Λευιτικόν

Τετέλεσται. Μου δώσατε πατήματα, θα σας γαμήσω. Μου νεύσατε με το δάχτυλο, θα σας φάω το χέρι. Είστε λαός εσείς; Είστε πολίτες εσείς; Δεν είστε. Είστε απλά καταδικασμένοι κι ακόμα δεν το ξέρετε. Εμένα ουδόλως με ενοχλεί αυτό - τουναντίον. Διευκολύνει το έργο μου, το οποίο συνισταται στο να σας εξαφανίσω από προσώπου γης. Να σας διώξω από τη χώρα σας. Ξέρετε, διάβασα ένα σύνθημα στα Προπύλαια και μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον. Και διεστραμμένο. Και πρωτοποριακό. Λέει "οι μετανάστες είναι εικόνα από το δικό μας μέλλον". Από το δικό σας μέλλον. Το είδα μπροστά μου να πραγματώνεται μέσα σε όμορφα μουντά, σκοτεινά και μίζερα χρώματα. Είδα κι εσάς μέσα του να κοιμάστε στα χαρτόκουτα, να διπλώνετε ντόνερ στο Αμβούργο, να πουλάτε λαθραία αγαλματίδια τσολιάδων και περικεφαλαίες κάπου στην Ευρώπη. Ερεθίστηκα σκεπτόμενος όλα αυτά, δεν το κρύβω. Γέλασα σαν δράκουλας που μυρίζεται αίμα. Κατάφερα όμως να καταστείλω τις φερομόνες μου ώστε να επανέλθει η διαύγεια. Θέλω να γίνουν όλα βάσει σχεδίου. Σκέφτηκα δύο τίτλους για το εγχείρημά μου. Είναι και το μόνο στο οποίο μπορείτε να έχετε λόγο. Το Μεγάλο Πουθενά ή η Χρυσή Εποχή. Αλλα εκεί σταματά ο ρόλος σας. Όλα τ' άλλα είναι προαποφασισμένα, αποφάσεις ειλημμένες που δε θα σας χαροποιήσουν στο ελάχιστο αλλά για μένα είναι άκρως διασκεδαστικές. Σας καταδικάζω, λοιπόν, στη λιακάδα της λεύκανσης οδόντων της Βίσση, του Πρετεντέρη και του Χατζηνικολάου. Να τους κοιτάτε μέσα στο στόμα όσο σας κονιορτοποιούν τον εγκέφαλο και να τυφλώνεστε. Να πλησιάζετε κοντά στην οθόνη για να δείτε καλύτερα και να λιώνετε. Και μετά να πέφτετε και να καταβαραθρώνεστε. Χωρίς αλεξίπτωτο. Όπως παλιά, θυμάστε; Λετ δε γκουντ τάημς ρόουλ, μπέημπη. Σας καταδικάζω να ζήσετε με μόνο άκουσμα τον Πάριο. Πάριος παντού, δώρο στις εφημερίδες, τιμώμενο πρόσωπο σε τηλεγλέντια, γκεστ σταρ στο Μέγαρο. Ο Αγγελόπουλος δε σας έκανε, προτιμάτε Ρέππα. Ακούγατε ότι ο Θίασος ήταν από τις μεγαλύτερες ελληνικές ταινίες και νομίζατε μόνο σε διάρκεια. Πολλή ομίχλη, λέγατε. Είχατε μάθει στο φως, λέγατε. Άλλαξαν τα πράγματα από τη Μεταπολίτευση και μετά, λέγατε. Εγεννήθη φως από έναν μεγάλο πράσινο ήλιο το ογδονταένα, λέγατε. Ήγγικεν η ώρα, ντάρλινγκς, για το απόλυτο σκοτάδι. Όσοι εξ υμών βρίσκετε βάρβαρη τη δια χειρός μου Χρυσή Εποχή, ανεβείτε σε μια σχεδία σαν τον Κατράκη και κόψτε λάσπη για το Μεγάλο Πουθενά. Βίρα τις άγκυρες. Εξαφανιστείτε ταχέως γιατί δε θα αφήσω τίποτε όρθιο. Θα θυμάστε το Βέγγο να παρακαλάει να πεθάνει η χώρα σας γρήγορα, αλλά πότε ήμουν καλός βρε Θανάση για να γίνω τώρα και να τους κάνω τη χάρη; Σας είπα. Όλα θα γίνουν όπως θέλω εγώ. Βάσει σχεδίου. Αργά και βασανιστικά. Τετέλεσται.