Πρόβατα

Διάβαζα πρόσφατα ένα άρθρο σχετικά με τις ηπατίτιδες και θυμήθηκα ένα τραγελαφικό σκηνικό το οποίο έζησα πριν τρεις μήνες σε μια διάλεξη συνεδρίου σχετικά με τη θεραπεία της ηπατίτιδας Β. Μην αγχώνεστε, δεν πρόκειται να ασχοληθώ με την ιατρική πλευρά του θέματος, αλλά με την αμιγώς ψυχιατρική.

Χώρος: Συνεδριακό Κέντρο Μεγάρου Μουσικής Αθηνών. 

Χρόνος: Νοέμβριος 2010, με 22 βαθμούς θερμοκρασία.

Τι πρέπει να γνωρίζει ο μη ειδικός: Τίποτε το ειδικό. Απλά ότι για τη θεραπεία της ηπατίτιδας Β έχουν ξεχωρίσει δύο φάρμακα με παρόμοιο μηχανισμό δράσης, το Χ και το Υ. Να σημειωθεί ότι τα φάρμακα ανήκουν σε διαφορετικές εταιρίες. Άλλωστε, αν ανήκαν στην ίδια δε θα ήταν δύο, αλλά ένα.

Πλοκή: Ο τίτλος της διάλεξης ήταν "Ο ρόλος του φαρμάκου Χ στη θεραπεία της ηπατίτιδας Β". Ομιλητής ήταν ένας πραγματικά αξιόλογος καθηγητής Ηπατολογίας, ο οποίος αφού ευχαρίστησε την εταιρία στην οποία ανήκε το φάρμακο Χ για την υποστήριξη της εκδήλωσης και την παροχή των ντελικατέσσεν που θα τσακίζαμε στο τέλος, παρουσίασε δεδομένα για όλα τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται στη θεραπεία της νόσου και τα οποία είναι πέντε ή έξι στο σύνολο. Κατέληξε λέγοντας ότι αποτελεσματικότερα όλων είναι το Χ και το Υ, με παρόμοια δραστικότητα, παραπλήσιο κόστος και σχεδόν ίδιο προφίλ ανεπιθύμητων ενεργειών.

Κορύφωση: Ακολουθεί παρουσίαση πραγματικών περιστατικών με ερωτήσεις και ανώνυμες απαντήσεις από το ακροατήριο. Μας μοιράζονται ασύρματες διαβολοσυσκευές, μέσω των οποίων καλούμαστε να απαντήσουμε στις ερωτήσεις που εμφανίζονται στη γιγαντοοθόνη. Μετά από κάποιες σημαντικές αλλά ελάχιστα ιντριγκαδόρικες ερωτήσεις, ερχόμαστε στην ερώτηση-φωτιά. Ποιο φάρμακο θα προτείνατε στον ασθενή;  Τικ-τακ, τικ-τακ... Αντίστροφη μέτρηση μέχρι να εμφανιστούν στην οθόνη τα αποτελέσματα. [ηχητικό εφέ, ρούλο στο ταμπούρο] και...

Φάρμακο Χ: 74%                                            Φάρμακο Υ: 20%

Να γελάνε και οι πέτρες. Εκεί που οποιοδήποτε ανεξάρτητο και μη χειραγωγούμενο ακροατήριο θα ψήφιζε βάσει πιθανοτήτων μισό-μισό, άντε 60-40 υπέρ της γηπεδούχου εταιρίας, ο έλλην γιατρός διάλεξε σαν πρόβατο αυτή η οποία ήταν χορηγός, αγνοώντας κάθε επιστημονικό δεδομένο που είχε παρουσιαστεί νωρίτερα (πριν δέκα λεπτά για την ακρίβεια) και αναγκάζοντας τον ομιλητή να αναφωνήσει "είπαμε να είστε καλοί με τον χορηγό, αλλά αυτό παραπάει"! Κι ύστερα μου λες δε σου γράφω...

Στης εκκλησιάς την πόρτα...

Ή καλύτερα στης εκκλησιάς του Αγίου Θωμά -μεγάλη η χάρη μου- τον τοίχο, στο Γουδί, βρήκα αυτό:

Πολύ το χάρηκα το έργο του ανώνυμου λαϊκού καλλιτέχνη. Πραγματικό στολίδι για την παλιά μου γειτονιά. Σας παρακαλώ, μην περάσει κάποιος εγκάθετος από σας και το σβήσει γιατί θα πάθω μεγάλη ταραχή...

Για την Ιστορία

Ο Τάσος Παππάς είναι ένας έξυπνος δημοσιογράφος. Η οξυδερκής γραφή του θα ήταν ιδιαίτερα χρήσιμη  στη απόκτηση μιας προοδευτικής ταυτότητας από την κοινή γνώμη, αν δεν ήταν αναφανδόν ταγμένη στον περίφημο μεσαίο χώρο και αν ο ίδιος δεν εμφανιζόταν ως ακραίος υποστηρικτής της σοσιαλδημοκρατίας ακόμα και τώρα που το παραμύθι του τρίτου  δρόμου μας τελείωσε και ακόμα δράκος δεν εμφανίστηκε. Ή, για να είμαι ακριβέστερος, δράκος εμφανίστηκε αλλά προέκυψε νεοφιλελεύθερος, διαπλεκόμενος και προνομιακός ομοτράπεζος των λόμπι. 

Πριν από περίπου ένα μήνα, ο δημοσιογράφος έγραψε το ακόλουθο σχόλιο στην Ελευθεροτυπία:

"Οργίζονται, και με το δίκιο τους, πολλοί της αντισυστημικής αριστεράς (πολιτικοί και δημοσιολόγοι) για τη βίαιη επίθεση του νεοφιλελευθερισμού κατά του κοινωνικού κράτους και των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Για να μην ξεχνιόμαστε, το κράτος πρόνοιας και οι μηχανισμοί προστασίας των εργαζομένων ήταν το αποτέλεσμα του συμβιβασμού ανάμεσα στην εργατική τάξη και στο κεφάλαιο την περίοδο της κυριαρχίας της σοσιαλδημοκρατίας. Τότε, όμως, όλα αυτά η ριζοσπαστική αριστερά τα θεωρούσε «χάντρες» και «καθρεφτάκια» της αστικής τάξης για τον εκμαυλισμό του εργατικού κινήματος. Ετσι για την Ιστορία."

Είναι προφανές ότι ο δημοσιογράφος ερμηνεύει την Ιστορία βάσει του δικού του κοσμοθεωρητικού πλαισίου. Η υποκειμενική ανάγνωση της Ιστορίας δεν είναι παράλογη ή κατακριτέα. Όλοι λίγο ή πολύ το ίδιο πράττουμε, ανάλογα με το βαθμό στον οποίο ενδίδουμε σε δογματικές θέσεις και εγκλωβιζόμαστε σε αταλάντευτα αξιώματα. Καταλαβαίνει ο πάσα ένας πόσο δύσκολο ήταν να πείσω τον χουντοβασιλικό συμμαθητή μου, του οποίου το σόι ήταν -κατά δική του δήλωση- χίτες πάππου προς πάππου ότι ο Άρης, όχι ο Σπηλιωτόπουλος ούτε αυτός της Θεσσαλονίκης, ήταν λαϊκός αγωνιστής. Ή τον παπά που μου έκανε θρησκευτικά στο σχολείο ότι όσο και να ωρύεται για το αντίθετο, ο άνθρωπος ανήκει στην ίδια οικογένεια με τα πιθηκοειδή. Ή, για να μην είμαι μονόχνωτος, να προσπαθήσω να πείσω κάποιο (νεο)χίππη ότι και να καπνίσει όλη την έκταση από Πύργο έως τα λουτρά του Καιάφα, ο κόσμος δε θα αλλάξει (αυτό που θα αλλάξει σίγουρα είναι η εγκεφαλική του λειτουργία προς το χειρότερο, αλλά όπως γουστέρνει ο καθείς). 

Έχοντας πλήρη επίγνωση των πιθανοτήτων και η δική μου ανάγνωση της ιστορίας των κτήσεων του κοινωνικού κράτους να εμπεριέχει συστηματικό σφάλμα λόγω υποκειμενικότητας, παραθέτω τα κάτωθι:

Ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργατική τάξη δεν υπήρξε κανένας συμβιβασμός. Πολύ δε περισσότερο, η διαμόρφωση των ισορροπιών και των μηχανισμών προστασίας των εργαζομένων δεν συνέβη την περίοδο της "κυριαρχίας της σοσιαλδημοκρατίας", η οποία, αν καταλαβαίνω καλά τον Παππά, είναι  η τριακονταετία μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Η άποψη ότι οι εργαζόμενοι πήγαν στον Ρούσβελτ ή στον Ούλοφ Πάλμε, κάθισαν στα προεδρικά μέγαρα, τους τράταραν τήλιο και πορτοκαλοκούλουρο και συμφώνησαν ότι δε λέει να δουλεύει ο άνθρωπος ανασφάλιστος, χωρίς δικαίωμα στον ελεύθερο χρόνο και στη δωρεάν περίθαλψη είναι όντως ελκυστική για όποιον απεχθάνεται τις εντάσεις. Η άποψη αυτή όπως κατατίθεται από τον Παππά, συντάσσεται στην ίδια γραμμή με αυτή που καταθέτει ο εξαίρετος οικονομολόγος Paul Krugman στο βιβλίο του "Η συνείδηση ενός προοδευτικού" (Εκδ. Πόλις, 2008). Εγώ όχι επειδή κυνηγάω τις εντάσεις, βρίσκω ελκυστικότερη την άποψη του Howard Zinn, σύμφωνα με την οποία η κατάκτηση του κοινωνικού κράτους από τους εργαζόμενους λειτούργησε απλά ως βαλβίδα ασφαλείας προς εκτόνωση των φοβερών  κοινωνικών εντάσεων οι οποίες είχαν αρχόμενες από τα τέλη του 19ου αιώνα έλαβαν εκρηκτικές διαστάσεις κατά το Μεσοπόλεμο τόσο στην Αμερική (ο Zinn περιγράφει ένα πανίσχυρο και αποτελεσματικότατο αναρχικό και κομμουνιστικό κίνημα εκείνη την εποχή), όσο και στην Ευρώπη. Χαρακτηριστικό είναι ότι η ένταση αυτή δεν αφορούσε μόνο τα εργοστάσια ή τους χώρους εργασίας αλλά εκφράστηκε και στο χώρο της τέχνης από πληθώρα ρευμάτων που αμφισβητούσαν τόσο την καθεστηκυία δομή της τέχνης όσο και της κοινωνίας. Ενδιαφέρον παρουσιάζει η άποψη που κατατίθεται από τον Zinn ότι το περίφημο New Deal του Ρούσβελτ ελάχιστη σχέση έχει με την έμπνευση ενός λαοπρόβλητου και αγαπητού Προέδρου να βελτιώσει την ποιότητα ζωής του λαού του, αλλά περισσότερο φέρεται να ήταν ο συμβιβασμός του με την εργοδοσία ώστε να αμβλυνθούν οι οξύτατες κοινωνικές εντάσεις, οι οποίες θα μπορούσαν ακόμα και να ανατρέψουν την άρχουσα τάξη. Οπότε, ότι κέρδισε η εργατική τάξη το κέρδισε με τους δικούς της αγώνες και όχι επειδή μεσολάβησε η σοσιαλδημοκρατία. Τώρα, τι σχέση είχε η σοσιαλδημοκρατία με τις απεργίες διαρκείας, τους αποκλεισμούς εργοστασίων, τα δίκτυα αλληλοβοήθειας των απεργών ή παλιότερα με την εξέγερση του Σικάγο ή την Παρισινή Κομμούνα, απάντηση μπορεί να σας δώσει μόνο ο Τάσος Παππάς. Αυτά. Για την Ιστορία, όπως την αντιλαμβάνεται ο καθένας.  

Ο πιο καλός ο μαθητής

Το συγκεκριμένο απόσπασμα από το μάθημα του καθηγητή Richard D. Wolff έχει κατακλύσει το διαδίκτυο. Το ανεβάζω κι εγώ για κάποιους πολύ ταπεινούς λόγους. Πρώτον, γιατί τέτοιον καθηγητή έχω συναντήσει μία ή δύο φορές σε όλη μου τη ζωή. Δεύτερον, για να θυμίσω το πόσο καταπληκτικό blog είναι το Jungle-Report, το οποίο και ανέβασε το συγκεκριμένο απόσπασμα. Τρίτος και τελευταίος λόγος, για να θυμίσω πόσο απλά είναι τα πράγματα. Απλά και κρυστάλλινα. Αφήστε τα spreads, τα swaps, τα funds, τη Lehman Brothers ή τους Allman Brothers, η Standard&Poors ή τους Simon&Garfunkel. Τα τεφτέρι του μπακάλη είναι αποστομωτικό καμιά φορά... Πραγματικά, αξίζει τον κόπο να το παρακολουθήσει κανείς όλο κι όχι αποσπασματικά. Με τις υγείες σας!

Χρήστος, ο Παπουτσωμένος Αυτιστικός

Ασφαλώς και δεν περίμενα από τον Χρήστο Παπουτσή να ενσκήψει με ευαισθησία πάνω από το μεταναστευτικό. Ποτέ δεν έπαψε να είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτυχημένου φελλού, με αποκορύφωμα το ότι  κατάφερε να χάσει εκλογική αναμέτρηση από την κόρη του Μητσοτάκουλα για τον Δήμο της Αθήνας, τέσσερα χρόνια πριν μας χτυπήσει ο εγκέλαδος της πλατείας Κολωνακίου Νικήτας Κακλαμάνης. Αφού λοιπόν, έκανε τον ανιμνημονιακό νταή μέχρι να φάει ξυλιές στα πισινά από τον Πάγκαλο για την αυθάδειά του, ορίστηκε υπουργός Προστασίας του Πολίτη διαδεχόμενος το άλλο ιερό τέρας της πολιτικής, που ακούει στο όνομα Μιχάλης Χρυσοχοϊδης. Επειδή έχει να διαβάσει από τότε που ήταν -και αυτός- στο Πολυτεχνείο, άρχισε να χαζεύει τα βιβλία που του είχε αφήσει παρακαταθήκη ο προκάτοχος. Τι βρήκε λοιπόν ο Χρήστος στα ράφια του Μιχάλη; Τι διάβασε και έγινε χειρότερος και από τον Πλεύρη; Βρήκε ένα πόνημα του Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ με τίτλο "Λατινοαμερικάνικο Αίμα στο Ρίο Γκράντε", όπου ο ημίθεος Αυστριακός διηγείται την αναχαίτιση των μεξικάνων λαθρομεταναστών στα σύνορα της Καλιφόρνιας. Δίπλα υπήρχε ένα άλλο έπος, όπου ο σύντροφος Θαπατέρο έγραφε στο "Μαύροι στην Ισπανία; Όχι, ευχαριστώ!" πόσο απλή είναι η  λύση του μεταναστευτικού με πεντακόσια παλούκια και διακόσια χιλιόμετρα ηλεκτροφόρο κοτετσόσυρμα. 

Με την έμπνευση να ξεχειλίζει από τα μπατζάκια, ο Χρήστος Παπουτσής έρχεται να λύσει το πρόβλημα και στην Ελλάδα με τον ίδιο τρόπο. Παλούκια και κοτετσόσυρμα στον Έβρο, χωρίς κανείς να αναρωτιέται ούτε καν για την αποτελεσματικότητα της μεθόδου. Για την ηθική διάσταση του ζητήματος, δεν κάνω κουβέντα γιατί τα είπε όλα ο υπουργός δηλώνοντας με στόμφο ότι η Ελλάδα ότι ήταν να πάρει από τους μετανάστες, το πήρε. Σωστά. Και πορτοκάλια μας μάζεψαν στην τζάμπα, και Ολυμπιακούς Αγώνες μας έκαναν, και ζωντανούς πήγαμε να τους κάψουμε στον Άγιο Παντελεήμονα, και από τα αγροτικά τους δέσαμε και τους σύραμε στο Φαρ Ουέστ της Ηλείας. Δεν πρέπει να έχουν παράπονο. Το πρόβλημα με το μεταναστευτικό είναι θέμα τάξης μεγέθους. Όπως με πορδές δε βάφτηκαν ποτέ στην ιστορία αυγά, όπως με Γιώργο Παπανδρέου δεν πρόκειται ποτέ να ζήσουμε σοσιαλισμό, έτσι και με φράχτες δεν αναχαιτίζονται οι μετανάστες. Οι μετανάστες θα σταματήσουν να έρχονται μόνο όταν πάψουν να υφίστανται οι λόγοι εκείνοι που τους εκριζώνουν από τις εστίες τους. Προσωπικά, δεν έχω γνωρίσει κανένα μετανάστη που να μην ονειρεύεται το νόστιμον ήμαρ, αρκεί αυτό να μην περιλαμβάνει βασανιστήρια, εμφύλιες συρράξεις, οικολογικές καταστροφές, χολέρα και δυσεντερία. Οπότε, ας αφήσει ο Παπουτσής τις αυτιστικές μπαρούφες και ας κοιτάξει να τηρήσει απλά αυτά που οφείλει βάσει νόμου και διεθνών συμφωνιών όσο αφορά τα δικαιώματα των μεταναστών και των προσφύγων για παροχή ασύλου ή υγειονομική περίθαλψη -να το κάνει επειδή οφείλει και όχι για τη σοσιαλιστικιά του την καρδιά. Ας κοιτάξει να πιέσει την Ε.Ε. προς μια πιο ισότιμο καταμερισμό των μεταναστευτικών ρευμάτων (λες και όλοι οι μετανάστες θέλουν να ριζώσουν στην Ελλάδα και να πουλάνε ρολόγια έξω από την ΑΣΟΕ και όχι να καταλήξουν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες). Και κυρίως, ας κοιτάξει να δει σε τι βαθμό συμμετείχε η Ελλάδα με τις κατά καιρούς άνομες συμμαχίες της στις αιτίες που δημιούργησαν τα μεταναστευτικά ρεύματα προς την Ευρώπη. Όλο και κάποια ελληνική φρεγάτα θα βρει να βολτάρει στον Περσικό Κόλπο. Όλο και κάποιος υπέρβαρος ΕΜΘ επιλοχίας θα παίζει playstation στην Καμπούλ...

Μην απορήσετε αν μάθετε ότι το διαγωνισμό για την κατασκευή του φράχτη ανέλαβε ο Μπόμπολας, όπως καλή ώρα τον παράνομο ΧΥΤΑ της Κερατέας.