Χιλιάρα μηχανή και Γιάνης με ένα νι

Η επομένη του δημοψηφίσματος βρήκε από νωρίς τη θέση του υπουργού Οικονομικών να χηρεύει. Ο Γιάνης Βαρουφάκης υπογράφει τη ληξιαρχική πράξη ενός από καιρού προδιαγεγραμμένου πολιτικού θανάτου και συγκεκριμένα του δικού του, τιτιβίζοντας στο αγαπημένο του κοινωνικό μέσο δικτύωσης ένα ξεγυρισμένο "Minister no more" και αφήνει εμένα τον παλιοροκά να τον φαντασιώνομαι να οργώνει το παλκο και να τραγουδάει το "Fool (for your loving) no more" στη θέση του Coverdale. Ένα παλκο που συνδυάζει πολιτική, θεωρία των παιγνίων, θεωρία γενικότερα  και life style φωτογραφήσεων στον Αργοσαρωνικό, σε αναλογίες εκρηκτικές για να τις διαχειριστεί ακόμη και ο ίδιος. Αποκρούω κάθε σκέψη να τον χρίσω Ιωάννη Βαπτιστή στο μύθο μιας κακογουστης προτεσταντικής Σαλώμης -πολύ φτηνό και νεοδημοκρατικό για τα γούστα μου και υποψιάζομαι και τα δικά του- και τον φαντάζομαι να κατεβαίνει αυτοβούλως από την πίστα, όταν καταλαβαίνει ότι το κοινό και οι αδηφάγοι κριτικοί ασχολούνται περισσότερο με το show παρά με τη μουσική που παίζει αυτός και η μπάντα του, χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι η μπάντα όργωνε κιόλας. Με στεναχωρεί βέβαια το γεγονός ότι η διαπραγματευτική ομάδα χάνει με αυτή την εξέλιξη το πλέον ισχυρό της ατού. Αλλά για σταθείτε, ήταν πραγματικά έτσι;

Ο Γολγοθάς

Είναι γνωστό εδώ και μήνες ότι ο Γιάνης της καρδιάς μου είναι από διαπραγματευτικής άποψης καμμένο χαρτί, κατάσταση μη αναστρέψιμη από τη στιγμή που η επιχειρηματολογία του ευρωϊερατείου (1) έχει διολισθήσει στο επίπεδο του "δεν μιλάμε εμείς με αυτόν". Οι λόγοι για αυτή τη στάση είναι κατά τη γνώμη μου αρκετά προφανείς και θα τους παραθέσω αναλυτικότερα στη συνέχεια του κειμένου, στη λεγόμενη από τούδε και στο εξής Ενότητα της Αποθέωσης του Cool. Ήταν όμως ο ήρωας άμοιρος ευθυνών αυτό το εξάμηνο του κακού χαμού; Η απάντηση για μένα είναι κατηγορηματικά όχι καθώς ο λόγος και οι προτεραιότητές του απείχαν από αυτές των (θ)εσμών όσο η ερμηνεία του Kanye West στο Bohemian Rhapsody από την αυθεντική, μη σας πω και από αυτή του Robbie Williams. Έτη φωτός. Ο Βαρουφάκης φταίει γιατί αφενός προσέγγισε το ελληνικό ζήτημα με αυστηρά ακαδημαϊκό τρόπο και αφετέρου γιατί δεν ήταν στη Σπάρτη όταν ο κολλητός μου ο Νικόλας δίδασκε το μεγαλειώδες "μη θέτεις λογικά ερωτήματα (σε παράλογους ανθρώπους)". Όσο αφορά την ακαδημαϊκή προσέγγιση, ο Βαρούφας κατέθεσε προτάσεις σαν να απαντούσε σε διαγώνισμα μεταπτυχιακών φοιτητών στη μακροοικονομία με θέμα "η ελληνική οικονομία χειμάζεται από απώλεια 25% του ΑΕΠ, έχει 27% ανεργία και χρέος κοντά στο 180% του ΑΕΠ, προτείνετε μια βιώσιμη λύση". Θα αναφερθώ σε δύο από τις λύσεις που έριξε στο τραπέζι. Το πρωτο βατερλό του λεγόταν "ομόλογα εις το διηνεκές" (perpetual bonds), το οποίο ανεξαρτήτως του πραγματικού νοήματός του μεταφράστηκε από την Ελβετική Φρουρά των κατευθυνόμενων από το Βερολίνο ΜΜΕ ως απόδειξη αφερεγγυότητας. Ήταν όντως έτσι; Ο Βαρουφάκης τους είπε περίπου το εξής, μάγκες να σας τα πληρώνουμε λίγα-λίγα, γιατί αν ψοφήσουμε δεν θα έχετε λαμβάνειν ούτε από τα κόλυβα. Λάθος; Σε πρώτη ανάγνωση όχι. Με ξαναρωτάω και ξαναρωτώ και τον Βαρούφα με το θάρρος που έχει κανείς με τους δικούς του ανθρώπους, λάθος; Ναι, φυσικά. Υπό αυτές τις συνθήκες, ο ήρωας όφειλε να ξέρει ότι τέτοια πρόταση ήταν αδύνατο να γίνει δεκτή από τους λύκους. Βατερλό δεύτερο, η δημιουργική ασάφεια, μέσω της οποίας η ελληνική πλευρά στην ουσία ζητούσε περιθώρια real time αναπροσδιορισμού στόχων ανάλογα με την πορεία των εσόδων και εξόδων. Υπάρχει κάποιο προφανές λάθος στη θεώρηση των πραγμάτων; Για μένα όχι, τι φταίει ο Βαρουφάκης αν οι συνομιλητές του, είτε τζιχαντιστές υπεράσπισης των τραπεζών είτε πλαστογράφοι πτυχίων τοποθετημένοι στα ύπατα αξιώματα μόνο και μόνο για να φέρουν εις πέρας τη βρώμικη δουλειά δεν ήξεραν ή δεν ήθελαν να ξέρουν τίποτε σχετικά με τις προτάσεις του; Βάζω το κεφάλι μου σε έναν κουβά με παγάκια και ξαναρωτάω, λάθος; Τεράστιο. Η μετάφραση από τον Πορτοσάλτε και τον Μπογδάνο αμείλικτη καθώς εξίσωνε την πρόταση με προϊόν ενός διαταραγμένου και ασόβαρου εγκεφάλου και ειρωνεία απέναντι στους (θ)εσμούς. Τι έπρεπε να κάνει ο Βαρούφας, να υποβιβάσει τη συλλογιστική του στο έσχατο τεχνοκρατικό και ελάχιστα πολιτικό επίπεδο που απαιτούσαν οι περιστάσεις; Σαφώς και όχι, κανείς δεν θα το ήθελε και φαντάζομαι πρώτος ο ίδιος. Με πόνο καρδιάς λέω ότι μάλλον δε θα έπρεπε να είναι σε αυτό το πόστο, ώστε να μην αναγκάζεται να υπομένει τις γνωστές εξευτελιστικές και εκδικητικές συμπεριφορές των ομολόγων του, χωρίς μάλιστα να είναι σε θέση να καταφέρει απτά αποτελέσματα. Τι μένει όμως τελικά από την περίοδο του Γιάνη με ένα νι;

Η Αποθέωση του Cool που σας έλεγα

Μετά από ένα τέτοιο σερί λαθών στην πιο κρίσιμη περίοδο της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας (2) θα αναρωτιέται κανείς τι το θετικό έχει μείνει από τον Γιάνη Βαρουφάκη. Ξέρω ότι απελπίζεσαι φιλελεύθερε hater, αλλά δυστυχώς για σένα η παρακαταθήκη που αφήνει είναι ογκώδης και σημαντική. Και πραγματικά εύχομαι -αν και δεν το συνηθίζω- να μην είναι η μόνη. 

Βαρουφάκειος άθλος πρώτος. Έχει το προνόμιο να είναι ο μόνος Ελληνας υπουργός Οικονομικών που δεν έφαγε κυριολεκτικά και μεταφορικά σφαλιάρες εξευτελισμού από το ευρωϊερατείο ενώπιον του αμείλικτου τηλεοπτικού φακού. Ούτε σφαλιαρίτσες, ούτε ντοσιέ στο κεφάλι, ούτε τίποτα. Τον προστάτεψε η αλαζονεία του (την οποία εκτιμώ απεριόριστα γιατί δεν είναι κενή περιεχομένου), η θεωρητική του κατάρτιση και ο κοσμοπολιτισμός του. Τον προστάτεψε το class, αυτό που τόσο λοιδωρήθηκε με αποκορύφωμα την άρνησή του να υποκύψει στην απαίτηση δημοσιογράφου να σταθεί στην ουρά του ΑΤΜ για να αντιληφθεί τις δυσκολίες του Έλληνα συνταξιούχου. Λαϊκισμός του αισχίστου είδους, κυριολεκτικά από τα πανέρια. Αυτό που θα μείνει δεν είναι η άρνηση να στηθεί στην ουρά κατ' απαίτηση του Megaλου καναλιού, αλλά το "Troika is over"(3) και η απόσυρσή του από τη διαπραγμάτευση όταν άλλα του έλεγαν στις έντεκα και άλλα του έδιναν να υπογράψει. Έχει κανείς αμφιβολία ότι οποιοσδήποτε από τους προκατόχους του θα είχε υπογράψει; Απολαύστε τον εδώ σε μυθική εμφάνιση επιπέδου Led Zeppelin στο Earl's Court και σε περιβάλλον που οποιοσδήποτε άλλος θα είχε μπήξει τα κλάμματα και ίσως κάποιοι συμφωνήσετε. Δεν πειστήκατε; Πάρτε και μια σύγκριση με Χρύσανθο "τηρήστε τους κανόνες" Λαζαρίδη μήπως και αλλάξετε γνώμη. Τα υπόλοιπα είναι για εγκεφάλους επιπέδου αμοιβάδας ή Τζήμερου. 

Βαρουφάκειος άθλος δεύτερος. Η πλήρης αδιαφορία για το κατεστημένο αλά νεκροθάφτη image, την ταύτιση του καθωσπρεπισμού με τη σοβαρότητα, όλα αυτά τα στερεότυπα τα οποία δεν είχα αντιληφθεί πόσο δηλητηριάζουν το -έτσι και αλλιώς σαθρότατο αφού βασίζεται αποκλειστικά σε ποσοστά- ευρωπαϊκό οικοδόμημα καθώς αποδείχτηκε ότι το ίδιο συντηρητικά με τα κοστούμια είναι και τα μυαλά. Θες η παλαιική στρογγυλοφάναρη μηχανή; Θες τα κουλούρια στην Καραγιώργη Σερβίας; Θες οι ποτάρες του στη Μαβίλη; Εγώ τον ένιωθα δικό μου άνθρωπο, και προτιμώ να υπερασπίζεται αυτός τα δίκια μου από τον ατσαλάκωτο Γιάννη Στουρνάρα. Ο Βαρούφας θα έρχεται πάντα να επιβεβαιώνει τη ρήση μιας πολύ αγαπημένης μου καθηγήτριας αγγλικών στο σχολείο, που έλεγε "φορέστε ότι θέλετε, αρκει να είστε καθαροί". Και ο Γιάνης ήταν καθαρός, με όλες τις σημασίες που μπορεί να πάρει η λέξη. 

Βαρουφάκειος άθλος τρίτος. Το απόλυτο, σχεδόν βάναυσο για το επίπεδο του μέσου Έλληνα αισθητικό upgrade στο δημόσιο λόγο. Θα μπορούσα να αναφερθώ σε διάφορα, με πλέον πρόσφατο την επίθεσή του στα "τοξικά ΜΜΕ", θα επιλέξω όμως δύο. Το ένα είναι η πλέον ποιητική επιστολή παραίτησης που περιλαμβάνει τη μυθική φράση "And I shall wear the creditors’ loathing with pride". Το δεύτερο είναι όταν σε συνέντευξη ξεκίνησε την απάντησή του λέγοντας "πιστεύω στη σχολή των Monty Python". Συνέλληνα, άνθρωπος που πιστεύει σε αυτή τη σχολή και όχι στη σχολή των παιδιών του Σικάγο, είναι ένας καλός άνθρωπος. 

Βαρουφάκειος άθλος τέταρτος και μακράν πιο σημαντικός όλων. Ο Βαρούφας χρησιμοποίησε όλο το θεωρητικό και επικοινωνιακό του οπλοστάσιο για να κάνει γνωστή την πηγή του κακού πριν απ' όλους. Αν το ζήτημα του μη εξυπηρετήσιμου ελληνικού χρέους είναι αυτή τη στιγμή το πλέον καυτό στον πλανήτη, οφείλεται σε τεράστιο βαθμό στο Γιάναρο. Έδωσε συνεντεύξεις σε μέσα ενημέρωσης από το CNN μέχρι τη Σταματίνα Τσιμτσιλή, έδωσε διαλέξεις σε πανεπιστήμια, μίλησε σε συγκεντρώσεις, έγραψε εκλαϊκευμένα οικονομικά δοκίμια για να καταλάβουν όσο το δυνατόν περισσότεροι ότι αυτό το πείραμα Δ-Ε-Ν Β-Γ-Α-Ι-Ν-Ε-Ι. Η ανακοίνωση του ΔΝΤ περί μη βιωσιμότητας του πρέπει να του προσέφερε μια μικρή δικαίωση. Ανεξαρτήτως των υπολοίπων, θεωρώ ότι ο προοδευτικός κόσμος χρωστάει πολλά στον Βαρουφάκη για αυτή τη σταυροφορία, ακόμη και αν δεν αποδειχτεί νικηφόρα. Και να σου πω και κάτι ακόμη; Ο ιστορικός του μέλλοντος θα καταγράψει ότι ήδη από τα τέλη του εικοστού αιώνα η Ευρώπη είχε ως πολίτευμα τη μη-δημοκρατία, την κατάσταση αυτή κατά την οποία θεωρητικά και συνταγματικά όλα τα κράτη της είχαν θεσμοθετημένο το δημοκρατικό πολίτευμα, αλλά στην πράξη ίσχυε η πλήρης εξάρτηση και υποταγή σε διάφορα οικονομικά κέντρα. Τη μη-δημοκρατία ακολουθεί η χρεοκρατία (4), κατά την οποία ο λαός χάνει επισήμως τα κυρίαρχα δικαιώματά του υπό καθεστώς χρέους (5), με την Ελλάδα να είναι το πρώτο τέτοιο κράτος τουλάχιστον επί ευρωπαϊκού εδάφους. Όποιος ασχοληθεί με το ζήτημα σίγουρα θα βρει στο δημόσιο λόγο του Βαρουφάκη πολλές απαντήσεις για τα εργαλεία χειραγώγησης που χρησιμοποιήθηκαν σε αυτή τη μετάβαση. Δεν ξέρω πώς θα λήξει αυτή η ιστορία, αλλά ένα πράγμα πιστεύω ακράδαντα. Στο τέλος αυτής, ο Βαρουφάκης θα είναι είτε αυτός που, αν είχε εισακουστεί, η καταστροφή της Ευρώπης θα είχε αποφευχθεί είτε αυτός, που επειδή τον άκουσαν, η Ευρώπη γλίτωσε τα χειρότερα. Win-win, με όρους μελλοντικής πολιτικής παρακαταθήκης, αν και απέδειξε ότι πίστεψε και δούλεψε σκληρά για το δεύτερο.

Βαρούφα, κλείνω με τον κίνδυνο να γίνω γραφικός και να υποστώ διαδικτυακό bullying. Είσαι ότι κοντινότερο έχω ζήσει στο "η φαντασία στην εξουσία", ακόμη και μετά τη life style φωτογράφηση ρε μπαγάσα.   

Εκπληκτικό tweet του adiasistos μετά την παραίτηση Βαρουφάκη

(1) Λατρεμένος όρος, κλεμμένος από τον Σταύρο Λυγερό.
(2) Το πόσο μου λείπει ο Βασίλης Ραφαηλίδης δεν περιγράφεται.

(3) Όποιος αγνοεί την ιστορική σημασία του "Troika is over" κοιμάται όρθιος. Ακριβώς λόγω της άρνησης του Βαρουφάκη να συνομιλεί με τους απεσταλμένους των (θ)εσμών, φάνηκε το πραγματικό ποιόν του πολιτικού δυναμικού της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που μέχρι τότε κρυβόταν πίσω από τεχνοκράτες τύπου Τόμσεν και μας δόθηκε η ευκαιρία να συζητάμε για το "ποια Ευρώπη θέλουμε".
(4)  https://www.youtube.com/watch?v=jqm9eXpe5Ho
(5) Grand finale λίγο πριν παραιτηθεί, η αποπομπή με υπογραφή Βαρουφάκη του ανθρώπου που πρόσφερε τα "στοιχεία" εκείνα που "δικαιολογούσαν" την προσφυγή της Ελλάδας στο μηχανισμό στήριξης του ΔΝΤ, προέδρου της ΕΛ.ΣΤΑΤ. Ανδρέα Γεωργίου

Which side are you on?

Ούτε κατά παραγγελία να ερχόταν. Μιλάω για το ντοκιμαντέρ "Ταξισυνειδησία", το οποίο προβάλλεται εδώ και κάποιες εβδομάδες στις κινηματογραφικές αίθουσες και ασχολείται, όπως αναφέρει και το σχετικό δελτίο τύπου, με την ιστορία του ελληνοαμερικανικού ριζοσπαστισμού από την εποχή της μαζικής μετανάστευσης στις Ηνωμένες Πολιτείες έως και την περίοδο του Μαρκαρθισμού. Και λέω ούτε κατα παραγγελία, γιατί πραγματεύεται στην ουσία δύο ιστορικά φαινόμενα με κοινό χαρακτηριστικό, ανάμεσα στα άλλα, και το δικό μου προσωπικό ενδιαφέρον για αυτά. Το ένα αφορά εν γένει τα προοδευτικά κινήματα και την Αριστερά στην Αμερική κατά τον εικοστό αιώνα, την τεράστια ιστορία των οποίων εργολαβικά έχουν αναλάβει να αποδομήσουν ή να λειάνουν τις επικίνδυνες για το συλλογικό πολιτικό αισθητήριο πτυχές τους τα καθεστωτικά αμερικανικά μέσα ενημέρωσης, ιστορικοί και λόμπι. Το πλέον ηχηρό παράδειγμα που μπορώ να ανακαλέσω είναι η διαφορετική ανάγνωση της ανόδου στην εξουσία του Φ. Ρούσβελτ και της εφαρμογής του περίφημου New Deal με σκοπό την ανάσχεση της Μεγάλης Ύφεσης, σχέδιο το οποίο από μεν την καθεστηκυία τάξη θεωρείται περίπου κάτι σαν προσφορά του μεγάλου ηγέτη στον ρημαγμένο αμερικανικό λαό, από τους εναλλακτικούς ιστορικούς δε (βλ. Howard Zinn) αποτιμάται ως υποχώρηση και παραχώρηση του κατεστημένου απέναντι στη διαρκώς αυξανόμενη πίεση που του ασκούσαν μαχητικά συνδικάτα και οργανώσεις από τα αριστερά του πολιτικού φάσματος. Η διήγηση αυτή έγινε σταδιακά όλο και περισσότερο άβολη με τα χρόνια με αποτέλεσμα να εκδιωχθεί στο περιθώριο και τη λήθη καθώς ήταν ασύμβατη με τα κελεύσματα του Αμερικανικού Ονείρου. Τι έμεινε πίσω; Η εικόνα ενός χαρούμενου εργάτη να απολαμβάνει τα αγαθά του καπιταλισμού, του ανθρωπιστή εργοδότη και η μετατροπή της εξαίρεσης που ήθελε κάποιους λίγους επιτυχόντες υπό εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες στον κανόνα-πρότυπο για τους υπόλοιπους. Το δεύτερο ιστορικό φαινόμενο, το οποίο στην ουσία έλαβε χώρα εντός του πρώτου και όχι ανεξάρτητα από αυτό, είναι αυτό ακριβώς που πραγματεύται το ντοκιμαντέρ. Οι άγνωστες πτυχές του ελληνοαμερικανιικού εργατικού κινήματος, που κείτονται θαμένες κάτω από ιστορίες για αγρίους, αυστηρά με happy end και πρωταγωνιστές ελληνικές πιτσαρίες, μπρούκληδες, γελαδάρηδες, ντάηνερ, γκρηκ τζάηρο, ελληνορθόδοξες εκκλησίες κατάμεστες από κακούγουστα κοστούμια και τουαλέτες και γενικά μια μακάρια αποχή από το κοινωνικό γίγνεσθαι. 

Το ντοκιμαντέρ τελεί υπό την αιγίδα της μη κερδοσκοπικής εταιρίας "Αποστόλης Μπερδεμπές" που έχει συσταθεί στη μνήμη του μετανάστη ακτιβιστή που δραστηριοποιήθηκε στη Νέα Υόρκη τη δεκαετία του '70. Μετά την ενδελεχή παρακολούθηση του ντοκιμαντέρ από μέρους μου, θα αναρτηθεί στο ιστολόγιο συζήτηση με προσωπικό φίλο του Μπερδεμπέ από τα χρόνια του Μεγάλου Μήλου, η οποία προβλέπεται λίαν ενδιαφέρουσα.          

Το φίδι έξω από τ' αυγό

Παρακολουθώντας τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών και προσπαθώντας να καταστείλω παράλληλα αυτό το αίσθημα τάσης προς έμετο που όλο και περισσότερο πάει να χρονίσει χωρίς επ' ουδενί να φταίει γι' αυτό η βραδεία και ατελής μου χώνεψη, καταλήγω πλέον με βεβαιότητα στο εξής συμπέρασμα. Ότι η ελληνική κοινωνία μου θυμίζει τον Πίτερ Σέλερς. Όχι όμως οποιονδήποτε ρόλο του, αλλά αυτόν τον μεγαλειώδη του κρυφοναζί στρατιωτικού που συντονίζει τις πολεμικές επιχειρήσεις για λογαριασμό των ΗΠΑ στο μνημειώδες Dr. Strangelove ή SOS Πεντάγωνο Καλεί Μοσχα, αν προτιμάτε. Η φιλοπόλεμη περσόνα που ενσαρκώνει ο Σέλερς, προσπαθεί επί ματαίω να χαλιναγωγήσει τη σχεδόν αντανακλαστική ανάταση της χειρός σε φασιστικό χαιρετισμό για να μην καρφωθεί στους υπόλοιπους του επιτελείου. Κάπως έτσι βλέπω να ξεπροβάλλουν τεντωμένα χεράκια και να μου θολώνουν το ήδη ομιχλώδες τοπίο. Στην άκρη δεν καταλήγουν ούτε σε μούντζα, ούτε σε κωλοδάχτυλα, παρά μόνο σε μια κλειστή παλάμη, η οποία δεν φαίνεται μάλιστα να τρέμει στο ελάχιστο από ντροπή ή από το βάρος της ιστορικής προσβολής που επιτελεί τη στιγμή εκείνη. Είτε αυτός στον οποίο ανήκει το χέρι λέγεται Μιχαλολιάκος είτε Κατίδης, η συχνότητα του φαινομένου αυξάνει με γεωμετρική πρόοδο χωρίς να εκλύει τα ρίγη αηδίας και την αποδοκιμασία που εγώ σα μαλάκας περίμενα, αλλά αντίθετα να βρίσκει πλήθος αυτόκλητων υπερασπιστών στα ραδιόφωνα που βεβαιώνουν την αρχαιοελληνική καταγωγή του χαιρετισμού (και άρα την αθωότητά του, αν όχι και τον περιφανή χαρακτήρα του). Γερμανοί νεοναζί προσκαλούνται, κυκλοφορούν και φωτογραφίζονται στο ελληνικό κοινοβούλιο ως -τάχα- δημοσιογράφοι και όταν αποκαλύφθηκε η ταυτότητά τους δεν ασχολήθηκε ουδείς, ακόμη κι αν η οργάνωση στην οποία ανήκουν έχει κατηγορηθεί για επιθέσεις εναντίον -και Ελλήνων- γκασταρμπάητερ στη Γερμανία (εξαιρετικό το ρεπορτάζ του Spy-Jungle Report στο τελευταίο τεύχος του Unfollow). Ο Κασιδιάρης αλύχτησε κάποια γελοία δικαιολογία, αυτή έγινε απόλυτα δεκτή από τους θεματοφύλακες της τηλεοπτικής δημοκρατίας και της κατάλυσης κάθε εθνικής μνήμης πριν καν βάλει τελεία και το θέμα θεωρήθηκε λήξαν. Κι έρχεται κάπου εδώ ο άλλος μου εαυτός και με επιπλήττει. Τι σου κάνει εντύπωση ρε ονειροπαρμένε; Πρώτη φορά, μου λέει, τα βλέπεις; Δεν τα είχες δει όταν οι ιδιοι του οι συμμαθητές ειρωνεύονταν τον φίλο σου κατά την ανάγνωση των ονομάτων των νεκρών του Πολυτεχνείου παίζοντας σαρκαστικά από πάνω την ώρα που μιλούσε ένα ρέκβιεμ; Τα ίδια χαζά γελάκια δεν έβλεπες και στον εορτασμό της επετείου του δικού σου σχολείου; Εσύ δεν έσπαγες πλάκα με κάποιον από τους πολλούς ψυχικά ασθενείς της Σπάρτης, τον οποίο δεν βρέθηκε καμία κοινωνική δομή να προστατεύσει από το αιμοβόρο πλήθος του οποίου κι εσύ υπήρξες μέλος; Δεν έβλεπες τον αδύναμο, τον περίεργο, τον θηλυπρεπή να μαρτυράει κάθε μέρα στο σχολείο; Πόσα χρόνια συμβαίνει στο χωριό σου να καταδίδει ο γαιοκτήμονας τους μετανάστες χωρίς έγγραφα στην αστυνομία αμέσως μετά τη συγκομιδή της σοδειάς και αμέσως πριν την πληρωμή; Πάντα έτσι ήταν, απλά εσύ έβγαλες τώρα την τσίμπλα από τα μάτια. Ούτε Ξένιος Δίας υπήρξε ποτέ, ούτε κοινωνική αλληλεγγύη. Ποτέ το χέρι του διπλανού δεν ήταν ανιδιοτελώς προτεταμένο προς βοήθεια. Πάντα ο γείτονας κρυφοκοίταζε από το ματάκι της πόρτας του και εποφθαλμιούσε για τη δική σου δυστυχία. Πάντα έτσι ήταν. Πάντα τα φίδια ήταν έξω από τ'αυγά τους. 

Ούγκο Τσάβες, κουκιά μετρημένα

Θα μπορούσα να αρκεστώ στο εξής ακλόνητο επιχείρημα. Ότι αν σε βρίζει ακόμη και μετά θάνατον ο Πρετεντέρης, ο Πορτοσάλτε, ο Μπάμπης Παπαδημητρίου και ο μαλακισμένος γιος του Μπόμπολα, αυτομάτως έχεις δίκαιωθεί. Ότι αν σε συκοφαντούν νυχθημερόν οι καναλάρχες και ο πρόεδρος των βιομηχάνων της Βενεζουέλας, ο Τζορτζ Μπους ο νεότερος και διάφορες -σύμφωνα με δική τους παραδοχή- χρηματοδοτούμενες από τις ΗΠΑ δήθεν Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, εσύ είσαι ο καλός και οι άλλοι οι κακοί. Είναι τόσο προφανές για τον κοινό νου που θα μπορούσα στο σημείο αυτό να βάλω τελεία και παύλα στην ανάρτηση. Αλλά, αφού όλοι οι προαναφερθέντες καλοθελητές της δημοκρατίας απαιτούν επιχειρήματα, ακόμη και αν αυτά που επιστρατεύουν οι ίδιοι είναι παντελώς φαιδρά και βασιζόμενα σε ψεύδη, θα καταθέσω κι εγώ ότι μπορώ.
Πρώτον, ο Τσάβες κέρδισε τρεις-τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις με τα ποσοστά να είναι συντριπτικά υπέρ του. Να σημειωθεί ότι δεν καταγράφηκε ούτε μία σοβαρή καταγγελία νοθείας από ανεξάρτητους παρατηρητές. Να θυμίσω στο σημείο αυτό, έτσι για να ευθυμίσουμε, το πανηγύρι των αμερικανικών εθνικών εκλογών και την καταμέτρηση στη Φλόριδα, όπου ακόμη δεν έχουμε καταλήξει αν εκτός από τους ανθρώπους τον Μπους ψήφισαν ακόμη και αλιγάτορες. Να θυμίσω επίσης ότι στη Βενεζουέλα εκπέμπουν και προπαγανδίζουν κανονικά ιδιωτικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, τα οποία σύμφωνα με πολιτικούς αναλυτές λειτουργούν απερίσπαστα (βλέπε το ντοκιμαντέρ του Εξάντα του Γ. Αυγερόπουλου για το θέμα). Το ότι ο Τσάβες ήθελε να πνίξει τον ιδιοκτήτη του μεγαλύτερου ιδιωτικού καναλιού δεν είναι κατακριτέο. Κι εγώ θέλω να πνίξω τον Ψυχάρη και τον Αλαφούζο.
Δεύτερον, όταν οι εχθροί του επικαλούνται το αποτυχημένο πραξικόπημα του 1992 για να τονίσουν τον αντιδημοκρατικό χαρακτήρα του, ξεχνούν ότι αυτό στόχευε έναν πρόεδρο ο οποίος, αφού κάποια χρόνια νωρίτερα είχε εκλεγεί δαιμονοποιώντας και εξορκίζοντας τις πολιτικές του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας ακολούθως τις ασπάστηκε ασθμαίνων. Πέραν αυτού, φαίνεται να αγνοούν ότι το εγχείρημα τύγχανε λαϊκής στήριξης, όπως αποδείχτηκε περίτρανα στη συνέχεια. Σας θυμίζει κάτι; Εμένα αμυδρά. Στον Πρετεντέρη όμως, ίσως να θυμίζει κάτι παραπάνω, γιατί τρέμει στην ιδέα του απρόβλεπτου παράγοντα, αυτού που δεν θα μπορεί να ελέγξει από το βήμα του.
Τρίτο, ο Τσάβες ήταν ουσιαστικά μισητός για έναν και μόνο λόγο. Γιατί επί της προεδρίας του η Βενεζουέλα απέκτησε υπόσταση διαφορετική από μιας μπανανίας, αυτή δηλαδή που επιφυλάσσουν οι Ηνωμένες Πολιτείες για χώρες με σημαντικό φυσικό πλούτο και ομορφιά (ο Ραφαηλίδης υποστήριζε σε ένα βιβλίο του ότι Βενεζουέλα σημαίνει μικρή Βενετία). Την ώρα που η συμμορία έχει δώσει μπιτ παρά το λιμάνι του Πειραιά στους Κινέζους συντρόφους, τη Χαλκιδική στον Μπόμπολα και τη Θράκη στους Καναδούς, ο Τσάβες ήδη από καιρό καμάρωνε για την εθνικοποίηση των πετρελαϊκών πηγών τις οποίες απομυζούσαν διάφορα ευαγή ιδρύματα όπως η Exxon Mobil. 
Τέταρτο και σημαντικότερο. Κατά τη διάρκεια της προεδρίας του Τσάβες, η UNICEF κατέγραψε εξάλειψη του αναλφαβητισμού. Τα Ηνωμένα Έθνη κατέγραψαν υποδιπλασιασμό της φτώχειας από το 2002 έως το 2011. Μπορεί κάποια ευρωπαϊκή χώρα να παρουσιάσει παρεμφερή επιτεύγματα; Μπορεί η Ελλάδα του Σαμαρά, του Κρανιδιώτη, του φτερωτού γιατρού και του Μπένι να καυχηθεί για έστω, κάτι παραπλήσιο;
Ήταν επί Τσάβες όλα καλώς καμωμένα; Μάλλον όχι. Ο αντιαμερικανισμός του τον οδήγησε να συγχρωτίζεται με φιγούρες οι οποίες δεν είχαν, ούτε έχουν καμία απολύτως σχέση με τις αρχές του μπολιβαρισμού. Υπήρχαν στοιχεία λαϊκισμού στον τρόπο που πολιτευόταν; Μάλλον υπήρχαν. Από την άλλη όμως, αν το politically correct κατεστημένο αποδοκίμαζε ως λαϊκιστικό τον χαρακτηρισμό που επιφύλλασε ο Τσάβες για τον Μπους ως αλκοολικού εγκληματία πολέμου, τότε χίλιες φορές λαϊκιστής παρά ψεύτης. Οργάνωσε την παραγωγική δομή της χώρας του με τέτοιο τρόπο ώστε να απεξαρτηθεί από τις διακυμάνσεις της τιμής του πετρελαίου; Μπορεί και όχι. Το θέμα είναι τι εννοούν οι πολέμιοί του με τον όρο παραγωγική δομή, γιατί υποψιάζομαι ότι εννοούν την ανάπτυξη στην οποία οι εταιρίες τους θα είχαν τη μερίδα του λέοντος στα κέρδη και θα όριζαν τους όρους του παιχνιδιού (σας θυμίζει κάτι; εμένα αμυδρά). Τέλος, ο καναλάρχης και βασικός αντίπαλός του κατηγορούσε τον Τσάβες στο ντοκιμαντέρ του Αυγερόπουλου ότι με την ανάπτυξη του κράτους πρόνοιας και τις παροχές του προς τις ασθενέστερες τάξεις, εξέθρεψε έναν λαό τεμπέληδων. Έτσι είναι τα πράγματα για τον νεοφιλελευθερισμό, αυτή είναι η βασική του διδαχή ήδη από τη δεκαετία του '70. Κανένας πολίτης να μη δικαιούται τίποτα a priori, ανεξαρτήτως του πόσο δυσχερείς είναι οι συγκυρίες στις οποίες καλείται να ζήσει. Ούτε στέγη, ούτε περίθαλψη, ούτε εκπαίδευση. Ο Τσάβες προσπάθησε για το στοιχειώδες, να φέρει στο προσκήνιο ένα τεράστιο τμήμα του πληθυσμού που ήταν στην αφάνεια και να του δώσει τα στοιχειώδη. Και αυτό το έκανε με επιτυχία. Είπαμε, κουκιά μετρημένα. 

   Στο εσταντανέ, ο λαϊκιστής πρόεδρος Ούγκο Τσάβες δίπλα στον λαϊκιστή θρύλο της μπάλας Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, ο οποίος φοράει λαϊκιστικό t-shirt που χαρακτηρίζει τον Τζορτζ Μπους εγκληματία πολέμου.

Τάξις και ηθική

Συνεχίζεις να με απογοητεύεις και να μου ξυπνάς τα χειρότερα ένστικτά μου. Και έχω κοπιάσει τόσο για να τα καταπιέσω. Τα ένστικτα εννοώ. Αλλά σε όλα -και στην χειραγώγηση των ενστίκτων- υπάρχει κάποιο όριο. Έτσι πρέπει να είναι, για λόγους επιβίωσης. Αυτό εξυπηρετούν τα ένστικτα, είναι οι φρουροί των γονιδίων. Θα σου φέρω ένα παράδειγμα. Και να θες να στραβοκαταπιείς, δεν θα τα καταφέρεις. Ούτε καν εσύ, που αυτοκτονείς και παρασύρεις κι εμένα μαζί σου με χίλιους άλλους τρόπους. Θα κλείσουν οι φωνητικές χορδές σου, θα σταματήσεις να εισπνέεις το υγρό ή το στερεό, θα βήξεις σαν αρρωστιάρικο μωρό με κοκκύτη και θα τα καταφέρεις. Ακόμα κι εσύ. Μπορεί να πνίγεσαι κάθε μέρα στο ψέμα, αλλά από τροφή δεν θα πνιγείς. Έτσι κι εγώ. Όσο και να θέλω να εξοικειωθώ μαζί σου, μου προκαλείς αηδία. Μην παρεξηγείσαι, δεν το ελέγχω. Είναι, όπως σου είπα, αντανακλαστικό. Κάτι σαν τον εμετό. Μην αποστρέφεις το βλέμμα, σε σένα μιλάω. Σε σένα που ξεφύσηξες με ανακούφιση τώρα που έληξε η απεργία του Μετρό μέσω επίταξης. Σε σένα που τώρα έχεις ένα λόγο παραπάνω να ψηφίσεις τις δυνάμεις της ευθύνης. Σε σένα που τώρα μπορείς να πας ανεμπόδιστος στη δουλειά σου. Ποια δουλειά σου, ρε; Τρεις τους δέκα δεν έχουν δουλειά. Το ξέρεις ή μήπως όχι; Και τι δουλειά, ρε; Απλήρωτη και ανασφάλιστη, με τη δαμόκλειο σπάθη της απόλυσης άνευ λόγου και φυσικά άνευ αποζημίωσης να επικρεμάται της άδειας κεφαλής σου; Σε σένα που ζεις για να δεις να πεθαίνει η κατσίκα του γείτονα, ου μην και ολόκληρο το σόι του. Σε σένα που χαμηλώνεις συνέχεια τον πήχη, που επιζητάς την εξίσωση προς τα κάτω, σε σένα που ζεις για τη στιγμή που θα παίρνουμε όλοι τριακόσια γιούρο. Στ' αρχίδια σου αν είναι μόλις τρία κατοστάρικα, αρκεί που θα παίρνουν όλοι τα ίδια ψίχουλα. Σε σένα που όταν τα εισιτήρια του Μετρό ακρίβαιναν με γεωμετρική πρόοδο και το καθιστούσαν πιο ακριβό και από ταξί στο Τσέλσι του Λονδίνου, περί άλλα ετύρβαζες. Σε σένα που ταλαιπωρείσαι από μια εβδομάδα απεργία στο Μετρό, αλλά απολαμβάνεις τρία χρόνια βιασμό. Σε σένα που δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς έναν μπάτσο στην πόρτα σου, χωρίς ένα δυνάστη πατέρα στο πλευρό σου, χωρίς έναν Γεώργιο Παπαδόπουλο στη συνείδησή σου, χωρίς έναν σατραπη δάσκαλο στην τάξη σου, χωρίς μια Θάτσερ στο χώρο εργασίας σου, χωρίς μια Τρέμη στην οθόνη της τηλεόρασής σου. Σε σένα που καμαρώνεις -φαιδρέ- για το αρχαίο και περήφανο γονίδιό σου και σαπίζεις κάθε απόγευμα στα τούρκικα. Σε σένα που κείτεσαι παράλυτος και ξερχαβαλωμένος σαν παρατημένη μαριονέτα και σηκώνεις το κεφάλι μόνο όταν τραβήξει τα νήματα ο Πρετεντέρης. Και κοιτάς μόνο όπου σε προστάζει ο Πρετεντέρης. Βλέπεις τίποτα προς τα κει που ατενίζεις με το βλέμμα του ροφού; Τίποτα. Τότε, ψόφα. Σε βαρέθηκα. 

Λερναία Ύδρα

Σε μια χώρα που οι γέροι μένουν παρατημένοι σε γκαρσονιέρες-κλουβιά στο Νέο Κόσμο, στην Καλλιθέα ή τα Πατήσια μέχρι να λιώσουν. Σε μια χώρα που όλο και περισσότερα παιδιά είναι υποσιτισμένα, ανασφάλιστα και ανεμβολίαστα. Σε μια χώρα όπου ο ειδικευόμενος γιατρός δηλώνει μεγαλύτερο εισόδημα από τον τραπεζίτη και τον εφοπλιστή. Σε μια χώρα που οι ΕΠΕΝίτες τσεκουροφόροι τραμπούκοι συνασπίζονται με χαμερπείς, ψοφοδεείς αριστερούς για να διασώσουν με κοινοβουλευτικά και νομικά τετρίπια τον σοσιαλιστή εταίρο τους ώστε να μην καταρρεύσει το κυβερνητικό τους εξάμβλωμα και το πετυχαίνουν. Σε μια χώρα όπου ο θύτης μερικών από τις βαρύτερες δημοκρατικές εκτροπές της σύγχρονης ιστοριας της, εν μέσω παραληρήματος, με στόμα που αναβλύζει σκατά και χολή και μάτια που βράζουν από το μίσος δηλώνει αθώος και δικαιωθείς από τις εξελίξεις, παρά το ότι ο επιχειρηματίας στον οποίο έστηνε κώλο και του χάριζε κάμποσα εκατομμύρια γιούρο με απολύτως αδιαφανείς διαδικασίες πριν λίγους μόνο μήνες, αυτή τη στιγμή βρίσκεται στη φυλακή. Σε μια χώρα που εκεί που εγώ πετάω τα σκουπίδια μου, άλλοι στρώνουν το τραπέζι τους. Σε μια χώρα που διαπομπεύονται οι οροθετικές πόρνες και προστατεύονται οι νταβατζήδες τους. Σε μια χώρα που μια εφημερίδα δημοσιεύει εξώφυλλα τέτοια, που ακόμη και ο Γκέμπελς θα αισθανόταν συστολή να τα συντάξει και ανταμοίβεται από τον αιμοδιψή λαό με τον μεγαλύτερο αριθμό πωλήσεων. Σε μια χώρα που η δολοφονία μετανάστη για μια προσπέραση σε λίγο θα δικάζεται βάσει κώδικα οδικής κυκλοφορίας και όχι βάσει του νόμου περί ρατσιστικών εγκλημάτων. Σε μια χώρα όπου ο μεγαλύτερος εγκληματίας που καταδικάστηκε ποτέ είναι μια ζαρντινιέρα. Σε μια χώρα που οι περισσότεροι θέλουν να γίνουν όταν μεγαλώσουν αυτό που εγώ σιχαίνομαι. Σε μια χώρα που ο Τζάνγκο δε θα σπάσει ποτέ τις αλυσίδες του και δε θα αγκαλιάσει ποτέ τη Βρουχίλδη του...

...τα ψωμιά μου είναι μετρημένα.

Θεσσαλονίκη ανυπότακτη πόλη

Μιας και μιλούσα προηγούμενα για την ιστορική μνήμη μιας  πόλης, αναδημοσιεύω ένα άρθρο του δημοτικού συμβούλου Θεσσαλονίκης Τριαντάφυλλου Μηταφίδη που δημοσιεύτηκε στην Κυριακάτικη Αυγή της 28ης Οκτωβρίου 2012 και έχει τον τίτλο «Θεσσαλονίκη ανυπότακτη πόλη».

Ξημερώνοντας 30 Οκτωβρίου 1944, η νεκρή και πένθιμη όψη της Θεσσαλονίκης περνούσε οριστικά στο παρελθόν. Άνθρωποι κάθε ηλικίας ξεχύνονται στους δρόμους, αγκαλιάζονται και φιλιούνται, οι καμπάνες χτυπούν χαρμόσυνα. Μετά από οχτώ χρόνια βασιλομεταξικής και ναζιστικής τυραννίας, η Θεσσαλονίκη απελευθερώνεται από τους μαχητές του ΕΛΑΣ, που μπαίνουν στην πόλη με επικεφαλής τον Κώστα Συννεφάκη (καπετάν Νικήτα), διοικητή του 50ου Συντάγματος.

Έτσι, οι υποχωρούσες ναζιστικές δυνάμεις κατοχής δεν πρόφτασαν να ανατινάξουν το λιμάνι της Θεσσαλονίκης -εκτός από ένα τμήμα του-, την ηλεκτρική εταιρεία, το υδραγωγείο της, τους μύλους Αλλατίνι, τα οποία είχαν υπονομεύσει με εκρηκτικά.

Δύο ΕΠΟΝίτισσες σκαρφαλωμένες στη στέγη ενός σπιτιού στην Άνω Πόλη απευθύνονται με τον τηλεβόα τους στην Κάτω Πόλη: «Αδέρφια, συμπολίτες, το σύνθημά μας “θάνατος στον φασισμό, λευτεριά στον λαό” έγινε πραγματικότητα. Η περίφημη πόλη μας, που επί τέσσερα χρόνια στέναζε κάτω από τη φασιστική μπότα, μα ποτέ δεν έπαψε να αντιστέκεται, είναι επιτέλους ελεύθερη. Ζήτω η ελεύθερη Ελλάδα! Ζήτω η λευτεριά! Ζήτω η αδούλωτη Θεσσαλονίκη! Ζήτω οι απελευθερωτές του ΕΛΑΣ! Για την ευτυχισμένη και πολυπόθητη αυτή μέρα χύσαν το αίμα τους και θυσιάστηκαν τα πιο ακριβά παλικάρια και κορίτσια της πόλης μας. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τους τολμηρούς και ανδρειωμένους που με τη ζωή τους μας έδειξαν τον δρόμο της λευτεριάς, αιώνια τιμή και δόξα στους ήρωές μας…» (Στέλιου Γεωργιάδη, Θεσσαλονίκη ανυπότακτη πόλη, 1995, σελ. 292).

Η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης στις 30 Οκτωβρίου του 1944 από τους ναζί έγινε αποκλειστικά από τις ΕΑΜικές αντιστασιακές δυνάμεις και τον στρατιωτικό τους βραχίονα, τον ΕΛΑΣ. Παρά τη συμφωνία της Καζέρτας να παραδοθεί η εξουσία στους Άγγλους υπό τον Βρετανό αρχιστράτηγο Σκόμπι, όπως συνέβη στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις, και παρά την εντολή του διοικητή του ΕΛΑΣ Στέφανου Σαράφη να παραμείνουν οι αντάρτικες δυνάμεις στις παρυφές της πόλης και να περιμένουν την απόβαση των Βρετανών, οι ηγέτες της Ομάδας Μεραρχιών Μακεδονίας Μάρκος Βαφειάδης και Ευριπίδης Μπακιρτζής δεν υπάκουσαν στις άνωθεν διαταγές. Ο Βαφειάδης έστειλε το παρακάτω ιστορικό τηλεγράφημα προς το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ:

«Ομάδα Μεραρχιών Μακεδονίας. Τμήματά μας εισήλθον Θεσσαλονίκη σήμερον 3ην μετά μεσημβρίαν. Λαός Θεσσαλονίκης έξαλλος από ενθουσιασμόν διατρέχει οδούς πόλεως εναγκαλιζόμενος αντάρτες. Εργοστάσια ηλεκτροφωτισμού και μύλος Αλλατίνι κατόπιν επεμβάσεως ΕΛΑΣ διασώθηκαν. Εστία εθνοπροδοτών ΧΑΝ παρέδωσε βαρύν οπλισμόν. Θα αναγκαστεί εις παράδοσιν. Τμήματά μας προσανατολίζονται προς δυτικόν τμήμα πόλεως για χτυπήματα… Παρόν τηλεγράφημα παρακαλώ δοθεί ΠΓ του ΚΚΕ. Αναμένω. Μάρκος 30.10.44».

68 χρόνια μετά το Δημοτικό Συμβούλιο Θεσσαλονίκης, που γιορτάζει «την ενσωμάτωσή της στον εθνικό κορμό» (Γ. Μπουτάρης), οφείλει να σεβαστεί την ιστορική αλήθεια και να τιμήσει τους σωτήρες-απελευθερωτές της Θεσσαλονίκης:

α) Αποδίδοντας σε δρόμους της τα ονόματα του Μάρκου Βαφειάδη, του Ευριπίδη Μπακιρτζή και του αντιστασιακού μητροπολίτη Κοζάνης Ιωακείμ, που διαπραγματεύθηκε την αποχώρηση των ναζιστικών στρατευμάτων χωρίς άσκοπες καταστροφές και απώλειες

β) Απαλείφοντας από δρόμους της πόλης τα ονόματα:

* Του διορισμένου από τη δικτατορία της 4ης Αυγούστου κατοχικού «δημάρχου» Κωνσταντίνου Μερκουρίου, ο οποίος μαζί με τον μητροπολίτη Γεννάδιο, τον καθηγητή Π. Βιζουκίδη και τον στρατιωτικό διοικητή Ραγκαβή παρέδωσαν τα κλειδιά της πόλης στα ναζιστικά στρατεύματα. Τη δε επομένη της κατάληψης της πόλης, 10/4/1941, με προκήρυξή του ο Μερκουρίου κάλεσε τον λαό της Θεσσαλονίκης να καθίσει στα αβγά του ως «υπέρτατον πατριωτικόν καθήκον», αφού «ο στρατός της Γερμανίας από της πρώτης στιγμής της εισόδου του εις την πόλιν ετήρησεν έναντι ημών στάσιν γενναιόφρονα και ιπποτικήν» και «ουδέν έχει να φοβηθή τιθέμενος υπό την προστασίαν ενός έθνους γενναίου και ευγενούς. Η τιμή του, η ζωή του και η περιουσία του θα είναι πλήρως εξησφαλισμένη»(!) Τον Δεκέμβριο του 1942 έβαλε συνεργεία του δήμου να ισοπεδώσουν το εβραϊκό νεκροταφείο, να ξηλώσουν τις ταφόπλακες και να τις χρησιμοποιήσουν για... κράσπεδα πεζοδρομίων(!)

* Του συνταγματάρχη - κατοχικού Γενικού Επιθεωρητή Νομαρχιών Μακεδονίας και Φρούραρχου Θεσσαλονίκης Αθανάσιου Χρυσοχόου, που είχε οχυρωθεί με τους ταγματασφαλίτες στο κτήριο της ΧΑΝΘ, υποστηρικτή των Ταγμάτων Ασφαλείας, μάρτυρα υπεράσπισης του αρχιεγκληματία Μαξ Μέρτεν.

Τα ονόματά τους έδωσε σε δρόμους της πόλης το χουντικό Δημοτικό Συμβούλιο Θεσσαλονίκης (29-1-1971).

* Του επίσης κατοχικού «δημάρχου» Γεωργίου Σερεμέτη, που στις 26 Μαρτίου 1943 -μία βδομάδα μετά την πρώτη αποστολή 2.400 συμπολιτών μας στα κρεματόρια του Άουσβιτς- εισηγήθηκε στο Δ.Σ. «την μετονομασίαν των οδών της πόλεως των φερουσών ισραηλιτικά ονόματα». Το Δημοτικό Συμβούλιο Θεσσαλονίκης οφείλει να καταργήσει στην προσεχή του συνεδρίαση (29-10-2012) την κατάπτυστη αυτή απόφαση, ως στοιχειώδη ένδειξη σεβασμού στους συμπολίτες μας μάρτυρες του Ολοκαυτώματος.

Απέναντι στις σαρακοφαγωμένες «αλήθειες» και τις επινοημένες παραδόσεις της «εθνικώς ορθής δημόσιας ιστορίας», η δημοτική κίνηση «Θεσσαλονίκη-ανοιχτή πόλη» -ανήμερα της απελευθέρωσης της πόλης από τους Ναζί και τους δωσίλογους ταγματαλήτες- θα μετονομάσει συμβολικά την οδό Κ. Μερκουρίου σε οδό «30ης Οκτωβρίου 1944», γωνία Μερκουρίου και Β. Όλγας, στη 1.30μ.μ. Γιατί, επιπλέον, αυτή η πόλη είχε το ιστορικό προνόμιο να ιδρύσει στις 15 Μαΐου 1941 την πρώτη σε ολόκληρη την κατεχόμενη Ευρώπη αντιστασιακή οργάνωση, την «Ελευθερία».

Οι σημειώσεις με έντονη γραμματοσειρά παρατίθενται ακριβώς όπως στο αρχικό κείμενο. 

Λίστα κι άστα

Διαβάζοντας από την όμορφη, αν κι ελαφρώς ληθαργική, Θεσσαλονίκη την περίφημη λίστα -ή φερόμενη ως τέτοια- Λαγκάρντ στο έκτακτο HotDoc του Κώστα Βαξεβάνη και συητώντας με τους εδώ καλούς φίλους που μας φιλοξενούν, έχω να καταθέσω τα εξής ταπεινά και αφελή ερωτήματα:

1. Τι επάγγελμα είναι ακριβώς η housewife, εκτός από κάποιες τσιμπουκλούδες στη γνωστή τηλεοπτική σειρά; Κι ερωτώ διότι η πλειοψηφία των καταγραφών της λίστας επαγγέλονται αυτό ακριβώς.

2. Την αυτή απορία έχω και για το άλλο περιώνυμο επάγγελμα, αυτό της femme au foyer.

3. Πού ακριβώς και υπό ποιες προϋποθέσεις μπορώ να σπουδάσω αυτά τα άκρως επικερδή επαγγέλματα;

4. Όλοι αυτοί οι λέβέντες και όλες αυτές οι κόρες που φέρουν την ιδιότητα "etudiant" ή "student" ποιες σπουδές διάλεξαν ώστε να έχουν και κωδικό στην HSBC;

5. O SAKOULAS (PUBLISHER) είναι αυτός που έχει πάρει εργολαβία τα συγγράματα της Νομικής και κατοικοεδρεύει Ασκληπιού και Σόλωνος γωνία;

6. Ο TRAGKAS GEORGE (EDITOR) είναι ο αγαπημένος μου Γιώργος Τράγκας, ο πλέον αντιμνημονιακός Έλλην αυτή τη στιγμή στον πλανήτη;

7. Πόσο καλά πηγαίνει το Χρηματιστήριο Αξιών Αθηνών ώστε ένας χρηματιστής να καταθέτει τρία πακέτα των 25 (ολογράφως εικοσιπέντε) εκατομμυρίων γιούρο στο λαγαριασμό του στην Ελβετία;

8. Πόσο καριόλης είναι ο Γιώργος Βουλγαράκης και πόσο κάργια η σύζυγος αυτού κυρία Πελέκη, που τάχαμου δεν έχουν ιδέα για την ιδιοκτησίας τους εξωχώρια ή υπεράκτια ή όπως στον πούτσο λέγονται οι offshore εταιρία DELLOGO με έδρα τη Λιβερία;

9. Για πόσο θα υπάρχουν μόλις μια-δυο περήφανες εξαιρέσεις στη δημοσιογραφία;

10. Πόσο τυχερή είναι η μπέμπα των οικοδεσποτών μας που δεν καταλαβαίνει τίποτε από αυτά όσο μασουλάει τη σαλιάρα της;

11. Πού είναι ο Βάγκνερ, πού ειν' ο Πουτσίνι;

Κάθε βοήθεια ευπρόσδεκτη. Ευχαριστώ.

Αντί Επιταφίου...

Επίτομος Ιστορία του Ελληνικού Έθνους

Από τον Ρόναλντ στον Ανδρέα

Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, τριάντα χρόνια πριν.

Πρόεδρος της χώρας είναι ένας πρώην ηθοποιός της πλάκας αφού πρώτα δοκιμάστηκε στον Άγιο Παντελεήμονα της πολιτικής σκηνής των ΗΠΑ, εκεί όπου πάνε κουτσοί, στραβοί, καθυστερημένοι και παρηκμασμένοι μποντιμπιλντεράδες, στη θέση του Κυβερνήτη της Καλιφόρνια. Σκεφτείτε στα καθ' ημάς να εκλεγόταν πρωθυπουργός ο Γιώργος Βασιλείου, also known as Στάθης Θεοχάρης από το Καλημέρα Ζωή. Θα με εγκαλέσετε και μάλλον δικαίως ότι μπροστά στους διάφορους κατσαπλιάδες που έχουν περάσει ο Θεοχάρης θα ήταν τουλάχιστον τίμιος και άμεμπτος, αλλά δεν είναι κάπως too much; Ο Αμερικανός Θεοχάρης λέγεται Ρόναλντ Ρέηγκαν και είναι αρκετά ομορφότερος από τον δικό μας. Κάπου εδώ όμως σταματούν και τα υποτυπώδη προσόντα του. Ο ομορφάντρας μου, αυτή η ντροπή του Ιλινόι, κοιμάται και ξυπνάει με ένα γινάτι, να καταλύσει κάθε έννοια κοινωνικού κράτους όπως αυτό διαμορφώθηκε αρχίζοντας από τον Ρούσβελτ και συνεχίζοντας μέχρι και τον προκάτοχό του Κάρτερ. Η συγκυρία είναι ευλογημένη. Τα αμερικανάκια έχουν κλάσει μέντες κι άλλα αρωματικά φυτά με καναδυό οικονομικές και πετρελαϊκές κρίσεις που τους χτύπησαν κατακούτελα την προηγούμενη δεκαετία, το κίνημα για τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα έχει κλατάρει σαν λάστιχο από τρακτέρ του θεσσαλικού κάμπου όταν το τρυπούσαν οι μπάτσοι του Σημίτη και ο Μίλτον Φρίντμαν μαζί με τα άλλα πρωτοπαλίκαρά του έχουν κλωσήσει για τα καλά το αυγό του φιδιού κι έχουν προσδώσει επιστημονικό κύρος στην απανθρωπιά βαφτίζοντάς την νεοφιλελευθερισμό. Η έγκριτη ιατρική επιθεώρηση American Journal of Public Health περιγράφει πώς ο Ronnie Reagan ντύνεται Arnie Schwartzenegger και εξολοθρεύει το πλάνο προτεραιοτήτων σχετικά με τη δημόσια υγεία που είχε συντάξει ο προκάτοχός του. Τιτλοφορεί το άρθρο "Can Reagan Be Indicted for Betraying Public Health?" και παραθέτει μια λίστα της ντροπής όπου ο Εξολοθρευτής πετσοκόβει κονδύλια από προγράμματα για το αλκοόλ και τα ναρκωτικά, για τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα, από τα προγράμματα φθορίωσης των δοντιών παιδιών σχολικής ηλικίας, από προγράμματα οικογενειακού σχεδιασμού και φροντίδας υγείας μητέρας και παιδιού κι εμβολιασμούς και το βαρέλι δεν έχει πάτο. Παρά το γεγονός ότι δεν άνοιξε ρουθούνι από το σαστισμένο εκλογικό σώμα, το παραμύθι είναι πάντα καλύτερο όταν περιλαμβάνει δράκο κι ακόμη περισσότερο ολόκληρη δρακοφωλιά. Τα γκέτο έχουν γκώσει από το κρακ το οποίο εκτοξεύει τους δείκτες ανεργίας κι εγκληματικότητας στα ύψη. Στην πορεία του χρόνου οι θεωρίες συνομωσίας που ενέπλεκαν τη CIA στη διακίνηση του κρακ και στην ενίσχυση μέσω του τζίρου από αυτό των παρακρατικών Κόντρας ενάντια στον απελευθερωτικό αγώνα των Σαντινίστας θα αποδειχτούν καθ' όλα βάσιμες αλλά αυτά δεν είναι της παρούσης. Το κέρδος του Ronnie απ' όλα αυτά ήταν ότι είχε πλέον διαθέσιμη μια ολόκληρη χαμένη γενιά μαύρων και λατινοαμερικάνων ζωντανών-νεκρών για να μετατρέψει σε εξιλαστήρια θύματα και να τους χρεώσει τον εκτροχιασμό των δαπανών για την υγεία. Σε πλήρη αρμονία με τους ντόπιους Πρετεντερέους ο Ρέηγκαν εξαπολύει μια άνευ προηγουμένου επίθεση στους δικαιούχους της πρόνοιας εισάγωντας στην ατζέντα χυδαίους όρους που έμελε να αφήσουν ιστορία. Βαφτίζει τις άνεργες χρήστριες που ζούσαν από την επιδοματική πολιτική welfare queens (βασίλισσες της πρόνοιας) και τα παιδιά τους crack babies (μωρά του κρακ) και αυτομάτως δημιουργεί τα εξιλαστήρια θύματα, τον απαραίτητο εσωτερικό εχθρό, το σκιάχτρο για τους μικροαστούς. Διάφοροι ερευνητές περιγράφουν σε μία και μόνο πρόταση το όλο νοσηρό σκηνικό: "Pernicious images of drug using mothers having babies for the sole purpose of qualifying for government handouts in order to buy drugs and then neglecting and abusing these children were promulgated by the media and politicians". Ειδικά δε τα μωρά του κρακ, θεωρήθηκε ότι θα αποτελούσαν μακροπρόθεσμα μια δεξαμενή προβληματικών υποκειμένων τα οποία, λόγω των πολλαπλών προβλημάτων που θα εμφάνιζαν μακροχρόνια από την έκθεσή τους στην κοκαϊνη, θα αποτελούσαν νάρκη για το εκπαιδευτικό και υγειονομικό σύστημα ακόμη κι αν πολλά στοιχεία συνηγορούσαν υπέρ του ότι πολλά από τα προβλήματα αυτά ήταν απόρροια της φτώχειας και της έλλειψης περιγεννητικής φροντίδας.

Ελλάδα, τέσσερις μήνες πριν  
Ο Ανδρέας Θάτσερ Λοβέρδος βρίσκεται εκεί που νιώθει πιο άνετα από οπουδήποτε αλλού. Για κάποιους η θέση αυτή είναι στην τουαλέτα του σπιτιού τους διαβάζοντας Λούκυ Λουκ. Για άλλους, όταν χαζεύουν τηλεόραση στον καναπέ του σπιτιού τους με το χέρι μέσα στο σώβρακο αλά Αλ Μπάντυ. Για τον υπουργό είναι μπροστά από τη λατρεμένη του κάμερα. Κοιτά με τα μικρά ποντικίσια μάτια του βαθιά μέσα στο φακό της και ξέρει ότι το αρρωστημένο, τεχνηέντως απελπισμένο βλέμμα του θα φτάσει και θα ναρκώσει κάθε σπιτονοικοκύρη της Β' Αθηνών. Ξέρει ότι τα δυο τους -αυτός και η κάμερα- είναι ικανοί για τα πάντα. Ο υπουργός έχει βρει τον εσωτερικό εχθρό που του έλειπε και το μεγαλεπήβολο σχέδιό του είναι να του καταφέρει χτύπημα στην ίδια του την έδρα. Το Πανελλήνιο συνέδριο για το AIDS είθισται να λαμβάνει χώρα στα τέλη Νοέμβρη και κατά την εναρκτήρια ημέρα του παραδοσιακά γίνεται ο απολογισμός της πορείας της HIV λοίμωξης στην Ελλάδα. Τα προηγούμενα χρόνια ο εκάστοτε υπουργός παρουσίαζε τα γνωστά για την Ελλάδα μοτίβα μετάδοσης του ιού, για τα οποία κάθε άλλο παρά περήφανος θα έπρεπε να ήταν καθώς κάθε έτος παρουσιάζεται μια μικρή αύξηση των κρουσμάτων στη χώρα. Από πολύ νωρίς όμως είχε φανεί ότι αυτή η χρονιά θα ήταν διαφορετική από τις άλλες. Τα κρούσματα νέων HIV λοιμώξεων σε χρήστες ενδοφλεβίων ναρκωτικών -τομέας που τα πηγαίναμε σχετικά καλά- είχαν δεκαπλασιαστεί πριν καν κλείσει η σεζόν, κάτι που σίγουρα δεν συνιστά λόγο να καμαρώνει κανείς. Διάφορες εκνευριστικές και προβοκατόρικες φωνές χρεώνουν στον ίδιο τον κρατικό μηχανισμό την ευθύνη για την επιδημιολογική τραγωδία, δεδομένων των περικοπών στις οποίες προέβη ο υπουργός σε διάφορα προγράμματα πρόληψης πρωτευόντως για να σώσει τη χώρα από τη χρεωκοπία και δευτερευόντως για να είναι αρεστός στην τρόικα. Το μεγαλείο του καλλιτέχνη όμως θα αναδυθεί στα αμέσως επόμενα λεπτά όταν από κατηγορούμενος θα βρεθεί κατήγορος. Θα εξαπολύσει μύδρους εναντίον των παράνομων μεταναστών και της ανεξέλεγκτης πορνείας στο κέντρο της Αθήνας φοβούμενος ότι "ο ιός θα μεταφερθεί στην ελληνική οικογένεια" όταν ο υπάνθρωπος που τον ψηφίζει θα πάει να γαμήσει στην Αθηνάς δωδεκάχρονο από τη Νιγηρία για δέκα γιούρο. Δεν αναφέρεται ούτε επιδερμικά στη βάσει νόμου υποχρέωση του ελληνικού κράτους να παράσχει πλήρη θεραπεία στους οροθετικούς ακόμη κι όταν πρόκειται για μετανάστες χωρίς έγγραφα. Αποχωρεί πριν το πέρας της συνέντευξης τύπου αφήνοντας στον ποδι του, πιο πρόθυμο από ποτέ, τον λοιμωξιολόγο κύριο Λαζανά να εκτοξεύει την απόλυτη επικοινωνιακή και ελάχιστα επιστημονικά εμπεριστατωμένη βόμβα. "Ξέρετε ότι υπάρχουν τοξικομανείς οι οποίοι επιθυμούν να κολλήσουν AIDS για να πάρουν το επίδομα; Σου λέει, αφού είμαστε που είμαστε χαμένοι, ας έχουμε και το επίδομα των 700 ευρώ; Θέλουμε να πιστεύουμε ότι δεν είναι αυτός ο λόγος που έχουμε αυτήν την αύξηση γιατί καταλαβαίνετε ότι κάτι τέτοιο θα ήταν τραγικό…" Ο κολαούζος του υπουργού δε θέλει να πιστεύει ότι αυτή είναι η αιτία της αύξησης των κρουσμάτων HIV στους χρήστες, αλλά θέλει να το πιστέψουμε εμείς. Από την άλλη, ξέχασε να δώσει μια ανάλογη εξήγηση για την εμφάνιση για πρώτη φορά τριών κρουσμάτων κάθετης μετάδοσης του ιού -από τη μητέρα στο παιδί- που αφορούσαν χρήστριες ελληνικής εθνικότητας. Έγινε κι αυτό για το επίδομα ή ήταν το αποτέλεσμα της πολιτικής του ολέθρου; Σας θυμίζει κάτι από crack babies; Μήπως από welfare queens; Επειδή όμως ο κολαούζος δεν εχει το προπαγανδιστικό ανάστημα του υπουργού -γι' αυτό και είναι κολαούζος άλλωστε- και μην αντέχοντας το βάρος της αλητείας στην οποία προέβη, ακολούθως θα προσπαθήσει να ανασκευάσει αποδίδοντας τη δήλωσή του στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Όλως ή ουδόλως τυχαίως, λίγες ημέρες μετά το πανηγυράκι ανακοινώθηκαν περικοπές στα ποσοστά αναπηρίας των ασθενών με HIV λοίμωξη και το έδαφος για να θεωρηθεί αυτή η κίνηση ελάχιστα προκλητική είχε ήδη καλλιεργηθεί.
Κάθε παραμύθι χρειάζεται δράκο. Αν τύχει μάλιστα να περιλαμβάνει και κυνήγι μαγισσών, γίνεται ακόμη καλύτερο.

Πηγές
Greece on the breadline: HIV and malaria make a comeback

HIV-AIDS: Από τη Θάτσερ στον Λοβέρδο 

Νεότερα Επιδημιολογικά Δεδομένα για την HIV Λοίμωξη στην Ελλάδα 

Pregnant Drug Users:Scapegoats of the Reagan/Bush and Clinton Era Economics

Can Reagan Be Indicted for Betraying Public Health? 

Η υγειονομική βόμβα του φασισμού

Λοιμώξεις σε ανοσοκατασταλμένους

Αναθαρρώντας από τα καλά λόγια του αγαπημένου φίλου Αστρομόνου και του ανώνυμου φίλου, πήρα την απόφαση να συνεχίσω αυτή τη σειρά μαθημάτων Υπαρκτής Ιατρικής, η οποία εγκαινιάστηκε με την παραβολή της σηπτικής γριάς. Θα μπορούσα να συνεχίσω με παραβολές, διασκευάζοντας αυτήν του λεπρού και προσαρμόζοντάς την στον Τζέφρυ Παπανδρέου, αλλά ποιος ασχολείται με τελειωμένους. Η δεύτερη προσλαμβάνουσα που δέχτηκα δεν ήταν καθόλου -μα καθόλου- ευχάριστη, αλλά συνέβαλε τα μέγιστα στη διαμόρφωση της παρούσας διάλεξης. Ήταν το απόσπασμα από τη συνάντηση του οικονομολόγου Δημήτρη Καζάκη με τον εμετικό γυμνοσάλιαγκα Μπουμπούκο στο ραδιόφωνο του καναλιού 9. Απ' όταν ξεκίνησα να γράφω την ανάρτηση μέχρι τη σήμερον έχουν περάσει κάμποσες ημέρες και οι εξελίξεις περιελάμβαναν και την ενσωμάτωση του ανωτέρω γυμνοσάλιαγκα καθώς και του φασιστοβλαβούς Μάκη του Τσεκούρα από το περιθώριο της αρχαιολατρείας και της "ανώδυνης" και "γραφικής" Ακροδεξιάς στον επίσημο αστικό πολιτικό ιστό και τον εσμό των επικίνδυνων προθύμων -ή επικίνδυνα προθύμων αν προτιμάτε- να σώσουν τη χώρα. Ως εκ τούτου, τα δρώμενα καθιστούν περισσότερο από ποτέ αναγκαία την παρουσίαση των κύριων παθογόνων της ελληνικής κοινωνίας. Βασικό χαρακτηριστικό όλων των μικροβίων που θα παρουσιαστούν αποτελεί η δυνατότητά τους να προκαλούν νόσο αποκλειστικά σε εξασθενημένους (ανοσοκατασταλμένους) οργανισμούς με αδύναμο αμυντικό σύστημα, όπως αυτό προκύπτει όταν ακτινοβολείσαι από δελτία ειδήσεων, εισπνέεις τη σκόνη από το χαρτί της Καθημερινής και του Βήματος, δηλητηριάζεσαι από τη σαβούρα του πεπτοκώτος αλλ' ουχί μετανοημένου Πέτρου Κωστόπουλου και αποχαυνώνεσαι από τα κωλομέρια που περιβάλλουν το κεφάλι γεμάτο κουράδες του Θέμου Αναστασιάδη.   Εξ ορισμού, τα μικρόβια που ακολουθούν σε έναν υγιή οργανισμό δε θα προκαλούσαν ούτε συνάχι.
Bouboukoeides fragilis: Σε ανοσοεπαρκείς οργανισμούς προκαλεί μόνο μια φαγούρα στο περίνεο. Ευκαιριακό παθογόνο σε συνθήκες ακραίου φόβου, ευμετάβλητο κι ευπροσάρμοστο στις αλλαγές του πολιτικού σκηνικού. Συχνά εμφανίζεται σε μορφή διπλόκοκκου είτε ως ζευγάρι με μια υστέρω που το παίζει μαέστρος είτε με έναν βλαμμένο τηλεπωλητή, τον Leonidoeides.
Venizelium pachidermosum: Το μόνο μικρόβιο που λόγω μεγέθους φαίνεται και με γυμνό μάτι. Στο μικροσκόπιο περιβάλλεται από ένα παχύ στρώμα λίπους ταυτόσημο με αυτό που βρίσκει κανείς στα λαπάκια. Ανευρίσκεται και σε μορφή σπόρου και συγκεκριμένα τουρκόσπορου αλλά μην του το θυμήσετε γιατι νευριάζει, καθότι θεωρεί εαυτόν εθνάρχη. Προκαλεί βαριά σήψη δεδομένης και της ικανότητας να ενσωματώνει ακροδεξιά γονίδια. Ευδοκιμεί όπου υπάρχει άφθονο παπαδαριό. Είχαμε γλιτώσει προσωρινά από δαύτο, όταν οικολογικά και εξελιγκτικά επικράτησε αυτού ένα άλλο μικρόβιο, το Jefricillium papandreii, το οποίο όμως στη πορεία των χρόνων αποδείχτηκε παντελώς ηλίθιο και πλέον αποτελεί παρελθόν όπως και οι δεινόσαυροι.
Fasistoeides tsecuratum: Προ εικοσιπανταετίας αποκλειστικό παθογόνο ειδικών πληθυσμών. Έφερε μαστίγωτή προσεκβολή που κατέληγε σε αυτοσχέδιο πέλεκυ και στρεφόταν έναντι φρικιών, αναρχικών και μαλλιάδων. Παρουσίαζε ιδιαίτερο τροπισμό για την περιοχή των Εξαρχείων. Μέσω συνεχών μεταλλάξεων απώλεσε τον πέλεκυ και ενδύθηκε με κοστούμι και γραβάτα και παρουσίασε ταχεία ανέλιξη στην οικολογική πυραμίδα. Αποτελεί βραδυφλεγή βόμβα για τη δημόσια υγεία. Έτσι και επιτύχει εκτεταμένο αποικισμό και δεδομένης της θανατηφόρου τοξίνης που εκκρίνει, γνωστής και ως βοριδίνης, τη γαμήσαμε.
Loverdobacter neoliberalismus: Μέχρι πρότινος η ανεύρεσή του θεωρείτο επιμόλυνση χωρίς καμία κλινική σημασία. Αναπτύσσεται κυρίως όπου δεν υπάρχει σάλιο και λογική. Φέρει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στη μικροσκόπηση όπως την ιδιαίτερα λεία μεμβράνη του (κυριολεκτικά ατσαλάκωτο) και μια προεξοχή ομοιάζουσα με γραβάτα την οποία δεν αποχωρίζεται ποτέ. Έχει προκαλέσει πραγματική πανδημία στα δημόσια νοσοκομεία, εκτοξεύοντας τα κόστη και τις θνητότητες στα ύψη. Στη βιβλιογραφία συζητείται το ενδεχόμενο το μικρόβιο αυτό να αναπτύχθηκε στα πλαίσια πολιτικών πειραμάτων και να αποτελεί μέσο βιολογικού πολέμου με απώτερο σκοπό την εξόντωση των άπορων και την κατάλυση του κοινωνικού κράτους.   
Antoniococcus samari: Κλασσικό παράδειγμα ευκαιριακού μικροβίου, με το οποίο πριν δεκαπέντε χρόνια υπό πιο φυσιολογικές συνθήκες δεν ασχολείτο ουδείς. Μακρόστενου σχήματος και περιορισμένων δυνατοτήτων σε φυσιολογικούς οργανισμούς, έχει βρεθεί να προκαλεί βαρύτατη εγκεφαλίτιδα σε όσους τον καμαρώνουν να λέει αηδίες και  ψαγμένους στίχους ποιημάτων από τους οποίους δεν καταλαβαίνει το χριστό του, οδηγώντας τους ασθενείς σε κατατονική κατάσταση. Μιλάμε για τον απόλυτο brain fucker.  

Πτωματολογία

Δε λέει να βάλει μυαλό με τίποτα. Του το λέω έτσι, του το λέω αλλιώς κι αλλιώτικα, του το λέω πασαλιμανιώτικα, τζίφος. Του το λέω με το μαλακό, του το λέω με λόγο στα όρια της προσβολής, μπετόν. Βρε καλό μου, βρε χρυσό μου, βγάλε την τσίμπλα από τα ματάκια σου, αυτός εκεί. Μιλάω για έναν λεβέντη της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που έρχεται στο νοσοκομείο συχνότερα και από αγχωμένο φαρμακά που θέλει να αποκτήσει το κομμάτι του στην πίτα των υπόθετων γλυκερίνης ή των φασόν αντιβιοτικών. Ο ταλιμπάν έχει κηρυξει τζιχάντ απέναντι στον καπιταλισμό, στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και φυσικά στο νευρικό μου σύστημα, αλλά το μόνο μέτωπο στο οποίο ο πόλεμος βαίνει καλώς και με συντριπτική επιτυχία είναι αυτό μεταξύ του μαχητή και της ψυχικής μου γαλήνης. Ο αγωνιστής έρχεται στη μάχη πλήρη εξάρτηση. Φλάη μπουφάν -για το οποίο στυλιστικά έχω να παρατηρήσω ότι στερείται του απαραίτητου συνονθυλεύματος κονκάρδων Μπερλίν, Τσε Γκεβάρα, Ρέητζ Αγκένστ Δε Μασήν και Μπομπ Μάρλεϋ-, μπροσούρες, παλαιστινιακό μαντίλι ακόμα και με σαρανταδύο υπό σκιάν, φθαρμένο μπλου τζην, Ρέη Μπαν για να περνά απαρατήρητος στο σκληρό καπιταλιστικό περιβάλλον και βασικά αξυρισιά. Χωρίς αξυρισιά δε λέει. Έχω απηυδύσει σε σημείο τέτοιο που αγοράζω ακόμα και την κωλοφυλλάδα που φέρει παραμάσχαλα μπας και τον ξεφορτωθώ αλλά εις μάτην. Απτόητος. Το αποκορύφωμα ήταν όταν προ μίας εβδομάδας ήρθε να μου ανακοινώσει περιχαρής την τεράστια μάχη που κερδήθηκε στον γαλαξία του Άγιου Σάββα, όπου στις εκλογές του σωματείου αι ημέτεραι δυνάμεις της Ρέμπελ Αλάηανς κατατρόπωσαν τα στρατεύματα του μισητού εχθρού Πατούλη και άλλων Νταρθ Βέηντερ του μνημονίου. Το ότι ακριβώς τις ίδιες ώρες που μου τσαμπούναγε αυτά τα παραμύθια, οι εργαζόμενοι έχαναν κανα δυο μισθούς και καμια δεκαπενταριά χιλιάδες όδευαν προς τον ήδη συνωστισμένο πλανήτη Ανεργία χωρίς να ανοίξει ρουθούνι, ουδόλως αποτελούσε μέρος της εξίσωσης. Το ότι βγήκαν οι δικοί μας στο προεδρείο των εργαζομένων του Άγιου Σάββα αποτελεί την ικανή και αναγκαία συνθήκη για να ΄ρθει ανάποδα ο ντουνιάς. Ο Σταυροφόρος της Ανατροπής και της Ταξικής Πάλης φαίνεται να αγνοεί ότι έχει να κάνει με έναν λαό που αφού έδωσε κάποιες πρόσκαιρες και φιλότιμες μάχες ανταποκρινόμενος κυρίως στο ένστικτο της επιβίωσης και όχι σε κάποιο ανώτερο πολιτικό αισθητήριο, στέκει τώρα ως άλλος Ιταλός Επιβήτορας ρημαγμένος κι αιμόφυρτος στα σχοινιά του ρινγκ να κοιτάει έντρομος τον Ιβάν Ντράγκο να του φέρει το ένα άπερκατ μετά το άλλο και να μην έχει τη στοιχειώδη δύναμη να ανταποδώσει έστω ένα χτύπημα. Μην αρχίσετε να λέτε για το ποιος κερδίζει στο τέλος, αυτά συμβαίνουν μόνο στις ταινίες. Την επόμενη φορά που θα έρθει ο λεβέντης να μου εξυμνήσει τις μεγαλειώδεις νίκες του κινήματος, εγώ λέω να τον κατηχήσω με το φαινόμενο της "σηπτικής γριάς" μήπως και βάλει μυαλό. Το φαινόμενο συνίσταται στην άφιξη στα επείγοντα γριούλας κατακεκλιμμένης από πεντηκονταετίας,  ανοϊκής από τριακονταετίας και υποσιτιζόμενης από εικοσαετίας (βλέπε ελληνική κοινωνία), με αψηλάφητη πίεση και δυο-τρία μικρόβια να κάνουν πάρτυ στα σωματικά της υγρά, συνοδευόμενης από γιο που την είχε γραμμένη στα αρχίδια του τόσα χρόνια (βλέπε ελληνική Αριστερά και λοιπές φίλιες δυνάμεις). Θα μπουν γραμμές, καθετήρες, ματζούνια, κορτιζόνες, καρβαπενέμες, μάσκες, στρώματα κατακλίσεων, θα φάει και κάνα κλύσμα για να λυθεί ο παραλυτικός ειλεός, θα πάρει μπρος για λίγο η γριούλα, θα ανοίξει για λίγο το μάτι, θα βγάλει καμια σταγόνα κάτουρο που το κάτουρο ως γνωστόν αποτελεί απόλυτο δείκτη βελτίωσης. Θα αναθαρρήσει ο γιος που παίρνει όρκο ότι η μάνα του μέχρι προ τριημέρου χόρευε κλακέτες στην Αεροπαγίτου παρέα με άλλες κυρίες της γενιάς του'20 και ξεκοκκάλιζε Αγκάθα Κρίστι. Και ξαφνικά θα πάρει τηλέφωνο η νοσηλεύτρια στο γραφείο των γιατρών για να βγει η λεγόμενη παύλα στο καρδιογράφημα. Μιλάμε για μάχη εξαρχής χαμένη.

Η τάξις των πραγμάτων

Το έβλεπα καιρό και τρελαινόμουν. Έχει γίνει ένα είδος προσκυνήματος για μένα. Περνάω, βγάζω αλάρμ στη δεξιά λωρίδα, αγνοώ τον οδηγό του τρόλεϋ που κορνάρει από πίσω παράδοξα αφοσιωμένος στο έργο του να παραδώσει εγκαίρως τα στοιβαγμένα στο όχημα εργαζόμενα αμνοερίφια στην εργασιακή σφαγή και σταυροκοπιέμαι έμπλεος κατάνυξης έμπροσθεν του ναού ο οποίος στεγάζει τον μέλλοντα προωθυπουργό Αντώνη Σίγμα, εγγονό της Πηνελόπης Δέλτα. Εκεί που πλέον στεγάζονται μαζί με δαύτον κάτι ραμολιμέντα της Δαπάρας, κάτι μπράβοι καταγωγής Τρούμπας τύπου Φαήλου Κρανιδιώτη, που τους βλέπω αξύριστους και λέω όχι να ξυριστώ και να μην ξαναφήσω γένια αλλά να κάνω αποτρίχωση στα Νιου Ντέη και να μείνω εντεύθεν σπανός, που καμάρωνα από φοιτητής να αναρριχώνται σαν παρασιτικά ζιζάνια στην επετηρίδα του κόμματος και ήμουν σίγουρος ότι θα τους βρω κάποτε μπροστά στα πόδια μου και όχι για καλό. Όλα πλέον απέκτησαν νόημα στο φτωχό μου μυαλουδάκι. Το νέο σήμα του κόμματος σχεδιασμένο κατά τρόπο που να ταιριάζει με αυτό του κλαμπ ή σκυλάδικου που θα λάβει χώρα το επόμενο πάρτυ της νεολαίας στην κολλημένη στους τοίχους της Φιλοσοφικής αφίσα με καλεσμένο το Λάμπη Λιβιεράτο και ύπερθεν αυτού -σημειολογικά αξιοσημείωτο- το λόγκο του απόλυτου εργολάβου Babis Vovos. Πάνω απ' όλα η ιεραρχία.    

Το καμάρι της Βραζιλίας

...πέθανε σήμερα, σε ηλικία μόλις 57 ετών. Ο βιρτουόζος της μπάλας, ο άνθρωπος που έσωζε την αξιοπρεπεια του βραζιλιάνικου futbol από παπαδοπαίδια τύπου Κακά, κωλόπαιδα χωρίς κίνητρο τύπου Ροναλντίνιο και κυρίως από καθεστωτικούς εμπόρους πιστωτικών καρτών τύπου Πελέ, ο μαλλιάς, ο μούσιας, ο φιλόσοφος κι επιστήμονας, ο πολίτης που δεν έκανε γαργάρα τη βραζιλιάνικη χούντα και το έδειξε, ο ηγέτης της Democracia Corinthiana, ο άνθρωπος με τις αδυναμίες, ο πότης, ο βαρύς καπνιστής, ο κιρρωτικός την έκανε. Έζησε γρήγορα, πέθανε -σχετικά- νέος, έγραψε ιστορία. Γιατί σημασία δεν έχει μόνο να κερδίζεις, αλλά να δίνεις ωραίους αγώνες όπως στο Mundial του '82 και να συμμετέχεις σε όλες τις μάχες που πρέπει. Να είσαι παρών, χάσεις-κερδίσεις. Κι αν ο Πελέ έχει κλείσει θέση στον παράδεισο με δώδεκα δόσεις πληρωτέες μέσω Mastercard, τα λέμε στην κόλαση σύντροφε Socrates!

Και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ

Πρώτον. Έδωσα μια υπόσχεση σε αδελφικό μου φίλο ότι δε θα ασχοληθώ με το θέμα. Καλό θα ήταν να τον ενημερώσω μετά από σχεδόν τριάντα χρόνια φιλίας ότι είμαι παντελώς αναξιόπιστο άτομο όσο αφορά τις υποσχέσεις που δίνω και καλό θα ήταν, κάλλιο αργά παρά ποτέ, να με εξαιρέσει από τον στενό του κύκλο ως άτομο μη σοβαρό, αφερέγγυο, ύπουλο και δολοπλόκο. Ακόμη κι αυτή την ύστατη στιγμή του ξεπεσμού και της καταρράκωσης της αξιοπρέπειάς μου θα φανώ ελάχιστα ώριμος και δε θα προσωποποιήσω τις βολές. Δεύτερον. Η ανάρτηση αφορά τα εν Σπάρτη, οπότε οι κοσμοπολίτες εξ υμών μπορείτε να ποιήσετε τη νήσσα και να περιμένετε την επόμενη. Όχι ότι δε θα βρείτε αναφορές και ομοιότητες με τεκταινόμενα σε άλλες κλίμακες.

Aperitif: Στις πρόσφατες περιφερειακές εκλογές οι πανέξυπνοι Πελοποννήσιοι εξέλεξαν περιφερειάρχη ή άλλως μικρό πρωθυπουργό έναν μέγα άχρηστο, τον Πέτρο Τατούλη. Ο τάχα μου ανεξάρτητος πολιτικός άνδρας, ο οποίος τάχα μου ευαγγελιζόταν τη σύνθεση και τη συναίνεση (σας θυμίζει κάτι αυτό;) εξελέγη με τάχα μου διακομματική -πρακτικά δικομματική- στήριξη του ΠΑΣΟΚ και του ευρισκόμενου παραπλεύρως του Μπαγκλαντές ΛΑΟΣ (ούτε αυτό σας θυμίζει κάτι;). Αν και η ανάρτηση δεν τον αφορά -σιγά μην του κάνω και τη χάρη- θα αναφέρω απλά ότι στην περίπτωση του Τατούλη ισχύει ότι για όλους τους άχρηστους ανά τον κόσμο. Εκτός από άχρηστοι ενίοτε είναι και λίαν επικίνδυνοι, με λίαν επικίνδυνες ιδέες. Ο Πετράν λοιπόν ονειρεύεται για την Πελοπόννησο τη θέσπιση Ειδικής Οικονομικής Ζώνης, τουτέστιν fast track ανάπτυξη χωρίς περιβαλλοντικές μελέτες, με άναρχη δόμηση, γήπεδα γκολφ στο κάστρο του Μυστρά (να δω πώς θα μαζεύετε τα μπαλάκια στις κατηφοριές), τεχνητό χιόνι στην Τρύπη, σαλέ των τριών χιλιάδων θέσεων στην Αρτεμισία μέσα στο καμένο δάσος, αυτοκινητόδρομο τεσσάρων λωρίδων στο Μαίναλο και άλλες τέτοιες ήπιες παρεμβάσεις απόλυτα συμβατές με το τοπίο και την παράδοση του Μωριά.

Κυρίως πιάτο: Στις πρόσφατες εκδηλώσεις για τον εορτασμό του Νίκωνα (όχι αυτού με το bar-restaurant) αλλά του άλλου, του όσιου του Μετανοείτε, πολιούχου της πόλης την οποία δεν έχει διάθεση να βοηθήσει στο ελάχιστο αν δεν μετανοήσουν απαξάπαντες, ακόμα και τα αδέσποτα, η Σπάρτη έζησε μεγάλες στιγμές. Επίτιμος προσκεκλημένος ο Γκέοργκ Καρατζαφύρερ, πλαισιωμένος από το πουλέν του τον Πετράν, διάφορους πασόκους του περιφερειακού συμβουλίου και ταλαίπωρες Σπαρτιατοπούλες κορασίδες ντυμένες με στολές που είχαν ξεμείνει στη Ντενίση απ' όταν ανέβαζε τη Θεοδώρα και όλοι μαζί να εκκλησιάζονται εκλιπαρώντας τον Όσιο να δείξει μεγαλοθυμία και να φωτίσει την κολεγιά πασόκων και ακροδεξιών ώστε να επαναφέρουν την Πελοπόννησο στο δρόμο της αειφόρου ανάπτυξης. Θα μου πείτε, έχεις πρόβλημα που οι πασόκοι πάνε στην εκκλησία; Θα σας απαντήσω ότι έχω πρόβλημα με όλους όσοι πάνε στην εκκλησία, αλλά όχι κάτι ειδικό με τους πασόκους. Έχεις πρόβλημα με τους πασόκους που τα βρήκαν με τους Χίτες και τους Ταγματασφαλίτες; Ούτε με δαύτο έχω πρόβλημα γιατί δε μου προκάλεσε καμία εντύπωση. Άλλωστε οι πασόκοι στη Σπάρτη είναι πιο δεξιοί και από τον Πάνο τον Καμμένο. Τότενες, ποιο στο διάολο είναι το πρόβλημά σου; Το πρόβλημά μου αρχίζει αμέσως τώρα.

Εδώ και κάποια χρόνια, κάτι κινείται στην όμορφη Σπάρτη και υπαίτιοι γι' αυτό είναι οι πολίτες που δραστηροποιούνται μέσω της Παρέμβασης Πολιτών Σπάρτης. Προ ημερών έλαβε χώρα εκδήλωση της Παρέμβασης με ομιλητές τους Μανώλη Γλέζο και Στέφανο Ληναίο και με θέμα "μας χρωστάνε, δεν τους χρωστάμε". Κάθομαι να χαζέψω τις εισηγήσεις αλλά και το διάλογο που ακολούθησε και μένω άλαλος όταν αντικρίζω ότι οι πασόκοι παραστάτες και συνοδοιπόροι του Καρατζαφέρη έχουν πιάσει πρώτο τραπέζι πίστα. Και δώστου να ζουμάρουν οι κάμερες στα χωρίς αισχύνη πρόσωπά τους και δώστου να με πιάνει ένα σφίξιμο στο στήθος με ύποπτους χαρακτήρες. Τσίπα; Καθόλου. Στάλα. Αξιοπρέπεια; Στα απωλεσθέντα και μη ευρεθέντα. Εγώ θα ρωτήσω τούτο. Πόσο άνετα μπορεί να νιώθει ένας δήθεν προοδευτικός πολιτικός ο οποίος υποστηρίζεται πολιτικά για να εκλεγεί από τον Καρατζαφέρη και το ασκέρι του όταν παρευρίσκεται σε εκδήλωση όπου ομιλητής είναι ένας άνθρωπος ο οποίος έχει υβριστεί και συκοφαντηθεί από πρωτοπαλίκαρα του ΛΑΟΣ; Όταν ο παρά τω προέδρω δηλώνει ότι ο Γλέζος με τον Σάντα κατέβασαν τη ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη την ώρα που οι στρατιώτες των ναζί έπαιρναν παρτούζα μια συντρόφισσα των δύο; Πόσο άνετα νιώθει όταν κυκλοφορεί δημοσίως με ανθρώπους που για να πλήξουν την αξία της πράξης των Γλέζου και Σάντα επικαλούνται δηλώσεις του βασανιστή της μεταξικής χούντας Μανιαδάκη; Άντε Πασοκάρα μου, του χρόνου με το καλό και στο μνημόσυνο για τους γερμανοτσολιάδες της μάχης του Μυστρά.      

Της Ελλάδος τα παιδιά

Μεγάλη δημοσιογραφική επιτυχία του ιστολογιου. Ο φωτογραφικός φακός έχει απαθανατίσει τον  νεαρό Μαυρουδή -Μάκη- Βορίδη με πλήρη εξάρτυση να σκέφτεται. Ναι! Κι όμως σκέφτεται! Από ανώνυμο λαϊκό καλλιτέχνη σε κολόνα της Νέας Σμύρνης.

Όχι ότι οι Ευέλπιδες είναι καλύτεροι...

Voodoo Chile

Πρώτη και τελευταία φορά που λυπήθηκα μπάτσο. Και τον λυπήθηκα γιατί με αυτό το βλέμμα ο μέγας σαμάνος τον στοίχειωσε για πάντα...

Από το Newsbeast

Κα-φαιο-ειδείς έμετοι

Δεν φτάνει που ξυπνάω κάθιδρος τις νύχτες από έναν επίμονο εφιάλτη -έγινε, λέει, ο Άδωνις υπουργός και άνοιξε παρτίδες με εφοπλιστάς και λοιπούς εθνοσωτήρες-, το πράγμα χειροτερεύει κατά πολύ στον ξύπνιο μου. Ο Γρηγόρης ο Ψαριανός κατέστησε γνωστό τοις πάσοι δια φωνής Τζίμη Πανούση ότι επιθυμούσε σφόδρα κάποτε στης βουλής τα έδρανα, αχ! κι αυτός να έκλανε. Οι εποχές άλλαξαν και μαζί άλλαξαν και οι συνήθειες του εντέρου του Γρηγόρη. Τέρμα οι πορδές στα έδρανα γιατί απειλείται το εθνικό καλό και η εθνική συνεννόηση. Θα σφιχτώ, είπε, θα κρατήσω τους δυσώδεις υδρογονάναθρακες στα έγκατα του κωλάντερού μου και θα δώσω το καλύτερο παράδειγμα. Η δικαίωση δεν άργησε να έρθει και η εσωτερική μάχη που έδινε ο Γρηγόρης με την κωλοτρυπίδα του  και η υπερίσχυσή του απέναντι στα ορμητικά αέριά του δεν πήγε χαμένη, καθώς αναγνωρίστηκε η υπεύθυνη αριστερή του στάση του από τα πλέον αρμόδια χείλη, αυτά της αριστερής Άννας Διαμαντοπούλου. Όπως αποδείχθηκε στην πρόσφατη εκπομπή του πλέον επικίνδυνου των δημοσιογράφων Σταύρου Θεοδωράκη με τίτλο "Οι Πρωταγωνιστές" και σπέσιαλ υπότιτλο "Βαφτίζεται δημοκράτης ο δούλος του Λεπέν Μαυρουδής Βορίδης", ο Γρηγόρης έτεινε μεγαλόψυχα τον καλυμμένο από αλήτικο φθαρμένο πέτσινο με βάτα και υπογραφή του Μπατίστα ώμο, για να ακουμπήσει ο αδίκως πανταχώθεν βαλλόμενος υπουργός Μάκης. Πνίγοντας το εντελώς ασήμαντο, αν και μοναδικό στα πρόσφατα πολιτικά χρονικά, γεγονός της υπουργοποίησης ενός ατόμου που κυκλοφορούσε το πάλαι ποτέ στα Εξάρχεια κραδαίνοντας-αν έχεις το Θεό σου- αυτοσχέδιο τσεκούρι ως άλλος άνθρωπος των σπηλαίων και κυνηγώντας εαμοβούλγαρους και κουμούνια, ο Γρηγόρης βάφτισε τον Μάκη τον Βορίδη τέως φασίστα και κοινοβουλευτικό άνδρα. Είναι δύσκολες αυτές οι μέρες για τον Γρηγόρη. Πίστεψε ότι πνίγοντας κλανιές, αθωώνοντας φασίστες και ασπαζόμενος τις παγκαλικές ρήσεις περί των από κοινού φαγωθέντων θα έρθει άσπρη μέρα και για αυτόν τον μετανοημένο επαναστάτη. Αμ δε, Γρηγόρη μου. Έχουν πάρει άλλη σειρά.
ΥΓ.1. Η επικινδυνότητα του Θεοδωράκη ως διαμορφωτή κοινής γνώμης και εκτός της εργολαβίας βρώμικης δουλειάς όπως η οσιοποίηση του Βορίδη, είναι η τάση του να προβάλλει τις εξαιρέσεις ως κανόνες. Στις εκπομπές του, οι πρωταγωνιστές είναι πρεζάκια που αποτοξινώθηκαν, πουτάνες που πήραν τον ίσιο δρόμο, δολοφόνοι που σωφρονίστηκαν, φασίστες που έγιναν από ζώα κανονικοί άνθρωποι, επαίτες που ανταπεξήλθαν, ορφανά που βρήκαν στοργή και πάει λέγοντας. Προβάλλοντας τα μεμονωμένα περιστατικά, ο δημοσιογράφος αποκρύπτει από τον τηλεθεατή την πραγματικότητα, η οποία περίπου έχει ως εξής. Τα πρεζάκια πεθαίνουν περιμένοντας στις λίστες, οι πουτάνες παραμένουν πουτάνες γιατί δεν έχουν τίποτε άλλο να κάνουν, οι δολοφόνοι βγαίνουν από τη φυλακή χειρότεροι, οι επαίτες ψοφάνε από το κρύο, τα ορφανά ζητιανεύουν από τα πέντε τους. Περιττό και να αναφέρω ότι οι φασίστες δεν γίνονται ποτέ άνθρωποι.   
ΥΓ.2. Ας μην κρυβόμαστε, δεν φταίει ο Ψαριανός. Φταίνε όλοι αυτοί που κάποτε ποντάρανε σε πρόσκαιρα εκλογικά οφέλη, μαζεύοντας και βαφτίζοντας αριστερό όποιον είχε τα ακόλουθα αμιγώς πολιτικά χαρακτηριστικά: φορούσε σκουλαρίκι, έπαιζε μπαγλαμά ή μπουζούκι -αυστηρά τρίχορδο-, έπινε μπάφους, ήταν οργανωμένος στην Ορίτζιναλ κι είχε πιεί τουλάχιστον τρεις καφέδες στο "Πωλείται" στα Εξάρχεια. Από πολιτική σκέψη; Έλα μωρέ, υπερβολές... Να τον χαίρεστε τώρα. 

Ο Μάκης Βορίδης έχει θάψει το τσεκούρι του πολέμου και με τη βοήθεια του Γρηγόρη Ψαριανού έγινε παιδί των μπαλονιών. Από την Ελληνοφρένεια.

Έχουμε και λέμε...

Με αφορμή post στο blog του Μεταπτυχιακού το οποίο δεν θα τελειώσω ποτέ, αλλά και προσωπική βιβλιογραφική έρευνα, ακολουθούν διαπιστώσεις από διάφορα επιστημονικά άρθρα σχετικά με τις επιπτώσεις της Χρεοκρατείας στη δημόσια υγεία. Ναι, μαλακιστήρια του London School of Economics, καθυστερημένα μαθητούδια του Μόσιαλου. Πρόκειται για κανονικές μελέτες με risk ratios, όρια αξιοπιστίας, επίπεδα στατιστικής σημαντικότητας και -φυσικά- αδυναμίες. Μην κλαίτε, θα ακολουθήσουν στο τέλος και οι πηγές, για να τα διαβάσετε και μόνοι σας μπας και ξεστραβωθείτε. Όχι, δεν τα έγραψε ο Ριζοσπάστης και η Εργατική Αλληλεγγύη. Το Lancet και το Public Library of Science τα γράφουν, αυτά με τα γαμηστερά impact factors.

Σύνελθε μικρέ Κωστάκη, έχει βαρεθεί ο κόσμος να διαβάζει να γράφεις για τον βρώμικο ρόλο των έγκυρων πανεπιστημίων στην επέλαση του νεοφιλελευθερισμού μπλα, μπλα, μπλα...  

Έχουμε και λέμε:

1.  15% περισσότεροι άνθρωποι το 2009 ανέφεραν ότι δεν πήγαν σε γιατρό ή οδοντίατρο σε σχέση με το 2007 (οριακό μεν, αλλά στατιστικά σημαντικό -όχι τυχαίο- εύρημα)
2. 25% αυτών που επικοινώνησαν με την εθνική γραμμή βοήθειας για την αυτοκτονικότητα, ανέφεραν ως αιτία τα οικονομικά προβλήματα
3. Τα νέα δηλωθέντα κρούσματα HIV λοίμωξης θα αυξηθούν το 2011 κατά 52% σε σχέση με το 2010. 
4. Τα νέα δηλωθέντα κρούσματα HIV λοίμωξης σε χρήστες ναρκωτικών θα αυξηθούν το 2011 κατά 10 φορές. 
5. Ο επιπολασμός της χρήσης ηρωίνης (παλιοί και νέοι χρήστες) αυξήθηκε το 2009 κατά 20%.
6. Οι περικοπές στις δαπάνες υγείας για τα έτη 2009 και 2010 είχαν ως αποτέλεσμα να συρρικνωθούν κατά 33% τα προγράμματα ιατρικής δρόμου που αφορούν κυρίως τους χρήστες. 
7. Σε δείγμα 285 χρηστών ναρκωτικών στην περιοχή της Αθήνας, το 85% δεν ήταν ενταγμένο σε κανένα πρόγραμμα αποκατάστασης. 
8. Το ποσοστό των Ελλήνων οι οποίοι εξετάζονταν στα πολυϊατρεία των Γιατρών του Κόσμου αυξήθηκε από 3-4% σε 30%. Για πού το έβαλες; Έχει κι άλλο...
9.  Από τηλεφωνική έρευνα σε δείγμα 2256 ατόμων διαπιστώθηκε αύξηση των αποπειρών αυτοκτονίας το 2011 κατά 36% σε σχέση με το 2009. Ειδικά δε, συγκρίνοντας υποομάδες βρέθηκε ότι τα άτομα με υψηλό δείκτη οικονομικής δυσχέρειας (IPED, Index of Personal Economic Distress) σε σχέση αυτά με χαμηλό δείκτη είχαν 16,6 φορές και μεγαλύτερη πιθανότητα να έκαναν απόπειρα αυτοκτονίας και 3 φορές μεγαλύτερη πιθανότητα να εμφανίσαν αυτοκτονικό ιδεασμό το μήνα πριν τη μελέτη. Και τα δύο ευρήματα είναι στατιστικά σημαντικά του κερατά. Μέχρι τα μπούνια που λέμε, με μικρότερη από 0,1% πιθανότητα να οφείλονται στην τύχη. Κάτσε, δε θέλω βιασύνες... 
10. Όλα-τα-λεφτά-μελέτη των Stuckler, King και Basu προ 3ετίας μελέτησε την επίδραση των οικονομικών προγραμμάτων του ΔΝΤ στην επιδημιολογία της φυματίωσης σε χώρες του πρώην ανατολικού block. Μικρή σημείωση: Το τι γίνεται στις χώρες αυτές με το συνδυασμό φυματίωσης, αλκοολισμού και HIV δεν περιγράφεται. Πραγματική γενοκτονία. Αφού τους βγήκε η Παναγία να αποκλείσουν συγχυτικούς παράγοντες και μεθοδολογικά σφάλματα, κάτι το οποίο πέτυχαν σε σημαντικό βαθμό, διαπίστωσαν ότι η συμμετοχή της χώρας σε οικονομικά προγράμματα του ΔΝΤ σχετίζεται με αύξηση της επίπτωσης (νέα κρούσματα), του επιπολασμού (άθροισμα νέων και παλιών κρουσμάτων) και της θνησιμότητας κατά 13,9%, 13,2% και 16,6% αντίστοιχα -όλα στατιστικά σημαντικά, μην τα ξαναλέμε. Η σχέση αυτή αντιστρεφόταν όταν εξετάστηκαν χώρες με δανεισμό από πηγές πλην ΔΝΤ (non-IMF lending). Για κάθε 1% αύξηση του δανεισμού, η θνησιμότητα από φυματίωση αυξανόταν κατά 0,9%. Για κάθε επιπλέον έτος παραμονής σε πρόγραμμα δανεισμού, η θνησιμότητα αυξανόταν κατά 4,1%. Με την έξοδο από προγράμματα του ΔΝΤ, η θνησιμότητα από φυματίωση μειώθηκε κατά 30%.

Αυτά τα ωραία. Οι πηγούλες που λέγαμε, ακολουθούν.

Increased suicidality amid economic crisis in Greece

International Monetary Fund Programs and Tuberculosis Outcomes in Post-Communist Countries

Health effects of financial crisis: omens of a Greek tragedy