνας που βάφει ροζ τους τοίχους και κρεμάει κατσαρόλια και σουρωτήρια από τα ταβάνια ως απόλυτα in στέκι και λοιπές αηδίες, για τις οποίες επιφυλάσσω ειδική μεταχείριση σε  φαραωνικών διαστάσεων post με θέμα την Αθήνα.
Ο Καμίνης εξελέγη λοιπόν δήμαρχος, έχρισε αντιδημάρχους από όλες τις συνιστώσες που τον στήριξαν και κάπου εκεί ξεκίνησε το μπάχαλο. Στην ίδια παράταξη συγχρωτίζονται ένα πρωτοπαλίκαρο του επίσημου κήρυκα του νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα, του Στέφανου Μάνου, κάμποσοι αντιδήμαρχοι με αναφορές στο Πασοκ και αρκετοί επίσης που ακούνε τη βραχνή φυσαρμόνικα του Λεωνίδα Κύρκου και αναλύονται σε λυγμούς. Το τι έχει συμβεί τους τελευταίους μήνες, δεν περιγράφεται. Ο νεοφιλελεύθερος δήλωσε ότι οι συμβασιούχοι δεν πρέπει να επαναπροσληφθούν παρά το ότι είναι γνωστό ότι καλύπτουν πάγιες ανάγκες (βλ. καθαριότητα, παιδικοί σταθμοί). Μούγκα ο δήμαρχος. Κατεβάζει πρόταση ο δήμαρχος ώστε να μεσολαβήσει ο Δήμος μεταξύ κυβέρνησης και απεργών πείνας στην Υπατία και η πρόταση αποδοκιμάζεται από την πλειοψηφία των συμβούλων της παράταξής του ως επικοινωνιακή διευκόλυνση προς την κυβέρνηση (οι αλλαξοκωλιές που λέγαμε). Κατεβαίνει πρόταση στο δημοτικό συμβούλιο για ψήφισμα στήριξης των απεργών πείνας, μούγκα ο δήμαρχος αλλά καθόλου μούγκα οι σύμβουλοί του που επιθυμούσαν να στηρίξουν την πρόταση. Πετάει μια από τις γνωστές παπαριές του ο τρίτος Γιώργης, ο Καρατζαφέρης ο Καβαλάρης, για περιορισμό των πορειών στα πεζοδρόμια (όλως τυχαίως μετά τις τελευταίες επιτυχημένες πορείες στο κέντρο της Αθήνας), σκοτώνεται να υπερθεματίσει ο δήμαρχος. Το τελευταίο απολαυστικό επεισόδιο παίχτηκε προχτές, όταν και συνέβη ενδοπαραταξιακή σύρραξη για το αν -σοβαρά τώρα- οι γάτες θα περιθάλπονται από την ίδια υπηρεσία του δήμου που φροντίζει και τους σκύλους. Ήμαρτον που λέει και ο Γεωργίου. Υπάρχει ακόμη αυτή η διάχυτη αισιοδοξία για τη θητεία Καμίνη;     

Έκτακτο Ανακοινωθέν

Θα ήθελα να ενημερώσω το χριστιανικό ποίμνιο ότι η Ανάσταση ειδικά φέτος αναβάλλεται για τις αρχές Ιουλίου. Την ακριβή ημερομηνία θα την ορίσει ο Προφήτης οσονούπω. Αν δεν με πιστεύετε, διαβάστε τις Γραφές...

Performin' Live at Ronnie Scott's

Έχω κατεβάσει κανονικά και εντελώς παράνομα σε high definition το live του Jeff Beck "Live at Ronnie Scott's". Έχω ενημερωθεί από την wiki ότι τον θείο Jeff πλαισιώνει ανάμεσα στους άλλους ο Vinnie Colaiuta και μου τρέχουν ήδη τα σάλια ενθυμούμενος στιγμές δόξης σαν κι αυτές. Έχει περάσει καμιά ώρα συναυλίας, ο Jeff και η μπάντα έχουν χαζέψει κόσμο, έχει βγει να κάνει την guest εμφάνισή της η Joss Stone και περιμένοντας να βγει για γκραν φινάλε ο Eric Clapton, ακούω και βλέπω το κάτωθι δια στόματος Imogen Heap. Άλαλα τα χείλη...

Πολίτευμα; Χρεοκρατία!

Είδα το ντοκιμαντέρ του Άρη Χατζηστεφάνου "Debtocracy" το Σαββατοκύριακο που μόλις πέρασε. Όταν τελείωσε η προβολη, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν "Κώστα, ευτυχώς που δεν παρασύρθηκες και δεν άρχισες να αποθεώνεις πριν το δεις", κάτι το οποίο ήταν πολύ εύκολο να συμβεί δεδομένης και της συναφούς με τους δημιουργούς πολιτικής μου τοποθέτησης. Θα εξηγήσω τι εννοώ με τις παρατηρήσεις που ακολουθούν, ξεκινώντας από τα θετικά.

Ξεκαθαρίζω ότι πρόκειται για μια αισθητικά άψογη ταινία. Ωραία φωτογραφία, ωραία μουσική, ωραία αφήγηση, έξυπνες εμπνεύσεις -το γκραν φινάλε με τον Τζέφρυ να λέει "πάμε" στο προεκλογικό του σποτ με υπόκρουση τον ήχο του ελικοπτέρου που τόσο ο Χατζηστεφάνου όσο κι εγώ ευχόμαστε να τον πάρει και να τον πάει στο διάολο, είναι ζωγραφιά. Καλό είναι να ληφθεί υπόψιν και το γεγονός ότι το κόστος του εγχειρήματος καλύφθηκε εξ' ολοκλήρου από τους πολίτες. Όσο αφορά το περιεχόμενό του, η ταινία εισάγει και περιγράφει λεπτομερώς τις έννοιες του επαχθούς χρέους και της επιτροπής λογιστικού ελέγχου. Να σημειωθεί στο σημείο αυτό ότι οι έννοιες αυτές έχει γίνει προσπάθεια να εισαχθούν στην πολιτική σκηνή της χώρας από διάφορους φορείς εδώ και μήνες, με τη στήριξη ανάμεσα σε άλλους του Νόαμ Τσόμσκι και -νομίζω και- της Ναόμι Κλάιν. Γιατί δεν έφτασαν στα αυτιά των πολλών; Μάλλον τις έκαναν γαργάρα ο Πρετεντέρης και ο Πορτοσάλτε με σαμπάνια Ντομ Περινιόν. Αν μη τι άλλο, το γεγονός ότι τη Χρεοκρατία παρακολούθησαν δωρεάν μέσω διαδικτύου μισό εκατομμύριο άνθρωποι σε 5 ημέρες, δικαιώνει τους δημιουργούς της, τουλάχιστον σε ότι αφορά την αποδοχή της προσπάθειας. Αρκούν αυτά; Κατά τη γνώμη μου, όχι. 

Καταρχάς οφείλω να συμφωνήσω με τον Σκύλο ότι δε δικαιώνεται ο χαρακτηρισμός ντοκιμαντέρ (ταινία τεκμηρίωσης). Υπάρχει μια αρκετά μονόπλευρη παρουσίαση του προβλήματος, κάτι που φύσει αδυνατίζει τη βαρύτητα του εγχειρήματος. Από τη στιγμή που ο Χατζηστεφάνου διαλέγει -καλώς ή κακώς- οπτική γωνία για να προσεγγίσει το ζήτημα, ακολουθεί μια επίμονη προσπάθεια να συνδεθεί και να συγκριθεί το ελληνικό πρόβλημα με αυτό του Ισημερινού και της Αργεντινής. Ο δρόμος όμως είναι κακοτράχαλος και ο Χατζηστεφάνου όφειλε να το γνωρίζει και να το προβλέψει αυτό. Όποιος τον ακούσει στο ραδιόφωνο -μετά την απόλυσή του από τον ΣΚΑΪ, τον βρίσκετε εδώ- μπορεί να αντιληφθεί ότι οι εκπομπές του είναι σαφώς πιο προσεγμένες. Το ελληνικό χρέος διαφοροποιείται από αυτό των χωρών της Λατινικής Αμερικής από ένα κάρο παραμέτρους (πλούτος, βαρειά βιομηχανία, εθνικό νόμισμα, πολιτική-οικονομική-εμπορική σύνδεση στα πλαίσια της Ε.Ε.). Πρόβλημα υπάρχει και στην περιγραφή της δομής και λειτουργίας της επιτροπής λογιστικού ελέγχου. Ακόμα και ο ίδιος ο δημιουργός φαίνεται επιφυλακτικός στο να δώσει μια εικόνα σχετικά με τη σύσταση και το πλαίσιο λειτουργίας της. Το ότι αυτά δε λήφθηκαν υπόψιν όσο έπρεπε και με την ανάλογη εμβρίθεια, δυστυχώς έδωσαν λαβή σε πολλούς σφουγγοκωλάριους της φιλομνημονιακής πολιτικής, μεταξύ των οποίων και ο ελεεινός ιστότοπος του Σταύρου Θεοδωράκη protagon.gr, να χτυπήσουν αλύπητα και με περίσσια ιδιοτέλεια την αξιολογότατη αυτή ταινία. 

Πρόσημο αρνητικό; Επ' ουδενί. Το να είσαι στρατευμένος δημοσιογράφος όχι απλά δεν είναι κατακριτέο, αλλά αντίθετα είναι ευκταίο. Η Χρεοκρατία προσπέρασε διανομείς, χρηματοδότες και λοιπούς μηχανισμούς φιλτραρίσματος της πληροφορίας και ανέπτυξε μια σχέση εμπιστοσύνης με ένα πολύ μεγάλο τμήμα των πολιτών (χρηματοδότες, αναμεταδότες, θεατές), πραγματικά εχέγγυα για μια άλλη μορφή πολιτικής δράσης και δημοκρατίας. Άρη σου εύχομαι από καρδίας καλή συνέχεια. Ευελπιστώ ότι με ανθρώπους σαν και σένα θα γυριστεί κάποια στιγμή και το "Φτου Ξελευθερία". 

 

Αυτήν την Πέμπτη στα περίπτερα

Μακάρι να μην σάπιζες στον τάφο που "εκοιμήθεις" και να τα έβλεπες. Μακάρι, Παρασκευαϊδη να μην σε είχε φάει ήδη το μαύρο χώμα, να μην είχες γίνει γεύμα για τα σκουλήκια και τα πεύκα που κοσμούν το "κοιμητήριό" σου. Μακάρι να ήσουν από μια μεριά και να έβλεπες πόσο δίκιο έχει ο λαός, το ποίμνιό σου, τα πρόβατα που τα έκανες ότι ήθελες όταν τους δηλητηρίαζες τα ήδη βλαμμένα από την οσφυοκαμψία σε κάθε κοσμική ή εξωκοσμική εξουσία μυαλουδάκια, όταν λένε δοθείσης της παραμικρής αφορμής ότι όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρώνε οι κότες. Μακάρι να ζούσες και να καμάρωνες έναν-έναν τους εκλεκτούς σου, τους γλείφτες που σου έπαιρναν στημένες συνεντεύξεις στα ακριβά σου σαλόνια γεμάτα με διάφορους διάκους-πουτανάκια να σου γλύφουν τα παπάρια για ένα κομμάτι παντεσπάνι ή για μια μητροπολιτική έδρα, θαμπωμένοι από τα πολυποίκιλτα και φανταχτερά σου ράσα, που στέκονταν βουβοί να παρακολουθούν τα πύρινα, ασυνάρτητα και φασίζοντα λογύδριά σου να σε ανέχονται γιατί "σε είχε ανάγκη ο τόπος". 

Πού είσαι τώρα Παρασκευαϊδη να καμαρώσεις τον Νικολάκη τον Χατζηνικολάου να σε μοιράζει στα περίπτερα μαζί με την Ρήαλ Νιουζ, όπως το περιοδικό Πίστα μοιράζει τους δίσκους του Τάσου του Μπουγά, να σε "σταυρώνει" κρεμώντας σε στα περίπτερα της Ομόνοιας δίπλα σε τσόντες και ταξιδιωτικούς οδηγούς γραμμένους σε άπταιστα κυριλλικά και αραβικά. Να σε ξεφτιλίζει για να πουλήσει η κωλοφυλλάδα του, που δεν την αγοράζει σοβαρός άνθρωπος ούτε για να διπλώσει μπαρμούνια από την λαϊκή.

Κρίμα που δεν είσαι ανάμεσά μας, στο μάταιο τούτο κόσμο για να διαπιστώσεις πως ο θυμόσοφος λαός έχει επίσης δίκιο όταν λέει ότι όλα εδώ πληρώνονται...

Μαθήματα οικονομικών

Το βρήκα στο tvxs και νομίζω ότι έχει πολύ πλάκα!


Margaritaville - Το «Σάουθ Παρκ» για την... by tvxorissinora

Πέτρος Πικρός

Δεν είναι δα και κάποιο ιδιαίτερο κατόρθωμα να σου παίρνει δύο μήνες για να τελειώσεις ένα βιβλίο τετρακοσίων σελίδων, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση έχω δύο λόγους να νοιώθω ικανοποιημένος. Ο πρώτος είναι ότι πάλεψα με θεούς και δαίμονες, καταπολέμησα όλη αυτή τη μιζέρια και την καταβολή που προκαλεί η ρουτίνα, τα νυχτέρια και κυρίως το αίσθημα της ματαιότητας το οποίο συνοδεύει όλα αυτά τη σήμερον. Ο δεύτερος και σημαντικότερος είναι ότι διαβάζοντας το "Τουμπεκί", ολοκλήρωσα την τριλογία του Πέτρου Πικρού "Χαμένα Κορμιά", η οποία ολοκληρώνεται από την ομώνυμη συλλογή διηγημάτων και από το "Σα θα γίνουμε άνθρωποι". Το βιογραφικό του Πικρού μπορείτε να το διαβάσετε εδώ. Εγώ για άλλα θέλω να γράψω. 

Ο Πικρός, θέλετε επειδή ξενιτεύτηκε, θέλετε λόγω οξυδέρκειας, είχε συλλάβει το κλίμα που επικρατούσε στην Ευρώπη τη δραματική περίοδο του Μεσοπολέμου. Η αλλοτρίωση από τις μηχανές ακόμα και του επαγγέλματος του κλέφτη, οι ανισότητες, η πείνα και η δυστυχία στις ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις οι οποίες σε ένα από τα διηγήματά του γίνονται θέαμα για τους εστέτ, η πλήρης αποτυχία της αστικής κοινωνίας στο τέλος του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα να εμπνεύσει τους πολίτες, όταν η ίδια ήταν το αίτιο ενός Παγκόσμιου και καμια δεκαριά περιφερειακών πολέμων έχουν γίνει κτήμα του Πικρού.

Στο εσωτερικό μέτωπο, η ανατομία του Πικρού στην ελληνική μεσοπολεμική κοινωνία έχει σαν αποτέλεσμα την διατομή αποστημάτων τα οποία αναδύουν μια ενοχλητική δυσωδία. Ο Πικρός γράφει για μπουρδέλα και πουτάνες, για μαστούρηδες και τζογαδόρους, για μικροαπατεώνες, και μεγαλοεγκληματίες, για δολοφόνους, για διεφθαρμένους μπάτσους και σωφρονιστικούς υπαλλήλους. Γράφει για ανθρώπους με πάθη κι αδυναμίες, γράφει για αυτό που πραγματικά συμβαίνει στα κατώγια. Γράφει για την ιατρική του δρόμου, για φθισικούς και ψυχικά διαταραγμένους, χτικιάρηδες και συφιλιδικούς. Από αυτή τη στάση του συγγραφέα, ξεκινά και το προσωπικό του δράμα καθώς η ωμή περιγραφή της πραγματικότητας τον έφερε σε αντίθεση όχι μόνο με τη συντήρηση, πράγμα αναμενόμενο δεδομένου ότι το λούμπεν στοιχείο δεν αποτέλεσε ποτέ εκλογική πελατεία για αυτήν. Τον έφερε σε αντίθεση και σύγκρουση και με το ΚΚΕ στο σώμα του οποίου ήταν τότε οργανωμένος. Ο Πικρός λοιδωρήθηκε και χλευάστηκε από τους συντρόφους του, στιγματίστηκε ως αντεπαναστάτης και κατηγορήθηκε ότι ανάλωνε το συγγραφικό του τάλαντο ασχολούμενος με τμήματα της κοινωνίας τα οποία είναι φύσει αντεπαναστατικά, λόγω του ότι δεν χαρακτηρίζονταν από εργατική σοσιαλιστική κουλτούρα. Η προβληματική αυτή γεννιέται και σήμερα όσο αφορά τη στάση του ΚΚΕ. Η τακτική να απαιτούμε πρώτα να μάθουν οι λούμπεν το Κεφάλαιο του Μαρξ απ' έξω κι ανακατωτά και μετά να ασχοληθούμε μαζί τους, καταλήγει σε ένα φαύλο κύκλο. Είναι τέτοιες οι συνθήκες στις οποίες ζουν οι μεσοπολεμικοί και σύγχρονοι λούμπεν που το τελευταίο που τους απασχολεί είναι να διαβάσουν "Σύγχρονη Εποχή". Ο Πικρός ήταν της άποψης ότι η Αριστερά έπρεπε να παλέψει για αυτούς τους ανθρώπους και όχι να τους αντιμετωπίζει ως εμπόδιο στην πορεία προς τον σοσιαλισμό κι έχοντας σπουδάσει Ιατρική, ήξερε ότι το πρώτο βήμα στην αντιμετώπιση μιας κατάστασης είναι να μπορέσεις να την περιγράψεις αντικειμενικά, χωρίς παρωπίδες.

Θα αναρωτηθεί κανείς, γιατί να ψυχοπλακωθώ ανοιξιάτικα με καφέ Πικρό. Αλήθεια είναι. Όποιος δε θέλει να ψυχοπλακωθεί, μπορεί να διαβάσει άρλεκιν. Άλλα όπως γράφει και η επιμελήτρια της έκδοσης Χριστίνα Ντουνιά "οι ιστορίες δεν έχουν χάππυ εντ, κάποτε μένουν απλώς χωρίς τέλος. Είναι μια συνειδητή στάση που πηγάζει από την ιδεολογική θέση του Πικρού: δεν υπάρχει λύση στη λογοτεχνία αφού ακόμα δεν έχει λυθεί το κοινωνικό πρόβλημα". Από την άλλη όμως, έχοντας ολοκληρώσει την τριλογία του Πικρού, έχω καταλήξει σε σαφώς αισιόδοξο πρόσημο. Ο αγώνας της γυναίκας να χειραφετηθεί και "να γίνει άνθρωπος", του μικρασιάτη πρόσφυγα να ενταχθεί στο σώμα μιας κοινωνίας που συνεχώς τον απορρίπτει, η λαχτάρα του στρατιώτη να φύγει από το σφαγείο του πολέμου και να γυρίσει στην αγαπημένη του, η ανάταση της πόρνης σε επαναστάτρια και υπερασπίστρια σπουδαίων ιδεών σίγουρα περιγράφουν χαρμόσυνες εικόνες και σημαντικές κατακτήσεις, αλλά όπως γράφει σε κάποιο σημείο ο συγγραφέας, αν επαφίενται στις προσωπικές μάχες του καθενός και όχι στη συνολική δομική αλλαγή της κοινωνίας, θα αποτελούν απλά εξαιρέσεις.