Αρχαίο πνεύμα αθάνατο!

Το θέμα που δημιουργήθηκε με την Βουλάρα την Παπαχρήστου είναι πολύ απλό. Εάν η ελληνική πολιτεία συνεχίζει να υποστηρίζει την παραμύθα των Ολυμπιακών Αγώνων ως της απόλυτης διοργάνωσης συμφιλίωσης των λαών, ως αιτίας κήρυξης εκεχειρίας μεταξύ των απανταχού μαχόμενων και σπαρασσόμενων λαών -κάτι τόσο δύσκολο που ούτε ο Τζέφρυ Παπανδρέου δεν το είχε φέρει εις πέρας- και ως ύμνου στο σεβασμό της διαφορετικότητας, εάν λοιπόν ισχύουν όλα αυτά, τότε καλώς η αθλήτρια αποκλείστηκε για το περίφημο σχόλιο που αφορούσε τους Αφρικανούς ως σπιτικό έδεσμα για τα κουνούπια του Δυτικού Νείλου. Παρεμπιπτόντως, αν και δεν περίμενα από μια αθλήτρια στίβου να το γνωρίζει, δεν κατάγεται το κουνούπι, αλλά ο ιός από τον Δυτικό Νείλο. Το κουνούπι, Βούλα χρυσό μου, είναι πέρα ως πέρα ελληνικό. Και λέω λοιπόν ότι καλώς αποκλείστηκε όχι ως μια μορφή τιμωρίας απέναντι στις απόψεις της αθλήτριας. Ο καθείς μπορεί να αθλείται στο υψηλότερο επίπεδο πρωταθλητισμού, ανεξαρτήτως αν παραθέτει μέσω τουίτερ τσιτάτα του Κασιδιάρη ή του Αντόνιο Γκράμσι. Δεν μπορεί όμως να συμμετάσχει σε αυτή τη -λέμε τώρα-γιορτή του πολιτισμού, αν -επιμένω- οι Ολυμπιακοί Αγώνες θεωρηθούν τέτοια. Παίρνεις λοιπόν τον πούλο και αναζητάς πεδίον δόξης λαμπρό σε άλλες διοργανώσεις, λιγότερο ασύμβατες με την κοσμοθεωρία σου.

Από την άλλη, αν η ελληνική πολιτεία έχει τα κάκαλα να πει τα πράγματα με το όνομά τους, ότι δηλαδή στέλνουμε αμόρφωτους και μισαλλόδοξους τσομπαναραίους στο πανηγύρι της ντόπας και των χειρότερων μπέργκερς από καταβολής πολιτισμού, των McDonald's, μόνο και μόνο για να επιτύχουμε ότι  επιτυγχάναμε με διάφορους Κίτσους Κεντέρηδες και Κατίνες Θάνου μέχρι το ένδοξο 2004, να ταϊσουμε δηλαδή με άρτο, θεάματα, faux δόξα και κλέος τους πεινασμένους για σάρκα και διψασμένους για αίμα Έλληνες ιθαγενείς την ίδια ώρα που τους υφαρπάζαμε τα χρυσαφικά και τα ασημικά κάτω από τη μύτη τους ενώ αυτοί κουνούσαν εν μέσω ελληνοχριστιανικού παραληρήματος τα πλαστικά τους σημαιάκια, αν έχει το σθένος να ομολογήσει ότι η Βουλάρα είναι ένα πολύτιμο γρανάζι της κρεατομηχανής συνειδήσεων και της αλυσίδας παραγωγής εθνικής υπερηφάνειας, τότε κάνουμε όλοι μαζί γαργάρα σαν τις γαλοπούλες το σίγουρα ρατσιστικό σχόλιό της, υποβαθμίζουμε τις ενστάσεις των απέναντι ως μια παράταιρη politically correct υπερβολή στη γενέτειρα της σάτιρας και της αθυροστομίας και επιτρέπουμε στην ελληνίδα αρεία κόρη με το πλατινέ μαλλί και την άβαφη ρίζα να μεγαλουργήσει πηδώντας πάνω από νέγρες, τουρκάλες και αραπίνες ξεδοντιάρες. Της επιτρέπουμε δε, ου μην και της επιβάλλουμε, σε περίπτωση που κάποια άλλη απλά πηδήξει μακρύτερα, να υποδυθεί το ρόλο της προκατόχου της στο άθλημα τόσο του τριπλούν όσο και του εθνικού τσαμπουκά και να κατακεραυνώσει τη νικήτρια ως δυνάμει ντοπαρισμένη, αυτή η αμόλυντη παρθένα που γυμναζόταν πίνοντας νερό του Καματερού και απαγγέλοντας Άδωνι Γεωργιάδη.   

Ας μην κοροϊδευόμαστε λοιπόν καλή μου Βούλα. Το αστείο σου ήταν τόσο αστείο ώστε δε γέλασαν ούτε οι πλέον ακραιφνείς υποστηρικτές σου, με μοναδική ίσως εξαίρεση τον Γιάννη Καλαμίτση, για τον οποίο εδώ και καιρό έχει τεθεί η διάγνωση κάποιας καλπάζουσας μορφής ανοϊκής συνδρομής. Όσο δε για το συγκλονιστικό σε ένταση και παλμό ρεύμα αυτών που σε στηρίζουν, την εξήγηση ας την αναζητήσουν στην ακραία μετατόπιση της πολιτικής αισθητικής προς φασίζουσες εικόνες, στο πλαίσιο των οποίων ο Αφρικανός αποτελεί γεύμα για κουνούπια, οι πόρνες διαλύουν την ελληνική οικογένεια σπέρνοντας το AIDS και οι γύφτοι είναι καλοί μόνο για να κλέβουν.  

Να παίζει το τραντζίστορ

Αφού ανταπεξήλθα αλώβητος του καύσωνα, στις υψηλές θερμοκρασίες του οποίου ήμουν ιδιαίτερα ευάλωτος λόγω σωματικής κατατομής, μπορώ περιχαρής να παρουσιάσω το γνωστό σετάκι δίσκων με μοναδικό κριτήριο ομαδοποίησης το ότι κολλάνε γάντι στο καλοκαιρινό κλίμα. Όχι, δεν περιλαμβάνεται δίσκος των Πυξ Λαξ.

Blink 182 - Neighborhoods

Οι Blink ανήκουν σε μια ενδιαφέρουσα χορεία συγκροτημάτων που έπαιξαν μπάλα κυρίως στο δεύτερο μισό των '90s και στις αρχές των '00s, μαζί με αλλα καλόπαιδα όπως οι New Found Glory και οι Sum 41. Βασικό τους χαρακτηριστικό με εξαίρεση την άμεση σχέση τους με τους κάγκουρες που κάνουν roller skates είναι η pop αισθητική συνδυασμένη με punk στοιχεία στο παίξιμο. Βέβαια, το όλο στήσιμο, ο στίχος και η παρουσία των συγκροτημάτων θα έκανε τους πραγματικούς πάνκηδες να αφρίσουν. Είναι σαν να βλέπω μπροστά μου τη συνάντηση του Mark Ramone ή του Johny Rotten με τους μπούληδες των Blink, θα επακολουθούσε μακελειό. Όπως και να έχει, ειδικά για όσους δεν τους αρέσει το punk όπως εγώ, η φόρμα έχει το ενδιαφέρον της, καθώς περιλαμβάνει άρτιες παραγωγές, εξαιρετικές ρυθμικές κιθάρες, καλούς τραγουδιστές, δυνατά ρεφρέν και γρήγορα παιξίματα, κάτι που είχα τη χαρά να διαπιστώσω και εκ του σύνεγγυς όταν ακουσα ζωντανα τους Sum 41 στο Αμέρικα. Σε αυτόν το δίσκο, που είναι ο πρώτος μετά από οχτώ χρόνια απραξίας, το συγκρότημα βαδίζει στα γνωστά μονοπάτια με αρκετά μεγάλη επιτυχία. Τα Ghosts On The Dance Floor, Natives, Up All Night και Love Is Dangerous ξεχωρίζουν, το δε παίξιμο του ντράμερ σε όλο το άλμπουμ θα έπρεπε να διδάσκεται υπό τον τίτλο "Πώς να απογειώσετε ρυθμικά ένα απλοϊκό τέμπο".

Ιδιαίτερες ευχαριστίες στο μεγαλύτερο neo-punk συγκρότημα της Σπάρτης, τους SkaTa, αποτελούμενο από τον αδερφό μου τον Νικολάκη, τον Isaak G -aka xPoisonx- και το Πράγμα για την επιτυχή κατήχησή μου στο συγκεκριμένο είδος. Όποιος δεν τους έχει δει ζωντανά στο πάρκο της Ευαγγελίστριας στη Σπάρτη, δεν ξέρει τι θα πει μουσική! 

Quantic & Alice Russell with The Combo Barbaro - Look Around The Corner

Ο δίσκος αυτός ξεκινάει με άριστες προοπτικές από το εξώφυλλο κιόλας. Ο Quantic, κατά κόσμο Will Holland με την μπάντα του στη παραγωγή κι εκτέλεση, η Alice Russell στα φωνητικά και όλη η καλή παρέα υπό την ετικέτα της δισκογραφικής TruThoughts η οποια όπως και να το κάνουμε κρατά γενικά τον πήχη αρκετά ψηλά. Λίγα λόγια για τα συμβαλλόμενα μέρη. Ο Quantic είναι ένας πολυάσχολος μουσικός, συνθέτης και παραγωγός από τη Μεγάλη Βρετανία, ο οποίος αυτή τη στιγμή που μιλάμε μάλλον αράζει στην ενδοχώρα της Κολομβίας και συγκεκριμένα στο Κάλι όπου κατοικοεδρεύει αλλά και όπου ηχογραφήθηκε ο δίσκος. Τον γνώρισα μέσω ενός από το άπειρα projects στα οποία έχει βάλει το ταλαντούχο χεράκι του, την Quantic Soul Orchestra, το οποίο και συστήνω ανεπιφύλακτα. Το έτερον ήμισι, την κυρία Alice Russell δεν την είχα στα υπόψιν μου και κακώς απ' ότι φαίνεται καθώς παρά το νεαρό της ηλικίας έχει διαγράψει μια διόλου ευκαταφρόνητη πορεία. Πριν αρχίσω να γράφω για αυτό το δίσκο πρόλαβα να ακούσω το ντεμπούτο της με τίτλο Under The Munka Moon, ο οποίος είναι σκέτη ομορφία για τους λάτρεις της ηλεκτρονικής r'n'b. Σχετικά με το δίσκο στον οποίο έμελλε να ξανασυναντηθούν μετά από κάποιες συμμετοχές του ενός σε δίσκους της άλλης, ο Quantic έχει ζωγραφίσει με ένα ηχόχρωμα που ενσωματώνει πολλά στοιχεία από τη νέα του πατρίδα -ακουστικές κιθάρες, βιολιά, rusty πιάνο, τρομπέτες και κόνγκας- σε σημείο που πολλά θέματα να μπορούσαν να αποτελούν κάλλιστα soundtrack σε ταινία western, η δε Russell τραγουδά τα χαλαρά στιχάκια του δίσκου όπως αυτές τις οποίες μνημονεύει ως τα ινδάλματά της, τις μεγάλες κυρίες της Chess και Motown Records. Καθηλωτικό φινάλε με το I'd Cry και το βιολί του Mike Simmonds και το πιάνο του Alfredito Linares.

Dr. John - Locked Down

Ας ξεκινήσουμε από το τέλος. Αν ο Θεός των Ελλήνων και οι νόμιμοι επί της γης εκπρόσωποί του μας λυπηθούν και τελικά δεν μας σφάξουν, ανασκολοπήσουν, αφαιρέσουν τα νύχια μας με τανάλια γεμάτη κλωστηρίδιο του τετάνου, επιβιώσουμε και φτάσουμε στο μήνα Δεκέμβριο του τρέχοντος έτους, ένα είναι σίγουρο. Λογικά θα βαρεθείτε να βρίσκετε το συνάδελφο δοκτορα John the Night Tripper στις λίστες με τους καλύτερους δίσκους του  2012. Ο ένας από τους βασικούς πυλώνες της μουσικής της Νέας Ορλεάνης σας προσφέρει απλόχερα δύο χρόνια μετά τον Tribal ένα δίσκο σκέτο μέλι. Ανοίγω μία από τις αγαπημένες μου παρενθέσεις στο σημείο αυτό για να μοιραστώ μαζί σου αγαπημένε αναγνώστη, την οργή μου για μερικές από τις κριτικές που ακολούθησαν την κυκλοφορία του άλμπουμ. Ναι μεν ήταν διθυραμβικές στη συντριπτική τους πλειοψηφία αλλά παρατήρησα το φαινόμενο να υπερτονίζεται η συμμετοχή του αξιολάτρευτου Dan Auerbach των Black Keys στην παραγωγή, σε σημείο τέτοιο ώστε να αισθάνομαι ότι υποβιβάζεται το τεράστιο μέγεθος του Dr. John. Ας μην κρυβόμαστε, η παραγωγή πραγματικά έχει απογειώσει το δίσκο αλλά πρώτα είναι τα τραγούδια. Ο δίσκος φυσάει πριν καλά-καλά τον βάλετε να παίξει, από το εξώφυλλο με τον Night Tripper ντυμένο κατά τα ειωθότα της κοιλάδας του Μισισιπή κι έτοιμο για τελετή voodoo και πραγματικά αυτό θα ακολουθήσει από την πρώτη κιόλας νότα. Αξίζει να σημειωθεί ότι o Dr. John επιστρατεύει όλο το οπλοστάσιο των πληκτροφόρων οργάνων καθώς παίζει με hammond, ηλεκτρικό πιάνο, farfisa και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Θα κάνω μόνο δύο ειδικές μνείες, στο Revolution με το άρρωστο afro σόλο του αρχηγού και στο Getaway με τις φαζαρισμένες κιθάρες του Auerbach. Δεκέμβρη μήνα -Θεού θέλοντος πάντα- θα θυμηθείτε!

The Meters - Fire On The Bayou

Παραμένω στο ίδιο γεωγραφικό μήκος και πλάτος αλλά πηγαίνω με περίσσια αρετή και τόλμη καμποσα χρόνια πίσω. Περιπλανιεμαι μοναχός στα έλη παραπλεύρως των ποταμών και προσπαθώ να αποφύγω τις κακοτοπιές για να μη γίνω μεζές για αλιγάτορες οι οποίοι παραμονεύουν μέσα στη λάσπη . Απελπισμένος βλέπω φωτιές και ακούω κεραυνούς. Φωτιά στους βάλτους; Αντικατοπτρισμός; Φταίω εγώ ή η φαντασία μου τα φταίει; Κι όμως κυρίες και κύριοι. Οι μόνοι που θα μπορούσαν να βάλουν φωτιά μέσα στην υγρή ζούγκλα είναι οι Meters. Για όσους δεν το γνωρίζουν, θα πω μόνο τούτο. Μιλάμε για την απόλυτη πολεμική μηχανή του funk, για τους οδοστρωτήρες του groove που μόνο με τις μπάντες του George Clinton, τoυ James Brown και τoυ Sly Stone μπορούν να συγκριθούν. Μουσικάρες ολκής ο καθείς στο πόστο τους, και ως εκ τούτου δεν μου έκανε καμία εντύπωση όταν έμαθα ότι αποτέλεσαν κατά καιρούς και τη house band της δισκογραφικής του Alain Toussaint. Το Fire On The Bayou είναι από τους καλύτερους δίσκους του συγκροτήματος. Αυθεντικό funk, σε δαιμονισμένη κατάσταση ο Nocentelli στην κιθάρα και ο Neville στα πλήκτρα και groove μέχρι θανάτου. Στην παραγωγή του δίσκου μαζί με τα μέλη των Meters ο πατριάρχης Toussaint.

Seu Jorge - Samba Esporte Fino

Τι να λέμε τώρα... Ο δρόμος που έχει διανύσει ο Seu Jorge ήταν τραχύς και δύσβατος, όταν εκκινούσε από τις φαβέλες έξω από το Rio de Janeiro για να αναδειχθεί σε έναν από τους πλέον αξιόλογους βραζιλιάνους καλλιτέχνες. Ηθοποιός με κάμποσες συμμετοχές σε ταινίες όπως οι City of God και The Life Aquatic With Steve Zissou, αλλά κυρίως μέγας μάστορας αυτού του είδους που καλείται από κάποιους samba rock. Εγώ θα το έλεγα funk που ενσωματώνει όπως κάθε τι το βραζιλιάνικο στοιχεία από διάφορα είδη και κουλτούρες. Δεν είναι εύκολο να το περιγράψω αλλά θα ακούσετε και reggae, και afro beat και rap και rock και πολλές βραζιλιάνικες κιθάρες και ακόμη περισσότερα ντόπια κρουστά και στίχους στη γλώσσα του καλλιτέχνη. Εξαιρετικά τα Chega no Suingue, Hágua, De Alegria Raiou O Dia, Funk Baby. Ωραίος δίσκος είναι και ο επόμενος με τον τίτλο Cru, αλλά κινείται σε σαφώς χαμηλότερους ρυθμούς.

Bill Withers - Live At Carnegie Hall

Μην κρύβεστε, είναι μάταιο. Έχετε σίγουρα χαμουρευτεί με το Ain't No Sunshine, είτε το ακούτε από τον Joe Cocker και τον John Mayer, είτε από το Notis Sfakianakis. Δημιουργός του τραγουδιού είναι ο κύριος Withers, με τον οποίο εγώ προσωπικά άρχισα να ασχολούμαι όταν διαπίστωσα ότι ο Bonamassa έχει διασκευάσει κάμποσα καμμάτια του, είτε σε προσωπικούς του δίσκους είτε στην εξαιρετική του συνεργασία με την κυρία -που λεει ο λόγος- Beth Hart. Ψάχνοντας λοιπόν το βίο και την πολιτεία του καλοσυνάτου αυτού κυρίου, πέφτει πάνω σε ένα πλούσιο έργο τη δεκαετία του '70 καθώς και συνεργασίες με ογκόλιθους της soul και της R'n'B, όπως ο James Brown, η Etta James και ο Booker T. Jones. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα ζωντανά ηχογραφημένο δίσκο του 1973, με μια κυρίως ακουστική ορχήστρα αλλά με το groove να μην απουσιάζει ούτε στιγμή. Περιλαμβάνει διαμάντια όπως το Use Me, το World Keeps Goin' Around, το For My Friend και το Lonely Town, Lonely Street. Μην κλαίτε βρε χαζούλια, και το Ain't No Sunshine εδώ είναι!

Planet of Zeus - Macho Libre

Τους κράτησα για κλείσιμο για να αποδώσω τις δέουσες τιμές στο σημαντικότερο εξαγώγιμο ροκ προϊόν της χώρας μετά τον εκτροχιασμένο "out of rails like a crazy train" Gus G., κιθαρίστα των Firewind και του Ozzy Osbourne. Καθώς πρόκειται για δίσκο που έχει ήδη χρονίσει, ίσως να έχετε ακούσει ένα δείγμα από το heavy stoner ήχο τους. Κατά τη γνώμη μου ξεχωρίζουν τα Doteru, Dawn Of The Dead, Leftovers και το Macho Libre. Δύο πράγματα για κλείσιμο. Πρώτον, η ζωντανή εμφάνισή τους στο Αν Club το χειμώνα άγγιξε την τελειότητα, τόσο από στήσιμο όσο από ήχο κι εκτέλεση. Δεύτερο και τελευταίο ο frontman Μπάμπης είναι θηρίο ανήμερο, τόσο κιθαριστικά όσο και τραγουδιστικά, μια πραγματικά μεγάλη φιγούρα. Τώρα τι κοινό έχουν οι Planet of Zeus με το καλοκαίρι; Υποθέτω τις μπύρες!

Τους πήγαν αίμα

Μικρές νίκες μέχρι τώρα. Ίσως μικρές νίκες θα ζω συνέχεια. Δεν πειράζει όμως. Θα ζήσω και με δανεικές, ειδικά όταν δεν είναι δα και τόσο μικρές. Θα μου επιτρέψουν λοιπόν οι συνάδελφοι του νοσοκομείου Σωτηρία να νιώσω ξεχωριστή χαρά για την εκκωφαντική χυλόπιτα που έριξαν στα μούτρα της Χρυσής Αυγής, η οποία εκκινωντας από την νομιμοποίηση -για να μην ξεχνιόμαστε- που της παρείχε το εκλογικό σώμα, προσπάθησε να σκαρώσει το αδιανόητο. Διοργάνωση αιμοδοσίας από Έλληνες, από την οποία το αίμαι και τα παράγωγα αίματος που θα συγκεντρώνονταν θα διατίθεντο μόνο σε Έλληνες. Μιλάμε για ότι πιο δυσώδες έχει σκεφτεί ρατσιστής μετά τις γενοκτονίες. Προς τιμήν τους, τόσο η διοίκηση του νοσοκομείου όσο και το συνδικαλιστικό όργανο των νοσοκομειακών γιατρών αντέδρασαν έντονα, διαφυλάσσοντας την αξιοπρέπεια και σεβόμενοι την ιστορία ενός από τα πιο σημαντικά νοσηλευτικά ιδρύματα της χώρας, στο δασάκι του οποίου έβρισκαν και βρίσκουν φροντίδα αυτοί που κάποτε βαφτίστηκαν "άθλιοι των Αθηνών".  

Να ζήσεις Κωστάκη...

Πριν λίγες ημέρες είχα γενέθλια. Όχι απ' αυτά που κάνεις ότι δε σε ενδιαφέρουν ή τα ξεχνάς γιατί σου θυμίζουν ότι γερνάς παρ' όλο που ενδόμυχα τα αναμένεις κάθε χρόνο για να τσιμπήσεις δωράκι, αλλά από τα άλλα. Δυο χρόνια ειδικότητας έκλεισα στο πολύπαθο σύστημα υγείας, το οποίο θα είναι μαζί μας -εγγυημένα σας το γράφω αυτό- για πολύ λίγες παραστάσεις ακόμα, και ένα είναι σίγουρο. Δεν υπάρχει πιο αποδοτική μηχανή γαϊδουροποίησης και αποκτήνωσης στον πλανήτη από το ΕΣΥ, με μόνη ίσως εξαίρεση το συστημα εκπαίδευσης. Και το παράδοξο και λυπηρό είναι ότι συμβαίνει και στα καλύτερα παιδιά, αγόρια και κορίτσια. Φανταστείτε ειδικά το δικό μου το χάλι, δεδομένου ότι βάσει λακωνικής καταγωγής δεν εκκινούσα και από πολύ ψηλά. Ούτε ο Mcoy Tyner που ακούω αυτή τη στιγμή δε φτάνει για να εξημερώσει το ζώο που κυοφορώ μέσα μου. Έχεις καταντήσει να απαντάς αυστηρά, απότομα και μονολεκτικά ακόμη και στο πλέον ταλαίπωρο ανθρώπινο πλάσμα που αναπνέει πάνω στη γη, να στραβοκοιτάς τους πάντες και τα πάντα, να κυκλοφορείς ανάμεσα και να εκτίθεσαι σε τραυματιοφορείς που αν δεν τσιμπήσουν φακελάκι, δεν ξεσκατίζουν γέρο παρά μόνο αν ξεχειλίσει το σκατό από το κρεβάτι κάνοντάς σου και χάρη -για σένα γιατρέ!-, ανάμεσα σε δόκτορες που παίρνουν φακελάρα ακόμα και από τη μάνα τους, ανάμεσα σε ογκολόγους που αφού έχουν βομβαρδίσει επί ματαίω με ότι δηλητήριο υπάρχει τον καρκινοπαθή και τον στέλνουν στον μαλάκα τον παθολόγο κομμάτια μετά δε σηκώνουν ούτε τα τηλέφωνα, να αναπτύσσεις συνδεσμολογικές πατέντες με σωληνάκια, βελόνες και λοιπά ανταλλακτικά για να αντισταθμίσεις την έλλειψη ακόμα και των πλέον στοιχειωδών υλικών, να λαμβάνεις το ήμισυ των δεδουλευμένων σου και να πέφτεις γονυπετής και προσεύχεσαι ευτυχής για τη μακάρια την τύχη σου. Επιχειρώντας μια αναδρομή αυτών των δύο κολασμένων χρόνων, σκέφτομαι ότι κάποιους βοήθησα, σίγουρα κάποιους άλλους ταλαιπώρησα αλλά το μέγα μου παράπονο είναι άλλο. Δεν κατάφερα να πείσω ούτε έναν άνθρωπο να πάρει τον χρονίως πάσχοντα και θνήσκοντα συγγενή του να πεθάνει στο σπίτι του με λίγο οξυγονάκι και όλη τη φαρέτρα των αναλγητικών στη διάθεσή του ώστε να μην πονάει. Όχι. Όλοι με τη μαλακία στο στόμα. "Και τι να τον κάνω γιατρέ στο σπίτι;" Σωστά, ενώ στο νοσοκομείο με τα φώτα να αναβοσβήνουν, με τον κλιματισμό να δουλεύει μόνο όταν βρεθεί η Αφροδίτη στον Άρη, με τον διπλανό ξεμωραμένο γέρο να ωρύεται στα κάγκελα, με βελόνες να τον καρφώνουν είναι καλύτερα. Συνοψίζοντας και για να μη σας ψυχοπλακώνω καλοκαιριάτικα, καταλήγω στο εξής. Ο άνθρωπος όσο έχει δικαίωμα να ζήσει αξιοπρεπώς, άλλο τόσο δικαίωμα έχει και σε καθάριο θάνατο. Και γενικεύοντας ίσως, είμαι πλέον πεπεισμένος ότι η κοινωνία θα έχει πραγματικά προοδεύσει όταν θα είναι σε θέση να χαρίσει στον θνήσκοντα άρρωστο έναν αξιοπρεπές τέλος. Μέχρι τότε, δεν περιμένω τίποτα.

Σκίτσο της Vivienne Flesher, από τους New York Times