Έχουμε και λέμε...

Με αφορμή post στο blog του Μεταπτυχιακού το οποίο δεν θα τελειώσω ποτέ, αλλά και προσωπική βιβλιογραφική έρευνα, ακολουθούν διαπιστώσεις από διάφορα επιστημονικά άρθρα σχετικά με τις επιπτώσεις της Χρεοκρατείας στη δημόσια υγεία. Ναι, μαλακιστήρια του London School of Economics, καθυστερημένα μαθητούδια του Μόσιαλου. Πρόκειται για κανονικές μελέτες με risk ratios, όρια αξιοπιστίας, επίπεδα στατιστικής σημαντικότητας και -φυσικά- αδυναμίες. Μην κλαίτε, θα ακολουθήσουν στο τέλος και οι πηγές, για να τα διαβάσετε και μόνοι σας μπας και ξεστραβωθείτε. Όχι, δεν τα έγραψε ο Ριζοσπάστης και η Εργατική Αλληλεγγύη. Το Lancet και το Public Library of Science τα γράφουν, αυτά με τα γαμηστερά impact factors.

Σύνελθε μικρέ Κωστάκη, έχει βαρεθεί ο κόσμος να διαβάζει να γράφεις για τον βρώμικο ρόλο των έγκυρων πανεπιστημίων στην επέλαση του νεοφιλελευθερισμού μπλα, μπλα, μπλα...  

Έχουμε και λέμε:

1.  15% περισσότεροι άνθρωποι το 2009 ανέφεραν ότι δεν πήγαν σε γιατρό ή οδοντίατρο σε σχέση με το 2007 (οριακό μεν, αλλά στατιστικά σημαντικό -όχι τυχαίο- εύρημα)
2. 25% αυτών που επικοινώνησαν με την εθνική γραμμή βοήθειας για την αυτοκτονικότητα, ανέφεραν ως αιτία τα οικονομικά προβλήματα
3. Τα νέα δηλωθέντα κρούσματα HIV λοίμωξης θα αυξηθούν το 2011 κατά 52% σε σχέση με το 2010. 
4. Τα νέα δηλωθέντα κρούσματα HIV λοίμωξης σε χρήστες ναρκωτικών θα αυξηθούν το 2011 κατά 10 φορές. 
5. Ο επιπολασμός της χρήσης ηρωίνης (παλιοί και νέοι χρήστες) αυξήθηκε το 2009 κατά 20%.
6. Οι περικοπές στις δαπάνες υγείας για τα έτη 2009 και 2010 είχαν ως αποτέλεσμα να συρρικνωθούν κατά 33% τα προγράμματα ιατρικής δρόμου που αφορούν κυρίως τους χρήστες. 
7. Σε δείγμα 285 χρηστών ναρκωτικών στην περιοχή της Αθήνας, το 85% δεν ήταν ενταγμένο σε κανένα πρόγραμμα αποκατάστασης. 
8. Το ποσοστό των Ελλήνων οι οποίοι εξετάζονταν στα πολυϊατρεία των Γιατρών του Κόσμου αυξήθηκε από 3-4% σε 30%. Για πού το έβαλες; Έχει κι άλλο...
9.  Από τηλεφωνική έρευνα σε δείγμα 2256 ατόμων διαπιστώθηκε αύξηση των αποπειρών αυτοκτονίας το 2011 κατά 36% σε σχέση με το 2009. Ειδικά δε, συγκρίνοντας υποομάδες βρέθηκε ότι τα άτομα με υψηλό δείκτη οικονομικής δυσχέρειας (IPED, Index of Personal Economic Distress) σε σχέση αυτά με χαμηλό δείκτη είχαν 16,6 φορές και μεγαλύτερη πιθανότητα να έκαναν απόπειρα αυτοκτονίας και 3 φορές μεγαλύτερη πιθανότητα να εμφανίσαν αυτοκτονικό ιδεασμό το μήνα πριν τη μελέτη. Και τα δύο ευρήματα είναι στατιστικά σημαντικά του κερατά. Μέχρι τα μπούνια που λέμε, με μικρότερη από 0,1% πιθανότητα να οφείλονται στην τύχη. Κάτσε, δε θέλω βιασύνες... 
10. Όλα-τα-λεφτά-μελέτη των Stuckler, King και Basu προ 3ετίας μελέτησε την επίδραση των οικονομικών προγραμμάτων του ΔΝΤ στην επιδημιολογία της φυματίωσης σε χώρες του πρώην ανατολικού block. Μικρή σημείωση: Το τι γίνεται στις χώρες αυτές με το συνδυασμό φυματίωσης, αλκοολισμού και HIV δεν περιγράφεται. Πραγματική γενοκτονία. Αφού τους βγήκε η Παναγία να αποκλείσουν συγχυτικούς παράγοντες και μεθοδολογικά σφάλματα, κάτι το οποίο πέτυχαν σε σημαντικό βαθμό, διαπίστωσαν ότι η συμμετοχή της χώρας σε οικονομικά προγράμματα του ΔΝΤ σχετίζεται με αύξηση της επίπτωσης (νέα κρούσματα), του επιπολασμού (άθροισμα νέων και παλιών κρουσμάτων) και της θνησιμότητας κατά 13,9%, 13,2% και 16,6% αντίστοιχα -όλα στατιστικά σημαντικά, μην τα ξαναλέμε. Η σχέση αυτή αντιστρεφόταν όταν εξετάστηκαν χώρες με δανεισμό από πηγές πλην ΔΝΤ (non-IMF lending). Για κάθε 1% αύξηση του δανεισμού, η θνησιμότητα από φυματίωση αυξανόταν κατά 0,9%. Για κάθε επιπλέον έτος παραμονής σε πρόγραμμα δανεισμού, η θνησιμότητα αυξανόταν κατά 4,1%. Με την έξοδο από προγράμματα του ΔΝΤ, η θνησιμότητα από φυματίωση μειώθηκε κατά 30%.

Αυτά τα ωραία. Οι πηγούλες που λέγαμε, ακολουθούν.

Increased suicidality amid economic crisis in Greece

International Monetary Fund Programs and Tuberculosis Outcomes in Post-Communist Countries

Health effects of financial crisis: omens of a Greek tragedy

 

Γέρο, τον πούλο!

Με μεγάλη μου χαρά, η οποία αγγίζει τα όρια της ολοκληρωτικής ηδονής συνοδευόμενης με σπασμούς στους μύες του περινέου, παρακολουθώ την αποχώρηση του προέδρου της Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια από την εξέδρα της οσονούπω ματαιωμένης στρατιωτικής παρέλασης στη Θεσσαλονίκη. Οι λόγοι είναι δύο. Ο πρώτος είναι η είδηση της αναβολής ή ματαίωσης στρατιωτικής παρέλασης οπουδήποτε στον κόσμο, πολύ δε περισσότερο στη χώρα που ζω και ακόμη πιο πολύ σε μια πόλη που δεν την είχα σε ιδιαίτερη υπόληψη για τη μαχητικότητά της τα τελευταία χρόνια. Εύχομαι σιγά σιγά να αφαιρεθεί η χώρα από τη λίστα της ντροπής αυτών που ακόμα προβαίνουν σε στρατιωτικά πανηγυράκια. Δεύτερος και κυριότερος είναι που βλέπω τα ξινισμένα μούτρα του κατ' ευφημισμόν Προέδρου της κατ' ευφημισμόν Δημοκρατίας για την τάχα μου ασέβεια προς το πρόσωπό του. Ποια ασέβεια ρε μπάρμπα; Κάνεις πλάτες στη συμμορία εδώ και δυο χρόνια, αποσβαίνεις -ή τελοσπάντων νομίζεις- τους κραδασμούς με ηλίθιες γλυκανάλατες δηλώσεις περί εθνικής ομοψυχίας και εμείς σου δείχνουμε ασέβεια ή εσύ; Καλύτερα να το βούλωνες και να μας άφηνες στον πόνο μας. Στα τσακίδια και σιγούλια σιγούλια, μη σπάσεις και κανα γοφό. Έχει ζεστό νερό στην κουζίνα για τα τσαγάκι και τη θερμοφόρα σου. 

Υ.Γ. Δε σε χάλασε Μπουτάρη...!

Ρεπορτάζ

Δεκάδες χιλιάδες κόσμου ανταποκρίθηκαν και σήμερα στο κάλεσμα των τριών θαρραλέων υπουργών Παιδείας-Υγείας-Υποδομών κ.κ. Διαμαντοπούλου-Λοβέρδου-Ραγκούση να στηρίξουν την κυβερνητική πολιτική του 16% και βάλε ανεργίας, των λιπόθυμων μαθητών, της μετατροπής των νοσοκομείων σε σούπερ μάρκετ και να αποκρούσουν τον εθνικό εχθρό, τα συνδικάτα, τα οποία δεν παύουν να επιβουλεύονται το συνολικό καλό ακόμη και αυτή την ύστατη ώρα. Παράλληλα, η εικόνα του -βαθειά καταθλιπτικού όπως διαδίδουν από τα παραπολιτικά των εφημερίδων έγκριτοι δημοσιογράφοι όπως ο Καρελιάς και ο Παπαχρήστος-  υπουργού Οικονομικών να περιφέρει το σαρκίο του εκλιπαρώντας για εθνική συνεννόηση -ή εθνική συνενοχή σύμφωνα με κάποιους αήθεις- δεν άφησε ασυγκίνητη τη λαοθάλασσα που είχε κατακλύσει το Σύνταγμα και τους πέριξ δρόμους, η οποία σε μια απονενοημένη προσπάθεια να ανυψώσει το καταρρακωμένο θυμικό και την κλονισμένη λίμπιντο του στρατηγού των επιτυχιών, έκρωζε με όση φωνή της έχει απομείνει από τις καθ' όλα δίκαιες στερήσεις τις οποίες υφίσταται, τα ακόλουθα συγκλονιστικά συνθήματα: "Πολέμα ως το τέρμα, σου πίνουνε το σπέρμα" και "Μπενίτο πολέμα, μας έχει πάει αίμα". Ακολουθεί πλούσιο φωτογραφικό υλικό, που επιβεβαιώνει τα ανωτέρω. 

Παιανίσματα Pt.I

Σε πείσμα των καιρών κατά τους οποίους απαγορεύεται η ψυχαγωγία, το ξανάριξα στη μουσική. Αν και οι καιροί προτάσσουν να παίζονται ρέκβιεμ και μανιάτικα μοιρολόγια, στα πρόσφατα ακούσματά μου δεν περιλαμβάνεται ούτε δείγμα από δαύτα. Θα μου πείτε, εδώ ο κόσμος καίγεται, το καράβι βουλιάζει κι εσύ ασχολείσαι με λίστες δίσκων; Ε λοιπόν, ναι. Και ο Τιτανικός όταν βούλιαζε κάποιοι ταλαίπωροι παιάνιζαν μέχρι να αρχίσουν να βγαίνουν μπουρμπουλήθρες από τις τρομπέτες.

Tedeschi Trucks Band - Revelator 

Το ζεύγος στη ζωή και συχνά και στη σκηνή αποφάσισε -προς μεγάλη τέρψη εμού και κάμποσων εκατομμυρίων ακόμα- να ενώσει τις δυνάμεις του και στο studio. Για τον Dereck Trucks θα πω μόνο τούτο. Είναι κατά την ταπεινή μου γνώμη ο πιο προικισμένος κιθαρίστας της νεότερης γενιάς όσο αφορά τις μουσικές καταβολές του, τις μελωδίες του και το εντελώς προσωπικό του ύφος. Αγαπημένο παιδί των B.B. King, Clapton, Santana και Hancock είναι πραγματικά μια κλάση μόνος του στα blues, southern και funk μονοπάτια (και σίγουρα πολύ πιο μπροστά από τους Mayer και Frusciante με τους οποίους το Rolling Stone τον πλάσαρε πακέτο μια εποχή). Η σύζυγος κυρία Susan Tedeschi από κάποιο γονιδιακό τερτίπι προέκυψε λευκή στο χρώμα. Μαύρικη φωνή και εξαιρετικό blues παίξιμο σε συσκευασία ενός -ή καλύτερα μίας- που καθηλώνουν. Ο πρώτος κοινός τους δίσκος είναι μια ωδή στα είδη που υπηρετούν πιστά και οι δυο τους και αυτό το καταφέρνουν συνεπικουρούμενοι από μια εξαιρετική μπάντα, πολλά μέλη της οποίας είχαν δοκιμαστεί με επιτυχία από τον Πάπα Herbie Hancock Α' στο Imagine Project. Από τα αξιοσημείωτα του lineup, η συμμετοχή του εξαιρετικού Mike Matisson, βασικού τραγουδιστή στην Derek Trucks Band, στα φωνητικά πίσω από τη λέαινα Tedeschi.   

TV On the Radio - Nine Types of Light

Τα αγόρια από το Big Apple έβγαλαν τον δίσκο αυτό τον Απρίλη του 2011 και λίγες ημέρες μετά το μέλος της μπάντας Gerard Smith πέθανε καθιστώντας το μέλλον της μπάντας -σύμφωνα με τη Wiki- αβέβαιο. Όπως και να έχει ο δίσκος είναι ένα καταπληκτικό μείγμα δύσκολα προσδιορίσιμο με τα electro και rock στοιχεία να ξεχωρίζουν, όπως ξεχωρίζουν από το δίσκο το New Cannonball Blues με το συνδυασμό πνευστών οργάνων και ηλεκτρονικών ήχων, το uptempo Repetition και το Will Do με τα συναρπαστικά φωνητικά του. Επειδή τα παλικάρια ψάχνονται με τα πολυμέσα και με άλλες μορφές τέχνης κι έκφρασης κι έτσι, έχουν έχουν οπτικοποιήσει το album σε μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία που μπορείτε να απολαύσετε εδώ. 

Dimitris Kalantzis Quintet and Athens Camerata - Mano's Jazz Tribute to Manos Hadjidakis  

Ότι καλύτερο έχει δώσει η ελληνική δισκογραφία εδώ και χρόνια. Ελληνική είπα; Παραλίγο. Ο σπουδαίος Δημήτρης Καλαντζής βρήκε θαλπωρή στην αγκαλιά της Verve -ναι, της γνωστής δισκογραφικής Verve- την ίδια ώρα που δίσκοι άξιων διαδόχων και μαθητών του αναζητούν αέρα να αναπνεύσουν ανάμεσα σε ορδές δισύλλαβων απολίτιστων (Ρέμος, Κιάμος, Βέρτης και πάει κλαίγοντας και συχτιρίζοντας). Είναι συγκινητικός ο σεβασμός που δείχνει ο Καλαντζής στο χατζηδακικό έργο αλλά και εξίσου συγκινητική η νέα πνοή που του εμφυσά. Άξιος αρωγός ο Λογιάδης με την Καμεράτα, αλλά το κουιντέτο του πιανίστα είναι αυτό που κλέβει καρδιές. Κτιστάκης στα τύμπανα, Γεωργιάδης στο κοντραμπάσο, Πατερέλης στο σαξόφωνο και Πολυζωγόπουλος στην τρομπέτα. Δεν μπορώ να αποφύγω τη λούμπα και να ξεχωρίσω τους ευρισκόμενους σε μοναδική φόρμα πνευστούς. Πατερέλης (ειδικά στο Τραγούδι του Δρόμου και στο Μια Παναγιά) και A. Poly (ουδεμία σχέση έχων με τον G. Poly) σε όλο το δίσκο είναι χάρμα ωτών! Όπως χάρμα και η σχετική ανάρτηση του Costinho. 

Dream Theater - Octavarium 

Διάλεξα αυτόν το δίσκο για τους εξής λόγους. Η περίοδος που ακολούθησε το μεγαλειώδες "Metropolis Pt.II Scenes From a Memory" περιελάμβανε δίσκους που με άφησαν παντελώς αδιάφορο, σε βαθμό να μην έχω ακούσει ολόκληρο δίσκο (sorry Chris). Πολλή η φασαρία, λίγη η μελωδία, μου φάνταζε σας αγώνας δρόμου να αποδείξουν αυτό που μόνο οι κουφοί αγνοούν. Ότι είναι, ο καθένας στο όργανό του, απλησίαστοι βιρτουόζοι. Με το Octavarium επέστρεψαν σε πιο γνώριμο σε μένα ύφος. Οι φανατικοί της μπάντας μπορεί να θεωρήσουν συμβιβασμό το ότι ο δίσκος περιέχει κομμάτια διάρκειας μόλις 6 λεπτών, αλλά οι Theater νομίζω τους αποζημιώνουν με την εικοσιτετράλεπτη ομώνυμη σύνθεση, αν και πρόκειται μάλλον για συρραφή επιμέρους κομματιών παρά για κάτι ομοιογενές. To Root of All Evil με τη ριφάρα του, το Never Enough με την κάτι-από-Muse μελωδική του γραμμή αλλά κυρίως το Panic Attack ξεχωρίζουν. Ο δεύτερος λόγος που ασχολούμαι με το Octavarium είναι για να αποδώσω τον δέοντα φόρο τιμής στον μέγιστο drummer Mike Portnoy, προ μηνών απολυθέντα από την μπάντα. Δε θα μπω στη γελοία διαδικασία σύγκρισής του με τον διάδοχό του Mike Mangini. Αν ήμουν δεκαπέντε χρονών θα το έκανα. Αν ήμουν φαν του Metal Hammer, επίσης. Επειδή έχει τύχει να δω τον Mangini να παίζει ζωντανά, μπορώ να βεβαιώσω ότι θα τα καταφέρει περίφημα. Το βασικό πρόβλημα με την αποχώρηση του Portnoy είναι ότι η μπάντα χάνει την ψυχή της. Γιατί οι Theater παίζουν metal και ο Portnoy ήταν και είναι ένας πραγματικός μεταλάς.

Rory Galagher - Notes From San Francisco

Πριν προβώ στην κριτική -σας προεξοφλώ ότι θα είναι διθυραμβική- για τον δίσκο, θα καταθέσω μια ιατρική τρόπον τινά άποψη. Βρισκόμαστε στα 1994 στο Montreaux της Ελβετίας. Ο σαρανταεξάχρονος Gallagher βρίσκεται στη σκηνή του φημισμένου Jazz Festival με το τρίο του, πρησμένος από την κατακράτηση ύδατος και άλατος λόγω της κίρρωσης ήπατος από την οποία υποφέρει. Προχωρημένη η κατάσταση, βαριά ο ασθενής. Τον επόμενο χρόνο θα υποβληθεί σε μεταμόσχευση ήπατος, από επιπλοκές της οποίας θα μας αφήσει ορφανούς. Τα βιβλία λένε κι εγώ το επιβεβαιώνω βλέποντάς το καθημερινά ότι οι τελικού σταδίου ηπατοπαθείς πάσχουν από τη λεγόμενη ηπατική εγκεφαλοπάθεια, η οποία επηρεάζει όλες τις αδρές και λεπτές δεξιότητες. Αρχίδια. Αυτά ισχύουν για τους άλλους, όχι για τους Ιρλανδούς. Το τι κάνει ο Gallagher στο Montreaux με το ένα πόδι στον τάφο δεν περιγράφεται. Σπέρνει μακελειό και όλεθρο με κιθάρα και φωνή διαψεύδοντας τους πάντες και τα πάντα. Τον επόμενο χρόνο θα καταλήξει έχοντας για παράσημο τον αστικό μύθο που θέλει τον Hendrix όταν ρωτήθηκε για το πώς αισθάνεται που είναι ο καλύτερος κιθαρίστας του κόσμου, να απαντά "ρωτήστε καλύτερα τον Rory".
Ο διπλός αυτός δίσκος περιέχει ακυκλοφόρητες studio ηχογραφήσεις καθώς και μια live ηχογράφηση της διετίας 1978-1979, όταν ο παιχταράς ήταν στα καλύτερά του. Εξαιρετική ποιότητα ήχου και μεγάλη σε πλήθος μπάντα για τα δεδομένα του Gallagher στην studio ηχογράφηση.. Στη ζωντανή ηχογράφηση επανέρχεται στο γνωστό του τρίο με τους Ted McKenna στα τύμπανα και τον Gerry McAvoy στο μπάσο. Πρέπει να άκουσα στο αυτοκίνητο καμιά εκατοστή φορές συνεχόμενα το Calling Card κι άλλες τόσες το Overnight Bag όταν το πρωτοπήρα...

Τον λένε Πόπη

Ο Γιώργος Νταλάρας ανάμεσα στα άλλα είναι πρεσβευτής της ύπατης αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες. Είναι δηλαδή κάτι σαν την Ελληνίδα Αντζελίνα Τζολί χωρίς σαρκώδη χείλη και αβυσσαλέο μπούστο. Ο Γιώργος Νταλάρας, σύζυγος υπουργού Άννας Νταλάρα, πρωταγωνιστεί σε ένα καλαίσθητο βίντεο αφιερωμένο στους πρόσφυγες με τίτλο "Ακόμα και ένας είναι... πολύ". Λέει ο Γιώργος ανάμεσα στα άλλα: "Κάθε μέρα εκατοντάδες άνθρωποι εγκαταλείπουν τα σπίτια τους για να γλιτώσουν από τη φρίκη του πολέμου και των διώξεων. Ακόμα και ένας είναι πολύ. Και μία ξεριζωμένη οικογένεια είναι πολύ. Και ένα παιδί που μεγαλώνει σε καταυλισμό είναι πολύ. Και ένας πρόσφυγας χωρίς ελπίδα είναι πολύ. Κάντε μια κίνηση..." 

Θα πρότεινα στον Γιώργο-παύλα-Πόπη-παύλα-Αντζελίνα, αφού το συζητήσει με την Άννα-παύλα-Μπραντ, να ξαναγυρίσει το σποτ κάπου στο Πέραμα ή στα Πατήσια λέγοντας τα ακόλουθα: "Με τις πολιτικές που ψηφίζει χωρίς αιδώ η γυναίκα μου, κάθε μέρα εκατοντάδες Έλληνες εγκαταλείπουν τα σπίτια τους και την κάνουν για άλλη γη, άλλα μέρη. Ακόμα και ένας είναι πολύ. Και μία ξεριζωμένη οικογένεια, που της τα πήραν όλα οι τράπεζες τις οποίες νταντεύει η γυναίκα μου, είναι πολύ. Και ένα παιδί που θα μεγαλώνει σε καταυλισμό χωρίς δημόσιο σύστημα υγείας, αφού το κατεδάφισε η γυναίκα μου με τη συμμορία της, είναι πολύ. Και ένας λαός χωρίς ελπίδα είναι πολύ. Κάντε μια κίνηση και γκρεμίστε τους γιατί αυτό το έρεβος πάει πολύ".

Κράτος Κλειστόν

Άντε βρε μαλάκες, τελειώνετε. Το θέμα έχει καταντήσει αηδία. Ναι, καλά καταλάβατε. Για τον Σεϊσίδη μιλάω. Και στην χιλιοστή διακοσιοστή εικοστή όγδοη δίκη αθωώθηκε. Δε με νοιάζει αν αράζει στην Ικαρία και διαβάζει το "Τσεκούρι και φωτιά". Δε με νοιάζει αν έχει κάνει τατουάζ στο κωλομέρι τον κομάντο Νετσάγεφ, ούτε αν θεωρεί κορυφαίο δίσκο του αιώνα το "Κράτος Κλειστόν" των Panx Romana. Ούτε με νοιάζει που κάθε φορά εκτίθεστε. Θα έλεγα ότι το διασκεδάζω κιόλας αν δεν του είχατε σπάσει τα νεύρα του ανθρώπου. Έχετε τρεις επιλογές. Ή παρατήστε τον, κουτσό όπως τον καταντήσατε, στην ησυχία του ή καταργήστε το Σύνταγμα -σε αυτό το θέμα ομολογώ ότι είστε σε εξαιρετικά προχωρημένο σημείο-,και μπαγλαρώστε τον χωρίς δίκες και λοιπές δημοκρατικές αηδίες. Ή, τέλος, συλλάβετέ τον επειδή πετάει τις γόπες στις γραμμές του ηλεκτρικού, για να τελειώνει η ιστορία. Νισάφι πια, σας βαρέθηκε η ψυχή μου.

Η Ορχήστρα των Προβάτων

Την Τετάρτη 12 Οκτωβρίου, στο συναυλιακό χώρο Afterdark, περιοχή Εξαρχείων, θα λάβει χώρα κονσέρτο κλασσικής μουσικής δωματίου από την All Star Band Σπάρτης (ιδιαιτέρως των περιοχών κενοτάφειου ή σουβλατζίδικου Λεωνίδα, το ίδιο ξακουστά, Λάκας όπου κουτουπώνεις γκόμενα όταν δεν έχεις πού να την σπιτώσεις, Ευαγγελιστρίας αν ρέπεις προς την ενδοφλέβια χρήση ναρκωτικών και Πλατανιστά αν ακόμα δεν σου έχει δείξει οπισθογωνία ο δάσκαλος οδήγησης). Θα εκτελεστούν άριες του Iggy Pop, πρελούδια των Rolling Stones και σουίτες του Bryan Adams. Διευθύνει ο φημισμένος μαέστρος DJ Lioko, κάτοχος post doc διπλώματος με βαθμό Άριστα πάνω στην περμανάντ του Jon Bon Jovi όταν αυτός τραγουδούσε το Runaway. Θα ακολουθήσει λαχειοφόρος αγορά όπου θα κληρωθούν μινιατούρα του Leonidas και χρησιμοποιημένο προφυλακτικό από το λόφο της αρχαίας Σπάρτης. Είσοδος 5 γιούρο, ίσα για να βγουν τα εισιτήρια του ΧΤΕΛ. Be there!

Σοβαρά τώρα, όποιος πάει δε θα χάσει. Με μπύρα και καλό rock 'n' roll ποτέ κανείς δεν κακοπέρασε. Αφήστε που θα είμαι κι εγώ εκεί!

Αιώνες μπροστά

Σε μια εξαιρετική διάλεξη με θέμα τον διαβήτη προ ημερών, ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε η παράθεση πολύ φρέσκων δεδομένων που αφορούν τη δράση της ινσουλίνης σε επίπεδο εγκεφάλου, πέραν των ήδη γνωστών. Ο ομιλητής είπε εν ολοίγοις, φωτογραφίζοντάς με, ότι η διαφορά της ομάδας ατόμων που έχει αναπτύξει ή πρόκειται να αναπτύξει διαβήτη σε σχέση με την ομάδα σύγκρισης, έγκειται στο ότι μετά την εκπλήρωση της επιθυμίας λήψης τροφής για τη διατήρηση της ομοιόστασης και ικανοποίηση της αμιγώς βιολογικής ανάγκης της σίτισης, αντί να επέλθει κορεσμός του αισθήματος της πείνας ως όφειλε, το υποκείμενο είναι ευεπίφορο στις ηδονική εγκεφαλική διέγερση που προκαλούν η οσμή, η γεύση και η όραση της τροφής. 

Από την άλλη, όλες τις ανωτέρω σοφιστείες ο φίλος Κορίνης τις έχει απαντήσει εδώ και χρόνια ως εξής. Όταν τον ρωτάω "Τάκη, πεινάμε;", μου απαντάει "Doc, η ερώτηση δεν είναι αν πεινάμε αλλά αν θα φάμε"!

Πάρε Φάτσα...

Από το Unafatsa...