Χειρουργική ακρίβεια

"Σκεφτείτε ότι ένα περιστέρι έχει μπει σε ένα σπίτι. Οι μεν παθολόγοι θα αναλωθούν στο να βρουν πώς μπήκε το πτηνό μέσα στο σπίτι, οι δε χειρουργοί στο να βρουν γρήγορα έναν τρόπο να το βγάλουν "έξω".

Έχει πολύ πλάκα αυτό το παράδειγμα που χρησιμοποιούν οι χειρουργοί για να περιγράψουν τον αναποτελεσματικό τρόπο σκέψης των παθολόγων. Εγώ, αναλογιζόμενος την πληθώρα χειρουργικών λαθών τα οποία έχω συναντήσει πρόσφατα και τασσόμενος αναφανδόν υπέρ του παθολογικού στρατοπέδου, θα πω στους φίλους χειρουργούς ότι αν είναι να γκρεμίζετε το σπίτι κάθε φορά για να βγάλετε έξω το πετούμενο, αφήστε το καλύτερα...

Φάκελος Ζωνιανά Vol.2

Σε αυτή την ανάρτηση έχω δώσει και υπότιτλο παλιότερα. Δεν έχω πολλά να πω γιατί θα τα πουν όλα οι πρωταγωνιστές και, όπως στη μπάλα, στο σινεμά, στη μουσική και στο θέατρο, όταν μιλούν οι αστέρες, οι υπόλοιποι καλύτερα να σωπαίνουν.

Λίγα λόγια για το έργο

Το Πανεπιστήμιο Αθηνών είχε προκηρύξει τις καθιερωμένες εκλογές για την ανάδειξη νέας πρυτανικής αρχής το Μάιο, οι εκλογές όμως ολοκληρώθηκαν τον Ιούνιο. Θα πει κάποιος, μεγάλο πανεπιστήμιο το Καποδιστριακό, όσο να ναι θέλει το χρόνο του. Έτσι είναι, αν έτσι νομίζει. Γιατί η αλήθεια είναι ελαφρώς διαφορετική με το πανηγύρι να ξεκινά όταν μία από τις παρατάξεις ζήτησε από την Ιατρική σχολή να την πληροφορήσει για τον ακριβή αριθμό υποψηφίων διδακτόρων (και δυνάμει ψηφοφόρων) και έλαβε την εξής απάντηση:

 10.180 υποψήφιοι διδάκτορες; Πάμε ξανά. Δέκα χιλιάδες εκατόν ογδόντα υποψήφιοι διδάκτορες; Είμαστε σοβαροί; Φυσικά και δεν είμαστε. Ένας στρατός ολόκληρος στη διάθεση του προερχόμενου από την Ιατρική υποψήφιου πρύτανη. Το επιστημονικό αντικείμενο των συγκεκριμένων διδακτόρων; Μην το συζητάτε. Αν διαβάσετε περιγραφή διατριβών θα γελάτε ή θα κλαίτε μέχρι λιποθυμίας. Και για να μην κατηγορώ αδίκως μόνο τη συντεχνία μου, ο "κατηγορούμενος" αποκάλυψε ότι πάνω κάτω τα ίδια σάπια συμβαίνουν και στο άλλο βασίλειο της Δανιμαρκίας, τη Νομική, με το status quo του ενός καθηγητή να επιβλέπει μόλις δεκατρείς ψωροδιατριβούλες να χαρακτηρίζεται φυσιολογικό!

Φυσικά ακολούθησε ένα σύστριγκλο με ένθεν κι ένθεν κατηγορίες, το οποίο οδήγησε στην αναβολή των εκλογών έως ότου διευκρινιστεί η κατάσταση με τις λίστες των εκλεκτόρων. Αλλά πριν ακόμη αναβληθούν οι εκλογές, η Ιατρική είχε φροντίσει να πρωτοτυπήσει για ακόμα μία φορά, η οποία φυσικά και δε θα είναι η τελευταία.

Ο Σύλλογος Μεταπτυχιακών Φοιτητών και Υποψηφίων Διδακτόρων (με κεφαλαία καθώς το κλέος είναι δυσβάσταχτο) με έναν αρχικά κομψότατο τρόπο υποστήριξε μία από τις παρατάξεις, η οποία -ω του θαύματος!- ήταν αυτή που είχε επικεφαλής τον νυν πρόεδρο της Ιατρικής σχολής.

Αναρωτιέται κανείς από πού προκύπτει η δικαιοδοσία του συγκεκριμένου άτυπου οργάνου να κατευθύνει τις ψήφους μεταπτυχιακών και διδακτόρων προς μία συγκεκριμένη παράταξη. Να σημειωθεί ότι στο λογαριασμό ηλεκτρονικού ταχυδρομείου που διατηρώ στους servers του πανεπιστημίου δεν έχει φτάσει ούτε ένα mail από το συγκεκριμένο σύλλογο για ζητήματα τα οποία ήταν φλέγοντα, όπως την καθυστέρηση -στην καλύτερη περίπτωση- της προκύρηξης υποτροφιών ή το χαράτσι το οποίο ζητά η Ιατρική υπό τη διοίκηση του εκλεκτού τους από τα Μεταπτυχιακά προγράμματα και το οποίο εκτοξεύει τα δίδακτρα στα ύψη, καθιστώντας τα προσιτά μόνο για το αφάν γκατέ. Η αντίδραση από άλλους υποψηφίους ήταν λογική και αναμενόμενη.

Αλλά δεν υπάρχει χειρότερο από το να σου θίγουν την υπόληψη. Τρελαίνεσαι, φουρκίζεσαι, χολώνεις, αρρωσταίνεις, σε πνίγει το δίκιο και οφείλεις να αποκαταστήσεις την τιμή και την αξιοπρέπειά σου και τι καλύτερο από το να κόψεις τα σούρτα φέρτα στα μπαράκια με τους υποψηφίους της αρεσκείας σου και να δηλώσεις χύμα και τσουβαλάτα τη στήριξή σου στον chosen one, πασπαλίζοντάς τη με ολίγη από ηθική δικαίωση. Τι ψελίσατε; Ότι εκεί που μας χρωστούσαν, μας πήραν και το βόδι; Σωπάτε καλέ!

Αυτά τα όμορφα είχα να σας διηγηθώ σχετικά με αυτό το πανηγυράκι που διαδραματίστηκε στο Πανεπιστήμιο και το οποίο θα ήταν αφόρητα βαρετό, προκλητικά δημοκρατικό και εμετικά θεσμικά ορθό χωρίς όλα τα παραπάνω. Το ποιος είναι τελικά ο νέος πρύτανης λίγη σημασία έχει, αν και δε θα έπρεπε. Αλλά φανταστείτε το σαν το Lost. Αν όλες οι σεζόν γαμούσαν, τι να λέει και το φινάλε...

Realpolitik και πολιτική ορθότητα του κώλου

Αφού έχουν περάσει περίπου δύο εβδομάδες από την πειρατεία του ισραηλινού στρατού η οποία είχε ως αποτέλεσμα  τη δολοφονία των ακτιβιστών, είπα να το ξαναπιάσω λίγο το θέμα. Ο βασικός λόγος ήταν ότι προέκυψαν κάποιες νέες προσλαμβάνουσες που έθεταν το θέμα και σε μια άλλη βάση. Αφού με κατέβασα από τα κεραμίδια όπου είχα ανέβει για να αρχίσω πάλι να γκαρίζω για την απόπειρα του ΣΚΑΪ να παρουσιάσει το πειρατικό ρεσάλτο ως πτυχή του πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία, μου επισήμανα τον κίνδυνο να χαρακτηριστώ γραφικός, μου συνέστησα ψυχραιμία και με παρότρυνα να αντιδράσω σε πιο αξιόλογα ερεθίσματα. Το ένα ήταν ένα ενδιαφέρον post το οποίο αναμετάδωσε ο Χρήστος και το άλλο ένα άρθρο της Χριστίνας Πάντζου στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία.

Αν κάποιος νομίζει ότι η καταδίκη της επίθεσης στα πλοία του στολίσκου ήταν ομόθυμη από όλη την ελληνική κοινωνία, απατάται. Και δε μιλάω αποκλειστικά για την προσπάθεια του ακατονόμαστου μέσου να πείσει ότι οι επιβαίνοντες σε αυτά ήταν ο Οσάμα Μπιν Λάντεν, τα αδέρφια του, τα ξαδέρφια του και Τουρκάλες Μάτα Χάρι. Μιλάω για αρκετό κόσμο, ο οποίος:

α. ήταν πεπεισμένος για τα νοσηρά κίνητρα των οργανωτών ("τελικά τα πλοία είχαν όπλα μέσα", μου είπε μια χαζοβιόλα)

β. απαιτούσε καταδίκη των φονταμενταλιστών ισλαμιστών όπου γης πριν δηλώσει την όποια συμπαράστασή του στο Παλαιστινιακό θέμα

γ. εγκαλούσε τους ακτιβιστές για παράκαμψη των διεθνών οργανισμών.

Δε θα ασχοληθώ με την πρώτη κατηγορία. Το ειδικό ενδιαφέρον το έχουν η δεύτερη και η τρίτη.

Όσο αφορά τους υπαγόμενους στη δεύτερη κατηγορία, φυσικά και δεν έχουν άδικο όταν ζητούν να μη λησμονούνται οι απάνθρωπες θεοκρατίες όπως του Ιράν. Το ζήτημα της Παλαιστίνης όμως είναι κατά τι διαφορετικό. Να θυμίσω ότι η αιτία του εμπάργκο και της γενοκτονίας η οποία μέσω αυτού συντελείται δεν είναι άλλη από την ανάληψη του ελέγχου της Γάζας από την εξτρεμιστική Χαμάς. Η περιβόητη αυτή οργάνωση δεν ανέλαβε τον έλεγχο με κάποιο ιερό πόλεμο -δεν ξέρω κι εγώ υπ' αριθμόν ποιος θα ήταν, έχω χάσει το μέτρημα- αλλά με εκλογές, οι οποίες μάλιστα διεξάχθηκαν με πλήθος αμερόληπτων επιτηρητών από τους διάφορους οργανισμούς να υποστηρίζουν τον φιλοδυτικό Μαχμούντ Αμπάς. Το ζήτημα είναι ότι και σε αυτή την περίπτωση ποινικοποιήθηκαν και αφορίστηκαν τα συμπτώματα της παθογένειας, γιατί όποιος θεωρεί ότι εξτρεμιστές στην εξουσία -έστω και νόμιμα εκλεγμένοι- δεν είναι δείγμα παθογένειας κάνει λάθος. Αντί λοιπόν του να αναλυθούν οι αιτίες οι οποίες οδήγησαν έναν απελπισμένο λαό ντουγρού στην κατηφόρα τη μεγάλη και στην αγκάλη της Χαμάς, "θεραπεύτηκε" το σύμπτωμα μέσω του εμπάργκο και ο κανόνας που λέει ότι όταν "θεραπεύεις"  μόνο το σύμπτωμα χάνεις τον άρρωστο ισχύει κι εδώ. Πρωτοφανές; Καθόλου. Σε μικρότερη κλίμακα έγινε το ίδιο και στα καθ' ημάς  με τα γεγονότα του Δεκέμβρη. Όλοι απαιτούσαν από όλους αυτονόητες πολιτικά ορθές δηλώσεις καταδίκης των βανδαλισμών χωρίς κανείς να ασχοληθεί με τα χαρακτηριστικά τα οποία διαφοροποιούσαν τις συγκεκριμένες εκδηλώσεις βίας από τις πατροπαράδοτες και γραφικές εκδηλώσεις των μπαχαλάκηδων.

Από την άλλη, οι ζηλωτές των διεθνών φορέων είπαν εν ολίγοις ότι όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα, τον τρων' οι κότες. Στο post που προανέφερα, ο συντάκτης γράφει: "...Επίσης υπάρχουν καταδικαστικές αποφάσεις για το συγκεκριμένο εμπάργκο του Ισραήλ. Τόσο από την Ε.Ε. όσο κι από τον ΟΗΕ –έχω δίκιο; Γιατί λοιπόν οι ακτιβιστές δεν ΑΠΑΙΤΟΥΝ να ενεργοποιηθεί ο σχετικός μηχανισμός εφαρμογής των αποφάσεων του ΟΗΕ; Τουτέστιν, αμερικάνικα στρατά να κάνουν απόβαση και να φέρουν τη δημοκρατία –τουρουτουτού τουτού! Τι δουλειά έχουν οι ακτιβιστές στη Γάζα; Γιατί δεν είναι στη Νέα Υόρκη να πιέζουν;..." Η απάντηση, την οποία υποψιάζεται και ο ίδιος ο συγγραφέας του αποσπάσματος, βρίσκεται στο άρθρο της Πάντζου, όπου περιγράφονται διπλωματικές κινήσεις των διεθνών φορέων και οργανισμών τις οποίες ακόμα και οι ίδιοι οι ραβίνοι δύσκολα θα τις χαρακτήριζαν σύμφωνες με τις αρχές του διεθνούς δικαίου. Νομίζω ότι μετά από κοντά εβδομήντα χρόνια ιστορίας του Ισραηλινού κράτους είναι σαφές ότι το Παλαιστινιακό πρόβλημα δε θα λυθεί από αυτούς που το δημιούργησαν. Είτε θα λυθεί από τους πολίτες του κόσμου είτε θα το λύσει άπαξ και δια παντός η πείνα, η δίψα και οι αρρώστιες.

Τέλος, καταθέτοντας κι εγώ τα απαραίτητα αντιφονταμενταλιστικά διαπιστευτήρια, δηλώνω -το αυτονόητο- ότι ο ισλαμικός φανατισμός δε διαφέρει σε τίποτα από όλους τους άλλους και είναι απόλυτα αποκρουστικός, όπως καθετί βασιζόμενο σε δογματικές αλήθειες. Ένα σκληρό βιβλίο που τον περιγράφει με όλη του τη βαρβαρότητα είναι το "Τι ονειρεύονται οι λύκοι" της Γιασμίνα Χάντρα (γυναικείο ψευδώνυμο του Μοχάμεντ Μουλεσεχούλ) και η εκπληκτική ταινία κινουμένων σχεδίων "Persepolis" (thnx eloiz!), η οποία πραγματεύεται την Ισλαμική επανάσταση στο Ιράν. Μην τα χάσετε!

Update: Χωρίς φυσικά να το ξέρω όταν έγραφα το post, με το θέμα από τη γεωπολιτική σκοπιά του ασχολήθηκε διεξοδικότατα ο Ιός της Κυριακής. Πιστέψτε με, ήταν τυχαίο!

         

Υπέρ πίστεως...

Του Γιάννη Καλαϊτζή, από την Ελευθεροτυπία

Notes to Jasmine

"Music is an amazing thing. It doesn't exist as a stationary object. It moves in real time and can be uplifting both to the player and the listener. The melting, trans-figurative moment, that feeling of everything being there, just for an instant, that surrender that overcomes us as players (if we're good enough) and leads us on to the next pregnant second, patient in the knowledge that there always is, waiting in the wings, the next chance to feel this fullness and celebrate it (as it is only in the nature of art to produce it this way); to this we dedicate our lives. But it is not for us alone; it is also made for you, the listener, to feel these same feelings along with us, to participate and to also be uplifted by it. Art is dying in this world, and so is listening, as the world becomes more full of toys and special effects. With this death will come the undoing of many possible feelings: beautiful, tender, deep, trusting, true, sad, full of internal meaning and color. Closeness will not have to necessarily be physical. Intimacy will be hard to find. Communication will be lost. Here is some music for you. Take and it;s yours. Charlie and I are obsessed with beauty. An ecstatic moment in music is worth the lifetime of mastery that goes into it, because it can be shared..."

                                                                               

                                                                            Keith Jarrett

Απόσπασμα από το σημείωμα στο εσώφυλλο του νέου δίσκου των υπέροχων Keith Jarrett (πιάνο και νιαουρίσματα) και Charlie Haden (κοντραμπάσο) με τον τίτλο Jasmine.

 

Από τη Θήρα με αγάπη

Ο σημαντικότερος κιθαρίστας των blues από τη νέα γενιά μαζί με τον Derek Trucks κυκλοφόρησε το νέο του δίσκο. Όχι κύριοι, δεν είναι ο John Mayer ο περί ου ο λόγος, μόνο και μόνο επειδή χαμουρευόταν με την Jeniffer Aniston. Μιλάω για τον αξιότιμο κύριο Joe Bonamassa και το δίσκο Black Rock, ο οποίος μάλιστα ηχογραφήθηκε στο ομώνυμο studio στη Σαντορίνη με συμμετέχοντα την αυτού μεγαλειότητα B.B. King. Λίγο πριν το Eyjafjallajoekull, o Bonamassa είχε ξυπνήσει τον κρατήρα της Θήρας και το μάγμα μας έδωσε έναν εκπληκτικό δίσκο. Τον Bonamassa είχα τη χαρά να τον απολαύσω το Δεκέμβρη στο Κύτταρο σε ένα gig άνευ προηγουμένου σε δικές του συνθέσεις και αναφορές από τους Led Zeppelin (η εκτέλεσή του στο Tea for One είναι όνειρο) μέχρι τους Billy Cobham και Gov't Mule. Να μην ξεχάσω να αναφέρω ότι ο Bonamassa είναι σχεδόν το ίδιο καλός τραγουδιστής όσο και κιθαρίστας.

Ωραίο δισκάκι, τόσο που να σκέφτομαι μέχρι και να το αγοράσω αυθεντικό (λέμε τώρα) !

ΥΓ. Αν έλειπαν και οι γραφικότητες με τη συμμετοχή στο δίσκο του κατά τα άλλα σπουδαίου βιρτουόζου στο μπουζούκι Μανόλη Καραντίνη, θα ήμουν ακόμη πιο ενθουσιώδης.

Παλιάτσοι και ληστές

Απολάμβανα όλη την περασμένη εβδομάδα αυτή την παρέλαση μιζαδόρων επιχειρηματιών και δοσίλογων πολιτικών από τις εφημερίδες, τα τηλεοπτικά κανάλια και τις ραδιοσυχνότητες. Αφού άνοιξε ο ασκός του Αιόλου με κάποιον κύριο Μαντέλη, πρώην υπουργό και νυν businessman στο Αζερμπαϊτζάν του οποίου τα παιδιά σπούδασαν σεμνά και σοσιαλιστικά με την ευγενική χορηγία της Siemens, τα ακραία καιρικά φαινόμενα συνεχίστηκαν με κάποιον κύριο ονόματι Κάτσικα, ο οποίος εξόργισε τους πάντες δηλώνοντας πλήρη αδιαφορία για ποσά της τάξης του εκατομμυρίου καθώς και άγνοια για τις αποζημιώσεις τις οποίες όφειλε να έχει καταβάλει η εταιρία του στους συγγενείς των θυμάτων που θάφτηκαν στα συντρίμμια του εργαστασίου της Faran στο σεισμό της Πάρνηθας. Το φαιδρό της υπόθεσης έγκειται στην αντιμετώπιση των ανωτέρω από την τέταρτη εξουσία. Και τι δεν άκουσα, μεγαλοδημοσιογράφο να εγκαλεί τη γλάστρα συμπαρουσιάστριά του επειδή αποκάλεσε το Μαντέλη "κύριο", συνάδελφό του του ιδίου βεληνεκούς να δηλώνει ότι αν έβλεπε μπροστά του τον Κάτσικα θα τον άρχιζε στις ρωχάλες, αλλά και λίγο πιο hardcore φωνές να ζητούν απαγχονισμό των κλεφτών στην πλατεία Συντάγματος. Η προσπάθεια να πειστούν όλοι και κυρίως οι πολίτες ότι οι θεματοφύλακες της δημοκρατίας έπεσαν από τα σύννεφα ήταν αγωνιώδης. Εξίσου αγωνιώδης μου φαίνεται και η προσπάθεια να εκτονωθεί η οργή των πολιτών με τις ανθρωποθυσίες μιας χούφτας "παλιανθρώπων" και να αγνοηθεί το γεγονός ότι όλοι αυτοί οι καρχαρίες υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν ως δομικό στοιχείο του παρόντος οικονομικού μοντέλου. Σε αυτό το σημείο παραδέχομαι τους Αμερικάνους, οι οποίοι αν το φυσάνε,  μπορούν νόμιμα και ηθικά να χρηματοδοτήσουν τους πολιτικούς τους και στη συνέχεια απλά περιμένουν να δουν αν τους βγήκε η επένδυση. Όμορφα πράγματα. Ξηγημένα. Ούτε ηθικολογίες, ούτε το κεφάλι στην άμμο, ούτε τίποτα. Ενώ εμείς θα συνεχίσουμε να κάνουμε ότι δεν ξέρουμε ποιοι πίνουν το κρασί μας και κλέβουνε τη γη, ποιοι είναι οι πρίγκηπες και ποιοι οι ξυπόλητοι υπηρέτες. Θα συνεχίσουμε να βλέπουμε γραβατωμένους άρπαγες να μας μαχαιρώνουν πισώπλατα και να νομίζουμε ότι "είναι στον άνθρωπο". Αλλά κάνουμε λάθος. Όταν αυτοί πεθάνουν γέροι, μοναχοί και άρρωστοι, θα τους αντικαταστήσουν άλλοι. Και αυτούς, άλλοι. Και ύστερα, άλλοι. Και μετά από αυτούς, άλλοι...

Κειμήλιο !

Οι αναμνήσεις ξαναγυρίζουν, που λέει και ο Τόλης... Το ξετρύπωσα μόλις από μια ντουλάπα, σκονισμένο αλλά αγέρωχο. Δυστυχώς δε θα το αναγνωρίσουν πολλοί, αλλά όσοι το καταφέρουν, πιστεύω θα χαρούν όσο κι εγώ. Αφήστε που έχω βάσιμες υποψίες ότι δουλεύει...!

Φάκελος Ζωνιανά Vol.1

Θυμάμαι ήμουν φαντάρος στην εξωτική Άρτα όταν και διάβασα με ένα φίλο και συμφοιτητή το άρθρο του καθηγητή χημείας στη σχολή Φ. Αλικαρίδη "Ιατρική Σχολή Αθήνας - Τα Ζωνιανά της Ανώτατης Εκπαίδευσης". Το άρθρο είχε δημοσιευτεί στην "Αυγή" και είναι το μόνο κείμενο το οποίο έχει υποπέσει στην αντίληψή μου και το οποίο θέτει πραγματικά το δάκτυλο επί των τύπων των ήλων. Ο καθηγητής, τον οποίο παρεμπιπτόντως έχω σε ιδιαίτερη εκτίμηση, αναφέρεται στο πλήθος των παθογενειών της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στην Ελλάδα, οι οποίες μεγεθύνονται στο πολλαπλάσιο υπό το στρεβλό πρίσμα της "καλύτερης σχολής στην Ελλάδα". Η οικογενειοκρατία, οι πελατειακές σχέσεις -τέτοιες που επιτρέπουν σε φοιτητές να ξεμπερδεύουν με 30 (!) και πλέον μαθήματα σε ένα ακαδημαϊκό έτος-, η πλήρης απουσία ενδιαφέροντος από μεγαλοσχήμονες και ακριβοθώρητους καθηγητές, η διαπλοκή με την πολιτική σκηνή -έχω στηθεί να περιμένω καθηγητή για μάθημα να τελειώσει την εξέταση του αιδοίου της κυρίας Μπακογιάννη-, οι στρατοί των φοιτητών που υπηρετούν συμφέροντα καθηγητών με καθόλου ευτελή ανταλλάγματα, η ασυδοσία -τέτοια που η θεσμοθετημένη συνάντηση καθηγητή με φοιτητές να αποτελεί κακόγουστο αστείο-, το τσίρκο των φοιτητικών και πρυτανικών εκλογών οι οποίες δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ένα κακόγουστο αλισβερίσι και ψευδαίσθηση δημοκρατικής κουλτούρας περιγράφονται από τον Αλικαρίδη με εξαιρετική ακρίβεια. 

Σε όλα τα παραπάνω θα ήθελα να προσθέσω και την πλήρη αποδοχή αν όχι και υιοθέτηση των συμπεριφορών αυτών από τους φοιτητές, καταλήψεις χωρίς έρεισμα από την πλατιά μάζα και κόντρα καταλήψεις όταν ετίθετο το λογικό ζήτημα της απώλειας διδακτικών ωρών -κι εγώ  το χαϊβάνι που νόμιζα ότι κάθε επανάσταση έχει το λογικό και απαραίτητο κόστος της-, το συντηρητικό αρνητισμό σε όποια προτεινόμενη αλλαγή υπό τον μανδύα κάποιας κατ΄επίφαση επαναστατικότητας -χαρακτηριστικό παράδειγμα η άρνηση διαλόγου για την αλλαγή ενός προγράμματος σπουδών το οποίο δεν περιλαμβάνει υποχρεωτικό μάθημα αγγλικής ή υπολογιστών- και φυσικά, αυτό το οποίο με εξόργιζε όσο τίποτα, οι κινητοποιήσεις εναντίον όποιου δύσμοιρου καθηγητή τολμούσε να διασαλεύσει το παπαγαλίστικο διάβασμα των άξιων τέκνων της καλής κοινωνίας με θέματα εξετάσεων τα οποία -άκουσον άκουσον!- χρειάζονταν κριτική σκέψη.

Αυτό το οποίο όμως ξετρύπωσα και έχει πλάκα είναι η απάντηση ενός υπερασπιστή της "καλύτερης σχολής στην Ελλάδα", του καθηγητή Π. Σακκά. Ο εν λόγω δεν αρνείται τα περισσότερα από τα επιχειρήματα του Αλικαρίδη αλλά εξανίσταται για το ότι ασκείται "ισοπεδωτική κριτική στη μεγαλύτερη και καλύτερη Ιατρική Σχολή της χώρας, πρώτη στις προτιμήσεις των μαθητών και των γονέων τις τελευταίες δεκαετίες"! Σας θυμίζει διαφήμιση κινητής τηλεφωνίας; Κι εμένα το ίδιο. Ο Σακκάς καλείται να υπερασπιστεί τη φαυλότητα της οποίας είναι μέρος και καταφεύγει σε κακής ποιότητας κλισέ τα οποία πείθουν μόνο τους ηλίθιους που ψηφίζουν στις φοιτητικές εκλογές με μόνο κριτήριο την ποιότητα του playback στα σκυλάδικα όπου λαμβάνουν χώρα οι χοροεσπερίδες των παρατάξεων.

Ο Ηλίας Πετρόπουλος (1928-2003), στο σπίτι του οποίου είχα από σπόντα την τιμή να φιλοξενηθώ στο Παρίσι, αναφέρει στο ντοκιμαντέρ "Ηλίας Πετρόπουλος-Ένας Κόσμος Υπόγειος" ότι για να αλλάξει η κοινωνία μέσω της εκπαίδευσης χρειάζονται πάνω από εκατό χρόνια. Με την εικόνα που περιγράφει ο Αλικαρίδης στα πανεπιστήμια, έχω την εντύπωση ότι η εκατονταετία είναι μία εξαιρετικά αισιόδοξη πρόβλεψη. 

Στο επόμενο τεύχος: Πρυτανικές εκλογές στο πανηγύρι των σκιών