Αντί Επιταφίου...

Επίτομος Ιστορία του Ελληνικού Έθνους

Από τον Ρόναλντ στον Ανδρέα

Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, τριάντα χρόνια πριν.

Πρόεδρος της χώρας είναι ένας πρώην ηθοποιός της πλάκας αφού πρώτα δοκιμάστηκε στον Άγιο Παντελεήμονα της πολιτικής σκηνής των ΗΠΑ, εκεί όπου πάνε κουτσοί, στραβοί, καθυστερημένοι και παρηκμασμένοι μποντιμπιλντεράδες, στη θέση του Κυβερνήτη της Καλιφόρνια. Σκεφτείτε στα καθ' ημάς να εκλεγόταν πρωθυπουργός ο Γιώργος Βασιλείου, also known as Στάθης Θεοχάρης από το Καλημέρα Ζωή. Θα με εγκαλέσετε και μάλλον δικαίως ότι μπροστά στους διάφορους κατσαπλιάδες που έχουν περάσει ο Θεοχάρης θα ήταν τουλάχιστον τίμιος και άμεμπτος, αλλά δεν είναι κάπως too much; Ο Αμερικανός Θεοχάρης λέγεται Ρόναλντ Ρέηγκαν και είναι αρκετά ομορφότερος από τον δικό μας. Κάπου εδώ όμως σταματούν και τα υποτυπώδη προσόντα του. Ο ομορφάντρας μου, αυτή η ντροπή του Ιλινόι, κοιμάται και ξυπνάει με ένα γινάτι, να καταλύσει κάθε έννοια κοινωνικού κράτους όπως αυτό διαμορφώθηκε αρχίζοντας από τον Ρούσβελτ και συνεχίζοντας μέχρι και τον προκάτοχό του Κάρτερ. Η συγκυρία είναι ευλογημένη. Τα αμερικανάκια έχουν κλάσει μέντες κι άλλα αρωματικά φυτά με καναδυό οικονομικές και πετρελαϊκές κρίσεις που τους χτύπησαν κατακούτελα την προηγούμενη δεκαετία, το κίνημα για τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα έχει κλατάρει σαν λάστιχο από τρακτέρ του θεσσαλικού κάμπου όταν το τρυπούσαν οι μπάτσοι του Σημίτη και ο Μίλτον Φρίντμαν μαζί με τα άλλα πρωτοπαλίκαρά του έχουν κλωσήσει για τα καλά το αυγό του φιδιού κι έχουν προσδώσει επιστημονικό κύρος στην απανθρωπιά βαφτίζοντάς την νεοφιλελευθερισμό. Η έγκριτη ιατρική επιθεώρηση American Journal of Public Health περιγράφει πώς ο Ronnie Reagan ντύνεται Arnie Schwartzenegger και εξολοθρεύει το πλάνο προτεραιοτήτων σχετικά με τη δημόσια υγεία που είχε συντάξει ο προκάτοχός του. Τιτλοφορεί το άρθρο "Can Reagan Be Indicted for Betraying Public Health?" και παραθέτει μια λίστα της ντροπής όπου ο Εξολοθρευτής πετσοκόβει κονδύλια από προγράμματα για το αλκοόλ και τα ναρκωτικά, για τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα, από τα προγράμματα φθορίωσης των δοντιών παιδιών σχολικής ηλικίας, από προγράμματα οικογενειακού σχεδιασμού και φροντίδας υγείας μητέρας και παιδιού κι εμβολιασμούς και το βαρέλι δεν έχει πάτο. Παρά το γεγονός ότι δεν άνοιξε ρουθούνι από το σαστισμένο εκλογικό σώμα, το παραμύθι είναι πάντα καλύτερο όταν περιλαμβάνει δράκο κι ακόμη περισσότερο ολόκληρη δρακοφωλιά. Τα γκέτο έχουν γκώσει από το κρακ το οποίο εκτοξεύει τους δείκτες ανεργίας κι εγκληματικότητας στα ύψη. Στην πορεία του χρόνου οι θεωρίες συνομωσίας που ενέπλεκαν τη CIA στη διακίνηση του κρακ και στην ενίσχυση μέσω του τζίρου από αυτό των παρακρατικών Κόντρας ενάντια στον απελευθερωτικό αγώνα των Σαντινίστας θα αποδειχτούν καθ' όλα βάσιμες αλλά αυτά δεν είναι της παρούσης. Το κέρδος του Ronnie απ' όλα αυτά ήταν ότι είχε πλέον διαθέσιμη μια ολόκληρη χαμένη γενιά μαύρων και λατινοαμερικάνων ζωντανών-νεκρών για να μετατρέψει σε εξιλαστήρια θύματα και να τους χρεώσει τον εκτροχιασμό των δαπανών για την υγεία. Σε πλήρη αρμονία με τους ντόπιους Πρετεντερέους ο Ρέηγκαν εξαπολύει μια άνευ προηγουμένου επίθεση στους δικαιούχους της πρόνοιας εισάγωντας στην ατζέντα χυδαίους όρους που έμελε να αφήσουν ιστορία. Βαφτίζει τις άνεργες χρήστριες που ζούσαν από την επιδοματική πολιτική welfare queens (βασίλισσες της πρόνοιας) και τα παιδιά τους crack babies (μωρά του κρακ) και αυτομάτως δημιουργεί τα εξιλαστήρια θύματα, τον απαραίτητο εσωτερικό εχθρό, το σκιάχτρο για τους μικροαστούς. Διάφοροι ερευνητές περιγράφουν σε μία και μόνο πρόταση το όλο νοσηρό σκηνικό: "Pernicious images of drug using mothers having babies for the sole purpose of qualifying for government handouts in order to buy drugs and then neglecting and abusing these children were promulgated by the media and politicians". Ειδικά δε τα μωρά του κρακ, θεωρήθηκε ότι θα αποτελούσαν μακροπρόθεσμα μια δεξαμενή προβληματικών υποκειμένων τα οποία, λόγω των πολλαπλών προβλημάτων που θα εμφάνιζαν μακροχρόνια από την έκθεσή τους στην κοκαϊνη, θα αποτελούσαν νάρκη για το εκπαιδευτικό και υγειονομικό σύστημα ακόμη κι αν πολλά στοιχεία συνηγορούσαν υπέρ του ότι πολλά από τα προβλήματα αυτά ήταν απόρροια της φτώχειας και της έλλειψης περιγεννητικής φροντίδας.

Ελλάδα, τέσσερις μήνες πριν  
Ο Ανδρέας Θάτσερ Λοβέρδος βρίσκεται εκεί που νιώθει πιο άνετα από οπουδήποτε αλλού. Για κάποιους η θέση αυτή είναι στην τουαλέτα του σπιτιού τους διαβάζοντας Λούκυ Λουκ. Για άλλους, όταν χαζεύουν τηλεόραση στον καναπέ του σπιτιού τους με το χέρι μέσα στο σώβρακο αλά Αλ Μπάντυ. Για τον υπουργό είναι μπροστά από τη λατρεμένη του κάμερα. Κοιτά με τα μικρά ποντικίσια μάτια του βαθιά μέσα στο φακό της και ξέρει ότι το αρρωστημένο, τεχνηέντως απελπισμένο βλέμμα του θα φτάσει και θα ναρκώσει κάθε σπιτονοικοκύρη της Β' Αθηνών. Ξέρει ότι τα δυο τους -αυτός και η κάμερα- είναι ικανοί για τα πάντα. Ο υπουργός έχει βρει τον εσωτερικό εχθρό που του έλειπε και το μεγαλεπήβολο σχέδιό του είναι να του καταφέρει χτύπημα στην ίδια του την έδρα. Το Πανελλήνιο συνέδριο για το AIDS είθισται να λαμβάνει χώρα στα τέλη Νοέμβρη και κατά την εναρκτήρια ημέρα του παραδοσιακά γίνεται ο απολογισμός της πορείας της HIV λοίμωξης στην Ελλάδα. Τα προηγούμενα χρόνια ο εκάστοτε υπουργός παρουσίαζε τα γνωστά για την Ελλάδα μοτίβα μετάδοσης του ιού, για τα οποία κάθε άλλο παρά περήφανος θα έπρεπε να ήταν καθώς κάθε έτος παρουσιάζεται μια μικρή αύξηση των κρουσμάτων στη χώρα. Από πολύ νωρίς όμως είχε φανεί ότι αυτή η χρονιά θα ήταν διαφορετική από τις άλλες. Τα κρούσματα νέων HIV λοιμώξεων σε χρήστες ενδοφλεβίων ναρκωτικών -τομέας που τα πηγαίναμε σχετικά καλά- είχαν δεκαπλασιαστεί πριν καν κλείσει η σεζόν, κάτι που σίγουρα δεν συνιστά λόγο να καμαρώνει κανείς. Διάφορες εκνευριστικές και προβοκατόρικες φωνές χρεώνουν στον ίδιο τον κρατικό μηχανισμό την ευθύνη για την επιδημιολογική τραγωδία, δεδομένων των περικοπών στις οποίες προέβη ο υπουργός σε διάφορα προγράμματα πρόληψης πρωτευόντως για να σώσει τη χώρα από τη χρεωκοπία και δευτερευόντως για να είναι αρεστός στην τρόικα. Το μεγαλείο του καλλιτέχνη όμως θα αναδυθεί στα αμέσως επόμενα λεπτά όταν από κατηγορούμενος θα βρεθεί κατήγορος. Θα εξαπολύσει μύδρους εναντίον των παράνομων μεταναστών και της ανεξέλεγκτης πορνείας στο κέντρο της Αθήνας φοβούμενος ότι "ο ιός θα μεταφερθεί στην ελληνική οικογένεια" όταν ο υπάνθρωπος που τον ψηφίζει θα πάει να γαμήσει στην Αθηνάς δωδεκάχρονο από τη Νιγηρία για δέκα γιούρο. Δεν αναφέρεται ούτε επιδερμικά στη βάσει νόμου υποχρέωση του ελληνικού κράτους να παράσχει πλήρη θεραπεία στους οροθετικούς ακόμη κι όταν πρόκειται για μετανάστες χωρίς έγγραφα. Αποχωρεί πριν το πέρας της συνέντευξης τύπου αφήνοντας στον ποδι του, πιο πρόθυμο από ποτέ, τον λοιμωξιολόγο κύριο Λαζανά να εκτοξεύει την απόλυτη επικοινωνιακή και ελάχιστα επιστημονικά εμπεριστατωμένη βόμβα. "Ξέρετε ότι υπάρχουν τοξικομανείς οι οποίοι επιθυμούν να κολλήσουν AIDS για να πάρουν το επίδομα; Σου λέει, αφού είμαστε που είμαστε χαμένοι, ας έχουμε και το επίδομα των 700 ευρώ; Θέλουμε να πιστεύουμε ότι δεν είναι αυτός ο λόγος που έχουμε αυτήν την αύξηση γιατί καταλαβαίνετε ότι κάτι τέτοιο θα ήταν τραγικό…" Ο κολαούζος του υπουργού δε θέλει να πιστεύει ότι αυτή είναι η αιτία της αύξησης των κρουσμάτων HIV στους χρήστες, αλλά θέλει να το πιστέψουμε εμείς. Από την άλλη, ξέχασε να δώσει μια ανάλογη εξήγηση για την εμφάνιση για πρώτη φορά τριών κρουσμάτων κάθετης μετάδοσης του ιού -από τη μητέρα στο παιδί- που αφορούσαν χρήστριες ελληνικής εθνικότητας. Έγινε κι αυτό για το επίδομα ή ήταν το αποτέλεσμα της πολιτικής του ολέθρου; Σας θυμίζει κάτι από crack babies; Μήπως από welfare queens; Επειδή όμως ο κολαούζος δεν εχει το προπαγανδιστικό ανάστημα του υπουργού -γι' αυτό και είναι κολαούζος άλλωστε- και μην αντέχοντας το βάρος της αλητείας στην οποία προέβη, ακολούθως θα προσπαθήσει να ανασκευάσει αποδίδοντας τη δήλωσή του στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Όλως ή ουδόλως τυχαίως, λίγες ημέρες μετά το πανηγυράκι ανακοινώθηκαν περικοπές στα ποσοστά αναπηρίας των ασθενών με HIV λοίμωξη και το έδαφος για να θεωρηθεί αυτή η κίνηση ελάχιστα προκλητική είχε ήδη καλλιεργηθεί.
Κάθε παραμύθι χρειάζεται δράκο. Αν τύχει μάλιστα να περιλαμβάνει και κυνήγι μαγισσών, γίνεται ακόμη καλύτερο.

Πηγές
Greece on the breadline: HIV and malaria make a comeback

HIV-AIDS: Από τη Θάτσερ στον Λοβέρδο 

Νεότερα Επιδημιολογικά Δεδομένα για την HIV Λοίμωξη στην Ελλάδα 

Pregnant Drug Users:Scapegoats of the Reagan/Bush and Clinton Era Economics

Can Reagan Be Indicted for Betraying Public Health? 

Η υγειονομική βόμβα του φασισμού

5+1

Δεν έχω κάποια εξυπνακίστικη εισαγωγή να γράψω. Ακολουθούν έξι δισκάκια για όσους βρίσκονται κατά καιρούς στη δύσκολη θέση που βρίσκομαι κι εγώ όταν δεν έχω τι να ακούσω.

Fat Freddys Drop – Based On a True Story

Δεν τους είχατε ξανακούσει; Ουτ’ εγώ. Οι λεβέντες κατάγονται από τη λατρεμένη Νέα Ζηλανδία και κυκλοφόρησαν αυτό το αριστούργημα προ επταετίας. Πρόκειται για τον πρώτο studio δίσκο τους και το άκουσμα συνίσταται σε αυτά τα μπασταρδέματα που λατρεύω. Λίγο reggae, πολύ dub, ψήγματα rhythm ‘n’ blues, κάμποση ηλεκτρονικούρα και άφθονη soul σε ένα δίσκο που όμοιό του δεν θα βρείτε εύκολα και όλα αυτά συσκευασμένα σε ένα εξαιρετικά εμπνευσμένο comic εξώφυλλο. Ιδιάζουσα περίπτωση το ηχόχρωμα του τραγουδιστή κυρίου Joe Dukie (aka Dallas Tamaira). Ξεχωρίζουν τα άσματα This Room, Ray Ray και Ernie. Μόνο ο Peter Jackson και τα γκόλουμ λείπουν.

Jonathan Wilson – Gentle Spirit

Μου συστήθηκε δια ραδιοφώνου με αυτό το εκπληκτικό κομμάτι με τίτλο Desert Raven. Ακολούθως άκουσα τον παρουσιαστή της εκπομπής να λέει ότι το παληκάρι έχει παρει τα βουνά και μονάζει χωμένος σε κάποιο φαράγγι και με τα νεύρα που μου έχει φέρει το δίσεκτο δύο χιλιάδες δώδεκα, είπα αυτός είναι ο άνθρωπός μου. Ο φέρελπις νέος κυκλοφορεί με εκλεκτές παρέες, όπως ο brother Chris Robinson των Black Crowes, ο Elvis Costello και η sister Erykah Badu. Ο δίσκος θα μπορούσε να λέγεται και «Πιο 70s Πεθαίνεις» -δεδομένου και του εξωφύλλου αλά Uriah Heep και Ozric Tentacles ένα πράγμα- αλλά ο νεοχίπης προτίμησε να δείξει τις αγαθές του προθέσεις βαφτίζοντάς τον Gentle Spirit. Το έργο αποτελεί ωδή στην φολκ ψυχεδέλεια και προσυπογράφω με χέρια και πόδια το σχόλιο που διάβασα σε κάποια κριτική σύμφωνα με το οποίο οι Pink Floyd της περιόδου Obscured By Clouds, Atom Heart Mother  και Meddle θα ήταν εξόχως υπερήφανοι. Αντεδείκνυται αυστηρά στους εξαρτημένους από τον βαρύ παραμορφωμένο ήχο. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ήσυχες καταστάσεις, όπως όταν πέφτει η νύχτα στο φαράγγι.  Κάντε μου μια χάρη και ακούστε το The Way I Feel.  Έτσι για μένα βρε μπαγάσικα. Στην υγειά μου!

Machine Head – Unto the Locust

Μπορεί να σιχαίνεστε τις λίστες για τα καλύτερα της χρονιάς θεωρώντας ότι αυτοί που τις συντάσσουν δεν ξέρουν να ξεχωρίσουν το μπουζούκι από τη ματζουράνα ή χαρακτηρίζοντας αδιανόητο το να μην περιλήφθηκε ο τάδε ή ο δείνα δίσκος που, κατά τη γνώμη σας, θα αφήσει ιστορία περισσότερο και από το Sgt. Pepper’s των Beatles.  Ακόμη κι αν αγαπούσατε όπως εγώ το μήνα Δεκέμβριο για τη σωρεία δισκοκριτικών και λιστών με τα καλύτερα της χρονιάς που βαίνει προς το τέλος της, έχετε ξενερώσει και σιχαθεί όλους τους χτικιάρηδες που σας έχουν ζαλίσει το νευρικό σύστημα με την Adele και την προσφορά της στο μουσικό γίγνεσθαι, αγνοώντας ας πούμε την εκκωφαντική επιστροφή των Answer. Παρά τις βάσιμες αμφιβολίες σας, όσο αφορά το έτος 2011, ένα είναι αδιαμφισβήτητο. Η παρουσία των Machine Head σε όλες σχεδόν τις μεταλικές λίστες ήταν κάτι παραπάνω από δίκαιη. Ήταν επιβεβλημένη. Συνεχίζοντας την παράδοση που δημιούργησαν στα 00s με εκπληκτικούς δίσκους όπως τα Through The Ashes Of Empire και The Blackening,  αντιστεκόμενοι στους new metal πειρασμούς των 90s και φτάνοντας στο αμήν να διαλυθούν σύμφωνα πάντα με τις διαδικτυακές βρώμες και κατεντρέχιες,  η κομπανία προσφέρει έναν απόλυτο μέταλ δίσκο. Καταιγιστικά ριφ, ματωμένα σόλο, συμφωνικής τεχνοτροπίας περάσματα, διφωνίες στις κιθάρες, μπλαστίλα στα τύμπανα κι ένας Flynn δαιμονισμένος. Τα I Am Hell, Be Still and Know (προσωπικό αγαπημένο) και Locust αποτελούν τη φαντασίωση κάθε μεταλά που ακούει ή παίζει αυτή τη μουσική. Κι επειδή η παράδοση προτάσσει κάθε καλός δίσκος του είδους να περιλαμβάνει κι ένα αργό για να ξεκουράζεται λίγο το έρμο το αυτάκι από την πυροβολαρχία, το μαγαζί προσφέρει και το Darkness Within.  Μπορεί να μη χορεύεται μπαλάντα σαν το Unforgiven, αλλά μιλάμε για κομματάρα. Θα έχουμε μεγάλα γλέντια στο Rockwave. 

Robert Glasper Experiment – Black Radio

Θα ξεκινήσω με ένα τιτίβισμα των αγαπημένων μου Roots στο twitter τους ανήμερα των γενεθλίων μου. Γράφουν λοιπόν τα αγόρια από τη Φιλαδέλφεια για τον καλλιτέχνη: Robert Glasper is the most DANGEROUS musician alive. Μάλλον έχουν δίκιο. Άλλωστε ποιος είμαι εγώ για να αμφισβητήσω τον Questlove και τον Black Thought. Ο εξαίρετος τζαζ πιανίστας Glasper έχει ανοίξει παρτίδες με το hip hop εδώ και κάποια χρόνια και κατέθεσε την πρότασή του δισκογραφικά για πρώτη φορά το 2009 με το καταπληκτικό Double Booked, στο οποίο πέραν του ακουστικού τριο περιλαμβάνονται και έξι κομμάτια από το πειραματικό project (ακούστε το All Matter με τον Bilal στα φωνητικά από αυτόν το δίσκο). Το Black Radio είναι ένας δίσκος εξ ολοκλήρου αφιερωμένος στην ώσμωση των μαύρων μουσικών. Το τρίο του Glasper πλαισιώνεται από vocoder, turntables και μερικούς από τους πιο σπουδαίους της μαύρης μουσικής τη σήμερον, από τον Bilal και τον Mos Def μέχρι την Erykah Badu. Ξεχωρίζουν η εκτέλεση του κλασσικού Afro Blue με την Badu στα φωνητικά καθώς και η extravaganza διασκευή του Smells Like Teen Spirit με το vocoder σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Χρήζει ιδιαίτερης μνείας ο σπουδαίος Chris Dave στα τύμπανα, για χάρη του οποίου το αμφιθέατρο της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών είχε γεμίσει με επίδοξους ντράμερ και φοιτητές από την Μουσική Ακαδημία της Κέρκυρας που περίμεναν να τον απολαύσουν στη συναυλία που έδωσε ο Glasper εκεί το χειμώνα. Για λόγους ανωτέρας βίας δεν παρέστη, αλλά μια χαρά τα περάσαμε παρά την απουσία του. Next time.   

Radio Moscow – The Great Escape of Leslie Magnafuzz

Σου έχει τύχει να ψωνίζεις παπούτσια από το καλάθι ή σωβρακοφανέλες από του Μερεκούλια για τους εν Σπάρτη ή εκ Σπάρτης ορμώμενους και να σου βγαίνουν σκυλιά; Να αναρωτιέσαι μήπως τα έχει αφορίσει κανας τραγόπαπας και δε λιώνουν; Κάπως έτσι γνωρίστηκα κι εγώ με τους Radio Moscow ένα χειμωνιάτικο σαββατόβραδο που απελπισμένος και μην έχοντας τι να ακούσω, έβαλα στο torrentz τα εξής search terms. Rock AND 2011 και ότι βρέξει ας κατεβάσει. Μου προέκυψαν αυτοί οι τύποι από την παντελώς άγνωστη κι αδιάφορη Αϊόβα. Όπως αποδείχτηκε, το τρίο από την παντελώς άγνωστη κι αδιάφορη Αϊόβα άκουγαν πολύ και καλό ροκ όταν ήταν πιτσιρίκια και καταφέρνουν να παίξουν το ίδιο καλά τώρα που μεγάλωσαν. Αυτό που θα ακούσετε τόσο σε αυτόν τον περσινής εσοδείας δίσκο όσο και στον προηγούμενο με τίτλο Brain Cycles είναι ένας φόρος τιμής στα power trio τύπου Jimi Hendrix Experience με αρκετά πιο βαρύ ήχο και μπόλικα εφέ που φέρνουν και προς San Francisco και Clutch μεριά. Σβέλτο groove, μάστορας κιθαρίστας, ντράμερ που δεν τα λυπάται, τι άλλο θέλετε; Φαντάζομαι ότι τα I Don't Need Nobody και Turtle Back Rider θα είναι απόλαυση να τα ακούς στις συναυλίες τους.

Jeff Beck - Wired

Η μπάντα της δεκαετίας του '60 ονόματι The Yardbirds είχε, όπως πολλοί θα γνωρίζετε, ένα μοναδικό προνόμιο. Να έχουν υπάρξει μέλη της τρεις από τους κορυφαίους βρετανούς κιθαρίστες όλων των εποχών, οι κύριοι Page, Clapton και Beck. Καλός κι άγιος ο Clapton, αξιολάτρευτος και μεγάλη μου αδυναμία ο ζεπελινικός Page, αλλά στα επίπεδα πρωτοπορίας που έφτασε ο Beck, ταπεινή μου άποψη δεν πλησίασε κανείς τους. Μετά το Blow by Blow του 1975, όπου περιλαμβάνονται ύμνοι όπως το 'Cause We Ended As Lovers του Stevie Wonder, το Wired του επόμενου έτους είναι η επιτομή του ηλεκτρικού fusion rock. Με ασύλληπτης ποιότητας συμπαίχτες, όπως ο Max Middleton στα πλήκτρα καθώς και δύο μέλη από τη Mahavisnu Orchestra, ο Beck ξεδιπλώνει όλο το φάσμα του ταλέντου του παίζοντας γρήγορα, αργά, πατώντας σε πεντατονικές ή πιο τζαζ τρόπους κι ερωτοτροπώντας μέσω απαντήσεων με τα synthesizers των Middleton και Hammer. Τα Led Boots και Come Dancing ανοίγουν και το Play With Me κλείνει την αυλαία αυτής της κιθαριστικής αμαρτίας. Την παραγωγή συντονίζει το πέμπτο σκαθάρι, sir George Martin. 

Λοιμώξεις σε ανοσοκατασταλμένους

Αναθαρρώντας από τα καλά λόγια του αγαπημένου φίλου Αστρομόνου και του ανώνυμου φίλου, πήρα την απόφαση να συνεχίσω αυτή τη σειρά μαθημάτων Υπαρκτής Ιατρικής, η οποία εγκαινιάστηκε με την παραβολή της σηπτικής γριάς. Θα μπορούσα να συνεχίσω με παραβολές, διασκευάζοντας αυτήν του λεπρού και προσαρμόζοντάς την στον Τζέφρυ Παπανδρέου, αλλά ποιος ασχολείται με τελειωμένους. Η δεύτερη προσλαμβάνουσα που δέχτηκα δεν ήταν καθόλου -μα καθόλου- ευχάριστη, αλλά συνέβαλε τα μέγιστα στη διαμόρφωση της παρούσας διάλεξης. Ήταν το απόσπασμα από τη συνάντηση του οικονομολόγου Δημήτρη Καζάκη με τον εμετικό γυμνοσάλιαγκα Μπουμπούκο στο ραδιόφωνο του καναλιού 9. Απ' όταν ξεκίνησα να γράφω την ανάρτηση μέχρι τη σήμερον έχουν περάσει κάμποσες ημέρες και οι εξελίξεις περιελάμβαναν και την ενσωμάτωση του ανωτέρω γυμνοσάλιαγκα καθώς και του φασιστοβλαβούς Μάκη του Τσεκούρα από το περιθώριο της αρχαιολατρείας και της "ανώδυνης" και "γραφικής" Ακροδεξιάς στον επίσημο αστικό πολιτικό ιστό και τον εσμό των επικίνδυνων προθύμων -ή επικίνδυνα προθύμων αν προτιμάτε- να σώσουν τη χώρα. Ως εκ τούτου, τα δρώμενα καθιστούν περισσότερο από ποτέ αναγκαία την παρουσίαση των κύριων παθογόνων της ελληνικής κοινωνίας. Βασικό χαρακτηριστικό όλων των μικροβίων που θα παρουσιαστούν αποτελεί η δυνατότητά τους να προκαλούν νόσο αποκλειστικά σε εξασθενημένους (ανοσοκατασταλμένους) οργανισμούς με αδύναμο αμυντικό σύστημα, όπως αυτό προκύπτει όταν ακτινοβολείσαι από δελτία ειδήσεων, εισπνέεις τη σκόνη από το χαρτί της Καθημερινής και του Βήματος, δηλητηριάζεσαι από τη σαβούρα του πεπτοκώτος αλλ' ουχί μετανοημένου Πέτρου Κωστόπουλου και αποχαυνώνεσαι από τα κωλομέρια που περιβάλλουν το κεφάλι γεμάτο κουράδες του Θέμου Αναστασιάδη.   Εξ ορισμού, τα μικρόβια που ακολουθούν σε έναν υγιή οργανισμό δε θα προκαλούσαν ούτε συνάχι.
Bouboukoeides fragilis: Σε ανοσοεπαρκείς οργανισμούς προκαλεί μόνο μια φαγούρα στο περίνεο. Ευκαιριακό παθογόνο σε συνθήκες ακραίου φόβου, ευμετάβλητο κι ευπροσάρμοστο στις αλλαγές του πολιτικού σκηνικού. Συχνά εμφανίζεται σε μορφή διπλόκοκκου είτε ως ζευγάρι με μια υστέρω που το παίζει μαέστρος είτε με έναν βλαμμένο τηλεπωλητή, τον Leonidoeides.
Venizelium pachidermosum: Το μόνο μικρόβιο που λόγω μεγέθους φαίνεται και με γυμνό μάτι. Στο μικροσκόπιο περιβάλλεται από ένα παχύ στρώμα λίπους ταυτόσημο με αυτό που βρίσκει κανείς στα λαπάκια. Ανευρίσκεται και σε μορφή σπόρου και συγκεκριμένα τουρκόσπορου αλλά μην του το θυμήσετε γιατι νευριάζει, καθότι θεωρεί εαυτόν εθνάρχη. Προκαλεί βαριά σήψη δεδομένης και της ικανότητας να ενσωματώνει ακροδεξιά γονίδια. Ευδοκιμεί όπου υπάρχει άφθονο παπαδαριό. Είχαμε γλιτώσει προσωρινά από δαύτο, όταν οικολογικά και εξελιγκτικά επικράτησε αυτού ένα άλλο μικρόβιο, το Jefricillium papandreii, το οποίο όμως στη πορεία των χρόνων αποδείχτηκε παντελώς ηλίθιο και πλέον αποτελεί παρελθόν όπως και οι δεινόσαυροι.
Fasistoeides tsecuratum: Προ εικοσιπανταετίας αποκλειστικό παθογόνο ειδικών πληθυσμών. Έφερε μαστίγωτή προσεκβολή που κατέληγε σε αυτοσχέδιο πέλεκυ και στρεφόταν έναντι φρικιών, αναρχικών και μαλλιάδων. Παρουσίαζε ιδιαίτερο τροπισμό για την περιοχή των Εξαρχείων. Μέσω συνεχών μεταλλάξεων απώλεσε τον πέλεκυ και ενδύθηκε με κοστούμι και γραβάτα και παρουσίασε ταχεία ανέλιξη στην οικολογική πυραμίδα. Αποτελεί βραδυφλεγή βόμβα για τη δημόσια υγεία. Έτσι και επιτύχει εκτεταμένο αποικισμό και δεδομένης της θανατηφόρου τοξίνης που εκκρίνει, γνωστής και ως βοριδίνης, τη γαμήσαμε.
Loverdobacter neoliberalismus: Μέχρι πρότινος η ανεύρεσή του θεωρείτο επιμόλυνση χωρίς καμία κλινική σημασία. Αναπτύσσεται κυρίως όπου δεν υπάρχει σάλιο και λογική. Φέρει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στη μικροσκόπηση όπως την ιδιαίτερα λεία μεμβράνη του (κυριολεκτικά ατσαλάκωτο) και μια προεξοχή ομοιάζουσα με γραβάτα την οποία δεν αποχωρίζεται ποτέ. Έχει προκαλέσει πραγματική πανδημία στα δημόσια νοσοκομεία, εκτοξεύοντας τα κόστη και τις θνητότητες στα ύψη. Στη βιβλιογραφία συζητείται το ενδεχόμενο το μικρόβιο αυτό να αναπτύχθηκε στα πλαίσια πολιτικών πειραμάτων και να αποτελεί μέσο βιολογικού πολέμου με απώτερο σκοπό την εξόντωση των άπορων και την κατάλυση του κοινωνικού κράτους.   
Antoniococcus samari: Κλασσικό παράδειγμα ευκαιριακού μικροβίου, με το οποίο πριν δεκαπέντε χρόνια υπό πιο φυσιολογικές συνθήκες δεν ασχολείτο ουδείς. Μακρόστενου σχήματος και περιορισμένων δυνατοτήτων σε φυσιολογικούς οργανισμούς, έχει βρεθεί να προκαλεί βαρύτατη εγκεφαλίτιδα σε όσους τον καμαρώνουν να λέει αηδίες και  ψαγμένους στίχους ποιημάτων από τους οποίους δεν καταλαβαίνει το χριστό του, οδηγώντας τους ασθενείς σε κατατονική κατάσταση. Μιλάμε για τον απόλυτο brain fucker.  

God Is Dead, Long Live the Nightstalkers

Με το Κύτταρο Live, μου πηγαίνουν καλά τα πράγματα, δεδομένου ότι έχω παρακολουθήσει εκεί δύο από τις καλύτερες συναυλίες της ζωής μου (Bonamassa και Atzmon). Το ότι χθες θα τρίτωνε το καλό, είναι από αυτά που οι στοιχηματζίδες και οι αλογομούρηδες χαρακτηρίζουν ως σιγουράκι. Έχοντας κάνει προεργασία το καλοκαίρι ξεροσταλιάζοντας κάτω από ντάλα ήλιο στη Μαλακάσα για να δω κάποιες όχι τόσο γνωστές συναφείς μπάντες ονόματι Kyuss και Monster Magnet, χθες έφτασε η ώρα της πραγματικής βάφτισης. 

Για να μην μιλάω με γρίφους σαν ανοϊκός ξεμωραμένος γέρος, ας πούμε τα πράγματα ώς είχαν. Οι Nightstalker πήραν κεφάλια παίζοντας μια μουσική που -όπως είπε και ο Αργύρης- δεν είναι για κανονικούς ανθρώπους. Ούτε παίχτηκε από κανονικούς ανθρώπους. Αυθεντική ροκ σύνθεση -κιθάρα, μπάσο, τύμπανα. Ένας γνήσιος μαλλιάς -κανονικός μαλλιάς, όχι κοντοκουρεμένος κάγκουρας τάχαμου "δεν έχω ανάγκη το μακρύ μαλλί για να είμαι ροκάς, μην με πούνε και πρόβατο"- σε κάθε όργανο να πλαισιώνει σαν αφοσιωμένο παπαδάκι τον ημίγυμνο, ευρισκόμενο σε απόλυτη έκσταση πρωθιερέα της αίρεσης  των Nightstalker Argy. Το ποίμνιο έρμαιο στις ορέξεις της μπάντας. Έκσταση. Αυτοπροτείνομαι για την άμμισθη θέση του γιατρού της μπάντας και δη του Αργύρη. Όχι ότι με έχει ανάγκη. Όταν έχεις πουλήσει την ψυχή σου στο ροκ, είσαι απέθαντος. Καληνύχτα παιδάκια, που λέει και ο Αργύρης.