Ανακωχή;

Επειδή άρχισαν νωρίς τα όργανα, θερμή παράκληση όχι άλλη Βάρκιζα. Μόνο για μπάνια.

Αναδρομή

Από την ομάδα του Unfollow

In Memoriam

Ο εξυπνότερος πολιτικός των τελευταίων πενήντα ετών, όπως διατείνονται κάποια πιστά κομματόσκυλα που τον πλαισιώνουν ακόμα και τώρα που οδεύει ολοταχώς προς τον πολιτικό του τάφο, εξανέστη. Παχιά λιποσταγονίδια κύλησαν στο μουσολινικό του προσωπείο αντί καυτών δακρύων για την αχαριστία που δείχνουν τα υποζύγια. Έτσι κι αλλιώς, δεν μπορεί να κλάψει. Και να θελήσει, που σίγουρα δε θα του γεννηθεί ποτέ κατά τη διάρκεια της μίζερης ζωής του η επιθυμία, δεν μπορεί. Ο εξυπνότερος πολιτικός των τελευταίων πενήντα ετών μπορεί μόνο να στάξει λίπος και χολή από τους ιδρωτοποιούς, δακρυικούς και σιελογόνους αδένες του. Λίπος δανεικό και ξένο, που το συσσωρεύει εις βάρος του λαού από ετών καθυβρίζοντας, διαβάλλοντας, (εξ)υπηρετώντας, γλείφοντας, έρποντας, εκβιάζοντας και κυρίως νομοθετώντας. Φωνάζει ο αρχικλέφταρος για να τον φοβηθεί ποιος; Μα αυτός που πάντα τον έτρεμε. Ο βομβαρδιζόμενος από εμετικές αγιογραφίες παραγωγής Mega νοικοκύρης, ο ίδιος νοικοκύρης που είχε πειστεί ότι το να μιλάς καλά τα ελληνικά είναι ταυτόσημο με το να είσαι χρήσιμος για τη χώρα. Ότι το να είσαι καθηγητής συνταγματικού δικαίου είναι ένα και το αυτό με το να υπηρετείς την τήρηση του Συντάγματος. Ότι το να είσαι πρόεδρος του κατ' ευφημισμό σοσιαλιστικού κινήματος, σε αθωώνει από τη φασίζουσα στάση, τη φασίζουσα σκέψη και το φασίζον βλέμμα. Η πτώση αυτού του τραγικού προσώπου της ελληνικής ιστορίας, του ανθρώπου που -σύμφωνα με τα Wikileaks- από Τούρκογλου αναβαθμίστηκε σε Βενιζέλος μόνο και μόνο για να δρέψει λίγο από το κλέος του πάλαι ποτέ εθνάρχη, έχοντας πλήρη επίγνωση της ανικανότητάς του να εξελιχθεί σε μείζονα πολιτικό παράγοντα αποκλειστικά μέσω του θλιβερού εναγκαλισμού του με τους παπάδες και τις πολιτικοοικονομικές αδελφότητες, ούτε η πτώση του λοιπόν δε θα είναι εκκωφαντική και μεγαλοπρεπής όπως ο ίδιος θα ήθελε. Θα είναι ανάξια λόγου, θα σημειωθεί σε μονόστηλα δίπλα σε αναγγελίες κηδειών ή σε καυτά ροζ τηλέφωνα, με φωτογραφίες σίγουρα πιο αξιοπρεπών από αυτόν κοριτσιών λογοκριμένες με φανταχτερά αστεράκια στα επίμαχα σημεία να πλαισιώνουν την αξιοθρήνητη φάτσα του. Λάβετε την ανάρτηση ως επικήδειο στον οποίο, αν και απρόσκλητος, θα καταθέσω τα βασικότερα έργα και τις σημαντικότερες ημέρες του ανθρώπου που συνέδραμε όσο ελάχιστοι στο να μετατραπεί τούτος ο τόπος στην πρώτη ιστορικά μπανανία της Γηραιάς Ηπείρου.

• Νόμος περί ευθύνης ή μη ευθύνης υπουργών, ήτοι κάνε ότι γουστάρεις, μπλέξε τα μπούτια σου σε όποια λοβιτούρα αρέσκεσαι και ο μήνας έχει εννιά. Φρόντισε για σένα κύριε υπουργέ ο Βαγγέλης Βενιζέλος. 
• Αποχαρακτηρισμός βιομηχανικών μνημείων προς όφελος διαφόρων κολλητών από την όμορφη Σαλονίκη. Υπογράφει ο Βαγγέλης Βενιζέλος. 
• Παραλαβή υποβρυχίων που λιγάκι έγερναν ώστε να γίνει το χατήρι του εμίρη και να πάρει για ένα κομμάτι ψωμί τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά. Κερνάει ο Βαγγέλης Βενιζέλος. 
•  Τροποποίηση των άρθρων του Ποινικού Κώδικα που αφορούν την ψευδή βεβαίωση και την πλαστογραφία. Όλως περιέργως, βολεύει όλη την αφάν γκατέ της "συμπρωτεύουσας" με ένα πάρτι ασυδοσίας που αφορούσε τις καλές οικογένειες της πόλης και τους γόνους τους να στήνεται χωρίς αιδώ. Διαλέγει μουσική και φτιάχνει τα ποτά ο Βαγγέλης Βενιζέλος. 
• Διάσωση με εκατό εκατομμύρια γιούρο της αμαρτωλής Proton Bank, συμφερόντων του επιχειρηματία και συνδαιτυμόνα του παπαδαριού σε ιερές μπίζνες Λαυρεντιάδη, όταν αυτή σε έλεγχο της Τράπεζας της Ελλάδος βρέθηκε να μπάζει, παρά την αντίθετη γνωμοδότηση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους. Η διάσωση βαφτίστηκε "κίνηση διασφάλισης της συστημικής σταθερότητας" ενός κατά τ' άλλα απολύτως διεφθαρμένου τραπεζικού συστήματος. Κερασάκι στην τούρτα, η αναδρομική αμνήστευση του ιδίου και ομοίων του για τέτοιου είδους πράξεις με σχετική νομοθετική ρύθμιση. Ζαχαροπλάστης, ποιος άλλος... ο Βαγγέλης Βενιζέλος. 

   

        

Ο πακιστανικός κότσυφας

Αφού καλησπερίσω, να ξεκαθαρίσω εξαρχής ότι, παρ’ ότι δεν το συνηθίζω στο ιστολόγιο καθώς το θεωρώ βαρετό, ακολουθεί ανάρτηση ειδικού και εν προκειμένω υγειονομικού περιεχομένου. Φαντάζομαι ότι αφορά κυρίως γιατρούς, νοσηλευτές και όσους ασχολούνται με τη δημοσια υγεία. Πιθανόν βέβαια να μην αφορά και κανέναν από δαύτους αν θεωρούν ότι έχουν δεμένο το γάιδαρό τους ή έχουν πιάσει τον Ιερώνυμο από τα αρχίδια. Εκεί που σκέφτομαι να πρωτοτυπήσω, είναι παρουσιάζοντας έναν άρρωστο και την αλυσίδα λαθών που έγιναν και συνεχίζουν να γίνονται  κατά την προσέγγισή του τα τελευταία δύο χρόνια. Εκεί που οι άλλοι καμαρώνουν για τα αμφίβολα επιτεύγματά τους, εγώ λέω να βγάλω τα  επιβεβαιωμένα άπλυτα στη φόρα, με τα οποία άπλυτα δεν ασχολείται ουδείς αν και είναι ότι πιο διδακτικό μπορεί να σου τύχει. Εγώ άλλωστε, καλά μου παιδιά, δεν έχω υψηλές προσδοκίες για μεγάλη καριέρα. Φασόν αντιβιώσεις στο τοπικό ΙΚΑ θέλω να συνταγογραφώ για τα προς το ζην. 

Παρουσίαση περιστατικού

Παλικαράκι 20 ετών καταγωγής Πακιστάν – συγνώμη Ηλία Κασιδιάρη- φυλάσσεται σε ένα μπουντρούμι στο Μεταγωγών στη Μεταμόρφωση και είναι έτοιμος προς απέλαση. Χτυπάει την πόρτα του κελιού στον αστυνόμο υπηρεσίας και του λέει ότι "μάστορα κάτι δεν πάει καλά. Εκεί που ημουν κοτζάμ λεβέντης, έχω γίνει σαν πρησμένο κοτσύφι". Φιλεύσπλαχνος και καλός ενορίτης ο μπάτσος ων, του περνάει χειροπέδες μην και τον κατασπαράξει το αγρίμι των σαράντα κιλών από τα περίχωρα του Καράτσι, τον φορτώνει στο περιπολικό βάζει και τη σειρήνα λες και μεταφέρει τον Ρωχάμη και τον πάει στον Ερυθρό. Εκεί οι καλοί συνάδελφοι καταλαβαίνουν ότι κάτι τρέχει με το πιτσιρικάκι και τον διακομίζουν στο Σωτηρία, του οποίου την παράδοση στην αντιμετώπιση της φυματίωσης -της νόσου των φτωχών- δεν πρέπει να έχει άλλο νοσοκομείο στην Ευρώπη, για τον απλούστατο λόγο ότι τόση δυστυχία και φτώχεια μαζεμένη όσο στην Ελλάδα τα τελευταία εκατό χρόνια σπανίζει στο Δυτικό κόσμο. Μικρασιατική καταστροφή, ύφεση τη δεκαετία του '30, κατοχή, εμφύλιος. Τι τα θες Ηλία Κασιδιάρη. Ο θεός σου δεν αγαπάει και πολύ την Ελλάδα. 

Επιστρέφω στο θέμα μας. Ο μικρός Πακιστανός ασθενής υποβάλλεται σε εξονυχιστικό έλεγχο και τίθεται -όχι με οριστικό τρόπο, αλλά πειστικότατα- η διάγνωση της γενικευμένης (κεχροειδούς) φυματίωσης. Κάπου εδώ αρχίζει το θέμα να έχει γούστο. Οι φυματιολόγοι ξεκινούν την ενδεδειγμένη αγωγή στον κότσυφα της Ασίας και δίνουν οδηγίες για συνέχιση της αγωγής στο νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού. Η αγωγή της φυματίωσης δεν είναι σαν την κυστίτιδα στις διψασμένες για έρωτα νεαρές κορασίδες, τουτέστιν τρεις μέρες και πάμε για άλλα. Έξι μηνάκια το ελάχιστον, ου μην και παραπάνω. Ο νεαρός, όμως, ως φέρων δυνάμει μεταδοτικό νόσημα εκμεταλλεύεται τον υγειονομικό κώδικα και νόμιμα εκδίδεται άδεια παραμονής στη χώρα. Ούτε Κορυδαλλός, ούτε φυλακές αλλά ούτε και φάρμακα, αν και τα δικαιούται. Απελευθερώνεται ως βαρέως πάσχων, χωρίς κανένας να ασχοληθεί με το τι μέλλει γενέσθαι με την αγωγή του. Αν ήταν έτσι ρε λεβέντες, καλύτερα να τον κρατούσατε μέσα να γινόταν καλά το παληκάρι. Τα δε ενημερωτικά σημειώματα από το Σωτηρία, τα κρατάει ενθύμιο ο μπάτσος στο Μεταγωγών. Να τα κάνει τι; Μην κάνετε λογικές ερωτήσεις όταν εκλείπουν οι λογικές απαντήσεις. Να τα διαβάσει; Μάλλον όχι, καθώς νομίζω ότι ο αναλφαβητισμός είναι απαραίτητο προσόν για να ενταχθεί κανείς στα σώματα ασφαλείας. Δίπλωσέ του τα καλέ μου μπάτσε και χώστου τα σε μια κωλότσεπη να ξέρουμε τι διάβολο περιπέτεια έχει περάσει ο άρρωστος. Τι σου λέω τώρα. Μάλλον θα σε είχε παρει φαλάγγι στο τάβλι ο αξιωματικός υπηρεσίας και ήσουν μπαρούτι. Δεκτό κι ανθρώπινο.
Κλεισμένος με άλλους εφτά νομά σε ένα δωμά ο ήρωας τρώει από τα σκουπίδια και αναπνέει αρρωστημένο αέρα, ακριβώς ότι χρειάζεται για να φουντώσει το χτικιό. Όπερ κι εγένετο. Ανοίγω μια τόσο δα μικρή παρένθεση και γράφω τούτο. Οι μόνοι οι οποίοι δεν συμμετείχαν στη ραγδαία μείωση (έως εξάλειψης σε πολλές χωρες) της νόσου κατά τον εικοστό αιώνα ήταν οι γιατροί. Με τα ίδια περίπου φάρμακα που πάλευαν πριν πενήντα χρόνια, παλεύουν και τώρα. Η νόσος καταπολεμήθηκε χάρη στην άνοδο του βιοτικού επιπέδου. Στην καλύτερη σίτιση. Στην μείωση του συγχρωτισμού. Στην καλύτερη και πιο υγιεινή διαρρύθμιση των κατοικιών. Κλείνω την παρένθεση και ερωτώ. Ποια από τα παραπάνω απολάμβανε ο ήρωας; Μπράβο, κανένα. Επομένως, προδιαγεγραμμένη η πορεία του προς το επόμενο νοσοκομείο χωρίς χαρτιά, χωρίς ενημερωτικά, χωρίς τίποτα που να υποδηλώνει το αμαρτωλό παρελθόν του. Κάπου εδώ ρωτάτε "εσύ πού τα ξέρεις αυτά αφού ο άρρωστος μπήκε στο νοσοκομείο με μια μπλούζα, ένα σώβρακο, ένα παντελόνι κι ένα ζευγάρι λιωμένες σαγιονάρες"; Παίρνοντας ένα ιστορικό σε άπταιστα ελληνοπακιστανικά, ο πιτσιρικάς μας είπε "εγκώ σε άλλο νοσοκομείο, εγκώ χοντρό, μετά λεπτό". Ψύλλοι στ' αυτιά μου μπήκανε, είδα και μια φωτογραφία του πριν από δύο χρόνια που ήταν όντως φράπα, έβαλα λοιπόν την κοινωνική υπηρεσία του νοσοκομείου να πάρει σβάρνα τα νοσοκομεία και να μας βρει την παλιά του νοσηλεία, κάτι που κατάφερε εντός μίας ώρας. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι χάρηκα όταν μας έστειλαν τα παλιά ενημερωτικά, καθώς μια ατελώς θεραπευθείσα φυματίωση είναι πραγματική υγειονομική βόμβα, δεδομένου ότι οι πιθανότητες να μην απαντά πλέον στα φάρμακα είναι μεγάλη. Να μην τα πολυλογώ, κάναμε ότι μπορούσαμε να κάνουμε, ο ασθενής συνδέθηκε εκ νέου με το αντιφυματικό ιατρείο και όλοι μαζί σταυρώνουμε τα δαχτυλάκια μας να μην μας προκύψει κανένα στέλεχος του μικροβίου που το σκοτώνει μόνο ο κρυπτονίτης.

Λάθη επί λαθών     

Λάθος πρώτο: Υπάρχουν οδηγίες από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας και από πληθώρα άλλων οργανισμών που ασχολούνται με την υγεία των προσφύγων που λένε ότι επιβάλλεται σε όλους τους νεοαφιχθέντες πρόσφυγες από αναπτυσσόμενες χώρες να γίνεται έλεγχος με ειδική, απλούστατη εξέταση για το αν "κουβαλάνε" μέσα τους το μικρόβιο. Γιατί αν το κουβαλάνε, είναι πολύ πιθανόν αυτό να φουντώσει με όλα τα δυσάρεστα επακόλουθα. Αν το βρεις εγκαίρως, τους δίνεις τα φαρμακάκια τους πριν νοσήσουν και το πράγμα σώζεται σε σημαντικό βαθμό. Αν όλα αυτά σου φαίνονται ψιλά γράμματα, αφήνεις τη Χρυσή Αυγή να καθαρίζει στα σύνορα με νάρκες και πολιτοφύλακες.

Λάθος δεύτερο: Όταν έχεις ένα κρούσμα φυματίωσης σε ένα από τους επτά νομά που ζουν στο δωμά των δεκαπέντε τετραγωνικών στου Ρέντη, οφείλεις να τσεκάρεις και τους υπόλοιπους, κάτι το οποίο φυσικά και δεν έγινε. 

Λάθος τρίτο: Όταν δίνεις άδεια παραμονής σε έναν πρόσφυγα για συγκεκριμένο λόγο, οφείλεις να του εξηγήσεις ποιος είναι αυτός ο λόγος αλλά και τι δικαιώματα έχει ο κάτοχός της. 

Λάθος τέταρτο: Όταν ο άρρωστος έχει ένα τόσο σοβαρό μεταδιδόμενο νόσημα και δεν μπορείς να συνεννοηθείς σε καμία από τις καταγεγραμμένες γλώσσες ή διαλέκτους της υφηλίου, ψάχνεις υποχρεωτικά κάποιον να μεταφράσει και να εξηγήσει πόσο σημαντικό είναι να παίρνει τα φάρμακα στις σωστές δόσεις, τις σωστή ώρα, για το σωστό χρονικό διάστημα. Πιστέψτε με, πάντα υπάρχει κάποιος στο περιβάλλον του αρρώστου που μιλάει αξιοπρεπώς κάποια γνωστή σας γλώσσα. Αλλιώς, άστο καλύτερα. Δώστου καραμέλες για το λαιμό.

Λάθος πέμπτο: Συνεχίζεις να έχει αμφιβολίες για το κατά πόσο ο ασθενής με φυματίωση θα παίρνει τα φάρμακά του; Αυτό που δεν κάνεις είναι να του γράψεις μια συνταγή στα ελληνικά (!) και να του πεις τράβα φαρμακώσου. Οι σοβαρές χώρες με σοβαρά συστήματα υγείας έχουν λύση και σε αυτό το πρόβλημα. Προβαίνεις στο λεγόμενο direct observed treatment (επιτηρούμενη θεραπεία σε ελεύθερη μετάφραση), όπου ένας νοσηλευτής ή ένας επισκέπτης υγείας δίνει ραντεβού με τον άρρωστο, του χορηγεί τη θεραπεία του και είναι επιφορτισμένος να βεβαιωθεί ότι ο ασθενής όντως την έλαβε. Μην κοιτάς που εσύ δεν έχεις ούτε σοβαρή χώρα αλλά ούτε σοβαρό σύστημα υγείας. Αν θες να λύσεις οριστικά το πρόβλημα, κανονίζεις ένα ραντεβού του αρρώστου με τον Καιάδα και τον Παναγιώταρο. Δεν θα υπάρξει επόμενο. 

Wired

Για το έργο έχουν γραφτεί διθύραμβοι, με χαρακτηριστικότερους αυτούς που το περιγράφουν ως μια σύγχρονη εκδοχή έργων του Ντίκενς και του Ντοστογιέφσκι. Όσο υπερβολικό και αν ακούγεται αυτό, μπορεί να μην απέχει πολύ από την αλήθεια. Η παρούσα ανάρτηση έχει έναν και μοναδικό σκοπό. Να καταγράψει τους βασικούς λόγους για τους οποίους από την οπτική σκοπιά του γράφοντος, το Wire απλά γαμάει μάνες.

Η Πόλις

Η Βαλτιμόρη βρίσκεται στην Ανατολική Ακτή, νότια της Νέας Υόρκης. Πρόκειται για μεγάλο εμπορικό λιμάνι που μοιάζει με τη γείτονα Φιλαδέλφεια, μόνο που στερείται της αίγλης που προσφέρει στο Phily το Philadelphia Museum of Art, οι Roots, ο Christian McBride και φυσικά ο Rocky Balboa. Αν ψάχνετε για χλιδάτους ουρανοξύστες, επιβλητικά πάρκα, φωταγωγημένες από πίξελ λεωφόρους μάλλον πρέπει να παρακολουθήσετε άλλη σειρά. Όχι ότι δεν έχει και τέτοια στη Βαλτιμόρη, αλλά -όπως θα διαβάσεις παρακάτω- αλλού ζει ο κανονικός κοσμάκης και ως εκ τούτου δεν μας απασχολούν.

Το σκηνικό (άλλως Low life in high places)
Η πρώτη σεζον, την οποία μόλις ξεκοκκάλισα, διαδραματίζεται στη Δυτική Βαλτιμόρη και συγκεκριμένα σε διόλου καλαίσθητα γιγαντιαία συγκροτήματα εργατικών κατοικιών, υποβαθμισμένες συνοικίες, ακάλυπτους χώρους με ψόφια γρασίδια, ξηλωμένους καναπέδες, αποκεφαλισμένες λάμπες, διαλυμένα πεζοδρόμια, κατεστραμμένα καρτοτηλέφωνα και ξεραμένα εμέσματα από πρεζάκια, κωλόμπαρα χειρότερα και από το ξακουστό κλαμπ Σεϋχέλες στη Σπάρτη. Η δεύτερη σεζόν που μόλις άρχισα λαμβάνει χώρα κυρίως στο λιμάνι και στις πλατφόρμες φορτοεκφόρτωσης και σε άλλα τέτοια εξωτικά μέρη τα οποία ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης ή η Έλενα Ακρίτα ποτέ δε θα διανοούνταν να εντάξουν στις σειρές τους. Γιατί το έργο έχει να κάνει με ζόμπι. Και τα ζόμπι δεν κυκλοφορούν στο Κολωνάκι, γκεγκε;  
Ανοίγω πρώτη παρένθεση και συμπληρώνω. Δεν είναι τυχαίο ότι στη συγγραφή κάποιων επεισοδίων έχουν συμμετάσχει και σημαντικοί συγγραφείς αστυνομικών μυθιστορημάτων. Θα επικεντρώσω σε έναν από αυτούς, τον George Pelecanos και ο λόγος είναι ότι με αυτήν την αντίφαση της αμερικανικής μεγαλούπολης  έχει ασχοληθεί και στα βιβλία του που έχω διαβάσει, στον Κηπουρό της Νύχτας και στο εξαιρετικό DramaCity, την πλοκή των οποίων τοποθετεί σε μια Ουάσινγκτον πολύ διαφορετική από αυτή που φανταζόμαστε όταν βλέπουμε τον Λευκό Οίκο σε γκρο πλαν. Μην τα ξαναλέμε, δε μένουν όλοι στην Times Square.
Ανοίγω δεύτερη παρένθεση κι αναπολώ. Βρίσκομαι στο μπροστινό κάθισμα ενός General Motors φτιαγμένου προς λαϊκή κατανάλωση και κατευθύνομαι με το απόλυτο γρικαμέρικαν σόι νότια από τη Νέα Υόρκη, όλως τυχαίως με κατεύθυνση τη Φιλαδέλφεια, για να εξασκήσουμε το απόλυτο γρικαμέρικαν χόμπι, αυτό του τζόγου. Ο τελικός προορισμός βεβαίως είναι το Λας Βέγκας της Ανατολικής ακτής, το γνωστό τοις πάσι Atlantic City. Κινουμαστε παραλιακά και από κάμποσα χιλιόμετρα -ή μίλια;- μακριά αρχίζουν να φεγγοβολούν διάφοροι κιτσάτοι ουρανοξύστες του Ντόναλντ Τραμπ, τα καζίνο και οι λοιπές αηδίες που κατανάλωναν για να εκπέμψουν το ματαιόδοξο, εκτυφλωτικό φως τους για μια νύχτα όσο μια μέση πόλη για ένα χρόνο. Με ρωτάει ο απόλυτος working class hero θείος μου: "Πώς σου φαίνεται;", "αδιάφορο" απαντάω. "Ξέρεις, μου λέει, υπάρχει κάτι το πολύ ενδιαφέρον. Λιγότερο από ένα μίλι απόσταση από τους ουρανοξύστες που βλέπεις, υπάρχουν γκέτο και περιοχές με εγκληματικότητα υψηλότερη και από αυτή της Μπογκοτά. Τους τα πήραν όλα για ένα κομμάτι ψωμί ή ένα μπουκάλι ουίσκι και χτίσανε αυτά που βλέπεις. Και κάθονται τώρα οι ξελιγωμένοι μαύροι και ατενίζουν το Taj Mahal Casino. It sucks..." 

Όλοι οι καλοί χωράνε (άλλως all the pieces matter)
Ζόμπι της πρέζας, ναρκοπρίγκηπες, αμόρφωτοι μπάτσοι, μπεκρήδες Ιρλανδοί μπάτσοι, λαμόγια διαπλεκόμενοι μπάτσοι, γκέι μικροεγκληματίες, χοντροί λιγδιασμένοι από τα Burger Kings μπάτσοι, ανεπρόκοποι χωροφυλάκοι, λεσβίες που παλεύουν να πιάσουν παιδί, βαποράκια ηλικίας οχτώ ετών, ερασιτέχνες μπασκετμπολίστες, καλόψυχες κωλομπαρούδες, σκατόψυχες κωλομπαρούδες, διαπλεκόμενοι γερουσιαστές, Πολωνοί, Ρώσοι και φυσικά Έλληνες μαφιόζοι. Οι Έλληνες άλλωστε πάνε παντού, σαν το κέτσαπ. Περιττό ότι ζέχνουν όλοι ανεξαρτήτως χρώματος και καταγωγής. Προσωπική συμπάθεια ο τεράστιος ηρωινομανής-τζιμάνι-πληροφοριοδότης των μπάτσων-κλεφτάκος-καλός άνθρωπος Bubbles, ερμηνευμένος από τον Andre Royo, του οποίου η απόδοση εξηγείται μόνο αν πίνει πρέζα και στην κανονική του ζωή από τα γενοφάσκια του. 

No more happy ending
Αν περιμένετε οι καλοί να κατατροπώσουν τους κακούς, πάλι πέσατε έξω. Μπορείτε να το γυρίσετε στα CSI και κατά προτίμηση την εκδοχή του Miami, όπου ο κοκκινοτρίχης Lt. Horatio Caine δεν αφήνει έγκλημα για έγκλημα ανεξιχνίαστο και κακοποιό για κακοποιό ατιμώρητο, κοιτάει δε τους ενόχους με λάγνο βλέμμα τύπου "κάθε κατεργάρης στον πάγκο του" όταν τους ανακοινώνει ότι ξεσκέπασε τα μιαρά τους σχέδια από μια μύξα που είχαν κολλήσει στο κουβούκλιο του ασανσέρ καμια δεκαριά χρόνια πριν. Στη Βαλτιμόρη το πράγμα εξελίσσεται όπως στην κανονική ζωή, με κακούς να τη γλιτώνουν με δυο-τρία χρονάκια σπέσιαλ περιποίησης στη φυλάκα, με τα καλά παιδιά να σκοτώνονται από τους κολλητούς τους, με πειστήρια εγκλήματος να εξαφανίζονται και οι ένοχοι να την κάνουν κύριοι και τους μπάτσους να στήνουν πάρτι και να γίνονται ζάντα στο μεθύσι από τη χαρά τους όταν λύνουν τις μισές από τις υποθέσεις τους.

You gotta help me keep the devil way down in the hole 
Το πόσο ψηλά έχει τοποθετηθεί ο πήχυς με την επιλογή του τραγουδιού των εναρκτήριων τίτλων, δεν περιγράφεται. Ο πραγματικός πρίγκηπας του σκότους Tom Waits είχε ξεράσει το απλησίαστο Way Down In The Hole ήδη από το 1987 χωρίς ούτε ο ίδιος να φαντάζεται πόσο άψογα θα συμπλήρωνε την εποποιία του The Wire. Αναλόγως της σεζόν ακούγονται διάφορες εκτελέσεις πλην της αυθεντικής με καλύτερη όλων κατά την άποψή μου αυτή των Blind Boys of Alabama. Το έχουμε πάντως και από Neville Brothers, αν ενδιαφέρεστε. 

"This is me, yo, right here bitches"
 Αργκό που σπάει κοκκαλα, bitches, niggas, yo, bro, η γνωστή σε όλους λεξούλα από f σε όλες τις εκδοχές και σε όλους τους δυνατούς συντακτικούς συνδυασμούς διανθίζουν αυτή την τόσο γλυκανάλατη σειρούλα με τους τόσο αγαθούς πρωταγωνιστές. Ειδικά όταν μιλάνε οι gangster καλύτερα να ακούς τον Ντούσαν Μπάγεβιτς να παλεύει τα ελληνικά...

That's all folks (άλλως, τελειώσαμε)!