Έχω ένα κόλλημα με τον Ανδρέα τον Λοβέρδο, αρκετά όψιμο, η αλήθεια είναι. Θέλετε ότι από όταν έσκασε στο προσκήνιο ως γιουσουφάκι του Βενιζέλου στη μάχη για την προεδρία του Κινήματος του Σοσιαλιστικού, το φτωχό μου το μυαλό βραχυκύκλωνε στο ενδεχόμενο αυτός ο τύπος να ήταν όντως σοσιαλιστής, για την ακρίβεια να μην ήταν δεξιός της κατηγορίας "πιο δεξιός πεθαίνεις". Θέλετε ότι ο μετέπειτα ταλαντούχος πρωταγωνιστής του μελοδράματος "Αμάρτησα για το δανειστή μου" εκλέχθηκε πρώτος σε κουκιά στην περίφημη για τη λαϊκή καταγωγή του πληθυσμού της Β' εκλογικής περιφέρειας Αθηνών, ενώ τον ίδιο παιδί του λαού δεν τον λες με την καμία. Τέλος, θέλετε ότι κατάφερε να μετατρέψει την τοποθέτησή του από τον πρωθυπουργό στην ηλεκτρική καρέκλα του Υπουργείου Εργασίας, σε ανοιχτό εισιτήριο για όλα τα δελτία ειδήσεων με προνομιακές συνθήκες αντιμετώπισης από τους ένοικους των διπλανών παραθύρων και με βέβαιο προσωπικό κέρδος, όλα αυτά οδήγησαν στο να είναι ο τύπος που λατρεύω να μισώ.
Από χθες μάλιστα, του αναγνωρίζω και κάτι ακόμα και αυτό είναι η πλαστικότητα και η ευελιξία στο ρόλο του, χαρακτηριστικό το οποίο δύσκολα συναντάς σε ηθοποιούς σαπουνόπερας. Για την ακρίβεια μόνο ο ταξίαρχος Στάθης Θεοχάρης του φωσκολικού έπους "Καλημέρα Ζωή" μπορούσε να περνά από το κλάμα στην τσαντίλα και από την απογοήτευση στη διονυσιακή χαρά τόσο εύκολα. Αντίθετα, ο Νάκος (μικρός αδερφός του Στάθη για τους μη γνωρίζοντες), βλαμμένος και κλαψιάρης ήταν σε όλη τη σειρά, όπως υστέρω και θρησκόληπτη ήταν η Μαριάννα, γυναίκα του Στάθη, όπως μονόχνωτος και ψωρόμαγκας ο αρχηγός της Αστυνομίας.
Σπάζοντας λοιπόν τις φόρμες, όπως λένε και οι κριτικοί κινηματογράφου και θεάτρου, ο Ανδρέας νευρίασε. Τέλος οι κλάψες και οι απολογίες στο Χατζηνικολάου, τέλος τα "δεν υπάρχει σάλιο" και τα συγνώμη για τα αυτιά του Αυτιά και για τα μάτια του κόσμου. Αφού κατάλαβε ο γάτος ότι ο κοσμάκης έχει κλάσει μέντες και όλα τα μέτρα πέρασαν μέχρι τώρα χωρίς να ανοίξει ρουθούνι, είπε να κάνει κι αυτός το κομμάτι του. Δήλωσε λοιπόν χθες από το βήμα της Βουλής ότι καταργούνται αυξήσεις σε κλάδους εργαζομένων της τάξης του δυσθεώρητου 3%, καθώς υπερβαίνουν τα όρια τα οποία έχει θέσει δια του Μνημονίου η Τρόικα. Σημειωτέον, οι αυξήσεις είχαν επικυρωθεί από τον Οργανισμό Μεσολάβησης και Διατησίας, ο οποίος επιλαμβάνεται σχετικών υποθέσεων και τις οποίες πάσης φύσεως διατησίες ο Ανδρέας θέλει να επίσης να καταργήσει. Σημείωση δεύτερη, οι αυξήσεις αφορούσαν τους κλάδους των τεχνικών ραδιοφώνου και ξεναγών, οι οποίοι κάθε άλλο παρά υψηλόμισθοι είναι. Το κερασάκι στην τούρτα που σέρβιρε ο Ανδρέας, ήταν η προσπάθεια να δημιουργήσει για άλλη μια φορά ρήγματα ανάμεσα στους πολίτες, δηλώνοντας ότι «σε αυτό το πλαίσιο των μεγάλων δυσκολιών και του αγώνα που κάνουμε με αυταπάρνηση δεν μπορούν κάποιοι πονηροί να επιφυλάξουν για τον εαυτό τους τον ρόλο του καλού και να δείχνουν τους άλλους σαν τους κακούς της ιστορίας. Ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του». Το ενδιαφέρον της δήλωσης έγκειται στο ότι ο Λοβέρδος καταγγέλλει αυτό ακριβώς το οποίο πράττει! Κρατά για τον εαυτό του και τους υποστηρικτές του το ρόλο του καλού και όλοι οι υπόλοιποι αυτοδικαίως ορίζονται ως κακοί. Εν ολίγοις, αυτοί που πέτυχαν καλύτερες απολαβές αυτόματα χαρακτηρίστηκαν και στοχοποιήθηκαν ως προδότες της νέας Μεγάλης Λοβέρδειου Ιδέας, της απαρέγκλιτης τήρησης του Μνημονίου.
Κακώς συνέκρινα το Λοβέρδο με το Στάθη το Θεοχάρη. Τέτοια ομαδικό βιασμό των διεκδικήσεων των εργαζομένων, ούτε ο Φώσκολος δε θα διανοείτο. Κλείνοντας, αν αναρωτιέστε σχετικά με τις γνώσεις μου πάνω στα φωσκολικά έργα, η απάντηση είναι ότι τα παρακολουθούσα!
Το σκίτσο είναι του Γ. Καλαϊτζή
