Ο βασιλιάς των ηλιθίων

Πρέπει να ήταν ωραία στο Hyde Park του Λονδίνου στα μισά του Ιούλη. Τα τσιμέντα δε θα είχαν πυρώσει όπως συνέβαινε -μπορώ να το διαβεβαιώσω- στη λατρευτή Αθήνα τις ίδιες αποφράδες ημέρες και τα κουνούπια δε θα εφορμούσαν ηρωικώ τω τρόπω σε σχηματισμό στούκας ανθιστάμενα σε ταμπλέτες, φιδάκια, παλάμες και χριστοκάντηλα. Εκείνο το πολύ ωραίο -ή λιγότερο ωραίο- σαββατιάτικο βράδυ κι εκείνο το φημισμένο λονδρέζικο πάρκο διάλεξε ο κύριος Μπρους Σπρίνγκστιν και το συγκρότημά του για την καλοκαιρινή του συναυλία στο μεγάλο νησί. Η E Street Band και το Αφεντικό έπαιζαν ήδη για περίπου τρεις ώρες (ναι, τρεις ώρες, τρεις ολόκληρες ώρες μουσικής παιγμένης από καλούς μουσικούς για να ψυχαγωγηθούν αυθεντικοί old school ρόκερς, τυχαίοι περαστικοί, γιαπωνέζοι τουρίστες, χαζομπαμπάδες με παιδάκια στους ώμους, μαύροι, άσπροι, πλουμιστοί και κίτρινοι, όχι σκάρτη μιάμιση ωρίτσα αρπαχτή για να ανοιγοκλείνουν το στόμα τους αγνοώντας τους στίχους σαν κωμικοτραγικό καραόκε οι χι Ρέμοι και οι ψι Δάντηδες κύριε Κιέντις), από τη σκηνή πέρασαν διάφοροι νοματαίοι μεταξύ των οποίων και ο αγαπημένος του ιστολογίου Τομ Μορέλο όταν ο Σπρίνγκστιν έκανε πραγματικότητα το όνειρο αρκετών φιλόμουσων, καλώντας προς σύμπραξη επί σκηνής τον Πολ Μακάρτνι. Το συγκρότημα ξεκίνησε συνοδεύοντας τον ιστορικό βαψομαλλιά στο "Twist And Shout" και συνέχισαν με το "I Saw Her Standing There". Για την ακρίβεια αυτό σκόπευε να κάνει καθώς όλοι υπολόγιζαν χωρίς τον ξενοδόχο. Το συμβόλαιο της μίσθωσης του χώρου προέβλεπε ρητά ότι η συναυλία θα είχε ολοκληρωθεί στις δέκα και τέταρτο και η ώρα ήταν ήδη δέκα και σαράντα. My goodness! Sweet lord! Η αστυνομία έκλεισε το μικρόφωνο του Σπρίνγκστιν στεγνά, η σεμνή τελετή έλαβε ένα τέλος που σίγουρα δεν της άξιζε και ο μπάτσος που έφερε εις πέρας το τιτάνιο αυτό έργο επιβολής του νόμου και της τάξης κατεβάζοντας το διακόπτη θα έχει να το λέει και στα δισέγγονά του. O Van Zandt, κιθαρίστας της E Street Band, εξανέστη και άρχισε να λέει αλήθειες τις οποίες κατόπιν ανακάλεσε αποδεικνύοντας ελάχιστη ροκ αξιοπρέπεια. Ποιες ήταν αυτές οι αλήθειες; Ανάμεσα στα άλλα ότι η Βρετανία είναι ένα αστυνομικό κράτος, κάτι που δε θέλει και πολύ κόπο για να στοιχειοθετηθεί δεδομένου ότι σε κάθε δρόμο υπάρχουν και καμιά εικοσαριά κάμερες, μετανάστες πυροβολούνται εν ψυχρώ από την αστυνομία και εκδηλώσεις τέτοιας πολιτισμικής βαρύτητας διακόπτονται βιαίως παρουσία χιλιάδων πολιτών με προσχηματικές δικαιολογίες περί μη τήρησης του συμβολαίου και σεβασμού της κοινής ησυχίας. Κοινή ησυχία Σάββατο βράδυ, στη μέση του πάρκου, ώρα δέκα και μισή; Ούτε στο χωριό μου με τον πιο έξαλλο και τρελιάρη γείτονα να είναι ενενήντα δύο Μαΐων! Τι μένει δηλαδή εκτός από την απαγόρευση της κυκλοφορίας, γαμώ τον Παϊσιο μου μέσα; 

Αν κάπου εδώ σας μύρισε κάτι, είναι που τοποθετείται επί του θέματος σαν δυσώδης καυτερή πορδή, όπως συνηθίζει άλλωστε, ο κύριος Πάσχος Μανδραβέλης. Δημοσιεύει -κλίνεται κατά το αφοδεύει- στην προστάτιδα κι εγγυήτρια δύναμη της τάξης και της εύρυθμης λειτουργίας θεσμών και κράτους Καθημερινή ένα γραφικό κείμενο με τίτλο "Ο πολιτισμός της κοινής ησυχίας", όπου κυρίως επικεντρώνεται στην απουσία αντιδράσεων από το κοινό σε αυτό που ο ίδιος θεωρεί σεβασμό στους νόμους κι εγώ πολιτισμική εκτροπή και φροντίζει να το διανθίσει με τις μόνιμες και αναπαραγόμενες με ψυχαναγκαστική ακρίβεια επιθέσεις εναντίον συνδικάτων που -προφανώς παρανομώντας- θα έσπευδαν να ανεβάσουν τους διακόπτες που κατέβασε το κράτος καταστολής και θα επέτρεπαν στον Μπρους και στον Πολ να ολοκληρώσουν το κακούργημα του να ροκάρουν και εναντίον κινημάτων λοιδορώντας συνθήματά τους πιο επίκαιρα από ποτέ. Όχι Πάσχο Μανδραβέλη. Όσο και αν το θέλεις, η Χούντα δεν τελείωσε το '73. Προελαύνει με σένα συνοδοιπόρο αφήνοντας πίσω στρατιές δυστυχίας και καμένη από την αδικία γη. Αλλά εσένα και των ομοίων σου δε σου φτάνει αυτό. Δε θες να τραγουδάμε, δε θες να πηδάμε, δε θες να χορεύουμε, δε θες να ξενυχτάμε, δε θες να βρισκόμαστε γιατί μας φοβάσαι. Μας φοβάσαι ακόμα κι έτσι και μας φθονείς με μάτια άδεια. Τι κρίμα και τι ντροπή για τα μάτια σου να είναι άδεια. Εγώ εδώ ενώπιον αυτών που διαβάζουν αυτές τις γραμμές λοιπόν, σε καταριέμαι. Σε καταριέμαι να έχεις άτακτο ύπνο και να σε ξυπνούν φωνές από καρναβάλια και γιορτές καταραμένων, απελπισμένων και φαντασμάτων που θα σου τραγουδάνε χορεύοντας μέσα στο ιδρωμένο σου αυτί "no home, no job, no peace, no rest". 

Η χρήση στο κείμενο στίχων από το "Πάρτυ στον 13ο Όροφο" από τις Τρύπες έγινε απολύτως εσκεμμένα.