Realpolitik και πολιτική ορθότητα του κώλου

Αφού έχουν περάσει περίπου δύο εβδομάδες από την πειρατεία του ισραηλινού στρατού η οποία είχε ως αποτέλεσμα  τη δολοφονία των ακτιβιστών, είπα να το ξαναπιάσω λίγο το θέμα. Ο βασικός λόγος ήταν ότι προέκυψαν κάποιες νέες προσλαμβάνουσες που έθεταν το θέμα και σε μια άλλη βάση. Αφού με κατέβασα από τα κεραμίδια όπου είχα ανέβει για να αρχίσω πάλι να γκαρίζω για την απόπειρα του ΣΚΑΪ να παρουσιάσει το πειρατικό ρεσάλτο ως πτυχή του πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία, μου επισήμανα τον κίνδυνο να χαρακτηριστώ γραφικός, μου συνέστησα ψυχραιμία και με παρότρυνα να αντιδράσω σε πιο αξιόλογα ερεθίσματα. Το ένα ήταν ένα ενδιαφέρον post το οποίο αναμετάδωσε ο Χρήστος και το άλλο ένα άρθρο της Χριστίνας Πάντζου στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία.

Αν κάποιος νομίζει ότι η καταδίκη της επίθεσης στα πλοία του στολίσκου ήταν ομόθυμη από όλη την ελληνική κοινωνία, απατάται. Και δε μιλάω αποκλειστικά για την προσπάθεια του ακατονόμαστου μέσου να πείσει ότι οι επιβαίνοντες σε αυτά ήταν ο Οσάμα Μπιν Λάντεν, τα αδέρφια του, τα ξαδέρφια του και Τουρκάλες Μάτα Χάρι. Μιλάω για αρκετό κόσμο, ο οποίος:

α. ήταν πεπεισμένος για τα νοσηρά κίνητρα των οργανωτών ("τελικά τα πλοία είχαν όπλα μέσα", μου είπε μια χαζοβιόλα)

β. απαιτούσε καταδίκη των φονταμενταλιστών ισλαμιστών όπου γης πριν δηλώσει την όποια συμπαράστασή του στο Παλαιστινιακό θέμα

γ. εγκαλούσε τους ακτιβιστές για παράκαμψη των διεθνών οργανισμών.

Δε θα ασχοληθώ με την πρώτη κατηγορία. Το ειδικό ενδιαφέρον το έχουν η δεύτερη και η τρίτη.

Όσο αφορά τους υπαγόμενους στη δεύτερη κατηγορία, φυσικά και δεν έχουν άδικο όταν ζητούν να μη λησμονούνται οι απάνθρωπες θεοκρατίες όπως του Ιράν. Το ζήτημα της Παλαιστίνης όμως είναι κατά τι διαφορετικό. Να θυμίσω ότι η αιτία του εμπάργκο και της γενοκτονίας η οποία μέσω αυτού συντελείται δεν είναι άλλη από την ανάληψη του ελέγχου της Γάζας από την εξτρεμιστική Χαμάς. Η περιβόητη αυτή οργάνωση δεν ανέλαβε τον έλεγχο με κάποιο ιερό πόλεμο -δεν ξέρω κι εγώ υπ' αριθμόν ποιος θα ήταν, έχω χάσει το μέτρημα- αλλά με εκλογές, οι οποίες μάλιστα διεξάχθηκαν με πλήθος αμερόληπτων επιτηρητών από τους διάφορους οργανισμούς να υποστηρίζουν τον φιλοδυτικό Μαχμούντ Αμπάς. Το ζήτημα είναι ότι και σε αυτή την περίπτωση ποινικοποιήθηκαν και αφορίστηκαν τα συμπτώματα της παθογένειας, γιατί όποιος θεωρεί ότι εξτρεμιστές στην εξουσία -έστω και νόμιμα εκλεγμένοι- δεν είναι δείγμα παθογένειας κάνει λάθος. Αντί λοιπόν του να αναλυθούν οι αιτίες οι οποίες οδήγησαν έναν απελπισμένο λαό ντουγρού στην κατηφόρα τη μεγάλη και στην αγκάλη της Χαμάς, "θεραπεύτηκε" το σύμπτωμα μέσω του εμπάργκο και ο κανόνας που λέει ότι όταν "θεραπεύεις"  μόνο το σύμπτωμα χάνεις τον άρρωστο ισχύει κι εδώ. Πρωτοφανές; Καθόλου. Σε μικρότερη κλίμακα έγινε το ίδιο και στα καθ' ημάς  με τα γεγονότα του Δεκέμβρη. Όλοι απαιτούσαν από όλους αυτονόητες πολιτικά ορθές δηλώσεις καταδίκης των βανδαλισμών χωρίς κανείς να ασχοληθεί με τα χαρακτηριστικά τα οποία διαφοροποιούσαν τις συγκεκριμένες εκδηλώσεις βίας από τις πατροπαράδοτες και γραφικές εκδηλώσεις των μπαχαλάκηδων.

Από την άλλη, οι ζηλωτές των διεθνών φορέων είπαν εν ολίγοις ότι όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα, τον τρων' οι κότες. Στο post που προανέφερα, ο συντάκτης γράφει: "...Επίσης υπάρχουν καταδικαστικές αποφάσεις για το συγκεκριμένο εμπάργκο του Ισραήλ. Τόσο από την Ε.Ε. όσο κι από τον ΟΗΕ –έχω δίκιο; Γιατί λοιπόν οι ακτιβιστές δεν ΑΠΑΙΤΟΥΝ να ενεργοποιηθεί ο σχετικός μηχανισμός εφαρμογής των αποφάσεων του ΟΗΕ; Τουτέστιν, αμερικάνικα στρατά να κάνουν απόβαση και να φέρουν τη δημοκρατία –τουρουτουτού τουτού! Τι δουλειά έχουν οι ακτιβιστές στη Γάζα; Γιατί δεν είναι στη Νέα Υόρκη να πιέζουν;..." Η απάντηση, την οποία υποψιάζεται και ο ίδιος ο συγγραφέας του αποσπάσματος, βρίσκεται στο άρθρο της Πάντζου, όπου περιγράφονται διπλωματικές κινήσεις των διεθνών φορέων και οργανισμών τις οποίες ακόμα και οι ίδιοι οι ραβίνοι δύσκολα θα τις χαρακτήριζαν σύμφωνες με τις αρχές του διεθνούς δικαίου. Νομίζω ότι μετά από κοντά εβδομήντα χρόνια ιστορίας του Ισραηλινού κράτους είναι σαφές ότι το Παλαιστινιακό πρόβλημα δε θα λυθεί από αυτούς που το δημιούργησαν. Είτε θα λυθεί από τους πολίτες του κόσμου είτε θα το λύσει άπαξ και δια παντός η πείνα, η δίψα και οι αρρώστιες.

Τέλος, καταθέτοντας κι εγώ τα απαραίτητα αντιφονταμενταλιστικά διαπιστευτήρια, δηλώνω -το αυτονόητο- ότι ο ισλαμικός φανατισμός δε διαφέρει σε τίποτα από όλους τους άλλους και είναι απόλυτα αποκρουστικός, όπως καθετί βασιζόμενο σε δογματικές αλήθειες. Ένα σκληρό βιβλίο που τον περιγράφει με όλη του τη βαρβαρότητα είναι το "Τι ονειρεύονται οι λύκοι" της Γιασμίνα Χάντρα (γυναικείο ψευδώνυμο του Μοχάμεντ Μουλεσεχούλ) και η εκπληκτική ταινία κινουμένων σχεδίων "Persepolis" (thnx eloiz!), η οποία πραγματεύεται την Ισλαμική επανάσταση στο Ιράν. Μην τα χάσετε!

Update: Χωρίς φυσικά να το ξέρω όταν έγραφα το post, με το θέμα από τη γεωπολιτική σκοπιά του ασχολήθηκε διεξοδικότατα ο Ιός της Κυριακής. Πιστέψτε με, ήταν τυχαίο!