Ευχές κι Ευχολόγια

Μάγκα, συγνώμη. Δεν μπορώ να βοηθήσω, απλά δεν μπορώ. Αυτό που συμβαίνει και σε διαλύει με ξεπερνάει και η φιλανθρωπία δεν είναι το φόρτε μου. Δεν την έχω σε εκτίμηση, μπαλώνει τρύπες στα ρούχα σου που θα ξανανοίξουν μόλις στρίψεις στη γωνία. Κουκουλώνει το έγκλημα, αφήνει τη γάγγραινα να διηθεί. Δίνει αφορμή για συζητήσεις και αλαζονικά παινέματα σε ρεβεγιόν κάτω από το φωτισμένο δέντρο, μπροστά από το τζάκι. Κι εσύ μια από τα ίδια. Θα κοιτάς απ' έξω από το τζάμι το δέντρο και το τζάκι. Θα βγουν τα λαμπιόνια από το δέντρο, θα καούν τα ξύλα στο τζάκι, θα περάσει ο χειμώνας, θα ζεστάνει ο καιρός, θα σε καίει ο ήλιος, ξανά μανά τα ίδια. Θα έρχεσαι πάλι στα επείγοντα, όχι για να εξεταστείς. Άλλωστε αυτό που σε βασανίζει, είναι σχεδόν ανίατο και λέγεται κοινωνική ανισότητα. Θα έρχεσαι το χειμώνα για λίγη ζέστη και το καλοκαίρι για λίγη δροσιά. Θα πιάνεις πάντα τις ακριανές καρέκλες για να μην ενοχλείς, θα δένεις τα κορδόνια των παπουτσιών σου γύρω από τα πόδια της καρέκλας για να είσαι σίγουρος ότι θα τα βρεις το πρωί, θα βάζεις για μαξιλάρι την νάυλον τσάντα με τα σώβρακα και τις μπλούζες, θα κατεβάζεις το κασκέτο και θα ψάχνεις για λίγο ύπνο. Όταν αραιώσει ο κόσμος, θα ανεβάσεις και τα πόδια στο διπλανό κάθισμα για να μην σκεβρώσεις. Θα κοιμηθείς μάλλον χωρίς όνειρα. Αν αυτά επισκεφτούν τον ύπνο σου, θα σου θυμίσουν ότι κάποτε είχες κι εσύ δέντρο και τζάκι, άνοιγες δώρα, έστρωνες τραπέζι, ρωτούσες να μάθεις ποιο ρολόι πάει καλά για να αλλάξεις το χρόνο κύριος. Έσπαγες πλάκα με το γείτονα που πυροβολούσε από το μπαλκόνι για να ξορκίσει το κακό. Μπορεί να είχες και σκύλο ή γάτα. Κατέβαζες τις μπάλες από το δέντρο, τις κύλαγες στο ξέστρωτο χωλ και γελούσες με το ζωντανό που τις κυνηγούσε μανιωδώς. Κάποια θα έσπαγε, αλλά χαλάλι. Καλή καρδιά. Τσακωνόσουν στο τραπέζι για το αν στη γέμιση ταιριάζει η σταφίδα ή αρκεί το κάστανο. Έβαζες βινύλια που άρεσαν σε όλους, σου έχει μείνει ο ήχος του Μακόυ Τάηνερ να παίζει το Αφρο Μπλου από εκτέλεση του '73 αλλά μελαγχολούσες περισσότερο όταν η βελόνα έμπαινε στα αυλάκια κι έπαιζε για το φάντασμα του Τομ Τζόουντ του Σπρίνγκστην. Είχες διαβάσει κάποτε τους στίχους του αλλά δε θυμάσαι τι έλεγαν. Δεν ξέρω αν το όνειρο σε βοηθά ή σε εξαντλεί, αν την ώρα που περνάω και σου ρίχνω μια ματιά και χαμογελάς στον ύπνο σου -ωραίο χαμόγελο παρά τα χαλασμένα δόντια-, είναι επειδή βλέπεις ή δεν βλέπεις όνειρα. Θα ξυπνήσεις, θα λύσεις τα κορδόνια των παπουτσιών για να τα απελευθερώσεις από την καρέκλα, θα διπλώσεις καλά τη νάυλον σακούλα, θα σηκώσεις το κασκέτο, θα περάσω και θα σου πω χρόνια πολλά, θα μου απαντήσεις επίσης. Ξέρεις και ξέρω ότι αν συνεχίσεις άστεγος, άνεργος και πλάνητας τα χρόνια δεν θα είναι μήτε πολλά μήτε καλά. Θα βγεις στη Βασιλίσσης Σοφίας, θα περιπλανηθείς κάτω από τις αφίσες του Καμίνη που σε ενημερώνουν ότι η Αθήνα γιορτάΖει, αν και δεν το πολυπιστεύεις. Μεταξύ μας, ούτε κι εγώ. Θα τραβήξεις για Ρουφ, θα φας ένα πιάτο φαγητό στο συσσίτιο του Δήμου. Τα έχεις μάθει απέξω. Μετά από εμάς εφημερεύει το Λαϊκό. Εύχεσαι να έφτιαξαν τη θέρμανση. Σου το εύχομαι κι εγώ.