Πριν λίγες ημέρες είχα γενέθλια. Όχι απ' αυτά που κάνεις ότι δε σε ενδιαφέρουν ή τα ξεχνάς γιατί σου θυμίζουν ότι γερνάς παρ' όλο που ενδόμυχα τα αναμένεις κάθε χρόνο για να τσιμπήσεις δωράκι, αλλά από τα άλλα. Δυο χρόνια ειδικότητας έκλεισα στο πολύπαθο σύστημα υγείας, το οποίο θα είναι μαζί μας -εγγυημένα σας το γράφω αυτό- για πολύ λίγες παραστάσεις ακόμα, και ένα είναι σίγουρο. Δεν υπάρχει πιο αποδοτική μηχανή γαϊδουροποίησης και αποκτήνωσης στον πλανήτη από το ΕΣΥ, με μόνη ίσως εξαίρεση το συστημα εκπαίδευσης. Και το παράδοξο και λυπηρό είναι ότι συμβαίνει και στα καλύτερα παιδιά, αγόρια και κορίτσια. Φανταστείτε ειδικά το δικό μου το χάλι, δεδομένου ότι βάσει λακωνικής καταγωγής δεν εκκινούσα και από πολύ ψηλά. Ούτε ο Mcoy Tyner που ακούω αυτή τη στιγμή δε φτάνει για να εξημερώσει το ζώο που κυοφορώ μέσα μου. Έχεις καταντήσει να απαντάς αυστηρά, απότομα και μονολεκτικά ακόμη και στο πλέον ταλαίπωρο ανθρώπινο πλάσμα που αναπνέει πάνω στη γη, να στραβοκοιτάς τους πάντες και τα πάντα, να κυκλοφορείς ανάμεσα και να εκτίθεσαι σε τραυματιοφορείς που αν δεν τσιμπήσουν φακελάκι, δεν ξεσκατίζουν γέρο παρά μόνο αν ξεχειλίσει το σκατό από το κρεβάτι κάνοντάς σου και χάρη -για σένα γιατρέ!-, ανάμεσα σε δόκτορες που παίρνουν φακελάρα ακόμα και από τη μάνα τους, ανάμεσα σε ογκολόγους που αφού έχουν βομβαρδίσει επί ματαίω με ότι δηλητήριο υπάρχει τον καρκινοπαθή και τον στέλνουν στον μαλάκα τον παθολόγο κομμάτια μετά δε σηκώνουν ούτε τα τηλέφωνα, να αναπτύσσεις συνδεσμολογικές πατέντες με σωληνάκια, βελόνες και λοιπά ανταλλακτικά για να αντισταθμίσεις την έλλειψη ακόμα και των πλέον στοιχειωδών υλικών, να λαμβάνεις το ήμισυ των δεδουλευμένων σου και να πέφτεις γονυπετής και προσεύχεσαι ευτυχής για τη μακάρια την τύχη σου. Επιχειρώντας μια αναδρομή αυτών των δύο κολασμένων χρόνων, σκέφτομαι ότι κάποιους βοήθησα, σίγουρα κάποιους άλλους ταλαιπώρησα αλλά το μέγα μου παράπονο είναι άλλο. Δεν κατάφερα να πείσω ούτε έναν άνθρωπο να πάρει τον χρονίως πάσχοντα και θνήσκοντα συγγενή του να πεθάνει στο σπίτι του με λίγο οξυγονάκι και όλη τη φαρέτρα των αναλγητικών στη διάθεσή του ώστε να μην πονάει. Όχι. Όλοι με τη μαλακία στο στόμα. "Και τι να τον κάνω γιατρέ στο σπίτι;" Σωστά, ενώ στο νοσοκομείο με τα φώτα να αναβοσβήνουν, με τον κλιματισμό να δουλεύει μόνο όταν βρεθεί η Αφροδίτη στον Άρη, με τον διπλανό ξεμωραμένο γέρο να ωρύεται στα κάγκελα, με βελόνες να τον καρφώνουν είναι καλύτερα. Συνοψίζοντας και για να μη σας ψυχοπλακώνω καλοκαιριάτικα, καταλήγω στο εξής. Ο άνθρωπος όσο έχει δικαίωμα να ζήσει αξιοπρεπώς, άλλο τόσο δικαίωμα έχει και σε καθάριο θάνατο. Και γενικεύοντας ίσως, είμαι πλέον πεπεισμένος ότι η κοινωνία θα έχει πραγματικά προοδεύσει όταν θα είναι σε θέση να χαρίσει στον θνήσκοντα άρρωστο έναν αξιοπρεπές τέλος. Μέχρι τότε, δεν περιμένω τίποτα.
Σκίτσο της Vivienne Flesher, από τους New York Times
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου