Φερεντζές

Προσπαθώ απεγνωσμένα εδώ και κάποιες μέρες να καταλάβω τι εξυπηρετούν τα Special Olympics. Το μόνο το οποίο δεν εξυπηρετούν είναι ο σεβασμός στα άτομα με νοητική αναπηρία, τα οποία ενδύονται το ρόλο των πρωταθλητών που ευτυχώς δεν είναι με κάθε λογής πονόψυχους μεγιστάνες στις κερκίδες να χειροκροτούν. Τι εξυπηρετεί να επικαλούμαστε διαρκώς τη "δύναμη των παιδιών" όπως αυτή προκύπτει μέσα σε ένα καθόλα ανταγωνιστικό πλαίσιο-δάνειο από άλλες παραστάσεις, όταν κάνουμε ελάχιστα για τις αδυναμίες τους; Επιπλέον, όλο αυτό το τσίρκο συνοδεύεται από τον πλέον υπομονευτικό για τα δικαιώματα των ανθρώπων αυτών χαρακτηρισμό. Άτομα με ειδικές ικανότητες σου λέει, κι ως δια μαγείας εξαφανίζονται οι ειδικές ανάγκες τους οι οποίες είναι χρέος όλων να εξυπηρετηθούν. Θα παρακαλούσα οποιονδήποτε γνωρίζει ποιες ακριβώς είναι οι ειδικές ικανότητες των νοητικά ανάπηρων ατόμων να με διαφωτίσει σχετικώς. 

Η φιλανθρωπία έχει υπάρξει πολλές φορές το άλλοθι για να παραιτηθεί των υποχρεώσεών του τόσο ο απλός πολίτης όσο και η οργανωμένη πολιτεία. Στην Ελλάδα, από τη στιγμή που η Βαρδινογιάννη έγινε πρέσβειρα καλής θέλησης, έχει αναλάβει εργολαβικά μαζί με τον Σάκη Ρουβά τα καρκινοπαθή παιδιά και τα άτομα με αναπηρίες, ενώ οι δομές που όφειλαν να πρωτοστατούν στα ζητήματα αυτά περί άλλα τυρβάζουν. Τα Special Olympics είναι ένα καλό -κι ακριβό- προπέτασμα καπνού το οποίο καλύπτει μια πολιτεία η οποία συρικνώνει το Εθνικό Ίδρυμα Κωφών και κωφεύει τόσο καιρό που το εξπρές του μεσονυχτίου ανεβαίνει στο Κέντρο Περίθαλψης στα Λεχαινά. 

Ζαβαρακατρανέμια

Σαστισμένοι μπάτσοι χαιρετούν στρατιωτικά πολιτικά αυτοκίνητα που μεταφέρουν τα συντρίμμια μιας "δημοκρατίας",  η οποία χρόνια τώρα βασίζεται σε πυλώνες καθόλου σχετικούς με την περίφημη λαϊκή βούληση. Την οικογενειοκρατία, τη μιντιακή χούντα όπως αυτή διαμορφώθηκε από το αλισβερίσι για τις άδειες εθνικής εμβέλειας και τους αέναους εκβιασμούς πάνω σε ένα τεχνήέντως διαμορφωμένο σαθρό υπόστρωμα έλλειψης πολιτικής κουλτούρας του πολίτη, το οποίο τον έκανε εύκολο θύμα και μέλος της αγέλης του κάθε πολιτικάντη. Έτσι διαμορφώθηκε τόσα χρόνια ο τύπος πολίτη του οποίου αρκούσε να του κάνει την ένεση για τα αρθριτικά το ανάλαφρο χέρι του γιατρού-υποψήφιου βουλευτή για να του δώσει την ψήφο του εκχωρώντας του  από την άλλη το δικαίωμα να ανατάσσει ανερυθρίαστα το ίδιο χέρι και να ξεπουλάει ότι δημόσιο αγαθό γυαλίζει.
Φταίει ο πολίτης; Φυσικά και φταίει. Αλλά το παιχνίδι δεν παιζόταν και συνεχίζει να μην παίζεται με ίσους όρους. Η "δημοκρατία" στην οποία τάχαμου δε χωρούν διλήμματα, πορεύεται αποκλειστικά με τέτοια. Ή συναινείς στην κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας από τον Τσώρτσιλ και τον Σκόμπι το 1944 ή είσαι με τους κομμουνιστοσυμμορίτες. Ή ανεβαίνεις στο άρμα της ασυδοσίας του Εθνάρχη ή σου ανοίγουμε δημοκρατικότατα το κεφάλι όπως στον Λαμπράκη. Ή γουστάρεις Ολυμπιακούς αγώνες ή λοιδορείσαι σκεότατα από τον ΔΟΛ και τα δουλικά του. Ή στήνεις κώλο στη μεγαλύτερη και πλέον άδικη αναδιανομή πλούτου στην ελληνική ιστορία μέσω μνημονίων και μεσοπρόθεσμων εγκλημάτων ή αναλαμβάνεις την ευθύνη της χρεωκοπίας. Ή Καραμανλής ή τανκς. Ή Μεσοπρόθεσμο ή τανκς.
Αυτή η ευκολία με την οποία χειραγωγείτο η απολίτικη ελληνική κοινωνία τις τελευταίες τρεις δεκαετίες μέσω διλλημάτων τα οποία στόχευαν στο θυμικό και δεν είχαν σε καμία περίπτωση σαφές πολιτικό περιεχόμενο, είχε ως αποτέλεσμα τη διαμόρφωση μιας πολύ συγκεκριμένης ράτσας. Το ασκέρι των πασόκων, απαλλαγμένο από τα βαρίδια και τις ασθένειες της παιδικής ηλικίας του "κινήματος", συνεστιάζεται ανερυθρίαστα στις λέσχες Μπίλντερμπέργκ, καταργεί το κοινωνικό κράτος, αφήνει την πόρτα ξεκλείδωτη και το σπίτι βορά στους οικονομικούς δολοφόνους. Όλα αυτά δεν θα έπρεπε να εντυπωσιάζουν κανένα. Αυτό το οποίο πραγματικά χρήζει επισταμένης ψυχιατρικής, ου μην και ψυχαναλυτικής μελέτης, είναι η αλαζονεία και το μεσσιανικό μεγαλείο με το οποίο ντύνουν τις πολιτικές αυτές. Ο Γιώργος και η συμμορία του σε ρόλο εθνοσωτήρα προχωρούν σε συμβάσεις οι οποίες, ανεξάρτητα από τα πορίσματα του -υποχειρίου της εκάστοτε κυβέρνησης- Αρείου Πάγου, συνιστούν σαφώς εκχωρήσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων, συνδιαλέγονται με την αξιωματική αντιπολίτευση για το ενδεχόμενο οικουμενικής κυβέρνησης παρακάμπτοντας την λαϊκή βούληση, χωρίς να μεσολαβήσουν εθνικές εκλογές κι ενώ απ' έξω τους μουντζώνουν καμια εκατοστή χιλιάδες κόσμου. Όλα αυτά λαμβάνουν χώρα ερήμην του κατά τ'  άλλα κυρίαρχου λαού ο οποίος έχει καταστήσει σαφές ότι  δεν του αρέσουν οι σωτήρες και δε γουστάρει να σωθεί. Αλλά του Γιώργου, του Μπένι και του παχύδερμου Υπολοίπου Αττικής στ' αρχίδια τους. Συνδιαλέγονται αποκλειστικά με τους κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους του λαού, εξαγοράζοντάς τους ή θέτοντας και σε αυτούς τα ίδια ανεδαφικά κι εκβιαστικά πατριωτικά διλλήματα. Ξέρω ότι απευθύνομαι σε ώτα μη ακουόντων αλλά οφείλω να το πω. Η ανυπακοή και μόνο αυτή θα ήταν ύψιστη πράξη πατριωτικής προσφοράς.  Αλλιώς μας βλέπω οσονούπω όλους υπαλλήλους του Τζορτζ Σόρος.         

C for Corfu

Από την Ελευθεροτυπία:

Επιστολή με την οποία της ζητούν να μην ψηφίσει το Μεσοπρόθεσμο, έστειλαν στη βουλευτή Κέρκυρας, Άντζελα Γκερέκου, υπογραφόμενοι ως «Κερκυραίοι Πολίτες». 

Τον φάκελο παρέδωσαν δύο κερκυραίες στο γραφείο της Άντζελας Γκερέκου. Το περιεχόμενο της επιστολής έχει ως εξής: 

«Προς Βουλευτή ΠΑΣΟΚ Κέρκυρας, Άντζελα Γκερέκου: Ο Κερκυραϊκός Λαός θα ήθελε να σας ενημερώσει για τα κάτωθι: Εάν κατά την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου προγράμματος -όπου και όποτε αυτό γίνει- ψηφίσετε θετικά, δηλαδή εναντίον του λαού, θα θεωρηθείτε ως ένοχη εσχάτης προδοσίας για δεύτερη φορά και θα υποστείτε τις συνέπειες της πράξης σας, όταν η χώρα αποκτήσει ξανά ελληνική κυβέρνηση. Κερκυραίοι Πολίτες». 

Έτσι, για να σφίγγουν οι κώλοι σιγούλια-σιγούλια...

Γυάλινη Σφαίρα

Επειδή ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται, είναι σαφές ότι μέσα στο χαμό επιχειρείται η πλήρης διάλυση κάθε έννοιας εθνικού συστήματος υγείας στην Ελλάδα και ιδιωτικοποίηση αυτού, από τον ατσαλάκωτο υπουργό Υγείας και διάφορους σπουδαγμένους στα διάφορα LSE και συναφή πανεπιστημιακά ιδρύματα, τα οποία μια που το φερε η κουβέντα, πλέον ρόλος τους είναι να παράγουν τα απαραίτητα πιόνια και εκτελεστικά όργανα για τη χάραξη των πολιτικών της άρχουσας τάξης σε παγκόσμιο και τοπικό επίπεδο και σε καμία περίπτωση τη διαμόρφωση επιστημονικών προσωπικοτήτων. Το πρότυπο το οποίο οραματίζονται τα ανωτέρω τσογλάνια είναι κατά πολύ βασισμένο στο αμερικανικό σύστημα υγείας. Προσωπική εκτίμησή μου είναι ότι θα καταλήξει ακόμη χειρότερο, λαμβάνοντας υπόψιν κάποια νοσηρά νομοσχέδια τα οποία συζητούνται όπως αυτό που αφορά τις μεταμοσχεύσεις. Παραθέτω ακολούθως εκτεταμένα αποσπάσματα από μια εργασία που είχα κάνει με συμφοιτητές πέρισυ και αξιολογούσε το αμερικανικό σύστημα υγείας, έτσι για να έχουμε μια εικόνα για τα μελλούμενα. Λείπουν οι πίνακες και οι πηγές, αλλά όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να τα έχει. 

Το παρόν σύστημα υγείας χαρακτηρίζεται από ένα παράδοξο. Ενώ ξοδεύονται τα μεγαλύτερα κατά κεφαλήν ποσά για την υγεία παγκοσμίως, οι δείκτες υγείας του πληθυσμού υπολείπονται κατά πολύ σε σχέση με άλλες αναπτυγμένες χώρες. Με βάση στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (WHO) οι ΗΠΑ δαπανούν για την υγεία σχεδόν το διπλάσιο κατά κεφαλήν ποσό σε σχέση με τη Γαλλία, τη Σουηδία, τον Καναδά και τη Μεγάλη Βρετανία την ίδια στιγμή που έχουν  χαμηλότερο προσδόκιμο ζωής και υγιές προσδόκιμο ζωής κατά τη γέννηση καθώς και υψηλότερη νεογνική, βρεφική και μητρική θνησιμότητα.  Ειδικά για συγκεκριμένες πληθυσμιακές ομάδες, οι δείκτες αυτοί είναι ακόμη δυσμενέστεροι και το προσδόκιμο ζωής κατά τη γέννηση ακόμη χαμηλότερο. Συγκεκριμένα, οι Αφροαμερικανοί ζουν 5,1 χρόνια λιγότερα κατά μέσο όρο σε σχέση με το γενικό πληθυσμό.

...Επιπλέον , σε συγκριτική μελέτη των υπηρεσιών υγείας 6 αναπτυγμένων χωρών (Αυστραλία, Καναδάς, Νέα Ζηλανδία, Μεγάλη Βρετανία, Γερμανία και ΗΠΑ), οι ΗΠΑ κατατάχτηκαν τελευταίες   σε διάφορους δείκτες όπως η ποιότητα της παρεχόμενης περίθαλψης, η πρόσβαση στην υγεία, η αποτελεσματικότητα και η ισότητα στην περίθαλψη. Η σημαντικότερη διαφορά ανάμεσα στις ΗΠΑ και στις υπόλοιπες χώρες οι οποίες συμμετείχαν στη μελέτη ήταν η απουσία ενός συστήματος καθολικής ασφάλισης (6). Άλλη μελέτη η οποία περιλάμβανε γιατρούς πρωτοβάθμιας περίθαλψης από 11 χώρες έδειξε ότι οι ΗΠΑ υστερούν στην υιοθέτηση τεχνολογιών της πληροφορίας (information technology)  αλλά και στη φροντίδα ασθενών με χρόνια νοσήματα...

...Οι ΗΠΑ δαπανούν το 16% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος (ΑΕΠ) στην υγεία, ποσοστό το οποίο αναμένεται να αγγίξει το 20% σε επτά χρόνια. Το ποσό αυτό στην ουσία κατανέμεται μόνο ανάμεσα σε όσους έχουν ασφάλιση καθώς οι ανασφάλιστοι έχουν περιορισμένη ή και καθόλου πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας. Αυτό μεταφράζεται σε ακόμη υψηλότερη κατά κεφαλήν δαπάνη για την υγεία από αυτή που υπολογίζεται για το σύνολο του πληθυσμού. Το ινστιτούτο McKinsey αναφέρει ότι το 2006 οι ΗΠΑ δαπάνησαν τα διπλάσια χρήματα για την υγεία από ότι για τροφή...

...Συνολικά το σύστημα υγείας των ΗΠΑ αποτελεί ένα μίγμα υποθεραπείας και υπερθεραπείας . Από τη μία πλευρά παρατηρείται μεγάλος αριθμός ανασφάλιστων, μικρότερος κατά μέσο όρο αριθμός επισκέψεων σε γιατρούς σε σύγκριση με άλλες χώρες και λίγοι και κακοπληρωμένοι ιατροί πρωτοβάθμιας περίθαλψης, ενώ από την άλλη παρατηρείται ο μεγαλύτερος αναλογικά αριθμός εξειδικευμένων ιατρών και δαπανηρών εξετάσεων ακόμη και σε ασθενείς τελικού σταδίου...

Η δυσαρμονία ανάμεσα στις δαπάνες για την υγεία και το αποτέλεσμα είναι εμφανές και σε μελέτη η οποία δείχνει ότι οι πολιτείες στις οποίες το Medicare δαπανά τα μεγαλύτερα ποσά ανά ασφαλισμένο κατατάσσονται τελευταίες στην αξιολόγηση της ποιότητας των προσφερόμενων υπηρεσιών. Οι συγγραφείς υποστηρίζουν ότι «αυτή η αντίστροφη σχέση μπορεί να αντανακλά ιατρικές πρακτικές ευνοούν μία εντατική και δαπανηρή περίθαλψη εις βάρος μίας αποτελεσματικής περίθαλψης»

Ασφάλιση και υγεία

Υπολογίζεται ότι ακόμα και πριν την έναρξη της οικονομικής ύφεσης περίπου 46 εκατομμύρια Αμερικανοί ήταν ανασφάλιστοι, αριθμός ο οποίος αντιστοιχεί στο 15,4% του πληθυσμού. Αξίζει να αναφερθεί ότι το ποσοστό της έλλειψης υγειονομικής ασφάλισης διαφέρει ανάμεσα στις διάφορες ηλικιακές και φυλετικές ομάδες. Έτσι, για το έτος 2008 το ποσοστό αυτό ανερχόταν μέχρι και στο 28,6% στις ηλικίες 18-24 ετών και στο 30,7% για τους ισπανόφωνους πολίτες. Το ποσοστό μη ασφαλισμένων ισπανόφωνων κατά το έτος 2007 ήταν ακόμη υψηλότερο κι άγγιζε το 32,1%

Μετά την έναρξη της οικονομικής κρίσης επιπλέον 4 εκατομμύρια Αμερικανοί έχασαν την ασφάλισή τους, κάτι το οποίο μεταφράζεται σε απώλεια υγειονομικής κάλυψης για 14.000 Αμερικανούς ημερησίως. Το γεγονός αυτό της ραγδαίας απώλειας υγειονομικής κάλυψης μετά την έναρξη της οικονομικής ύφεσης οφείλεται στο ότι η ασφάλιση μεγάλου αριθμού πολιτών σε ιδιωτικά προγράμματα εξαρτάται από τις εισφορές των εργοδοτών (employer based insurance), με συνέπεια η απώλεια θέσεων εργασίας να συνεπάγεται και απώλεια ασφάλιση.

Η έλλειψη ασφάλισης επηρεάζει σημαντικά τους δείκτες υγείας. Σύμφωνα με στοιχεία του 2005 από το Institute of Medicine, το Urban Institute και το Center for Disease Control, περισσότεροι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από έλλειψη ασφάλισης σε σύγκριση με άλλες νόσους όπως η νόσος του Parkinson, οι αυτοκτονίες ή το AIDS. Σύμφωνα με μελέτες, οι ανασφάλιστοι ενήλικοι έχουν έως και 25% υψηλότερη θνησιμότητα σε σχέση με όσους έχουν ασφάλιση. Πρόσφατη μελέτη ανεβάζει το ποσοστό αυτό στο 40% για τις ηλικίες 17-64. Η δυσμενής επίπτωση της έλλειψης ασφάλισης στην υγεία σε συνδυασμό με το διαρκώς αυξανόμενο απολυμένων έχει οδηγήσει στην αύξηση προσέλευσης στα ΤΕΠ πολιτειακών ή δημοτικών νοσοκομείων πολιτών μέσου εισοδήματος. Οι συνθήκες είναι επίσης δυσμενείς για όσους πάσχουν από κάποιο χρόνιο νόσημα υγείας (preexisting condition) λόγω της τακτικής των ασφαλιστικών εταιριών να μην τους προσφέρουν κάλυψη επικαλούμενες το κόστος.  

Κατά πόσο η ελεύθερη αγορά βοηθά στον ανταγωνισμό των ασφαλιστικών εταιριών και στην πτώση των τιμών των ασφάλιστρων;

Δεν φαίνεται ότι η ελεύθερη αγορά στο χώρο της ασφάλισης υγείας έχει βοηθήσει στη μείωση των ασφαλίστρων. Από το 2000 έως το 2007 η ετήσια αύξηση στο κόστος των ασφαλίστρων ήταν της τάξης του 9%, ενώ κατά την ίδια περίοδο τα ποσά τα οποία δαπάνησαν οι ασφαλιστικές εταιρίες για ιατρική περίθαλψη αυξήθηκαν κατά 6,7%. Πρόσφατη απόφαση της εισαγγελίας της Νέας Υόρκης εκτιμά ότι οι ασφαλιστικές εταιρίες υποεκτιμούν το ύψος των αποζημιώσεων προς τους ασφαλισμένους έως και 27%. Τα 10 τελευταία χρόνια τα ασφάλιστρα αυξήθηκαν κατά 131% ενώ για την ίδια χρονική περίοδο ο αθροιστικός πληθωρισμός ήταν 28% και η αύξηση του εισοδήματος ήταν 38%.

Έρευνα της American Medical Association (AMA) έδειξε ότι από το 2000 έως το 2007 οι δύο μεγαλύτερες ασφαλιστικές εταιρίες των ΗΠΑ (Wellpoint και United) εξαγόρασαν από 11 άλλες ασφαλιστικές εταιρίες η καθεμία. . Το αποτέλεσμα αυτών των εξαγορών είναι σήμερα οι δύο αυτές εταιρίες να ελέγχουν το 36% της εθνικής αγοράς και να ασφαλίζουν 67 εκατομμύρια πολίτες. Στην ίδια έρευνα βρέθηκε ότι στο 94% από 314 μητροπολιτικές περιοχές η αγορά ελέγχεται από μόλις 2 ή και μία εταιρία. Σε 15 πολιτείες μία εταιρία ελέγχει πάνω από το 50% της αγοράς και σε 7 πολιτείες μία εταιρία ελέγχει πάνω το 75% της αγοράς

. Η ΑΜΑ εκφράζει σοβαρές ενστάσεις για το κατά πόσο υπό αυτόν το συγκεντρωτισμό της αγοράς οι γιατροί μπορούν ελεύθερα να συμβουλεύουν τους ασθενείς τους για αλλαγή ασφαλιστικού προγράμματος όταν αυτοί κρίνουν και καταλήγει λέγοντας ότι «…έφτασε η στιγμή για να αναθεωρηθεί το νομικό πλαίσιο το οποίο έχει οδηγήσει σε αυτό τον αχαλίνωτο συγκεντρωτισμό στην αγορά ασφάλισης υγείας. Αν δεν διορθωθεί, οι ανισορροπίες της αγοράς θα έχουν μακροχρόνια αρνητικές συνέπειες στο σύστημα υγείας».

Επιδόσεις των δημοσίων προγραμμάτων υγείας

Όπως αναφέρθηκε σε προηγούμενες ενότητες οι βασικοί πυλώνες της δημόσιας υγείας στις ΗΠΑ είναι τα προγράμματα Medicare, Medicaid και States’ Children Health Insurance Program και το Veteran Affairs. Στη συνέχεια περιγράφονται οι επιδόσεις του καθενός από αυτά.

Medicare:  Σε δημοσκόπηση που περιελάμβανε εκπροσώπους του ακαδημαϊκού χώρου, επαγγελματίες υγείας, εκπροσώπους από το χώρο των ασφαλιστικών εταιριών και κυβερνητικούς φορείς, το 83% έκρινε ότι το πρόγραμμα παρέχει στους ασφαλισμένους μια σταθερή κάλυψη και εγγυημένη πρόσβαση σε βασική ιατρική φροντίδα. Από την άλλη, μόνο το 4% έκρινε ότι το πρόγραμμα κατάφερε να ελέγξει τα κόστη. Σε άλλη μελέτη, μόνο το 2,5% των ασφαλισμένων στο Medicare αναφέρει ότι δεν έλαβε την αναγκαία περίθαλψη λόγω κόστους. Το ίδιο ποσοστό στις ηλικίες 45-64 είναι 6,1%. Επίσης, το 3,6% των ασφαλισμένων στο Medicare καθυστέρησε να αναζητήσει ιατρική φροντίδα σκεπτόμενοι το κόστος. Το αντίστοιχο ποσοστό στις ηλικίες 45-64 ήταν 8,3%. Τέλος, σε σύγκριση με ιδιωτικά ασφαλισμένα άτομα ηλικίας 19-64 ετών, οι ασφαλισμένοι στο Medicare ήταν πιο πιθανό να αξιολογήσουν θετικά την ιατρική τους φροντίδα.

Στα αρνητικά σημεία του προγράμματος Medicare περιλαμβάνονται οι φυλετικές ανισότητες στην ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών, το επίπεδο της προληπτικής ιατρικής κυρίως όσον αφορά καρδιαγγειακά νοσήματα, τη φροντίδα σε ασθενείς τελικού σταδίου, το συνεχώς αυξανόμενο κόστος του προγράμματος καθώς και ο ανεπαρκής οικονομικός έλεγχος ο οποίος αφήνει περιθώρια για σημαντικές απάτες και ατασθαλίες. Στο σημείο αυτό αξίζει να σημειωθεί ότι η θεσμοθέτηση του προγράμματος Medicare Advantage και η εκχώρηση ιατρικών και φαρμακευτικών υπηρεσιών στον ιδιωτικό τομέα δεν είχε ως αποτέλεσμα τη μείωση του κόστους των υπηρεσιών αλλά αντίθετα οι δαπάνες του κράτους για το Medicare Advantage είναι 7% υψηλότερες σε σχέση με το κλασσικό Medicare. Σε άρθρο του στους New York Times, ο νομπελίστας οικονομολόγος Paul Krugman χαρακτηρίζει το πρόγραμμα «άσκοπη ιδιωτικοποίηση σε μαζική κλίμακα».

Medicaid και States Children’s Health Insurance Program (SCHIP): Σε δημοσκόπηση που περιελάμβανε εκπροσώπους   από τον ακαδημαϊκό χώρο, τους επαγγελματίες υγείας, εκπροσώπους ασφαλιστικών εταιριών και κυβερνητικούς φορείς περίπου το 90% έκρινε το ρόλο του Medicaid σημαντικό ή πολύ σημαντικό στην εξασφάλιση πρόσβασης στην υγεία πληθυσμών με χαμηλό εισόδημα, στην πρόσβαση ηλικιωμένων ή ατόμων με αναπηρία σε οίκους ευγηρίας ή κέντρα αποκατάστασης και στην ασφάλιση πληθυσμών υψηλού κινδύνου όπως ατόμων με HIV/AIDS ή παιδιών με ειδικές ανάγκες ή αναπήρων οι  οποίοι δεν γίνονται δεκτοί από ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες. Οι συγκεκριμένες δομές λειτουργούν ως δίκτυ ασφαλείας (safety net) για ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού. Με την έναρξη της οικονομικής κρίσεως, πολλές από τις δομές αυτές επλήγησαν από τις περικοπές δαπανών των πολιτειών με αποτέλεσμα να  ανακύπτουν σημαντικά προβλήματα στην παροχή υπηρεσιών υγείας σε ευπαθείς ομάδες όπως αιμοκαθαιρόμενοι μετανάστες ή παιδιά.

Σημαντικό πρόβλημα του Medicaid αποτελεί επίσης η αδυναμία των υπηρεσιών υγείας των δήμων ή πολιτειών να εντάξουν στο πρόγραμμα πολίτες οι οποίοι πληρούν τα κριτήρια. Χαρακτηριστικό είναι ότι στη Νέα Υόρκη περίπου 500.000 πολίτες πληρούν τα κριτήρια ένταξης αλλά δεν λαμβάνουν τα προνόμια των προγραμμάτων Medicare και SCHIP, με το 40% του πληθυσμού αυτού να είναι παιδιά. Τα δημοτικά διαμερίσματα με τους περισσότερους από αυτούς τους κατοίκους χαρακτηρίζονται από χαμηλά οικογενειακά εισοδήματα και υψηλά ποσοστά ανεργίας και φτώχειας.

Veteran Affairs (VA): Το πρόγραμμα αυτό το οποίο αφορά στρατιωτικούς δικαιούχους είναι το μοναδικό πραγματικά κοινωνικοποιημένο μοντέλο υγειονομικής περίθαλψης καθώς έχει το δικό του δίκτυο νοσοκομείων και ιατρών και νοσηλευτών οι οποίοι πληρώνονται από αυτό. Το Veteran Affairs έχει υπάρξει πραγματικά πρωτοπόρο σε πολλούς τομείς. Ένας από αυτούς είναι η υιοθέτηση και η ανάπτυξη τεχνολογίας της πληροφορίας στο χώρο της υγείας και συγκεκριμένα η ανάπτυξη ηλεκτρονικών φακέλων υγείας. Σε μελέτη η οποία συνέκρινε την ποιότητα των υπηρεσιών του VA και του Medicare, το VA βρέθηκε να υπερτερεί σε 11 παραμέτρους ποιότητας. Σε άλλες μελέτες βρέθηκε να υπερτερεί άλλων συστημάτων –μεταξύ των οποίων και ιδιωτικά- στη φροντίδα ασθενών με σακχαρώδη διαβήτη και αρτηριακή υπέρταση. Όσο αφορά το κόστος της περίθαλψης, το 2004 οι κατά κεφαλήν δαπάνες στο VA ήταν 540$ λιγότερα από τον εθνικό μέσο όρο με τους ασφαλισμένους στο VA έχουν περισσότερα προβλήματα υγείας και σε αυτούς να μην περιλαμβάνονται παιδιά. Τέλος, ένα σημαντικό επίτευγμα του VA είναι το προνόμιο να διαπραγματεύεται κεντρικά τις τιμές των φαρμάκων και ως εκ τούτου να επιτυγχάνει τις χαμηλότερες τιμές από κάθε άλλο πρόγραμμα. Σε μελέτη του Κογκρέσου το 2005, βρέθηκε ότι λόγω αυτού ακριβώς του προνομίου οι τιμές των φαρμάκων για τους δικαιούχους του VA αντιστοιχούν στο 42% του εθνικού μέσου όρου.

Η αναντιστοιχία ανάμεσα στις δαπάνες και στην ποιότητα της παρεχόμενης περίθαλψης όπως αυτή περιγράφηκε νωρίτερα εγείρει σοβαρά ερωτήματα σχετικά με την αποτελεσματικότητα του συστήματος υγείας όπως αυτό έχει διαμορφωθεί σήμερα και πυροδότησε πλήθος συζητήσεων και αντιπαραθέσεων στην κοινωνία των ΗΠΑ με αφορμή την πρόθεση του προέδρου Ομπάμα να μεταρρυθμίσει το σύστημα υγείας της χώρας.   

Με τις υγείες μας!

 

Ότι θυμάμαι, χαίρομαι

Επειδή αδυνατώ να παρακολουθήσω με ψυχραιμία τις εξελίξεις και τα πεπραγμένα των διαφόρων ελβετόψυχων αμερικανοτσολιάδων, θα ασχοληθώ με δίσκους. Θα ήθελα να ασχοληθώ με ιπτάμενους δίσκους, σαν αυτούς που παρακαλάω να πάρουν τον Τζέφρυ και την ηλίθια συμμορία του -πλέον ηλίθια και των αδελφών Ντάλτον- και να τους στείλουν στην Ανδρομέδα. Όχι, με ελικόπτερα δε συμβιβάζομαι.

Joe Bonamassa - Dust Bowl

Έχω ξαναγράψει για το ξανθό αψηλό αγόρι άλλες δύο φορές. Η πρώτη ήταν μετά το εκπληκτικό live που είχε δώσει στο "Κύτταρο" πριν περίπου ενάμιση χρόνο. Η δεύτερη ήταν μετά την κυκλοφορία των Black Country Communion, μαζί με τους αξιότιμους Hughes, Sherinian και Bohnam Jr. Επανέρχομαι σε μια από τις αγαπημένες μου εμμονές κι έχω πολύ σοβαρό λόγο για να το κάνω. Ο τελευταίος δίσκος του Bonamassa είναι χαλαρά ο καλύτερός του από πλευράς παραγωγής και σύνθεσης. Vintage συνθέσεις για τις οποίες σε προκαταλαμβάνει και το εξώφυλλο, κομμάτια με αναφορές στην αμερικανική παράδοση στα οποία χαλιναγωγεί το αστείρευτο κιθαριστικό του τάλαντο και σέβεται τη φόρμα, αλλά και σημεία στα οποία καραφλιάζεις από την ενέργεια του παιξίματος συνθέτουν αυτό το δίσκο. Έχει και συμμετοχές το κόλπο.

Hughes Turner Project I

Είχα πραγματικά πολύ καιρό να ακούσω δίσκο ο οποίος να μην πάσχει πουθενά. Όταν λέμε πουθενά, εννοούμε πουθενά (όπως όταν ο Φρύδιας έλεγε ισόβια, εννοούσε ισόβια). Αυτός ο δίσκος είναι ότι λέει ο τίτλος του. Είναι το πρώτο από τα δύο projects των Glen Hughes και του Joe Lynn Turner, αμφότεροι πρώην τραγουδιστές ανάμεσα σε πολλά άλλα  των Deep Purple. Δεν έχω πολλά να γράψω. Ο δίσκος είναι ο ορισμός του hard rock με βαριές κιθάρες, πιασάρικα ρεφραίν και σόλο δυναμίτες. Θα κάνω δύο μικρά σχόλια. Πρώτον, ότι παρά τις συγκινητικές προσπάθειες του Turner, o Voice of Rock είναι απλησίαστος. Δεύτερον, παρά τη βαρύγδουπη συμμετοχή σε ένα τραγούδι του πολύ Paul Gilbert στις κιθάρες σε ένα κομμάτι, τη χημεία του Hughes με τον σταθερό συνεργάτη του κιθαρίστα JJ Marsh δεν την αγγίζει καν. Συγνώμη, Paul. Θα σε αποκαταστήσω -με βαριά καρδιά- ευθύς αμέσως.

Μήπως οι Dream Theater θα έπρεπε να σκεφτούν αντί να ξαποστείλουν με διαδικασίες reality show τον ογκόλιθο Mike Portnoy, να ξεφορτώνονταν και αυτοί κι εμείς αυτόν τον αστείο τραγουδιστή που τους τρώει τα σωθικά και να δοκίμαζαν τον Hughes; Λέω εγώ τώρα...

Mr. Big -What If...

Πρέπει να απολογηθώ εκ των προτέρων. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα παρουσιάσω έναν δίσκο των Mr. Big με τον Gilbert στις κιθάρες κι όχι με το αντίπαλο δέος και προσωπικό πουλέν μου Richie Kotzen. Θα ξεκαθαρίσω επίσης ότι δε θεωρώ το "What If..." καλύτερο του "Get Over It" ή του "Hey Man". Παρόλα αυτά, ο νέος δίσκος των Mr. Big είναι φωτιά. Ο Gilbert έχει βαρύνει τις κιθάρες κατά πολύ σε σχέση με τον Kotzen, κάτι που έχει ένα αναμενόμενο κόστος στο groove στο οποίο ο τελευταίος είναι έτη φωτός μακριά. Υπάρχουν όμως στιγμές -και όχι λίγες- όπου με τα παιξίματά του μου έπεσαν τα δόντια. Κατά τα λοιπά, ευχάριστη έκπληξη ο baby face Eric Martin στα φωνητικά, στη μάλλον καλύτερή του ηχογράφηση. Φυσικά και δεν ξέχασα τον εξωφρενικό κωλόγερο Billy Sheehan στο μπάσο, αλλά τι να πω για δαύτον; Όσοι δεν τον ξέρετε, δείτε τον εδώ και κλάψτε.

Tom Jones - Praise And Blame

Ο αξιαγάπητος βαψομαλλιάς, ο τραγουδιστής του μεγαλειώδους Sex Bomb, επανήλθε με αυτόν τον εξαιρετικό δίσκο. Διαβάζοντας διάφορες κριτικές στο internet παρατήρησα ότι η γενική γραμμή αυτών ήταν ότι ο δίσκος αποτελεί την εξιλέωση του Jones. Θα διαφωνήσω κάθετα. Εξιλέωση από τι ακριβώς; Από την αξιοπρεπέστατη pop την οποία υπηρετούσε για πολλα χρόνια; Αηδίες. Στα του δίσκου τώρα, ο Jones κάνει μια στροφή στις ρίζες ερμηνεύοντας μουσικά ιδιώματα τα οποία αντικατοπτρίζονταν έτσι κι αλλιώς στον τρόπο που τραγουδούσε. Ο δίσκος περιμένει folk, country, blues και gospel κομμάτια, άλλα παραδοσιακά κι άλλα γραμμένα από μεγάλους δημιουργούς (Dylan, John Lee Hooker). Το ηχόχρωμα της φωνής του είναι καταπληκτικό κι αναδεικνύεται ακόμη περισσότερο από τις λιτές ενορχηστρώσεις που έχουν επιλεγεί. Τα "Lord Help", "Nobody's Fault But Mine", "Did Trouble Me", "Burning Hell" ξεχωρίζουν κατά τι.

Danger Mouse and Sparklehorse - Dark Night Of The Soul

Θα ξεκινήσω συστήνοντας τους καλλιτέχνες, τους οποίους μπορεί ήδη να γνωρίζετε. Ο μεν Danger Mouse είναι το ήμισυ των Gnarls Barkley (το υπόλοιπο μισό και βάλε λόγω κιλών είναι ο Cee Lo Green) και βασικός συντελεστής των δίσκων St. Elsewhere και The Odd Couple τους οποίους αξίζει να ακούσετε. Υπήρξε επίσης παραγωγός του καλύτερου κατά τη γνώμη μου δίσκου των Gorillaz, Demon Days. Οι Sparklehorse αποτελούνταν από τους Mark Linkous και Scott Minor μέχρι που ο πρώτος και ακρογωνιαίος λίθος του σχήματος εγκατέλειψε τα εγκόσμια πέρισυ. Τα χρέη του τραγουδιστή  στο δισκάκι αυτό αναλαμβάνουν διάφοροι πολύ γνωστοί και λιγότερο γνωστοί καλλιτέχνες. Έχω μια δυσκολία να περιγράψω ακριβώς το είδος της μουσικής. Πολύ ατμοσφαιρικά κομμάτια (χαρακτηρισμός που δε λέει τίποτα βέβαια), πολλά εφέ, αρκετά ηλεκτρονικά στοιχεία αλλά βασικά αυτό που ξεχωρίζει είναι οι πολύ ωραίες μελωδικές γραμμές στα φωνητικά. Από τους καλύτερους δίσκους που άκουσα τα τελευταία δύο χρόνια.

The Dead Weather - Horehound 

Σπάνια προκύπτει τέτοια χημεία στα λεγόμενα super groups. Επί του προκειμένου, το πείραμα είχε τέτοια επιτυχία που καλό θα ήταν οι συντελεστές να παρατήσουν τις λοιπές υποχρεώσεις και να αφοσιωθούν σε αυτό. Οι ευχάριστες εκπλήξεις με αυτή την μπάντα είναι πάμπολλες. Πρώτον, είναι από το Nashville του Tennessee που αλίμονο πόσους μεγάλους καλλιτέχνες έχει βγάλει. Δεύτερον, όλα μα όλα τα μέλη έχουν δώσει τα καλύτερα διαπιστευτήρια. Ο Jack White από τους White Stripes και τους Raconteurs παρατάει την κιθάρα και πιάνει τα τύμπανα στα οποία τα καταφέρνει καλύτερα, ο Dean Fertita των Queens of the Stone Age κάνει κάτι που έκανε εξαιρετικά τόσα χρόνια, παίζει βρώμικα riff και solo, ο Jack Laurence των -αγαπημένων του Jim Jarmusch- Greenhornes παίζει μπάσο και η Alisson Mosshart των The Kills τραγουδά (παρεμπιπτόντως ο τελευταίος δίσκος των The Kills είναι συμπαθητικότατος). Το ιδίωμα που προκύπτει είναι λίγο garage, εκάστοτε bluesy αλλά κυρίως είναι rock. Από το κανονικό rock, αυτό που παίζεται από ανθρώπους, με μουσικά όργανα, με τα χέρια τους, σε βρώμικα studio σε υπόγεια πολυκατοικιών, με τον ένοικο του ισογείου να απειλεί συνεχώς ότι θα φέρει την αστυνομία.  

Gov't Mule - High and Mighty

Τι έμαθες παιδί μου στο στρατό; Τους Mule πατέρα! Ευγνωμονώ το Λαρισαίο φαντάρο που μου άνοιξε τα μάτια πριν από τέσσερα χρονάκια και με μύησε στο μαγικό κόσμο του τεράστιου Warren Haynes και της παρέας του. Ο Haynes είναι ήδη κιθαριστικός θρύλος στο Αμέρικα, έχει παίξει με όλη την καλή κοινωνία, από τους Grateful Dead και τον Dave Matthews μέχρι και τους Corrosion of Conformity, αλλά εκεί που γίνεται ο κακός χαμός είναι όταν ζευγαρώνει με τον Derek Trucks στους αναγεννημένους Allman Brothers (χαλαρά το καλύτερο κιθαριστικό ντουέτο στην πιάτσα) και στους Mule. Η μπάντα χαρακτηρίζεται από πολλούς η καλύτερη jam rock μπάντα -μαζί με αυτή του Matthews- και πώς όχι, όταν οι συναυλίες κρατάνε κάνα τρίωρο και οι ευλογημένοι που παρακολουθούν τους Mule επί σκηνής ακούνε εκτός από τα δικά τους κομμάτια, από Hendrix και Sabbath μέχρι Coltrane. Η αλήθεια είναι πως όντας τόσο μαγεμένος από τις ζωντανές ηχογραφήσεις τους, είχα αφήσει λίγο πίσω τις studio δουλειές τους. Κατέληξα λοιπόν ότι με βραχεία κεφαλή ο δίσκος αυτός του 2006 είναι ο καλύτερός τους. Southern από τα λίγα, blues νέας κοπής ώστε να ακούγονται φρέσκα και ζωηρά και hard rock τύπου 70s είναι τα κύρια χαρακτηριστικά του δίσκου. Το μόνο δυσάρεστο είναι ότι όσο το ελληνικό κοινό κάνει sold out τον Malmsteen και αγνοεί τους υπόλοιπους, δε θα αξιωθώ να τους δω ουδεπόποτε. 

The Twilight Singers - Dynamite Steps

Πριν γράψω για τον δίσκο, θα ήθελα να γράψω πέντε λόγια για τον κύριο Greg Dulli. Ο ιδρυτής των Twilight Singers είναι κυρίως γνωστός από τους υπέροχους Afghan Whigs με τους οποίους έγραψε ιστορία τη δεκαετία του '90. Ο λόγος για τον οποίο θα τον έχω για πάντα στην καρδιά μου είναι ,πέραν της διεστραμένης, αισθαντικής και ενίοτε φάλτσας φωνάρας του, ότι αντιστάθηκε με νύχια και με δόντια στην λαίλαπα του grunge που εκείνη την περίοδο κατέστρεφε τη μουσική -πάντα με κάποιες εξαιρέσεις. Ο Dulli έγραψε κιθαριστικό rock από τα λίγα, με εξαιρετικά φωνητικά, με πολλές επιρροές από το funk και τη μαύρη μουσική, χρησιμοποιώντας πνευστά και άλλα για τα οποία οι φιλόμουσοι θα πρέπει να του είμαστε ευγνώμονες. Με τους Twilight Singers έχει ριζώσει κάπου στη Νέα Ορλεάνη και κάπου εκεί έγραψε και αυτόν τον πολύ καλό δίσκο. Έχει και χιτάρες το μενού (On The Corner), έχει και μπαλάντες (Get Lucky), έχει down tempo ύμνους (Never Seen No Devil). Go on, Greg!

Gil Scott Heron - The Revolution Will Not Be Televised

Μέχρι να ενημερωθώ για το θάνατό του ήμουν έτοιμος να γράψω για την περσινή του επιστροφή μετά από πολλά χρόνια στη δισκογραφία με το "I'm New Here". Πέρυσι τέτοιον καιρό περίπου σιχτίριζα που ήμουν εκτός Αθηνών και αντί να τον έβλεπα ζωντανα, θα την έβγαζα πάλι στο Retro στην κεντρική πλατεία της Σπάρτης. Εκείνη η συναυλία δε δόθηκε ποτέ στην Ελλάδα, όπως δε θα δοθεί και καμία άλλη πουθενά από αυτόν. Ούτε θα γραφτεί άλλο τραγούδι ή ποίημα από αυτόν. Είμαι πολύ λίγος για να κρίνω αυτόν τον δίσκο. Να γράψω για ποιο κομμάτι απ' όλα; Για το ομώνυμο ή για το "Lady Day and John Coltrane"; Για το "Home Is Where The Hatred Is" ή για το "A Sign Of The Ages"; Ακούστε τον σαν φόρο τιμής στον άνθρωπο που έχει κάνει με τον τίτλο αυτού του δίσκου την πιο αισιόδοξη πρόβλεψη για την ανθρωπότητα. 

Plastic people with plastic minds on their way to plastic homes
There's no beginning, there ain't no ending
just on and on and on and on and...
It's all because we're so afraid to say that we're alone
until our hero rides in, rides in on his saxophone
You could call on Lady Day!
You could call on John Coltrane!
They'll wash your troubles, your troubles away