Wired

Για το έργο έχουν γραφτεί διθύραμβοι, με χαρακτηριστικότερους αυτούς που το περιγράφουν ως μια σύγχρονη εκδοχή έργων του Ντίκενς και του Ντοστογιέφσκι. Όσο υπερβολικό και αν ακούγεται αυτό, μπορεί να μην απέχει πολύ από την αλήθεια. Η παρούσα ανάρτηση έχει έναν και μοναδικό σκοπό. Να καταγράψει τους βασικούς λόγους για τους οποίους από την οπτική σκοπιά του γράφοντος, το Wire απλά γαμάει μάνες.

Η Πόλις

Η Βαλτιμόρη βρίσκεται στην Ανατολική Ακτή, νότια της Νέας Υόρκης. Πρόκειται για μεγάλο εμπορικό λιμάνι που μοιάζει με τη γείτονα Φιλαδέλφεια, μόνο που στερείται της αίγλης που προσφέρει στο Phily το Philadelphia Museum of Art, οι Roots, ο Christian McBride και φυσικά ο Rocky Balboa. Αν ψάχνετε για χλιδάτους ουρανοξύστες, επιβλητικά πάρκα, φωταγωγημένες από πίξελ λεωφόρους μάλλον πρέπει να παρακολουθήσετε άλλη σειρά. Όχι ότι δεν έχει και τέτοια στη Βαλτιμόρη, αλλά -όπως θα διαβάσεις παρακάτω- αλλού ζει ο κανονικός κοσμάκης και ως εκ τούτου δεν μας απασχολούν.

Το σκηνικό (άλλως Low life in high places)
Η πρώτη σεζον, την οποία μόλις ξεκοκκάλισα, διαδραματίζεται στη Δυτική Βαλτιμόρη και συγκεκριμένα σε διόλου καλαίσθητα γιγαντιαία συγκροτήματα εργατικών κατοικιών, υποβαθμισμένες συνοικίες, ακάλυπτους χώρους με ψόφια γρασίδια, ξηλωμένους καναπέδες, αποκεφαλισμένες λάμπες, διαλυμένα πεζοδρόμια, κατεστραμμένα καρτοτηλέφωνα και ξεραμένα εμέσματα από πρεζάκια, κωλόμπαρα χειρότερα και από το ξακουστό κλαμπ Σεϋχέλες στη Σπάρτη. Η δεύτερη σεζόν που μόλις άρχισα λαμβάνει χώρα κυρίως στο λιμάνι και στις πλατφόρμες φορτοεκφόρτωσης και σε άλλα τέτοια εξωτικά μέρη τα οποία ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης ή η Έλενα Ακρίτα ποτέ δε θα διανοούνταν να εντάξουν στις σειρές τους. Γιατί το έργο έχει να κάνει με ζόμπι. Και τα ζόμπι δεν κυκλοφορούν στο Κολωνάκι, γκεγκε;  
Ανοίγω πρώτη παρένθεση και συμπληρώνω. Δεν είναι τυχαίο ότι στη συγγραφή κάποιων επεισοδίων έχουν συμμετάσχει και σημαντικοί συγγραφείς αστυνομικών μυθιστορημάτων. Θα επικεντρώσω σε έναν από αυτούς, τον George Pelecanos και ο λόγος είναι ότι με αυτήν την αντίφαση της αμερικανικής μεγαλούπολης  έχει ασχοληθεί και στα βιβλία του που έχω διαβάσει, στον Κηπουρό της Νύχτας και στο εξαιρετικό DramaCity, την πλοκή των οποίων τοποθετεί σε μια Ουάσινγκτον πολύ διαφορετική από αυτή που φανταζόμαστε όταν βλέπουμε τον Λευκό Οίκο σε γκρο πλαν. Μην τα ξαναλέμε, δε μένουν όλοι στην Times Square.
Ανοίγω δεύτερη παρένθεση κι αναπολώ. Βρίσκομαι στο μπροστινό κάθισμα ενός General Motors φτιαγμένου προς λαϊκή κατανάλωση και κατευθύνομαι με το απόλυτο γρικαμέρικαν σόι νότια από τη Νέα Υόρκη, όλως τυχαίως με κατεύθυνση τη Φιλαδέλφεια, για να εξασκήσουμε το απόλυτο γρικαμέρικαν χόμπι, αυτό του τζόγου. Ο τελικός προορισμός βεβαίως είναι το Λας Βέγκας της Ανατολικής ακτής, το γνωστό τοις πάσι Atlantic City. Κινουμαστε παραλιακά και από κάμποσα χιλιόμετρα -ή μίλια;- μακριά αρχίζουν να φεγγοβολούν διάφοροι κιτσάτοι ουρανοξύστες του Ντόναλντ Τραμπ, τα καζίνο και οι λοιπές αηδίες που κατανάλωναν για να εκπέμψουν το ματαιόδοξο, εκτυφλωτικό φως τους για μια νύχτα όσο μια μέση πόλη για ένα χρόνο. Με ρωτάει ο απόλυτος working class hero θείος μου: "Πώς σου φαίνεται;", "αδιάφορο" απαντάω. "Ξέρεις, μου λέει, υπάρχει κάτι το πολύ ενδιαφέρον. Λιγότερο από ένα μίλι απόσταση από τους ουρανοξύστες που βλέπεις, υπάρχουν γκέτο και περιοχές με εγκληματικότητα υψηλότερη και από αυτή της Μπογκοτά. Τους τα πήραν όλα για ένα κομμάτι ψωμί ή ένα μπουκάλι ουίσκι και χτίσανε αυτά που βλέπεις. Και κάθονται τώρα οι ξελιγωμένοι μαύροι και ατενίζουν το Taj Mahal Casino. It sucks..." 

Όλοι οι καλοί χωράνε (άλλως all the pieces matter)
Ζόμπι της πρέζας, ναρκοπρίγκηπες, αμόρφωτοι μπάτσοι, μπεκρήδες Ιρλανδοί μπάτσοι, λαμόγια διαπλεκόμενοι μπάτσοι, γκέι μικροεγκληματίες, χοντροί λιγδιασμένοι από τα Burger Kings μπάτσοι, ανεπρόκοποι χωροφυλάκοι, λεσβίες που παλεύουν να πιάσουν παιδί, βαποράκια ηλικίας οχτώ ετών, ερασιτέχνες μπασκετμπολίστες, καλόψυχες κωλομπαρούδες, σκατόψυχες κωλομπαρούδες, διαπλεκόμενοι γερουσιαστές, Πολωνοί, Ρώσοι και φυσικά Έλληνες μαφιόζοι. Οι Έλληνες άλλωστε πάνε παντού, σαν το κέτσαπ. Περιττό ότι ζέχνουν όλοι ανεξαρτήτως χρώματος και καταγωγής. Προσωπική συμπάθεια ο τεράστιος ηρωινομανής-τζιμάνι-πληροφοριοδότης των μπάτσων-κλεφτάκος-καλός άνθρωπος Bubbles, ερμηνευμένος από τον Andre Royo, του οποίου η απόδοση εξηγείται μόνο αν πίνει πρέζα και στην κανονική του ζωή από τα γενοφάσκια του. 

No more happy ending
Αν περιμένετε οι καλοί να κατατροπώσουν τους κακούς, πάλι πέσατε έξω. Μπορείτε να το γυρίσετε στα CSI και κατά προτίμηση την εκδοχή του Miami, όπου ο κοκκινοτρίχης Lt. Horatio Caine δεν αφήνει έγκλημα για έγκλημα ανεξιχνίαστο και κακοποιό για κακοποιό ατιμώρητο, κοιτάει δε τους ενόχους με λάγνο βλέμμα τύπου "κάθε κατεργάρης στον πάγκο του" όταν τους ανακοινώνει ότι ξεσκέπασε τα μιαρά τους σχέδια από μια μύξα που είχαν κολλήσει στο κουβούκλιο του ασανσέρ καμια δεκαριά χρόνια πριν. Στη Βαλτιμόρη το πράγμα εξελίσσεται όπως στην κανονική ζωή, με κακούς να τη γλιτώνουν με δυο-τρία χρονάκια σπέσιαλ περιποίησης στη φυλάκα, με τα καλά παιδιά να σκοτώνονται από τους κολλητούς τους, με πειστήρια εγκλήματος να εξαφανίζονται και οι ένοχοι να την κάνουν κύριοι και τους μπάτσους να στήνουν πάρτι και να γίνονται ζάντα στο μεθύσι από τη χαρά τους όταν λύνουν τις μισές από τις υποθέσεις τους.

You gotta help me keep the devil way down in the hole 
Το πόσο ψηλά έχει τοποθετηθεί ο πήχυς με την επιλογή του τραγουδιού των εναρκτήριων τίτλων, δεν περιγράφεται. Ο πραγματικός πρίγκηπας του σκότους Tom Waits είχε ξεράσει το απλησίαστο Way Down In The Hole ήδη από το 1987 χωρίς ούτε ο ίδιος να φαντάζεται πόσο άψογα θα συμπλήρωνε την εποποιία του The Wire. Αναλόγως της σεζόν ακούγονται διάφορες εκτελέσεις πλην της αυθεντικής με καλύτερη όλων κατά την άποψή μου αυτή των Blind Boys of Alabama. Το έχουμε πάντως και από Neville Brothers, αν ενδιαφέρεστε. 

"This is me, yo, right here bitches"
 Αργκό που σπάει κοκκαλα, bitches, niggas, yo, bro, η γνωστή σε όλους λεξούλα από f σε όλες τις εκδοχές και σε όλους τους δυνατούς συντακτικούς συνδυασμούς διανθίζουν αυτή την τόσο γλυκανάλατη σειρούλα με τους τόσο αγαθούς πρωταγωνιστές. Ειδικά όταν μιλάνε οι gangster καλύτερα να ακούς τον Ντούσαν Μπάγεβιτς να παλεύει τα ελληνικά...

That's all folks (άλλως, τελειώσαμε)!