Θυμάμαι ήμουν φαντάρος στην εξωτική Άρτα όταν και διάβασα με ένα φίλο και συμφοιτητή το άρθρο του καθηγητή χημείας στη σχολή Φ. Αλικαρίδη "Ιατρική Σχολή Αθήνας - Τα Ζωνιανά της Ανώτατης Εκπαίδευσης". Το άρθρο είχε δημοσιευτεί στην "Αυγή" και είναι το μόνο κείμενο το οποίο έχει υποπέσει στην αντίληψή μου και το οποίο θέτει πραγματικά το δάκτυλο επί των τύπων των ήλων. Ο καθηγητής, τον οποίο παρεμπιπτόντως έχω σε ιδιαίτερη εκτίμηση, αναφέρεται στο πλήθος των παθογενειών της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στην Ελλάδα, οι οποίες μεγεθύνονται στο πολλαπλάσιο υπό το στρεβλό πρίσμα της "καλύτερης σχολής στην Ελλάδα". Η οικογενειοκρατία, οι πελατειακές σχέσεις -τέτοιες που επιτρέπουν σε φοιτητές να ξεμπερδεύουν με 30 (!) και πλέον μαθήματα σε ένα ακαδημαϊκό έτος-, η πλήρης απουσία ενδιαφέροντος από μεγαλοσχήμονες και ακριβοθώρητους καθηγητές, η διαπλοκή με την πολιτική σκηνή -έχω στηθεί να περιμένω καθηγητή για μάθημα να τελειώσει την εξέταση του αιδοίου της κυρίας Μπακογιάννη-, οι στρατοί των φοιτητών που υπηρετούν συμφέροντα καθηγητών με καθόλου ευτελή ανταλλάγματα, η ασυδοσία -τέτοια που η θεσμοθετημένη συνάντηση καθηγητή με φοιτητές να αποτελεί κακόγουστο αστείο-, το τσίρκο των φοιτητικών και πρυτανικών εκλογών οι οποίες δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ένα κακόγουστο αλισβερίσι και ψευδαίσθηση δημοκρατικής κουλτούρας περιγράφονται από τον Αλικαρίδη με εξαιρετική ακρίβεια.
Σε όλα τα παραπάνω θα ήθελα να προσθέσω και την πλήρη αποδοχή αν όχι και υιοθέτηση των συμπεριφορών αυτών από τους φοιτητές, καταλήψεις χωρίς έρεισμα από την πλατιά μάζα και κόντρα καταλήψεις όταν ετίθετο το λογικό ζήτημα της απώλειας διδακτικών ωρών -κι εγώ το χαϊβάνι που νόμιζα ότι κάθε επανάσταση έχει το λογικό και απαραίτητο κόστος της-, το συντηρητικό αρνητισμό σε όποια προτεινόμενη αλλαγή υπό τον μανδύα κάποιας κατ΄επίφαση επαναστατικότητας -χαρακτηριστικό παράδειγμα η άρνηση διαλόγου για την αλλαγή ενός προγράμματος σπουδών το οποίο δεν περιλαμβάνει υποχρεωτικό μάθημα αγγλικής ή υπολογιστών- και φυσικά, αυτό το οποίο με εξόργιζε όσο τίποτα, οι κινητοποιήσεις εναντίον όποιου δύσμοιρου καθηγητή τολμούσε να διασαλεύσει το παπαγαλίστικο διάβασμα των άξιων τέκνων της καλής κοινωνίας με θέματα εξετάσεων τα οποία -άκουσον άκουσον!- χρειάζονταν κριτική σκέψη.
Αυτό το οποίο όμως ξετρύπωσα και έχει πλάκα είναι η απάντηση ενός υπερασπιστή της "καλύτερης σχολής στην Ελλάδα", του καθηγητή Π. Σακκά. Ο εν λόγω δεν αρνείται τα περισσότερα από τα επιχειρήματα του Αλικαρίδη αλλά εξανίσταται για το ότι ασκείται "ισοπεδωτική κριτική στη μεγαλύτερη και καλύτερη Ιατρική Σχολή της χώρας, πρώτη στις προτιμήσεις των μαθητών και των γονέων τις τελευταίες δεκαετίες"! Σας θυμίζει διαφήμιση κινητής τηλεφωνίας; Κι εμένα το ίδιο. Ο Σακκάς καλείται να υπερασπιστεί τη φαυλότητα της οποίας είναι μέρος και καταφεύγει σε κακής ποιότητας κλισέ τα οποία πείθουν μόνο τους ηλίθιους που ψηφίζουν στις φοιτητικές εκλογές με μόνο κριτήριο την ποιότητα του playback στα σκυλάδικα όπου λαμβάνουν χώρα οι χοροεσπερίδες των παρατάξεων.
Ο Ηλίας Πετρόπουλος (1928-2003), στο σπίτι του οποίου είχα από σπόντα την τιμή να φιλοξενηθώ στο Παρίσι, αναφέρει στο ντοκιμαντέρ "Ηλίας Πετρόπουλος-Ένας Κόσμος Υπόγειος" ότι για να αλλάξει η κοινωνία μέσω της εκπαίδευσης χρειάζονται πάνω από εκατό χρόνια. Με την εικόνα που περιγράφει ο Αλικαρίδης στα πανεπιστήμια, έχω την εντύπωση ότι η εκατονταετία είναι μία εξαιρετικά αισιόδοξη πρόβλεψη.
Στο επόμενο τεύχος: Πρυτανικές εκλογές στο πανηγύρι των σκιών
Στο επόμενο τεύχος: Πρυτανικές εκλογές στο πανηγύρι των σκιών
Κώστα, ριγώ όταν διαβάζω κείμενα σαν κι αυτό. Τα λες όπως ακριβώς είναι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜιχάλη, χαίρομαι που συμφωνούμε. Δε χαίρομαι καθόλου για όλα τα υπόλοιπα βεβαίως.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ καλό το κείμενο,Κώστα.Αλήθεια έμεινες στο σπίτι του Πετρόπουλου?Αυτό θα πει καλή τύχη :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι! Μετά το θάνατό του, δυστυχώς. Αλλά ήταν όπως ακριβώς τo άφησε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι παρήγορο να βλέπει κανείς ότι υπάρχουν καθηγητές που δεν αρκούνται στην αξιοιποίηση της "εμπορικής πίστης" του καθηγητικού τίτλου αλλά νοιάζονται να παρέμβουν για να τονίσουν τα πλέιστα κακώς κείμενα μήπως και το σώσουμε πριν είναι αργά. Αν στη Νομική δεν είχα συναντήσει τέτοιες εξαιρέσεις, μάλλον θα έκανα ακόμη stagedives στο An και θα το θεωρούσα και κατόρθωμα :))
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί, τι κακό έχει ένα επιτυχημένο stagediving; Επιτυχημένο όμως, όχι σαν αυτό του αδερφού μου στους Agnostic Front! Μην απαξιώνεις το παρελθόν, κάθε πράγμα στον καιρό του...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχαχαχαχά!!!! Ρε, που το θυμήθηκες το dive;Όχι,όχι δεν απαξιώνω το παρελθόν καθόλου.. Απλά με διαγνωσμένη την τάση για υπερβολή γελώ με το ιδεολογικό βάθος που ήθελα και είδα σε μία επιδερμικά επαναστατική φάση. Αλλα εννοείται δεν αποκηρύσσω τίποτα και νιώθω ότι κέρδισα εμπειρίες. Είναι μία νεολαιίστικη υπο/αντί κουλτούρα άλλωστε με τα αναμενόμενα συν και πλην.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για το ότι είμαι λαλίστατος, είναι ευεξήγητο. Αν στο στρατό δε φρόντιζα να κρατήσω λίγο το μυαλό μου σε εγρήγορση με ποικίλα εξωστρατιωτικά ερεθίσματα θα έπρεπε να περάσω και στάδιο "θητείας πεζικού σε αποδρομή" :)) αλλά δεν έχω το χρόνο γιατί θέλω από Σεπ. να είμαι στο ΠΜΣ :))
Στο μεταξύ είχα γράψει ολόκληρο κείμενο-σχόλιο αρχικά αλλά κατά λάθος το έσβησα και μετά δεν είχα το χρόνο να το ξαναγράψω. Το κείμενο του κ.Αλικαρίδη είναι ακριβέστατα περιγραφικό της κατάστασης στο σύνολο της παιδείας και πραγματικά ΜΠΡΑΒΟ στους καθηγητές που τιμούν το κύρος του τίτλου τους και ενδιαφέρονται να αναδείξουν τις διαχρονικές παθογένειες.
Αγαπητέ, το στάδιο "θητεία πεζικού σε αποδρομή" είναι αναπόφευκτο. Πίστεψέ με! Χαίρομαι πάντως, με είχες προετοιμάσει για πιο μυστικοπαθείς καταστάσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφή