Κυριακή 4 Ιουλίου 2010

Πόσο έξω έπεσα...

Πάντα είχα ένα συγκεκριμένο μέτρο για να εκτιμήσω την ευτυχία της κοινωνίας κι αυτό δεν ήταν άλλο από τη μείωση του εργάσιμου χρόνου και την αντίστοιχη αύξηση του ελεύθερου χρόνου, του χρόνου που αφιερώνει για να ζωγραφίσει να τραγουδήσει, να διαβάσει, να ταξιδέψει, να προσφέρει κοινωνικές υπηρεσίες, να πάει σινεμά, να μαγειρέψει, να πηδήξει, να παίξει κάποιο όργανο ή να παίξει το πουλί του. Δεν υποστηρίζω βέβαια ότι μπορεί να σταθεί μια κοινωνική δομή βασιζόμενη αποκλειστικά σε τεμπέληδες. Απλά θεωρώ ότι  με την τεχνολογική πρόοδο ο συνολικός πλούτος τον οποίο παράγει μια κοινωνία παράγεται όλο κι ευκολότερα και με την κατάκτηση περισσότερης δημοκρατίας και ισονομίας ο πλούτος αυτός θα μοιράζεται δικαιότερα στα μέλη της. Πρόσφατα μάλιστα, βρήκα στο εξαιρετικό βιβλίο του Πέτρου Παπακωνσταντίνου "Επιστροφή στο Μέλλον" (Εκδ. Λιβάνη) την ακόλουθη παράθεση:
"Η ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας των ατόμων (γίνεται δυνατή) [...] με την καλλιτεχνική, επιστημονική κλπ. καλλιέργεια των ανθρώπων, χάρη στο χρόνο που απελευθερώθηκε και στα μέσα που δημιουργήθηκαν για όλους [...] Πραγματικά πλούσιο είναι ένα έθνος που δουλεύει έξι αντί για δώδεκα ώρες. Ο πλούτος, ο πραγματικός πλούτος, δεν είναι ο σφετερισμός του χρόνου υπερεργασίας (από τους καπιταλιστές), αλλά ο διαθέσιμος(ελεύθερος) χρόνος για κάθε άτομο και για ολόκληρη την κοινωνία". Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο "Βασικές Γραμμές της Κριτικής της Πολιτικής Οικονομίας", συγγραφέας του οποίου ο Καρλ Μαρξ και, απ' ότι φαίνεται, η προοπτική να αναλάβουν οι μηχανές τις άσχημες και βαρετές δουλειές προς όφελος του στοχασμού και της τέχνης ήταν κάτι που συγκινούσε έκπαλαι. Τον τελευταίο ενάμιση αιώνα, η εργατική τάξη ακύρωσε με αιματηρές ή μη θυσίες το καθεστώς της δουλειάς ή δουλείας ήλιο με ήλιο, που λέει κι ένας καλός φίλος.
Από την άλλη φαίνεται ότι τα πράγματα τα βλέπουν κομμάτι διαφορετικά ο Γιώργος "no more little George" Παπανδρέου και η απόλυτη κλαψομούνα της ελληνικής τηλεόρασης, ο υπουργός Εργασίας Ανδρέας Λοβέρδος. Με αυξήσεις στο χρόνο εργασίας οι οποίες φυσικά δεν αφορούν αποκλειστικά στην αποκατάσταση της προκλητικής εύνοιας της οποίας χαίρουν κάστες όπως αυτή των ένστολων, αλλά αφορούν -ως συνήθως- δικαίους και αδίκους, ο ελεύθερος χρόνος για τον πολίτη γίνεται όνειρο απατηλό (ας μη σχολιάσουμε δε την πενία αξιόλογων ευκαιριών με την οποία θα έρθει αντιμέτωπος όποιος επιθυμεί να αξιοποιήσει τον ελεύθερο χρόνο του). Όποιος ζει για να δουλεύει έχει σαφές προβάδισμα απέναντι σε αυτόν που δουλεύει για να ζει. Ένα επιχείρημα το οποίο χρησιμοποιείται από τους υπέρμαχους της αύξησης των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης προεξάρχοντος του υπουργού Οικονομικών και του προνομιακού συνομιλητή αυτού Γιάννη Πρετεντέρη είναι η αύξηση του προσδόκιμου ζωής. Αυτό που έχω εγώ να αντιπαραθέσω είναι ότι μπορεί ο έλληνας να ζει κάτι λιγότερο από 80 χρόνια κατά μέσο όρο, αλλά το περίφημο Υγιές Προσδόκιμο Ζωής είναι κατά δέκα χρόνια μικρότερο. Αν ο Λοβέρδος κι ο Παπανδρέου θεωρούν λογικό και εφικτό να τρέχει ο γέρος με τα υπογλώσσια, τις εισπνοές και τους καθετήρες στα βραχάκια του Λυκαβηττού και τα μάρμαρα της Επιδαύρου για να αξιοποιήσουν τον ελεύθερο χρόνο τους, τότε πάω πάσο.
Το ενδεχόμενο να τονωθούν τα ασφαλιστικά ταμεία από την άμεση ένταξη σε αυτά των στην πλειοψηφία τους νέων σε ηλικία μεταναστών, το συζητάμε ή θα μας δαγκώσει ο λυσσασμένος Άδωνις;  

                                       Το σκίτσο είναι του Πέτρου Ζερβού

2 σχόλια:

  1. Μου άρεσε πολύ η τελευταία τοποθέτηση σου, αν και νομίζω οτι θα γίνει το δεύτερο, δηλαδή θα μας δαγκώσει λυσσασμένα ο (Νίκος),κατά κόσμον, Άδωνις Γεωργιάδης..
    Ήθελα να πω και κάτι άλλο, οτι στο Λοβερδιστάν, όπου και ζούμε, κάθε έννοια του ελεύθερου χρόνου θα συρρικνώνεται μέρα με τη μέρα, μέχρι να εξαλειφθεί..
    cya!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Έλα Potis! Είναι σίγουρο ότι θα μας δαγκώσει ο Άδωνις και θα μας κολλήσει τον ιό της τηλεορασόπληκτης φασιστίτιδας. Όσο για το Λοβέρδο, δε θα πάει χαμένος. Όσο πιο αντιλαϊκός γίνεσαι στις μέρες μας, τόσο πιο πολύ επιβραβεύεσαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή