Να παίζει το τραντζίστορ

Αφού ανταπεξήλθα αλώβητος του καύσωνα, στις υψηλές θερμοκρασίες του οποίου ήμουν ιδιαίτερα ευάλωτος λόγω σωματικής κατατομής, μπορώ περιχαρής να παρουσιάσω το γνωστό σετάκι δίσκων με μοναδικό κριτήριο ομαδοποίησης το ότι κολλάνε γάντι στο καλοκαιρινό κλίμα. Όχι, δεν περιλαμβάνεται δίσκος των Πυξ Λαξ.

Blink 182 - Neighborhoods

Οι Blink ανήκουν σε μια ενδιαφέρουσα χορεία συγκροτημάτων που έπαιξαν μπάλα κυρίως στο δεύτερο μισό των '90s και στις αρχές των '00s, μαζί με αλλα καλόπαιδα όπως οι New Found Glory και οι Sum 41. Βασικό τους χαρακτηριστικό με εξαίρεση την άμεση σχέση τους με τους κάγκουρες που κάνουν roller skates είναι η pop αισθητική συνδυασμένη με punk στοιχεία στο παίξιμο. Βέβαια, το όλο στήσιμο, ο στίχος και η παρουσία των συγκροτημάτων θα έκανε τους πραγματικούς πάνκηδες να αφρίσουν. Είναι σαν να βλέπω μπροστά μου τη συνάντηση του Mark Ramone ή του Johny Rotten με τους μπούληδες των Blink, θα επακολουθούσε μακελειό. Όπως και να έχει, ειδικά για όσους δεν τους αρέσει το punk όπως εγώ, η φόρμα έχει το ενδιαφέρον της, καθώς περιλαμβάνει άρτιες παραγωγές, εξαιρετικές ρυθμικές κιθάρες, καλούς τραγουδιστές, δυνατά ρεφρέν και γρήγορα παιξίματα, κάτι που είχα τη χαρά να διαπιστώσω και εκ του σύνεγγυς όταν ακουσα ζωντανα τους Sum 41 στο Αμέρικα. Σε αυτόν το δίσκο, που είναι ο πρώτος μετά από οχτώ χρόνια απραξίας, το συγκρότημα βαδίζει στα γνωστά μονοπάτια με αρκετά μεγάλη επιτυχία. Τα Ghosts On The Dance Floor, Natives, Up All Night και Love Is Dangerous ξεχωρίζουν, το δε παίξιμο του ντράμερ σε όλο το άλμπουμ θα έπρεπε να διδάσκεται υπό τον τίτλο "Πώς να απογειώσετε ρυθμικά ένα απλοϊκό τέμπο".

Ιδιαίτερες ευχαριστίες στο μεγαλύτερο neo-punk συγκρότημα της Σπάρτης, τους SkaTa, αποτελούμενο από τον αδερφό μου τον Νικολάκη, τον Isaak G -aka xPoisonx- και το Πράγμα για την επιτυχή κατήχησή μου στο συγκεκριμένο είδος. Όποιος δεν τους έχει δει ζωντανά στο πάρκο της Ευαγγελίστριας στη Σπάρτη, δεν ξέρει τι θα πει μουσική! 

Quantic & Alice Russell with The Combo Barbaro - Look Around The Corner

Ο δίσκος αυτός ξεκινάει με άριστες προοπτικές από το εξώφυλλο κιόλας. Ο Quantic, κατά κόσμο Will Holland με την μπάντα του στη παραγωγή κι εκτέλεση, η Alice Russell στα φωνητικά και όλη η καλή παρέα υπό την ετικέτα της δισκογραφικής TruThoughts η οποια όπως και να το κάνουμε κρατά γενικά τον πήχη αρκετά ψηλά. Λίγα λόγια για τα συμβαλλόμενα μέρη. Ο Quantic είναι ένας πολυάσχολος μουσικός, συνθέτης και παραγωγός από τη Μεγάλη Βρετανία, ο οποίος αυτή τη στιγμή που μιλάμε μάλλον αράζει στην ενδοχώρα της Κολομβίας και συγκεκριμένα στο Κάλι όπου κατοικοεδρεύει αλλά και όπου ηχογραφήθηκε ο δίσκος. Τον γνώρισα μέσω ενός από το άπειρα projects στα οποία έχει βάλει το ταλαντούχο χεράκι του, την Quantic Soul Orchestra, το οποίο και συστήνω ανεπιφύλακτα. Το έτερον ήμισι, την κυρία Alice Russell δεν την είχα στα υπόψιν μου και κακώς απ' ότι φαίνεται καθώς παρά το νεαρό της ηλικίας έχει διαγράψει μια διόλου ευκαταφρόνητη πορεία. Πριν αρχίσω να γράφω για αυτό το δίσκο πρόλαβα να ακούσω το ντεμπούτο της με τίτλο Under The Munka Moon, ο οποίος είναι σκέτη ομορφία για τους λάτρεις της ηλεκτρονικής r'n'b. Σχετικά με το δίσκο στον οποίο έμελλε να ξανασυναντηθούν μετά από κάποιες συμμετοχές του ενός σε δίσκους της άλλης, ο Quantic έχει ζωγραφίσει με ένα ηχόχρωμα που ενσωματώνει πολλά στοιχεία από τη νέα του πατρίδα -ακουστικές κιθάρες, βιολιά, rusty πιάνο, τρομπέτες και κόνγκας- σε σημείο που πολλά θέματα να μπορούσαν να αποτελούν κάλλιστα soundtrack σε ταινία western, η δε Russell τραγουδά τα χαλαρά στιχάκια του δίσκου όπως αυτές τις οποίες μνημονεύει ως τα ινδάλματά της, τις μεγάλες κυρίες της Chess και Motown Records. Καθηλωτικό φινάλε με το I'd Cry και το βιολί του Mike Simmonds και το πιάνο του Alfredito Linares.

Dr. John - Locked Down

Ας ξεκινήσουμε από το τέλος. Αν ο Θεός των Ελλήνων και οι νόμιμοι επί της γης εκπρόσωποί του μας λυπηθούν και τελικά δεν μας σφάξουν, ανασκολοπήσουν, αφαιρέσουν τα νύχια μας με τανάλια γεμάτη κλωστηρίδιο του τετάνου, επιβιώσουμε και φτάσουμε στο μήνα Δεκέμβριο του τρέχοντος έτους, ένα είναι σίγουρο. Λογικά θα βαρεθείτε να βρίσκετε το συνάδελφο δοκτορα John the Night Tripper στις λίστες με τους καλύτερους δίσκους του  2012. Ο ένας από τους βασικούς πυλώνες της μουσικής της Νέας Ορλεάνης σας προσφέρει απλόχερα δύο χρόνια μετά τον Tribal ένα δίσκο σκέτο μέλι. Ανοίγω μία από τις αγαπημένες μου παρενθέσεις στο σημείο αυτό για να μοιραστώ μαζί σου αγαπημένε αναγνώστη, την οργή μου για μερικές από τις κριτικές που ακολούθησαν την κυκλοφορία του άλμπουμ. Ναι μεν ήταν διθυραμβικές στη συντριπτική τους πλειοψηφία αλλά παρατήρησα το φαινόμενο να υπερτονίζεται η συμμετοχή του αξιολάτρευτου Dan Auerbach των Black Keys στην παραγωγή, σε σημείο τέτοιο ώστε να αισθάνομαι ότι υποβιβάζεται το τεράστιο μέγεθος του Dr. John. Ας μην κρυβόμαστε, η παραγωγή πραγματικά έχει απογειώσει το δίσκο αλλά πρώτα είναι τα τραγούδια. Ο δίσκος φυσάει πριν καλά-καλά τον βάλετε να παίξει, από το εξώφυλλο με τον Night Tripper ντυμένο κατά τα ειωθότα της κοιλάδας του Μισισιπή κι έτοιμο για τελετή voodoo και πραγματικά αυτό θα ακολουθήσει από την πρώτη κιόλας νότα. Αξίζει να σημειωθεί ότι o Dr. John επιστρατεύει όλο το οπλοστάσιο των πληκτροφόρων οργάνων καθώς παίζει με hammond, ηλεκτρικό πιάνο, farfisa και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Θα κάνω μόνο δύο ειδικές μνείες, στο Revolution με το άρρωστο afro σόλο του αρχηγού και στο Getaway με τις φαζαρισμένες κιθάρες του Auerbach. Δεκέμβρη μήνα -Θεού θέλοντος πάντα- θα θυμηθείτε!

The Meters - Fire On The Bayou

Παραμένω στο ίδιο γεωγραφικό μήκος και πλάτος αλλά πηγαίνω με περίσσια αρετή και τόλμη καμποσα χρόνια πίσω. Περιπλανιεμαι μοναχός στα έλη παραπλεύρως των ποταμών και προσπαθώ να αποφύγω τις κακοτοπιές για να μη γίνω μεζές για αλιγάτορες οι οποίοι παραμονεύουν μέσα στη λάσπη . Απελπισμένος βλέπω φωτιές και ακούω κεραυνούς. Φωτιά στους βάλτους; Αντικατοπτρισμός; Φταίω εγώ ή η φαντασία μου τα φταίει; Κι όμως κυρίες και κύριοι. Οι μόνοι που θα μπορούσαν να βάλουν φωτιά μέσα στην υγρή ζούγκλα είναι οι Meters. Για όσους δεν το γνωρίζουν, θα πω μόνο τούτο. Μιλάμε για την απόλυτη πολεμική μηχανή του funk, για τους οδοστρωτήρες του groove που μόνο με τις μπάντες του George Clinton, τoυ James Brown και τoυ Sly Stone μπορούν να συγκριθούν. Μουσικάρες ολκής ο καθείς στο πόστο τους, και ως εκ τούτου δεν μου έκανε καμία εντύπωση όταν έμαθα ότι αποτέλεσαν κατά καιρούς και τη house band της δισκογραφικής του Alain Toussaint. Το Fire On The Bayou είναι από τους καλύτερους δίσκους του συγκροτήματος. Αυθεντικό funk, σε δαιμονισμένη κατάσταση ο Nocentelli στην κιθάρα και ο Neville στα πλήκτρα και groove μέχρι θανάτου. Στην παραγωγή του δίσκου μαζί με τα μέλη των Meters ο πατριάρχης Toussaint.

Seu Jorge - Samba Esporte Fino

Τι να λέμε τώρα... Ο δρόμος που έχει διανύσει ο Seu Jorge ήταν τραχύς και δύσβατος, όταν εκκινούσε από τις φαβέλες έξω από το Rio de Janeiro για να αναδειχθεί σε έναν από τους πλέον αξιόλογους βραζιλιάνους καλλιτέχνες. Ηθοποιός με κάμποσες συμμετοχές σε ταινίες όπως οι City of God και The Life Aquatic With Steve Zissou, αλλά κυρίως μέγας μάστορας αυτού του είδους που καλείται από κάποιους samba rock. Εγώ θα το έλεγα funk που ενσωματώνει όπως κάθε τι το βραζιλιάνικο στοιχεία από διάφορα είδη και κουλτούρες. Δεν είναι εύκολο να το περιγράψω αλλά θα ακούσετε και reggae, και afro beat και rap και rock και πολλές βραζιλιάνικες κιθάρες και ακόμη περισσότερα ντόπια κρουστά και στίχους στη γλώσσα του καλλιτέχνη. Εξαιρετικά τα Chega no Suingue, Hágua, De Alegria Raiou O Dia, Funk Baby. Ωραίος δίσκος είναι και ο επόμενος με τον τίτλο Cru, αλλά κινείται σε σαφώς χαμηλότερους ρυθμούς.

Bill Withers - Live At Carnegie Hall

Μην κρύβεστε, είναι μάταιο. Έχετε σίγουρα χαμουρευτεί με το Ain't No Sunshine, είτε το ακούτε από τον Joe Cocker και τον John Mayer, είτε από το Notis Sfakianakis. Δημιουργός του τραγουδιού είναι ο κύριος Withers, με τον οποίο εγώ προσωπικά άρχισα να ασχολούμαι όταν διαπίστωσα ότι ο Bonamassa έχει διασκευάσει κάμποσα καμμάτια του, είτε σε προσωπικούς του δίσκους είτε στην εξαιρετική του συνεργασία με την κυρία -που λεει ο λόγος- Beth Hart. Ψάχνοντας λοιπόν το βίο και την πολιτεία του καλοσυνάτου αυτού κυρίου, πέφτει πάνω σε ένα πλούσιο έργο τη δεκαετία του '70 καθώς και συνεργασίες με ογκόλιθους της soul και της R'n'B, όπως ο James Brown, η Etta James και ο Booker T. Jones. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα ζωντανά ηχογραφημένο δίσκο του 1973, με μια κυρίως ακουστική ορχήστρα αλλά με το groove να μην απουσιάζει ούτε στιγμή. Περιλαμβάνει διαμάντια όπως το Use Me, το World Keeps Goin' Around, το For My Friend και το Lonely Town, Lonely Street. Μην κλαίτε βρε χαζούλια, και το Ain't No Sunshine εδώ είναι!

Planet of Zeus - Macho Libre

Τους κράτησα για κλείσιμο για να αποδώσω τις δέουσες τιμές στο σημαντικότερο εξαγώγιμο ροκ προϊόν της χώρας μετά τον εκτροχιασμένο "out of rails like a crazy train" Gus G., κιθαρίστα των Firewind και του Ozzy Osbourne. Καθώς πρόκειται για δίσκο που έχει ήδη χρονίσει, ίσως να έχετε ακούσει ένα δείγμα από το heavy stoner ήχο τους. Κατά τη γνώμη μου ξεχωρίζουν τα Doteru, Dawn Of The Dead, Leftovers και το Macho Libre. Δύο πράγματα για κλείσιμο. Πρώτον, η ζωντανή εμφάνισή τους στο Αν Club το χειμώνα άγγιξε την τελειότητα, τόσο από στήσιμο όσο από ήχο κι εκτέλεση. Δεύτερο και τελευταίο ο frontman Μπάμπης είναι θηρίο ανήμερο, τόσο κιθαριστικά όσο και τραγουδιστικά, μια πραγματικά μεγάλη φιγούρα. Τώρα τι κοινό έχουν οι Planet of Zeus με το καλοκαίρι; Υποθέτω τις μπύρες!