Ντη Τζέη

Εκεί που όλοι οι σοβαροί μπλόγκερς σκάρωναν τις λίστες τους με τους αγαπημένους δίσκους τους στα τέλη του χρόνου, εγώ αγρόν ηγόραζα. Αφού έφτασε Φλεβάρης μήνας για να μαζέψω κάποια καλά δισκάκια, λέω να σας τα παρουσιάσω. Δεν πρόκειται για ανασκόπηση του 2010 -θα ήμουν προκλητικά καθυστερημένος και παλαιοημερολογίτης-, αλλά για ότι καλό άκουσα τους τελευταίους μήνες.

Black Dub (σκέτο)

Ψάχνοντας στο δισκοπωλείο (για τους νεότερους, δισκοπωλείο λέγεται το κατάστημα που πουλάει καποια αντικείμενα ψηφιακά ή μη, τα οποία τοποθετείς σε κάποια μηχανήματα και παίζουν μουσική χωρίς να έχουν την κατάληξη .mp3) σταμάτησα σε αυτόν το δίσκο για δύο λόγους. Ο πρώτος ήταν το ιδιαίτερα καλαίσθητο εξώφυλλο. Ο δεύτερος ήταν ότι στο εγχείρημα του οποίου ηγείται κάποιος Daniel Lanois τον οποίο δε γνώριζα, συμμετείχε κάποιος τον οποίο γνώριζα πολύ καλά και απαντάει στο όνομα Brian Blade. Ο εν λόγω είναι τιτανοτεράστιος -δήθεν τζαζ, στην πραγματικότητα μέταλ- ντράμερ. Όποιος είχε ακουσει τον Wayne Shorter στο Μέγαρο πριν κανα δύο χρόνια, μπορεί να είχε ισοπεδωθεί όπως κι εγώ από την ενέργεια που εξέπεμπε το kit του Blade. Μπορεί επίσης να με είχε δει κολλημένο στο κάθισμα σε κατάσταση stupor να με μαζεύουν με τα κουταλάκια μετά τα solo του. 

Ο δίσκος αυτός δεν είναι ένας τζαζ δίσκος. Θα έλεγα ότι κινείται κάπου μεταξύ του rock, americana και  του trip hop. Ο Blade ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες στη μπάντα, ο Lanois προσθέτει ωραίες μινιμαλιστικές κιθάρες τύπου Jack White, αλλά η έκπληξη ακούει στο όνομα Trixie Whitley. Η μαντάμ είναι Καναδέζα κι έχει εξαιρετική φωνή. Ομορφιές σας λέω!

Mode Plagal - Στην κοιλιά του κήτους

Θυμάμαι σαν τώρα το καλοκαιριάτικο βράδυ πριν από δεκαπέντε και βάλε χρόνια που τα βλαχάκια στη Σπάρτη τσιμπιόμασταν για τον τύπο που έπαιζε με δύο σαξόφωνα ταυτόχρονα. Ο τύπος λεγόταν Θοδωρής Ρέλλος και η μπάντα Mode Plagal. Έρως κεραυνοβόλος! Μέσα στα χρόνια αποδείχτηκε ότι δίπλα στον Ρέλλο, έπαιζαν και παίζουν ογκόλιθοι. Ρέλλος, Αντωνίου, Mikuta, Μαράτος και Κανέλλος έχουν κεντήσει αναμιγνύοντας την παράδοση των Βαλκανίων με τη τζαζ, τη φάνκ και τη ροκ και περίμενα με μεγάλη αγωνία να ακούσω τι  θα βγει από την κοιλιά του δια χειρός Μποστ στο εξώφυλλο κήτους. Διαπιστώσεις; Αμέσως!

Πρώτον, είναι ο δίσκος με τα περισσοτερα και τα πιο δουλεμένα φωνητικά έως τώρα. Τα έχουν αναλάβει εξ ολοκλήρου τα μέλη της μπάντας με επιτυχία. Δεύτερον, οι πολυρρυθμίες και τα περίεργα μέτρα πάνε καπνός και αντάρα, more than ever. Τρίτον, σε αντίθεση με τους προηγούμενους δίσκους, δεν υπάρχει κάποιο κομμάτι που σου "μένει". Θέλετε η πολυπλοκότητα, θέλετε οι πολλοί στίχοι, εύκολο άκουσμα δεν το λες. Αν δεν είστε φαν, αφήστε το καλύτερα (Γιώτα). Αν είστε ταγμένοι και πιστοί όπως του λόγου μου, ακούστε το και καμαρώστε τι σημαίνει να πηγαίνεις μπροστά και να έχεις αλλεργία στην ευκολία.

Black Country Communion (επίσης σκέτο)

-Τι λέει αυτό το δισκάκι ρε φίλε;

-Κοίτα, πρόκειται για super group. Παίζουν μουσικάρες, αλλά μιλάμε για πολύ παπατζιλίκι αδερφέ.

-Μάλιστα. Και ποιοι παίζουν; 

-Ο Glen Hughes, ο Joe Bonamassa, ο Derek Sherinian και ο Jason Bohnam. 

Πρέπει να αισθάνεται τυχερός ο υπάλληλος του δισκοπωλείου (βλ. ανωτέρω) που του χάρισα τη ζωή. Πρώτον, λατρεύουμε τα super groups, Δεύτερον, λατρεύουμε όλα τα μέλη της συγκεκριμένης μπάντας και ειδικά τον κύριο Bonamassa. Τρίτον, πού είναι το κακό με το παπατζιλίκι; Δηλαδή, η μουσική πρέπει να παίζεται από κουλούς και ατάλαντους για να έχει αξία; Για να σοβαρευτούμε...

Επί της διαδικασίας, η συμμορία σπέρνει. Ο Bonamassa είναι εκτός ελέγχου, ο Hughes λυσάει, o Bohnam παίζει πάνω στην παρακαταθήκη του πατέρα του αν και ποτέ δε θα τον φτάσει, μόνο ο Sherinian είναι σε μερική καταστολή και πρέπει να περάσουν εφτά-οχτώ τραγούδια για να τον νιώσει το organ. Power rock και σεβεντίλα από τις λίγες. Για τον Bonamassa σας είπα;

Charles Lloyd Quartet - Mirror

Το γούστο μου δεν είναι τόσο εκπλεπτυσμένο ώστε να μπορώ να συλλάβω το μεγαλείο της ECM. Δεν το πολυέχω με την ευρωπαϊκή τζαζ, συγνώμη. Ως εκ τούτου, ο συγκεκριμένος δίσκος από το label της ECM αρχικά περιφρονήθηκε, αν και ο κύριος Charles Lloyd δεν είναι και για να περιφρονείται. Κάποια στιγμή έκοψα τα νάζια κι άκουσα τον δίσκο, ο οποίος είναι όνειρο. Κλασσικό τζαζ κουαρτέτο με όλα τα μέλη, προεξάρχοντος του μπαρμπα-Lloyd, σε μεγάλη φόρμα. Tre bien, που λένε και στο χωριό μου. 

Φοίβος Δεληβοριάς - Ο Αόρατος Άνθρωπος

Ας ξεκινήσουμε από τα απλά. Όταν έμαθα ότι ο ΦοιΔελ θα κυκλοφορούσε το νέο του δίσκο από την πατρινή Inner Ear, είχα μεγάλη περιέργεια να δω κατά πόσο η νέα εταιρία θα μπορούσε να ανταποκριθεί στην αισθητική του Δεληβοριά. Κακώς. Η ποιότητα της έκδοσης είναι εξαιρετικη (πώς λέμε Heaven records του Ομίλου Antenna; καμία σχέση). Στη συνέχεια ήθελα να διαπιστώσω τι θα ακολουθούσε μετά το αριστούργημα του "Καθρέφτη" και το πλέον πρόσφατο εξωστρεφές "Έξω", στο οποίο τα ηνία είχε αναλάβει ο σπουδαίος Βασίλης Πιερακέας. Για να διατηρηθεί καπως σταθερή η εντροπία του εσωτερικού του κόσμου (όσο αυτό είναι δυνατό με βάση τους νόμους της φυσικής), ο Φοίβος έχει σκαρώσει έναν εντελώς εσωστρεφή δίσκο, με πικρό χιούμορ, με παράξενα κι ετερόκλητα όργανα, σε ασπρόμαυρο φόντο όπως το εξώφυλλό του. Με την πρώτη ακρόαση σπάστηκα, με τη δεύτερη παραξενεύτηκα, με την τρίτη τον ερωτεύτηκα. Από τους στίχους συμπεραίνει κανείς ότι αόρατος καταλήγει ένας άνθρωπος όταν σταματάει να είναι κομμάτι της ζωής των άλλων. Χωρίς να θέλω να πολιτικοποιήσω τα πάντα, μιας και έναυσμα για το δίσκο σύμφωνα με τον ίδιο τον δημιουργό ήταν μάλλον προσωπικό, θα έλεγα ότι αόρατοι γίνονται και οι μετανάστες σε απεργία πείνας όταν δεν ασχολείται κανείς μαζί τους ή αόρατο θα γίνει για τους Έλληνες και το παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού όπου έγινε και η φωτογράφηση του δίσκου τώρα που θα το πουλήσει ο Τζέφρι στους Άραβες συντρόφους του.

Robert Plant - Band of Joy

Το ότι ο Plant δεν είχε κωλοκαθήσει στις δάφνες των Led Zeppelin ήταν γνωστό. Το ότι έδειχνε και δείχνει μεγάλο σεβασμό στα blues όπως αυτά παίζονται σε διάφορα μέρη του πλανήτη, το είχαμε επίσης υποψιαστεί από τις λαμπρές ημέρες των Zeps κιόλας. Σε αυτό το δίσκο, ο Plant προχωρά ακόμη περισσότερο αυτό το αμάλγαμα που είχε ξεκινήσει με το Mighty ReArranger και το προχώρησε με την Alisson Krauss στο Raising Sand. Χαμηλών τόνων δίσκος -έτσι κι αλλιώς δεν ξέρω κατά πόσο είμαστε σε θέση για επιδόσεις τύπου Achille's Last Sand ακόμα-, λιτές ενορχηστρώσεις, όμορφες μελωδίες με κορυφαία στιγμή του δίσκου το Monkey. Robert, μια χαρά σε βρίσκω παλιόφιλε! 

Jeff Beck - Emotion and Commotion

 Αν και αναγνωρίζω ότι πρόκειται για μεγάλο παίχτη, ομολογώ ότι δεν έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα μαζί του όσο με τους άλλους δύο πρώην Yardbirds (βλέπε Page και Clapton). Σε αυτόν το δίσκο, ο Beck πραγματικά ζωγραφίζει δοκιμάζοντας τα πάντα, από κλασσικό rock έως ethnic περάσματα καθώς και διάφορες τεχνικές. Όταν μάλιστα έφτασα και στα δύο τραγούδια που ερμηνεύει το μωρό, κοκκάλωσα. Ειδικά το There's No Other Me σπάραξε τα μέσα μου. Αν εξαιρέσεις το εξώφυλλο που θα μπορούσε να ανήκει σε reunion του Καττή με τους Εξόριστους, είμαστε μια χαρά.

The Roots - How I Got Over

Καλώς τα τα παιδιά από την όμορφη Φιλαδέλφεια (όχι τη νέα, την αμερικάνικη). Σε έναν κόσμο όμορφο αγγελικά πλασμένο, αποκλείεται οι διάφοροι Jay Z να ήταν μεγαλύτερα ονόματα από τα αγόρια μου, αλλά ας όψεται το MTV και ο κώλος της Rihanna. Τελοσπάντων, πρόκειται για πολύ καλό δίσκο για να γκρινιάζω. Αν ξεχώριζα κάποια κομμάτια, αυτά θα ήταν το ομώνυμο του δίσκου και το Fire με τη συμμετοχή του John Legend. Κατά τα άλλα, αν σας αρέσει η neo-soul και το hip-hop, θα γουστάρετε πολύ ναουμ'. Με αφορμή τον δίσκο αυτό, έκανα μια επανάληψη και στο παλιό και αγαπημένο project του ντράμερ των Roots Ahmir "Questlove" Thompson με κάτι άσχετους ονόματι Christian McBride στο μπάσο και Pat Martino στην κιθάρα υπό τον τίτλο "The Philadelphia Experiment". Πανδαισία!

Black Label Society - Order of the Black

 

Ή αλλιώς Zack Wylde - Order of the Black. Ας μην κοροϊδευόμαστε φίλες και φίλοι. Πείτε μου, αν συναντήσετε έναν τύπο που σας πει ότι ακούει τους BLS για τον καταπληκτικό μπασίστα που έχουν, δεν θα τον φτύσετε ανάμεσα στα μάτια; Επειδή είμαι σίγουρος ότι η απάντησή σας είναι καταφατική, θα συνεχίσω υμνώντας τον κύριο Zack Wylde. Ρυθμικές κιθάρες από μπετόν αρμέ, σόλο σε ρυθμούς οπλοπολυβόλου, γρέντζο στη φωνή και έτοιμος ο δίσκος. Έχετε δίκιο, τα έχετε ξανακούσει. Και τι με αυτό; Σας πειράζει να τα ακούσετε ξανά; Εύχομαι μόνο να μην τον πιάσει κατάθλιψη που του έδωσε τα παπούτσια στο χέρι ο Ozzy... 

Αυτά τα ολίγα. Άφησα διάφορα απέξω αλλά με πήρε νύχτα και το μαξιλάρι με καλεί!

Λίγα λόγια (και καλά)

Από την Eloiz, χύμα και τσουβαλάτα.

Η Ελλάδα και η Ελλάδα

Η Ελλάς βρίσκεται στη θέση της γάτας του Σρέντιγκερ. Και ζωντανή και νεκρή, και ευημερούσα και παραπαίουσα. Όλα είναι θέμα τηλεοπτικής συχνότητας. 

Η κατά Μέγκα Τσάνελ και Σκάι Ελλάς είναι μια χώρα που το παλεύει χάρη στους εμπνευσμένους ηγέτες της και την σωτήριο για το έθνος έξωθεν βοήθεια και καθοδήγηση. Είναι μια χώρα στην οποία όποιος απεργεί ανήκει σε μια κακόβουλη συντεχνία και το να ζητάει βελτίωση των συνθηκών διαβίωσής του αυτομάτως αποτελεί επίθεση στα δικαιώματα των συμπολιτών του. Οι γιατροί απεργούν, άρα θέλουν το κακό των αρρώστων. Οι οδηγοί των ΜΜΜ απεργούν άρα επιθυμούν την ταλαιπωρία των πολιτών, την απαξίωση της δημόσιας συγκοινωνίας, το λιώσιμο των πάγων στους πόλους. Είναι μια χώρα όπου ακόμη και ο Καρατζαφέρης εκφράζει τώρα τη φωνή της λογικής -και τι έγινε που μέχρι πριν λίγα χρόνια ήταν κάπως άξεστος. Είναι μια χώρα στην οποία κάποια παράξενα αλλόκοτα φρικιά στην Κερατέα προκαλούν τις δυνάμεις καταστολής θέλοντας να αναπνέουν καθαρό αέρα και να πίνουν καθαρό νερό. Είναι μια χώρα στην οποία κυκλοφορούν ασυνείδητοι τζαμπατζήδες στα λεωφορεία και στις κατ' ευφημισμό εθνικές οδούς, που δε σέβονται τον ίδρωτα του εργολάβου που τα δίνει όλα για την προκοπή του τόπου. Είναι μια χώρα όπου η Σία Κοσιώνη είναι αντικειμενική, ο Γιάννης Πρετεντέρης η φωνή της αλήθειας, ο Μανώλης Καψής συνεπής αναλυτής, η Όλγα Τρέμη η αυστηρή πατρώνα για την οποία είμαστε όλοι περήφανοι, ο Μπάμπης Παπαδημητρίου τα λέει για το καλό μας.

Η Ελλάδα με κλειστή την τηλεόραση είναι κάπως διαφορετική. Βρίσκεται υπό οικονομική κατοχή, τη χειρότερη μορφή κατοχής την οποία μπορεί να υποστεί ένας λαός. Υποβάλλεται σε άρρωστα πειράματα, βγαλμένα από τα μαύρα κατάστιχα της ιστορίας (βλέπε Χιλή). Διαμαρτύρονται όλες ανεξαιρέτως οι κοινωνικές και επαγγελματικές τάξεις. Το Σύνταγμα έχει αντικατασταθεί από καρότο και μαστίγιο, από φιρμάνια τα οποία δεν υπόκεινται σε κανέναν έλεγχο, ούτε καν τον επουσιώδη κοινοβουλευτικό. Είναι μια χώρα που η ροή των ειδήσεων ορίζεται ανάλογα με το σκοπό που θα εξυπηρετήσει. Στην προσπάθεια να καταργηθεί το πανεπιστημιακό άσυλο, η "κατάληψη" της Νομικής από τους μετανάστες ήταν πρώτο θέμα. Τώρα, μετά από 22 ημέρες απεργίας πείνας, το θέμα έχει εξαφανιστεί (...άρα απεργοί πείνας δεν υπάρχουν). Είναι μια χώρα όπου σε έναν από τους δήμους της, οι κρατικές δυνάμεις καταστολής λειτουργούν απροκάλυπτα ως προσωπικός στρατός κατοχής του Μπόμπολα, τρομοκρατώντας τους πολίτες, με αντάλλαγμα πρωτοσέλιδα και μπόλικο σάλιο. Είναι μια χώρα στην οποία οι πολίτες αρνούνται να πληρώσουν 40% φέσι στο εισιτήριο, μέχρι να αυξηθούν κατά 40% τα εισοδήματά τους. Είναι μια χώρα στην οποία αρνούμαστε να πιστέψουμε ότι η Σία Κοσιώνη είναι αντικειμενική, ο Γιάννης Πρετεντέρης η φωνή της αλήθειας, ο Μανώλης Καψής συνεπής αναλυτής, η Όλγα Τρέμη η αυστηρή πατρώνα για την οποία είμαστε όλοι περήφανοι, ο Μπάμπης Παπαδημητρίου τα λέει για το καλό μας.

Συνθήκες;

Ήταν χειμώνας του 1998 προς '99 κι εγώ βαριόμουν να λύσω την τελευταία φροντιστηριακού χαρακτήρα άσκηση χημείας που μου είχε μείνει για να πάω για νανάκια. Όταν γράφω για άσκηση φροντιστηριακού χαρακτήρα, καταλαβαίνετε ότι εννοώ για προκάτ, τυποποιημένες ασκήσεις, τις οποίες από ένα σημείο κι έπειτα ακόμα και ο πλέον καθυστερημένος εγκέφαλος εκπαιδευόταν να τις λύνει θέτοντας τα ίδια ελάχιστα ερωτήματα που θέτει και Κινέζος εργάτης στη γραμμή παραγωγής της Apple. 

Δε χάνω λοιπόν καιρό και τηλεφωνώ στον πατέρα του κολλητού μου, ο οποίος χημικός και φαρμακοποιός γαρ, ήταν ο άνθρωπός μου για να μη φανώ ασυνεπής στο ραντεβού μου με τον Μορφέα. 

-Καλησπέρα! Ο Κώστας είμαι. Να σας κάνω μια ερώτηση Χημείας;

-Φυσικά, ακούω!

-Τι αποτέλεσμα έχει η τάδε αντίδραση; Ξέρετε, έχω μπερδέψει τα μπούτια μου με τα σθένη και τις ρίζες...

-Μάλιστα...[μικρό διάλειμμα, στο οποίο υποθέτω ότι έγραφε τον τύπο της αντίδρασης]. Συνθήκες;

-Παρακαλώ, πώς είπατε;

-Συνθήκες ρε Κώστα. Σε τι συνθήκες γίνεται η αντίδραση;

Συνθήκες; Ποιες συνθήκες; Οι μόνες συνθήκες για τις οποίες είμαι σίγουρος είναι οι αντίξοες  που επικρατούν όποτε λύνω ασκήσεις.

-Να βρε παιδάκι μου, πώς να στο πω. Πίεση, θερμοκρασία... Έχει δυο-τρεις παραλλαγές η λύση της, ανάλογα με τις συνθήκες.

Η άσκηση δε λύθηκε, αλλά καλύτερα. Το κέρδος ήταν μεγαλύτερο από το να λυνόταν. Ο άνθρωπος ήταν σοβαρός επιστήμονας και δεν επέτρεπε στον εαυτό του την τσαπατσουλιά ούτε όταν έλυνε ασκήσεις Χημείας λυκειακού επιπέδου. Το θυμήθηκα αυτό το περιστατικό με αφορμή την απίστευτη ελαφρότητα την οποία έχουν επιδείξει κράτος και ιατρική κοινότητα στο θέμα της γρίπης. Από τη μία πέρυσι ξεκινήσαμε να εμβολιάζουμε σωρηδόν κι όχι στοχευμένα (ανάλογα με τις συνθήκες που λέγαμε) ότι ανήκε στην οικογένεια των θηλαστικών -για να μην πω των σπονδυλωτών- χωρίς να δίνουμε έμφαση σε αυτούς που παραδοσιακά πλήττονται από τη γρίπη. Το αποτέλεσμα αυτής της ασυνάρτητης τακτικής ήταν να απαξιωθεί ένα από τα πιο αποτελεσματικά μέτρα πρόληψης της γρίπης, ο τακτικός εμβολιασμός των ομάδων υψηλού κινδύνου και του ιατρονοσηλευτικού προσωπικού.  Φέτος κυκλοφορούν καρδιοπαθείς, αναπνευστικοί, παχύσαρκοι ανεμβολίαστοι υπό το φόβο  που δημιούργησε η περσινή φρενίτιδα, για να μην σχολιάσω γιατρούς και νοσηλευτές οι οποίοι φτερνίζονται στη μούρη των αρρώστων. Καμαρώστε αποτελέσματα: 65 θάνατοι από γρίπη μόνο στην Ελλάδα, περίπου 190 συνολικά σε όλη την Ευρώπη. Χαίρεστε κι αγαλιάστε! 

Σκόρπια λόγια

"Εκατοντάδες χιλιάδες ραντεβού ασφαλισμένων του ΙΚΑ έχουν ακυρωθεί αυτές τις ημέρες" (By Mega Channel).

Σίγουρα, αν μιλάμε για ασφαλισμένους του ΙΚΑ Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας μπορεί να υποεκτιμάτε τον αριθμό των ραντεβού και να έχει ήδη πατήσει το εκατομμύριο. Γεια σου Mega αθάνατο!

"Έχω μείνει εδώ και δύο μήνες χωρίς φάρμακα. Μου λέτε πώς θα ζήσω;" (by σεβάσμια ηλικιωμένη κυρία ασφαλισμένη στο ΙΚΑ)

Μην ανησυχείτε καλή κυρία. Στατιστικά να το πάμε, έχετε πολλές πιθανότητες να ανήκετε στους Έλληνες που μαστίζονται από την πολυφαρμακία. Σας διαβεβαιώ ότι χωρίς φάρμακα  μπορεί να ζήσετε και καλύτερα. 

"Ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη κάλεσε τους απεργούς μετανάστες να λήξουν την απεργία και να πάνε σπίτι τους" (By Χρήστος Παπουτσής)

Τι λες ρε μαλάκα, είσαι με τα καλά σου;Οι άνθρωποι περπάτησαν κάτι χιλιάδες χιλιόμετρα για να φύγουν από το σπίτι τους -για κάποιους πολύ σοβαρούς λόγους τους οποίους εσύ μπορεί να αγνοείς- και θα γυρίσουν πίσω επειδή τους κάλεσες εσύ; Ήμαρτον...

"Όλοι λαθρομετανάστες θα απελαθούν" (by Γιάννης Ραγκούσης)

Αυτή η φουρνιά ανερμάτιστων τσάτσων παρά τω Γιωργάκη είναι εντελώς εμετική. Με μόνο εχέγγυο την επιτυχή μεταμόρφωση της Πάρου σε απέραντο αυθαίρετο σκυλάδικο, ο Ραγκούσης κάνει τον καμπόσο. Άκου κύρ-Ραγκούση μου. Λαθρομετανάστες δεν υπάρχουν. Υπάρχουν μετανάστες με έγγραφα και μετανάστες χωρίς έγγραφα, οι περίφημοι sans papiers για τους οποίους έχει βουίξει ο ντουνιάς εδώ και είκοσι χρόνια αλλά εσένα το αυτί σου δεν ιδρώνει καθώς είναι εκπαιδευμένο να ακούει μόνο το Αρμενάκι από τον συμπατριώτη σου Πάριο. Αυτούς που δεν έχουν έγγραφα, έχεις ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ όχι για την ψυχή της μάνας σου αλλά βάσει διεθνούς δικαίου να τους παρέχεις ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ τα λεγόμενα κοινωνικά αγαθά για όσο παραμένουν στη χώρα σου -γιατί χώρα σου την έχεις καταντήσει και όχι χώρα μας. Για τους ανθρώπους αυτούς ΟΦΕΙΛΕΙΣ να αναπτύξεις εκείνες τις υπηρεσίες που θα κρίνουν κατά πόσο ο καθένας από αυτούς χωριστά πληροί τις προϋποθέσεις χορήγησης ασύλου. Αυτό φροντίζεις να το κάνεις γρήγορα πριν οι άνθρωποι αυτοί γκετοποιηθούν και καταφύγουν στο έγκλημα για να επιβιώσουν. Όταν κρίνεις ότι στη χώρα προέλευσης δεν κινδυνεύουν από λοιμούς, πλημμύρες, εμφυλίους, φυλετικές διακρίσεις, θρησκευτικούς πολέμους, απαγχονισμούς, λιθοβολισμούς και κλειτοριδεκτομές, τότε σε συνεννόηση με τη χώρα προέλευσης φροντίζεις να επιστρέψουν. Αν ισχύει κάποιο ή κάποια από τα προηγούμενα κι εσύ επιμένεις να απελαύνεις μαζικά, τότε με χαρά σου ανακοινώνω ότι από Υπουργός Εσωτερικών αναβαθμίζεσαι σε serial killer...