Η μεγάλη πλημμύρα του Bill Frisell

Χθες το βράδυ είχα να τύχη να απολαύσω έναντι πινακίου φακής στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών έναν από τους σημαντικότερους και σίγουρα πιο επιδραστικούς κιθαρίστες της σύγχρονης ιστορίας της jazz, τον κύριο Bill Frisell σε κάτι εντελώς ξεχωριστό. Ο καλλιτέχνης παρουσίαζε το έργο του "The Great Flood", το οποίο είναι η μουσική για την ομώνυμη ταινία του Bill Morrison, η οποία προβαλλόταν παράλληλα στη σκηνή.Η ταινία αποτελεί την καταγραφή μέσω αρχειακού υλικού της πλημμύρας που έπληξε την κοιλάδα του Μισισιπή την άνοιξη του 1927, οδηγώντας στον εκτοπισμό ενός εκατομμυρίου ανθρώπων και τη μετανάστευση αυτών στο αστικό περιβάλλον των μεγαλουπόλεων, γεγονόε το οποίο καθόρισε εν πολλοίς τη σύγχρονη ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Ο Frissel επενδύει την ταινία με τρόπο μοναδικό, αποτίοντας φόρο τιμής σε όλες τις μουσικές φόρμες που γεννήθηκαν ή εξελίχθηκαν στην κοιλάδα του ποταμού τα τελευταία εκατόν πενήντα χρόνια. Μόνη ατυχής συγκυρία η απουσία του ντράμερ λόγω εγκλωβισμού του στην -πλημμυρισμένη- Νέα Υόρκη. Μία εξαιρετική ανασκόπηση του έργου με αρκετά ιστορικά στοιχεία μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Αναφέρω χαρακτηριστικά ένα απόσπασμα για το ρόλο που διαδραμάτισε η καταστροφή στη σύγχρονη μουσική: 

"What they don’t teach us in school is the great migration to the north fueled the rise of acoustic blues. This included artists who survived the flood, such as Charley Patton and his High Water Everywhere, as well as Memphis Minnie and her When the Levee Breaks, which was reworked by Led Zepplin and became one of the group's biggest hits. Bessie Smith, Barbecue Bob and Kansas Joe McCoy also wrote songs. William Faulkner's short story Old Man was about a prison break from Parchman Penitentiary during the flood."

Trailer - "The Great Flood" from Bill Morrison on Vimeo.

Μια ταινία, ένα βιβλίο, μια εκπομπή, μια ταβέρνα και το ταξίδι μιας νότας

Όχι ότι αναπολώ ιδιαίτερα το καλοκαίρι. Αν εξαιρέσεις τις αναλογικά ελάχιστες ημέρες του που με βρίσκουν να κάνω χαρούλες σαν θαλάσσιος ελέφαντας και να μουλιάζω στις θάλασσες της Κεφαλονιάς ή του Γυθείου, οι υπόλοιπες ημέρες του μάλλον με κουράζουν. Ανεξαρτήτως όμως αυτής μου της παραξενιάς, ετούτος ήταν ένας ωραίος Αύγουστος και, τώρα που πήρε δειλά-δειλά να χειμωνιάζει, λέω να τον μνημονεύσω.

Η ταινία: Ο Χορός των Κατασκόπων. Πολιτικό δράμα που διαδραματίζεται στο μαρτυρικό Belfast της Ιρλανδίας, όπου μια αγωνίστρια του IRA πέφτει στα χέρια της MI5 και βρίσκεται αντιμέτωπη με αμείλικτα διλλήματα. Ακεραιότητα ή προδοσία; Το καλό του γιου της ή του αδερφού της; Οικογένεια  ή επανάσταση; Η Andrea Riseborough ερμηνεύει και σπάει κοκκαλα ενώ αποκάλυψη για μένα ήταν το γεγονός ότι ο Clive Owen είναι τελικά κανονικός ηθοποιός. Δραματική περιγραφή της καθημερινότητας μιας πόλης ευρισκόμενης υπό κανονική στρατιωτική κατοχή, όπου ούτε κηδεία δεν μπορεί να γίνει χωρίς την έγκριση των Βρετανών. Τα θυμάστε, τα έχει τραγουδήσει και ο Bono πολύ πριν η εποχή της αθωότητας δώσει τη θέση της σε αυτή της γραφικότητας και πολύ πριν πέσει στο καζάνι με τα δολλάρια. Είχε δροσίσει και ήταν ωραία στο ΦΙΛΙΠ της Νέας Σμύρνης.
Το βιβλίο: Η δικαίωση του αίματος. Αγνοούσα παντελώς ότι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ντουέτα συγγραφέα και ήρωα στο σύγχρονο αστυνομικό μυθιστόρημα έλαβε τέλος. Ο συγγραφέας Ian Rankin αφήνει πίσω του τον επιθεωρητή John Rebus ολοκληρώνοντας έναν ένδοξο κύκλο μυθιστορημάτων και πάει για άλλα. Αυτό είναι το δεύτερο βιβλίο του Rankin με ήρωα τον επιθεωρητή Malkolm Fox, ο οποίος είναι βυθισμένος στα σκατά με το καλημέρα, αν αναλογιστεί κανείς ότι ανήκει στο τμήμα εσωτερικών υποθέσεων της σκωτσέζικης αστυνομίας, γεγονός μεθερμηνευόμενο σε αυτόματη κατάταξη του ήρωα από τους συναδέλφους του στην κατηγορία των ρουφιάνων. Μια καταγγελία εναντίον ενός μπάτσου για σεξουαλική παρενόχληση είναι μόνο η αφορμή για να πλέξει ο Rankin έναν απίστευτο ιστό όπου είναι σχεδόν αδύνατο να ξεχωρίσει κάποιος αν αυτό που τροφοδοτεί τους εμπλεκόμενους είναι η ζήλια, οι πολιτικές φιλοδοξίες, η ιδέα μιας ελεύθερης Σκωτίας, ο έρωτας ή η ασυδοσία. Τεχνικά θαυμαστό το γεγονός ότι το σενάριο τρέχει τόσα σε ενεστώτα όσο και σε παρελθόντα χρόνο. Τον Fox δεν κατάφερα να τον ψυχολογήσω αλλά θα μου δοθούν κι άλλες ευκαιρίες.
Η εκπομπή: Βρίσκομαι στο αγαπημένο μου Βαλεριάνο, ένα από τα ελάχιστα χωριά της Κεφαλονιάς που στερούνται κατάληξης εις -άτα και πατρίδα του μεγάλου θαλασσοπόρου Ιωάννη Φωκά ή Juan de Fuca ισπανιστί. Η αυλή φωτίζεται μόνο από μια κίτρινη λάμπα με θολό τζάμι πάνω από την ξεβαμμένη, κόκκινη, σιδερένια πόρτα του σπιτιού και δίπλα στη λάμπα ξεκουράζεται μια μεγάλη σαύρα, η οποία πού και πού μου κάνει τη χάρη να με απαλλάσσει από κάποιο αιμοβόρο κουνούπι. Έχω βγάλει ένα παλιό ντιβάνι της γιαγιάς από το χωλ στην αυλή, έχω επιτελέσει το καθήκον μου να ανάψω τη φωτιά στην ψησταριά, έχω παραδώσει τη θράκα στις κοπέλες για να ψήσουν τα καλούδια και ξαπλώνω κοιτώντας από τις τρύπες της κληματαριάς έναν ουρανό που ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ ότι μετράει τόσα αστέρια. Κυλάω το κουμπί του τραντζίστορ και η βελόνα σταματάει στο Δεύτερο, όπου ο Γιάννης Μπαχ Σπυρόπουλος μου κάνει ένα υπέροχο δώρο. Παίζει ολόκληρο το Ηοt Rats του Frank Zappa, χωρίς πετσοκόμματα, χωρίς διαφημίσεις ή φλυαρίες. Δεν ξέρετε πόσο ωραίο ακουγόταν το The Gumbo Variations, το Peaches en Regalia και το Little Umbrellas συνοδεία τζιτζικιών και τριζονιών! Νομίζω ότι το βράδυ μέσα στον ύπνο μου αναφωνούσα "δόξα και τιμή στον Zappa και τον Underwood". Η απόπειρα για μπάρμπεκιου σως απέτυχε παταγωδώς για δεύτερο συναπτό έτος. Κάλλιστα θα μπορούσα να την παραχωρήσω στους μπάτσους για δακρυγόνο στις πορείες.
Το ταξίδι μιας νότας: Η πανσέληνος της τριακοστής πρώτης του Αυγούστου ήταν μοναδική, όχι επειδή ήταν πανσέληνος αλλά επειδή είχα την τύχη να ακούσω τον Σταύρο Λάντσια και την ορχήστρα του στο θέατρο της Ρεματιάς. Δεν θα πω πολλά καθώς τα λόγια κυριολεκτικά είναι φτώχεια. Κι αν δάκρυσαν και κάποια μάτια, και τι μ' αυτό, αρκεί που γαλήνεψαν οι ψυχές μας. 
Η ταβέρνα: Οι συνθήκες ήταν τέτοιες που θα επιβίωναν μόνο οι ισχυροί. 35 βαθμούς Κελσίου έδειχνε το θερμόμετρο, δέκα το βράδυ το ρολόι και όλοι οι προσκεκλημένοι είχαμε ενημερωθεί εκ των προτέρων ότι το μενού στην ταβέρνα στην άκρη της Σπάρτης θα περιελάμβανε αποκλειστικά γίδα γκιούλμπασι (ήτοι στη λαδόκολα, μόνο με αλατοπίπερο, λίγο βούτυρο και σκόρδο, στο φούρνο για περίπου πεντ' έξι ώρες) συν τα περιφερικά συνοδευτικά. Το δείπνο ήταν θεσπέσιο, η μπύρα παγωμένη -αν και δεχτήκαμε μομφή από τον μύστη των αμνοεριφιών για την επιλογή μας έναντι του οίνου- τα δάχτυλά μας βυθισμένα στο λίπος, αλλά όλα αυτά αποκτούν χαρακτήρα μυσταγωγικό όταν τα μοιράζεσαι με τους δικούς σου ανθρώπους. Τους φίλους σου. Τους παιδικούς σου φίλους. Αυτούς που τους θυμάσαι να σε συνοδεύουν και να τους συνοδεύεις από τις απαρχές της μνήμης σου. Άλλο πράγμα. Ευχαριστώ σύντροφε Πάνο. Και του χρόνου.

Αν νομίζετε...

...ότι ο πρίγκηπας του σκότους είναι αυτός...

...τότε είστε βαθιά νυχτωμένοι, καθότι ο πραγματικός πρίγκηπας, άρχοντας και βασιλεύς του ερέβους είναι αυτός.

Νότης (Ποιότης)

Το ξέρω ότι κυκλοφορεί ευρέως στο διαδίκτυο αλλά δεν μπορούσα να αντισταθώ στον πειρασμό. No offense, Notis. Όπως λες κι εσύ, είναι θέμα αισθητικής...

Θεσσαλονίκη ΙΙ

Αφού έγραψα πρωτύτερα τις γλυκανάλατες κουταμάρες μου, εμπνεόμενος από τον σπουδαίο περιηγητή, ταξιδιώτη και φίλο Αστρομόνο παραθέτω σπάνιο φωτογραφικό υλικό από την προς Βορράν εκδρομούλα μου. 

Σαφής και κατηγορηματικός λόγος

Θερμαϊκός, η θάλασσα

Θερμαϊκός, το καφέ. Έξω.

Θερμαϊκός, το καφέ. Μέσα. 

Άκυρη, γιγαντιαίων διαστάσεων ελληνική σημαία, υψωμένη σε γερανό -συμφερόντων Μπόμπολα;

Εμβαδό επιφανείας αντιστρόφως ανάλογο του δείκτη νοημοσύνης του Ηλία Παναγιώταρου

Με το συμπάθειο αλλά πήγαινες γυρεύοντας.

Σπουδή πάνω στο βασικό θέμα 

(500 μέτρα παρακάτω)

Titties in the rain

Αμήν και πότε...

Θάλασσες...

Θεσσαλονίκη ανυπότακτη πόλη

Μιας και μιλούσα προηγούμενα για την ιστορική μνήμη μιας  πόλης, αναδημοσιεύω ένα άρθρο του δημοτικού συμβούλου Θεσσαλονίκης Τριαντάφυλλου Μηταφίδη που δημοσιεύτηκε στην Κυριακάτικη Αυγή της 28ης Οκτωβρίου 2012 και έχει τον τίτλο «Θεσσαλονίκη ανυπότακτη πόλη».

Ξημερώνοντας 30 Οκτωβρίου 1944, η νεκρή και πένθιμη όψη της Θεσσαλονίκης περνούσε οριστικά στο παρελθόν. Άνθρωποι κάθε ηλικίας ξεχύνονται στους δρόμους, αγκαλιάζονται και φιλιούνται, οι καμπάνες χτυπούν χαρμόσυνα. Μετά από οχτώ χρόνια βασιλομεταξικής και ναζιστικής τυραννίας, η Θεσσαλονίκη απελευθερώνεται από τους μαχητές του ΕΛΑΣ, που μπαίνουν στην πόλη με επικεφαλής τον Κώστα Συννεφάκη (καπετάν Νικήτα), διοικητή του 50ου Συντάγματος.

Έτσι, οι υποχωρούσες ναζιστικές δυνάμεις κατοχής δεν πρόφτασαν να ανατινάξουν το λιμάνι της Θεσσαλονίκης -εκτός από ένα τμήμα του-, την ηλεκτρική εταιρεία, το υδραγωγείο της, τους μύλους Αλλατίνι, τα οποία είχαν υπονομεύσει με εκρηκτικά.

Δύο ΕΠΟΝίτισσες σκαρφαλωμένες στη στέγη ενός σπιτιού στην Άνω Πόλη απευθύνονται με τον τηλεβόα τους στην Κάτω Πόλη: «Αδέρφια, συμπολίτες, το σύνθημά μας “θάνατος στον φασισμό, λευτεριά στον λαό” έγινε πραγματικότητα. Η περίφημη πόλη μας, που επί τέσσερα χρόνια στέναζε κάτω από τη φασιστική μπότα, μα ποτέ δεν έπαψε να αντιστέκεται, είναι επιτέλους ελεύθερη. Ζήτω η ελεύθερη Ελλάδα! Ζήτω η λευτεριά! Ζήτω η αδούλωτη Θεσσαλονίκη! Ζήτω οι απελευθερωτές του ΕΛΑΣ! Για την ευτυχισμένη και πολυπόθητη αυτή μέρα χύσαν το αίμα τους και θυσιάστηκαν τα πιο ακριβά παλικάρια και κορίτσια της πόλης μας. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τους τολμηρούς και ανδρειωμένους που με τη ζωή τους μας έδειξαν τον δρόμο της λευτεριάς, αιώνια τιμή και δόξα στους ήρωές μας…» (Στέλιου Γεωργιάδη, Θεσσαλονίκη ανυπότακτη πόλη, 1995, σελ. 292).

Η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης στις 30 Οκτωβρίου του 1944 από τους ναζί έγινε αποκλειστικά από τις ΕΑΜικές αντιστασιακές δυνάμεις και τον στρατιωτικό τους βραχίονα, τον ΕΛΑΣ. Παρά τη συμφωνία της Καζέρτας να παραδοθεί η εξουσία στους Άγγλους υπό τον Βρετανό αρχιστράτηγο Σκόμπι, όπως συνέβη στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις, και παρά την εντολή του διοικητή του ΕΛΑΣ Στέφανου Σαράφη να παραμείνουν οι αντάρτικες δυνάμεις στις παρυφές της πόλης και να περιμένουν την απόβαση των Βρετανών, οι ηγέτες της Ομάδας Μεραρχιών Μακεδονίας Μάρκος Βαφειάδης και Ευριπίδης Μπακιρτζής δεν υπάκουσαν στις άνωθεν διαταγές. Ο Βαφειάδης έστειλε το παρακάτω ιστορικό τηλεγράφημα προς το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ:

«Ομάδα Μεραρχιών Μακεδονίας. Τμήματά μας εισήλθον Θεσσαλονίκη σήμερον 3ην μετά μεσημβρίαν. Λαός Θεσσαλονίκης έξαλλος από ενθουσιασμόν διατρέχει οδούς πόλεως εναγκαλιζόμενος αντάρτες. Εργοστάσια ηλεκτροφωτισμού και μύλος Αλλατίνι κατόπιν επεμβάσεως ΕΛΑΣ διασώθηκαν. Εστία εθνοπροδοτών ΧΑΝ παρέδωσε βαρύν οπλισμόν. Θα αναγκαστεί εις παράδοσιν. Τμήματά μας προσανατολίζονται προς δυτικόν τμήμα πόλεως για χτυπήματα… Παρόν τηλεγράφημα παρακαλώ δοθεί ΠΓ του ΚΚΕ. Αναμένω. Μάρκος 30.10.44».

68 χρόνια μετά το Δημοτικό Συμβούλιο Θεσσαλονίκης, που γιορτάζει «την ενσωμάτωσή της στον εθνικό κορμό» (Γ. Μπουτάρης), οφείλει να σεβαστεί την ιστορική αλήθεια και να τιμήσει τους σωτήρες-απελευθερωτές της Θεσσαλονίκης:

α) Αποδίδοντας σε δρόμους της τα ονόματα του Μάρκου Βαφειάδη, του Ευριπίδη Μπακιρτζή και του αντιστασιακού μητροπολίτη Κοζάνης Ιωακείμ, που διαπραγματεύθηκε την αποχώρηση των ναζιστικών στρατευμάτων χωρίς άσκοπες καταστροφές και απώλειες

β) Απαλείφοντας από δρόμους της πόλης τα ονόματα:

* Του διορισμένου από τη δικτατορία της 4ης Αυγούστου κατοχικού «δημάρχου» Κωνσταντίνου Μερκουρίου, ο οποίος μαζί με τον μητροπολίτη Γεννάδιο, τον καθηγητή Π. Βιζουκίδη και τον στρατιωτικό διοικητή Ραγκαβή παρέδωσαν τα κλειδιά της πόλης στα ναζιστικά στρατεύματα. Τη δε επομένη της κατάληψης της πόλης, 10/4/1941, με προκήρυξή του ο Μερκουρίου κάλεσε τον λαό της Θεσσαλονίκης να καθίσει στα αβγά του ως «υπέρτατον πατριωτικόν καθήκον», αφού «ο στρατός της Γερμανίας από της πρώτης στιγμής της εισόδου του εις την πόλιν ετήρησεν έναντι ημών στάσιν γενναιόφρονα και ιπποτικήν» και «ουδέν έχει να φοβηθή τιθέμενος υπό την προστασίαν ενός έθνους γενναίου και ευγενούς. Η τιμή του, η ζωή του και η περιουσία του θα είναι πλήρως εξησφαλισμένη»(!) Τον Δεκέμβριο του 1942 έβαλε συνεργεία του δήμου να ισοπεδώσουν το εβραϊκό νεκροταφείο, να ξηλώσουν τις ταφόπλακες και να τις χρησιμοποιήσουν για... κράσπεδα πεζοδρομίων(!)

* Του συνταγματάρχη - κατοχικού Γενικού Επιθεωρητή Νομαρχιών Μακεδονίας και Φρούραρχου Θεσσαλονίκης Αθανάσιου Χρυσοχόου, που είχε οχυρωθεί με τους ταγματασφαλίτες στο κτήριο της ΧΑΝΘ, υποστηρικτή των Ταγμάτων Ασφαλείας, μάρτυρα υπεράσπισης του αρχιεγκληματία Μαξ Μέρτεν.

Τα ονόματά τους έδωσε σε δρόμους της πόλης το χουντικό Δημοτικό Συμβούλιο Θεσσαλονίκης (29-1-1971).

* Του επίσης κατοχικού «δημάρχου» Γεωργίου Σερεμέτη, που στις 26 Μαρτίου 1943 -μία βδομάδα μετά την πρώτη αποστολή 2.400 συμπολιτών μας στα κρεματόρια του Άουσβιτς- εισηγήθηκε στο Δ.Σ. «την μετονομασίαν των οδών της πόλεως των φερουσών ισραηλιτικά ονόματα». Το Δημοτικό Συμβούλιο Θεσσαλονίκης οφείλει να καταργήσει στην προσεχή του συνεδρίαση (29-10-2012) την κατάπτυστη αυτή απόφαση, ως στοιχειώδη ένδειξη σεβασμού στους συμπολίτες μας μάρτυρες του Ολοκαυτώματος.

Απέναντι στις σαρακοφαγωμένες «αλήθειες» και τις επινοημένες παραδόσεις της «εθνικώς ορθής δημόσιας ιστορίας», η δημοτική κίνηση «Θεσσαλονίκη-ανοιχτή πόλη» -ανήμερα της απελευθέρωσης της πόλης από τους Ναζί και τους δωσίλογους ταγματαλήτες- θα μετονομάσει συμβολικά την οδό Κ. Μερκουρίου σε οδό «30ης Οκτωβρίου 1944», γωνία Μερκουρίου και Β. Όλγας, στη 1.30μ.μ. Γιατί, επιπλέον, αυτή η πόλη είχε το ιστορικό προνόμιο να ιδρύσει στις 15 Μαΐου 1941 την πρώτη σε ολόκληρη την κατεχόμενη Ευρώπη αντιστασιακή οργάνωση, την «Ελευθερία».

Οι σημειώσεις με έντονη γραμματοσειρά παρατίθενται ακριβώς όπως στο αρχικό κείμενο. 

Θεσσαλονίκη Ι

Γουστάρω τρελά τη Σαλονίκη. Έχω περάσει πολύ καλά, είτε όταν έμεινα ως έφηβος τίγκα στο καβλόσπυρο στην τριήμερη εκδρομή του σχολείου στα τέλη των nineties, είτε ως φαντάρος με απαράδεκτο κοντοκουρεμένο μαλλί και προβλεπόμενη φαβορίτα στην εικοσαήμερη εκπαίδευσή μου –αγνοώ ακόμα σε ποιο αντικείμενο- πριν τέσσερα και κάτι χρόνια είτε τώρα που είμαι στο τρένο και γυρνάω από ένα βιαστικό αλλά πανέμορφο τριήμερο. Είναι το ένα πέμπτο –και αν- από τη Μεγάλο Χωριό και έχει τριπλάσιους ωραίους, φαρδείς δρόμους. Έχει ωραία πάρκα, ακόμη πιο ωραία πιτόγυρα αλλά βασικά έχει θάλασσα. Βρώμικη και θολή, αλλά θάλασσα. Θάλασσα με λογής-λογής βαπόρια, από γραφικά ιστιοφόρα μιμούμενα αυτό του Τζακ Σπάροου για ξελιγωμένους τουρίστες μέχρι τάνκερ ερχόμενα από του διαόλου τη μάνα, που αράζουν στην αγκαλιά του Θερμαϊκού μέχρι να κάλμάρει η θάλασσα. Και όποιον τόπο βρέχει η θάλασσα, όπου δένουν τα βαπόρια κατεβαίνουν και άνθρωποι διάφοροι, με ιδέες διάφορες, με θρησκείες, γλώσσες, κουζίνες  και φορεσιές διάφορες. Σλάβοι, Μικρασιάτες, χριστιανοί, μουσουλμάνοι και –κυρίως- Εβραίοι έδωσαν στην πόλη και πήραν από αυτή πολλά. Η ίδια εικόνα, τα ίδια βαπόρια, με γοητεύουν και στη μικρή λακωνική Νεάπολη. Αλλά η Θεσσαλονίκη δεν είναι χωριό, είναι πόλη. Είναι πόλις κι εγώ αγαπώ τον αστικό πολιτισμό. Και όπως πολύ ωραία το διατύπωσε ο Σαββόπουλος προ ημερών σε συνέντευξή του, ήταν ανέκαθεν πόλις, γεννήθηκε, μεγάλωσε και γαλουχήθηκε ως τέτοια. Και συνέχισε θυμίζοντας ότι δεν έχουν περάσει και πολλά χρόνια που στο Μεγάλο Χωριό πρόβατα έβοσκαν ανάμεσα σε χορταριασμένους, ξεμπασκωμένους και κατά γης πεσμένους κίονες. Πώς να του δώσεις άδικο;

Μπορώ να ευχηθώ κάτι, αν και νότιος από την άλλη άκρη της Ελλάδας; Να ξαναβρεί τη ζωντάνια της και το νεύρο της. Να τους αγκαλιάσει όλους. Να αφήσει οριστικά πίσω την αχαλίνωτη μαλακία και γραφικότητα της εποχής Ψωμιάδη. Να μην υποκύψει στην παραλυτική ουδετερότητα της εποχής Μπουτάρη και στον κουτσό σωβινισμό του Άνθιμου και να σεβαστεί την ιστορία της. Γιατί οι πόλεις δεν αξίζει να είναι ωραίες μόνο για τα καρτ ποστάλ. Αξίζει να είναι ωραίες για να τις ζουν οι άνθρωποι. 

Fingers Crossed

Δεν αργεί η ώρα που θα έχεις τα ίδια προβλήματα. Θα πληρώνεις και το κωλόχαρτο στο νοσοκομείο, αν και όταν αυτό βρίσκεται, θα πληρώνεις τοις μετρητοίς για τη χημειοθεραπεία σου, τα εμβόλια του παιδιού σου και των γέρων σου, τα τακτικά χειρουργεία, τα επείγοντα χειρουργεία, τη γέννα της γυναίκας σου, το αντιαιμοπεταλιακό το δικό σου, την πενικιλλίνη της εγγόνας σου. Και τότε θα γυρνας όχι πολύ πίσω στο χρόνο και θα σκέφτεσαι ότι μάλλον κακώς με έβριζες σκαιότατα στα επείγοντα επειδή σε καθυστερούσα για να εξετάσω το πρεζάκι με τη μικροβιαιμία ή τον πακιστανό με τη φυματίωση. Ότι μάλλον κακώς φώναζες προκλητικά "ε, ρε Χρυσή Αυγή που σας χρειάζεται" για να κλάσουμε μέντες. Θα τα βάζεις με το μαλάκα τον εαυτό σου γιατί αν είχες δείξει κατανόηση για εκείνους τότε, πιθανόν να μη σε ισοπέδωναν κι εσένα τώρα.
Πάτα το κουμπάκι και διάβασε τους υπότιτλους. Γιατί σε λίγο θα είσαι στην ίδια μοίρα. Αν δεν είσαι ήδη.

Λίστα κι άστα

Διαβάζοντας από την όμορφη, αν κι ελαφρώς ληθαργική, Θεσσαλονίκη την περίφημη λίστα -ή φερόμενη ως τέτοια- Λαγκάρντ στο έκτακτο HotDoc του Κώστα Βαξεβάνη και συητώντας με τους εδώ καλούς φίλους που μας φιλοξενούν, έχω να καταθέσω τα εξής ταπεινά και αφελή ερωτήματα:

1. Τι επάγγελμα είναι ακριβώς η housewife, εκτός από κάποιες τσιμπουκλούδες στη γνωστή τηλεοπτική σειρά; Κι ερωτώ διότι η πλειοψηφία των καταγραφών της λίστας επαγγέλονται αυτό ακριβώς.

2. Την αυτή απορία έχω και για το άλλο περιώνυμο επάγγελμα, αυτό της femme au foyer.

3. Πού ακριβώς και υπό ποιες προϋποθέσεις μπορώ να σπουδάσω αυτά τα άκρως επικερδή επαγγέλματα;

4. Όλοι αυτοί οι λέβέντες και όλες αυτές οι κόρες που φέρουν την ιδιότητα "etudiant" ή "student" ποιες σπουδές διάλεξαν ώστε να έχουν και κωδικό στην HSBC;

5. O SAKOULAS (PUBLISHER) είναι αυτός που έχει πάρει εργολαβία τα συγγράματα της Νομικής και κατοικοεδρεύει Ασκληπιού και Σόλωνος γωνία;

6. Ο TRAGKAS GEORGE (EDITOR) είναι ο αγαπημένος μου Γιώργος Τράγκας, ο πλέον αντιμνημονιακός Έλλην αυτή τη στιγμή στον πλανήτη;

7. Πόσο καλά πηγαίνει το Χρηματιστήριο Αξιών Αθηνών ώστε ένας χρηματιστής να καταθέτει τρία πακέτα των 25 (ολογράφως εικοσιπέντε) εκατομμυρίων γιούρο στο λαγαριασμό του στην Ελβετία;

8. Πόσο καριόλης είναι ο Γιώργος Βουλγαράκης και πόσο κάργια η σύζυγος αυτού κυρία Πελέκη, που τάχαμου δεν έχουν ιδέα για την ιδιοκτησίας τους εξωχώρια ή υπεράκτια ή όπως στον πούτσο λέγονται οι offshore εταιρία DELLOGO με έδρα τη Λιβερία;

9. Για πόσο θα υπάρχουν μόλις μια-δυο περήφανες εξαιρέσεις στη δημοσιογραφία;

10. Πόσο τυχερή είναι η μπέμπα των οικοδεσποτών μας που δεν καταλαβαίνει τίποτε από αυτά όσο μασουλάει τη σαλιάρα της;

11. Πού είναι ο Βάγκνερ, πού ειν' ο Πουτσίνι;

Κάθε βοήθεια ευπρόσδεκτη. Ευχαριστώ.

Ο βασιλιάς των ηλιθίων

Πρέπει να ήταν ωραία στο Hyde Park του Λονδίνου στα μισά του Ιούλη. Τα τσιμέντα δε θα είχαν πυρώσει όπως συνέβαινε -μπορώ να το διαβεβαιώσω- στη λατρευτή Αθήνα τις ίδιες αποφράδες ημέρες και τα κουνούπια δε θα εφορμούσαν ηρωικώ τω τρόπω σε σχηματισμό στούκας ανθιστάμενα σε ταμπλέτες, φιδάκια, παλάμες και χριστοκάντηλα. Εκείνο το πολύ ωραίο -ή λιγότερο ωραίο- σαββατιάτικο βράδυ κι εκείνο το φημισμένο λονδρέζικο πάρκο διάλεξε ο κύριος Μπρους Σπρίνγκστιν και το συγκρότημά του για την καλοκαιρινή του συναυλία στο μεγάλο νησί. Η E Street Band και το Αφεντικό έπαιζαν ήδη για περίπου τρεις ώρες (ναι, τρεις ώρες, τρεις ολόκληρες ώρες μουσικής παιγμένης από καλούς μουσικούς για να ψυχαγωγηθούν αυθεντικοί old school ρόκερς, τυχαίοι περαστικοί, γιαπωνέζοι τουρίστες, χαζομπαμπάδες με παιδάκια στους ώμους, μαύροι, άσπροι, πλουμιστοί και κίτρινοι, όχι σκάρτη μιάμιση ωρίτσα αρπαχτή για να ανοιγοκλείνουν το στόμα τους αγνοώντας τους στίχους σαν κωμικοτραγικό καραόκε οι χι Ρέμοι και οι ψι Δάντηδες κύριε Κιέντις), από τη σκηνή πέρασαν διάφοροι νοματαίοι μεταξύ των οποίων και ο αγαπημένος του ιστολογίου Τομ Μορέλο όταν ο Σπρίνγκστιν έκανε πραγματικότητα το όνειρο αρκετών φιλόμουσων, καλώντας προς σύμπραξη επί σκηνής τον Πολ Μακάρτνι. Το συγκρότημα ξεκίνησε συνοδεύοντας τον ιστορικό βαψομαλλιά στο "Twist And Shout" και συνέχισαν με το "I Saw Her Standing There". Για την ακρίβεια αυτό σκόπευε να κάνει καθώς όλοι υπολόγιζαν χωρίς τον ξενοδόχο. Το συμβόλαιο της μίσθωσης του χώρου προέβλεπε ρητά ότι η συναυλία θα είχε ολοκληρωθεί στις δέκα και τέταρτο και η ώρα ήταν ήδη δέκα και σαράντα. My goodness! Sweet lord! Η αστυνομία έκλεισε το μικρόφωνο του Σπρίνγκστιν στεγνά, η σεμνή τελετή έλαβε ένα τέλος που σίγουρα δεν της άξιζε και ο μπάτσος που έφερε εις πέρας το τιτάνιο αυτό έργο επιβολής του νόμου και της τάξης κατεβάζοντας το διακόπτη θα έχει να το λέει και στα δισέγγονά του. O Van Zandt, κιθαρίστας της E Street Band, εξανέστη και άρχισε να λέει αλήθειες τις οποίες κατόπιν ανακάλεσε αποδεικνύοντας ελάχιστη ροκ αξιοπρέπεια. Ποιες ήταν αυτές οι αλήθειες; Ανάμεσα στα άλλα ότι η Βρετανία είναι ένα αστυνομικό κράτος, κάτι που δε θέλει και πολύ κόπο για να στοιχειοθετηθεί δεδομένου ότι σε κάθε δρόμο υπάρχουν και καμιά εικοσαριά κάμερες, μετανάστες πυροβολούνται εν ψυχρώ από την αστυνομία και εκδηλώσεις τέτοιας πολιτισμικής βαρύτητας διακόπτονται βιαίως παρουσία χιλιάδων πολιτών με προσχηματικές δικαιολογίες περί μη τήρησης του συμβολαίου και σεβασμού της κοινής ησυχίας. Κοινή ησυχία Σάββατο βράδυ, στη μέση του πάρκου, ώρα δέκα και μισή; Ούτε στο χωριό μου με τον πιο έξαλλο και τρελιάρη γείτονα να είναι ενενήντα δύο Μαΐων! Τι μένει δηλαδή εκτός από την απαγόρευση της κυκλοφορίας, γαμώ τον Παϊσιο μου μέσα; 

Αν κάπου εδώ σας μύρισε κάτι, είναι που τοποθετείται επί του θέματος σαν δυσώδης καυτερή πορδή, όπως συνηθίζει άλλωστε, ο κύριος Πάσχος Μανδραβέλης. Δημοσιεύει -κλίνεται κατά το αφοδεύει- στην προστάτιδα κι εγγυήτρια δύναμη της τάξης και της εύρυθμης λειτουργίας θεσμών και κράτους Καθημερινή ένα γραφικό κείμενο με τίτλο "Ο πολιτισμός της κοινής ησυχίας", όπου κυρίως επικεντρώνεται στην απουσία αντιδράσεων από το κοινό σε αυτό που ο ίδιος θεωρεί σεβασμό στους νόμους κι εγώ πολιτισμική εκτροπή και φροντίζει να το διανθίσει με τις μόνιμες και αναπαραγόμενες με ψυχαναγκαστική ακρίβεια επιθέσεις εναντίον συνδικάτων που -προφανώς παρανομώντας- θα έσπευδαν να ανεβάσουν τους διακόπτες που κατέβασε το κράτος καταστολής και θα επέτρεπαν στον Μπρους και στον Πολ να ολοκληρώσουν το κακούργημα του να ροκάρουν και εναντίον κινημάτων λοιδορώντας συνθήματά τους πιο επίκαιρα από ποτέ. Όχι Πάσχο Μανδραβέλη. Όσο και αν το θέλεις, η Χούντα δεν τελείωσε το '73. Προελαύνει με σένα συνοδοιπόρο αφήνοντας πίσω στρατιές δυστυχίας και καμένη από την αδικία γη. Αλλά εσένα και των ομοίων σου δε σου φτάνει αυτό. Δε θες να τραγουδάμε, δε θες να πηδάμε, δε θες να χορεύουμε, δε θες να ξενυχτάμε, δε θες να βρισκόμαστε γιατί μας φοβάσαι. Μας φοβάσαι ακόμα κι έτσι και μας φθονείς με μάτια άδεια. Τι κρίμα και τι ντροπή για τα μάτια σου να είναι άδεια. Εγώ εδώ ενώπιον αυτών που διαβάζουν αυτές τις γραμμές λοιπόν, σε καταριέμαι. Σε καταριέμαι να έχεις άτακτο ύπνο και να σε ξυπνούν φωνές από καρναβάλια και γιορτές καταραμένων, απελπισμένων και φαντασμάτων που θα σου τραγουδάνε χορεύοντας μέσα στο ιδρωμένο σου αυτί "no home, no job, no peace, no rest". 

Η χρήση στο κείμενο στίχων από το "Πάρτυ στον 13ο Όροφο" από τις Τρύπες έγινε απολύτως εσκεμμένα.           

Ο Ευστάθιος -και μόνο- ξέρει

Έμεινες χωρίς δουλειά πέντε χρόνια πριν συνταξιοδοτηθείς; Ξέρεις ότι τα ένσημα που σου μένουν δεν θα τα μαζέψεις ούτε σε εκατόν πενήντα χρόνια; Σε πνίγουν τα δάνεια; Σε παίρνουν οι φοροεισπρακτικές εταιρίες τηλέφωνο πιο συχνά από τη γυναίκα σου ή τη γκόμενά σου; Το παιδί σου λιποθύμησε στο σχολείο γιατί δεν έχεις να το ταΐσεις ούτε πλιγούρι; Δεν τολμάς να αρρωστήσεις ούτε από κοινό κρυολόγημα καθώς το ασφαλιστικό σου ταμείο δεν καλύπτει ούτε τα χαρτομάντιλα; Νιώθεις την απελπισία να σε αρπάζει από τα γκρίζα σου μαλλιά και να χτυπάει το ταλαίπωρο κεφάλι σου στα τσιμέντα; Σε πλημμυρίζει η οργή αλλά, επειδή δεν έχεις πουθενά να ξεσπάσεις την αφήνεις να σε δηλητηριάζει και να σε σαπίζει; Άνθρωπος είμαι -λες- κι έσπασα. Έπαιξα με αντίπαλο που είχε σημαδεμένα τα χαρτιά και έχασα. Κι επειδή ο χαμένος τα παίρνει όλα μόνο στις ταινίες, εσύ παίρνεις σχοινί, τσεκάρεις τον παλιομοδίτικο πολυέλαιο με τον ενσωματωμένο ανεμιστήρα για να βεβαιωθείς ότι αντέχει το μίζερο κορμί σου, τραβάς μια καρέκλα από την τραπεζαρία, πλακώνεις το αποχαιρετιστήριο γράμμα με το διαφημιστικό τασάκι μέσα στο οποίο κείτεται μισοκαπνισμένο το τελευταίο σου τσιγάρο σκεπτόμενος ότι θα μπορούσε να είναι και λιγότερο κοινότοπο και ετοιμάζεσαι για το απονενοημένο σου διάβημα. Σκέφτεσαι, χωρίς να αλλάζει κάτι με αυτό ότι δεν είσαι ο πρώτος, ούτε θα είσαι ο τελευταίος. Ανεβαίνεις στην καρέκλα χωρίς να αγχώνεσαι για τους λεκέδες που θα αφήσουν τα παπούτσια σου στο παλιομοδίτικό της ύφασμα, τραμπαλίζεσαι και...

Όπα, μπάστα. Τι πας να κάνεις; Την εκκλησία τη ρώτησες; Το ξέρεις ότι σύμφωνα με τον πάντα έγκυρο άγιο Νεκτάριο Πενταπόλεως, για να προβείς σε κάτι τέτοιο είσαι είτε άθεος, είτε ολιγόπιστος, είτε συναισθηματικά ασταθής και αδύναμος; Το γνωρίζεις παραδόπιστε ότι η αυτοκτονία "αποτελεί βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος, η οποία δε συγχωρείται, χωρίζει τον άνθρωπο από τον Θεό και τον κολάζει αιώνια"; Το γνωρίζεις ότι στεναχωρείς τον κήρυκα αυτών των σπουδαίων λόγων, τον δέσποτα Μονεμβασίας και Σπάρτης Ευστάθιο; Αφού βρε μικρόνου, βρε Μαμωνά ο άγιος πατέρας έχει τη λύση. Εσύ τι πας και κρεμιέσαι από τους πολυελαίους σαν το τσίρκο του Ήλιου; "Μόνο με προσευχή, μετάνοια, εξομολόγηση και τακτικό εκκλησιασμό και πάντα αναφωνώντας, όπως ο δίκαιος Ιώβ, «είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον»  και, όπως ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, «Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν», αυτό που βλέπει κανείς στο παρόν ως ανυπέρβλητο εμπόδιο μπορεί να γίνει το εισιτήριο της σωτηρίας του στο μέλλον". Κατέβα βρε Σατανά από την καρέκλα, νήστεψε το κρέας και το λάδι, τράβα στην εκκλησία να λάβεις την ευλογία του κάθε χρυσαυγιότατου και μετά έξω ντέρτια και καημοί!  

Έχοντας ζήσει τόσα χρόνια στο θεοκρατικό καθεστώς που έχει εγκαθιδρύσει ο Ευστάθιος στη Λακωνία, κανονικά δεν θα έπρεπε να εκπλήσσομαι από μια τέτοια δήλωση. Όπως και να 'ναι όμως, προκαλεί -ιερό- δέος η διάσταση ανάμεσα στην Εκκλησία και στην πραγματικότητα. Ίσως τελικά αυτή να είναι η απόδειξη που όλοι ψάχνουν σχετικά με την ύπαρξη ή μη παράλληλων συμπάντων. 

Ιδιώνυμο οι χριστοπαναγίες

Διαβάζω και καραφλιάζω. Συνέλαβαν -λέει- ένα τυπάκι επειδή είχε λογαριασμό στο twitter και τιτίβιζε με το πραγματικά απίστευτης έμπνευσης όνομα "Γέρων Παστίτσιος", παραποιώντας το όνομα του αγαπημένου των Λιακοπουλοκασιδιαροκαρατζαφέρηδων, το γητευτή των ερπετών της Ουρανούπολης -δεν το λέω εγώ, το έλεγε ο καθηγητής μου στο σχολείο ότι τάχα μου του απαντούσαν καταφατικά  μέχρι και οι σαύρες όταν τις ρωτούσε αν υπάρχει θεός- γέροντα Παϊσιο. Την καταγγελία έκαναν -λέει- οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι, βλέπε χρυσαυγίτες, παπαδαριό, σύλλογοι κυριών, ενώσεις καντηλαναφτών, απανταχού της γης σύνδεσμοι ορθοδόξων πρεσβυτέρων και νεοκόρων, στολιστές επιταφίων, εξορκιστές, παπαροκάδες, ο Στέλιος Παπαθεμελής με την Ελενίτσα τη Λουκά, η ΚΓΤΑΠΡΤSCΑΤΜ (Κίνηση Για Την Απαγόρευση Προβολής Ρεπορτάζ Του Star Channel Από Τη Μύκονο) και λοιποί φορείς διαφωτισμού της χώρας χωρίς να ξεχνώ βέβαια τους απλούς, ανώνυμους πολίτες αυτής της χώρας οι οποίοι πάντα εξεγείρονται πρώτοι και καλύτεροι.

Πραγματικά αδυνατώ να ασχοληθώ με την είδηση. Όχι επειδή είναι  γελοία, κάθε άλλο. Είναι απολύτως σοβαρή και με ενοχλεί τόσο που αποστρέφω των ομματιών από δαύτη. Θα επικεντρώσω μόνο στη βροχή σχολίων που ακολούθησαν τη σύλληψη του Παστίτσιου, με κορυφαία αυτά που ακολουθούν: 

@nikitas_m: Ιδιώνυμο οι Χριστοπαναγίες #freeGeronPastitsios

@missteaque1: Έλεγα να φτιάξω σήμερα μουσακά, αλλά φοβάμαι ότι είναι ο επόμενος στη λίστα των συλλήψεων #freegeronpastitsios