5+1

Δεν έχω κάποια εξυπνακίστικη εισαγωγή να γράψω. Ακολουθούν έξι δισκάκια για όσους βρίσκονται κατά καιρούς στη δύσκολη θέση που βρίσκομαι κι εγώ όταν δεν έχω τι να ακούσω.

Fat Freddys Drop – Based On a True Story

Δεν τους είχατε ξανακούσει; Ουτ’ εγώ. Οι λεβέντες κατάγονται από τη λατρεμένη Νέα Ζηλανδία και κυκλοφόρησαν αυτό το αριστούργημα προ επταετίας. Πρόκειται για τον πρώτο studio δίσκο τους και το άκουσμα συνίσταται σε αυτά τα μπασταρδέματα που λατρεύω. Λίγο reggae, πολύ dub, ψήγματα rhythm ‘n’ blues, κάμποση ηλεκτρονικούρα και άφθονη soul σε ένα δίσκο που όμοιό του δεν θα βρείτε εύκολα και όλα αυτά συσκευασμένα σε ένα εξαιρετικά εμπνευσμένο comic εξώφυλλο. Ιδιάζουσα περίπτωση το ηχόχρωμα του τραγουδιστή κυρίου Joe Dukie (aka Dallas Tamaira). Ξεχωρίζουν τα άσματα This Room, Ray Ray και Ernie. Μόνο ο Peter Jackson και τα γκόλουμ λείπουν.

Jonathan Wilson – Gentle Spirit

Μου συστήθηκε δια ραδιοφώνου με αυτό το εκπληκτικό κομμάτι με τίτλο Desert Raven. Ακολούθως άκουσα τον παρουσιαστή της εκπομπής να λέει ότι το παληκάρι έχει παρει τα βουνά και μονάζει χωμένος σε κάποιο φαράγγι και με τα νεύρα που μου έχει φέρει το δίσεκτο δύο χιλιάδες δώδεκα, είπα αυτός είναι ο άνθρωπός μου. Ο φέρελπις νέος κυκλοφορεί με εκλεκτές παρέες, όπως ο brother Chris Robinson των Black Crowes, ο Elvis Costello και η sister Erykah Badu. Ο δίσκος θα μπορούσε να λέγεται και «Πιο 70s Πεθαίνεις» -δεδομένου και του εξωφύλλου αλά Uriah Heep και Ozric Tentacles ένα πράγμα- αλλά ο νεοχίπης προτίμησε να δείξει τις αγαθές του προθέσεις βαφτίζοντάς τον Gentle Spirit. Το έργο αποτελεί ωδή στην φολκ ψυχεδέλεια και προσυπογράφω με χέρια και πόδια το σχόλιο που διάβασα σε κάποια κριτική σύμφωνα με το οποίο οι Pink Floyd της περιόδου Obscured By Clouds, Atom Heart Mother  και Meddle θα ήταν εξόχως υπερήφανοι. Αντεδείκνυται αυστηρά στους εξαρτημένους από τον βαρύ παραμορφωμένο ήχο. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ήσυχες καταστάσεις, όπως όταν πέφτει η νύχτα στο φαράγγι.  Κάντε μου μια χάρη και ακούστε το The Way I Feel.  Έτσι για μένα βρε μπαγάσικα. Στην υγειά μου!

Machine Head – Unto the Locust

Μπορεί να σιχαίνεστε τις λίστες για τα καλύτερα της χρονιάς θεωρώντας ότι αυτοί που τις συντάσσουν δεν ξέρουν να ξεχωρίσουν το μπουζούκι από τη ματζουράνα ή χαρακτηρίζοντας αδιανόητο το να μην περιλήφθηκε ο τάδε ή ο δείνα δίσκος που, κατά τη γνώμη σας, θα αφήσει ιστορία περισσότερο και από το Sgt. Pepper’s των Beatles.  Ακόμη κι αν αγαπούσατε όπως εγώ το μήνα Δεκέμβριο για τη σωρεία δισκοκριτικών και λιστών με τα καλύτερα της χρονιάς που βαίνει προς το τέλος της, έχετε ξενερώσει και σιχαθεί όλους τους χτικιάρηδες που σας έχουν ζαλίσει το νευρικό σύστημα με την Adele και την προσφορά της στο μουσικό γίγνεσθαι, αγνοώντας ας πούμε την εκκωφαντική επιστροφή των Answer. Παρά τις βάσιμες αμφιβολίες σας, όσο αφορά το έτος 2011, ένα είναι αδιαμφισβήτητο. Η παρουσία των Machine Head σε όλες σχεδόν τις μεταλικές λίστες ήταν κάτι παραπάνω από δίκαιη. Ήταν επιβεβλημένη. Συνεχίζοντας την παράδοση που δημιούργησαν στα 00s με εκπληκτικούς δίσκους όπως τα Through The Ashes Of Empire και The Blackening,  αντιστεκόμενοι στους new metal πειρασμούς των 90s και φτάνοντας στο αμήν να διαλυθούν σύμφωνα πάντα με τις διαδικτυακές βρώμες και κατεντρέχιες,  η κομπανία προσφέρει έναν απόλυτο μέταλ δίσκο. Καταιγιστικά ριφ, ματωμένα σόλο, συμφωνικής τεχνοτροπίας περάσματα, διφωνίες στις κιθάρες, μπλαστίλα στα τύμπανα κι ένας Flynn δαιμονισμένος. Τα I Am Hell, Be Still and Know (προσωπικό αγαπημένο) και Locust αποτελούν τη φαντασίωση κάθε μεταλά που ακούει ή παίζει αυτή τη μουσική. Κι επειδή η παράδοση προτάσσει κάθε καλός δίσκος του είδους να περιλαμβάνει κι ένα αργό για να ξεκουράζεται λίγο το έρμο το αυτάκι από την πυροβολαρχία, το μαγαζί προσφέρει και το Darkness Within.  Μπορεί να μη χορεύεται μπαλάντα σαν το Unforgiven, αλλά μιλάμε για κομματάρα. Θα έχουμε μεγάλα γλέντια στο Rockwave. 

Robert Glasper Experiment – Black Radio

Θα ξεκινήσω με ένα τιτίβισμα των αγαπημένων μου Roots στο twitter τους ανήμερα των γενεθλίων μου. Γράφουν λοιπόν τα αγόρια από τη Φιλαδέλφεια για τον καλλιτέχνη: Robert Glasper is the most DANGEROUS musician alive. Μάλλον έχουν δίκιο. Άλλωστε ποιος είμαι εγώ για να αμφισβητήσω τον Questlove και τον Black Thought. Ο εξαίρετος τζαζ πιανίστας Glasper έχει ανοίξει παρτίδες με το hip hop εδώ και κάποια χρόνια και κατέθεσε την πρότασή του δισκογραφικά για πρώτη φορά το 2009 με το καταπληκτικό Double Booked, στο οποίο πέραν του ακουστικού τριο περιλαμβάνονται και έξι κομμάτια από το πειραματικό project (ακούστε το All Matter με τον Bilal στα φωνητικά από αυτόν το δίσκο). Το Black Radio είναι ένας δίσκος εξ ολοκλήρου αφιερωμένος στην ώσμωση των μαύρων μουσικών. Το τρίο του Glasper πλαισιώνεται από vocoder, turntables και μερικούς από τους πιο σπουδαίους της μαύρης μουσικής τη σήμερον, από τον Bilal και τον Mos Def μέχρι την Erykah Badu. Ξεχωρίζουν η εκτέλεση του κλασσικού Afro Blue με την Badu στα φωνητικά καθώς και η extravaganza διασκευή του Smells Like Teen Spirit με το vocoder σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Χρήζει ιδιαίτερης μνείας ο σπουδαίος Chris Dave στα τύμπανα, για χάρη του οποίου το αμφιθέατρο της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών είχε γεμίσει με επίδοξους ντράμερ και φοιτητές από την Μουσική Ακαδημία της Κέρκυρας που περίμεναν να τον απολαύσουν στη συναυλία που έδωσε ο Glasper εκεί το χειμώνα. Για λόγους ανωτέρας βίας δεν παρέστη, αλλά μια χαρά τα περάσαμε παρά την απουσία του. Next time.   

Radio Moscow – The Great Escape of Leslie Magnafuzz

Σου έχει τύχει να ψωνίζεις παπούτσια από το καλάθι ή σωβρακοφανέλες από του Μερεκούλια για τους εν Σπάρτη ή εκ Σπάρτης ορμώμενους και να σου βγαίνουν σκυλιά; Να αναρωτιέσαι μήπως τα έχει αφορίσει κανας τραγόπαπας και δε λιώνουν; Κάπως έτσι γνωρίστηκα κι εγώ με τους Radio Moscow ένα χειμωνιάτικο σαββατόβραδο που απελπισμένος και μην έχοντας τι να ακούσω, έβαλα στο torrentz τα εξής search terms. Rock AND 2011 και ότι βρέξει ας κατεβάσει. Μου προέκυψαν αυτοί οι τύποι από την παντελώς άγνωστη κι αδιάφορη Αϊόβα. Όπως αποδείχτηκε, το τρίο από την παντελώς άγνωστη κι αδιάφορη Αϊόβα άκουγαν πολύ και καλό ροκ όταν ήταν πιτσιρίκια και καταφέρνουν να παίξουν το ίδιο καλά τώρα που μεγάλωσαν. Αυτό που θα ακούσετε τόσο σε αυτόν τον περσινής εσοδείας δίσκο όσο και στον προηγούμενο με τίτλο Brain Cycles είναι ένας φόρος τιμής στα power trio τύπου Jimi Hendrix Experience με αρκετά πιο βαρύ ήχο και μπόλικα εφέ που φέρνουν και προς San Francisco και Clutch μεριά. Σβέλτο groove, μάστορας κιθαρίστας, ντράμερ που δεν τα λυπάται, τι άλλο θέλετε; Φαντάζομαι ότι τα I Don't Need Nobody και Turtle Back Rider θα είναι απόλαυση να τα ακούς στις συναυλίες τους.

Jeff Beck - Wired

Η μπάντα της δεκαετίας του '60 ονόματι The Yardbirds είχε, όπως πολλοί θα γνωρίζετε, ένα μοναδικό προνόμιο. Να έχουν υπάρξει μέλη της τρεις από τους κορυφαίους βρετανούς κιθαρίστες όλων των εποχών, οι κύριοι Page, Clapton και Beck. Καλός κι άγιος ο Clapton, αξιολάτρευτος και μεγάλη μου αδυναμία ο ζεπελινικός Page, αλλά στα επίπεδα πρωτοπορίας που έφτασε ο Beck, ταπεινή μου άποψη δεν πλησίασε κανείς τους. Μετά το Blow by Blow του 1975, όπου περιλαμβάνονται ύμνοι όπως το 'Cause We Ended As Lovers του Stevie Wonder, το Wired του επόμενου έτους είναι η επιτομή του ηλεκτρικού fusion rock. Με ασύλληπτης ποιότητας συμπαίχτες, όπως ο Max Middleton στα πλήκτρα καθώς και δύο μέλη από τη Mahavisnu Orchestra, ο Beck ξεδιπλώνει όλο το φάσμα του ταλέντου του παίζοντας γρήγορα, αργά, πατώντας σε πεντατονικές ή πιο τζαζ τρόπους κι ερωτοτροπώντας μέσω απαντήσεων με τα synthesizers των Middleton και Hammer. Τα Led Boots και Come Dancing ανοίγουν και το Play With Me κλείνει την αυλαία αυτής της κιθαριστικής αμαρτίας. Την παραγωγή συντονίζει το πέμπτο σκαθάρι, sir George Martin.